Τζιχαντιστικές επιθέσεις: Πώς αντιμετωπίζονται; Κινδυνεύει η Ελλάδα;

Συγκλονίζουν το τελευταίο διάστημα οι επιθέσεις που σημειώνονται στα Δυτικά κράτη από άτομα που χαρακτηρίζονται ως "μοναχικοί λύκοι" και σκορπούν το θάνατο για θρησκευτικούς λόγους. 

Το χθεσινό περιστατικό στην Γαλλία με τη δολοφονία του ιερέα από έναν 19χρονο και άλλον ένα τζιχαντιστή. Την ευθύνη για το μακελειό ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος.

Η αύξηση αυτών των περιστατικών έχει αναστατώσει όλη τη Δύση. Τι κοινά σημεία έχουν; Πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν; Κινδυνεύει η Ελλάδα; Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά δίνει ο αναλυτής Ιωάννης Μιχαλέτος. 

 Γράφει ο Ιωάννης Μιχαλέτος*

Οι πολλαπλές επιθέσεις Τζιχαντιστών το τελευταίο διάστημα διακρίνονται από τα εξής σημεία:

- Οι δράστες είναι φονταμενταλιστές (λέγονται πλέον και ριζοσπαστικοποιημένοι), μέσα από μια διαδικασία πλύσης εγκεφάλου που βασίζεται σε Αρχέτυπα και Νόρμες που μεταδίδονται συνεχώς από τα κοινωνικά δίκτυα-και όχι μόνο.

- Δρουν σε χώρους που σαφέστατα ενυπάρχουν ήδη ευρύτατες μάζες Μουσουλμάνων δεύτερης και τρίτης γενιάς και ούτως μπορούν να αποκρύπτουν την παρουσία τους καθότι αυτή δεν προκαλεί ιδιαίτερη σημασία. 

- Σε δεύτερη ανάγνωση προσβλέπουν και σε συνεργασίες με ομόθρησκους τους που συνειδητά ή όχι τους βοηθούν

Οι καθοδηγητές των δραστών αλλά κατ'ουσία και τα εκτελεστικά στελέχη δεν προσβλέπουν στις πράξεις και τα αποτελέσματα αυτά καθαυτά , αλλά στη δημιουργία "κινηματικής-συναισθηματικής" δράσης που θα κινητοποιεί διαρκώς και νέους δράστες. 

Σε αντίθεση με μια υφέρπουσα φημολογία που διακινείται σε ΜΜΕ ανά το "Δυτικό κόσμο", οι Τζιχαντιστές δεν επιδιώκουν "σύγκρουση πολιτισμών" και "πόλεμο μεταξύ Ισλάμ και Δύσης". Δεν είναι ούτε αφελείς ούτε μικρόνοοι (οι καθοδηγητές) για να μην αντιλαμβάνονται ότι μια τέτοια άμεση σύγκρουση απλώς θα ερημοποιούσε στη κυριολεξία τις γενέτειρες τους καθότι ούτε το Ισλάμ είναι ενιαίο ούτε θα είχαν συμμάχους από άλλους πολιτισμούς. Το δε τεχνολογικό επίπεδο του Ισλάμ είναι στην ουσία ανύπαρκτο, είναι απλά χρήστες Αμερικανικής, Γαλλικής ή και Ρωσικής τεχνολογίας. Σε ενδεχόμενη πλήρη ρήξη με συμβατικούς πολεμικούς όρους με τη Δύση, απλώς θα εξαφανίζονταν από το μελλοντικό ιστορικό γίγνεσθαι. 

Αυτό που ξεκάθαρα επιδιώκουν οι Τζιχαντιστές είναι να αποχωρήσουν οι Δυτικές χώρες από τα εδάφη που οι ίδιοι ελέγχουν (λ.χ. το Ισλαμικό κράτος Ιράκ/Συρίας)

Σε δεύτερη φάση να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να ελέγξουν τις Δυτικά-ελεγχόμενες Μοναρχίες και πολιτικά συστήματα στη Μέση Ανατολή. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο εάν η Δύση φοβούμενη περαιτέρω επιθέσεις στο έδαφος της, ενδώσει και αποχωρήσει. Ταυτοχρόνως ευελπιστούν ότι ο Δυτικός τρόπος ζωής βαθμιαία παρακμάζει και σε συνδυασμό με δημογραφικούς λόγους, θα υπάρξει μια όσο το δυνατόν πιο ειρηνική μετάβαση στο δικό τους πολιτισμικό πρότυπο. 

Το όλο σκεπτικό τους βασίζεται στον λεγόμενο "Ανατολικό τρόπο πολέμου" που αποφεύγει τις κατά μέτωπον τακτικές αντιπαραθέσεις και δρα μέσω του ανταρτοπολέμου, εξάντλησης του ηθικού του εχθρού, χρήσης της τρομοκρατίας ως πολεμικού εργαλείου και δίνει τεράστια σημασία στην παραπλάνηση και την μυστική δράση. 

Η αντιμετώπιση του Τζιχαντιστικού "ρεύματος" πρέπει να είναι ολιστική.

Η αρχή οφείλει να γίνει με την αντιμετώπιση των Αρχετύπων που κινητοποιούν μέσω κοινωνικών δικτύων και όχι μόνο, τους δράστες και αποτελούν βεβαίως και τα εύχρηστα νοητικά εργαλεία των καθοδηγητών. Υπό αυτή την έννοια , οφείλει η συντεταγμένη Πολιτεία του κάθε κράτους και σε συλλογικό επίπεδο να αντιτάξει τις άμυνες αυτές που θα αποτρέπουν τους Τζιχαντιστές. 

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη χρήση αντιστοίχων Αρχετύπων που προκαλούν "σοκ και δέος"προς τους ιδίους και σε αυτή τη φάση χρήσιμοι είναι όσοι κατέχουν εμπειρική ικανότητα ανάλυσης, διαίσθησης και 'εργαλειοποίησης" της κοινωνικής ψυχολογίας των κατά βάση Αράβων δραστών. Σχετικές έρευνες και σε επιστημονικό επίπεδο γίνονται σε ιδρύματα των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Ρωσίας ενώ έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό σε αυτό το τομέα υπάρχει σε πλείστες χώρες της Ε.Ε.

ΠΕΡΙ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΚΟΥ, ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΕΩΣΦΟΡΟΥ

Στο Τάγμα χρησιμοποιούμε πολύ συχνά όρους με μη συνηθισμένη σημασία. Έτσι μιλάμε για το Κακό, για τον Καταστρεπτικό ή Μεταμορφωτικό παράγοντα και για τον Εωσφόρο, τον οποίον χαρακτηρίζουμε επίσης και με το όνομα του Αντιπάλου.

Θα σας μιλήσω λοιπόν απόψε, για την έννοια που πρέπει να αποδίδουμε στους τρεις αυτούς όρους, έννοια η οποία απορρέει αποκλειστικά από τα κείμενα της διδασκαλίας μας, καθώς και από σχετικές διευκρινήσεις, τις οποίες μας έδωσε ο Διδάσκαλός μας.

Όπως θα δείτε, πρόκειται για τρία πράγματα τελείως διαφορετικά, τα οποία δεν θα πρέπει να συγχέουμε.

Πρώτα απ' όλα,

α) τι είναι Κακό:

Το Κακό αποτελεί μέρος μιας δυάδας και αντιτίθεται προς το Καλό. Έτσι έχουμε την δυάδα του Καλού και του Κακού.

Το Κακό δεν είναι μια αλήθεια, δεν είναι κάτι που έχει υπόσταση αυτό καθ' αυτό. Το Κακό είναι μια έλλειψη. Μπορούμε να κάνουμε τις ακόλουθες παρατηρήσεις για να κατανοήσουμε όχι την φύση του -αφού το Κακό δεν έχει δική του φύση- αλλά τα αίτια και τις καταστάσεις που μπορούν να το εκδηλώσουν.

Ως άτομα ευρισκόμενα στον κύκλο Κόσμο, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τα πράγματα, παρά μόνον εντός του χρόνου και του διαστήματος. Από το γεγονός αυτό, συλλαμβάνουμε την έννοια του ανώτερου και του κατώτερου, ως υψηλότερο και κατώτερο, ότι θεωρούμε τέλειο και ατελές, πλήρες ή ελλιπές, ως ευρισκόμενο πλησιέστερα της Πηγής ή μακριά από αυτήν.

Ο θεός τον οποίο συλλαμβάνουμε ως απόλυτο, δεν μπορεί παρά να έχει και να εκδηλώνει παρά το υπέρτατο Καλό. Το ίδιο ισχύει για όλες τις αρετές, τις οποίες μπορούμε να συλλάβουμε ή μη, ως ανήκουσες στον Θεό. Έχουν όλες τον χαρακτήρα του απολύτου, του τέλειου, του πλήρους και ως τέτοιες αποκλείουν κάθε έλλειψη. Επειδή όμως η εκδήλωση συνεχίζεται, καταλαβαίνουμε εύκολα ότι τα διάφορα επίπεδα εκδηλώσεως, αποτελούν καταστάσεις που είναι λιγότερο τέλειες και περισσότερο ελλιπείς, αφού δυο απόλυτα δεν δύνανται να υπάρξουν.

Για τον θεό λοιπόν, κάθε εκδήλωση που λαμβάνει χώρα εκτός Θεού, δεν μπορεί να εκφράσει το απόλυτο κατά κανέναν τρόπο και θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε ότι για τον Θεό, το Κακό συνίσταται στην διαφορά μεταξύ του Καλού που εκδηλώνουν τα δημιουργήματά του και του υπέρτατου Καλού, το οποίο ανήκει στον Θεό.

Το συμπέρασμα αυτό, δεν νομίζω ότι είναι δικαιολογημένο και θα εξηγήσω γιατί:

Κάθε δημιουργημένο ον, είναι απόλυτο στην κατηγορία του και σχετικό προς τον Θεό ή προς καταστάσεις όντων, ανώτερων αυτού. Κανένα εκδηλωμένο ον δεν μπορεί να συλλάβει και να εκδηλώσει το υπέρτατο καλό ή το απόλυτο Καλό, εκτός των όρων της Αγ. Τριάδος και θα ήταν σφάλμα να πιστέψουμε ότι επειδή ένα δημιουργημένο ον εκδηλώνεται σχετικώς, εκδηλώνει το Κακό. Δεν μπορούμε να ζητήσουμε από κανένα ον να εκδηλώσει, παρά μόνον την ποσότητα του καλού που η φύση του επιτρέπει.

Άρα ένα ον πρέπει να θεωρείται τέλειο, αν κατορθώσει να επιτύχει την πλήρη και ολοκληρωτική απάνθιση των ικανοτήτων του, δηλαδή των δυνητικοτήτων του με τις οποίες προικίσθηκε κατά την δημιουργία του.

Αν πάρουμε ως παράδειγμα τον άνθρωπο, θα πρέπει να πούμε ότι ως ον που ανήκει σε μια βαθμίδα της πνευματικής ιεραρχίας, δεν μπορεί παρά να εκδηλώσει ορισμένο βαθμό του Καλού ή των άλλων θετικών αρετών. Όσο περισσότερο πλησιάζει τον βαθμό αυτό που του επιτρέπει η δυνητικότητά του, τόσο λιγότερο θα εκδηλώνει το Κακό.

Το κακό λοιπόν για τον άνθρωπο, συνίσταται στην διαφορά μεταξύ του καλού το οποίο εκδηλώνει και του καλού που σύμφωνα με την φύση του, μπορεί να εκδηλώσει.

Λόγω του ότι είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε και να εκδηλωνόμαστε στον κύκλο Κόσμο, έχουμε πολλές φορές ανάγκες να εκπληρώσουμε.

Η υπερβολική ή ελλιπής ικανοποίηση των αναγκών αυτών, μπορεί να μας εξαπατήσει και συνήθως μας παρεμποδίζει από το να εκδηλώσουμε όλο το Καλό ή όλη την τελειότητα που είμαστε ικανοί να εκδηλώσουμε.

Δεν πρέπει άλλωστε να λησμονούμε, ότι όπως ολόκληρη η φύση και εμείς οι άνθρωποι βρισκόμαστε εν τω γίγνεσθαι ή καταγινόμαστε να πραγματοποιούμε προοδευτικά τις φυσικές, ηθικές και πνευματικές συνθήκες, οι οποίες θα μας επιτρέψουν να εκδηλωθούμε κατά ένα τέλειο τρόπο.

Από αυτό το γεγονός καθώς και λόγω των αδυναμιών μας, δεν μπορούμε συνήθως, παρά να εκδηλώσουμε ένα καλό, σχετικό προς το καλό που είμαστε ικανοί να εκδηλώσουμε.

Εκδηλώνουμε δηλαδή τόσο κακό, όση είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των δυο καλών.

Το κακό λοιπόν, δεν έχει δική του υπόσταση και δεν βρίσκεται πουθενά κρυμμένο, έτοιμο να μας επιτεθεί. Αντιθέτως είναι συμφυές με την κατάσταση του “είναι” μας και το εκδηλώνουμε σε σχέση με τις αδυναμίες μας.

10ο ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ Κ.Δ. [Χριστιανική συγχώρεση-Ελληνική συγγνώμη, Ταπεινοφροσύνη, Κάθαρση της Ψυχής με Αρετές, Η Θρησκεία γέφυρα προς τα μυστήρια του Πυρός, Τουρκία: η Πύρρειος νίκη ενός Σουλτάνου(Γ.Καραμπελιάς), Περί Λύτρωσης, Ηγέτες του Ισλάμ, Οι φορείς του Κακού, «Δωρεάν Προσβολή», Εύκλεια, Ο Χριστιανισμός ως συνέχεια του Ελληνικού Πνεύματος]

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...

9o ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ Κ.Δ. [Ελληνισμός-Εβραϊσμός(Λιαντίνης), Ψυχογενείς οι ασθένειες & ζωή αιώνια, Ο αριθμός των αργοναυτών, Ρυθμιστές της ηλιακής ενέργειας, Ευσέβιος Καισαρείας, Μεταρρύθμιση του Θεραπευτή/Ιάσονα/Ιησού, Ιεσσαίοι, Σωτηρία από το ''θηρίο'', Σχέση Πρωτέα με Ορφέα & Εφτά Πύλες, Ισοδυναμία Ιησού-Θηρίου & Δευτέρα Παρουσία, Συγχώρεση, Ενσυνείδητη πειθαρχία, Από τον Απόλλωνα Ήλιο στον Προφήτη Ηλία, Βηθανία-Οίκος της Νηός/Αθηνάς]

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...

Θέμα Αναψυκτηρίου:

" Πάντρεμα Ελληνισμού-Χριστιανισμού, υπάρχει σύνδεση;"

Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…

Υκσώς ή Ύξυες

Οι Υκσώς ήταν ένας μυστηριώδης λαός (ή ένα συνοθύλευμα λαών) που, το δεύτερο ήμισυ του 17ου αιώνα π.Χ., πέτυχαν να ανατρέψουν την 13η (XIII) Αιγυπτιακή δυναστεία (1773 - 1625 π.Χ.) και να εγκαταστήσουν την δική τους 15η (XV) δυναστεία (1625 - 1540 π.Χ.) μέ έδρα την Αβάριδα (Avaris) στο Δέλτα. Θεωρείται πιθανόν οι Ύξυες (Hyksοs) να ήταν έμποροι προερχόμενοι από την Παλαιστίνη, Μ.Ασία, ακόμη και από τον Αιγαιωτικό χώρο. Αυτοί έθεσαν ουσιαστικά την Αίγυπτο υπό ξενική κατοχή όπως, σε μεταγενέστερες εποχές, οι Αιθίοπες και οι Έλληνες Πτολεμαίοι, ενώ ταυτόχρονα ασπάστηκαν πολλά Αιγυπτιακά έθιμα και παραδόσεις. Τελικά μετά από σκληρό αγώνα η 17η (XVΙΙ) Αιγυπτιακή δυναστεία (1620 - 1540) της Άνω Αιγύπτου, που είχε τυπικά και μόνον αναγνωρίσει την εξουσία τους, τους απώθησε και τους εξέβαλε από την Αίγυπτο ενώ αργότερα η καταδίωξή τους συνεχίστηκε και στην ίδια την Παλαιστίνη όπου πολλοί από αυτούς κατέφυγαν.

Μετά την ολοκλήρωση της γενικής επιστράτευσης, η ελληνική δύναμη χωρίσθηκε σε τρεις στρατιές που η κάθε μία από αυτές ακολούθησε διαφορετική κατεύθυνση. Έτσι η πρώτη οδηγήθηκε με αρχηγό τον Διόνυσο τον Β΄ προς την Μέση Ανατολή και το Ιράν , η δεύτερη με αρχηγό τον Μίνωα τον Α΄ μέσω της ερήμου Σινά προς την Μέμφιδα της Αιγύπτου και η τρίτη με τον Περσέα να ηγείται αυτής προς τις περιοχές της Σομαλίας.
Τόσο ο Μίνως όσο και ο Περσέας απέκρουσαν με επιτυχία τις εχθρικές δυνάμεις των εισβολέων και εκκαθάρισαν κάθε κίνδυνο από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής, Αιγύπτου, Σομαλίας και Αιθιοπίας. Να δούμε και τις σχετικές αναφορές από τα αρχαία κείμενα για τα παραπάνω γεγονότα που πραγματικά αποτελούν για την ιστορία των Ελλήνων χρυσές σελίδες, αφού προστατεύουν όχι απλά τις κτίσεις τους αλλά τον ίδιο τον πολιτισμό, τον ίδιο τον άνθρωπο και το μέλλον του.
«…Καυκασίων ήλαυνε κατά πρηώνα εναύλων , Ασσηρίων δε Κάρηνα και ούρεα δύσβατα Βάκτρων…», εδώ ο Νόνος μας δείχνει την πορεία που ακολούθησε ο Διόνυσος ο Β΄ προς αντιμετώπιση των Υξώς.
«…Από χθόνος ήλασε Μίνως, Αραβίης επί πέδον…»
«…Παραγενόμενος δε εις Αιθιοπίαν ης εβασίλευε Κηφεύς, εύρε την θυγατέρα τούτου Ανδρομέδα, παρακειμένην βορά θαλασσείω κήτει… αναγκασθείς ο Κηφεύς υπό Αιθιόπων…», λέει ο Απολλόδωρος για τον Περσέα ο οποίος βρήκε στην Αιθιοπία τον βασιλιά της Κηφέα να είναι αναγκασμένος να θυσιάσει την κόρη του για να σωθεί η χώρα από τον κίνδυνο του κήτους που τους απειλούσε. Επειδή στην μυθολογία όπως γνωρίζουμε όλα είναι συμβολικά δοσμένα, αντιλαμβανόμαστε ότι το κήτος συμβόλιζε τον εχθρό, τους Υξώς και η κόρη του Κηφέα, η Ανδρομέδα την εξουσία του Βασιλιά. Αυτήν παρέδωσε ο Κηφεύς για να σωθεί η χώρα από τις ορδές των βαρβάρων και τις καταστροφές που επέφεραν στις επελάσεις τους.  

ΡΩΜΑΪΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ Ο ΠΕΡΣΕΑΣ ΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΑΔΡΟΜΕΔΑ

 Μία θεώρηση του πράγματος όπως μέσα από τα λεγόμενα του Απολλοδώρου διαβάζουμε και βέβαια δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι επρόκειτο για κήτος, παρά για ένα φαινόμενο που τους απειλούσε, και στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά οι ορδές των βαρβάρων Υξώς. Έτσι ο Περσέας σώζει την κόρη Ανδρομέδα- Εξουσία του Κηφέα, απελευθερώνει με άλλα λόγια την χώρα και τους κατοίκους της.
Αφού λοιπόν τόσο ο Περσέας όσο και ο Μίνωας επιτυγχάνουν νίκες μεγάλες οδεύουν προς την κατεύθυνση της κοιλάδας του Ινδού όπου εκεί βρίσκεται η άλλη ελληνική στρατιά υπό τον Διόνυσο τον Β΄ αντιμέτωπη με τον κύριο όγκο των βαρβάρων ερυθρομέλανων Υξώς. Μάλιστα τα αρχαία κείμενα μας λένε πως το σύνολο του ελληνικού στρατού ενισχύεται και από Ινδούς ελληνικής καταγωγής. Συγκεκριμένα διαβάζουμε: «…Συνεστρατεύοντο δε λαοί όσοι Κύραν νέμονται και Ινδώο ποταμοίο, Αρειμανέων πέδων Ινδών… τοις δ’ έπι θαρσήσαντες επιστρατώοντο μαχηταί, Δάρδαι, και Πραισίων στρατιαί…», λέει ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του, σημειώνοντας ότι μόλις έφθασε στις Ινδίες ο ελληνικός στρατός, έσπευσαν να πυκνώσουν τις τάξεις τους οι ελληνικής- άρειας καταγωγής άνδρες της κοιλάδας του Ινδού ποταμού, της ονομαζόμενης σήμερα Πενζαπ, Πενταποταμία.
Η μάχη του Ινδού ποταμού ήταν αποφασιστική και πάρα πολύ σκληρή. Οι εισβολείς Ραξάς και Υξώς κατασφαγιάσθηκαν. Ο αρχηγός τους Νταριοντάνα (Δηριάδης) και ο γαμπρός του Ορόντης σκοτώνονται και ο θρήνος στους εναπομείναντες Υξώς είναι μεγάλος και γοερός. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική και η τύχη των Αρείων της περιοχής του Ινδού κρίθηκε σ’ αυτή ακριβώς την μάχη, και κρίθηκε θετικά τόσο για αυτούς όσο και για τους απογόνους τους που θα έμελλε να συνεχίσουν την επιρροή τους σ’ αυτό το κομμάτι της γης που θα κρατούσε το δικό του μυστικό έως και σήμερα…. Αλλά αυτό είναι μία άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία….

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΗΣ 1ης ΠΡΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΧΙΛΙΕΤΗΡΙΔΑΣ

Πόσο ανεξάρτητες μεταξύ τους ήταν οι σχεδόν ταυτόχρονες εμφανίσεις χαρισματικών ανθρώ­πων, σε μια τεράστια περιοχή, που κήρυτταν περίπου τις ίδιες αρχές;

O ιστορικός χώρος που αποτελείται από την Ελλάδα, τη Μέση Ανατολή στην περιοχή Ισραήλ-Παλαιστίνης (με επέκταση μέχρι την καρδιά της Μεσοποταμίας), την περσομηδική περιοχή που περιλαμβάνει πλέον και τα ελαμικά εδάφη και τις ανατολικές άρειες περιοχές, απ’ όπου διακλαδίζεται, αφ’ ενός, στην Ινδία και, αφ’ ετέρου, στην Κίνα, ήταν εκτεταμένος και πολυδιαιρεμένος γεωγραφικά και πολιτικά. Επίσης περιελάμβανε, αλλά μόνο σε συγκεκριμένες εποχές, τη γεωγραφικά απομονωμένη Αίγυπτο. Εκεί εμφανίστηκε μια σειρά από θρησκευτικούς μεταρρυθμιστές, μέσα σε διάστημα περίπου 200 ετών, οι οποίοι αναμόρφωσαν τις υπάρχουσες θρησκείες – είτε άμεσα, είτε με φιλοσοφικά ρεύματα.

Η Ελλάδα προ της συγκεκριμένης εποχής είχε καταλήξει σε μια ήπια θρησκευτική εκδήλωση του δωδεκαθέου, το οποίο πολύ παλαιότερα είχε εξοβελίσει την Κρόνια Λατρεία, αλλά και τη Μητριαρχεία, με την άνοδο του Ολύμπιου Δία, Θεού του Ουρανού, στον θρόνο, και με αντίστοιχη υποβάθμιση της Μητέρας-θεάς της Γης, της Ήρας. Το δωδεκάθεο, όπως παγιώθηκε από τον Βοιωτό Ησίοδο (ο Όμηρος το περιγράφει πολύ διαφορετικό), ήταν ένα εξαιρετικό Πάνθεο, που επέτρεπε με πολλαπλούς τρόπους την ενσωμάτωση προηγούμενων, αλλά και νέων θεοτήτων, αποφεύγοντας θρησκευτικούς πολέμους μεγάλης έντασης: μικρές συγκρούσεις ιερατείων για τη νομή μιας περιοχής ήταν ανεκτές και φυσιολογικές, αλλά το πράγμα παρέμενε σε πολιτισμένα πλαίσια. Οι συγκρούσεις του Ποσειδώνα με όλο σχεδόν το Πάνθεο για ιερές πόλεις, όταν είχε ήδη τουλάχιστον τρεις (την Πύλο, την Κρήτη και –εκτός Ελλάδας– την Ατλαντίδα), δείχνουν ανάγλυφα τη... ζωντάνια του θέματος. Το ίδιο και οι συγκρούσεις για την επιβολή του Βάκχου σε Θράκη και Βοιωτία, αλλά και η αποτυχία των Ηρακλειδών να ιδρύσουν δικό τους ιερατείο με επίκεντρο τους Δελφούς.

Στην προς εξέταση περίοδο, είχε ήδη γίνει μια μαζική επιβολή του Απόλλωνα, που είχε ενσωματώσει –και χρησιμοποιήσει– τους άτακτους Ηρακλειδείς στον βασικό οπαδικό του πληθυσμό, δηλαδή τους Δωριείς και τους λοιπούς ποιμενικούς πληθυσμούς από την Πίνδο και την Παρνασίδα. Αυτή η επιβολή είχε γίνει σε βάρος της Αθηνάς, αλλά κυρίως της Ήρας και του Ποσειδώνα στην Πελοπόννησο, από την οποία όμως διέφυγαν η Αθήνα (που παρέμεινε αφοσιωμένη στην Αθηνά) και η Θήβα (που είχε στραφεί στον Διόνυσο).

Η επιβολή αυτή άλλαξε τον θρησκευτικό χάρτη, άλλαξε όμως και τη θρησκευτική ισορροπία: πλέον τα Μαντεία του Απόλλωνα πολλαπλασιάζονται (Δελφοί, Δήλος, Δίδυμα, έναντι μόνο της Δωδώνης για τον αρχηγό του δωδεκαθέου). Ο Κρητικός Ζευς εκτοπίζεται από τον γιο του, Απόλλω­να, που είχε επιστρατεύσει Κρητικούς ναυτικούς για να ιδρύσουν και να επανδρώσουν το Μαντείο των Δελφών, και να συστηματοποιήσουν τη λατρεία. Το πεπρωμένο της Μήτιδας για την αντικατάσταση του Δία από τον γιο του υλοποιήθηκε από τη Λητώ. Έτσι, εντός του ελληνικού Πανθέου αρχίζει να εμφανίζεται μια μυρωδιά μονοθεΐας, που θα οδηγήσει στη βίαιη αντίδραση του συγκρητισμού, με εισαγωγή ξένων και νέων θεοτήτων (Ίσις, Σέραπις) στον λατρευτικό χώρο και των ιθαγενών της ελληνικής μητρόπολης.

Το επόμενο βήμα της απολλωνιακής λατρείας ήταν μια κοινωνική επανάσταση που οδηγούσε σε αχαρτογράφητα νερά: Δύο τεράστιες φιλοσοφικές προσωπικότητες, σε θεολογικό επίπεδο απόστολοι, επεχείρησαν να αναδιαμορφώσουν τον ελληνικό κόσμο: ο Πυθαγόρας και ο Σωκράτης. Ο πρώτος ήταν ένας ελιτιστής, που μυούσε σε σημαντικό βαθμό στην επιστημονική γνώση και επέμενε στη φόρμα, την πειθαρχία, την ιεραρχία και την ακρίβεια. Ο δεύτερος, έχοντας δει την αποτυχία του ελιτιστικού πειράματος, υιοθέτησε μια πολύ ανοικτότερη γραμμή μύησης και διδασκαλίας, επηρεασμένος από τη δημοκρατική πραγματικότητα της εποχής –την οποία απεχθανόταν–απέχοντας με μεγά­λη σαφήνεια από τις επιστήμες και εστιαζόμενος στο ανθρωπιστικό κομμάτι. Παρόλ’ αυτά ο Αριστοφάνης, που κάτι παραπάνω ήξερε, τον παρουσιάζει ως φυσικό φιλόσοφο.

8o ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ Κ.Δ. [Πορεία προς την θέωση, Πάντρεμα Ελληνισμού-Χριστιανισμού, Ενέργεια&Έλλην Λόγος, Δόγμα-Ουσία, Ιάσων Ποιμήν, Ερμητικός Μονοθεϊσμός, Απολλώνιος Τυανέας, Θρησκεία&κοινωνική συνοχή, Ηλιοκεντρισμός, Σεληνίδες, Ωγυγία, Τυφώνιοι Υκσώς, Πρωτεύς, Πυραμίδες&υπόγειες σήραγγες εν Ελλάδι, Ιουδαίοι(Ελληνιστές)-Εβραίοι(Οφίτες), Ιωσήφ αρχιερεύς Διός, Έλληνας-Ελληνιστής, Πατριάρχης Εύοδος-Πρωτοχριστιανισμός-Παναιπόλιο του Πανός, Αργοναύτες, Ελληνισμός-Εβραϊσμός(Λιαντίνης)]

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...