ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ ΨΗΦΟΥ

Γράφει ο Λύκιος

Οι πολίτες αυτής της χώρας, προσέρχονται ενώπιον της κάλπης, προκειμένου να εκπληρώσουν το ύψιστο δικαίωμά τους, στο να επιλέξουν ποιος θα κυβερνήσει την χώρα. Στην σύγχρονη δημοκρατία, ο πολίτης έχει μια και μοναδική φορά κάθε τέσσερα χρόνια, να ασκήσει το  πολιτικό του δικαίωμα. Καθ΄όλη την διάρκεια της τετραετίας έχει μόνο υποχρεώσεις ως προς την πολιτεία, απολαμβάνοντας τα αποτελέσματα της ψήφου του.

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, γίνονται όλο και πιο αυταρχικές και οι ατομικές ελευθερίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η δημοκρατία, διαρκώς ελαττούνται.

Οι ελευθερίες και η δημοκρατία μειώνονται, στο όνομα της επιβολής "προστατευτικών" μέτρων για το καλό μας και για το καλό του πλανήτη! 

Η τεχνητή νοημοσύνη, έρχεται να διορθώσει τις ανθρώπινες αδυναμίες και να αποφασίζει "καλύτερα" από μας, για μας.

Οι κυβερνήσεις ασκούν την εξουσία τους με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους, αφού για το καλό μας, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Το καλό μας το ορίζουν οι διορισμένοι κοινοτικοί υπάλληλοι της Ευρώπης και πίσω από αυτούς η ελίτ της Παγκόσμιας Νέας Τάξης.

Οι κυβερνήσεις εκτελούν τις έξωθεν εντολές, ακόμη και με τρόπο που αντιβαίνει τους νόμους και τις διατάξεις του Συντάγματος.

Διαθέτουν τον απόλυτο έλεγχο όλων των εξουσιών (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική) και ο διορισμένος απ΄τον Πρωθυπουργό Πρόεδρος της Δημοκρατίας, διαδραματίζει μόνο συμβολικό και διακοσμητικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα.

Αφού λοιπόν η κυβέρνηση ασκεί απόλυτο έλεγχο σε όλες τις εξουσίες και κανένα θεσμικό όργανο δεν μπορεί να την ελέγξει, ο αρχηγός της, δηλαδή ο Πρωθυπουργός, ασκεί το πολίτευμα της εκλεγμένης μοναρχίας, αν θεωρήσουμε βέβαια ότι η εκλογική διαδικασία εκφράζει την λαϊκή βούληση, δηλαδή τις επιθυμίες των ψηφοφόρων. 

Επισήμως το πολίτευμα της χώρας είναι η "Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία", αλλά στην πράξη δεν ισχύει καμία απ΄τις τρείς αυτές λέξεις.

-Δεν είναι "Προεδρευομένη", διότι ο Πρόεδρος δεν διαθέτει καμία απολύτως εξουσία και αποτελεί έναν τύποις "Αρχηγό Κράτους".

-Δεν είναι "Κοινοβουλευτική", διότι οι κυβερνητικές αποφάσεις ψηφίζονται ως νόμοι από την απόλυτη πλειοψηφία που διαθέτει στο Κοινοβούλιο, δυνάμει της "κομματικής πειθαρχίας" η οποία επιβάλλει στους βουλευτές της, το τι θα ψηφίζουν. Τα υπόλοιπα κόμματα του Κοινοβουλίου, δεν έχουν καμία δυνατότητα να προσβάλλουν ή να εμποδίσουν ένα νομοσχέδιο της κυβέρνησης, στο να γίνει νόμος του κράτους. Έτσι το Κοινοβούλιο έχει τυπικό και όχι ουσιαστικό ρόλο, στην θέσπιση των νόμων του κράτους.

-Δεν είναι ούτε "Δημοκρατία", διότι η κυβέρνηση δεν εφαρμόζει τις δημοκρατικές αρχές, όπως είναι η διάκριση των εξουσιών (ώστε ως ανεξάρτητες να ελέγχει η μία την άλλη), η συμμετοχική λήψη αποφάσεων, η λογοδοσία για πολιτικά εγκλήματα (αδιαφάνεια, πολιτική και ποινική ασυλία, διαφθορά)και βέβαια η δυνατότητα του πολίτη να προσφύγει κατά του κράτους, όταν παραβιάζει τους νόμους και το Σύνταγμα.

Είναι μοιραίο λοιπόν, όταν το πραγματικό πολίτευμα είναι η "Εκλεγμένη Μοναρχία", η εκάστοτε κυβέρνηση να εξυπηρετεί τους ολιγάρχες, τους ημέτερους και τους κομματικούς φίλους, οι οποίοι διαμορφώνουν μεταξύ τους ένα πελατειακό σύστημα αλληλοεξυπηρέτησης των ιδιωτικών τους συμφερόντων, κατά κανόνα σε βάρος του συλλογικού συμφέροντος της κοινωνίας.

Προκειμένου να διασφαλίσουν την διατήρηση της εξουσίας, ακόμη και αν εναλλάσσονται οι κυβερνήσεις μεταξύ τους, ελέγχουν όλους τους μηχανισμούς πληροφόρησης (ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης), ασκώντας προπαγάνδα και ελέγχοντας την πληροφορία που κυκλοφορεί, μετατρέποντάς τα σε συστημικά.

Τα πολιτικά κόμματα αποκτούν πρόσβαση στην πολιτική σκηνή, μόνο αν δηλώνουν πιστή συμμόρφωση με τις επιταγές που έχουν επιβληθεί απ΄την παγκόσμια εξουσιαστική ελίτ. Δηλαδή την αποδοχή της Παγκοσμιοποίησης, της πολυπολιτισμικότητας, της woke κουλτούρας, του διεμφυλισμού, της πολιτικής ορθότητας (politically correct), καθώς και της κλιματικής, της διατροφικής και της ενεργειακής κρίσης.

Όποιο κόμμα εναντιώνεται σε αυτές τις επιταγές, κρίνεται αντισυστημικό και εξουδετερώνεται άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες.

Στην καθεστωτική αυτή "δημοκρατία", οποιαδήποτε φωνή που δεν είναι σύμφωνη με το σύστημα, φιμώνεται και εξουδετερώνεται ακόμη και με δολοφονίες.

Οι πολιτικές επιλογές των ψηφοφόρων, δεν είναι ακριβώς επιλογές, αφού υποβάλλονται στην έγκριση του συστήματος πριν αποδοθούν στην κρίση των πολιτών. Η ελευθερία των πολιτικών ιδεών και απόψεων, θυσιάζεται στον βωμό του καθεστωτικού αυταρχισμού, ώστε να μην υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές στον τρόπο διακυβέρνησης και εξουσίας.

Στην θέση των εναλλακτικών επιλογών, προκρίνονται κόμματα που υποδύονται διαφορετικότητα, δήθεν αντιδρώντα στο σύστημα και τον καθεστωτισμό της κυβέρνησης, αλλά στην πράξη αποτελούν τα δεκανίκια των κομμάτων εξουσίας και ενίοτε στηρίζουν τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης ή απορροφούν όσους αγανακτούν με αυτές, χωρίς ποτέ να διεκδικούν πραγματικά την εξουσία. Φορούν πάντοτε το προσωπείο μιας πολιτικής ιδεολογίας, ώστε να πολώνουν τους αντιδρώντες πολίτες και να καλλιεργούν τις εμπάθειες και τον ιδεολογικό φανατισμό.

Τα κόμματα αυτά, είτε ανήκουν στην αριστερά ή την δεξιά ιδεολογία, λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία με τα κόμματα εξουσίας, στα οποία τελικά καταλήγουν οι ψήφοι και των δυο άκρων, ενώ στην πραγματικότητα τα κόμματα εξουσίας ασκούν παρόμοια πολιτική, στους βασικούς άξονες της διακυβέρνησης.

Στις 21 Μαΐου, οι πολίτες καλούνται να ψηφίζουν κυβέρνηση.

Με αντισυνταγματικές και αντιδημοκρατικές επεμβάσεις, έθεσαν εκτός εκλογών όποια κόμματα θεωρούσαν ότι απειλούν το καθεστώς της κυβέρνησης, αλλά και του συστήματος γενικότερα. 

Οι επιλογές που έμειναν, στις οποίες προωθούνται οι ψηφοφόροι των κομμένων κομμάτων (της άκρας δεξιάς μόνο), είναι μικρά και πολυδιασπασμένα κόμματα που τοποθετούνται στον πατριωτικό-εθνικιστικό χώρο ή αυτόν της λαϊκής δεξιάς. 

Από τα κόμματα της αριστεράς και της άκρας αριστεράς, κανένα κόμμα δεν κόπηκε από τις εκλογές.

Η πρεμούρα της κυβέρνησης να ανακόψει την απειλή των ακροδεξιών κόμματων, οφείλεται και στο σύστημα της απλής αναλογικής που θα ισχύσει σε αυτές τις εκλογές. Επειδή το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, θέλει να διατηρήσει την πλήρη αυτοδυναμία στην εκάστοτε κυβέρνηση, προκειμένου να ασκεί ανεμπόδιστα την πολιτική της (δηλαδή να διατηρήσει την καθεστωτική της παντοδυναμία), θα πρέπει να έχει την πλειοψηφία στην Βουλή των 151 εδρών (τουλάχιστον) πράγμα που το εως τούδε σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, το εξασφάλιζε με μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα.

Η απλή αναλογική, απαιτεί καθαρή πλειοψηφία που θα πρέπει να φέρνει στο πρώτο κόμμα το 45-48% των ψήφων επί του συνόλου των εγκύρων, ποσοστό που εξαρτάται απ΄το σύνολο των κομμάτων που θα μείνουν εκτός Βουλής (των κομμάτων δηλαδή που θα φέρουν κάτω του 3% έκαστο). Έτσι ένα κόμμα ή ένας συνδυασμός κομμάτων συνεργασίας, θα πρέπει να διαθέτει 45-48% για να σχηματίσει κυβέρνηση και να διαθέτει τουλάχιστον 151 έδρες στην Βουλή.

Οι μυστικές δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν για λογαριασμό της κυβέρνησης, έδειχναν ένα διψήφιο αριθμό για το ακροδεξιό κόμμα, πράγμα το οποίο την ανησύχησε σφόδρα και επειδή αυτό απειλούσε την αυτοδυναμία της, επέλεξε την εξόντωσή του. Θεωρεί ότι οι ψηφοφόροι αυτού του κόμματος  θα διασκορπιστούν στα πολλά μικρά κόμματα του χώρου και δεν θα μπορέσουν να πιάσουν ποσοστά άνω του 3% και ότι μένοντας εκτός Βουλής, θα μεγαλώσει ο αριθμός των αποτυχημένων κομμάτων, έτσι ώστε να μειωθεί το ποσοστό που απαιτείται για σχηματισμό κυβέρνησης (όσο περισσότεροι εκτός, τόσο μικρότερο το ποσοστό που απαιτείται, δηλαδή 45% αντί για 48%) και τελικά να μπορέσει να σχηματίσει ευκολότερα κυβέρνηση με πιο "συνεργάσιμα" και συστημικά κόμματα...

Με εστιασμένη την προσπάθεια να πλήξουν τον δεξιό-πατριωτικό χώρο (αλλά ποτέ τον αριστερό-διεθνιστικό), επιδιώκουν τον εξοβελισμό κάθε ανάλογης φωνής μέσα στο Κοινοβούλιο, αφού η ιδέα του έθνους, της πατρίδας, των παραδοσιακών αξιών θεωρούνται "συντήρηση", ενώ οι ιδέες του διεθνισμού, της παγκοσμιοποίησης, του μηδενισμού και του πολυπολιτισμού, θεωρούνται "πρόοδος".

Οι "προοδευτικές" ιδέες βέβαια, προωθούνται με έναν βάναυσο και φασιστικό τρόπο, όπου κάθε αντίθετη άποψη δαιμονοποιείται ως φασιστική, ρατσιστική και φοβική, ενώ δημοκρατία δεν σημαίνει ελευθερία άποψης και ψήφου, αλλά περιορισμός ιδεών που θα πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά στο "προοδευτικό" αφήγημα.

Πρέπει επίσης οι πολίτες να εμπιστεύονται τυφλά τις κυβερνητικές αποφάσεις, οι οποίες έχουν επιστημονικοφανή εγκυρότητα και είναι για το καλό τους. Έτσι οφείλουν να εμπιστεύονται κάθε αφήγημα του συστήματος και να ακολουθούν τις τάσεις και την κουλτούρα που τους επιβάλλει: Υποχρεωτικός εμβολιασμός, καραντίνα, ποινικοποίηση απόψεων και συμπεριφορών, κλιματική και διατροφική κρίση, ηλεκτροκίνηση, εντομοφαγία και σκουληκοφαγία, αύξηση τιμών ενέργειας και κόστους ζωής, προσβολή της ιδιοκτησίας, αύξηση εγκληματικότητας και φόβου, εκχώρηση του εθνικού πλούτου και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, υπονόμευση της παιδείας και της δημόσιας υγείας, για χάρη ιδιωτικών συμφερόντων και της κερδοσκοπίας της ισχυρής ελίτ.

Κάθε φωνή που εναντιώνεται σε όλα αυτά, θεωρείται αντισυστημική και χαρακτηρίζεται ακόμη και από τα χείλη του Πρωθυπουργού, ως ψεκασμένη, συνομωσιολογική, γραφική και επικίνδυνη.

Όσοι πολίτες θέλουν να εκφραστούν αντισυστημικά μέσω της ψήφου τους και χωρίς να ασπάζονται ακραίες ιδεολογίες (φασιστικές, ναζιστικές, κομμουνιστικές), στρέφονται σε ψήφο διαμαρτυρίας προς κάποιο κόμμα της λαϊκής δεξιάς ή του πατριωτικού χώρου, που χρησιμοποιούν επιχειρήματα εναντίον του συστήματος.

Αυτά τα κόμματα αφήνονται να υπάρχουν, όσο τα ποσοστά τους δεν πλησιάζουν το επικίνδυνο 3%. Η προσπάθεια διασποράς των αντισυστημικών ψήφων, σε κόμματα που δεν θα ακουστούν ποτέ στη Βουλή, φτάνει μέχρι του σημείου να κατευθύνονται ψήφοι του κομμένου ακροδεξιού κόμματος, σε συγκεκριμένο αριστερό κόμμα που υποκρίνεται το πατριωτικό (επειδή διεκδικεί τις γερμανικές αποζημιώσεις)!

Οι ψηφοφόροι του κομμένου κόμματος κινούνται εκδικητικά προς το κυβερνών κόμμα, ψηφίζοντας "ότι να 'ναι", προκειμένου να μην του επιτρέψουν  να σχηματίσει ξανά κυβέρνηση. Πιστεύουν ότι αν μπουν μικρά κόμματα στην Βουλή, το πρώτο κόμμα δεν θα μπορέσει να σχηματίσει ισχυρή κυβέρνηση συνεργασίας και ότι θα συρθεί σε επαναληπτικές εκλογές, όπου το κομμένο κόμμα θα συμμετέχει εκ νέου.

Σε κάθε περίπτωση και δεδομένου ότι η χώρα δοκιμάζεται εκλογικά εν μέσω πολλαπλών κρίσεων (εθνικών, οικονομικών, θεσμικών) με την απλή αναλογική, είναι δύσκολη η πρόβλεψη του πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Παρά το επιχείρημα ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν επιτρέπουν εύκολους χειρισμούς και αποφάσεις σε κρίσιμα θέματα, αυτή τη φορά τα κόμματα θα καταφέρουν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας και μέσα από κοινές παραδοχές και συμφωνίες, θα συνεργαστούν για να κυβερνήσουν. Ούτως ή άλλως, στα σημαντικά θέματα όλοι συγκλίνουν στο δέον, δηλαδή όπου υπάρχουν έξωθεν εντολές και απαιτήσεις από ανώτερα κέντρα εξουσίας. Οι Τούρκοι μας ετοιμάζουν σύντομα το κλίμα για την συμφωνία συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, στο οποίο θα συμφωνήσουν δήθεν αναγκαστικά, τα συστημικά κόμματα...

Φαίνεται μάλιστα ότι τα έδρανα της δεξιάς πλευράς του Κοινοβουλίου, θα φιλοξενούν μόνο το κόμμα του ρωσόφιλου πωλητή των χειρογράφων του Χριστού και των κηραλοιφών και τα υπόλοιπα έδρανα, θα καταλαμβάνουν οι προοδευτικοί του λεγόμενου "συνταγματικού τόξου" και ας υπάρχουν κόμματα που επιδιώκουν δικτατορίες του προλεταριάτου και κατάργηση της αστικής δημοκρατίας!

Όσοι θέλουν να εκφράζονται αντισυστημικά, θα πρέπει να συνεχίσουν να το πράττουν κατά μόνας, με προσωπικό κόστος, σε κόντρα του συστήματος και των μηχανισμών καταστολής του.

ΛΥΚΙΟΣ.