"Για όλα φταίει το Σύστημα" και εμείς τι κάνουμε;

Γράφει ο Λύκιος

 Κάθε μέρα συναντούμε τον παραλογισμό της διοίκησης, την αναποτελεσματικότητα των φορέων, την διαφθορά των προσώπων, την κατάχρηση της εξουσίας, τον κομπλεξισμό στις αποφάσεις, την εξαπάτηση απ΄τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, την αδιαφορία των δημοσίων λειτουργών, την απληστία των ιερέων, τον φανατισμό και την οπαδική βία, το ρουσφέτι των πολιτικών, το πελατειακό κράτος, την αναξιοκρατία παντού, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την αισχροκέρδεια, τον μαυραγοριτισμό και τα καρτέλ των εμπόρων, την εκμετάλλευση των εργαζομένων, την ζηλοφθονία των φίλων και των συγγενών, την εκδικητικότητα και την ατομικότητα που προωθείται ως ηθική αξία, τον μηδενισμό και τον υλισμό που κυριαρχεί στον "πνευματικό" χώρο, την εξαφάνιση κάθε έννοιας κάλλους, αρμονίας και καλαισθησίας, την υποκρισία της φιλανθρωπίας και την επιλεκτική ευαισθησία για τα κοινωνικά θέματα και τόσα άλλα, που συνιστούν την παθογένεια της κοινωνίας μας και τα σχολιάζουμε δυσμενώς, μεμψίμοιρα και μίζερα!

Την ίδια στιγμή νιώθουμε βολικά στο τέλος της ημέρας, αφού τελικά καταφέρνουμε να "επιβιώνουμε" σε αυτή την τόσο ενοχλητική πραγματικότητα, μιας και έχουμε αναπτύξει τις ανάλογες δεξιότητες, ώστε να προσπερνάμε τα εμπόδια, τον παραλογισμό και την νοσηρότητα, θεωρώντας "μαγκιά" μας που καταφέρνουμε να επιβιώνουμε και τελικά να επικρατούμε, να πλουτίζουμε και να είμαστε επιτυχημένοι στη ζωή μας, σύμφωνα με τις αξίες και τα στερεότυπα που μας εγκατέστησαν. 

Νιώθουμε ικανοποιημένοι που κάναμε την δουλειά μας, "λαδώνοντας" τον υπάλληλο, τον δικαστή ή τον γιατρό, για να μας κάνουν την δουλειά μας στην ώρα της και σύμφωνα με το δικό μας συμφέρον, αφού "δεν γίνεται και αλλιώς"! Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με την προτροπή να γίνουν γιατροί, δικηγόροι και μηχανικοί, για να "βγάζουν πολλά λεφτά και να βρίσκονται πάνω απ΄τους άλλους", γιατί θαυμάζουμε (ζηλεύουμε) την σπιταρόνα που έφτιαξε δίπλα μας ο γιατρός και την καινούργια Mercedes που αγόρασε. 

Τους λέμε να γίνουν δημοσιογράφοι και δικαστές, για να έχουν δύναμη και να τους φοβούνται όλοι. Όλοι επιζητούμε δύναμη, εξουσία και χρήμα, για να επιβαλλόμαστε στους πολλούς και να νιώθουμε ανώτεροί τους. Αν το πετύχουμε, τότε γινόμαστε κυνικοί, άδικοι και βάναυσοι με τους άλλους. Αν δεν το πετύχουμε γινόμαστε επικριτικοί, μίζεροι και εκδικητικοί με τους "δυνατούς", τους οποίους μισούμε επειδή δεν γίναμε κι εμείς τέτοιοι. Η λογική "γιατί αυτός και όχι εγώ", μας κάνει να νιώθουμε θύματα του συστήματος και αδικημένοι απ΄την ζωή, που τελικά μας οδηγεί στην εκδικητική λογική "να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα", μιας και δεν μπορούμε να έχουμε και εμείς μια τέτοια. 

Για όλα μας τα "δεινά", πάντοτε ευθύνονται οι άλλοι! Οι πολιτικοί, οι πλούσιοι, οι δυνατοί, τα αφεντικά, τα συμφέροντα, οι ανώτεροι, οι γονείς, το σύστημα, η ιδεολογία, η θρησκεία, η επιστήμη...

Για τον εαυτό μας επιφυλάσσουμε πάντοτε τον ευνοϊκό ρόλο του μοιραίου θύματος, που αναγκάζεται να προσαρμοστεί και να παίξει με τους όρους του παιχνιδιού.

Δεν θέλουμε να δούμε ότι στην πραγματικότητα, όχι μόνο αποδεχόμαστε την κατάσταση, αλλά γινόμαστε μέρος της, την αναπαράγουμε και την διαιωνίζουμε στο διηνεκές.

Αντί με την προσωπική μας ευθύνη και τις επιλογές μας να την αποδομούμε στον βαθμό που μπορούμε, την γιγαντώνουμε, την εξωραΐζουμε και συμφιλιωνόμαστε μαζί της, όταν τελικά καταφέρνουμε να την εκμεταλλευτούμε και να καρπωθούμε οφέλη. 

Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε εκουσίως εγκλωβισμένοι σε μια νοσηρότητα, που υπονομεύει τον ελεύθερο άνθρωπο, τις ανθρώπινες αξίες, την δικαιοσύνη και την ευδαιμονία του.

Αυτή την νοσηρή κοινωνία, δεν μας την επέβαλλε κανείς. Την παραλάβαμε, την αντιληφθήκαμε και επιλέξαμε να την παραδώσουμε χειρότερη στα παιδιά μας.

Η φυγοπονία δεν μας επιτρέπει καμία προσωπική θυσία. Δεν θέλουμε να χάσουμε καμία βολή, κανένα προνόμιο, καμία θέση, ρόλο και άνεση στην ζωή μας. Δεν θέλουμε να συγκρουστούμε με το σύστημα που ειρήσθω εν παρόδω κατηγορούμε, όταν δεν μας ευνοεί απέναντι στους άλλους. 

Προτιμούμε να εξιλεώνουμε το τέρας, αντί να το πολεμάμε.

Η προσωπική μας ευθύνη λοιπόν, δεν μας επιτρέπει να επικρίνουμε την νοσηρότητα της κοινωνίας, αν είμαστε κι εμείς μέρος της.

Αν νιώθουμε ότι η κοινωνία μας νοσεί, ότι κυριαρχεί το άδικο, η απανθρωπιά, ο φθόνος και ο παραλογισμός, οφείλουμε να απέχουμε από αυτές τις έννοιες. Να τις αντιμαχόμαστε.

Όταν βλέπουμε άδικο στους άλλους, πρέπει να το καταγγέλλουμε και να το εμποδίζουμε.

Όταν βλέπουμε παραλογισμό στους άλλους, πρέπει να μιλάμε, να αντιδρούμε, να προτείνουμε το λογικό και να βρίσκουμε λύσεις.

Όταν βλέπουμε απάνθρωπη συμπεριφορά, πρέπει να την εμποδίζουμε με προσωπικό κόστος και να την καταγγέλλουμε.

Οι επιλογές μας πρέπει να προτάσσουν τις ανθρώπινες αξίες και αυτές που προάγουν τον ελεύθερο άνθρωπο, όχι με την έννοια της ατομικότητας, αλλά του κοινωνικού ανθρώπου που δρα και λειτουργεί συλλογικά, μέσα από την αλληλεπίδραση. 

Πρέπει να θυμόμαστε ότι η οικονομία υπάρχει για να υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι το αντίθετο. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να θυσιαστεί για το οικονομικό όφελος.

-Αν είμαστε δικαστές, να μην υποκύψουμε σε πιέσεις, χρηματισμούς και προσωπικές ιδεοληψίες. Να υπηρετούμε το Δίκαιο με ατομικό κόστος.

-Αν είμαστε ιατροί να υπηρετούμε τον άνθρωπο, χωρίς δυσανάλογα και υπερβολικά ανταλλάγματα. Δεν εκμεταλλευόμαστε τον ανθρώπινο πόνο και την αδυναμία.

-Αν είμαστε δικηγόροι, υπηρετούμε την απόδοση του Δικαίου και δεν ενθαρρύνουμε την αδικία, ξεγελώντας την Δικαιοσύνη, με αντάλλαγμα το χρήμα.

-Αν είμαστε πολιτικοί υπηρετούμε το συμφέρον του λαού, χωρίς να δεχόμαστε πιέσεις για εξυπηρέτηση συμφερόντων κανενός. Προστατεύουμε το έθνος, τον άνθρωπο και το περιβάλλον του, έστω και αν θίγονται συντεχνίες και οικονομικά συμφέροντα. Νομοθετούμε πάντοτε με γνώμονα το Δίκαιο και τις ιδανικές ηθικές αξίες του πολιτισμού μας και δεν εξαιρούμε τον εαυτό μας από τον νόμο, ούτε αποδεχόμαστε προνόμια, θυμόμενοι ότι είμαστε προσωρινά στην εξουσία για την υπηρέτηση του συνόλου και όχι για την ικανοποίηση των προσωπικών μας παθών και φιλοδοξιών. 

-Αν είμαστε εκπαιδευτικοί, μαχόμαστε για καλύτερη παιδεία και διαθέτουμε όλο το ψυχικό και νοητικό μας κεφάλαιο, για να δώσουμε το καλύτερο καταπίστευμα στην επόμενη γενεά.

-Αν είμαστε ιερείς, αφιερώνουμε την ζωή μας και γινόμαστε το ηθικό παράδειγμα για τους πιστούς, πάντοτε σύμφωνα με τις υψηλές διδαχές της θρησκείας, προσπαθώντας να απέχουμε απ΄τα ανθρώπινα (χρήμα, ανέσεις, υλισμός, πάθη, εξουσία, δύναμη).

-Αν είμαστε λειτουργοί του κράτους, υπηρετούμε τους πολίτες σύμφωνα με τον νόμο και την κατανόηση των ανθρωπίνων προβλημάτων και βρίσκουμε λειτουργικές λύσεις. Δεν γινόμαστε τυπολάτρες και ευθυνόφοβοι, ούτε κυνικοί και αδιάφοροι για τα προβλήματα που ανακύπτουν. Τιμούμε τον μισθό που μας δίνει η πολιτεία και ζούμε με αυτόν, χωρίς να ζητούμε αμοιβές που δεν δικαιούμαστε.

-Αν είμαστε έμποροι δεν αισχροκερδούμε, αλλά κερδίζουμε μέσα σε λογικά πλαίσια, ανάλογα με αυτά που μπορεί να μας προσφέρει η αγορά, σεβόμενοι τον πελάτη και κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του με την αξιοπιστία μας.

-Αν είμαστε υπάλληλοι, εργαζόμαστε με συνέπεια και προθυμία για το συμφέρον της εταιρίας μας και διεκδικούμε την ανάλογη αμοιβή για τις υπηρεσίες μας, χωρίς όμως να εκβιάζουμε. Αποδεχόμαστε την ανάθεση εργασιών που είναι ανάλογες των προσόντων μας και δεχόμαστε ότι κάποιοι άλλοι, μπορεί να έχουν περισσότερα προσόντα ή μεγαλύτερες δεξιότητες.

-Αν έχουμε θέση εξουσίας στην εργασία μας, δεν εκμεταλλευόμαστε την δύναμή μας για προσωπικό όφελος, διοικούμε συνετά, δίκαια και αμερόληπτα, θυμούμενοι ότι εξουσιάζουμε ανθρώπους για να πετύχουμε ένα καλό συνδυαστικό αποτέλεσμα και όχι γιατί είναι ιδιόκτητοι δούλοι μας. Είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις και ακούμε πάντοτε τους υφισταμένους μας, ενώ μοιράζουμε εργασίες αναλογικά και δίκαια, χωρίς να συγκεντρώνουμε όλες τις ευθύνες σε ένα πρόσωπο ή στον εαυτό μας. Εμπιστευόμαστε και σεβόμαστε τις προσωπικότητες, και ασχολούμαστε εξατομικευμένα με τους υφιστάμενους όταν αυτό απαιτείται.

-Αν είμαστε γείτονες, συγγενείς και φίλοι, χαιρόμαστε με τις επιτυχίες των ανθρώπων μας και τους βοηθούμε με προσωπικό κόστος, στο μέτρο του δυνατού, τόσο ηθικά, όσο και υλικά αν χρειαστεί.

Δεν θα επιζητήσουμε για μας, όσα υλικά πράγματα ή χρήματα κατέκτησε ο άλλος, έστω και αν τον θεωρούμε δόλιο, ανέντιμο ή απατεώνα. 

Αν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι, τότε και μόνον τότε δικαιούμαστε να καταγγέλλουμε την νοσηρότητα της κοινωνίας μας και τους ανθρώπους που την αναπαράγουν.

Με το προσωπικό μας παράδειγμα, όχι μόνο προσμένουμε μιμητές, αλλά τοποθετούμαστε στην πλευρά του υγιούς μέρους της κοινωνίας, που διεκδικεί την εξυγίανση του συνόλου της.

Είναι στο χέρι μας να παραδώσουμε μια καλύτερη κοινωνία στα παιδιά μας, γιατί όλοι ξέρουμε και καταγγέλλουμε την παθογένειά της, αλλά κανείς δεν τολμά να την πολεμήσει αρχίζοντας από τον εαυτό του. Καιρός να ξεβολευτούμε και να χάσουμε λίγο έδαφος, προκειμένου να κερδίσουμε στο μέλλον έναν ολόκληρο κόσμο, πιο ανθρώπινο και πιο ελεύθερο για μας και τα παιδιά μας.

ΛΥΚΙΟΣ.