Γιατί η αποίκιση του πλανήτη Άρη κινδυνεύει να εξελιχθεί σε… ιστορική τραγωδία

Το πλάνο για την αποίκιση του πλανήτη Άρη μοιάζει να είναι το πιο «καυτό» επιστημονικό σχέδιο της εποχής, τουλάχιστον από άποψη προβολής και συγκέντρωσης ενδιαφέροντος.

Είναι απολύτως λογικό, στο ενδεχόμενο να πατήσουμε για πρώτη φορά πάνω σε άλλο πλανήτη, τα βλέμματα να επικεντρώνονται στα κόκκινα εδάφη του Αρη. Πόσω μάλλον όταν άτομα σαν τον Ελον Μασκ ή τον Μπας Λάνσντορπ υπόσχονται… άμεσες εξελίξεις και πρώτο ταξίδι πριν από το 2025.

Είναι όμως εφικτό, ηθικό αλλά και ωφέλιμο ένα ταξίδι στον πλανήτη Άρη, με τα σημερινά δεδομένα;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που βασανίζει πολλούς ανθρώπους της επιστήμης, διχάζοντας κατά κάποιο τρόπο τους πιο φιλόδοξους με τους περισσότερο υπομονετικούς ή τους απαισιόδοξους. Σε μια τόσο μεγάλη και κρίσιμη στιγμή για την επιστήμη, αλλά και συνολικά για την ανθρωπότητα, είναι δεδομένο πως θα υπάρξουν δεύτερες σκέψεις και διαφωνίες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πιθανότατα οι πιο «συντηρητικές» απόψεις έρχονται να ακουστούν ως η… φωνή της λογικής, απέναντι σε ένα κλίμα ενθουσιασμού που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε κινήσεις υψηλού ρίσκου, πατώντας πάνω στα όρια της επιστημονικής ηθικής.

Για αρχή, μια επανδρωμένη αποστολή στον Αρη θα μπορούσε να σταλεί ίσως ακόμα νωρίτερα από το 2025 που έχει θέσει ως στόχο ο Λάνσντροπ. Η τεχνολογία υπάρχει ήδη στα χέρια των ειδικών. Το πλάνο καθυστερεί λόγω της προσπάθειας να διασφαλιστούν βιώσιμες συνθήκες για τους αστροναύτες, αλλά και να μειωθεί το ρίσκο για τον ίδιο τον Αρη. Μια προσπάθεια που σύμφωνα με πολλές εκτιμήσεις, το 2025 θα είναι ακόμα ανολοκλήρωτη.

18o ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ Κ.Δ.

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...

Η ζωή στην Αρχαία Αθήνα

Στην Αθήνα η μέρα αρχίζει όπως στη φύση, με την ανατολή του ήλιου. Στον Αθηναίο δεν άρεσε η τεμπελιά. Πλούσιος ή φτωχός, σηκωνόταν μόλις φώτιζε η μέρα. Αλλιώς ούτε ήταν δυνατό. Η ζωή της Αθήνας ήταν έτσι ρυθμισμένη, που εκείνος που θα επέτρεπε στον εαυτό του να τεμπελιάσει τις πρώτες ώρες της μέρας δεν θά βρισκε κανέναν στο σπίτι.

Όταν ο Ιπποκράτης ήθελε να περάσει από τον Σωκράτη να τον πάρει για να κάνουν μαζί μια επίσκεψη στον Πρωταγόρα, που είχε έρθει στην Αθήνα, πήγε στον Σωκράτη πριν από την ανατολή του ήλιου, κι όπως λεει ο Πλάτωνας "έκανε μεγάλη φασαρία χτυπώντας τη θύρα με ένα ραβδί". Ο Σωκράτης κοιμόταν. Ο Ιπποκράτης τον σήκωσε απ' το κρεβάτι και επέμεινε να πάνε χωρίς καθυστέρηση.

Αλλά ο φιλόσοφος του απάντησε: "Όχι, είναι πολύ νωρίς. Να πάμε όταν φέξει". Μόλις φάνηκαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Καλλία, όπου είχε καταλύσει ο Πρωταγόρας. Όταν όμως έφτασαν εκεί, βρήκαν το σπίτι γεμάτο καλεσμένους. Ο Πρωταγόρας έκανε περίπατο στη στοά μαζί με τον Καλλία και τους ακολουθούσε μια ομάδα ξένων, που είχαν έρθει από άλλες πόλεις, ακολουθώντας τα ίχνη του Πρωταγόρα. Στην άλλη άκρη της στοάς ένας άλλος σοφιστής, ο Πρόδικος, ήταν ακόμα ξαπλωμένος και σκεπασμένος με την κουβέρτα στο δωμάτιο, που είχε μετατραπεί σε κοιτώνα εξαιτίας των πολλών καλεσμένων, και συζητούσε κι αυτός για κάτι, αλλά ο Σωκράτης δεν κατάφερε να μάθει για ποιο πράγμα γινόταν λόγος γιατί ο Πρόδικος μιλούσε πάρα πολύ σιγανά.

Έτσι, λοιπόν, ο Αθηναίος έκανε τις επισκέψεις του την αυγή. Η πρωινή προετοιμασία των Αθηναίων δεν ήταν και τόσο πολύπλοκη. 'Έπλεναν μονάχα το πρόσωπο και τα χέρια, έπειτα ντύνονταν και έβγαιναν.

 

Ενδυμασία Συνήθως πιστεύουν ότι οι Έλληνες ντύνονταν στα λευκά, αλλά αυτή η γνώμη είναι λαθεμένη. Το πλήθος στην Αθήνα παρουσίαζε μια εικόνα πολύ γραφική, που δεν έμοιαζε καθόλου με μια μονότονη πομπή λευκών μορφών. Η ενδυμασία ήταν κατασκευασμένη από υφάσματα με ζωηρά χρώματα, κάποτε μάλιστα από πολλά χρώματα (ειδικότερα η ενδυμασία των νέων) : πορφυρό, κόκκινο, πράσινο και γαλάζιο.

Στους άντρες δεν άρεσε το κίτρινο χρώμα, το θεωρούσαν καλό μόνο για τις γυναίκες. Τα λευκά ενδύματα στολίζονταν με μια λωρίδα χρωματιστή. Το κύριο αντικείμενο της αντρικής ενδυμασίας ήταν ο χιτώνας, που τον φορούσαν κατάσαρκα. Ο χιτώνας δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κομμάτι πανί, με τρύπες για τα χέρια, που το έπιαναν στον έναν ώμο με πόρπη. Το μήκος του χιτώνα ποίκιλλε ανάλογα με την εποχή. Στην αρχή ήταν πολύ μακρύς, μα αργότερα άρχισαν να τον σφίγγουν στη μέση με ένα κορδόνι και έτσι έφτανε ως τα γόνατα. Κάποτε στο χιτώνα έβαζαν και μανίκια. Οι χιτώνες, που προορίζονταν για τους υπηρέτες, τους βιοτέχνες, τους στρατιώτες και τους δούλους είχαν μια τρύπα, μονάχα για το αριστερό χέρι, ο δεξιός ώμος έμενε ακάλυπτος. Πάνω από το χιτώνα οι Αθηναίοι φορούσαν ένα είδος μανδύα ή πελερίνα που το έλεγαν ιμάτιο. Τη μια άκρη του ιματίου την έσφιγγαν στο στήθος κάτω από την αριστερή μασχάλη, ενώ το υπόλοιπο το έριχναν στην πλάτη, πάνω από τον αριστερό ώμο, περνώντας το κάτω ή πάνω από το δεξί χέρι και ξαναπερνώντας το πάνω από τον αριστερό ώμο έτσι που η άλλη άκρη να κρέμεται στην πλάτη. Ένα ιμάτιο για να θεωρείται σεμνό έπρεπε να καλύπτει τα γόνατα, αλλά να μη φτάνει ως τους αστράγαλους.

Υπήρχε και ένας κοντός μανδύας, πιασμένος με μια πόρπη κάτω απ' το λαιμό και αφημένος να πέφτει ελεύθερα πάνω απ' τους ώμους και τις πλάτες. Αυτή η πελερίνα ονομαζόταν χλαμύδα και τη φορούσαν στον πόλεμο, στο κυνήγι και στα ταξίδια. Στην Αθήνα η χλαμύδα ήταν το συνηθισμένο ένδυμα της νεολαίας.

Το κεφάλι έμενε ακάλυπτο. Οι Έλληνες φορούσαν κάλυμμα μόνο όταν έβγαιναν έξω απ' την πόλη για να προστατεύουν το κεφάλι τους από τη ζέστη και τη Βροχή. Στους δρόμους της Αθήνας μπορούσε να συναντήσει κανείς με κάλυμμα μόνο ταξιδιώτες ή ανάπηρους. Κανένας δεν μπορούσε να φαντασθεί τον Πλάτωνα ή τον Δημοσθένη να διασχίζει την Αγορά με κάλυμμα στο κεφάλι.

Υπήρχαν ορισμένα είδη καλύμματος λευκά ή καφέ. ο πίλος ήταν ένα είδος καλύμματος από πίλημα με πολύ μικρούς γύρους ή και χωρίς γύρους και ο πέτασος ένα αληθινό καπέλο από πίλημα, ίσιο στην κορυφή, με μια κορδελίτσα. Η κορδελίτσα είχε σκοπό να σφίγγει καλά τον πέτασο κάτω από το σαγόνι ή να τον κρατάει όταν τον έβγαζαν και τον έριχναν πίσω στις πλάτες. Η κυνή ήταν ένα κάλυμμα χωρίς γύρους, δηλαδή ένας απλός στρογγυλός σκούφος, από δέρμα σκυλιού.

Οι συνεργάτες των Ναζί στην υπηρεσία της «Μεγάλης Αλβανίας»!

Οι συνεργάτες των Ναζί στην υπηρεσία της «Μεγάλης Αλβανίας»!

Δημ. Περδίκης, ερευνητής - μελετητής βορειοηπειρωτικών θεμάτων.

Έξω από το χωριό Τζάρα, στα νότια των Αγίων Σαράντα έχει ανεγερθεί ένα μνημειακό συγκρότημα που περιλαμβάνει τζαμί, επίγραμμα, μνημείο κ.ά. Είναι αφιερωμένο στην αποκαλούμενη «γενοκτονία των Τσάμηδων από τους Έλληνες το 1944». Κάθε χρόνο στα τέλη Ιουνίου πραγματοποιούνται εδώ τελετές και πορεία με πλήθος κόσμου, σημαίες και πανό που κατευθύνεται προς τον μεθοριακό σταθμό Μαυρομάτι, στην ελληνική μεθόριο.

Τα σχολικά βιβλία της Αλβανίας διδάσκουν στους μαθητές, σε όλους τους μαθητές, Αλβανούς και Βορειοηπειρώτες πως οι Έλληνες διέπραξαν γενοκτονία σκοτώνοντας τους Αλβανούς Τσάμηδες της Τσαμουριάς. Εκπομπές στην τηλεόραση, δημοσιεύματα και ανακοινώσεις των πολιτικών κομμάτων συντηρούν και διογκώνουν έναν χείμαρρο μίσους, ψεύδους και χειραγώγησης.

Αυτά όλα προς μεγάλη τέρψη της Τουρκίας, η οποία κατηγορούμενη η ίδια για σειρά γενοκτονιών και εθνοκαθάρσεων πολύ θα ήθελε να δει και την πατρίδα μας στην θέση της, για προφανείς λόγους.

Δεν είναι όμως μόνο η υποτιθέμενη γενοκτονία. Τα πάντα στην Αλβανία δείχνουν να βρίσκονται στον κόσμο της μυθοπλασίας. Βυζαντινοί αυτοκράτορες, αγωνιστές του 1821, αρχαίες πόλεις, μνημεία, περιοχές, καλλιτέχνες, ιστορικά γεγονότα, τα πάντα αναφέρονται ως αλβανικά και το αλβανικό έθνος ως το αρχαιότερο και το ενδοξότερο επί της Γης. Πρόσφατο παράδειγμα, η αναφορά του Αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα στην Τσάμικη (ήτοι Αλβανική) καταγωγή του… Δία και του μαντείου της Δωδώνης!

Προφανώς ο κ. Ράμα έμαθε για την επίκληση του Αχιλλέα στην Ιλιάδα του Ομήρου «Ζευ άνα Δωδωναίε Πελασγικέ» και πλέον εφόσον σύμφωνα με την αλβανική μυθοπλασία οι Πελασγοί ήταν αρχαίοι Αλβανοί, όλα πλέον μπορούν να κολλήσουν και να γίνουν αλβανικά. Η Αθήνα, ο Όλυμπος, τα πάντα…

Πολλά και αποτρόπαια εγκλήματα

Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά διαφορετική. Οι περί τον Θύαμη (ποταμό Καλαμά) κατοικούντες, οι Θυάμιδες, οι Τσάμηδες προκύπτουν ως παραφθορά, ήταν κατά τον 13ο αιώνα Βυζαντινοί μεγαλογαιοκτήμονες. Κάποια ονόματα που βρίσκονται από την εποχή εκείνη, του Δεσποτάτου της Ηπείρου, συνδέονται με την δυναστεία των Αγγέλων, όμως και αυτούς οι Αλβανοί δικούς τους, τους θεωρούν. Στις αρχές του 17ου αιώνα, μετά την επανάσταση του Διονυσίου επισκόπου Τρίκκης, εξισλαμίστηκαν και ως εξισλαμισμένοι έγιναν φανατικότεροι των Τούρκων. Έτσι φτάσαμε στην απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό της περιοχής, το 1913, οπότε η πληθυσμιακή αυτή ομάδα έγινε εύκολα πιόνι αυστριακών, ιταλικών και τουρκικών συμφερόντων στα γεωπολιτικά παιχνίδια λίγο πριν από το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Με την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου σχημάτισαν στρατιωτικά σώματα και ακολούθησαν τους Ιταλούς και στην συνέχεια τους Γερμανούς κατακτητές, συνεργαζόμενοι και μαχόμενοι στο πλευρό τους. Σχημάτισαν ιδιαίτερη μορφή πολιτικής εξουσίας, την KSILIA. Κατά την περίοδο της κατοχής στην Θεσπρωτία διέπραξαν πολλά και αποτρόπαια εγκλήματα. Καταγεγραμμένα είναι τα εξής: Δολοφονηθέντες από Τσάμηδες 632. Αφανισθέντες και απαχθέντες ως όμηροι 428. Βιασμοί 209. Απαγωγές 31. Πυρποληθείσες οικίες 2.332. Λεηλατηθέντα ολοσχερώς χωριά 53. Διαρπαγέντα ζώα: Αιγοπρόβατα 37.556, βοοειδή 9.285, ιπποειδή 4.185, πουλερικά 30.000, κυψέλες 742.

Με την απελευθέρωση εγκατέλειψαν την Ελλάδα και πέρασαν στην Αλβανία. Καταλάβαιναν ότι μετά τα τόσα εγκλήματά τους η οργή του λαού και η δικαιοσύνη θα τους κυνηγούσαν παντού. Περνώντας στην αλβανική επικράτεια στρατοπέδευσαν έξω από το χωριό Τζάρα όπου σύντομα αρκετοί έχασαν την ζωή τους από λοιμώδεις ασθένειες. Αυτή είναι η πραγματική ιστορία την οποία μετέτρεψαν σε «γενοκτονία από τους Έλληνες».

Μετά τον πόλεμο συγκροτήθηκε δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου, όπου καταδικάστηκαν ερήμην και οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Το καθεστώς Χότζα στην Αλβανία επίσης τους αντιμετώπισε ως εγκληματίες πολέμου και εκτέλεσε τους επικεφαλής τους. Σε ολόκληρη την Ευρώπη μετά τον πόλεμο οι πληθυσμιακές ομάδες σε κατεχόμενες χώρες που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής καταδικάστηκαν από ειδικά δικαστήρια και οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Στην Τσεχοσλοβακία οι Σουδήτες συνεργάτες των Γερμανών, στο Βέλγιο οι Φλαμανδοί ναζιστές, στην Ουκρανία οι ομάδες του Στέπαν Μπαντέρα και άλλοι.

Η ομοφυλοφιλία στον πλατωνικό μύθο

Το εγκώμιο του Αριστοφάνη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα
«Για να γίνεις τέλειος, πρέπει να αισθάνεσαι τέλειος για τον εαυτό σου-απέφευγε να προσπαθείς να είσαι κάτι που δεν είσαι»
Rick Riordan, The Lost Hero

Μετά τον ρηχό και επιστημονικοφανή εγκωμιασμό του έρωτα από τον Ερυξίμαχο, ο Πλάτωνας δίνει τον λόγο στον Αριστοφάνη, ο οποίος έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον προηγούμενο. Ο λόγος του είναι εύθυμος, ουσιαστικός, συνοπτικός χωρίς να μένει στην επιφάνεια, ενώ χρησιμοποιεί τον μύθο, όχι για να επικαλεστεί μια δήθεν αυθεντία, αλλά για να εξηγήσει τις θέσεις του. Η ευτραπελία της μυθικής προέλευσης της αναγκαιότητας και της αξίας του έρωτα, γρήγορα μετατρέπεται σε ουσιώδες σχόλιο της ανθρώπινης κατάστασης.
Ο Αριστοφάνης περιγράφει τον ευρέως γνωστό πλατωνικό μύθο των δίφυλων όντων. «Στην αρχή της δημιουργίας τα γένη των ανθρώπων ήταν τρία και όχι όπως σήμερα δύο, δηλαδή το αρσενικό και το θηλυκό». Τα τρία γένη ήταν διπλά σε σχέση με τα σημερινά. Υπήρχε το διπλό αρσενικό, το διπλό θηλυκό και το αρσενοθήλυκο. Το τρίτο γένος αυτό δε υφίσταται σήμερα και υπάρχει μόνο στο όνομα, και μάλιστα «σαν βρισιά». Τα τρία γένη είχαν τέσσερα πόδια και τέσσερα χέρια, δύο πρόσωπα σε στρογγυλό κεφάλι και διπλά γεννητικά όργανα. Το αρσενικό ήταν γέννημα του ήλιου, το θηλυκό της γης και το αρσενοθήλυκο της σελήνης, που έχει στοιχεία και της γης και του ήλιου.












Τα αρχικά, δίφυλα γένη του Αριστοφάνη
Αυτά τα ολόκληρα όντα είχαν μεγάλη δύναμη που ανταγωνιζόταν την θεϊκή. Είχαν μεγάλη αντοχή και ταχύτητα, αλλά και έπαρση. Τόλμησαν να τα βάλουν και με τους θεούς, επιχειρώντας να ανεβούν στον ουρανό και να καταλύσουν την εξουσία τους. Λόγω των πολλών ικανοτήτων τους λοιπόν, οι θεοί ήθελαν να τα τιμωρήσουν και να μετριάσουν τις δυνάμεις τους. Δεν ήξεραν όμως τι τιμωρία να τους επιβάλλουν, αφού δεν ήθελαν να τα σκοτώσουν γιατί θα έχαναν τις θυσίες που αυτά προσέφεραν. «Δεν μπορούσαν όμως και να ανεχτούν την προκλητική τους συμπεριφορά. Εν τέλει ο Δίας, αφού το σκέφτηκε πολύ, βρήκε τη λύση: ‘Νομίζω πως βρήκα τον τρόπο, και οι άνθρωποι να επιζήσουν και τα απαράδεκτα καμώματά τους να σταματήσουν. Προτείνω να χάσουν ένα μέρος της δύναμής τους. Με μια κάθετη τομή θα τους διχοτομήσω όλους. Έτσι θα γίνουν λιγότερο δυνατοί, αλλά περισσότερο χρήσιμοι για μας, αφού ο αριθμός τους θα διπλασιαστεί. Θα βαδίζουν όρθιοι στα δυο τους πόδια. Αν πάλι εξακολουθούν να μη σέβονται τίποτα και δεν ησυχάσουν, θα τους διχοτομήσω για δεύτερη φορά, ώστε μετά να περπατούν στο ένα πόδι, σαν να παίζουν κουτσό’». Έτσι, με τη διχοτόμηση μειώθηκε η δύναμή τους και αυξήθηκε το πλήθος τους και άρα και οι προσφορές και οι θυσίες τους.

17o ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ Κ.Δ.

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...

Δέσμια του κατασκευασμένου παρελθόντος η σακατεμένη Ελλάδα!

 Χιλιάδες παιδάκια θα καταθέσουν λουλούδια στο ομοίωμα της αντιαισθητικής μοσχαρο-κεφαλής του Πολυτεχνείου, νομίζοντας ότι πρόκειται για κάποιον νεκρό της εξέγερσης.  

Στην πραγματικότητα πρόκειται για την κεφαλή του καθηγητή πανεπιστημίου Νίκου Σβορώνου, ο οποίος δεν είχε καμία σχέση με τα γεγονότα του 1973 !!! 

Η απότιση λουλουδιών στο κεφάλι του ιστορικού Νικόλαου Σβορώνου (το οποίο τίμησε κι ο...ίδιος ο Σβορώνος, όντας ζωντανός τότε!), από παιδιά που νομίζουν ότι είναι μνημείο του Πολυτεχνείου, η βαμμένη «ματωμένη» σημαία που γίνεται αντικείμενο περιφοράς κάθε χρόνο, οι αναφορές στους «εκατοντάδες ή δεκάδες νεκρούς», η εθιμοτυπική πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, όλα αποτελούν τελετουργικές εκδηλώσεις της καθεστωτικής ιδεολογίας, η οποία κρατάει την Ελλάδα δέσμια ενός παρωχημένου και εν πολλοίς κατασκευασμένου παρελθόντος. 

16o ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ Κ.Δ.

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...

Ο Τραμπ και η Ελλάδα

Ανάμεσα στα εδώ ερωτηματικά που σκεπάζουν τον νεοεκλεγμένο για την αμερικάνικη προεδρία πολυεκατομμυριούχο είναι και η πολιτική του στα θέματα που αφορούν στην Ελλάδα. Πολλοί σπεύδουν να δουν με θετικό μάτι το γεγονός ότι τρείς (3) από τους στενότατους συνεργάτες του είναι ελληνοαμερικανοί. Σύνηθες λάθος.

Οι τρείς από τους «σωματοφύλακες» του Τράμπ είναι ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής των Ρεπουμπλικανών Ρινς Πρίμπους, ο σύμβουλος σε θέματα ενέργειας Τζορτζ Παπαδόπουλοςκαι ο επιχειρηματίας Τζορτζ Τζιτζίκος. Ο πρώτος ήταν ο άνθρωπος πίσω από την προεκλογική εκστρατεία, ο δεύτερος πίσω από τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ο τρίτος πίσω από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τις επαφές με το ελληνοαμερικανικό λόμπυ.

Πολλοί Έλληνες συνηθίζουν να κρίνουν με τα δικά τους κριτήρια οικογενειακής και φυλετικής ευνοιοκρατίας τη λειτουργία των κρατών. Έτσι όπως λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Καμία σχέση με τη διεθνή πραγματικότητα. Τα κράτη του δυτικού ημισφαιρίου στηρίζουν την πολιτική τους σε έναν και μοναδικό παράγοντα: Αυτό που νομίζουν σαν συμφέρον του κράτους στις δεδομένες διεθνείς συγκυρίες.

Τελευταίο ζωντανό παράδειγμα ήταν η παρουσία του δημοσιογράφου Τζώρτζ Στεφανόπουλος ως στενότατου συνεργάτη του Κλίντον και εκπροσώπου του Λευκού Οίκου. Στη διάρκεια της θητείας του κανένα από τα ελληνικά θέματα εξωτερικής ή εθνικής πολιτικής δεν έτυχαν ευνοϊκότερης μεταχείρισης από εκείνη που είχε χαράξει το Στέητ Ντηπάρτμεντ, για να μην πούμε ότι στο Μακεδονικό η πολιτική των ΗΠΑ ήταν απολύτως αντίθετη με τα ελληνικά συμφέροντα και επιβλήθηκε.

Οι ίδιες φρούδες ελπίδες μερίδας των Ελλήνων καλλιεργήθηκαν και όταν ανέλαβε τη διεύθυνση της CIA ο ελληνοαμερικανός Τζώρτζ Τένετ! Τίποτε δεν άλλαξε, φυσικά, την πολιτική της Αμερικής ή των μυστικών υπηρεσιών.

Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ πιέζεται μόνο από δύο παράγοντες: Τα γεωπολιτικά συμφέροντα και την οικονομία. Και τα δύο πιέζονται από έναν παραδοσιακό παράγοντα: Τα λόμπυ. Τις οργανωμένες ομάδες πίεσης.

Υπάρχουν λόμπυ στρατιωτικών, βετεράνων, πρακτόρων, εμπόρων, βιομηχάνων, γιατρών, εταιριών κάθε είδους και λόμπυ εθνοτήτων και θρησκειών. Εβραίοι, Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένιοι, Πορτορικάνοι, Κινέζοι, Μουσουλμάνοι παρεμβαίνουν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των πατρίδων τους, των ομοεθνών τους και των θρησκειών τους με δύο στοιχεία πίεσης κυρίως: Τις ψήφους των μελών τους και τα κεφάλαια που κινούν και ελέγχουν. Αυτά επηρεάζουν, όταν επηρεάζουν τις αμερικανικές κυβερνήσεις.

Στην Αμερική, όσο κι αν αυτό ξενίζει τα αυτιά των διαπλεκόμενων Ελλήνων με τους συγχωριανούς τους πολιτικούς, η καταγωγή των συμβούλων των προέδρων παίζει από ελάχιστο ως κανένα ρόλο στην πολιτική που θα ακολουθήσουν οι πρόεδροι. Τα λόμπυ είναι το κλειδί. Και το κλειδί του κλειδιού: το χρήμα.

Τι σηματοδοτεί για την Ελλάδα η νίκη Τραμπ

Από τον Μενέλαο Τασιόπουλο 

Το σύστημα διακυβέρνησης στην Ελλάδα αλλά και οι διαμορφωμένες ελίτ στη δημόσια διανόηση, σε πανεπιστήμια, μίντια και «δεξαμενές σκέψης» είναι σε θέση πλήρους αδυναμίας να αντιμετωπίσουν τη νέα πραγματικότητα, που δομείται αρχικά μέσω του «Brexit» και προ ελάχιστων ωρών με την πανηγυρική εκλογή του Ντ. Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Ομοίως, σε πλήρη θέση άγνοιας και αδυναμίας βρίσκεται και η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, αφού ελάχιστοι επιχειρηματίες ή μάνατζερ δύνανται ακόμη και να κατανοήσουν τι συμβαίνει τελικά στον κόσμο.

Στην ουσία η παγκοσμιοποίηση κατέρρευσε. Η γνωστή ταινία του Ολιβερ Στόουν «Γουόλ Στριτ», με πρωταγωνιστή τον Μ. Ντάγκλας, που ενέπνευσε πολλούς, είναι πολύ ρετρό. Ο τρόπος ζωής των «γιάπις» και των απάτριδων, αποπολιτικοποιημένων - απεθνικοποιημένων στελεχών, διευθυντικών και διοικητικών συμβουλίων, που έπαιρναν «χρυσά μπόνους» ακόμη και στην περίπτωση που οδηγούσαν μέσω υπερδανεισμού και σπατάλης τις εταιρίες τους σε χρεοκοπία, «λιθοβολείται». Οι λαοί, τα έθνη, οι κυβερνήσεις δεν είναι αναλώσιμες μονάδες στη διάθεση διεθνών κερδοσκόπων και offshore της «ανοιχτής κοινωνίας».

Ο μαζάνθρωπος της «νέας τάξης πραγμάτων» δεν θα επικρατήσει. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα «καραβάνια των αθλίων» λαθρομεταναστών -οικονομικών και προσφύγων- δεν θα συνεχίσουν να αξιοποιούνται για να ισοπεδώνεται το δικαίωμα του μέσου πολίτη στην ευημερία, στην περιουσία, στο όνειρο, στην ταυτότητα, στην οικογένεια, στην ασφάλεια.

Ολα αυτά είναι απολύτως ακατανόητα για το σύστημα διοίκησης της χρεοκοπίας των Ελλήνων. Στην παρούσα φάση ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ θα άντεχε ή θα ένιωθε συμβατός με έναν πρόεδρο τύπου Σάντερς ή έστω Χίλαρι Κλίντον στις ΗΠΑ. Η αντιπολίτευση της Ν.Δ., μια συνέχεια των Δημοκρατικών, με μια Κλίντον. Ο «μεσαίος χώρος» της ελάσσονος αντιπολίτευσης, επίσης. Μας μένουν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες» του Π. Καμμένου, η λούμπεν Χρυσή Αυγή και το απαρχαιωμένο ΚΚΕ. Η Ελλάδα δηλαδή είναι όμηρος των συνθηκών, χωρίς εθνικές εγγυήσεις και εχέγγυα σε πρόσωπα, θεσμούς, δομές, που θα την οδηγήσουν από τη χρεοκοπία στην ανάκαμψη στην περίοδο που ήδη άρχισε.

Equalitarianism. Ο εξισωτισμός ως επανάσταση κατά της Φύσης

ΚΟ: equalitarianism = το δόγμα της ισότητας της ανθρωπότητας. Ακριβέστερα πρόκειται όχι για ισότητα, αλλά για εξισωτισμό.Θεωρητικά, υπάρχουν πολλά είδη εξισωτισμού ανάλογα με το τι ορίζουμε ως «ισότητα» και πώς θεωρούμε ότι μπορούμε να την επιτύχουμε: πολιτικός εξισωτισμός, οικονομικός εξισωτισμός, εξισωτισμός των φύλων, εξισωτισμός απέναντι στο νόμο, εξισωτισμός των ευκαιριών κ.ο.κ. Για παράδειγμα ο κομμουνισμός μπορεί να θεωρηθεί ακραία μορφή οικονομικού/υλικού εξισωτισμού. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε περισσότερο με μιαθεωρία ηθική και όχι οικονομική.Οι θιασώτες του εξισωτισμού (equalitarianists/εξισωτιστές) υποστηρίζουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι «ίσοι» σε θεμελιώδη αξία ή κοινωνική θέση και αγωνίζονται για την «εξάλειψη των διακρίσεων» που υπάρχουν εκ της φύσεως των πραγμάτων. Έτσι ο εξισωτισμός μπορεί να είναι είτε θετικός (π.χ. όλες οι γυναίκες έχουν πάντα δίκιο, επειδή είναι γυναίκες) είτε αρνητικός (π.χ. δεν υπάρχουν όμορφες και άσχημες γυναίκες, είναι όλες γυναίκες). Και στις δύο μορφές του, πάντως, είναι μια μορφή κοινωνικής αδικίας, που προκύπτει, κατά παράδοξο και ειρωνικό τρόπο, από την πίστη της Αριστεράς στις δυνατότητες της κοινωνικής μηχανικής να θεραπεύει αδικίες, οι οποίες οφείλονται σε φυσικές διακρίσεις που υφίστανται εκ των πραγμάτων.Ονομάζεται επίσης και Egalitarianism (από το γαλλικό égal, που σημαίνει "ίσος").

Για πάνω από έναν αιώνα, έχει γίνει γενικά αποδεκτό ότι η Αριστερά έχει την «ηθική», την «δικαιοσύνη» και τον «ιδεαλισμό» με το μέρος της. Η «συντηρητική» αντιπολίτευση στην Αριστερά έχει σε μεγάλο βαθμό περιοριστεί απλά, στο «μη πρακτικό» των ιδανικών της.

Σε κανένα άλλο τομέα δεν έχει «αναγνωρισθεί» σχεδόν καθολικά, ότι η Αριστερά εκφράζει την «δικαιοσύνη» και την «ηθική», όσοστην υιοθέτηση της «μαζικής ισότητας».

Αλήθεια, τι πάει να πει «ισότητα»; Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, αλλά έχει αναλυθεί λίγο. Το Α και το Β είναι "ίσα" εάν είναι πανομοιότυπα μεταξύ τους σε σχέση με ένα δεδομένο χαρακτηριστικό. Έτσι, εάν ο κ. Smith και ο κ. Jones έχουν αμφότεροι ύψος 1, 80, τότε μπορεί να ειπωθεί ότι είναι "ίσοι" σε ύψος. Αν δύο μπαστούνια είναι πανομοιότυπα σε μήκος, τότε το μήκος τους είναι «ίσο», κλπ. Έτσι λοιπόν, υπάρχει ένας και μόνο ένας τρόπος δύο άνθρωποι να μπορούν πραγματικά να είναι "ίσοι" με την πλήρη έννοια : πρέπει να είναι ίδιοι σε όλες τους τις ιδιότητες. Αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι η ισότητα όλων των ανθρώπων – το ιδεώδες του εξισωτισμού - μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν όλοι οι άνθρωποι είναι ακριβώς ομοιόμορφοι, ακριβώς όμοιοι όσον αφορά το σύνολο των ιδιοτήτων τους. Ο κόσμος της «ισότητας», υπό αυτή την έννοια, θα ήταν αναγκαστικά ένας κόσμος ταινίας τρόμου - ένας κόσμος με απρόσωπα και πανομοιότυπα πλάσματα, στερούμενα κάθε ατομικότητας, ιδιομορφίας, ποικιλίας ή ειδικής δημιουργικότητας.

Πράγματι, μόνο σε ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, θα μπορούσαμε να δούμε τις λογικές συνέπειες ενός κόσμου που έχει πλήρως «εξισωθεί». Ένα τέτοιο είναι το δυστοπικό μυθιστόρημα “Facial Justice” του Βρετανού L.P. Hartley (1895 – 1972), που κυκλοφόρησε το 1960. Εκεί έχουμε τον φθόνο θεσμοθετημένο από το κράτος που θέλει να διασφαλίσει ότι τα πρόσωπα όλων των κοριτσιών είναι εξίσου όμορφα, μέσω ιατρικών εγχειρήσεων που εκτελούνται τόσο στα όμορφα όσο και στα άσχημα κορίτσια, ώστε όλα τα πρόσωπα τους να έρθουν σε ένα γενικό κοινό παρονομαστή.