Στον Εκκλησιαστή διαβάζουμε: «Όλα τα πράγματα έχουν δύο πόλους, τον ένα ενάντια στον άλλο».
Φως-σκοτάδι, Χαρά-λύπη, πείνα-κορεσμός. Είναι αξεχώριστα, μολονότι το ένα φαίνεται να είναι ενάντια στο άλλο, δηλαδή δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο, όπως δεν μπορείς να έχεις ένα ραβδί με μια μόνο άκρη. Τα αντίθετα, αν τα ονομάσουμε δεξί και αριστερό εξασκούν δύναμη εναλλάξ. Προσέξτε πως αν έχουμε ένα εκκρεμές και έχει μετακινηθεί απόλυτα στα δεξιά, το δεξί γίνεται πάρα πολύ αδύναμο, και αρχίζει να έχει δύναμη το αριστερό, και αντίστροφα.
Όλα τα φαινόμενα, όλα τα γεγονότα, όλη η γήινη ζωή εκδηλώνονται ανάμεσα σε αντίθετες δυνάμεις, ή αντίθετους πόλους που κινούνται πότε προς τη μία κατεύθυνση, πότε προς την άλλη, έτσι που ο πόλεμος ακολουθεί την ειρήνη και η ειρήνη τον πόλεμο, η έλλειψη ακολουθεί την αφθονία και η αφθονία την έλλειψη και πάει λέγοντας.
Στον αρχαίο ιερό ναό των Δελφών, ήταν γραμμένες δυο φράσεις που διάβαζαν εκείνοι που έμπαιναν στο μαντείο για συμβουλή. «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν». Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να κάνει ή να δίνει πάρα πολλά. Σημαίνει «τίποτα σε ακρότητα, με υπερβολή». Πρώτα ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίσει τον εαυτό του (η αυτογνωσία φυσικά περιλαμβάνει και να γνωρίσεις τα αντίθετα μέσα σου) και μετά δεν πρέπει να φτάνει ποτέ στα άκρα –δηλαδή όταν γνωρίσει τον εαυτό του, θα γνωρίσει και τι είναι τα άκρα στον εαυτό του. Τα ενάντια είναι κλέφτες διότι ότι κτίζεται πάνω στο ένα, υπονομεύεται από το άλλο. Αλλά ότι κτίζεται στο κέντρο δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς. Γι’ αυτό, πολύ συχνά στα αρχαία σύμβολα, βρίσκουμε τα δύο ενάντια στις δύο πλευρές και την τρίτη δύναμη στο μέσον.
Φανταστείτε έναν εξασκημένο σχοινοβάτη που κρατά ισορροπία γέρνοντας δεξιά κι αριστερά. Ξέρει πώς να το κάνει μέσα από μακροχρόνια εκπαίδευση και μελέτη του εαυτού του. Χωρίς γνώση δεν θα μπορούσε να το κάνει. Ας υποθέσουμε ότι του θέτουμε το ερώτημα του Πιλάτου: «Τι είναι αλήθεια;» συμπληρώνοντας «είναι προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά;» Αν απαντούσε ότι είναι και τα δύο, το δικό μας αίσθημα για την αλήθεια θα προσβαλλόταν, διότι εμείς φανταζόμαστε ότι η αλήθεια είναι κάτι άκαμπτο. Αγνοούμε κάθε τι που δεν αντιστοιχεί στις απόψεις μας κι έτσι περπατάμε με το ένα πόδι. Ωστόσο μπορούμε να κατανοήσουμε ότι θα ήταν λάθος για τον σχοινοβάτη να θεωρήσει το αριστερό μέρος διαβολικό και το δεξί το μόνο επιθυμητό. Διότι θα βλέπαμε ότι είναι αναγκασμένος σε διάφορες στιγμές να γέρνει πότε προς τα αριστερά ή τα δεξιά, και ότι μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να προχωρεί. Αυτή είναι η ιδέα που εκφράζεται σε άλλο απόσπασμα από τον Εκκλησιαστή που λέει:
«Κάτω από τον ουρανό υπάρχει χρόνος για όλα και μια εποχή για κάθε σκοπό. Η ώρα της γέννησης και η ώρα του θανάτου, η ώρα να φυτέψεις και η ώρα να θερίσεις αυτό που φύτεψες. Η ώρα να γκρεμίσεις και η ώρα να χτίσεις, η ώρα να κλάψεις και η ώρα να γελάσεις, η ώρα να αποκτήσεις και η ώρα να χάσεις, η ώρα να σιωπάς και η ώρα να μιλάς, η ώρα για πόλεμο και η ώρα για ειρήνη.»
