Η τελευταία ευκαιρία της Μεράλ

Όπως ακριβώς οι αρχαίοι ημών παρουσιάζανε κωμωδία μετά την τραγική τριλογία, ώστε να ξαλλεγράρει το φιλοθεάμον κοινόν απ’ το κλάμμα που έριχνε με τα παθήματα του Ορέστη καί του Οιδίποδα, έτσι καί η αφεντιά μου σκέφτηκα να παρουσιάσω ένα κωμικό αρθράκι. Θέμα; Οι πωλητικοί της τουρκίτσας!

Νά, πάρε γιά παράδειγμα αυτόν τον Μπαχτσελή. Λέει εκεί τα δικά του, αλλά δεν βρέθηκε κανένας να του πεί: «- Γέρο, ό,τι κάνατε καί κάνετε εις βάρος της Ελλάδας, το κάνατε καί το κάνετε με ξένες πλάτες! Άντε στα Καπή τώρα, να σ’ αλλάξουν πάνα ακράτειας!» Ή εκείνον τον Γιλντιρίμ (σημαίνει «κεραυνός») – να του πούν ότι αν αυτός είναι κεραυνός, οι Έλληνες είμαστε αλεξικέραυνα!

Έλα, όμως, που το άρθρο μου βγήκε σοβαρό… Δώστε βάση.

α. Τα προεκλογικά καί τ’ ανθρωπολογικά της τουρκίτσας

Στην -προεκλογική- τουρκίτσα, όλοι ανεξαιρέτως οι υποψήφιοι έχουν έναν κοινό παρονομαστή στο εκλογικό τους πρόγραμμα: Graecia delenda est! Η Ελλάδα καταστρεπτέα εστί. (‘Ντάξ’, δεν το λένε έτσι. Λένε διάφορα «Γιουνανιστάν’ ντά!», καί τέτοια. Αλλά το νόημα είναι το ίδιο.) Έφαγαν κόλλημα, σαν τον Κάτωνα με την Καρχηδόνα. Κι επειδή όλοι καταλαβαίνουμε πως μπήκαμε σε φάση «τελικής ευθείας», καταλαβαίνουμε επίσης ότι, όποιος καί να βγεί, δεν θα διστάσει να (προσπαθήσει να) υλοποιήσει αυτή τη συγκεκριμένη προεκλογική υπόσχεση. Όπου καί κορυφώνονται τα διάφορα που λέγαν οι τουρκαλάδες κατά καιρούς, ότι: «- Αυτά» (τα Ελληνικά εδάφη, δηλαδή) «είναι δικά μας!» Ή τα διάφορα άλλα κεχαριτωμένα που λέγανε (στα σοβαρά τους), πχ ότι ο Όμηρος είναι …Τούρκος, με πραγματικό όνομα «Ομέρ Ογλού Μεχμέτ»! (Τον Αγαμέμνονα, πώς τον ξεχάσατε, ωρέ; Αφού είναι …αγάς Μέμνων! Lol!!!)

Όμως, κι ενώ τα σκεφτόμουνα αυτά καί γελούσα, εκεί ακριβώς μου ήρθε η επιφοίτηση.

Παρά το ότι γνωρίζω πάρα πολλά γιά τον οικουμενικό Ελληνισμό που σήμερα βρίσκεται σε αδράνεια ύπνου, δηλαδή γιά τους όπου Γής Ελληνογενείς, ωστόσο στην υπεράσπιση της πατρίδας μου από χαρακτήρα τηρώ το δόγμα των καουμπόηδων: πρώτα πυροβολώ, καί μετά κάνω ερωτήσεις. Μ’ άλλα λόγια, αν μου επιτεθεί «Τούρκος», δεν θα κοιτάξω πρώτα ούτε αν είναι Ελληνογενής, ούτε αν είναι κρυπτοχριστιανός. Θα τη φάει στο δόξα πατρί, κι ας πρόσεχε. Ας λιποτακτούσε, πρίν συναντηθούμε! Επίσης, σε καμμία περίπτωση δεν υποστηρίζω «συνομοσπονδία» με την τουρκίτσα, ή διάφορα άλλα παρεμφερή «ειρηνιστικά» καί φαναριώτικα ξερατά.

Τί υποστηρίζω – ειδικά γιά όσους «τούρκους» λέει ο Πατροκοσμάς πως θα επιζήσουν των επερχομένων γεγονότων καί θα βαφτιστούν; Θα σας πω παρακάτω.

Παρ’ όλ’ αυτά, τώρα που δεν φτάσαμε ακόμη στο τέρμα, πρέπει να πούμε δυό λόγια περί «Τούρκων».

Λοιπόν, στη σημερινή τουρκίτσα, εκτός απ’ τους αυθεντικούς Μογγολογενείς τουρκαλάδες, τις άλλες εθνότητες (Αρμένηδες, Κούρδους, ακόμη καί Σεφαραδίτες ιουδαίους), καί τα υβρίδια (παιδιά μεικτών γάμων), υπάρχει ένα τεράστιο στρώμα ανθρώπων καθαρής Ελληνικής καταγωγής. Το οποίο, γιά την ακρίβεια, διαιρείται σε υποστρώματα:

• Τους Πελασγούς, οι οποίοι -ξεκινώντας από το 3,500 πΧ με «επίσημη» χρονολόγηση των αρχαιολόγων- κατά κύματα έφυγαν απ’ την Ελλάδα (το πρώτο κύμα εκδιώχθηκε), καί πήγαν απέναντι, στη Μ. Ασία / Ιωνία.
• Τους Έλληνες, που επίσης κατά κύματα αποίκισαν τα εδάφη της σημερινής τουρκίτσας – σε μεταγενέστερους αιώνες.
• Τους Έλληνες των Ελληνιστικών καί Ρωμαϊκών χρόνων, που επίσης διάλεξαν γιά μόνιμη εγκατάσταση το έδαφος της Μ. Ασίας.
• Τους Έλληνες, που έκαναν το ίδιο επί Βυζαντίου. Αυτοί, μαζί με τους προηγούμενους, αποτελούν το σύνολο των Ελλήνων που κατακτήθηκαν κι εξισλαμίστηκαν βιαίως από τις ορδές του Μεχμέτ Β’ «Πορθητή».
• Τους Έλληνες, που απήχθησαν μετά το 1500 ως γενίτσαροι καί μεγάλωσαν εκεί.

Μέχρι σήμερα, το κομμάτι αυτών των Ελλήνων με φανερή εθνική καί θρησκευτική ταυτότητα, είναι γνωστό ως «Ρούμ Ορτοντόξ». Το υπόλοιπο (μέγιστου ποσοστού) κομμάτι παραμένει «μασκαρεμένο» υπό την υπηκοότητα του «Τούρκου» (καί θρήσκευμα εκκοσμικευμένον μωαμεθανισμό).

Όλα καλά, λοιπόν; Τηρούμε βάσιμες ελπίδες ότι μιά μέρα όλοι αυτοί «θα ξαναγυρίσουν στην αγκαλιά της Μητέρας» μπλά-μπλά-μπλά…;

Δυστυχώς, όχι.

Γιατί;

Απ’ όλες τις εθνότητες της σημερινής τουρκίτσας, είναι γνωστό πως μας μισούν έως θανάτου οι εξής:

• Οι αυθεντικοί τουρκαλάδες (πράσινα μάτια / εξογκωμένα ζυγωματικά), οι οποίοι μάλιστα τυγχάνουν Παντουρανιστές (ξέρετε, η νεομυθολογία τους με τους «Γκρίζους Λύκους», τα υψίπεδα Αλτάϊ, τα τρία μισοφέγγαρα, καί τα ρέστα).
• Οι ιουδαίοι.
• Οι Κούρδοι, διότι τυγχάνουν τυχάρπαστοι, παραδόπιστοι, καί κατσαπλιάδες – κι εφ’ όσον η δική τους επιβίωση περνάει απ’ το πτώμα της Ελλάδας, δεν το συζητάνε τί θα επιλέξουν καί τί θα πράξουν. (Τό ‘χουν αποδείξει το 1920-22.)
• Καί… οι Πελασγογενείς!!!

Ναί ναί ναί!!!!!

Γιατί, όμως, ειδικά αυτοί; Εφ’ όσον μάλιστα είναι αίμα μας; Δεν ήσαν αυθεντικοί Έλληνες οι Πελασγοί; Ήσαν, αλλά…

β. Οι Πελασγοί

Οι Πελασγοί όντως ήταν οι πρόγονοι αυτών που ονομάζουμε «Έλληνες». Οι πρόγονοί μας! Αυθεντικοί Έλληνες κι οι ίδιοι, βεβαίως-βεβαίως. Πλην όμως, αντιπροσωπεύουν ένα παλιότερο εξελικτικό στάδιο της Φυλής μας, από το οποίο αρκετοί τους αρνήθηκαν ν’ αποκολληθούν.

Μετά τη βύθιση της Ατλαντίδας καί τον Κατακλυσμό, κατά τη διάρκεια των «σκοτεινών» αυτών χιλιετιών συνέβησαν πολλά. Μετά από κάποια περίοδο ηρεμίας, οι απόγονοι των Ατλάντων άρχισαν πάλι να επιτίθενται εναντίον της ηπειρωτικής Ελλάδας· κυρίως από ανατολικά καί νότια, αυτή τη φορά. Έκαναν καταστρεπτικές επιδρομές, έσφαξαν κόσμο, αιχμαλώτισαν… κι όσους Πελασγούς άφησαν να επιζήσουν, τους προσηλύτισαν με το ζόρι στη θρησκεία του Κρόνου. (Ο μέγιστος θεός των Ατλάντων, κάποτε.) Αυτή η αλλαξοθρησκεία, όμως, δεν ήταν κάτι το ανώδυνο· διότι οι ιερείς του Κρόνου τελούσαν -καί τελούν μέχρι σήμερα- ανθρωποθυσίες.

Δεν έγιναν, βέβαια, όλοι οι Πελασγοί Κρονολάτρες. Αρκετοί παρέμειναν πιστοί του Διός (κι απ’ αυτούς προερχόμαστε, οι Έλληνες). Όπως δεν υποδουλώθηκαν όλοι τους, αρκετοί παρέμειναν ελεύθεροι – κι έκαναν καί αντάρτικο. Αυτοί οι τελευταίοι είδαν τα τρισβάρβαρα Κρόνια έθιμα, αηδίασαν, καί τελικά πέταξαν τους ομοφύλους τους του Κρόνου έξω απ’ την Ελλάδα. Οριστικά έξω.

Οι -κατά πλειοψηφίαν- Κρόνιοι Πελασγοί, λοιπόν, σπάρθηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα – κι ακόμη σήμερα βρίσκουμε ίχνη τους, κάτω από ψευδεπίγραφες ή παραπλανητικές εθνικές ταυτότητες. «Γερμανοί» (της Πρωσσίας), ιουδαίοι (φυλές Βενιαμίν -δεν υπάρχει σήμερα- καί Ιούδα), «Τούρκοι», Ρωμαίοι (ο αρχικός πυρήνας της Ρώμης, με Ετρούσκους καί Σαββίνους), καί ούτω καθ’ εξής. Στην αρχαιότητα, βέβαια, τα πράγματα ήταν πιό ξεκάθαρα, ειδικά κάπου στο 2,200-2,100 πΧ (εποχή Μίνωα μέχρι Τρωϊκό Πόλεμο) όλοι ήξεραν πως εδώ έχει Έλληνες, κι εκεί Πελασγούς. Εννοείται όμαιμον καί ομόγλωσσον, αν κι όχι ομόθρησκον. Με τα Τρωϊκά, δέ, επιχειρήθηκε ένα λίαν ύποπτης σκοπιμότητας εθνοξεκαθάρισμα των Πελασγών της Ιωνίας… με αρχηγό των Ελλήνων τον καρα-Πελασγό (με ολίγον από Φοίνικα) …αγά Μέμνονα!!!

[Ειρήσθω ότι καί τότε οι πρόγονοι ήταν χάειντε γιούργια. Τους έπεισε ο πονηρός Αγαμέμνων να εκστρατεύσουν μαζί του, κι ούτε κάθησαν να σκεφτούν τί συμφέρον είχαν οι ίδιοι από τέτοια εκστρατεία. Μόνον ένας Αχιλλέας ήξερε απ’ την αρχή ότι η δουλειά είναι φιάσκο.

Τουλάχιστον παρηγοριέμαστε πως είμαστε γνήσιοι απόγονοί τους, διότι διαπράττουμε τις ίδιες μαλακίες! Lol!!!]

Υπ’ αυτό το πρίσμα, λοιπόν, ο (αρκετά μορφωμένος) Μωάμεθ ο Πορθητής απάντησε στους Δυτικούς (καί τους άφησε κάγκελο, διότι τον είχαν υποτιμήσει) ότι με την άλωση της Πόλης «…- Πήραμε εκδίκηση γιά την Τροία!»!!!

Ωστόσο, στους σημερινούς Πελασγογενείς της Ιωνίας δεν αρκεί η εκδίκηση του Μεχμέτ του Β’. Θέλουν ν’ ανταποδώσουν μέσα στο έδαφος της Ελλάδας! (Ίσως κατακτώντας το …Άργος, γι’ αυτό έφτασε η τούρκικη φρεγάτα μέχρι τον ισθμό της Κορίνθου!    ) Εξ ού καί το άχτι που μας έχουν.

Το τί ακριβώς έγινε από το 9,600 πΧ μέχρι καί τον πρώτο Ελληνικό αποικισμό της Ιωνίας του 10ου-9ου αιώνα πΧ, είναι μεγάλη ιστορία – γιά την οποία δεν θα βρήτε πληροφορίες  πουθενά. («- Κι εσύ πώς την ξέρεις, ρέ Εργοδότη;» Με έρευνα καί εξ αναγωγής από γνωστές καταστάσεις. Έτσι την ξέρω.) Φυσικά, δεν θα την αναπτύξουμε εδώ, αλλά ελπίζω πως μέσες-άκρες σας έδωσα να καταλάβετε την εικόνα. Έτσι, όταν κάποιοι «Τούρκοι» επαναλαμβάνουν τον γνωστό …χαβά, ότι «- Αυτά ήταν δικά μας!» (κι εμείς γελάμε), πιστεύω πως δεν αναφέρονται στην Τουρκοκρατία. Αλλά, ενστικτωδώς, στην πάλαι ποτέ πατρίδα τους, ως Πελασγοί.

Αυτό κατάλαβα αυτές τις μέρες, κι έπαψα να γελάω. Επίσης, αποκτούν άλλη ερμηνεία πλέον οι ισχυρισμοί του τύπου: «Ο Όμηρος ήταν δικός μας!», με τους οποίους επίσης έπαψα να γελάω. Απλούστατα, διότι δεν αναφέρονται σε καμιά τουρκίτσα πρασινομάτηδων μεμέτηδων, αλλά στο πάλαι Πελασγικό παρελθόν αυτών που τα εκστομίζουν κάτι τέτοια. Δεν είναι μόνο το αίμα, που δεν γίνεται νερό, αλλά καί το ψυχικό αίμα, που επίσης δεν γίνεται ψυχικό νερό.

Δυστυχώς, ο τυχών επερχόμενος Ελληνο-Τουρκικός πόλεμος θα μας βγεί ακόμη ένας εμφύλιος…

γ. Μεράλ Ακσενέρ

Οι πολιτικές διεργασίες της σημερινής τουρκίτσας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο παρακολουθώ στις ειδήσεις (κι επεξεργάζομαι νοητικώς), αλλά στο οποίο δεν θα επεκταθώ. Τηλεγραφικώς πως, ως κυματοθραύστης στην παντοδυναμία του Ρετζεπίκα ξεπετάχτηκε -σχεδόν από το πουθενά- μιά γυναίκα, η Μεράλ Ακσενέρ (υποφερτό βιογραφικό εδώ – δεν λέει τίποτε γιά οικογενειακή κατάσταση), ενώ οι υπόλοιποι υποψήφιοι εμφανίζονται κάπως μουδιασμένοι καί υποτονικοί. Μάλιστα, η Δικαιοσύνη της τουρκίτσας της έκανε πλάτες της κυρίας Ακσενέρ, διότι κανονικά δεν έπρεπε να συμμετάσχει στις εκλογές λόγωι τυπικών διαδικαστικών κωλυμάτων. Είναι, δηλαδή, σαν κάποιοι να της άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο, καί να τη σπρώχνουν «με χίλια». (Αν καί το να σπρώχνεις μιά γυναίκα δεν είναι καί τόσο ευγενικό! Lol!!!)

Δεν ξέρω (καί δεν με νοιάζει προς το παρόν) ποιός την προωθεί (καί με τί αντάλλαγμα), δεν ξέρω γιατί οι αντίπαλοί της (πλην Ρετζεπίκα) δεν εμφανίζονται τόσο δυνατοί (καί με τί αντάλλαγμα), αλλά εν πάσει περιπτώσει, η Ακσενέρ τράβηξε την προσοχή μου. Μάλιστα την πάω κι ως γυναίκα (γούστα είν’ αυτά! lol!!!), παρά την ηλικία της! (Τί γάϊδαρος που είμαι, ώρες-ώρες! Ξανά lol!!!) Λοιπόν, η κυρία είναι καθαρή Πελασγίνα! Γι’ αυτό κι έφυγε απ’ το κόμμα του Μπαχτσελή, διότι δεν την εκφράζει· αυτός προωθεί την παν-Τουρανική ατζέντα, με την οποία οι Πελασγοί δεν έχουν καμμία σχέση. (Το κοινό μίσος κατά των Ελλήνων είναι ευκαιριακός παράγων συμπλεύσεως, όχι μόνιμος.)

Τα ενδιαφέροντα, όμως, αρχίζουν από το βιογραφικό της. Σπούδασε Αρχαιολογία (ώπα! το πρώτο ενδιαφέρον…), μετά ανακατεύτηκε με την πολιτική καί διετέλεσε υπουργός· από την οποία θέση δοκίμασε να «περάσει πλυντήριο» τις ατασθαλίες κάποιων συγκυβερνώντων της. Έχει γεννηθεί (18 Ιουλίου) πολύ κοντά στην «πύλη» Καρκίνου-Λέοντα, καί αυτή τη στιγμή είναι 61.8 ετών! Τυγχάνει, δέ, πιστή μωαμεθανή. (Σωστά! Τί άλλο θα ήταν, παρά προσκολλημένη στον Κρόνο; )

Οι γονείς της (συνεχίζει το βιογραφικό) είναι «Τούρκοι» από Θεσσαλονίκη, απ’ όπου έφυγαν με την ανταλλαγή πληθυσμών, το 1923. Η ίδια γεννήθηκε στο Ιζμίτ, την πάλαι Νικομήδεια.

Από Θεσσαλονίκη;! Σοβαρά; Εδώ, λοιπόν, ξαναχτύπησε η διαίσθησή μου!…

Στη Θεσσαλονίκη ζούσαν Τούρκοι είτε από την Οθωμανική κατάκτηση της πόλης (1432), είτε από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1881) καί μετά. Αυτοί οι τελευταίοι (στην πλειοψηφία τους) πούλησαν τις περιουσίες τους κι ανέβηκαν επάνω, στη Μακεδονία. (Μέχρις ότου έφυγαν όλοι τους το 1923.) Ελάχιστοι πήγαν αλλού, πχ στην ίδια την τουρκίτσα. Πιστεύω ότι οι πρόγονοι της Ακσενέρ καταγόντουσαν απ’ τους «Τούρκους» της Θεσσαλίας, άρα προκύπτει ένα αποτύπωμα ψυχικής διαδρομής επάνω σε καθαρά Πελασγικούς τόπους!!! Η Ήπειρος καί η Θεσσαλία είναι οι κοιτίδες των βορείων Πελασγών, η δέ Νικομήδεια πάλι βρίσκεται σε Πελασγικό τόπο, την αρχαία Μυσία! Στά δέ νοτιοδυτικά σύνορα της Μυσίας βρισκόταν η Τρωάδα.

δ. Ξαναγυρνάμε… κι εμείς, καί οι καταστάσεις

Αυτά σκεφτόμουνα, παρατηρώντας τις φωτογραφίες της κυρίας Μεράλ. Αλλά πάλι είδα με καθυστέρηση κάτι, που είχα μπροστά στα μάτια μου! Εφ’ όσον όλα τα πρόσωπα, όλοι οι πρωταγωνιστές κι όλες οι πρωταγωνίστριες τόσο του Αργοναυτικού, όσο καί του Τρωϊκού Κύκλου ξαναζούμε σήμερα… ξαναβρεθήκαμε εδώ, στη σημερινή Ελλάδα, υπακούοντας τους κανόνες της Μοίρας…

…τότε γιατί να μην ξαναβρέθηκαν κι όλα τα πρόσωπα των Τρώων «από ‘κεί»; (Δηλ. στην τουρκίτσα.)

Πράγμα το οποίο διαπίστωσα πως ισχύει. Αλλά, δυστυχώς, αυτό σημαίνει πως ο νέος εμφύλιος είναι -σχεδόν- αναπόφευκτος. Αν μή τί άλλο, οι Πελασγοί έχουν στην ψυχή τους το δυσαναπλήρωτο κενό του να πάρουν εκδίκηση.

Όμως, όσο κι αν ξυνίζει σε μερικά ερπετά, το μέλλον της Ελλάδας δεν το ορίζουν μονάχα κάποια βλαμμένα χαζαράκια μονοψήφιου δείκτη νοημοσύνης. Το ορίζει καί η επιτροπή της Αισυμνητείας! (Εντάξει, όχι κατ’ αποκλειστικότητα σήμερα. Αλλά κάποια μέρα, θα μας βλέπουν όλοι καί θα τρέμουν.) Από τη θέση, λοιπόν, αυτή, έχω να πω μερικά πραγματάκια – με πλήρη συνείδηση του τί κάνω, καί της ευθύνης που συνεπάγεται αυτό.

Κατ’ αρχήν, να ευχηθώ καλή επιτυχία στην κυρία Ακσενέρ – καί το εννοώ! Γιατί; Διότι… Πλάκα δεν έχει; Στις εκλογές της τουρκίτσας, οι κύριοι αντίπαλοι είναι ένας Έλληνας καί μία Ελληνίδα! Αλλά ο Ρετζεπίκας δεν χαμπαρίζει. Ξεροκέφαλος! Όθεν, μας έμεινε η κυρία Ακσενέρ, μπας καί συνεννοηθούμε.

Καταλαβαίνω από πολιτική. Καταλαβαίνω ότι προεκλογικά ένας πολιτικός μπορεί να τάξει τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά μετά τις εκλογές να δώσει στους ψηφοφόρους του τ’ @@ του. Οπότε, τώρα μπορεί να λέει ό,τι της κατέβει, αλλά της απευθύνω έκκληση μετεκλογικώς να ΜΗΝ ξεκινήσει πόλεμο κατά της Ελλάδας. Όχι επειδή φοβόμαστε, αλλά επειδή ένα λάθος χιλιετιών πρέπει να το αποκαταστήσουμε. Όχι να το κάνουμε χειρότερο με άλλο λάθος. Με πόλεμο, θα χάσουμε μέν εμείς πολλές ψυχές, αλλά οι Πελασγοί θα καταστραφούν. Είναι νομοτέλεια. Καί το θέμα είναι να ΜΗΝ καταστραφεί κανένας Ελληνογενής πληθυσμός. Τί είπαμε εδώ πέρα κατ’ επανάληψη; Δεν είπαμε ότι πρέπει να γυρίσουμε σε αρχαιο-Ελληνικές πάλαι καταστάσεις, μπας καί σιάξουν τα πράγματα γιά τους Έλληνες, την Ελλάδα, όλον τον κόσμο;

Η ευκαιρία γιά να συνέλθουμε, γιά να βρούμε τον εαυτό μας, καί οι Έλληνες καί οι Πελασγοί, είναι μοναδική. ΔΕΝ πρέπει να την αφήσουμε να φύγει.

Τί άλλο ζητάω να πράξει η κυρία Ακσενέρ;

Να ομοσπονδοποιήσει την τουρκίτσα, ώστε να φτιάξει ένα τμήμα στα δυτικά αμιγώς Πελασγοκεντρικό. Στο οποίο αργότερα θα προσκολληθούν καί τα Πελασγογενή-Ελληνογενή ενδότερα (πχ η Καππαδοκία του Αγίου Παϊσίου). Αλλά το πρώτο τμήμα θα χαράξει τον δρόμο. Με το κομμάτι αυτό αργότερα θα ενωθούμε, αν καί η ένωση δεν θα επέλθει μέσα σε μιά μέρα. Θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια, ίσως μία ή δύο γενιές. Προσέξτε, δεν μιλάω γιά συνομοσπονδίες καί λοιπές αγγλιτσοκίνητες καί μασωνοκίνητες φαναριώτικες μαλακίες. Μιλάω γιά ένωση σ’ ένα ενιαίο κράτος (όχι ομόσπονδο) αμιγώς Ελληνικών περιοχών. Αυτό. Κι αφού θα έχει προηγηθεί η κατάλληλη προεργασία, βεβαίως.

Αλήθεια, κι εμείς τί πρέπει να πράξουμε, γιά να υποδεχθούμε μιά μέρα αυτούς τους ανθρώπους πίσω στην αγκαλιά της προαιώνιας Ελλάδας; Συνοπτικώς, τα εξής – καί πάντα με γνώμονα τις πάλαι αρχαιο-Ελληνικές καταστάσεις:

• Ξεκαθάρισμα της Ορθοδοξίας από οποιοδήποτε ιουδαϊκό στοιχείο. Τί, δηλαδή; θα διώξουμε τον μωαμεθανισμό από τους Ελληνογενείς, γιά να τους βάλουμε καπέλλο θρησκεία Αβράμηδων, γοριλλανθρώπων Ησαύ, καί λοιπών περιτετμημένων; Αυτό νομίζετε;
• Ξεκαθάρισμα των δικών μας σάπιων.
• Ξεκαθάρισμα κάθε ξενόφερτου καί διαβρωτικού πολιτισμικού στοιχείου.
• Επανενεργοποίηση των αρχαίων τόπων, τόσο στην ηπειρωτική καί νησιωτική Ελλάδα, όσο καί απέναντι.

Αυτά, γι’ αρχή. Καί καλό είναι ν’ αρχίσουμε προεργασία από τώρα.

Αρχόντισσα Ανδρομάχη, τα σέβη μου.

ΠΗΓΗ