ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ & ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Ο ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΟΣ ΔΑΙΜΩΝ

ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΚΑΙ 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΦΩΤΙΣΗ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Χριστουγεννιάτικες ευχές από την Aya

Αγαπητή Aya, σου εύχομαι κι εγω καλά Χριστούγεννα και καλή χρονιά! Το νέο έτος να σου φέρει όση ευτυχία και ευδαιμονία παρέλειψε να σου φέρει ο προηγούμενος!

Να είσαι γερή και δυνατή στα δύσκολα και πάντα χαρούμενη.

ΛΥΚΙΟΣ.

Η σύζευξη των Αντιθέτων

Στον Εκκλησιαστή διαβάζουμε: «Όλα τα πράγματα έχουν δύο πόλους, τον ένα ενάντια στον άλλο». 

Φως-σκοτάδι, Χαρά-λύπη, πείνα-κορεσμός. Είναι αξεχώριστα, μολονότι το ένα φαίνεται να είναι ενάντια στο άλλο, δηλαδή δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο, όπως δεν μπορείς να έχεις ένα ραβδί με μια μόνο άκρη. Τα αντίθετα, αν τα ονομάσουμε δεξί και αριστερό εξασκούν δύναμη εναλλάξ. Προσέξτε πως αν έχουμε ένα εκκρεμές και έχει μετακινηθεί απόλυτα στα δεξιά, το δεξί γίνεται πάρα πολύ αδύναμο, και αρχίζει να έχει δύναμη το αριστερό, και αντίστροφα.

Όλα τα φαινόμενα, όλα τα γεγονότα, όλη η γήινη ζωή εκδηλώνονται ανάμεσα σε αντίθετες δυνάμεις, ή αντίθετους πόλους που κινούνται πότε προς τη μία κατεύθυνση, πότε προς την άλλη, έτσι που ο πόλεμος   ακολουθεί την ειρήνη και η ειρήνη τον πόλεμο, η έλλειψη ακολουθεί την αφθονία και η αφθονία την έλλειψη και πάει λέγοντας.

Στον αρχαίο ιερό ναό των Δελφών, ήταν γραμμένες δυο φράσεις που διάβαζαν εκείνοι που έμπαιναν στο μαντείο για συμβουλή. «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν». Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να κάνει ή να δίνει πάρα πολλά. Σημαίνει «τίποτα σε ακρότητα, με υπερβολή». Πρώτα ο άνθρωπος πρέπει να γνωρίσει τον εαυτό του (η αυτογνωσία φυσικά περιλαμβάνει και να γνωρίσεις τα αντίθετα μέσα σου) και μετά δεν πρέπει να φτάνει ποτέ στα άκρα –δηλαδή όταν γνωρίσει τον εαυτό του, θα γνωρίσει και τι είναι τα άκρα στον εαυτό του. Τα ενάντια είναι κλέφτες διότι ότι κτίζεται πάνω στο ένα, υπονομεύεται από το άλλο. Αλλά ότι κτίζεται στο κέντρο δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς. Γι’ αυτό, πολύ συχνά στα αρχαία σύμβολα, βρίσκουμε τα δύο ενάντια στις δύο πλευρές και την τρίτη δύναμη στο μέσον.

 

Φανταστείτε έναν εξασκημένο σχοινοβάτη που κρατά ισορροπία γέρνοντας δεξιά κι αριστερά. Ξέρει πώς να το κάνει μέσα από μακροχρόνια εκπαίδευση και μελέτη του εαυτού του. Χωρίς γνώση δεν θα μπορούσε να το κάνει. Ας υποθέσουμε ότι του θέτουμε το ερώτημα του Πιλάτου: «Τι είναι αλήθεια;» συμπληρώνοντας «είναι προς τα δεξιά ή προς τα αριστερά;» Αν απαντούσε ότι είναι και τα δύο, το δικό μας αίσθημα για την αλήθεια θα προσβαλλόταν, διότι εμείς φανταζόμαστε ότι η αλήθεια είναι κάτι άκαμπτο.  Αγνοούμε κάθε τι που δεν αντιστοιχεί στις απόψεις μας κι έτσι περπατάμε με το ένα πόδι. Ωστόσο μπορούμε να κατανοήσουμε ότι θα ήταν λάθος για τον σχοινοβάτη να θεωρήσει το αριστερό μέρος διαβολικό και το δεξί το μόνο επιθυμητό. Διότι θα βλέπαμε ότι είναι αναγκασμένος σε διάφορες στιγμές να γέρνει πότε προς τα αριστερά ή τα δεξιά, και ότι μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να προχωρεί. Αυτή είναι η ιδέα που εκφράζεται σε άλλο απόσπασμα από τον Εκκλησιαστή που λέει: 

«Κάτω από τον ουρανό υπάρχει χρόνος για όλα και μια εποχή για κάθε σκοπό. Η ώρα της γέννησης και η ώρα του θανάτου, η ώρα να φυτέψεις και η ώρα να θερίσεις αυτό που φύτεψες. Η ώρα να γκρεμίσεις και η ώρα να χτίσεις, η ώρα να κλάψεις και η ώρα να γελάσεις, η ώρα να αποκτήσεις και η ώρα να χάσεις, η ώρα να σιωπάς και η ώρα να μιλάς, η ώρα για πόλεμο και η ώρα για ειρήνη.»

23ο ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ-ΣΤΟΧΑΣΤΗΡΙΟ

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...

Πώς να υπερφορτώσετε τα επίπεδα ντοπαμίνης και να μην ξανανιώσετε καταθλιπτικοί ή αγχωμένοι

Η ντοπαμίνη είναι η κύρια χημική ουσία του εγκεφάλου. Αυτός ο νευροδιαβιβαστής είναι υπεύθυνος για μια πληθώρα ψυχικών και σωματικών διεργασιών. Με το να μάθετε πώς να διεγείρετε τα επίπεδα ντοπαμίνης σας με φυσικό τρόπο, μπορείτε να ξεπεράσετε την κατάθλιψη, το άγχος, την απάθεια, τον φόβο, ενισχύοντας ταυτόχρονα τα συναισθήματα ευχαρίστησης που δημιουργεί ο εκπληκτικός αυτός νευρώνας. 

Η ντοπαμίνη ανταμείβει συγκεκριμένες συμπεριφορές, ώστε να τις επαναλάβουμε και γι αυτό ορισμένα ναρκωτικά είναι τόσο εθιστικά. Η κοκαΐνη, η ηρωίνη και άλλα οπιούχα προκαλούν μια «τεράστια ανταμοιβή» η οποία κάνει την χρήση τους πολύ επιθυμητή μέχρι να νιώσετε το «σπάσιμο» της ντοπαμίνης που έρχεται μόλις απουσιάζει το παράνομο ναρκωτικό από τον οργανισμό. Τα οπιούχα δένονται στους υποδοχείς οπιούχων του εγκεφάλου, αυξάνοντας την απελευθέρωση της ντοπαμίνης, αλλά όταν αυτή η φύγει, υπάρχει μια συνεχώς αυξανόμενη ανάγκη για περισσότερο οπιούχο (ή άλλο ναρκωτικό) για να προκληθεί η ίδια υψηλή ποσότητα ντοπαμίνης. 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ναρκομανείς καταφεύγουν σε ολοένα αυξανόμενες, αρνητικές συμπεριφορές για να «φτιαχτούν» ξανά. Το υψηλό επίπεδο ντοπαμίνης είναι αυτό που είναι επιθυμητό. Σε πειράματα με ποντίκια, όταν η ίδια δέσμη νεύρων που προκαλούσε την απελευθέρωση οπιούχων διεγείρονταν πιέζοντας ένα μοχλό, τα ποντίκια όταν αφέθηκαν μόνα τους πίεσαν χιλιάδες φορές τον μοχλό μέσα σε μια ώρα λόγω των ευχάριστων συναισθημάτων ντοπαμίνης που προκαλούσε.

 Ένα μεταγενέστερο πείραμα (που διεξήχθη ανήθικα με άνθρωπο) έδειξε μια παρόμοια αντίδραση. Σε διάρκεια τριών ωρών, ένα άτομο πίεσε το κουμπί το οποίο ενεργοποιούσε την ντοπαμίνη χιλιάδες φορές για να νιώσει αυτή την τεράστια συναισθηματική ευχαρίστηση. Δεχόμαστε μικρές ποσότητες ντοπαμίνης με λιγότερο καταστροφικές συμπεριφορές-όπως με το να βγάζουμε χρήματα, με την σεξουαλική επαφή, ακόμα και με το να κερδίζουμε σε βιντεοπαιχνίδια, αλλά υπάρχουν δραστηριότητες αύξησης της ντοπαμίνης που μπορούν να διεγείρουν τον νευροδιαβιβαστή «ευχαρίστησης» χωρίς να προκαλούν εθιστική αντίδραση. Έχουμε έναν ορισμένο αριθμό νευρώνων ντοπαμίνης στον εγκέφαλο και είναι μικρότεροι από τους άλλους νευρώνες αποτελώντας λιγότερο από το 0,0006% των νευρώνων του ανθρώπινου εγκεφάλου, αλλά μπορούμε να διεγείρουμε την μεγάλη δέσμη νευρώνων που συνδέει τους νευρώνες της ντοπαμίνης με τους στόχους τους με τον πρόσθιο εγκέφαλο. Η ντοπαμίνη κάνει κάτι περισσότερο από το απλώς να ενισχύει την αίσθηση ευτυχίας μας. 

Είναι επίσης υπεύθυνη για την ρύθμιση της μυϊκής κίνησης, την βελτίωση της γνωστικής λειτουργίας, την διατήρηση της συγκέντρωσης, την λήψη αποφάσεων, την αξιολόγηση προβλημάτων και την επίλυση τους και την ρύθμιση έκκρισης της προλακτίνης. Η ντοπαμίνη είναι αναμφίβολα, απαραίτητη για την ευημερία και την ευτυχία μας. Χωρίς υψηλά επίπεδα ντοπαμίνης έχουμε την τάση να βιώνουμε κατάθλιψη, θλίψη, σύγχυση, φόβο, αρνητικές σκέψεις και άλλα συναισθηματικά εμπόδια. 

Ακολουθούν, σύμφωνα με το Τhe mind unleashed κάποιοι (100%) φυσικοί τρόποι για να αυξήσετε τα επίπεδα ντοπαμίνης σας: 

Κοινός Παρονομαστής

Ένα φιλοσοφικό καφενείο, πολύ στοχαστικό και διδακτικό. Δείτε το!

Τα κίνητρα της σεξουαλικής ένωσης

Ένα από τα συχνά ερωτήματα μου ήταν ο βαθύτερος λόγος πίσω από την ανάγκη για σεξουαλική ένωση με το άλλο φύλο. Η επιφανειακή, βιολογική, εξήγηση δεν ήταν δυνατό να με ικανοποιήσει γιατί ένοιωθα ότι πίσω από αυτήν κρύβονταν άλλες, βαθύτερες ανάγκες. Και ήθελα να εξετάσω το ζήτημα στη ρίζα του. Έπειτα από συνεχή εμβάθυνση και συνειδητότητα είχα ανακαλύψει ότι αιτία που σπρώχνει τον άνθρωπο σε σεξουαλική επαφή με το άλλο φύλλο δεν ήταν το σώμα, οι ορμόνες. Παρατήρησα ότι οι ορμόνες υπερλειτουργούσαν μόνο όταν ερεθίζονταν από λεπτότερους και βαθύτερους παράγοντες. Ο κύριος από αυτούς, ήταν η ανάγκη του ανθρώπου να καταλύσει τη μόνωση, τη χωριστικότητά του. Όσοι δεν έχουν αναπτυγμένη Συνειδητότητα δεν παίρνουν είδηση την αίσθηση της μοναξιάς, του κενού, της ματαιότητας της ζωής και το μόνο που αντιλαμβάνονται είναι ότι τα γεννητικά τους όργανα είναι φορτισμένα με ενέργεια που απαιτεί εκτόνωση. Αλλά αυτό είναι το τελικό στάδιο σε μια αλυσίδα πολύ λεπτών διεργασιών που αρχίζουν από τον ψυχικό και νοητικό χώρο. Η μόνωση, η έλλειψη επικοινωνίας, επαφής ή αγάπης μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην τρέλα. Δεν είναι φτιαγμένος για τη μόνωση. Όλο του το είναι, όλος ο εσωτερικός μηχανισμός του τον ωθεί προς την ένωση με τους άλλους. Και αυτή η ώθηση πιέζει το σώμα, που εκκρίνει ορμόνες σε αφθονία και αυτές ζητούν σωματική ένωση με το άλλο φύλο. 

Ελευθερία είναι η γνώση της αληθινής μας φύσης

Στα αρχαία Ελληνικά, οι λέξεις «ευφυΐα» και «φύση» προέρχονται από το ρήμα φύομαι. Η ευφυΐα αναφέρεται σε «κάτι που αναπτύσσεται καλά» και φύση σημαίνει «εκείνο που ανακύπτει». Αναπτυσσόμαστε λοιπόν καλά, είμαστε ευφυείς, όταν αφήνουμε να ανακύψει η εσωτερική μας αλήθεια.

.

*ΠΑΣΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΑΡΑ ΦΥΣΙΝ ΕΣΤΙ* είπε ο Αντιφάνης από τη Σμύρνη τον 4ο αι π.χ. Κάθε δουλεία είναι αντίθετη με τη φύση του ανθρώπου. Και επομένως ο άνθρωπος που δεν είναι ελεύθερος δεν μπορεί να αναπτυχθεί σωστά.

.

Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που έχει άγνοια της αληθινής του φύσης ; Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που φθονεί τον πλησίον, που ζηλεύει τον σύντροφό του, που βασίζεται στην γνώμη των άλλων; Πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που φοβάται ; Πόσες φοβίες έχει ο σύγχρονος άνθρωπος; Σήμερα βλέπουμε ότι ο βασικός φόβος του θανάτου, που κυριαρχούσε πάντα στον άνθρωπο, έχει αντικατασταθεί από τον φόβο της αβεβαιότητας. Η οικονομική κρίση έχει εντείνει τόσο πολύ την αίσθηση της προσωρινότητας, ώστε η ρήση του παππού Ηράκλειτου «τα πάντα ρει» να είναι τόσο επίκαιρη και τόσο δυσβάσταχτη συγχρόνως. Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως. Αυτή η λαίλαπα της μεταβλητότητας πιθανόν να είναι ο καλύτερος μας φίλος επειδή ίσως μας κάνει να αναρωτηθούμε ότι : αφού όλα πεθαίνουν και αλλάζουν τότε τι είναι πραγματικά αληθινό; Υπάρχει κάτι πίσω από τα φαινόμενα, κάτι απέραντο και απεριόριστο, μέσα στο οποίο, ο χορός της αλλαγής και της προσωρινότητας μπορεί να διαδραματιστεί; Μήπως είναι αυτό που προσδιόρισε ο Ελεάτης Παρμενίδης, δηλαδή το Ον το άναρχο, το άπαυστο, το αγέννητο, το σφαιρικό, το συμπαγές και σταθερό, όπου η πρωτογενής δομή του δεν βρίσκεται στο ανθρώπινο μυαλό, αλλά στο βάθος της καρδιάς μας;

Εδώ θα μπορούσαμε να θέσουμε το ερώτημα : Υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να έχει πραγματικά ελευθερωθεί από τα πάθη του, από τις επιθυμίες του, από τις προκαταλήψεις, από τον δογματισμό, από τους κοινωνικούς προγραμματισμούς του, από τη γνώμη των άλλων, από τα καθημερινά του πρέπει ;

Ο Αισχύλος θα πει στον Προμηθέα Δεσμότη: «Ελεύθερος γαρ ου τις πλην Διός»Νομίζω τελικά πως η ελευθερία είναι σαν την αλήθεια, τείνουμε προς αυτήν, αγωνιζόμαστε να την κατακτήσουμε, και ίσως τελικά να χρειαζόταν πολλές ζωές για να καταφέρουμε να την αγγίξουμε.

Κάποτε ο Σωκράτης στάθηκε μπροστά σ’ ένα μαγαζάκι που πουλούσε του κόσμου τα πράγματα. Αφού έμεινε έτσι να κοιτάζει για λίγη ώρα, τελικά είπε: «Για δες πόσα πράγματα χρειάζονται οι Αθηναίοι για να ζήσουν». Κι εννοούσε φυσικά, ότι ο ίδιος δεν χρειαζόταν τίποτε απ’ όλα αυτά. Επίσης είναι γνωστό ότι ο Σωκράτης θεωρούσε ως ελεύθερο τον άνθρωπο που δεν κυριεύεται από τις σωματικές ηδονές.

Οι τρόποι συμπεριφοράς αποκαλύπτουν τον αληθινό χαρακτήρα του ανθρώπου;

του Σαράντου Ι. Καργάκου

Μήπως ο άνθρωπος κρίνεται από αυτό που υποκρίνεται;

Η επιφάνεια πιο συχνά καλύπτει παρά αποκαλύπτει. Όσο περισσότερο στίλβουσα είναι, τόσο πιθανότερο είναι να κρύβει βούρκο παρά πλούτο.

Υπάρχει ακόμη κι ο φόβος. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κρίνουν, ούτε συγκρίνουν, κατακρίνουν. Αυτό υποχρεώνει τον άλλον άνθρωπο —που δε θέλει να εκτεθεί στα βέλη μιας κακόβουλης κριτικής— να υιοθετεί έναν τρόπο ζωής, που δεν τον εκφράζει, που παραποιεί την πραγματική του υπόσταση. Ίσως, λοιπόν οι άνθρωποι να υποκρίνονται, επειδή κρίνονται και μάλιστα όχι με τρόπο καλοπροαίρετο.

«Η υποκρισία είναι ο σεβασμός που προσφέρει η κακία στην αρετή», είχε πει ο Λούθηρος. Όποιος υποκρίνεται, στο βάθος αισθάνεται ότι προδίδει τον εαυτό του ή κάποιες αξίες. Αφού δεν μπορεί να είναι καλός, τουλάχιστον προσπαθεί να φαίνεται. Είναι κι αυτό ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην αρετή. Αλλά δεν αρκεί. Η γνησιότητα είναι η δύναμη των γενναίων, η υποκρισία είναι η «δύναμη» των αδυνάτων ή των συμφεροντολόγων. Κι είναι θλιβερό η εντός εισαγωγικών δύναμη ν’ αποδεικνύεται δυνατότερη από την ειλικρινή και ανυπόκριτη συμπεριφορά.

Αλλ’ ο κόσμος δυστυχώς έχει μάθει να κρίνει περισσότερο με τ’ αυτιά και λιγότερο με το μυαλό. Σύμφωνα με το γνωστό μύθο του Κρυλώφ, κάποτε δυο βαρέλια κύλησαν σ’ έναν κατηφορικό δρόμο. Το γεμάτο κυλούσε αθόρυβα, ενώ το άδειο παταγούσε εκκωφαντικά. Στην εποχή μας – μια εποχή πάταγου και ιλίγγου – βρίσκει τεράστια ανταπόκριση η άποψη ότι όσο πιο ελαφρός είσαι τόσο ψηλότερα ανεβαίνεις και ότι όσο πιο εντυπωσιακό είναι το περιτύλιγμα τόσο πιο έντονο και κυρίως αποτελεσματικό είναι το θάμβος που προκαλείς. Έτσι, η συμπεριφορά συχνά καταντά επίπλαστη, συχνά καλύπτεται από μια επίφαση ευγένειας και λεπτότητας, που ρίχνει στις διαπροσωπικές σχέσεις ένα εσπέριο φως, ένα μισόφωτο που παραπλανά και δεν αφήνει τον άνθρωπο να δει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.

Εισαγωγή στον Δυτικό Εσωτερισμό

• Συγγραφέας: Σάσσα Τσέϊτοου 
• 
  

Τον Νοέμβριο του 2009 διοργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο της Ινδιανάπολης στην Αθήνα το πρώτο διεθνές συνέδριο Phoenix Rising με θέμα Ο Θάνατος και η Αναγέννηση στην Φιλοσοφία, την Τέχνη, και την Λογοτεχνία: Μια Κοινωνία που πεθαίνει, ή μια Αναγέννηση για τον 21ο Αιώνα;
Ήταν το πρώτο ακαδημαϊκό συνέδριο στην Ελλάδα που ασχολήθηκε αποκλειστικά με θέματα που ανήκουν στον γενικότερο χώρο του Δυτικού Εσωτερισμού. Οι ομιλητές ήταν όλοι καταξιωμένοι ακαδημαϊκοί από εξωτερικό κι Ελλάδα, μεταξύ τους πρωτοπόροι του χώρου όπως ο Nicholas Gοodrick-Clarke, διευθυντής του Κέντρου Δυτικού Εσωτερισμού που προσφέρει μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ, ο Arthur Versluis, Διευθυντής τμήματος Θρησκειολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν στις ΗΠΑ, και πολλοί ακόμη.
Συγκεντρώθηκαν εδώ με αφορμή την πρωτοβουλία του Phoenix Rising (εκπαιδευτικός οργανισμός ολιστικής μάθησης) ώστε να παρουσιαστεί στο κοινό το επίπεδο και τον χαρακτήρα των σπουδών στο Δυτικό Εσωτερισμό, και για να ανοίξει ο διάλογος αυτός και στην Ελλάδα, όπου ναι μεν υπάρχει πολύ ενδιαφέρον σε πολλούς τομείς, αλλά ακόμη η θεματολογία αυτή αντιμετωπίζεται ως κάτι το «παράξενο», ενώ απέχει μακράν από τους ακαδημαϊκούς χώρους. Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου δημιουργήθηκε καρποφόρα συζήτηση και τέθηκαν καίρια ερωτήματα.

Ένα ερώτημα που προέκυψε σχεδόν από την αρχή και που επαναλήφθηκε αρκετές φορές, αφορούσε την ακαδημαϊκή μελέτη του Δυτικού Εσωτερισμού. Τι είναι, σε τι χρησιμεύει, τι σχέση έχει με τις έννοιες της μεταφυσικής, της φιλοσοφίας, του μυστικισμού, ή της θρησκείας. Είναι πολύ εύκολο αυτοί οι όροι να συγχέονται, και η παραπληροφόρηση είναι πολύ μεγάλη. Οπότε, ως διοργανώτρια του συνεδρίου και ως κάτοχος του ΜΑ Δυτικού Εσωτερισμού από το πανεπιστήμιο του Έξετερ, θεώρησα καλό εδώ να συνοψίσω κάποιες απαντήσεις στα πιο συχνά ερωτήματα ώστε να επεξηγηθούν κάποιοι όροι, να οριοθετηθούν κάποιες έννοιες, και να διευκολυνθούν όλοι όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα.

Τι είναι ο Δυτικός Εσωτερισμός;
Ο ορισμός του όρου «Δυτικός Εσωτερισμός»  έχει οριστεί από τον καθ. Σορβόννης Antoine Faivre ως εξής, ορισμός που επικρατεί σε ακαδημαϊκούς κύκλους της Ευρώπης. Περιγράφει όλα τα «ρεύματα σκέψης» τα οποία εμφανίζουν 6 χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Παρ’ότι είναι ευρύτατη έννοια, είναι ακαδημαϊκά αποδεκτό ότι όλα τα εσωτερικά ρεύματα εμφανίζουν τουλάχιστον τα πρώτα 4 γνωρίσματα, και αρκετά, αν όχι όλα από αυτά, συχνά εμφανίζουν και τα άλλα 2. Σημειώνουμε ότι με τη λέξη «Δυτικός» αναφερόμαστε γεωγραφικά στο «Ελληνο-Ρωμαϊκό σύνολο παραδόσεων» από περίπου την εποχή του Μεγ. Αλεξάνδρου και μετέπειτα (δηλαδή την γεωγραφική σφαίρα επιρροής που περιλαμβάνει τα εδάφη που κατέκτησε τόσο ο Μέγας Αλέξανδρος προς την Ανατολή, όσο και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία προς το Νότο και τη Δύση), συν τις συγγενείς παραδόσεις που κατάγονται από Τευτονικές και Σκανδιναβικές πηγές.
Ας σημειωθεί ότι αυτές οι οριοθετήσεις δεν είναι αλάνθαστες και δεν είναι απόλυτες. Αλλά είναι πολύ χρήσιμα εργαλεία για να ξέρουμε τι συζητάμε, και αναλογιζόμενοι την υπάρχουσα βιβλιογραφία υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα μελλοντικής αναθεώρησης.
Τα 4 +2  γνωρίσματα του Δυτικού Εσωτερισμού:
1. Αντιστοιχίες: Συμβολικές και αληθινές, μικρόκοσμος-μακρόκοσμος και συμπαντική αλληλεπίδραση
2. Ζωντανή Φύση: Πολυεπίπεδη, ζωντανή, γεμάτη εν δυνάμει αποκαλύψεις, διέπεται  από μια κρυφή Θεία «φλόγα»
3. Φαντασία και Μεσολάβηση: Μέσω της ενεργής φαντασίας, η Γνώση των ενδιάμεσων μεταξύ της Φύσης και του πνευματικού πεδίου.
4. Μεταστοιχείωση: Η απόλυτη εσώτερική ένωση μεταξύ Γνώσης και εσωτερικής εμπειρίας, των λειτουργιών του νου και της ενεργής φαντασίας.
5. Συνταύτιση Παραδόσεων: Η πεποίθηση της ύπαρξης της Αιώνιας Φιλοσοφίας – της αδιάσπαστης
αλύσου γνώσης και παράδοσης παρά τις ιστορικές ανακρίβειες.
6. Μετάδοση: Η έμφαση στην μεταλαμπάδευση της γνώσης από Δάσκαλο σε Μαθητή.
Antoine Faivre, Accés de l’ésotérisme occidental, pp. 10-15
Με λίγα λόγια λοιπόν, μια παράδοση, ένα «ρεύμα σκέψης» (όπως μπορεί να είναι ο Πνευματισμός, το κίνημα Gurdjieff, η Αλχημεία, η θεοσοφία, και άλλα πολλά) εφόσον εμφανίζει τουλάχιστον τα πρώτα 4 γνωρίσματα αυτόματα εμπίπτει στο γενικότερο σύνολο του «Δυτικού Εσωτερισμού.

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΜΠΗΚΑΝ, ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΟΥΡΗΣΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΑ ΠΑΓΙΔΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ!

Άλλη μια μεγάλη δικαίωση για το ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ, που από την πρώτη στιγμή και συγκεκριμένα στις 3 Μαρτίου 2018, υποστήριξε με άρθρο του (δείτε εδώ) ότι είχε στηθεί τουρκική παγίδα με πατημασιές πάνω στο χιόνι, προκειμένου να συλληφθούν Έλληνες Στρατιωτικοί, για να ανταλλαγούν με τους 8 Τούρκους Στρατιωτικούς που είχαν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα το 2016!

Από τη δημοσίευσή μας στις 3-3-2018 – Η περιοχή σύλληψης με τα ίχνη και βαθιά μέσα στα δέντρα η συνοριογραμμή

Όπως προκύπτει τώρα από την ελεύθερη κατάθεση των δύο παλικαριών μας στον Γενικό Επιθεωρητή Στρατού και αναφέρει σχετικά η Real News, επιβεβαιώνεται ότι:

Τι οδηγεί στην αυτοχειρία

 Πώς ένας άνθρωπος ο οποίος κρατά σταθερά το τιμόνι της ζωής του ξαφνικά νιώθει να του τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια

Οι απαντήσεις των επιστημόνων στο ερώτημα «γιατί το έκανε;» που ακολουθεί κάθε αυτοκτονία

Γράφει η Βάρβογλη Λίζα

«Γιατί το έκανε;». Είναι το κλασικό ερώτημα που θέτουν οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης όταν κάποιος από τον περίγυρό τους αποφασίσει να θέσει τέρμα στη ζωή του. Και είναι αυτή η αίσθηση του αγνώστου, του αναπάντητου, της σκοτεινής πλευράς του αυτόχειρα η οποία αφήνει περισσότερα ερωτήματα και απορίες στον περίγυρό του. Ενας άνθρωπος αυτοδημιούργητος, όπως για παράδειγμα ο πολυσυζητημένος Παντελής Σφηνιάς, που έχτισε σκαλί σκαλί μια λαμπρή καριέρα, ένας άνθρωπος που πάλεψε και πέτυχε, που κρατούσε σταθερά το τιμόνι της ζωής του, που είχε τον απόλυτο έλεγχο, ξαφνικά νιώθει να του τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια, βρίσκεται έρμαιο καταστάσεων, συγκυριών και σχολίων τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει και τότε θέτει τέρμα στη ζωή του.

Σύμφωνα με το αμερικανικό National Institute of Mental Health (Εθνικό Ιδρυμα Ψυχικής Υγείας), η υπ' αριθμόν ένα αιτία της αυτοκτονίας είναι η κατάθλιψη. Τα αίτια της κατάθλιψης είναι ποικίλα, συμπεριλαμβανομένων γενετικών/κληρονομικών καταβολών καθώς και περιβαλλοντικών επιδράσεων, όπως είναι ένα ξαφνικό, πολύ έντονα αρνητικό, γεγονός. Παρ' όλα αυτά, για το γενικό κοινό το στίγμα της αυτοκτονίας είναι ότι το άτομο που φθάνει σε αυτή την έσχατη λύση ή τρελό είναι ή έχει κάποια ψυχική ασθένεια. Αν και η περίπτωση της ψυχικής ασθένειας δεν αποκλείεται, ωστόσο υπάρχουν και άλλα αίτια που μπορεί να ωθήσουν στην αυτοκτονία. Το κυριότερο από αυτά τα αίτια είναι εξωτερικά γεγονότα για τα οποία το άτομο νιώθει ανήμπορο να αλλάξει τη ροή ή την εξέλιξή τους και τα οποία έχουν άμεσο αντίκτυπο στη ζωή του προκαλώντας του αβάσταχτη στενοχώρια.

Η υποκειμενική εμπειρία του ανθρώπου που φθάνει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας (ασχέτως αντικειμενικών κριτηρίων ή τι του λέει ο περίγυρός του) είναι ότι νιώθει ψυχικά αδύναμος, ανήμπορος, κατατρεγμένος, χωρίς κατανόηση από τον περίγυρό του και, κυρίως, χωρίς έλεγχο της κατάστασης. Το άτομο στα πρόθυρα της αυτοκτονίας δεν έχει τον έλλογο σκεπτικό μηχανισμό του ανθρώπου που αισθάνεται καλά. Η κρίση του θολώνει, βλέπει τα πράγματα μονόπλευρα και διχοτομεί τα πάντα: το κριτήριό του είναι ή όλα ή τίποτα, ή μαύρο ή άσπρο, και δεν μπορεί να δει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις και διαβαθμίσεις.

Οι σκέψεις αυτού του ανθρώπου επικεντρώνονται στο τώρα και έχει χάσει την ικανότητά του να οραματιστεί το μέλλον. Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό και αναπόδραστο στα μάτια του αυτόχειρα, ο οποίος νιώθει καταδικασμένος από μια σίγουρη και αμετάκλητη αποτυχία την οποία δεν μπορεί να ελέγξει.

Ακόμη και αν το περιβάλλον του τον διαβεβαιώνει για το αντίθετο ή προσπαθεί να προτείνει κάποιες λύσεις, από τη στιγμή που το άτομο έχει μπει στη διαδικασία της αυτοκτονικής σκέψης είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων χωρίς την επαγγελματική βοήθεια ψυχιάτρου ή ψυχολόγου.

Είναι λοιπόν αδύναμο το άτομο που επιχειρεί να αυτοκτονήσει; Οχι απαραίτητα. Πολλές φορές είναι τα δυνατά και δυναμικά άτομα που επιλέγουν μια τόσο αρνητική λύση στα προβλήματά τους, η οποία, παραδόξως, απαιτεί μεγάλη ψυχική δύναμη και είναι ο έσχατος τρόπος για αυτά τα άτομα να αποδείξουν ότι έχουν τον έλεγχο της κατάστασης και του εαυτού τους, παρ' όλο που επιλέγουν τον πιο αρνητικό τρόπο για να το επιβεβαιώσουν.

22ο ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ-ΣΤΟΧΑΣΤΗΡΙΟ

Η φωτογραφία αυτή, προέρχεται από το δράμα των ανθρώπων που βίωσαν την φονική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής και δείχνει ανθρώπους που μέσα στην αγωνία προσπαθούν να επιβιώσουν από τον τοξικό καπνό, το θερμικό κύμα και τις φλόγες. Περίπου 100 άτομα κάηκαν ή πνίγηκαν...

Ο Καταχθόνιος Δαίμων, συλλυπείται τις οικογένειες των θυμάτων και οργίζεται για την ανευθυνότητα των υπευθύνων.

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...

Η λύση για τις πυρκαγιές και την κλιματική αλλαγή

Η πρόταση…Η αποκατάσταση των καμένων εκτάσεων με βελανιδιές μπορεί να βελτιώσει αισθητά το μικροκλίμα μιας περιοχής, να περιορίσει τις πυρκαγιές και να κάνει το έργο της πυρόσβεσης πιο εύκολο. Πρόκειται για λύση που αφορά όλη τη νότια Ευρώπη ενώ στην Ελλάδα το ενδιαφέρον εστιάζεται ειδικά στην Αττική, στα νησιά του Αιγαίου και στην Πελοπόννησο.

Γιατί οι βελανιδιές;

1. Καίγονται πιο αργά. Τα περισσότερα είδη βελανιδιάς, εκτός από το πουρνάρι, καίγονται πιο δύσκολα από τα πεύκα που επικρατούν στα δάση της Αττικής. Οι αναδασώσεις με πεύκα και γενικότερα με τα κωνοφόρα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ερημοποίηση και την καταστροφή αφού αρπάζουν φωτιά πολύ εύκολα σε αντίθεση με την βελανιδιά που είναι πολύ πιο βραδυφλεγής.
2. Φυτρώνουν παντού. Η βελανιδιά είναι από τα λιγοστά πλατύφυλλα δέντρα που μπορούν να φυτρώσουν πάνω σε καθαρά βραχώδεις περιοχές. Αυτό αποδεικνύεται από την παρουσία της περιοχές όπως το Ξηρόμερο της Αιτωλοακαρνανίας αλλά και στις Κυκλάδες όπως Τζια, Κύθνος, Τήνος ή Νάξος.
3. Αποθηκεύουν νερό. Χάρη στο τεράστιο ριζικό σύστημα που αναπτύσσει, η βελανιδιά λειτουργεί σαν μια μεγάλη αποθήκη νερού. Με την διαπνοή των φύλλων αυξάνει την υγρασία στο περιβάλλον και ταυτόχρονα ψύχει την ατμόσφαιρα. Έτσι, σε μεγάλες εκτάσεις γύρω από την Αττική θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να λειτουργήσει ως το τέλειο κλιματιστικό για το λεκανοπέδιο.
4. Φέρνουν βροχές. Όπως το νερό φέρνει νερό, έτσι και οι μεγάλες εκτάσεις με Δρυοδάση φέρνουν βροχή. Μπορούν, έτσι, να παίξουν σημαντικό ρόλο στον κύκλο του νερού αυξάνοντας τις βροχοπτώσεις στην Αττική και εμπλουτίζοντας τον υδροφόρο ορίζοντα. Μιλάμε, άρα, για μία άμεση βελτίωση του μικροκλίματος ως λύση στην κλιματική αλλαγή. Έτσι, δεν διορθώνεται απλώς μία συνέπεια της κλιματικής αλλαγής αλλά ανεβαίνουμε στην κορυφή της πυραμίδας και λύνουμε το μεγάλο αυτό πρόβλημα που ξεκινάει με την αύξηση της θερμοκρασίας.
5. Ευνοούν την βιοποικιλότητα. Η βελανιδιά δημιουργεί πολύ πλούσια οικοσυστήματα. Επιτρέπει και ευνοεί την μεγάλη ποικιλία φυτών και δέντρων στην περιοχή της. Σφενδάμια, κουτσουπιές, φράξοι και πολλά άλλα φυτρώνουν με ευκολία αν έχει δουλευτεί το έδαφος από τις βελανιδιές. Χάρη στα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου που με την πάροδο των χρόνων δημιουργούν ένα πλούσιο χούμους που ακόμη και σε πετρώδεις περιοχές ευνοούν την εγκατάσταση και άλλων φυτών. Αντίθετα, οι πευκώνες δημιουργούν πολύ φτωχά οικοσυστήματα αφήνοντας ελάχιστα άλλα φυτά να φυτρώσουν στις περιοχές τους.
6. Ξαναφυτρώνουν αν καούν. Ακόμα και σε περίπτωση πυρκαγιάς, η βελανιδιά μπορεί χάρη στο βαθύ της ριζικό σύστημα να βγάλει νέους βλαστούς χωρίς να έχει ανάγκη από τεχνητή αναδάσωση.
7. Ο μύθος… Λένε για την βελανιδιά ότι μεγαλώνει αργά. Είναι μύθος. Σε συγκεκριμένο τεστ που έγινε στον Υμηττό υπάρχουν βελανιδιές που έχουν το τριπλάσιο μέγεθος από πεύκα της ίδιας ηλικίας.

Το παρελθόν της βελανιδιάς στην Αττική…

Τα δάση βελανιδιάς της Αττικής σε ένα μεγάλο ποσοστό καταστράφηκαν από την ανθρώπινη παρέμβαση. Ο βασικός εχθρός της βελανιδιάς είναι ο άνθρωπος και αυτό γιατί το ξύλο της είναι το πιο χρήσιμο στη λεκάνη της Μεσογείου και καλύπτει τις ανάγκες μας σε επίπεδο ναυπηγικής, επιπλοποιίας, οικοδομής, καυσόξυλου και ξυλοκάρβουνου εδώ και αιώνες.. Έχουν μείνει μερικά τμήματα από την χνοώδη βελανιδιά και από την αιγίλωψ στην περιοχή της Πάρνηθας Στο Θριάσιο πεδίο ανάμεσα από τις εγκαταστάσεις επιχειρήσεων υπάρχουν αρκετές ήμερες βελανιδιές το ίδιο και στα μεσόγεια. Δεν είναι όμως αρκετές για να σώσουν την Αττική. Χρειάζεται πάλι η ανθρώπινη παρέμβαση αλλά προς την σωστή πια κατεύθυνση. Αναδασώσεις συστηματικές για να εκτοπιστεί σταδιακά το πεύκο από το λεκανοπέδιο.

Γιατί ο τυφωνικός σατανισμός είναι ενάντια στην αστυνομία

Η Αστυνομία είναι η υπηρεσία του κράτους και ο εκπρόσωπος της κοινωνικά καλλιεργημένης ηθικής, που με την εξουσία αποτρέπει κάθε «επικίνδυνο» κίνημα από τα δικά της συμφέροντα, αποτρέπει τυχόν εξεγέρσεις, διαμαρτυρίες και επαναστάσεις ή οποιαδήποτε ζημιά και σαμποτάζ στους στόχους της Σατανιστικής Μαγείας,διασφαλίζει τον νόμο, ο δικός τους νόμο, ο οποίος κόβεται και ράβεται από μόνος του, διατηρεί την ομαλή λειτουργία του ευρωπαϊκού πολιτισμού και πάντα χτυπά το «μαύρο πρόβατο».

Για ένα μισθό, αναδιπλώνει αξίες και ιδανικά και για μερικά ψίχουλα και μονίμως αγωνίζονται ενάντια σε εκείνους που είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ για το σύστημα.

Οι αληθινοί Σατανιστές: ούτε ψευδο-σατανιστές είναι, ούτε σατανοθεϊστές.

Όποιος, υποστηρίζει τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου και την αστυνομία, είναι κάποιος που στερείται ενός επαναστατικού πνεύματος και δεν έχει καμία σχέση με την αντινομική-αντιεξουσιαστική πτυχή του LHP*.

Απόσπασμα από δημοσίευση στο Facebook, της οργάνωσης ΝΑΟS.


* Left Hand Path: Αριστερή Ατραπός- Σατανισμός

Μετάφραση και πηγή από https://www.facebook.com/noeton.org/

Είναι αντιληπτή πλέον η προέλευση αυτών των ιδεών των αντιεξουσιαστικών και αναρχικών κινημάτων. Είναι σαφώς κατασκευάσματα της Αριστερής Ατραπού, δηλαδή του Εωσφορισμού-Σατανισμού. Ας μην απορούμε λοιπόν, προς τα που επιδιώκουν να κατευθύνουν την κοινωνία, όλα αυτά τα κινήματα που στηρίζει η αριστερά και η νέα τάξη πραγμάτων.
ΛΥΚΙΟΣ.

Ελληνική Πολεμικὴ Βιομηχανία

Η κατασκευή των πρώτων Ελληνικών φορητών Όπλων και βαλλιστικών Πυραύλων από την ΧΡΩ.ΠΕΙ. Η θωράκιση της χώρας αξιοποιώντας την εγχώρια πολεμική βιομηχανία που… δεν έγινε.

-η πολεμική βιομηχανία στην ΧΡΩ.ΠΕΙ.

-η κατασκευή φορητού οπλισμού από Ελληνική βιομηχανία

-η κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων, το όραμα που έγινε πραγματικότητα αλλά προδόθηκε

-ο λησμονημένος εφευρέτης των τηλεκατευθυνόμενων πυραύλων Ευάγγελος Αρτέμης  

Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει στο μνημειώδες έργο του ότι πρέπει να μελετούμε την ιστορία μας για να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος ώστε να τα αποφεύγουμε στο παρόν και να μην τα επαναλάβουμε στο μέλλον.

Τα τελευταία χρόνια – με την ένταση των γεγονότων – θα λέγαμε τους τελευταίους μήνες και ημέρες, η τουρκική προκλητικότητα έχει ξεπεράσει τα όρια. Οι κυβερνώντες τα τελευταία 40-45 χρόνια απέτυχαν -ηθελημένα ή όχι το κρίνει ο καθένας μας – να εκφράσουν το φρόνημα του Έλληνα για την ελευθερία και ακεραιότητα της πατρίδος μας.

Τραγικές αποδείξεις η εισβολή και κατοχή της Κύπρου, η άρση του εμπολέμου με την Αλβανία από τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια τον Αύγουστο του 1987 επί Ανδρέα Παπανδρέου αφήνοντας στην μοίρα του το κομμάτι του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, η πλαδαρή στάση – όλων των κυβερνήσεων στον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών, ο τραγικός χειρισμός – ενδοτισμός στα Ίμια – που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την απαγόρευση (!) του ‘’ελληνικού’’ κράτους σε οποιονδήποτε Έλληνα να ανέβει στις δυο βραχονησίδες, τις απειράριθμες παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου της ιερής Πατρίδας μας και τόσα άλλα.

Οι προφάσεις εν αμαρτίαις των πολιτικών – κυβερνώντων – για τον ενδοτισμό – πολλές και τουλάχιστον ανόητες αν όχι προδοτικές. Τοποθετήσεις του τύπου: ‘’είμαστε μια μικρή χώρα’’, ‘’δεν έχουμε εγχώρια πολεμική βιομηχανία’’, ‘’οι εξοπλισμοί είναι μονόδρομος από το εξωτερικό και δεν έχουμε τα οικονομικά μέσα’’ και λοιπά – που καταπίνουν αμάσητα τα μμε σε ρόλο προπαγανδιστή – είναι κάποιες μόνον που έχουμε ακούσει την περίοδο μετά τα Ίμια.

Σκοπός του παρόντος άρθρου μας είναι να μελετήσουμε κάποιες – αν θέλετε 1-2 ιστορίες – από τις απειράριθμες επιστημονικές και επιχειρηματικές προσπάθειες [1] που έλαβαν χώρα στην πατρίδα μας από Έλληνες οραματιστές και φιλοπάτριδες που θέλησαν να θωρακίσουν την άμυνα της χώρας μας με σύγχρονη – τότε – πολεμική βιομηχανία. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας ενώ στο τέλος του κειμένου υπάρχει Παράρτημα όπου αναπτύσσονται οι αριθμημένες σημειώσεις.  

Πολεμική Βιομηχανία στην ΧΡΩ.ΠΕΙ.

Η προσπάθεια για την δημιουργία πολεμικής βιομηχανίας στην ΧΡΩ.ΠΕΙ. (1) ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1974. Γράφει – σε σχετική του επιστολή [2] – ο ιδιοκτήτης και διευθύνων σύμβουλος της ΧΡΩ.ΠΕΙ. χημικός Σωτήρης Σοφιανόπουλος προς την εφημερίδα ‘’Το Βήμα’’ το Νοέμβριο του 1981:

‘’Άρχισε η προσπάθεια τον Αύγουστο του 1974 μετά το Κυπριακό. Επίστευα τότε και εγώ ότι πράγματι δεν είχαμε όπλα να πολεμήσουμε. Τώρα βλέπω ότι είχαμε και παρά είχαμε. Απλώς η κρατική μηχανή για πολλοστή φορά έλεγε ψέματα στον λαό για να δικαιολογήσει την στάση της έναντι της Τουρκίας κατ’ εντολή των δήθεν συμμάχων μας ως συνέβη και το 1922 (βλέπε Theodor Hertzel [3] απόφαση του Σιωνιστικού συνεδρίου Βασιλείας 1899 και δηλώσεις του Balfoor Υπουργού Εξωτερικών Μεγάλης Βρετανίας 1920 έχουσα σχέση με Κύπρο – Παλαιστίνη και Σινά).

Είχε δοθεί έγκριση αρ.145/3/5.1.77 της νομισματικής επιτροπής για δάνειο 100.000.000 δρχ. για όπλα και πυραύλους βαλλιστικούς, ακτίνας δράσεως σε α’ φάση 50 Km (κατασκευαστικά σχέδια στην κυριότητά μας),απόφαση Υπουργού Οικονομικών αρ.16715/70, ημερομηνία 22.2.1977.

Θα βοηθούσε οικονομικά και πολιτικά την χώρα μας και οικονομικά την ΧΡΩ.ΠΕΙ. διότι εξεδηλώθει αμέσως ενδιαφέρον από τον Αραβικό κόσμο και με γράμματα μάλιστα (εις την διάθεση οποιουδήποτε) για παραγγελίες 200.000 όπλων αξίας 2 δισεκατομμυρίων δραχμών (2.000.000.000) τον Απρίλιο του 1975. Η επένδυση δεν ολοκληρώθηκε:

α. διότι μάς ενέπαιξε τόσο το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης (υπουργός κ. Αβέρωφ και υπουργός Ζαΐμης) ως και ολόκληρος η τότε κυβέρνηση (όλος ο φάκελος που αποδεικνύει το ισχυρισμό μου εις την διάθεση οποιουδήποτε).

Το πυροβόλο όπλο [4] της ΧΡΩ.ΠΕΙ. διαμετρήματος 7,62*39mm

β. διότι η Εθνική Τράπεζα παρ’ όλην την έγκριση της Νομισματικής Επιτροπής και την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου και με καθαρά θέση της ΧΡΩ.ΠΕΙ. τότε, άνω των 2.500.000.000, δεν έδωσε τα χρήματα παρά μόνον μέρος αυτών κατόπιν εντολής προφανώς και η επένδυση παρέμεινε και παραμένει ημιτελής. Υπενθυμίζω ότι η τότε κυβέρνηση υπέγραψε μόλις τον Νοέμβριο του 1977 για το εργοστάσιο του Αιγίου με ξένον οίκο και μας αγνόησε παντελώς παρ’ όλο που εμείς είχαμε αρχίσει τον Αύγουστο του 1974 και προσφερθήκαμε αφιλοκερδώς να συμμετέχουμε σε διαπραγματεύσεις όπως και άλλες βιομηχανίες της πατρίδος μας π.χ. Καλυκοποιείο [5] (δεν μπορεί τον πατριωτισμό να τον μονοπωλούν ορισμένοι μόνον. Υπάρχουν και άλλοι πατριώτες και ας μην το διαφημίζουν). Υπήρχε δε η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν οι εγκαταστάσεις των ΧΡΩ.ΠΕΙ. σαν υποκατασκευαστές για την Ε.Β.Ο. αλλά ούτε αυτό έγινε. Υπάρχουν δε και πολλά άλλα επ’ αυτού’’.

Η άλωση της Κωνσταντινούπoλης

 «ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ – ΠΑΡΘΕΝ Η ΡΩΜΑΝΙΑ»

Στην ελληνική ιστορία κανένα άλλο γεγονός δεν προκάλεσε τόση θλίψη και απογοήτευση όσο η άλωση της Πόλης (29 Μαΐου 1453). Η αποφράς αυτή ημέρα συνοδεύτηκε από ένα πλήθος θρύλων, θρήνων και παραδόσεων που αντανακλούν το μέγεθος της απώλειας. Όλα αυτά αποκρυσταλλώνουν με ενάργεια την ψυχική συντριβή που βίωσαν όχι μόνο οι Έλληνες εκείνης της εποχής αλλά και οι μεταγενέστεροι.

            «Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός/ και λύπη, / θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις».

            Οι θρήνοι αυτοί πέρα από τον ιστορικό τους χαρακτήρα (μαρτυρίες) μας βοηθούν να προβληματιστούμε για το εύρος των εθνικών συνεπειών της Άλωσης αλλά περισσότερο για τη συναισθηματική σχέση των Ελλήνων προς το γεγονός αυτό.

            Το Βυζάντιο (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) πληθυσμιακά υπήρξε μια πολυεθνική αυτοκρατορία και απλωνόταν σε δυο ηπείρους (Ευρώπη – Ασία) και για κάποιο χρονικό διάστημα σε τρεις (Αφρική). Σήμερα πολλοί λαοί – ιδιαίτερα Βαλκάνιοι – επιθυμούν και διακηρύσσουν ότι είναι οι συνεχιστές του Βυζαντίου (πολιτικά ή πολιτισμικά).

             Ωστόσο, κανένας λαός παρά «μόνο οι Νεοέλληνες έχουν με την Πόλη (Κων/λη) και την Αγία Σοφιά σχέση φορτισμένη με συγκίνηση και νοσταλγία» (Αρβελέρ «Πόσο Ελληνικό είναι το Βυζάντιο;»)*. Κι αυτό διαφαίνεται καθαρά όχι μόνο από τους θρήνους (προφορικούς και γραπτούς) που ακολούθησαν αλλά κι από τους θρύλους που γεννήθηκαν για το γεγονός της άλωσης αλλά και για την ελπίδα επανάκτησή της. Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, τα τηγανισμένα ψάρια, ο παπάς της Αγίας – Σοφιάς (ημιτελής λειτουργία) και πολλά άλλα καταδεικνύουν το βαθύ πόνο  των Ελλήνων αλλά και τη βαθιά επιθυμία για την απελευθέρωση της πόλης, που εκφράστηκε εναργέστατα με το:

            «Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι».

            Κάποιοι υποστηρίζουν πως το Βυζάντιο δεν ήταν Ελληνικό παρά μια εκδοχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού και ο τελευταίος αυτοκράτορας υπέγραφε ως αυτοκράτωρ Ρωμαίων. Εξάλλου κατά την περίοδο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας οι Βυζαντικοί αρέσκονταν να ονομάζονται Ρωμαίοι, χρησιμοποιώντας τη λέξη «Έλλην» για τους ειδωλολάτρες – Εθνικούς.

            Ωστόσο οι Βυζαντινοί, αν και απέφυγαν τη λέξη «Έλλην» θεωρούσαν εαυτούς – ένιωθαν κληρονόμοι του κλασικού ελληνικού παρελθόντος αφού η πνευματική ζωή ήταν εμπλουτισμένη από το αρχαιοελληνικό πνεύμα, όσο κι αν αυτό πολεμήθηκε από την εκκλησία. Εξάλλου η ελληνική γλώσσα από ένα χρονικό σημείο και μετά (6^ος – 7^ος αιώνας) αρχίζει να κυριαρχεί στη διοίκηση και στους νόμους «νεαρές». Πολλοί υποστήριξαν πως το «λογισμικό» των Βυζαντινών ήταν καθαρά Ελληνικό, όσο κι αν κάποιοι το αρνούνταν ή το απέκρυπταν.

            Σχετικά ο Γεννάδιος Σχολάριος (πρώτος Πατριάρχης) μετά την άλωση της πόλης) δήλωνε εμφαντικά: «           Έλλην ων τη φωνή, ουκ αν ποτε φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμί, αποκρινούμαι χριστιανός είναι». Όσο κι αν αυτή η ομολογία ξαφνιάζει, υποδηλώνει το κλίμα που επικρατούσε παραμονές της άλωσης.

Αυτός είναι ο λόγος που τα σημερινά παιδιά έχουν μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια δραματική επιδείνωση της αδυναμίας συγκέντρωσης προσοχής των μαθητών. Οι μαθητές φαίνεται ότι ολοένα και περισσότερο δυσκολεύονται να μείνουν συγκεντρωμένοι σε ένα πράγμα και ότι η προσοχή τους είναι πολύ εύκολο να διαταραχθεί από οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο περισπασμό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στο μικρό ποσοστό παιδιών που έχουν ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας). Μιλάμε για το σύνολο των μαθητών.

Μειώνεται δραματικά η ικανότητα συγκέντρωσης των παιδιών

Καταρχάς να πούμε ότι η αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής (short attention span) δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τα παιδιά. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα παρατηρείται τη σημερινή εποχή και στους ενήλικες.

Τα αποτέλεσματα της έρευνας

Σε σχετική έρευνα που έγινε το 2015 στον Καναδά(έλαβαν μέρος 2100 άτομα) διαπιστώθηκε ότι ενώ το έτος 2000 η μέση δυνατή ανθρώπινη συγκέντρωση ήταν 12 δευτερόλεπτα, στις μέρες μας έχει μειωθεί στα 8 δευτερόλεπτα. Δηλαδή μέσα σε ελάχιστα χρόνια οι άνθρωποι έχουν απολέσει το ένα τρίτο (1/3) της διάρκειας της συγκέντρωσής τους. Μάλιστα για να διασκεδάσουν λίγο τις εντυπώσεις οι υπεύθυνοι των ερευνών ανακοίνωσαν ότι οι άνθρωποι πλέον έχουν μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης ακόμα και τα χρυσόψαρα( τα οποία ακολουθεί η φήμη ως το είδος με τη μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης, μόλις 9 δευτερολέπτων ). Τα αποτελέσματα της έρευνας φυσικά δεν ευχαρίστησαν και πολύ την Microsoft γιατί φωτογράφιζαν ως ηθικό αυτουργό του προβλήματος τη χωρίς μέτρο χρήση των υπολογιστών, των Smartphones, των tablets και πάνω από όλα το σερφάρισμα στο διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Η Microsoft προσπάθησε να προλάβει τις τυχόν αντιδράσεις δηλώνοντας ότι η απώλεια μέρος της συγκέντρωσης του ανθρώπου αντισταθμίζεται από την αύξηση της ικανότητας για multitasking (να κάνει ταυτόχρονα πολλές εργασίες). Είναι όμως αυτό αληθές; Αν μιλάμε για εργασίες στους υπολογιστές πιθανόν η Microsoft να έχει δίκιο αλλά αν μιλάμε για οποιεσδήποτε άλλες εργασίες μάλλον έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται.

Ένα ακόμα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα της παραπάνω έρευνας που έγινε στον Καναδά είναι ότι στις νεαρές ηλικίες (15-25 ετών) το 77% των ερωτηθέντων απάντησε ότι όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο που να τραβάει την προσοχή τους, το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό είναι να ασχοληθούν με το κινητό τους. Αυτό φαντάζομαι είναι κάτι που όλοι το έχουμε διαπιστώσει για τους σημερινούς νέους που είναι μόνιμα με το κινητό τηλέφωνο στο χέρι. Στο χέρι και όχι στο αυτί όπως ήταν οι νέοι της ακριβώς προηγούμενης γενιάς .

Η τελευταία ευκαιρία της Μεράλ

Όπως ακριβώς οι αρχαίοι ημών παρουσιάζανε κωμωδία μετά την τραγική τριλογία, ώστε να ξαλλεγράρει το φιλοθεάμον κοινόν απ’ το κλάμμα που έριχνε με τα παθήματα του Ορέστη καί του Οιδίποδα, έτσι καί η αφεντιά μου σκέφτηκα να παρουσιάσω ένα κωμικό αρθράκι. Θέμα; Οι πωλητικοί της τουρκίτσας!

Νά, πάρε γιά παράδειγμα αυτόν τον Μπαχτσελή. Λέει εκεί τα δικά του, αλλά δεν βρέθηκε κανένας να του πεί: «- Γέρο, ό,τι κάνατε καί κάνετε εις βάρος της Ελλάδας, το κάνατε καί το κάνετε με ξένες πλάτες! Άντε στα Καπή τώρα, να σ’ αλλάξουν πάνα ακράτειας!» Ή εκείνον τον Γιλντιρίμ (σημαίνει «κεραυνός») – να του πούν ότι αν αυτός είναι κεραυνός, οι Έλληνες είμαστε αλεξικέραυνα!

Έλα, όμως, που το άρθρο μου βγήκε σοβαρό… Δώστε βάση.

α. Τα προεκλογικά καί τ’ ανθρωπολογικά της τουρκίτσας

Στην -προεκλογική- τουρκίτσα, όλοι ανεξαιρέτως οι υποψήφιοι έχουν έναν κοινό παρονομαστή στο εκλογικό τους πρόγραμμα: Graecia delenda est! Η Ελλάδα καταστρεπτέα εστί. (‘Ντάξ’, δεν το λένε έτσι. Λένε διάφορα «Γιουνανιστάν’ ντά!», καί τέτοια. Αλλά το νόημα είναι το ίδιο.) Έφαγαν κόλλημα, σαν τον Κάτωνα με την Καρχηδόνα. Κι επειδή όλοι καταλαβαίνουμε πως μπήκαμε σε φάση «τελικής ευθείας», καταλαβαίνουμε επίσης ότι, όποιος καί να βγεί, δεν θα διστάσει να (προσπαθήσει να) υλοποιήσει αυτή τη συγκεκριμένη προεκλογική υπόσχεση. Όπου καί κορυφώνονται τα διάφορα που λέγαν οι τουρκαλάδες κατά καιρούς, ότι: «- Αυτά» (τα Ελληνικά εδάφη, δηλαδή) «είναι δικά μας!» Ή τα διάφορα άλλα κεχαριτωμένα που λέγανε (στα σοβαρά τους), πχ ότι ο Όμηρος είναι …Τούρκος, με πραγματικό όνομα «Ομέρ Ογλού Μεχμέτ»! (Τον Αγαμέμνονα, πώς τον ξεχάσατε, ωρέ; Αφού είναι …αγάς Μέμνων! Lol!!!)

Όμως, κι ενώ τα σκεφτόμουνα αυτά καί γελούσα, εκεί ακριβώς μου ήρθε η επιφοίτηση.

Παρά το ότι γνωρίζω πάρα πολλά γιά τον οικουμενικό Ελληνισμό που σήμερα βρίσκεται σε αδράνεια ύπνου, δηλαδή γιά τους όπου Γής Ελληνογενείς, ωστόσο στην υπεράσπιση της πατρίδας μου από χαρακτήρα τηρώ το δόγμα των καουμπόηδων: πρώτα πυροβολώ, καί μετά κάνω ερωτήσεις. Μ’ άλλα λόγια, αν μου επιτεθεί «Τούρκος», δεν θα κοιτάξω πρώτα ούτε αν είναι Ελληνογενής, ούτε αν είναι κρυπτοχριστιανός. Θα τη φάει στο δόξα πατρί, κι ας πρόσεχε. Ας λιποτακτούσε, πρίν συναντηθούμε! Επίσης, σε καμμία περίπτωση δεν υποστηρίζω «συνομοσπονδία» με την τουρκίτσα, ή διάφορα άλλα παρεμφερή «ειρηνιστικά» καί φαναριώτικα ξερατά.

Τί υποστηρίζω – ειδικά γιά όσους «τούρκους» λέει ο Πατροκοσμάς πως θα επιζήσουν των επερχομένων γεγονότων καί θα βαφτιστούν; Θα σας πω παρακάτω.

Παρ’ όλ’ αυτά, τώρα που δεν φτάσαμε ακόμη στο τέρμα, πρέπει να πούμε δυό λόγια περί «Τούρκων».

Λοιπόν, στη σημερινή τουρκίτσα, εκτός απ’ τους αυθεντικούς Μογγολογενείς τουρκαλάδες, τις άλλες εθνότητες (Αρμένηδες, Κούρδους, ακόμη καί Σεφαραδίτες ιουδαίους), καί τα υβρίδια (παιδιά μεικτών γάμων), υπάρχει ένα τεράστιο στρώμα ανθρώπων καθαρής Ελληνικής καταγωγής. Το οποίο, γιά την ακρίβεια, διαιρείται σε υποστρώματα:

• Τους Πελασγούς, οι οποίοι -ξεκινώντας από το 3,500 πΧ με «επίσημη» χρονολόγηση των αρχαιολόγων- κατά κύματα έφυγαν απ’ την Ελλάδα (το πρώτο κύμα εκδιώχθηκε), καί πήγαν απέναντι, στη Μ. Ασία / Ιωνία.
• Τους Έλληνες, που επίσης κατά κύματα αποίκισαν τα εδάφη της σημερινής τουρκίτσας – σε μεταγενέστερους αιώνες.
• Τους Έλληνες των Ελληνιστικών καί Ρωμαϊκών χρόνων, που επίσης διάλεξαν γιά μόνιμη εγκατάσταση το έδαφος της Μ. Ασίας.
• Τους Έλληνες, που έκαναν το ίδιο επί Βυζαντίου. Αυτοί, μαζί με τους προηγούμενους, αποτελούν το σύνολο των Ελλήνων που κατακτήθηκαν κι εξισλαμίστηκαν βιαίως από τις ορδές του Μεχμέτ Β’ «Πορθητή».
• Τους Έλληνες, που απήχθησαν μετά το 1500 ως γενίτσαροι καί μεγάλωσαν εκεί.

Μέχρι σήμερα, το κομμάτι αυτών των Ελλήνων με φανερή εθνική καί θρησκευτική ταυτότητα, είναι γνωστό ως «Ρούμ Ορτοντόξ». Το υπόλοιπο (μέγιστου ποσοστού) κομμάτι παραμένει «μασκαρεμένο» υπό την υπηκοότητα του «Τούρκου» (καί θρήσκευμα εκκοσμικευμένον μωαμεθανισμό).

Όλα καλά, λοιπόν; Τηρούμε βάσιμες ελπίδες ότι μιά μέρα όλοι αυτοί «θα ξαναγυρίσουν στην αγκαλιά της Μητέρας» μπλά-μπλά-μπλά…;

Δυστυχώς, όχι.

Γιατί;