Συζήτηση επάνω στο ζήτημα του Αποδομητικού Παράγοντα και της υπηρέτησής του, από τον άνθρωπο.
Θεωρώ χρήσιμη την ανάγνωση του άρθρου
"ΠΕΡΙ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΚΟΥ, ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΕΩΣΦΟΡΟΥ"
Θεωρώ χρήσιμη την ανάγνωση του άρθρου
"ΠΕΡΙ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΚΟΥ, ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΕΩΣΦΟΡΟΥ"
Φιλτατε Λυκιε, μολονοτι δεν εχεις αδικο στις παρατηρησεις σου επι της αρχης, ας δοκιμασουμε να δουμε σε βαθος την πλευρα του αποδομητικου παραγοντα. Θα αναλαβω εγω τον ρολο του δικηγορου του διαβολου ωστε να διατυπωσω την θεση του και να δημιουργηθει η αντιθεση ωστε να γινει πιο ορατη και κατ'επεκταση πιο αντιληπτη η επιδιωκομενη μεση οδος. Πιστευω πως μπορω να την προσεγγισω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντως, οπως λεει και ο Obi-Wan στο Star Wars "Only a Sith deals in absolutes". (Μονο ενας υπηρετης της σκοτεινης πλευρας/χαους συμπεριφερεται με απολυτο τροπο). Αρα στοχος μας ειναι να μην ειμαστε και εμεις απολυτοι.
Ο αποδομητικος παραγοντας ειναι συμφυτος με τον υλικο κοσμο και αρα μερος της ανθρωπινης φυσης. Το οτι επιθυμουμε να τον υπερβουμε δεν σημαινει πως δεν θα χρειαστει να τον κατανοησουμε πληρως και να τον αντιληφθουμε σε βαθος και εν μερει να τον αποδεχτουμε, τουλαχιστον οσον αφορα το αναποφευκτο υλικο κομματι. Το ζητημα ειναι να το επιτυχουμε αυτο χωρις να γινουμε "μαυροι", που σημαινει να χρησιμοποιησουμε και να εκμεταλλευτουμε αλλους ανθρωπους με τροπο που να τους αδικει ξεκαθαρα και εντονα, αντικειμενικα δηλαδη και οχι υποκειμενικα διοτι ολοι οι ανθρωποι πιστευουν πως ειναι αδικημενοι, αυτο δεν σημαινει και πως ειναι.
Οπως αναφερεται σε ενα παρελθοντικο εξαιρετικο λινκ που μας ειχες προσφερει, το "κακο" ή το να ειναι κανεις "μαυρος" δεν ταυτιζεται με τον αποδομητικο παραγοντα. Ειναι διαφορετικες εννοιες. Αλλα ας τα πιασουμε απο την αρχη σε ενα καθαρο και νεο στοχαστηριο καθως ειναι ενα πολυ δυσκολο και δυσδιακριτο θεμα. Πότε μας εμποδισε ομως αυτο; Θα ηθελα λοιπον να σε παρακαλεσω να μας ανοιξεις ενα νεο ποστ επι τουτου μολις ευκαιρεσεις. Δεν βιαζομαστε καθως το θεμα χρηζει στοχασμου
Ελ Στοχαστης
"Παντως, οπως λεει και ο Obi-Wan στο Star Wars "Only a Sith deals in absolutes". (Μονο ενας υπηρετης της σκοτεινης πλευρας/χαους συμπεριφερεται με απολυτο τροπο)" Αρα στοχος μας ειναι να μην ειμαστε και εμεις απολυτοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ σου απαντώ με απόσπασμα από το άρθρο:
"Ο θεός τον οποίο συλλαμβάνουμε ως απόλυτο, δεν μπορεί παρά να έχει και να εκδηλώνει παρά το υπέρτατο Καλό. Το ίδιο ισχύει για όλες τις αρετές, τις οποίες μπορούμε να συλλάβουμε ή μη, ως ανήκουσες στον Θεό. Έχουν όλες τον χαρακτήρα του απολύτου, του τέλειου, του πλήρους και ως τέτοιες αποκλείουν κάθε έλλειψη. Επειδή όμως η εκδήλωση συνεχίζεται, καταλαβαίνουμε εύκολα ότι τα διάφορα επίπεδα εκδηλώσεως, αποτελούν καταστάσεις που είναι λιγότερο τέλειες και περισσότερο ελλιπείς, αφού δυο απόλυτα δεν δύνανται να υπάρξουν."
Ο αποδομητικός παράγοντας είναι μια νομοτέλεια του υλικού κόσμου, στην δύναμη της οποίας δεν πρέπει να υποπέσουμε, διότι θα αποδομηθούμε. Είναι όπως ο νόμος της βαρύτητας, ο οποίος δεν ευθύνεται αν εμείς από δική μας επιλογή πέσουμε στο κενό και σκοτωθούμε. Αυτό που θα μας σκοτώσει είναι η δική μας επιλογή-βούληση, η οποία όφειλε να γνωρίζει την ύπαρξη του νομού της βαρύτητας και εξαιτίας της, εκτεθήκαμε σε αυτήν.
Η βαρύτητα δεν μας προσκαλεί, απλά υπάρχει και περιμένει να την επιλέξουμε.
Έτσι και ο Αποδομητικός Παράγοντας, ο οποίος θέλει να μας αποδομήσει και να μας ανακυκλώσει, για την οικονομία της ύλης. Κάνει την δουλειά του δίχως ηθική, δίχως να υποστηρίζει τον άνθρωπο.
Ο Αποδομητικός Παράγων, δεν είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης.
Η ανθρώπινη φύση περιέχει την νόηση και τις εγγενείς της δυνατότητες, για να προσεγγίζει το απόλυτο Καλό. Όσο απέχει από αυτό, βρίσκεται στο "κακό".
Όσο το "κακό" είναι επιλογή της νόησης, τόσο εκτίθεται στον νόμο του Αποδομητικού Παράγοντα και αποδομείται, δηλαδή καταστρέφεται.
Φλερτάρει δηλαδή με την βαρύτητα στο παράδειγμά μας και κινδυνεύει να καταστραφεί.
Η ύλη και ο βασιλιάς της ο Εωσφόρος, τρίβουν τα χέρια τους όταν ο άνθρωπος προσφέρεται για αποδόμηση οικειοθελώς! Χρειάζονται υλικό για την ανακύκλωση, διασφαλίζοντας την ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ του υλικού κόσμου.
ΛΥΚΙΟΣ.
Το να είναι κανείς "μαύρος", δηλαδή να συντάσσεται συνειδητά με το "κακό", τον εκθέτει στον Αποδομητικό Παράγοντα, μια νομοτελειακή κατάσταση δηλαδή, την οποία ΔΕΝ μπορεί να ελέγξει και τελικά προορίζεται να αποδομηθεί. Ουδείς ξεφεύγει αυτού του Νόμου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο, η συνειδητή επιλογή του να είμαστε "κακοί", προϋποθέτει γνώση.
Προϋποθέτει δηλαδή να γνωρίζουμε συνειδητά την διάκριση καλού-κακού και να επιλέγουμε το δεύτερο.
Μέσα στην βιωματική μας πορεία του ένσαρκου βίου, από την πρώτη στιγμή είμαστε εκτεθειμένοι στο νόμο των αντιθέτων εννοιών. Γρήγορα θα βιώσουμε το δίπολο καλού-κακού και θα αποκτήσουμε την δική μας εμπειρία που ασκεί η δυναμικής τους επάνω μας.
Ένα μέρος της φύσης μας, το ερπετικό-ζωώδες μας, εγκατεστημένο μέσα στην ενστικτώδη ανάγκη μας για επιβίωση, δεν αναγνωρίζει καμία ηθική στις κινήσεις μας. Όλες αυτές, υπαγορεύονται από την ανάγκη για την επιβίωση και την προστασία του Εγώ μας.
Ωστόσο η κοινωνικότητα του ανθρώπου, τον αναγκάζει να λειτουργεί συλλογικά.
Η κοινωνικότητα τον αναγκάζει να υποχωρεί από την ενστικτώδη παρόρμηση του Εγώ του και αναγνωρίζει τα Εγώ των άλλων. Έτσι διακρίνει το ωφέλιμο από το ανώφελο και επιβλαβές. Γνωρίζει την αναγκαιότητα της κοινωνίας και ότι σκοπός είναι η επιβίωσή της και όχι η καταστροφή της. Έτσι αντιλαμβάνεται το καλό και το κακό.
Καλό ότι προστατεύει το σύνολο (άρα και την μονάδα) και κακό οτιδήποτε το καταστρέφει.
Τόσο απλά!
Από κει και έπειτα, η συνειδητή επιλογή είναι δική μας.
ΛΥΚΙΟΣ.
Αρα, οταν συνειδητα επιλεγουμε την "κακη" ατραπο, εκχωρουμε το δικαιωμα στον αποδομητικο παραγοντα να μας αποτραβηξει σταδιακα απο την θεια ουσια ή αλλιως εστια μας. Η αποδομηση αποτελει εργαλειο της ερπετικης φυσεως, που αν την αφησουμε να κυριαρχησει, ισοπεδωνει τον φωτεινο οικο μας. Να την αποφυγουμε τελειως ως εκδηλωσεις που ειμαστε στο βασιλειο της υλης, δεν ειναι εφικτο. Αυτο που μπορουμε να καταφερουμε ομως, ειναι ενα ελεγχομενο περασμα απο την επιρροη της οπως ο Οδυσσεας αναμεσα απο τις Σειρηνες δεμενος οικειοθελως στο καταρτι.
ΑπάντησηΔιαγραφή...
ΔιαγραφήΛυδια
Καλώς ήρθες Λυδία στον χώρο μας.
ΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
Ακριβώς αγαπητέ Ανώνυμε. Ένα ελεγχόμενο πέρασμα γνωριμίας, είναι εκ των ων ουκ άνευ απαραίτητο να συμβεί. Η συνειδητή έκθεση στον Αποδομητηκό Παράγοντα όμως, μας απομακρύνει από την θεία ουσία που όπως είπες, αποτελεί την εστία μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά!
ΛΥΚΙΟΣ.
Ωστόσο η ερπετική μας φύση δεν διαθέτει ως εργαλείο την αποδόμηση.Η αποδόμηση έρχεται όταν αφεθούμε ανεξέλεγκτα στην παρόρμηση της ερπετικής μας φύσης, ως νομοτελειακή συνέπεια. Η ερπετική μας φύση λοιπόν, απλά μας κατευθύνει. Δεν αποσκοπεί στην αποδόμηση, αλλά στην επιβίωση χωρίς συνείδηση. Η συνείδηση μας κάνει ωστόσο να επιλέξουμε την πορεία μας προς το Καλό ή την αποδόμηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
Και ποια είναι τα εργαλεία που πρεπει να χρησιμοποιήσουμε για την ενδεχόμενη συγκρουση με τον αποδομητικο παράγοντα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βασικό μας εργαλείο, είναι η συνείδηση του νου μας. Βίωμα, γνώση, διάκριση, επιλογή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πρόκειται όμως για σύγκρουση με τον Αποδομητικό Παράγοντα, αλλά για σύγκρουση με την ερπετική μας εγωϊκή φύση. Η αποδόμηση είναι απλώς η συνέπεια της κακής μας επιλογής.
ΛΥΚΙΟΣ.
https://katahthoniosdemon.blogspot.com/2016/07/blog-post_10.html?m=1
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαραθέτω εκτεταμένη παλαιότερη συζήτηση για να φρεσκαρω τη μνήμη σας.
Στην εισαγωγή του θέματος, υπάρχει ήδη ενεργό link, που παραπέμπει στο άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
Αγαπητέ ή αγαπητή Ανώνυμε-η, θα πρότεινα να υιοθετήσεις ένα ψευδώνυμο της αρεσκείας σου, ώστε να διευκολυνθούμε όλοι στον διάλογο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποψιάζομαι από τον τονισμό, ότι πρόκειται για δύο ανωνύμους.
Ας κάνουμε διακριτά τα σχόλια...
ΛΥΚΙΟΣ.
Αγαπητέ Λύκιε και λοιποί συμμετέχοντες του ιστολογίου σας συγχαίρω διά την ενεργό σας επιχέιρηση να τονώνετε πνευματικώς τους συγχρόνους Έλληνας ( <ἓλ= φώς, ελικοειδής κίνηση του φωτός). Έστε φωτεινοί και λαμπροί ως Έλληνες και δια τούτο ανελίσσεσθε διαρκώς εντός του Κόσμου. Είναι μοιραίο να ωθήσετε τους συνανθρώπους σας Ελλαδίτες Έλληνες στην κατάκτηση ενός υψηλοτέρου πνευματικού επιπέδου και να εξελίξετε πνευματικώς την παρούσα Ελλάδα. Μετά των Ερίωπος, Ερμολύκου, Star–Lord και Αλκιρέως, εφ'όσον θέλει να συμμετάσχει, φρονώ και προσδοκώ ότι πἀντες ομού θα διαπρέψουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρε Λύκιε Αγαθόδαιμον,
ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ
Υ.Γ Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο ιστολόγιο σου Λύκιε.
Καλώς ήλθες αγαπητέ Αρίσταρχε. Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια. Αυτό που κάνουμε εδώ, είναι απλώς να συζητάμε και να στοχαζόμαστε. Όλα τα υπόλοιπα, έρχονται μόνα τους.
ΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
Συμπαθατε με για την αργοπορια. Φυσικα και αναπαραγω υποστηριζοντας το καλωσορισμα του διαχειριστη. Ολοι οι συνδαιτημονες ειναι ευπροσδεκτοι μετα χαρας, αρκει να τηρουνται οι ξεκαθαροι κανονες που ο διαχειριστης του χωρου εχει θεσει. Θα προσεθετα, πως ο ΚΔ αποτελει ενα απανεμο ανοιχτο στοχαστηριο οπου καθε ανθρωπος μπορει να (ανα)ζητησει τη γνωση που θα τον απελευθερωσει. Σε αυτην του την προσπαθεια θα βρει αρωγους, ανθρωπους σπανιας γνωσης και ικανοτητας
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτο το πλαισιο λοιπον δεν υπαρχει καποιος τυραννος (καποιος Αλφα) που να επικρινει και να ασκει πολεμικη στους σχολιαστες, υπαρχει μονο ο δικαιωματικος διαχειριστης που εφαρμοζει τους κανονες και που χαιρει της εκτιμησης ολων για την ευγενικη και ανεκτικη προσεγγιση του στα πραγματα. Ως εκ τουτου, φυσικα και ειναι λιαν ευπροσδεκτοι ολοι καθως σε αυτην την δυσκολη προσπαθεια δεν περισσευει κανενας. Επεκτεινω την προσκληση σου (i second it) φιλε Αρισταρχε σε ολους και σε Εριωπα,Ερμολυκο,StarLord και Αλκιρεα, αν και πιστευω πως ο Αλκιρεας δεν εχει επισκεφτει τον ΚΔ. Αν ερχοταν και συμμετειχε στην παρουσα προσπαθεια παντως, θα μιλουσαμε πλεον για "Dream Team". Ωραια γλεντια και συμποσια
Ας "παιξουμε" λοιπον στο ζητημα "Αποδομητικος παραγοντας". Καταρχας, πολυ ωραια η συζητηση σας, αγαπητε Λυκιε και ανωνυμοι σχολιαστες. Αν και εχεις δικαιο Λυκιε στις τοποθετησεις σου, πιστευω πως δεν γινεται κατανοητο απο το μεσο ανθρωπο. Σκεφτομουν γιατι να ειναι ετσι. Ισως επειδη βαδιζεις σε καποιο ποσοστο στη μεσοτητα ηδη, να μην μπορει ο πολωμενος ανθρωπος να "δει" αυτα που λες, να δυσκολευεται να συντονιστει με την συμβουλη αν και νιωθει δεκτικα την δονηση που εκπεμπει ο λογος. Πιστευω πως ο πολωμενος εχει αναγκη συμβουλη του αντιθετου πολου για να το δει. Τελοσπαντων, δεν ειναι της παρουσης. Ας αναπτυξω την συλλογιστικη μου μηπως και τοποθετηθω και σχολιαζουμε μετα τις εξαιρετικες τοποθετησεις σου
Προχθες ειδα ενα ονειρο. Ημουν, λεει, σε μια μεγαλη μηχανη με την κοπελα μου που δεν εχω, και πορευομουν σε εναν ελαφρως ανηφορικο αυτοκινητοδρομο. Ξαφνικα, η μηχανη αρχισε να μην εχει δυναμη και να μην "τραβαει" το γκαζι της με αποτελεσμα η ταχυτητα μας να πεσει αρκετα και να αρχισω να αισθανομαι εν δυναμει ευαλωτος. "Ωπ, λεω, τι παιζει;" Καποια στιγμη μια τεραστια και ογκωδης μαυρη φιγουρα μας "την πεφτει" καθετα σε σχεση με την κινηση μας, μας "τζατζαρει" με ολη της την ορμη και μας πεταει κατω. Το σημαντικο βρισκεται στην δικια μου ενστικτωδη αντιδραση. Αφησα τον ονειρικο εαυτο μου να αισθανθει καποιο φοβο, του το επετρεψα. Ο ξυπνιος εαυτος δεν θα το ανεχοταν αυτο, με το που σηκωνοταν αφου πεσει θα σκεφτοταν: "Ισα μωρη κουφαλα,δεν με νοιαζει τι εισαι και ποσος εισαι, δεν το βλεπω,δεν το μετραω καν, ξερω πως εχω το δικαιο με το μερος μου, πως δεν εχεις κανενα δικαιωμα να κανεις αυτο που εκανες, αφου το θες, ελα να σε κοψω φετες.Δεν με νοιαζει και αν νικησεις, εγω θα σε κανω να ματωσεις". (bring it on) Ο ονειρικος υποσυνειδητος εαυτος ομως σκεφτηκε:"Ωχχχ, μας την πεσανεεεεε". Χωρις περαιτερω αφηγημα ή γνωση. Αυτο σημαινει πως ο αποδομητικος παραγοντας δεν αποτελει ακομα κτηση μου ωστε να μπορω να τον χρησιμοποιω αμεσα οποτε τον χρειαστω. Δεν εχει περασει βαθια στο υποσυνειδητο ακομα, αλλα παραμενει στις παρυφες της συνειδησης, ειναι επιφανειακος.
Εδω ερχεται στο νου μια φαρσα. Ας την δουμε https://www.youtube.com/watch?v=1W8hsVvyKt4
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φαρσα αυτη επειδη δρα σε ανυποπτη στιγμη, υποχρεωνει τον δεκτη της σε ενστικτωση αντιδραση. Το παραδειγμα το δικο μου αποτελει βεβαιη αναγκη για τον μεσο δυτικο ανθρωπο και μεγιστη αναγκαιοτητα για τις γυναικες. Ο μεσος ανθρωπος δρα παθητικα, στην ουσια δεν δρα καν, απλα αποδεχεται την "μοιρα" του, αυτο δηλ που του ετυχε. Φιλε Αρισταρχε, επειδη μιλησες για Ελλαδιτες Ελληνες, ναι, εαν κατανοησουμε σε βαθος αυτο ακριβως που συζηταμε στο παρον ποστ και βρουμε εναν ευφυη τροπο να το περασουμε στους υπολοιπους Ελληνες για να το αναπτυξουν, θεωρω πως οσα ωραια ανεφερες, θα επιβεβαιωθουν και οι Ελλαδιτες Ελληνες θα κατακτησουν αυτο το υψηλοτερο πνευματικο επιπεδο.
Εαν λοιπον αναπαραγουμε μια τετοια φαρσα σε 100 ατομα εδω στην Ελλαδα θα δουμε ενα παρομοιο αποτελεσμα. Σκοπος μας ειναι να φτασουμε σε ενα σημειο οπου οι δεκτες της φαρσας θα εχουν την συμπεριφορα του Ασιατη φιλου μας στο 1.20 του βιντεο. Το πρωτο χτυπημα αναποφευκτα λογω αιφνιδιασμου δεν μπορει να αποτραπει, αλλα η ενστικτωδης αντιδραση του ειναι να μπει σε κατασταση μαχης αμεσα, παρολο που ηταν σε πολυ χαλαρη κατασταση με τα χερια στις τσεπες, απορροια σαφως μια βαθιας γαλουχησης στην κουλτουρα των πολεμικων τεχνων. Βλεπουμε μια αμεση εξασφαλιση και προστασια του ζωτικου του χωρου και μια αμυνομενη επιθετικη σταση (fighting stance). Θα πει κανεις: "Μα αν ειναι ετσι, τοτε ας προτεινουμε στους Ελληνες να μαθουν μια πολεμικη τεχνη οπως συνηθιζεται να κανουν και οι Ασιατες". Πραγματι αυτο θα ηταν πολυ χρησιμο. Εμεις ομως το παμε και ενα επιπεδο παραπανω. Θελουμε την ιδια συμπεριφορα να την αναπτυξουμε στο "ονειρικο" επιπεδο, σε ανωτερο νοητικοτερο επιπεδο, οπου δεν μπορουμε να βασιζομαστε στα μυωδη και δυνατα χερια μας ή σε υλικα οπλα. Το δυνατοτερο οπλο μας μετα τη θεληση μας ειναι ο νους μας οπου και απαιτεται απολυτη κυριαρχια και χρηση (perfect mastery)
Η απολυτη κατοχη του αποδομητικου παραγοντα ειναι θεμελιωδης για την ολοκληρωση του ανθρωπου. Ας την δουμε σε μια ιστορια.
///"Καποτε ηταν σε μια φαρμα ενα φιδι και οι χωρικοι το φοβοντουσαν και δεν το πλησιαζαν. Μια μερα περνουσε ενας μοναχος απο την περιοχη και ακουσε να μιλουν γι αυτο, οποτε και θελησε να παει να το βρει. Το βρηκε λοιπον και συζητησε μαζι του. Του μιλησε για πολυ ωραια πραγματα, που αρεσαν πολυ στο φιδι οταν τα ακουσε και ετσι αποφασισε να σταματησει να δαγκωνει και να ειναι επιθετικο. Ο μοναχος ευχαριστημενος εφυγε. Οταν ετυχε μετα απο πολυ καιρο να περναει απο το ιδιο σημειο θελησε να επισκεφτει το φιδι να δει πως τα παει. Οταν το βρηκε, διαπιστωσε πως βρισκοταν σε αθλια κατασταση, καποια παιδια το κλοτσουσαν και το κακομεταχειριζοταν και το φιδι μετα βιας κρατιοταν στη ζωη. Αφου τα εδιωξε, εμεινε μονος του με το φιδι και ξανασυζητησαν. "Τι συνεβη φιλε μου;" ρωτησε ο μοναχος. Το φιδι απαντησε: "Δυστυχως, οταν μαθευτηκε πως επαψα να δαγκωνω, οι ανθρωποι αρχισαν να με περιφρονουν και να γινονται κακοι μαζι μου, παρολο που εγω εδειχνα φιλικες διαθεσεις". Ο μοναχος απαντησε: "Μα δεν σου ειπα να μην δαγκωνεις ποτέ. Εγω απλα σου διδαξα την ομορφια της αγαπης". Το φιδι τελος, ειπε: "Μα οταν ακουγοταν τοσο ομορφα αυτα που περιεγραφες για την αγαπη, πώς θα μπορουσα εγω να συμπεριφερομαι διαφορετικα;"///
Και αυτη δυστυχως ειναι η φυση στην οποια μαθαινουν να βρισκονται οι περισσοτεροι ανθρωποι για διαφορους λογους. "Πλειστοι ανθρωποι κακοι". Στην ιστορια ομως του φιδιου και του μοναχου βρισκεται η ιστορια του ανθρωπου και της θρησκειας. Ο ανθρωπος την παταει οπως και το φιδι. Ειτε γινεται υπερβολικα καλος και δεκτικος και οι υπολοιποι ανθρωποι τον κακομεταχειριζονται, ειτε γινεται υπερβολικα επιθετικο για να προστατευσει τον εαυτο του και ετσι διωχνει μαζι με τα κακα και ολα τα ωραια που θα μπορουσαν να τον προσεγγισουν. Τι θα επρεπε να κανει το φιδι της ιστοριας; Να εφαρμοσει κριση κατα περισταση. Για να συμβει αυτο θα πρεπει εκτος απο την ορθη κριση, να εχει στο "οπλοστασιο" του ολες τις στασεις και κλιμακες του διπολου που συζηταμε. Ολες τις ποσοστωσεις του αποδομητικου παραγοντα και αγαπης. Και αν η υπερβολικη αγαπη σπανιως εχει μοιραιες επιπτωσεις περα απο το συνηθες που τον εκμεταλλευονται οι αλλοι, ο αποδομητικος παραγοντας ειναι πολυ περισσοτερο επικινδυνος και μπορει να φερει μη αναστρεψιμες επιπτωσεις και γι αυτο θελει τρομερη προσοχη. (easy to be consumed by it).
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως η αναπτυξη της ικανοτητας του αποδομητικου παραγοντα ως μια ικανοτητα αυτοπροστασιας να αποτελει και ενα λογο ενσαρκωσης για τον πνευματικο ανθρωπο, καθως προκειται για ενα χαρακτηριστικο που μαθαινεται στην υλικη ζωη λογω του περιορισμου των αγαθων και την αναγκης υπαρξης οριων. Αυτο το χαρακτηριστικο οπως και καθε χαρακτηριστικο, δεν μπορουμε να το "παρουμε" απο καποιον αλλο ανθρωπο. Καθε ανθρωπος χρειαζεται να το αναπτυξει στον εαυτο του. Χρειαζεται να το εκφρασει αυτο το χαρακτηριστικο για να το γνωρισει, χρειαζεται να γινει ο ιδιος αυτο το χαρακτηριστικο. Μονο ετσι θα γινει σταδιακα μερος της προσωπικοτητας του και χαρακτηριστικο της ψυχης του. Ετσι, ο ανθρωπος ενσωματωνει χαρακτηριστικα που προηγουμενως βρισκονταν στην Σκια, ενα μερος στο ασυνειδητο που αφορα τα χαρακτηριστικα που ο ανθρωπος εχει επιλεξει να απωθησει και δεν αναγνωριζει στον ιδιο. Ολοι οι ανθρωποι εχουμε τετοια χαρακτηριστικα, δεν υπαρχουν μονο καλοι ανθρωποι. Ενας ανθρωπος δεν γινεται καλος με το ζορι, αγνοωντας τα αρνητικα χαρακτηστικα του, αλλα με το να τα φερνει στη συνειδηση του και να τα αναγνωριζει.
Οπως λεει ο Γιουνγκ
"Ενας ανθρωπος δεν αποκτα την φωτιση με το να φανταζεται φιγουρες απο φως, αλλα με το να κανει το σκοταδι συνειδητο"
(One does not become enlightened by imagining figures of light, but by making the darkness conscious)
Και καθε ανθρωπος ειναι και καλος και κακος.
"Μακαρι να ηταν τοσο απλα τα πραγματα! Μακαρι να υπηρχαν καπου κακοι ανθρωποι που υποχθονια εκανες κακες πραξεις, και να χρειαζοταν απλα να τους χωρισουμε απο τους υπολοιπους και να τους καταστρεψουμε. Ομως, η γραμμη που χωριζει το καλο με το κακο, περναει απο τη καρδια καθε ανθρωπου. Και ποιος αληθεια ειναι διατεθειμενοςνα καταστρεψει ενα κομματι απο την δικια του καρδια;"
Σολτσενιτσιν
Ειναι τοσο δυσκολο να αναγνωρισουμε το σκοταδι μεσα μας, οπως μας ειναι τοσο ευκολο να αναγνωριζουμε σημαδια απο το δικο μας σκοταδι ή Σκια στους αλλους. Μας ενοχλει πολυ αλλα διαπιστωνουμε πανευκολα στους αλλους τα δικα μας ελαττωματα. Ο νους μας απορριπτει τα ελαττωματα μας, αλλα επειδη δεν γινεται να ξεφυγουμε απο το εαυτο μας, οτι απορριπτουμε, αναποφευκτα το προβαλλουμε στους αλλους και τους κατηγορουμε γι αυτο. Ποσο τους μισουμε μερικες φορες! Κανονικα θα επρεπε να μας αφηνει αδιαφορους, εαν δεν υπηρχε κατι μεσα μας που δεν εχουμε αναγνωρισει επειδη δεν μας αρεσει. Ολα αυτα χρειαζεται να τα φερουμε στο φως της συνειδησης μας. Και ο αποδομητικος παραγοντας εκφραζει ενα ολοκληρο πολο που εσωκλειει τεραστιο πληθος και ποσοστο του ασυνειδητου νου μας.
Ξερουμε λοιπον τι πρεπει να κανουμε. Να φερουμε τον αποδομητικο παραγοντα στο συνειδητο μερος μας, στην επιφανεια και να τον αναγνωρισουμε μεσα μας, ως αναγκαιο κομματι της υπαρξης μας. Πώς θα το καταφερουμε αυτο; Με το να τον κατανοησουμε, να τον καταλαβουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο δεν σημαινει πως θα γινουμε μερος του, αυτος θα γινει μερος δικο μας, που θα τον χρησιμοποιουμε οποτε το επιθυμουμε. Διαφορετικα θα καταντησουμε να μην αναγνωριζουμε φιλους απο εχθρους ή φιλικες απο εχθρικες συμπεριφορες και θα χαθουμε στην τοξικοτητα της ιδιας μας της επιθετικοτητας. Δεν νοειται ο πολεμιστης να πολεμαει 24/7. Δεν γυριζει ο πολεμιστης απο το πεδιο της μαχης σπιτι του για να πολεμησει με τη γυναικα του και τα παιδια του. Αφου νικησει τους εχθρους του ο πολεμιστης, δεν πολεμαει με τους συμπολεμιστες του. Δεν πολεμαει με πτυχες του ιδιου του του εαυτου. Ισως αν χρειαστει να πολεμησει με τον οποιονδηποτε, ειναι ετοιμος πως ισως η ζωη τα φερει ετσι, αλλα δεν προκαλει να συμβει κατι που ισως και να μην συμβει ποτέ.
Μετα απο αυτην την εκτενη τοποθετηση, μπορουμε να συζητησουμε πιο στοχευμενα. Πραγματι οταν συντασσομαστε με τον αποδομητικο παραγοντα, ως μια μορφη επιθεσης, δεχομαστε και οι ιδιοι την δραση του αποδομητικου παραγοντα, και αποδομουμαστε και οι ιδιοι! Αντιστοιχα, στο φιδι κοστιζει παρα πολυ μια επιθεση και ενα δαγκωμα. Σε καποια ζωα μαλιστα, ενα τσιμπημα στο πλαισιου του μηχανισμου αμυνας τους, ισοδυναμει με προσωπικο τους θανατο.
Σοφοτερο λοιπον ειναι να αποφευγουμε να βρισκομαστε στην αναγκη να δρασουμε επιθετικα και αυτο συμβαινει σε στρατηγικο επιπεδο και με δραση νωρις. Παντα θελουμε να δρουμε με το καλο, αλλα αυτο ως επιλογη και δραση προκαλει καποιες αντιδρασεις τις οποιες θα πρεπει να ειμαστε ετοιμοι να αντιμετωπισουμε και για αυτο θα πρεπει να κατεχουμε και την ικανοτητα του κακου. Αν κυριαρχησει η αποδομηση ως συμπεριφορα μας, τοτε λεμε πως ειμαστε υπηρετες της, και θα συμβει αυτο που περιεγραψες Λυκιε, αναποδραστη αυτο-αποδομηση. Νομιζω πως κατεληξα στα συντομα λογια σου μετα απο μακρυ σεντονι!
Εχει ομως και τα θετικα του ο αποδομητικος παραγοντας και θα πρεπει καθε ανθρωπος να τα ενσωματωσει. Οταν καποιος μπορει να γινει εκφραστης του αποδομητικου παραγοντα και τον αποδεχτει, τοτε υπαρχουν πολλες θετικες συνεπειες, οπως πχ εξαλειψη του φοβου.
"Και ποια είναι τα εργαλεία που πρεπει να χρησιμοποιήσουμε για την ενδεχόμενη συγκρουση με τον αποδομητικο παράγοντα; "
"ο βασικό μας εργαλείο, είναι η συνείδηση του νου μας. Βίωμα, γνώση, διάκριση, επιλογή.
Δεν πρόκειται όμως για σύγκρουση με τον Αποδομητικό Παράγοντα, αλλά για σύγκρουση με την ερπετική μας εγωϊκή φύση. Η αποδόμηση είναι απλώς η συνέπεια της κακής μας επιλογής."
Εγω θα προσεθετα πως προκειται για γνωριμια με τον αποδομητικο παραγοντα. Το ερωτημα ειναι πως μπορουμε να αφομοιωσουμε τον αποδομητικο παραγοντα; Με το να τον αναγνωρισουμε και να μαθουμε να τον εκφραζουμε κατα βουληση αλλα και με τετοιον τροπο που οταν χρειαζεται να μας γινει δευτερη φυση, που συμβαινει με τη συνηθεια. Αρα θα πρεπει να τον εκφραζουμε συχνα μεν, αλλα με προσοχη και παντα να ειμαστε δικαιοι. Ενας τροπος οπου μια τετοια επιθετικοτητα μπορει να βρει χωρο εκφρασης, ειναι ο αθλητισμος παντα με ευ αγωνιζεσθαι ή ακομα καλυτερα το υγιες επιχειρειν. Να θυμομαστε πως η νικη δεν αποτελει αυτοσκοπο, αλλα ενα μεσον μεσω του οποιου θα βελτιωνομαστε και θα εκφραζουμε τον αποδομητικο παραγοντα αντιμετωπιζοντας τις ιδιες τις εκφρασεις του κακου
Ελ Στοχαστης
ΥΓ.Νομιζω πως χρειαζομαστε περισσοτερα υποθετικα παραδειγματα οπου ο αποδομητικος παραγοντας ειναι καλος και χρησιμος στην καθημερινη ζωη
Αγαπητέ Ελ. Στοχαστή, στο παράδειγμα του ονείρου σου, το «έλλειμμα» που διαπίστωσες στον υποσυνείδητο εαυτό σου, δεν είναι έλλειμμα αποδομητικού παράγοντα. Όπως ανέφερα στο παράδειγμά μου, ο Αποδομητικός παράγοντας είναι κάτι σαν την βαρύτητα. Όπως δεν διαπιστώνουμε λοιπόν έλλειψη βαρύτητας στον εαυτό μας, έτσι δεν υπάρχει και έλλειψη Αποδομητικού Παράγοντα μέσα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που διαπίστωσες ότι έλλειπε από τον υποσυνείδητο εαυτό σου, ήταν η επιθυμία σου να αντιδράσεις επιθετικά και όχι παθητικά, αν και συνήθως η επιθετικότητα προκαλείται από τον ίδιο μας τον φόβο…
Η επιθετικότητα όμως, δεν είναι αποδομητικό στοιχείο όταν εκδηλώνεται εξαιτίας του συναισθήματος αυτοσυντήρησης, στο μέτρο του αναγκαίου. Η επιθετικότητα υποπίπτει στην αποδομητική νομοτέλεια, όταν αποτελεί συνειδητή επιλογή συμπεριφοράς , γενόμενο στοιχείο της προσωπικότητάς μας.
Ασφαλώς η επίθεση μιας «τεράστιας μαύρης φιγούρας», η οποία είναι μη αναγνωρίσιμης ταυτότητας απειλή, προκαλεί τον φόβο, διότι ο εγκέφαλος δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να αξιολογήσει το μέγεθος και το είδος της. Βρίσκεται έξω από τον χάρτη των γνωστών απειλών και δεν μπορεί να γίνει στάθμιση της κατάστασης για αντεπίθεση, άμυνα ή φυγή.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, το πάγωμα και η παθητικότητα, είναι η πιο φυσική αντίδραση.
Αυτό «σπάει» μόνο με την εκπαίδευση στις συνθήκες «αντι-στρες μάχης», όπου κάποιος μπορεί να μάθει να διαχειρίζεται τον πανικό του και να προβαίνει σε οτιδήποτε έχει μάθει από πριν να πράττει. Λέγεται « νευρομυική μνήμη» και παρακάμπτει το συνειδητό μας, αφού προκαλεί την ενστικτώδη μας αντίδραση, μέσω του παρασυμπαθητικού μας κέντρου. Πρόκειται δηλαδή για προγραμματισμό που εγκαθιστούμε στον εγκέφαλό μας, ώστε να αντιδρά με συγκεκριμένο τρόπο. Αυτοματισμός!
Ωστόσο, αυτή η διαδικασία λειτουργεί μόνο στο υποσυνείδητο μέρος του νου μας και όχι στο συνειδητό. Τα αντανακλαστικά, δηλαδή οι αντιδράσεις μας σε μια εξωγενή δράση που δεχόμαστε, παρακάμπτει την λογική. Δεν υπάρχουν αυτόματες αντιδράσεις στο συνειδητό μέρος του νου μας, αφού εκεί, κάθε αντίδραση περνά από νοητική επεξεργασία και συνεπώς χρειάζεται χρόνο.
Αντιλαμβάνομαι ότι θέλεις να εκπαιδευτεί ο νους μας, στο να αντιδρούμε «όπως θα πρέπει», ως εν δυνάμει Έλληνες.
Αν και για την εκπαίδευση του υποσυνειδήτου μας, υπάρχει το «κολπάκι» να το προγραμματίσουμε, στην περίπτωση του ανώτερου νοητικού μας, δεν υπάρχει κάτι ανάλογο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο ανεβαίνουμε επίπεδο τα πράγματα δυσκολεύουν, τα «κανονάκια» χάνονται και τρικ, κολπάκια και μπλόφες, δεν πιάνουν!
Χρειάζεται δουλειά, επίγνωση και κοπιώδης κατάκτηση αυτών των επιπέδων. Ασφαλώς αυτό, απαιτεί βιωματική κατάκτηση της γνώσης και όχι θεωρητική ή εικονική της προσέγγιση.
Άλλο το «κακό» ως επιλογή συμπεριφοράς (στην πραγματικότητα μιλάμε για άγνοια του περισσότερου καλού, αφού λιγότερο καλό ίσον κακό) και άλλο ο Αποδομητικός Παράγοντας. Ο τελευταίος είναι η συνέπεια που μας οδηγεί η επιλογή του κακού.
Στην ιστορία με το φίδι, η επιλογή του ενός πόλου (της αγάπης), εξουδετέρωσε τον αντίθετο πόλο, δηλαδή αυτόν της συνειδητής επίθεσης, μέρους της προσωπικότητάς του. Αν δεχτούμε δηλαδή ότι το φίδι δεν δάγκωνε για να αμυνθεί, αλλά επειδή το επέλεγε ως μόνιμη συμπεριφορά.
Διότι όσο το φίδι δάγκωνε αμυνόμενο, δεν μπορεί να του καταλογιστεί πολωτική συμπεριφορά, αφού το δάγκωμα τηρούσε το μέτρο των ισορροπιών για την δική του επιβίωση (τηρώντας το «αγάπα μικρά ελλατούμενος»). Δεν θα έπρεπε δηλαδή στο όνομα της αγάπης για τους άλλους, να στερηθεί την δική του ζωή.
Αν το φίδι όμως, δάγκωνε τους περαστικούς καταχρηστικά, ως επιλογή που το ηδόνιζε στο να καταστρέφει να φοβίζει και να αποδομεί, τότε εκτέθηκε στον Αποδομητικό Παράγοντα.
Μαθημένος να επιλέγει πολωμένες συμπεριφορές, δηλαδή με απόλυτο τρόπο, μετέπεσε στον άλλο πόλο, με υπερβολή. Η υπερβολή προς την αγάπη, τον οδήγησε πάλι στον Αποδομητικό Παράγοντα.
Τι έγινε τώρα;
Αφού στην αρχή ήταν «κακό» και μετά έγινε «καλό», γιατί να πέφτει στην βαρύτητα του Αποδομητικού Παράγοντα;
Εδώ βλέπουμε την διαφορά του «κακού» και του Αποδομητικού Παράγοντα.
Η υπερβολή (που είναι πόλωση), άρα η έλλειψη του μέτρου, μας αποδομεί.
Διότι τελικά η μεσότητα είναι που μας ισορροπεί και όχι η πόλωση προς την μια ή την άλλη πλευρά.
Πως όμως θα προσεγγίσουμε το καλό και Αγαθό μέσα στην ύλη, τηρώντας την μεσότητα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή αν γνωρίζουμε την δυναμική του Αποδομητικού Παράγοντα και τον αποφεύγουμε, αποφεύγουμε τα άκρα. Ούτε πολύ κακοί, ούτε πολύ καλοί.
Και τότε πως θα γίνουμε Αγαθοί; Δεν είναι μια απόλυτη κατάσταση;
Είναι. Αλλά δεν είναι ακραία. Δεν διέπεται από υπερβολή.
Σέβεται την νομοτέλεια της ύλης, όσο εκδηλώνεται μέσα σε αυτήν.
Η επιβίωση του υλικού μας σώματος, είναι αναγκαία για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε πνευματικά. Συνεπώς δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τους κανόνες που την διέπουν, αλλά αντίθετα θα πρέπει να τους γνωρίσουμε και να τους σεβαστούμε, χωρίς να τους καταχραστούμε σε βάρος της. Συνεπώς τα εργαλεία μας είναι η συνειδητή μας διέλευση από αυτήν, όπου τα άλογα μέρη της φύσης μας, διέρχονται μέσα από την κατανόηση και τον μετριασμό με τον νοητικό έλεγχο.
Το Απόλυτο Αγαθό, υπερβαίνει την ύλη. Βρίσκεται έξω από τους περιορισμούς της και δεν το αγγίζει ο Αποδομητικός Παράγοντας.
ΛΥΚΙΟΣ.
"Νομιζω πως χρειαζομαστε περισσοτερα υποθετικα παραδειγματα οπου ο αποδομητικος παραγοντας ειναι καλος και χρησιμος στην καθημερινη ζωη"
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αποδομητικός Παράγοντας δεν είναι καλός στην καθημερινή ζωή, διότι στόχος του είναι η αποδόμηση και η καταστροφή του ανθρώπου, δίχως ηθικό ενδοιασμό. Αν το θέλεις, χρησιμεύει ως αποτρεπτικός παράγοντας που οριοθετεί τις επιλογές μας, ώστε να τον αποφύγουμε.
Καλή και χρήσιμη είναι η ισορροπία μεταξύ καλοσύνης και κακότητας, στο μέτρο που μας επιτρέπει την ακεραιότητα της παρούσας προσωπικότητός μας και της επιβίωσης.
Το κατά περίπτωση καλοί οι κακοί, στο μέτρο του απολύτως αναγκαίου είναι νομίζω θεμιτό όταν κρίνεται η συντήρηση των θεμελιωδών μας αρχών και αξιών.Υπό το πρίσμα του ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει κακό, αλλά έλλειψη καλού, τότε όλα μπαίνουν στην βαθμονομημένη κλίμακα του Καλού.
Η πορεία μας προς τα ανώτερα επίπεδα αυτής της κλίμακας, σημαίνει συνειδητή επιλογή και επίγνωση ότι όσο απομακρυνόμαστε από το λιγότερο καλό, τόσο απέχουμε από την αποδόμηση προς το Χάος και ουσιαστικά από την νομοτέλεια που διέπει την ύλη. Αγγίζουμε τα όριά της και τείνουμε προς το Απόλυτο Αγαθό.
Αν αποδομηθούμε υλικά για να διαφύγουμε από την ύλη προς μιαν ανώτερη κατάσταση ύπαρξης, τότε ο Αποδομητικός Παράγοντας μπορούμε να πούμε πως έχει θετική πλευρά.
Βλέπω δηλαδή της Αποδόμηση προς δυο κατευθύνσεις. Προς το Χάος με την απομάκρυνση από το καλό και προς το Αγαθό με την επιλογή του καλού.
Αν και το Απόλυτο Αγαθό βρίσκεται έξω από την ύλη, η πορεία μας προς αυτό, διέρχεται μέσα από την ύλη και τους κανόνες της. Συνεπώς η πορεία μας μέσα στην ύλη, εμπλέκεται με τον Αποδομητικό Παράγοντα αναπόφευκτα.
ΛΥΚΙΟΣ.
ΜΉΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΠΙΟ ΛΙΑΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΔΟΜΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ; ΓΙΑΤΙ ΛΙΓΟ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΤΑ ΛΕΤΕ
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ένα πρωί ένας άνθρωπος σηκώθηκε από το κρεβάτι του για να πάει στη δουλειά του. Μισοκοιμισμένος ντύθηκε, έδεσε τα κορδόνια των παπουτσιών του και πήγε στο μπάνιο να πλυθεί. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Για λίγο στάθηκε σαν να επιβεβαίωνε πως είναι αυτός που βλέπει απέναντί του ή έστω το είδωλό του. Σκέφτηκε πως τα μάτια του ίσως είχαν χάσει τη σπίθα που θυμόταν, τα μαλλιά έμοιαζαν κάπως σαν πρόχειρα βαμμένα σε παιδική ζωγραφιά, άσπρες γραμμές πρόβαλαν ανάμεσα στις μαύρες. Έσκυψε το κεφάλι σαν ηττημένος, άπλωσε βιαστικά το παγωμένο νερό πάνω του και σκουπίστηκε με την πετσέτα που κρεμόταν στο πλάι. Έκλεισε τα φώτα, κλείδωσε την πόρτα και βγήκε στους δρόμους του κόσμου. Αφήνοντας πίσω το πρόσωπό του και την αναπόδραστη φθορά του." Γ. Κατσαμάκης
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αποσυναρμολόγηση του υλικού εαυτού μας. Που αποσυντίθεται εις τα εξ ων συνετέθη. Για να ξαναχρησιμοποιηθούν σαν πρώτη ύλη για τον επόμενο κύκλο ζωής.
Όσο κι αν επιτύχουμε τα γηρατειά χωρίς γεράματα, την αποδόμηση δεν μπορούμε να την εμποδίσουμε. Αυτές είναι οι προδιαγραφές του ανθρώπινου σώματος. Έχουν όλα περιορισμένη διάρκεια ζωής. Με πρώτα τα δόντια, κι εδώ η οδοντιατρική επιστήμη κάνει θαύματα με τις εμφυτεύσεις δοντιών, ύστερα γυαλιά πρεσβιωπίας, η κατάρευση των μυών, η συρρίκνωση του εγκεφάλου, η έναρξη της μουμιοποίησης.
Ο αποδομητικός παράγων μας κοιτάζει απ' τον καθρέφτη. Τετ α τετ. Σε μερικές δεκαετίες θα γίνουμε σκόνη. Πώς θα το αντιμετωπίσουμε; Μα ασφαλώς με περιέργεια να δούμε "αν υπάρχει κάτι που μπορεί να επιζήσει εκτός σώματος". (Την διατύπωση αυτή την χρωστώ στον αδελφό μου, πολιτικό μηχανικό, τεχνοκράτη, που όμως σε ηλικία 15 ετών είδε τον αδελφό του πατέρα μου να "φεύγει" από την καμινάδα και ενημέρωσε αμέσως τον πατέρα μου για τον θάνατο του. Μοιράζομαι μαζί σας το οικογενειακό αυτό μυστικό γιατί γνωρίζω τον έρωτα σας για την Γνώση και την Αλήθεια).
Έχουμε κανένα στοιχείο οτι κάτι επιζεί; Μονάχα οτι αυτό το κάτι κυκλοφορεί στα όνειρα μας. Αυτό το κάτι από μας. Αυτό το εμείς εκτός χρόνου.
Αν πάλι παίζει να μην επιζεί τίποτε, τότε καλύτερα να μην το ξέρουμε.
Αυτός είναι ο αποδομητικός παράγων. Τώρα αν η κακοήθεια, η αγένεια, η τρέλλα, η προβοκάτσια, το τρολάρισμα δρουν ως αποδομητικός παράγοντας, ασφαλώς ναι. Η αναίδεια, το θράσος, η χυδαιότητα, η αθυροστομία, δυστυχώς όλα είναι θέμα έλλειψης πνευματικής καλλιέργειας. Από την οικογένεια πρωτίστως και το σχολείο.
Γιατί υπάρχει ένα DNA που εμπεριέχει ένστικτα άγρια και αποτρόπαια. Είναι η λεγόμενη ερπετική μας φύση που δεν εξαλείφθηκε όταν το έμβιο ον έγινε θηλαστικό αλλά συνυπάρχει. Και το ερπετό αυτό, αυτός ο δράκος, δεν χαμπαριάζει από πνευματικότητα. Και ο δράκος αυτός είναι δυνατός και τολμώ να πω ανίκητος. Είναι ηρωικές οι μάχες που δίνει ο άνθρωπος με το θηρίο μέσα του. Και με τα θηρία έξω.
Κάθε εννιά χρόνια εφτά νέοι Αθηναίοι και εφτά νέες Αθηναίες στέλνονται στην Κρήτη και κατασπαράζονται από τον Μινώταυρο μέσα στον Λαβύρινθο. Ο Θησέας αποφάσισε να σαλπάρει για την Κρήτη και να θέσει τέλος.
Η θανάτωση του Μινώταυρου συμβολίζει την κατάργηση του βαρβαρικού έθιμου της ανθρωποθυσίας από τον περισσότερο προοδευμένο ελληνικό πολιτισμό.
Αν οι πρόγονοι μας πέρασαν από τέτοιους φρικώδεις τρόμους,
είναι άθλος μεγάλος, θαυμαστός και απίστευτος το οτι φτάσαμε έως εδώ που φτάσαμε με σώες τις φρένες. Και ο αγώνας του ανθρώπου συνεχίζεται..
***
Δέσποινα Β.
Η αρετή λοιπόν είναι μια έξη, που: α) επιλέγεται ελεύθερα από το άτομο. β) βρίσκεται στο μέσον, στο μέσον όμως το «σε σχέση προς εμάς». Είναι η μεσότητα μεταξύ δύο κακιών, που η μία βρίσκεται από την πλευρά της υπερβολής και η άλλη από την πλευρά της έλλειψης - -με το νόημα ότι ορισμένες κακίες αποτελούν έλλειψη και άλλες πάλι υπερβολή σε σχέση με αυτό που πρέπει, είτε στα πάθη είτε στις πράξεις, ενώ η αρετή και βρίσκει και επιλέγει το μέσον. Από την άποψη λοιπόν της ουσίας της, και όσο μας ενδιαφέρει ο ορισμός της φύσης της, η αρετή είναι μεσότητα, από την άποψη όμως του σωστού και του άριστου είναι, ασφαλώς, κάτι που βρίσκεται στο ψηλότερο σκαλί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑριστοτέλης, Ηθικά Νικομάχεια
Βρισκόμαστε δηλαδή κάθε φορά ανάμεσα σε δύο κακίες. Από την μία πλευρά η υπερβολή και από την άλλη η έλλειψη. Ο ενάρετος άνθρωπος βρίσκει και επιλέγει το σημείο ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη.
Η αρετή λοιπόν βρίσκεται στην μέση, ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη.
Έτσι αν το θάρρος, η δύναμη, η γενναιότητα είναι η μεσότητα, τότε το θράσος και η απερισκεψία βρίσκεται σπό την πλευρά της υπερβολής, και η δειλία από την πλευρά της έλλειψης.
***
Δέσποινα Β.
Αγαπητή Δέσποινα Β., ο Αποδομητικός Παράγων επιδρά στο υλικό μας σώμα διασφαλίζοντας την οικονομία της ύλης, αλλά εκτός της φυσικής φθοράς του, το σώμα μας εκτίθεται στην αποδομητική δράση και εξ αιτίας των επιλογών μας, αλλά και των κραδασμών με τους οποίους συντονιζόμαστε.
ΔιαγραφήΟ Αποδομητικός Παράγων, αποδομεί και το αστρικό και αιθερικό μας σώμα, αφού και εκείνα ανήκουν στο υλικό πεδίο...
Ακόμη και το ψυχικό μας σώμα, μπορεί να καταστραφεί από έκθεση στον Αποδομητικό Παράγοντα.
ΛΥΚΙΟΣ.
Συμφωνώ. Ας πούμε οτι το αιθερικό σώμα είναι το πατρόν του υλικού σώματος, το καλούπι στήριξης. Οτι το αιθερικό δηλαδή είναι το ενεργειακό σώμα που δίνει ζωή στο υλικό, και παραμένει ζωντανό και λειτουργικό 40 μέρες μετά τον θάνατο του υλικού. Είναι το σώμα αυτό με το οποίο θα αναζητήσουμε την έξοδο από τον κτιστό κόσμο των ορατών και αοράτων. Με ποιον τρόπο ο αποδομητικός παράγων υποσκάπτει και αποδιοργανώνει το αιθερικό αυτό σώμα; Με ποιον τρόπο προκαλεί τα αυτοάνοσα ή πιο σωστά τα αυτοκτονικά νοσήματα, τους καρκίνους, τις βαριές ασθένειες των οργάνων; Υποθέτουμε οτι στα όνειρα μας παριστάμεθα ως επί το πλείστον με το αστρικό σώμα μας, δηλαδή με το συναισθηματικό μας σώμα. Μήπως ο αποδομητικός παράγων μέσω του συναισθηματικού σώματος βάλλει το ενεργειακό μας σώμα; Μήπως δηλαδή τα συναισθήματα είναι αυτά που μας αρρωσταίνουν; Αυτή η διαρκής αυξομείωση, τη μια στιγμή φουσκώνουμε από χαρά και την άλλη ξεφουσκώνουμε. Ηδονή και οδύνη.
ΔιαγραφήΤο συναισθηματικό σώμα είναι πιο ευάλωτο γιατί δεν έχει συγκροτημένη μνήμη, ίσως με το σώμα αυτό σταθούμε μπροστά στην κριτική επιτροπή αν δεν έχουμε καταφέρει να την κοπανήσουμε από το ορφικό αυγό όσο ακόμη λειτουργεί ο εγκέφαλος του ενεργειακού μας σώματος. Νομίζω πως θα καταλήξω πάλι στα συναισθήματα, αλλά θα ήθελα τις γνώσεις σας. Οτι δηλαδή ο καθένας μπορεί να παίξει πάνω μας χρησιμοποιώντας το σώμα μας σαν μουσικό όργανο. Και να παίξει άσχημους στριγκούς ήχους. Να μας μεταφέρει την δόνηση του φόβου, της απαξίωσης, της σκληρότητας. Επειδή δεν θέλουμε όλες να μας φοβούνται για να προστατεύσουμε τα όρια μας, ψάχνουμε και διερευνούμε άλλους τρόπους εκεί όπου η απομάκρυνση από την αποδομητική πηγή δεν είναι εφικτή.
Και συνεχώς τρέχει και το θέμα του τρόπου απόδρασης από το κοσμικό ωό, όταν έρθει εκείνη η ώρα. Γιατί θα έρθει και θα σταθούμε αδαείς και ανέτοιμοι. Αν καταφέρουμε να σταθούμε και δεν μας απορροφήσει το τούνελ της επανάκαμψης.
Θέλω ακόμη να πω πως πιστεύω οτι το συναισθηματικό σώμα μπορεί να μην έχει μνήμη για να είναι ισχυρό, είναι όμως ο φορέας του ήθους μας. Ακόμη κι αν δεν έχουμε συναίσθηση του πού βρισκόμαστε, ακόμη κι όταν βρισκόμαστε στα πιο αλλοπρόσαλλα και φανταστικά μέρη, το ήθος μας είναι η μόνη σταθερά μας. Και ο μόνος οδηγός μας για να κινηθούμε εδώ ή εκεί. Και ίσως το ήθος αυτό να είναι η απάντηση για τον έλεγχο των συναισθημάτων αλλά και η δύναμη μας απέναντι σε κάθε αποδομητικό παράγοντα.
***
Δ.
Το ήθος! Πολύ σωστό και χρήσιμο εργαλείο για τον έλεγχο των συναισθημάτων. Ένα όπλο για την εσωτερική ευταξία.
ΔιαγραφήΤο ήθος, δηλαδή η δεοντολογία της λογικής που ελέγχει τις ορμές των συναισθημάτων μας.
ΔιαγραφήΗ ηθική δημιουργεί την κανονικότητα και εξασφαλίζει την ισορροπία στην ζωή μας. Είτε ενδογενής ηθική, είτε εξωγενής (της κοινωνίας),αποτελεί τον άξονα σταθερότητας που μας προστατεύει από την αποδόμηση, λόγω έλλειψης ή υπερβολής.
Όμως αγαπητή μου Δέσποινα, η διαφυγή μας απο το κοσμικό ωό (αν ως τέτοιο εννοείς τον κόσμο της ύλης) απαιτεί την αυτεπίγνωση της ανθρώπινης φύσης μας και τις αληθινές δυνατότητες που κρύβει, αφού ο άνθρωπος έχοντας και πνευματικό σώμα, έχει υπερφυσικές δυνάμεις, δηλαδή υπερκείμενες της ύλης, την οποία μπορεί να εξουσιάζει.
Η δύναμη που εξουσιάζει την φύση, εξουδετερώνει τον Αποδομητικό Παράγοντα, αφού και αυτός υπόκειται στην νομοτέλεια της πεπερασμένης ύλης.
Ο άνθρωπος που αφυπνίζει το καθ' εικόναν και ομοίωση Θεού και το κατακτά, διαφεύγει από τον κόσμο της ύλης και όλη την νομοτέλειά της...
ΛΥΚΙΟΣ.
Ω, τετραπλο σχολιο, χαμος! Θα επανελθω αφου το στοχαστω λιγο ακομα
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΜΉΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΠΙΟ ΛΙΑΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΔΟΜΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ; ΓΙΑΤΙ ΛΙΓΟ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΤΑ ΛΕΤΕ"
Ανωνυμε, στην αρχη του ποστ, ο Λυκιος μας εδωσε ενα λινκ, στο β) του οποιου περιγραφεται ο Καταστρεπτικος παραγοντας ή αποδομητικος παραγοντας. Σκεψου το σαν ενα διπολο απο πανω προς τα κατω. Τερμα πανω ψηλα επικρατει απολυτη ταξη και βρικεται το Αγαθο, το "Φως το Αληθινο", οι "Ουρανοι", το πνευματικο στοιχειο, οι Θεοι ή Θεος, ολα οργανωμενα και ομορφα. Τερμα κατω επικρατει η απολυτη αταξια, το Χαος, μαυρο σκοταδι, κακος χαμος, απειρη εντροπια, "μπουρδελο σκετο" που θα λεγαμε στην καθομιλουμενη. Καπου ενδιαμεσα βρισκεται και ζει ο ανθρωπος, ο οποιος και κινειται μεταξυ των δυο ακρων-πολων καθως δεχεται ιση επιρροη απο αυτες τις δυο δυναμεις, οι οποιες λειτουργουν διαρκως και τον επηρεαζουν ασταματητα, την Δημιουργικη και την Καταστρεπτικη (ή Μεταμορφωτικη οπως λεγεται πιο κυριλέ, καθως δεν καταστρεφει αλλα μετασχηματιζει). Ο ανθρωπος ομως λογω ελευθερης βουλησης μπορει να επιλεγει συμπεριφορα και να δημιουργει το πεπρωμενο του, μπορει να διαλεξει, τον ανηφορικο δρομο της αρετης ή τον κατηφορικο της κακιας.
Ο αποδομητικος παραγοντας λοιπον ειναι αυτος ο οποιος διαλυει στα εξ ων συνετεθη καθε τι υλικης συστασης. Η φυσικη και αναποφευκτη φθορα που ερχεται στα παντα λογω της παροδος του χρονου. Απο μονη της δεν την λες και "κακη", ειναι κατι που συμβαινει. Καθε συστημα ρεπει προς την αταξια απο μονο του, για να συντηρειται χρειαζεται να του εισαγουμε ενεργεια. Αν επισκεφτεις το σπιτι σου στο χωριο μετα απο 25 χρονια που δεν εχεις παει ποτέ, ξερεις πως θα βρεις ενα μπουρδ.. Θα υπαρχουν εμφανεστατα σημαδια φθορας που εγιναν απο μονα τους, χωρις να τα προκαλεσει καποιος ανθρωπος. Ενα σπιτι απαιτει περιπου σε κοστος καθε χρονο ενα 3% της αξιας του σε συντηρηση για να διατηρειται σε τελεια κατασταση.
Ενα λουλουδι γεννιεται (δημιουργειται), ανθιζει, μαραινεται και πεθαινει. Απαξ και πεθανει, η αποδομηση του συμβαινει γοργα. Σαπιζει και μικροοργανισμοι αναλαμβανουν το εργο της επιστροφης των υλικων του στη φυση. Χους εις χουν. Το χωμα επιστρεφει στο χωμα. Αυτος ειναι ενας απολυτος νομος για καθε τι υλικο. Το λουλουδι αποδομειται, ομως με τα υλικα αυτα θα δημιουργηθει κατι αλλο εξ ου και μεταμορφωτικος παραγοντας.
Το ιδιο ισχυει και για τον ανθρωπο και για οποιοδηποτε υλικο κομματι του. Μονο ο δημιουργικος παραγοντας βαζει ενα "φρενο" σε αυτη τη διαδικασια. Οσο υπαρχει ζωη σε ενα σωμα, αυτο συντηρειται. Μολις ομως φυγει η ζωη, και ο ανθρωπος πεθανει και μεινει το σωμα του μονο του χωρις αυτο το "κατι", ερχονται τα σκουληκια και το τρωνε το σωμα, το αποδομουν και το επιστρεφουν στο χωμα. Ακουγεται ισως λιγο ασχημο, αλλα αφου το σωμα επιτελεσε το εργο του, δεν εχει καποιο λογο υπαρξης, αρα καλως συμβαινει ετσι για την οικονομια της φυσης και να εξελισσεται η ζωη γενικως στο συμπαν.
Εμεις ομως μελετουμε την συμπεριφορα του ανθρωπου οσον αφορα αυτο το διπολο, διοτι ο ανθρωπος δεν εχει ταβανι και ορια πανω-κατω, υπαρχει η δυνατοτητα να προσεγγισει πανω τους Θεους ή να κατεβει κατω στο Χαος. Ευκολο στα λογια, δυσκολο στη πραξη ομως. Γενικα μιλωντας, το πανω ειναι δυσκολο, το κατω ειναι ευκολο. Η δημιουργια ειναι δυσκολη και απαιτει πνευματικο κοπο, ενω η καταστροφη ευκολη. Ο νοημων ανθρωπος προφανως επιθυμει να ανελθει και να αποφυγει την αυτοαποδομηση του, ωστοσο εμεις συζητουμε σχετικα με την αναγκαιοτητα της κατοχης της ικανοτητας αποδομησης ως τροπο υπερβασης της δρασης του αποδομητικου παραγοντα. Αυτο που λεμε, χρειαζεται να ειναι κανεις ετοιμος για πολεμο, για να εχει πραγματικη ειρηνη, αλλα να αποφευγει τον πολεμο για να μην φθειρεται ο ιδιος. Αμα παιζεις ξυλο, και ο Τάισον να εισαι, καποιες μπουφλες θα τις τρως και εσυ, ασχετως του ποσες θα τρωνε οι αλλοι. Ο σοφος παιζει πολεμο συνεχως, ασκωντας στρατηγικα την τεχνη του πολεμου, ωστε να μην χρειαζεται να πολεμα. Εαν ομως οι αλλοι γνωριζουν πως εσυ δεν προκεται ποτέ να πολεμησεις και απλα μονο μπλοφαρεις, θα σε εκμεταλλευονται οπως το φιδι της ιστοριας. Αρα, καλως ή κακως, χρειαζεται να αναπτυξουμε πολεμικη ικανοτητα ωστε να μην χρειαζεται να πολεμουμε. Τι ειναι πολεμικη ικανοτητα λοιπον; Ειτε ικανοτητα αποδομησης του αλλου, ειτε ικανοτητα προστασιας του εαυτου απο αποδομηση. Το να ειναι κανεις ισχυρος και δυνατος ή απροσβλητος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγουρα χρειαζεται να μην φοβομαστε τον καταστρεπτικο παραγοντα και να εχουμε αποδεχτει την δραση του, ωστε ευφυως να την αποφευγουμε οσο μπορουμε. Πώς θα γνωρισουμε και εκφρασουμε τον αποδομητικο παραγοντα χωρις να μας καταστρεψει και εμας τους ιδιους; Βλεπουμε τους ανθρωπους που τον εκφραζουν, δυσκολα να αποφευγουν να αυτοδηλητηριαζονται και μαθαινουν να ζουν μονο με αυτον, αμελωντας τον αλλο πολο.
Ελ Στοχαστης
ΥΓ. Η φωτια εκφραζει αρκετα καλα τον αποδομητικο παραγοντα
Μπαίνοντας από τον σύνδεσμο της ανάρτησης που παραπέμπει στο "Περί καλού και κακού, περί καταστρεπτικού παράγοντα και περί Εωσφόρου", σκέφτομαι πως η αποδόμηση των απόψεων μας από τους συνδαιτημόνες ενός συμποσίου που κρατάει χρόνια, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι καταστρεπτικός παράγων. Ο Σωκράτης με τους φίλους του αποδομούσαν αυτό που νόμιζαν οτι γνωρίζουν, για να δουν τι μένει τελικά. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα όταν οι συνδαιτημόνες έχουν καλλιεργήσει μεταξύ τους την φιλία, την καλή πίστη, την εντιμότητα και δονούνται από τον ίδιο έρωτα. Τον έρωτα για την αλήθεια. Είχα στο παρελθόν πολλές φορές κάνει εικόνα ένα απόκεντρο ανάκλιντρο στο συμπόσιο του Καταχθόνιου Δαίμονα, το δικό μου, και αυτό ήταν για μένα αυτό που λέμε "ζήσε" ή "να χαρούμε την ζωή". Πώς καλύτερα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αδυναμία να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας από τις απόψεις που κατά καιρούς εκφράζουμε, μαζί με τον ας τον πούμε ναρκισσισμό μας, οδήγησε μερικές φορές σε λεκτικές διαμάχες που ξεπέρασαν τα φιλοσοφικά πλαίσια και έδρασαν πραγματικά σαν καταστρεπτικός παράγοντας, υποψιάζομαι με ψυχικές φθορές στα μέλη του συμποσίου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ενώ τα ανάκλιντρα είναι όλα γεμάτα, ωστόσο να μην εκφράζονται απόψεις. Από την μια λόγω του υψηλού επιπέδου του Λύκιου και του Ελεύθερου Στοχαστή, από την άλλη λόγω ενός κρατήματος μήπως υστερούμε, μήπως εκτεθούμε, μήπως μήπως.
Όμως αυτό, το να διεξάγεται φαινομενικά το συμπόσιο από τον Λύκιο και τον Ε. Στοχαστή δεν πειράζει. Γιατί το συμπόσιο αυτό δεν είναι μόνο αυτά που γράφονται. Είναι και αυτά που ο καθένας από μας που παρίσταται, εσωτερικά σκέφτεται και επεξεργάζεται. Το πόσο μας επηρεάζουν ή μας ωθούν σε μία δική μας έρευνα και αναζήτηση.
Τα σκέφτηκα αυτά περιμένοντας να δω πώς αυτό το ήσυχο βραδάκι θα εξελιχθεί σε κακοκαιρία και χιόνι μέχρι το πρωί, όπως μας ενημέρωσαν οι μετεωρολόγοι.
***
Δ.
Αγαπητή μου Δέσποινα, χαίρομαι που δονείσαι συντονισμένα στα συμπόσια του Καταχθόνιου Δαίμονα, πάνω στο δικό σου ανάκλιντρο, το οποίο επαξίως κέρδισες δίπλα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συμμετοχή σου, δεν είναι απλά ισότιμη με την δική μου, του Ελ. Στοχαστή, της Ελένης και των άλλων σπουδαίων συνδαιτυμόνων, αλλά πολλές φορές υπήρξε πρωταγωνιστική.
Ναι, οι διαμάχες που έγιναν επάνω στα ανάκλιντρα, κάποιες φορές μας έριξαν κάτω απ' αυτά, με την βοήθεια του ναρκισσισμού και του εγωισμού μας.
Ωστόσο σε τέτοια συμπόσια, ο Αποδομητικός Παράγων δεν είναι συνδαιτυμόνας και δεν προσκαλείται!
Η ρίξη που δημιουργείται, τελικά επουλώνεται και θεραπεύεται εποικοδομητικά. Μας οφελεί όλους, διότι μας φωτίζει την παθογένεια και τους αρνητικούς κραδασμούς της πόλωσης.
Φιλοξενήσαμε μάλιστα πολλές φορές πολωμένες φωνές, οι οποίες δοκιμάστηκαν και μας δοκίμασαν.
Παρόλη την πόλωση, καμία πλευρά δεν ήθελε να εγκαταλείψει τον διάλογο, μέχρι το σημείο που άντεχε ή που οι κανόνες επέβαλλαν κάποιο αναγκαίο όριο.
Θα ήθελα οι πολύτιμες σκέψεις σου, να συνεχίσουν να κοσμούν το δικό μας συμπόσιο και να μας δίνει τροφή για στοχασμό, όπως έκανες πάντοτε.
ΛΥΚΙΟΣ.
Ευχαριστώ πολύ! Στην συμπρωτεύουσα χιονίζει συστηματικά. Η λευκότητα του χιονιού ανακουφίζει την ψυχή. Όπως την ανακουφίζει να ξέρει πως υπάρχουν τέτοιοι χώροι όπως αυτός εδώ.
Διαγραφή***
Δ.
Σε ευχαριστώ αγαπητή Δέσποινα! Οι χώροι αύτοι υπάρχουν και συντηρούνται από τις ζεστές ψυχές των συνδαιτυμόνων τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό απόψε θα δούμε στα λευκά, ντυμένη και την Αθήνα μας! Τουλάχιστον εδώ, στα βόρεια της πόλης...
ΛΥΚΙΟΣ.
Το υποσυνείδητο, αυτή η αόρατη κασέτα που παίζει κάτω από την ζωή μας, αυτός ο αόρατος θίασος που μας διοικεί αλλά και μας εμπνέει, συχνά μου υπενθυμίζει και με κάνει να αναλογίζομαι ανάμεσα στα πολλά όνειρα μου και τούτο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρίσκομαι μπροστά σε ένα μεγάλο κτίριο. Οι ας τους πούμε αόρατοι Φύλακες δεν μου επιτρέπουν να μπω. Επιμένω φωνάζοντας οτι δικαιούμαι να μπω γιατί δήθεν ήταν εκεί ο πατέρας μου που έκανε εγχείρηση καταρράκτη. Ήμουν σίγουρη γι' αυτό που έλεγα. Με έπνιγε το δίκιο μου. Χαχαα (Ο πατέρας και η μητέρα μου δεν έτυχε να νοσηλευτούν ποτέ σε νοσοκομείο όσο ζούσαν.)
Ξυπνάω αμέσως. Λέω, τι βλακείες κάνω στον αστρικό χώρο!! Έγινα ρεζίλι στους ..Φύλακες!
Τι μου λείπει εκεί και είμαι σαν χαζούλα σε σχέση με το εδώ; Τι δεν παίρνω μαζί μου και γιατί; Γιατί δεν έχω επίγνωση;
Ποτέ ωστόσο, παρ' όλο που δεν ξέρω σε ποιον χωροχρόνο βρίσκομαι, δεν έχω ξεφύγει από τις αρχές μου και μολονότι μπορούν σαφώς να χαρακτηριστούν ασυναρτησίες και βλακείες αυτά που τις περισσότερες φορές κάνω, όμως δεν έχω κάνει ποτέ κάτι που να αντιβαίνει τις αρχές και την ηθική μου. Αυτά τα φέρω μαζί μου. Κι αν στα όνειρα είμαι το αστρικό/συναισθηματικό μου σώμα, τότε πώς σ' αυτό εμπεριέχεται η ηθική μου, αφού όπως πολύ σωστά είπες, αγαπητέ μου Λύκιε, "Το ήθος είναι η δεοντολογία της λογικής που ελέγχει τις ορμές των συναισθημάτων μας.";
Το σώμα αυτό, το συναισθηματικό, δεν παράγει λογική αφού τα συναισθήματα δεν παράγουν λογική.
Ζητούμενο μένει λοιπόν από πού προέρχεται η λογική που διαθέτει; Δεν ξέρω. Η ερμηνεία που θα μπορούσαμε ίσως να δώσουμε είναι οτι η όποια λογική φαίνεται να διαθέτει, είναι η λογική που το εφοδίασε ο άνθρωπος στην διάρκεια της υλικής του ζωής, επειδή μέσω του αστρικού/συναισθηματικού αυτού σώματος τροφοδοτείται το αμέσως αραιότερο σώμα του ανθρώπου, το κατώτερο νοητικό. Αλλά το πράγμα είναι αμφίδρομο. Λειτουργεί δηλαδή και αντίστροφα. Η ψυχή χρησιμοποιεί το κατώτερο νοητικό σώμα σαν γέφυρα για να μεταβιβάσει τις λογικές της ιδιότητες στον υλικό άνθρωπο. Έτσι, το συναισθηματικό σώμα των ονείρων είναι αναγκαστικό πέρασμα της λογικής σκέψης που έχει επιτύχει ο άνθρωπος με την βοήθεια της ψυχής.
Ή είναι κάποια άλλη η εξήγηση.
Και με την ευκαιρία που κόλλησα αυτά ως επεξήγηση στο προηγούμενο σχόλιο μου με τα σώματα, το κάπως σχετικό με τον αποδομητικό παράγοντα, θα κολλήσω εδώ και το εκτός θέματος ερώτημα που διατυπώνω στον εαυτό μου μερικές φορές που τίποτε δεν θεωρεί δεδομένο ο άπιστος Θωμάς μέσα μου: Άραγε εμπεριέχουμε κάτι που δεν είναι ουσία του κτιστού κόσμου; Εμπεριέχουμε υπερουσία; Και πού μπορεί να το στηρίξει αυτό κανείς αν αφήσει κατά μέρος τις παραδόσεις και την πίστη; Τι άλλο έχουμε εκτός από την ονειρική διάσταση που επισκεπτόμαστε και που ανήκει κι αυτή στην Δημιουργία, και κάποιες "φανερώσεις" του Πνεύματος, κάποιες δηλαδή εκκωφαντικές συμπτώσεις προστασίας που νιώθουμε οτι δεν είναι απλές συμπτώσεις;
Όπως υπάρχει η διαίσθηση, και για κάποιους είναι στανταράκι, έτσι θα υπάρχει και η συνείδηση της αθανασίας, αλλά είναι τόσο πνευματική που απαιτεί το πέρασμα μας από το φθαρτό στο άφθαρτο κι έτσι είναι πολύ δύσκολο να την συλλάβουμε. Κι έπειτα οι αρχαίες εσωτερικές διδασκαλίες για τα θέματα αυτά είναι έξω από την ελληνοχριστιανική μας παιδεία και δεν μας είναι εύκολο ούτε να τα προσεγγίσουμε ούτε να τα κατανοήσουμε. Οτι όλα αυτά τα σώματα είναι φορείς. Και ο Πνευματικός Άνθρωπος είναι ο Κάτοχος αυτών των φορέων.
***
Δ.
Πριν αρκετα χρονια εβλεπα και εγω καθε τοσο ενα ονειρο. Ημουν λεει στο αυτοκινητο και βρισκομουν στο πισω καθισμα, δεν εβλεπα καν που πηγαιναμε. Μετα, οταν αρχισα να παιρνω περισσοτερες πρωτοβουλιες για τη ζωη μου, εβλεπα τον εαυτο μου στη θεση του συνοδηγου, εβλεπα που πηγαιναμε αλλα δεν επελεγα εγω. Στη θεση του οδηγου εβλεπα καποιον αλλο, συχνα τον μεγαλυτερο αδερφο μου, καποιον φιλο μου ισως που να εξεφραζε αυτο που εγω δεν εξεφραζα, το να παιρνει επιλογες για τη ζωη του, καλες ή κακες δεν εχει σημασια. Μια "πατερικη" φιγουρα. Ευκολα θα μπορουσα να εβλεπα τον πατερα μου εαν αυτη η προσπαθεια ειχε γινει καποια χρονια πιο πισω, οταν και παιρνουσα περισσοτερο χρονο μαζι του ειδικα στις μετακινησεις με αυτοκινητο. Το ιδιο το ονειρο ομως δειχνει και μια αφυπνισμενη επιθυμια απο το ατομο. Οταν δηλαδη ειμαι στο πισω καθισμα ενος αυτοκινητου και δεν βλεπω πού παμε, θελω να εχω λογο, με ενδιαφερει πλεον, οποτε επιθυμω να βρεθω μπροστα και στη θεση του οδηγου. Το αυτοκινητο ειμαι εγωμ, ο Στοχαστης, και η πορεια του αυτοκινητου ειναι η πορεια της δικιας μου ζωης. Το εγω που αντιλαμβανομαι στο ονειρο, ειναι το που βρισκομαι εγω το αληθινο "ειναι" μου και οχι η περσονα, η επιγεια προσωπικοτητα με την οποια ταυτιζομαστε.
Διαγραφή"Βρίσκομαι μπροστά σε ένα μεγάλο κτίριο. Οι ας τους πούμε αόρατοι Φύλακες δεν μου επιτρέπουν να μπω. Επιμένω φωνάζοντας οτι δικαιούμαι να μπω γιατί δήθεν ήταν εκεί ο πατέρας μου που έκανε εγχείρηση καταρράκτη. Ήμουν σίγουρη γι' αυτό που έλεγα. Με έπνιγε το δίκιο μου"
Το προτυπο ενος ονειρου τεινει να επαναλαμβανεται εως οτου το μηνυμα εκληφθει και ληφθει διορθωτικη δραση. Το δικο μου ονειρο, σταματησα να το βλεπω, οταν εγινα οδηγος στο αυτοκινητο μου. Το να γινω οδηγος στο δικο μου αυτοκινητο ειναι αναφαιρετο δικαιωμα μου και ως τετοιο κανενας "φυλακας" δεν μπορει να μου το αρνηθει, δεν εχει κανενα τετοιο δικαιωμα. Απλα χρειαζεται εγω να διεκδικησω/αξιωσω (claim) το δικαιωμα μου. Αν και υπαρχουν καποια κοινα προτυπα καθως παντα υπαρχει καποια λογικη, καθε νους στα ονειρα του ερμηνευει λιγο διαφορετικα τα προτυπα αναλογως τις παραστασεις και εμπειριες του. Αντιλαμβανομενοι ομως το σκεπτικο και με τη βοηθεια ενος καλου ονειροκριτη, ολα μπορουν να κατανοηθουν.
Παμε στο dreamforth.com και βαζουμε τη λεξη κτηριο (building). "Το να ονειρευτεις καποιο κτηριο συμβολιζει τη φυσικη σου υπαρξη. Το επιπεδο κατανοησης/συνειδητοποιησης σου υποδηλωνεται απο τον οροφο στον οποιο βρισκεσαι. Οι κατωτεροι οροφοι απεικονιζουν τις βασικες επιθυμιες, ερωτικα θελω και αναγκες" Κατα καποιο τροπο το κτηριο σου ειναι το δικο μου αυτοκινητο. Σαν αντιστοιχο θα ηταν να εβλεπα εγω τον εαυτο μου εξω απο το αυτοκινητο μου. Επειδη λογω κινησης του αυτοκινητου δεν ειναι πρακτικο να απεικονισθει στο ονειρο, εβλεπα τον εαυτο μου στο πισω καθισμα, ενω ενιωθα πως δικαιουμουν να βρισκομαι στη θεση του οδηγου. Απο τον πατερα σου οντως αντλεις το κληρονομικο δικαιωμα. Ισως η εγχειρηση καταρρακτη στα ματια να υποδηλωνει πως ο πατερας σου ειχε κατακτησει για τον εαυτο του το επιπεδο του να αξιωσει το δικαιωμα του, καθως μετα την εγχειρηση καταρρακτη θα μπορουσε να "βλεπει" πιο καθαρα τα πραγματα και την αληθεια. Εαν ο πατερας το εκανε για τον εαυτο του, αυτο μπορει να σε βοηθησει ως παραδειγμα, θα χρειαστει να κανεις και εσυ η ιδια για τον εαυτο σου, αυτο που εκανε εκεινος οπως και πολλοι ανθρωποι. ΕΙναι η διαδικασια χειραφετησης ενος ανθρωπου οπου διαμορφωνει την δικια του ατομικοτητα (individuation process). Καθε ανθρωπος θα περασει απο αυτο το επιπεδο ή το εχει ηδη περασει. Βλεποντας και αλλα ονειρα θα αντλησεις και περισσοτερες πληροφοριες και συμβουλες/οδηγιες πορευσης. Οποτε επιθυμησεις μπορεις να ζητησεις και να λαβεις την δικια μας συνδρομη ή παραπομπη. Στην ψυχολογια αυτα ειναι ευρεως γνωστα, αναγνωρισιμα και συνηθη και σχετικα ευκολα αντιμετωπισιμα.
Ελ Στοχαστης
Ο πατέρας μου, ένας πολύ τρυφερός άνθρωπος, ήταν ωστόσο τόσο ισχυρός όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις, (γινόταν ένας Λύκιος ας πούμε), και τόσο αστραπιαίος στις πάσης φύσεως διεκπεραιώσεις, ώστε η μητέρα μου κι εγώ ζούσαμε απερίσπαστα. Το οτι δεν χρειάστηκε να επιλύσω τίποτε όμως δεν αναιρεί το οτι μαθήτευσα σε όλα. Αφού ξέρω τι θα έλεγε και τι θα έκανε, έχω στην διάθεση μου όλες τις δεξιότητες και τους χειρισμούς του.
ΔιαγραφήΑλλά τον δράκο μου δεν τον αφήνω να βγει. Δεν θέλω να τρομάξει ο άλλος ακόμη κι αν του αξίζει. Εγώ κι ο δράκος μου έχουμε αναπτύξει μια ωραία σχέση μεταξύ μας. Με κοιτάει, τον κοιτάω, πάλι δεν θα με αφήσεις να βγω να καθαρίσω; μου λέει. Χαμογελάω. Χαμογελάει. Όχι, δεν είναι εξημερωμένος. Απλώς έχουμε το ίδιο χιούμορ. Ξέρω την δύναμη του. Είναι η δύναμη μου. Γιατί να την δείξω; Θα μου πεις, ο πατέρας μου κορόιδο ήταν που την έδειχνε για να μας γλυτώσει από κάθε είδους ενοχλήσεις και κινδύνους; Που έβαζε όρια και μας προστάτευε; Δεν ήταν. Εγώ πάλι ξηλώνω. Απομακρύνω από την ζωή μου όσους δεν κατανοούν μόνοι τους τα όρια. Είμαι σκληρή και πολύ απαιτητική με τους ανθρώπους. Καίγονται. Καίγονται μέσα μου και δεν υπάρχουν. Γίνομαι τοίχος.
Για το χατήρι σου και μετά τις τόσες συμβουλές σου το δοκίμασα το γιαγκ μου. Εδώ. Σε σένα. Δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν μου άρεσα καθόλου. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να αδικήσει κανείς κάποιον πάνω στον θυμό του. Κι αν γίνει αυτό δεν συγχωρεί ποτέ τον εαυτό του. Είναι ανεπανόρθωτο. Ο δράκος μου είναι για πολύ ειδικές περιπτώσεις και κινδύνους. Η ανατροφή μου εμπεριέχει οτι εάν ο άλλος, ο όποιος άλλος δεν ενδιαφέρεται για την γνώμη που θα σχηματίσω γι' αυτόν λόγω της συμπεριφοράς του απέναντι μου και γενικότερα, δεν κάνει για μένα. Μου είναι αδιάφορος. Η διαδικασία όμως δεν είναι συνοπτική. Υπάρχει ένα εύρος χρόνου. Και είναι αυτό που λέμε, "με βλέπεις που σε βλέπω;" αλλά χωρίς να το λέμε.
Αυτά τα γράφω γιατί τα κέρδισες με την εξαιρετική προσπάθεια-δωρεά ερμηνείας του ονείρου αλλά και γενικώς με πολλούς τρόπους.
***
Δ.
Αγαπητη Δ, τα λογια σου ειναι ευγενικα.
ΔιαγραφήΚαθε αρχη και δυσκολη. Σκοπος ειναι να μας γινει συνηθεια το γιανγκ, ωστε να γινει δευτερη φυση,και να "περασει" στο υποσυνειδητο. Στην ιστορια με το φιδι και το μοναχο, το φιδι οταν επαψε να δειχνει τον δρακο του, κατεληξε αντικειμενο εκμεταλλευσης.
Η πρακτικη που ανεφερες, μου ειναι γνωριμη και ξερω την λογικη της. Δινουμε πολλες ευκαιριες και συγχωρουμε, αλλα καποια στιγμη οταν ο αλλος μας σκασει, λεμε το εσωτερικο "αντε γεια".
" Απομακρύνω από την ζωή μου όσους δεν κατανοούν μόνοι τους τα όρια. Είμαι σκληρή και πολύ απαιτητική με τους ανθρώπους. Καίγονται. Καίγονται μέσα μου και δεν υπάρχουν. Γίνομαι τοίχος. "
Υπαρχει παντως και καλυτερη προσεγγιση. Μια προσεγγιση που να μην επιτρεπει να φτανουμε σε αυτο το σημειο. Ο Peterson ελεγε: "Μην επιτρεπεις στα παιδια σου να κανουν κατι που θα σε κανουν να τα αντιπαθησεις". Η σχεση ενος ανθρωπου με το παιδι του ειναι μια σχεση στην οποια ο ιδιος εχει την μεγαλυτερη ευθυνη για την εξελιξη της. Ευθυνη εχουμε ομως και σε καθε σημαντικη σχεση που αναπτυσουμε στη ζωη μας.
Δεν θα ηθελα ποτέ η γυναικα μου να εφαρμοζει μια τετοια πρακτικη. Ισως να μην εχω αντιληφθει κατι, ισως να εχω μια συμπεριφορα που να την κανει να αισθανεται ετσι. Θα ηθελα να μου το αναφερει για να το συζητησουμε. Οσο πιο νωρις, τοσο πιο ηρεμα, τοσο καλυτερα. Ισως να ειναι και η ιδια παραλογη σε αυτο που πιστευει. Ισως παλι να υπαρχει ασυμφωνια χαρακτηρων, οποτε οι σχεσεις δυο ανθρωπων να πρεπει να παραμεινουν τυπικες. Ολα αυτα μπορει να συμβουν μονο οταν επικοινωνουμε νωρις το γεγονος που μας προκαλει συναισθηματα ενοχλησης απο αδικια ή/και μνησικακιας (resentful). Αν μας ενδιαφερει η εν λογω σχεση, αυτο ειναι κατι που θα πρεπει να κανουμε. Καποια πραγματα παντως ειναι αυτονοητα. Δεν νοειται να σε απαταει ο/η συζυγος και να χρειαζεται να του πουμε πως κατι τετοιο μας ενοχλει και δεν προκειται να το ανεχτουμε. Συμβαινει ομως
ΕΣ
http://www.dreamforth.com/search.php?query=warden&type=dreams&page=1
ΔιαγραφήΝομιζω πως ο φύλακας μεταφραζεται warden στο ονειρο που μας ανεφερες. Το μελλον και μελλοντικα ονειρα θα δειξουν αν η ερμηνεια ειναι ορθη
Όταν σε κάποια παρελθοντική περίοδο της ζωής μου σύχναζα στον ενεργειακό χώρο των ονείρων, τότε εκτυλίχθηκε το όνειρο αυτό μαζί με μια σειρά από όνειρα πολύ σημαντικά και αλησμόνητα, όπου υπήρχε συχνά η παρουσία των Φυλάκων. Ορατοί σε αρκετά. Δεν είναι αφύλακτος ο χώρος αυτός. Υπάρχει διακριτική εποπτεία. Όχι μόνο για να μην ξεπερνιούνται κάποια όρια, αφού κι εκεί υπάρχει νομοτέλεια, αλλά και για την προστασία του ονειρευόμενου. Οι Φύλακες είναι σχεδόν σαν και μας, άνθρώπινη μορφή, λευκή ενδυμασία. Νιώθεις το ενδιαφέρον τους για τον ονειρευτή. Αν τα καταφέρνει. Αν είναι εντάξει. Σαν νοσηλευτές έτοιμοι να περιθάλψουν αν χρειαστεί. Η στάση τους έχει μια ουδετερότητα και έχουν ιεραρχεία.
ΔιαγραφήΑυτή είναι η εμπειρία μου.
Δεν με απασχολεί τόσο το θέμα των Φυλάκων με τους οποίους βρέθηκα τετ α τετ και κοίταξα μέσα τους, όσο το οτι βρίσκεται κανείς σε καινούργιους χωροχρόνους, χωρίς μνήμη και χωρίς επίγνωση. Χωρίς τα σκονάκια του δηλαδή. Τα sos του, τις σημειώσεις του.
Αναρωτιέμαι δηλαδή αν αυτό είμαι, αυτή η άχρονη συνειδητότητα.
***
Δ.
Για έναν παράδοξο λόγο είχα διαβάσει μόνο αυτό το σχόλιο. Ούτε το προηγούμενο, ούτε τα παρακάτω. Έκανα τώρα μια πρώτη ανάγνωση. Θα τα μελετήσω με την ησυχία μου γιατί είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
Διαγραφή***
Δ.
Επίσης το σύμπαν έφαγε αυτό το σχόλιο μου που προηγήθηκε του από πάνω. Αν το ξαναεξαφανίσει σημαίνει πως κάτι από αυτά που γράφω δεν είναι για μοίρασμα. Όχι οτι το πιστεύω αυτό που λέω.
ΔιαγραφήΌταν σε κάποια παρελθοντική περίοδο της ζωής μου σύχναζα στον ενεργειακό χώρο των ονείρων, τότε εκτυλίχθηκε το όνειρο αυτό μαζί με μια σειρά από όνειρα πολύ σημαντικά και αλησμόνητα, όπου υπήρχε συχνά η παρουσία των Φυλάκων. Ορατοί σε αρκετά. Δεν είναι αφύλακτος ο χώρος αυτός. Υπάρχει διακριτική εποπτεία. Όχι μόνο για να μην ξεπερνιούνται κάποια όρια, αφού κι εκεί υπάρχει νομοτέλεια, αλλά και για την προστασία του ονειρευόμενου. Οι Φύλακες είναι σχεδόν σαν και μας, άνθρώπινη μορφή, λευκή ενδυμασία. Νιώθεις το ενδιαφέρον τους για τον ονειρευτή. Αν τα καταφέρνει. Αν είναι εντάξει. Σαν νοσηλευτές έτοιμοι να περιθάλψουν αν χρειαστεί. Η στάση τους έχει μια ουδετερότητα και έχουν ιεραρχεία.
Αυτή είναι η εμπειρία μου.
Δεν με απασχολεί τόσο το θέμα των Φυλάκων με τους οποίους βρέθηκα τετ α τετ και κοίταξα μέσα τους, όσο το οτι βρίσκεται κανείς σε καινούργιους χωροχρόνους, χωρίς μνήμη και χωρίς επίγνωση. Χωρίς τα σκονάκια του δηλαδή. Τα sos του, τις σημειώσεις του. Αναρωτιέμαι αν αυτό είμαι χωρίς την ύλη, αυτή η άχρονη συνειδητότητα.
***
Δ.
Γράφω τώρα κάτι πρόχειρο πάνω στα υπόλοιπα σχόλια σου, που όμως θέλουν χρόνο για να τα επεξεργαστώ και μπορεί να επανέλθω.
ΔιαγραφήΌσα γράφεις είναι ολόσωστα θεωρητικά. Και βέβαια είναι έτσι. Αλλά δεν είμαι χθεσινή. Από την θεωρία στην πράξη υπάρχει διαφορά. Έχω πειραματιστεί με τους ανθρώπους με διάφορους τρόπους και με λύπη αναγκάστηκα να καταλήξω στο συμπέρασμα πως τίποτε δεν αλλάζει αν θέσεις τα όρια σου με ξεκάθαρο τρόπο είτε γιν είτε γιαγκ. Είναι σαν καθυστερημένοι. Δεν καταλαβαίνουν. Δεν αλλάζουν οι πάγιες πεποιθήσεις που διαμορφώνουν το στυλ και τον χαρακτήρα τους. Είναι χάσιμο χρόνου. Από την άλλη αν δοκιμάσεις το τέχνασμα να παραβιάσεις τα δικά τους όρια με τον ίδιο και τονίζω, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παραβιάζουν αυτοί τα δικά σου, κάτι που μοιάζει σαν φάρσα δηλαδή, τότε όχι μόνο δεν το καταλαβαίνουν οτι πρόκειται για φάρσα αλλά μόνο τα μάτια που δεν ορμούν να σου βγάλουν. Συμπέρασμα; Δεν αξίζει τον κόπο. Αλλά πρώτα δοκιμάζεις για ένα διάστημα. Χρειάζεται ο καθένας μας να έχει την δική του εμπειρία.
Ένα άλλο ακόμα θέμα παραπλήσιο. Είμαι καλό ρέφερι. Σε μία πορεία ετών διαιτησίας κατέληξα οτι είναι μάταιος κόπος. Χάσιμο χρόνου. Δεν θα πω ενέργειας γιατί με δυο βαθιές ανάσες αναπληρώνουμε την ενέργεια που χάσαμε. (Να πω εδώ οτι αντ' αυτού προτιμούμε να βαμπιρίζουμε τους άλλους για λίγη ενέργεια ενώ ζούμε σε ένα ενεργειακό σύμπαν.) Ο μόνος λόγος που τα δύο μέρη διαπραγματεύονται είναι επειδή περιμένουν να μετακινηθεί ο άλλος. Κανείς όμως δεν μετακινείται πραγματικά κι έτσι η φαινομενική συμφιλίωση θα τιναχτεί στον αέρα λίγο παρακάτω. Κι έτσι διέκοψα ...την καρριέρα μου σαν ρέφερι.
***
Δ.
Αισθανομαι πως υπαρχουν πολλες σκεψεις που σαν νηματα θα μπορουσα να αρχισω να ξετυλιγω. Τοσο πολυ χαος που θα μπορουσε να μπει σε ταξη. Ειναι εφικτοτατο. Ομως, εδω υπαρχει και ενα αλλο μαθημα, αυτο της αποδοχης του χαους σε ενα βαθμο ωστε να μην γινεται αυτοσκοπος αυτη η διαδικασια. Ας γραψω κατι ομως
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνεφερα πριν ενα ονειρο στο οποιο μια γιγαντιαια σκια ηρθε και μου την "επεσε". Καταρχας, φιλε Λυκιε, ειναι ανακουφιστικοτατος ο λογος σου. Σκεφτηκα: "Ε μα, πες τα χρυσοστομε. Αυτο ακριβως, τιποτα αλλο!" και αυτο επειδη καπου ταυτιστηκα με την προσεγγιση σου της καταστασης. Μετα ομως αναρωτηθηκα: "Χμ,σαν να ειναι λουπα η δουλεια ομως. Παγιδα. Φαυλος κυκλος". Και αυτο επειδη δεν δρουμε εμεις, αλλα αντιδρουμε σε μια κατασταση, και αρα κατι αλλο "μας παιζει", σιγουρα δεν παιζουμε εμεις. Οταν κατι ή καποιος μας παει "κωλοφερατζα", αργα ή γρηγορα θα μας παει εκει που θελει, εν προκειμενω στο πουθενά. Ητοι, οποια αντιδραση και αν κανω, θαμαι χαμενος και θα γυριζω γυρω απο την ουρα μου. Αρα η πολεμικη αντιδραση δεν εχει νοημα.
Μετα θυμηθηκα τον Γιουνγκ. "Η Σκια, καθισταται εχθρος οταν δεν την αναγνωριζουμε". Ο ονειροκριτης στο dreamforth.com λεει: "Το να δεις μια σκιωδη φιγουρα στο ονειρο σου, υποδηλωνει πως υπαρχουν χαρακτηριστικα που κατεχεις, τα οποια ομως δεν τα κατανοεις και συνειδητοποιεις πληρως. Επισης, μπορει να αντιπροσωπευει καποιον που ειναι ανωριμος, αφελης και επηρεασιμος". Και αυτο επιβεβαιωνει την θεωρια μου
Επομενως, η επιλογη μου ειναι "αφομοιωση". Αφομοιωση τινος χαρακτηριστικου ομως; Πιστευω πως αφορα τον "αποδομητικο παραγοντα". Πώς αφομοιωνεται; Καταρχας, με το να τον αναγνωρισω μεσα μου ως μερος της φυσης μου και επειτα να τον εκφρασω μεσα στα πλαισια της αδιαπραγματευτης ηθικης. Και μαζι με μενα, αυτο αποτελει κατι που χρειαζεται να κανει καθε ανθρωπος. Αποφευγω να το συμβουλευσω ομως, αν και αποτελει αναγκη, διοτι ενεχει πολλους και σοβαροτατους κινδυνους να υποπεσει καποιος στην αδικια. Ισως, η χρονικη συγκυρια που καποιος θα υποχρεωθει να το τολμησει ειναι οταν νιωθει "αδειος" απο καθε τι αλλο.
Το να αναγνωρισεις καποια ικανοτητα σου, ομως, δεν σημαινει πως γινεσαι και υπηρετης της. Το οτι μπορουμε να παμε να παρουμε ενα οπλο και να σκοτωσουμε καποιον, δεν σημαινει και πως θα το κανουμε. Σημαινει πως αναγνωριζουμε την δυνατοτητα ομως. Οταν ενας ανθρωπος αναγνωριζει το χειροτερο δυνατον σεναριο που θα μπορουσε να του συμβει και καταφερει να κανει την ειρηνη του με αυτο και να μην τρεμει στην πιθανοτητα να συμβει, τοτε ειναι πραγματικα ελευθερος.
Ο Αποδομητικος παραγοντας ειναι αυτος που διαχωριζει. Οταν κατι ειναι πολυ δυνατα συνδεδεμενο, ο αποδομητικος παραγοντας δεν μπορει να το χωρισει. Αρα, κατα καποιο τροπο, ο αποδομητικος παραγοντας εχει μεγαλη χρησιμοτητα. Αγαπητη Δ, "η αποδόμηση των απόψεων μας από τους συνδαιτημόνες ενός συμποσίου που κρατάει χρόνια, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι καταστρεπτικός παράγων". ΕΙΝΑΙ η επιτομη του καταστρεπτικου παραγοντα, καθως το Αληθες, ο αποδομητικος παραγοντας δεν μπορει να το αγγιξει. Εξαιρετικο το πρακτικο παραδειγμα σου απο την καθημερινοτητα μας. Τι ειναι η φιλοσοφια αλλωστε, αν οχι η προσπαθεια μας να γνωρισουμε την αληθεια; Εφαρμοζουμε στην πραξη τον αποδομητικο παραγοντα πανω στις πεποιθησεις μας, διοτι αν κατι που πιστευουμε ειναι αληθες, θα αντεξει. Πραγματι αυτο εκανε ο Σωκρατης στους φιλους του, ακριβως επειδη νοιαζοταν γι αυτους. Θα μπορουσε να τους πει "Πιστεψτε οτι σας κανει κεφι. Νο προμπλεμ". Δεν το ειπε αυτο, διοτι γνωριζε καλως τις οδυνηρες συνεπειες που οι λανθασμενες πεποιθησεις προκαλουν στο ατομο.
Οι λεκτικες διαμαχες εδρασαν οντως ως καταστρεπτικος παραγοντας, οι ψυχικες φθορες που προκαλεσαν ομως δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια ωριμανση στο πλαισιο της οποιας ηταν αναποφευκτες. Αφορα αυτο που εγραψε ο Λυκιος πιο πανω "Χρειάζεται δουλειά, επίγνωση και κοπιώδης κατάκτηση αυτών των επιπέδων. Ασφαλώς αυτό, απαιτεί βιωματική κατάκτηση της γνώσης και όχι θεωρητική ή εικονική της προσέγγιση." Μεγαλη υποθεση αυτη η βιωματικη κατακτηση της γνωσης. Μετασχηματιζει τον ανθρωπο ακριβως επειδη βιωνει καλα μεσα του τις συνεπειες. Πώς θα γινοταν αυτο χωρις καποιες ψυχικες φθορες; Γι αυτο λεγεται πως στο δρομο αυτο, ο ανθρωπος ειναι επιτακτικο να εχει αναπτυξει ενα δυνατο νευρικο συστημα, ωστε να αντεξει τον πονο αυτης της πορειας. Ενα μυστικο βεβαια, ειναι το να μαθει να μην ταυτιζεται. Αν δεν ταυτιζεσαι, ο πονος εξαφανιζεται. Οσο μικροτερη η ταυτιση, τοσο μικροτερος πονος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο μεγαλυτερη..., αστα βραστα. Οταν ο πονος ειναι υπερβολικος (too much) για τη συνειδηση του ανθρωπου να τον διαχειριστει, τοτε εμφανιζεται η ασθενεια. Ο καλος ανθρωπος που νοιαζεται πολυ, ειναι αυτος συνηθως που αρρωσταινει, το εχουμε παρατηρησει νομιζω. Αυτος που ειναι "περα-βρεχει" και απαθης, δεν αρρωσταινει τοσο συχνα. "Ευτυχεις οι πραοι, διοτι αυτοι θα κληρονομησουν τη Γη" Το να ειμαστε πραοι, δεν σημαινει να ειμαστε αγαθοι ή ακινδυνοι, αλλα να ειμαστε ηρεμοι εμεις μεσα μας, χωρις εκρηξεις θυμου (ή χαρας, διοτι δυστυχως μαζι πανε αυτα, το ιδιο νομισμα ειναι)
Σοφη η συμβουλη σου Λυκιε. "Η εκθεση και ο συντονισμος μας στον αποδομητικο παραγοντα, προκαλει και επιταχυνει την αποδομηση και εμας των ιδιων". Ωστοσο, χρειαζεται να τον αναγνωρισουμε και κατανοησουμε. Στον υλικο κοσμο ο ανθρωπος ζει κανοντας καθημερινα χρηση του αποδομητικου παραγοντα. Δεν τον εχουμε υπερβει ακομα. Η τροφη μας ειναι ζωη κατωτερων μορφων. Ειναι λογικο επομενως να υποθεσουμε πως οι ανθρωπινες ενεργειες αποτελουν τροφη για διαφορες οντοτητες οι οποιες κανουν χρηση του αποδομητικου παραγοντα σε βαρος μας. Ο τροπος που αυτο συμβαινει ειναι μεσω της αθελητης συναινεσης μας. Πιστευω πως επειδη δεν αναγνωριζουμε τον αποδομητικο παραγοντα ως μερος της φυσης μας, πως αθελητα αποδεχομαστε καποιος αλλος να τον χρησιμοποιει σε βαρος μας. Και αυτο διοτι αν τον ειχαμε αποδεχτει ως μερος της φυσης μας, θα ειχαμε "ανοσια" σε τετοιου ειδους επιθεσεις.
Τα συναισθηματα οντως αποτελουν μια τρυπα στην αμυνα μας, επειδη τα συναισθηματα δρουν ανεξελεγκτα, σαν ενας τρελος ελεφαντας. Μαρεσει να τα βλεπω σαν "ζουμερες σκεψεις". Η λογικη και η σκεψη ειναι "στεγνη", χειρουργικη, δεν προκαλει ευχαριστηση. Τα συναισθηματα ομως ειτε μας ευχαριστουν ειτε μας δυσαρεστουν. Ειναι τοσο ομορφα, αλλα μας δειχνουν ποσο επιτακτικο ειναι να ελεγξουμε τις πεποιθησεις μας, διοτι φερουν υψηλο αντιτιμο.
Ελ Στοχαστης
ΑΓΑΠΗΤΕ ΟΙΚΟΔΕΣΠΟΤΑ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΟΥΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥΣ ΝΟΙΩΘΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ , ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΑΛΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΩΝ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΣΟΥ ΘΑΘΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΑΣΜΩΝ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ PERIMAJESTIC ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΕΠΕΣΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΑ, ΠΟΙΟΤΗΤΑ VS ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΕΙΣΤΕ ΦΩΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ ΕΚΠΤΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ένα Κυριακάτικο ανάγνωσμα, πολύ γνωστό σε όλους μας από την παιδική ηλικία. Το βρήκα μπροστά μου τυχαία χθες και θυμήθηκα πως ο Ελεύθερος Στοχαστής ασχολήθηκε ιδιαίτερα κάποια στιγμή με το αν η στρατηγική της Σολωμόντειας λύσης κατάφερε τελικά να αποδώσει δικαιοσύνη.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Κάπου στην ιστορία υπάρχει και το σημείο της αυτοθυσίας. Της αυταπάρνησης. Και είναι, νομίζω, καταλυτικό για την κάθαρση.)
Ο Σολομών λοιπόν βασίλευσε σαράντα χρόνια στην Ιερουσαλήμ. Όταν έλαβε την εξουσία, παντρεύτηκε την κόρη του Φαραώ της Αιγύπτου και έλαβε ως προίκα την πόλη Γεζέρ. Η φήμη του γρήγορα εξαπλώθηκε ως άνθρωπος σοφός και αγαπητός στο Θεό. Και ως βασιλέας, είχε και τον ρόλο του δικαστή. Ήταν όμως δίκαιος και κατάφερνε ακόμα και σε δύσκολες περιπτώσεις, να φανερώνει πάντα την αλήθεια.
Και συγκεκριμένα:
Δύο γυναίκες ιερόδουλες εγκυμονούσες, ζούσαν μαζί στο ίδιο σπίτι. Γέννησαν και οι δύο αγόρια δίχως άλλη βοήθεια, με διαφορά 2 – 3 μέρες η μία από την άλλη. Η μία από τις δύο, την ώρα που θήλαζε το παιδί της στο κρεβάτι της μια νύχτα, αποκοιμήθηκε με αποτέλεσμα να καταπλακώσει το βρέφος και αυτό να πεθάνει από ασφυξία. Όταν το αντιλήφθηκε, πήρε κρυφά το ζωντανό παιδί της άλλης γυναίκας, και έβαλε στην θέση του το δικό της νεκρό παιδί.
Η μητέρα του ζωντανού αγοριού ζητούσε απεγνωσμένα το παιδί της πίσω, και αφού η “κλέφτρα” δεν της το έδινε, αναγκάστηκε να απευθυνθεί στον δικαστή του τόπου τους. Και έτσι, ο Σολομώντας ανέλαβε να αποδώσει δικαιοσύνη.
Ωστόσο, και οι δύο γυναίκες ισχυρίζονταν πως το ζωντανό παιδί ήταν δικό τους, δίχως καμία από τις δύο να μπορεί να αποδείξει την αλήθεια. Για να λυθεί το πρόβλημα, ο σοφός βασιλιάς (μετά από ώριμη σκέψη) διέταξε να μοιράσουν - κόψουν το παιδί στα δύο.. και να δώσουν στην κάθε μία από μισό.
Η αντίδραση της κλέφτρας ήταν σχεδόν παγερή. Ενώ σε αντίθεση με εκείνη, η πραγματική μητέρα, ακούγοντας την απόφαση, έπεσε γονατιστή μπροστά στον Σολομώντα, ζητώντας του γοερά συγνώμη για τα ψέματα της. Δηλαδή, έσπευσε να δηλώσει ότι έλεγε ψέματα πως το παιδί ήταν δικό της, παρακαλώντας να επιστρέψουν το παιδί ζωντανό στην άλλη γυναίκα !!.
Το παιδί βεβαίως επιστράφηκε στην πραγματική του μητέρα.
***
Δ.
Αγαπητη Δ, το σχολιο μου στην ιστορια του Σολομωντα αφορα το αν αποδοθηκε δικαιοσυνη ή καλοσυνη. Ισως στα ανθρωπινα ζητηματα να ειναι καπως ματαιο να αναζητουμε την δικαιοσυνη, και να συμβιβαζομαστε με την καλοσυνη ως υπεραρκετη. Ισως τα πραγματα να εγιναν ετσι, οπως περιγραφηκαν στην ιστορια. Ισως παλι οχι. Καπου ειχα διαβασει πως οι ανθρωποι της περιοχης ειχαν ανησυχησει οταν εμαθαν πως ο Σολομωντας ητανε σοφος. Για να το πουν καποιοι αυτο, σημαινει πως ειχαν εγκατασταθει ομαδικες πρακτικες αδικιας κατα των αδυναμων. Ας μην υποτιμουμε τους πονηρους, δεν ειναι χαζοι, πολλες φορες μαλιστα ειναι πονηροτεροι απο τους αγαθους σοφους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔες ενα σεναριο. Εστω πως αυτες οι δυο γυναικες ειπανε ψεμματα για αυτην την ιστορια και το παιδι το ειχανε κλεψει απο μια γυναικα αρρωστη ή φτωχη που δεν ειχε τις δυναμεις ή τα μεσα για να παει στο δικαστηριο. Για να ηρεμησουν και να μην αγχωνονται ηθελαν μια νομιμοποιηση. Σκαρφιζονται την ιστορια αυτη και επομενως, σε οποια και αν απονεμοταν, κερδισμενες θα ηταν. Μολις ακουει η πρωτη αντιδικος την διαταγη να κοψουν το παιδι στα δυο, δεν αντιδρα ιδιαιτερα. Αυτο αποδεικνυει σκληροκαρδια και εγωισμο. Οχι πως δεν ειναι δικο της το παιδι, καθως δεν ειναι δεδομενο πως ο γονιος νοιαζεται για το παιδι του περισσοτερο απο τον εγωισμο του. Εχουμε δει παιδια να ξεπωλιουνται στις "μεταναστευτικες ροες" ή να πωλουνται για το τιποτα. Η δευτερη ουσα πονηρη επεσε στα γονατα και παραδεχτηκε πως ελεγε ψεμματα και παρακαλεσε να δωσουν το παιδι στην αλλη.
Αυτην την "πονηρια" την εκαναν και σε κτηματα στα χωρια. Επειδη παλια δεν υπηρχαν συμβολαια και ηταν ολα "με το στομα", πηγαιναν δυο αντιδικοι στα δικαστηρια και διεκδικουσαν ενα χωραφι που δεν ηταν κανενος, αλλα ειχαν φροντισει ο ιδιοκτητης να αδυνατει να αντιδρασει (ή ειχε πεθανει ή φυγει) και το "βουταγαν" χωρις να εχει κανεις τους το δικαιωμα, καθως το δικαστηριο εκρινε υπερ τους ενος εκ των δυο αντι για κανενα.
Ειναι χρησιμο λοιπον να κατεχουμε τον αποδομητικο παραγοντα και μια χρηση ειναι η ικανοτητα απονομης δικαιοσυνης. Να μπορεις δηλαδη να αποδομησεις την ιστορια και το αφηγημα ολων των μερων. Οχι για να κανουμε τον δικαστη, δεν ειναι η δουλεια μας αυτη, να γυρναμε και να παιζουμε τον δικαστη, αλλα αν τα φερουν ετσι οι συνθηκες, να μην μπορει κανενας να μας πιασει μαλακα, ειτε προκειται για ανθρωπους, ειτε για "φύλακες". Τι θα πει δηλ "φύλακες" που θα μας νοιαξει και πώς τους φαινομαστε; Ας το φερουμε δηλ τούμπα. (let's turn the tables on them) και εκει που μας ενδιεφερε το πώς φαινομαστε εμεις σε αυτους, ας ελεγξουμε το πώς φαινονται αυτοι σε μας. Τωρα κοιταμε εμεις, οχι αυτοι. Πόθεν προκυπτει το δικαιωμα του φύλακα; Ποιος τους το ανεθεσε; Δικο τους ειναι το κτηριο; Τι ρολο βαρανε τελικα; Ποιοι ειναι και τι θελουν; Πού αποσκοπουν; Με την δικια μου υπαρξη θα το παιξουν μαγκες; Βλεποντας το τελικα απο την μερια και οπτικη του αποδομητικου παραγοντα, δεν θα σταθουν και πολυ σε αυτη τη θεση. Μολις σκασει μυτη ο πραγματικος δικαιουχος, τερμα το πανηγυρι, σχολασε ο γαμος. Η επιστροφη του Οδυσσεα, σημαινει αναποφευκτα και το τελος των μνηστηρων.
ΕΣ
Απο την αλλη, παντα υπαρχει και η καλη οπτικη, αυτη που ξερουμε και αγαπαμε. Οι "φύλακες" δηλ να ειναι οντως φύλακες που προστατευουν την περιουσια ενος, ενω λειπει ο ιδιοκτητης του, διοτι περναει την δυσκολη του αυτογνωσιακη πορεια. Σε αυτην την περιπτωση μονο ευγνωμοσυνη μπορουμε να νιωθουμε και την επιθυμια να το ανταποδωσουμε. Σε αυτην την περιπτωση παντως, δεν χρειαζεται να ντρεπομαστε, διοτι ποτέ ο ανωτερος δεν κρινει, ο ανωτερος κατανοει και συμπονει. Στα δικα τους ματια ποτέ δεν ξεφτιλιζομαστε. Οπως αντιστοιχα και εμεις ΔΕΝ λεμε για ενα σκυλο, "πωωω τι χαζος και βλακας ειναι αυτος". Το αντιθετο. Σε καθε περιπτωση, θα "δουμε" και θα κρινουμε "τι ισχυει", οταν χρειαστει. Πάντως η ικανοτητα διακρισης λεγεται πως ειναι αποτελεσμα της ενσαρκης ζωης μας και πως μολις πεθανουμε την χανουμε. Αν αυτο ισχυει, βλεπουμε στην πραξη ποσο μεγαλο σχολειο ειναι η υλικη ζωη, ας μην βιαζομαστε να αποφοιτησουμε κακην κακως, αλλα να φροντισουμε να αποκτησουμε οσο καλυτερη και βαθια ισορροπια μπορουμε, δηλ την μεσοτητα, την αποφυγη των ακρων
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οταν καποιος προσπαθει απεγνωσμενα να ειναι καλος και υπεροχος και τελειος, τοτε ολο και περισσοτερο η Σκια αναπτυσσει μια απολυτη θεληση να ειναι μαυρη και κακη και καταστρεπτικη. Οι ανθρωποι αδυνατουν να το δουν αυτο. Πάντα προσπαθουν να ειναι θαυμασιοι, και τοτε ανακαλυπτουν πως απαισια καταστρεπτικα πραγματα συμβαινουν που δεν μπορουν να κατανοησουν, και ειτε αρνουνται πως τετοια γεγονοτα εχουν οποιαδηποτε σχεση μαζι τους ή, αν τα αποδεχτουν, τα εκλαμβανουν ως φυσικα βασανα (natural afflictions), ή προσπαθουν να τα ελαχιστοποιησουν και να μεταθεσουν την ευθυνη καπου αλλού.
Το γεγονος ειναι πως εαν καποιος προσπαθει να ειναι τελειος πανω απο τις δυνατοτητες του, η Σκια κατεβαινει στη κολαση και γινεται ο διαβολος"
Καρλ Γιουνγκ
Αυτη η ρηση με εχει προβληματισει. Πώς σπαει αραγε αυτο; Θελουμε προφανως να γινομαστε καλυτεροι και να ωριμαζουμε, αλλα να αποφυγουμε να το κανουμε προωρα για να μην την "πατησουμε". Μηπως με την αποδοχη ολοκληρου του εαυτου μας και επομενως και ολων των αρνητικων στοιχειων ωστε να μην πανε στη Σκια μας και να μας καταδυναστευουν; Να κανουμε δηλαδη το αντιθετο απο αυτο που κανουν οι ανθρωποι. Να τα αποδεχτουμε αντι να τα αρνουμαστε (in denial), να τα αποδεχτουμε ως δικα μας δημιουργηματα αντι για φυσιολογικες οδυνες προερχομενες απο τη φυση, να μην τα προβαλλουμε στους αλλους και να τους κατηγορουμε γι αυτα αλλά να αναλαβουμε την δικια μας ευθυνη και να μην προσπαθουμε να τα κρυψουμε αλλα να τα δουμε και αντιμετωπισουμε καταματα.
"Βιωματικη κατακτηση της γνωσης".. Ωραια ακουγεται, αλλα ποσο δυσκολα κατακταται..
Ελ Στοχαστης
Ειδικά το σημείο με τους δύο χωρικούς που διεκδικούν δικαστικά ένα χωράφι που δεν τους ανήκει είναι πολύ αφυπνιστικό για όλους μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦημολογείται πως ο αγαπητός Λύκιος δεν έχει αφήσει μπαλ μασκέ την φετινή αποκριά που να μην έχει πάει. Κι έτσι δεν προλαβαίνει να βοηθήσει καθόλου. Αλλά κι εμάς το πρώτο που μας ενδιαφέρει είναι να περνάει καλά και να διεκπεραιώνει με επιτυχία τις υποθέσεις του. Τσαλαβουτάμε στην αιωνιότητα. Δεν τίθεται θέμα χρόνου ούτε και βιαζόμαστε να τελειώσει το επίγειο ταξίδι μας, όπως πολύ ωραία επισήμανε ο Ελεύθερος Στοχαστής. Το χρησιμοποιούμε όσο πιο εποικοδομητικά γίνεται.
Ο άνθρωπος που θέλει να γίνει άνθρωπος της γνώσης, ο άνθρωπος της κόψης του ξυραφιού, δηλαδή της μεσότητας, μπορεί να φαίνεται υπομονετικός και γλυκός αλλά είναι ταυτόχτονα ευφυής και αδυσώπητος. Αν κοιτάξεις τα μάτια του θα δεις οτι δεν ανήκει σ' αυτόν τον κόσμο. Όμως ζει στον κόσμο αυτό και δείχνει απόλυτα προσαρμοσμένος στους κανόνες του. Αυτή είναι η τέχνη της παραφύλαξης.
Ψάχνει τους ομοίους του. Ξέρει πως τον περιμένουν ασύλληπτοι κόσμοι να εξερευνήσει. Τους μικροτυρανίσκους που συναντά κατά καιρούς τους θεωρεί καλή άσκηση. Δεν ξοδεύεται σε μάταιες μάχες. Δεν έχει λόγους να προκαλέσει. Όταν όμως τον προκαλούν περιμένει υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή και τότε είναι αμείλικτος.
Αυτό ήταν μια μικρή γεύση από την διδασκαλία του Δον Χουάν, που αν η ελληνοχριστιανική παιδεία είναι τα θεμέλια μου, αυτή είναι το ισόγειο μου.
Και επειδή ίσως έχετε λίγο χρόνο αυτό το αποκριάτικο γουικέντ, αφήνω ένα τεστ ευφυίας για δυνατούς λύτες, με τρεις ερωτήσεις:
http://www.gazzetta.gr/plus/perierga/article/1330114/ayto-einai-pio-syntomo-kai-trelo-test-iq-poy-yparhei-pics
***
Δ.
Καλή Αποκριά
Δεχομαι την προσεγγιση σου για τους Φυλακες και συμφωνω με αυτην. Εδραξα την ευκαιρια ωστοσο για να σου δειξω και τον αντι-πολο τροπο σκεψης και προσεγγισης μια καταστασης. Αυτο που κανουν οι φύλακες ειναι δικια μας δουλεια και καποια στιγμη θα χρειαστει να την αναλαβουμε εμεις, οταν θαμαστε ετοιμοι. Ειμαστε πολυ ευγνωμονες για την υπαρξη τους. Ισως να ταυτιζονται με τους 30.000 αθανατους που αφησε ο Διας για να υποστηριζουν το εργο των ανθρωπων. Ισως παλι να προκειται για σκεπτομορφες-στοιχειακα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τρις γαρ μύριοι είσίν επί χθονί πουλυβοτείρη Αθάνατοι Ζηνός φύλακες θνητών ανθρώπων (Ησίοδος "Έργα και Ημέρες" Στίχοι 248-255) Υπάρχουν πάνω στη γόνιμη γη τρεις φορές από δέκα χιλιάδες(30.000)- Αθάνατοι του Διός φύλακες των θνητών ανθρώπων"
"Δεν με απασχολεί τόσο το θέμα των Φυλάκων με τους οποίους βρέθηκα τετ α τετ και κοίταξα μέσα τους, όσο το οτι βρίσκεται κανείς σε καινούργιους χωροχρόνους, χωρίς μνήμη και χωρίς επίγνωση."
Πιθανον να ειναι πολυ καλυτερα ετσι. Ειναι πολυ επικινδυνο να βρισκομαστε σε ενα χωρο οπου καθε μας σκεψη δυναται να πραγματοποιηθει αμεσα. Δεν ειμαστε ετοιμοι γι αυτο. Και αν ειναι μια ανησυχια, μια σκεψη για κατι κακο; Απο αυτην την οπτικη αποτελει ευλογια ο κοσμος της υλης, διοτι οι τυχαρπαστες ακομα σκεψεις μας δεν δημιουργουν παρα τζουφιες σκεπτομορφες που εχουν μικρη επιδραση.
"Δεν με απασχολεί τόσο το θέμα των Φυλάκων με τους οποίους βρέθηκα τετ α τετ και κοίταξα μέσα τους, όσο το οτι βρίσκεται κανείς σε καινούργιους χωροχρόνους, χωρίς μνήμη και χωρίς επίγνωση. Χωρίς τα σκονάκια του δηλαδή"
Οπως εγραψε ο Λυκιος: "Όσο ανεβαίνουμε επίπεδο τα πράγματα δυσκολεύουν, τα «κανονάκια» χάνονται και τρικ, κολπάκια και μπλόφες, δεν πιάνουν! Χρειάζεται δουλειά, επίγνωση και κοπιώδης κατάκτηση αυτών των επιπέδων. Ασφαλώς αυτό, απαιτεί βιωματική κατάκτηση της γνώσης και όχι θεωρητική ή εικονική της προσέγγιση."
Γι αυτο ειναι σημαντικο να μην βιαζομαστε να βρεθουμε σε χωρους πριν ειμαστε ετοιμοι γι αυτους. Δεν μπορω να παω στη β΄γυμνασιου μετα την τριτη δημοτικου. Υπαρχει μια συνεχεια που πρεπει να προηγηθει. Ο Γκουρτζιεφ ελεγε πως καλο ειναι πρωτα να κατακτησουμε το επιπεδο του ομπιβατελ, ενος "αστου" ανθρωπου εννοωντας εναν ανθρωπο που εχει βαλει σε μια οργανωση και ταξη την ζωη του και μπορει να συντηρει σχετικα ανετα την στενη του οικογενεια και να εχει εδραιωθει και προσαρμοστει στο κοινωνικο του χωρο. Ο λογος ειναι πως αυτος ο ανθρωπος για να το καταφερει αυτο, θα εχει αναπτυξει μαι ικανοτητα και δυναμη στην οποια θα μπορει να στηριχθει στην πορεια του σε αυτους τους χωρους. Εκει χρειαζεται να αποβλεπουμε, να γινουμε ομπιβατελ απο αποψη ικανοτητας φυσικα και οχι πλουτου. Στην πορεια μας αυτη μια ορθολογιστικη ικανοτητα ειναι εκ των ων ουκ ανευ.
Εχεις δικαιο στις παρατηρησεις σου. Οι ανθρωποι γενικα δεν αλλαζουν. Εαν εσυ ανηκεις στις σπανιες περιπτωσεις που καλωσοριζεις την αλλαγη και δυνασαι να αλλαξεις για να βελτιωθεις (βελτιωση χωρις αλλαγη δεν υφισταται), αυτο δεν σημαινει πως θα το κανουν και οι ανθρωποι γυρω σου. Πιθανοτερο ειναι μαλιστα να σε "πολεμησουν" ωστε να μην αλλαξεις ποτέ, διοτι οποιαδηποτε αλλαγη σου τους κανει να νιωθουν ασχημα. Οι ανθρωποι δεν αλλαζουν οταν τους το λες, ισως αν το δειξεις εσυ στον εαυτο σου μεσω μιμησης. Ο σοφος ομως δεν ξοδευει πολυ χρονο με ανθρωπους που δεν επιθυμουν να αλλαξουν στο ελαχιστο. Δεν μπορουμε να αλλαξουμε καποιον που δεν θελει. Απαραιτητη προυποθεση ειναι να θελει, διαφορετικα οπως ειπες ο διαλογος ειναι προσχηματικος.
ΕΣ
Ο Σοπεναουερ ειχε γραψει γι αυτα που αναφερεις. Πως οι ανθρωποι κατα βαση ενδιαφερονται να επικρατησουν απεναντι στον αλλο και οχι για την αληθεια. Οποτε εχουμε την λογικη την οποια χρησιμοποιουμε για να φτασουμε σε ορθα συμπερασματα, την διαλεκτικη για να φτασουμε σε κοινως αποδεκτα συμπερασματα και την εριστικη διαλεκτικη οπου απλα ειναι το αναλογο του να παιζουμε μπουνιες σε νοητικο επιπεδο, δεν μας ενδιαφερει τιποτα αλλο παρα να επικρατησουμε και γι αυτο χρησιμοποιουνται σοφιστικα τεχνασματα που πειθουν τους πολλους. Ειναι επομενως συνετο να συνδιαλεγομαστε με ατομα που αγαπουν τη λογικη και το δικαιο, διαφορετικα ποτέ δεν θα σου αποδοθει το δικαιο. Και αν τιναχτουν οι σχεσεις του, τι εγινε; Αν δεν θελουν αυτοι και δεν νοιαζονται αυτοι, θα σκιζομαστε εμεις; Δεν παει ετσι. Χρειαζεται να παθουν για να μαθουν. Εμεις το λεμε και το αναφερουμε, οταν μας πεφτει λογος, μεχρι εκει. Δεν αναλαμβανουμε υπερμετρες ευθυνες. Τηρουμε το "αγαπα τον πλησιον σου ΜΙΚΡΑ ελαττουμενος". Οσο ελαττωνομαστε ΜΙΚΡΑ, δεν θα πρεπει να μας ενοχλει και τοσο. Αν μας ενοχλει, τοτε δεν εχουμε τηρησει το μικρά, και εχουμε προσφερει περισσοτερα απο οτι θα επρεπε. Κριμα, πολυ κριμα, αλλα ετσι ειναι τα πραγματα. Μονο τον ΕΑΥΤΟ του μπορει ο καθε ανθρωπος να αλλαξει και αυτο δεν ειναι ευκολο.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όμως ζει στον κόσμο αυτό και δείχνει απόλυτα προσαρμοσμένος στους κανόνες του. Αυτή είναι η τέχνη της παραφύλαξης. "
Τα βιβλια του Καστανεντα ειναι εξαιρετικα. Επιδιωκουμε να γινουμε "ομπιβατελ" λοιπον, ενας ανθρωπος της μεσαιας ταξης, ακριβως για να υπερβουμε καθε τετοιο ζητημα, ταξικο ή πλουτου. Οταν οργανωσουμε το χαος της ζωης μας, τοτε θα εχουμε αναπτυξει αρκετα την ικανοτητα μας ωστε να μπορουμε να βλεπουμε και τα παραπανω επιπεδα. Η διδασκαλια του Δον Χουαν ειναι χρησιμοτατη. Συντομα θα σχολιασουμε λογια και πρακτικες ενος αντιστοιχου μυστη, του Αττεσλη.
Η λογικη ειναι μια ικανοτητα που ο ανθρωπος την αναπτυσσει οσο την εξασκει. Το τεστ ευφυιας που αναφερεις ειναι απλα μαθηματικα που διδασκονται σε παιδια το πολυ 11 χρονων. Αυτο δεν ειναι υποτιμητικο, διοτι απο οσο θυμαμαι τον εαυτο μου, η μαθηματικη μου σκεψη βρισκοταν στο μεγιστο καπου στα 13-14. Αργοτερα τα μαθηματικα γινονταν φαινομενικα πιο πολυπλοκα, αλλα η ουσια χανοταν, καθως καποιος χρειαζοταν απλα να παπαγαλισει και να αποστηθισει ετοιμους τροπους λυσεων. Σε αυτα τα προβληματακια βρισκεται η ουσια. Το μυστικο ειναι να πας με τη σειρα και οχι με το πως μας φαινεται να ισχυει. Εκει βρισκεται η ομορφια και η ηρεμια των μαθηματικων. Πως οι αριθμοι ειναι απολυτοι, δεν υποκεινται σε ερμηνειες και αποψεις. Παντως η λογικη δεν ειναι αρκετη για να ζει ενας ανθρωπος καλα. Ειναι το μισο μερος μονο απο αυτο που επιδιωκουμε.Θα τα απαντησω γιατι οσο ναναι τρεφω αγαπη για τα μαθηματικα, αλλα και για να δουμε παρεα την μεθοδολογια στις λυσεις προβληματων.Θα τα απαντησω γιατι οσο ναναι τρεφω αγαπη για τα μαθηματικα, αλλα και για να δουμε παρεα την μεθοδολογια στις λυσεις προβληματων.
ΕΣ
1.Ένα ρόπαλο και μία μπάλα κοστίζουν 1.10 δολάρια. Το ρόπαλο κάνει 1 δολάριο παραπάνω από την μπάλα. Πόσο κάνει η μπάλα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν παμε να απαντησουμε κατευθειαν. Με τη σειρα και ηρεμοι, προχωρουμε στα δεδομενα μας.
Εστω Ρ η αξια του ροπαλου και Μ της μπαλας.
"Ένα ρόπαλο και μία μπάλα κοστίζουν 1.10 δολάρια". Αυτο σημαινει πως "Ρ+Μ=1.10"
"Το ρόπαλο κάνει 1 δολάριο παραπάνω από την μπάλα". Αυτο σημαινει πως "Ρ=Μ+1"
"Πόσο κάνει η μπάλα;" Αυτο σημαινει "βρειτε το Μ"
Εχουμε δυο εξισωσεις πρωτου βαθμου (χωρις τετραγωνα και κυβους) με δυο αγνωστους. Αυτο λυνεται πολυ ευκολα.
Ρ+Μ=1.10 (=) (Μ+1)+Μ=1.10 (=) 2Μ+1=1.10 (=) 2Μ=1.10-1 (=) 2Μ=0.10 (=) Μ=0,05 δολαρια και Ρ=Μ+1=1,05
2. Σε ένα εργοστάσιο, 5 μηχανήματα, χρειάζονται 5 λεπτά για να φτιάξουν 5 τροχούς. Πόση ώρα θα χρειαστούν 100 μηχανήματα για να φτιάξουν 100 τροχούς.
Τα 5 Μηχ (Μ) φτιαχνουν 5 Τροχ (Τ) ανα 5 λεπτα (λ).
Τα 5Μ εχουν ρυθμο 5Τ/5λ (=) (διαιρουμε με το 5 και τα δυο μερη του κλασματος) 1Τ/1λ (=) 1Τ/λ
Τα 5Μ εχουν ρυθμο 1Τ/λ (=)(πολλαπλασιαζουμε με το 20 και τα δυο μερη) τα 100 Μ εχουν ρυθμο 20 Τ/λ
Αφου τα 100Μ φτιαχνουν 20 Τροχους σε 1 λεπτο, για να φτιαξουν 100, θελουν 5 λεπτα
3.Σε μία λίμνη υπάρχει ένα μέρος που είναι καλυμμένο με νούφαρα, τα οποία καθημερινά διπλασιάζουν τον χώρο που καταλαμβάνουν. Αν χρειάζονται 48 ημέρες για να καλύψουν όλη την λίμνη, πόσες χρειάζονται για να καλύψουν την μισή.
Η αυξηση δεν ειναι γραμμικη αλλα εκθετικη. Δεν παει δηλαδη 1,2,3,4,5,6,7,...,46,47,48 αλλα 1,2,4,8,16,32,64,128,256,κοκ
Ας υποθεσουμε πως εχουμε 1 μονο νουφαρο και η λιμνη γεμιζει σε 5 μερες για να το "δουμε" ευκολοτερα. Τοτε θα παει ως εξης:
α) με γραμμικη αυξηση 1,2,3,4,5
β)με εκθετικη αυξηση 1,2,4,8,16
Εμεις εχουμε αυξηση οπως στο β ομως. Αρα με 16 νουφαρα γεμιζει η λιμνη μας. Μια μερα πριν θα ειναι μισογεματη με 8.
Επομενως τωρα το βλεπουμε καλυτερα, πως στο προβλημα μας, αν η λιμνη γεμιζει σε 48 μερες με καθημερινο διπλασιασμο των νουφαρων, τοτε θα ειναι μισογεματη σε 47.
ΕΣ
Ξεκίνησε με γόνιμο προβληματισμό η εβδομάδα. Τρία σχόλια, δώρα για όλους μας. Δεν έχω να προσθέσω κάτι επί του παρόντος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλώς, για να πω και κάτι, θα αναφέρω οτι διαβάζοντας παλιές αναρτήσεις σκέφτηκα πως ο Λύκιος, όταν επέτρεπε σε κάποια ενδιαφέροντα αλλά σκοτεινά τρολ να συμμετέχουν,
δημιουργούσε ένα πεδίο ασκήσεων για όσουν ήθελαν.
Γιατί στις ψευτομάχες με τους μικροτυρανίσκους δεν πάμε απαραιτήτως "για να νικήσουμε". Πάμε και για να μάθουμε πώς να νικάμε. Να εξασκηθούμε για τις μεγάλες μάχες που ίσως χρειαστεί να δώσουμε. Και για να αντιμετωπίσουμε μαζί με τον "εχθρό" και τον εαυτό μας.
Και όλα αυτά, όχι απαραίτητα μ' αυτήν την σειρά.
Πρέπει όμως να έχουμε στον νου μας οτι πρόκειται για απλή άσκηση, γιατί διαφορετικά υπάρχουν απώλειες.
***
Δ.
Το "επί του παρόντος" είναι λάθος χρήση. Ήθελα να πω προς το παρόν.
ΑπάντησηΔιαγραφή***
Δ.
Δεν μας ενδιαφερει καθολου αν ειναι λαθος χρηση, που παρεμπιπτοντως δεν ειναι, ειναι αποδεκτη εκφραση. Ενδιαφερονται οσοι αποβλεπουν στην επικρατηση και οχι εκεινοι που αποβλεπουν στην επικοινωνια. Ας προσπαθησουμε να μην μας ενδιαφερουν τα ασημαντα και να εστιαζουμε στα ουσιωδη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι πολυ σωστο πως το συμπαν μας ειναι ενεργειακο. Οι μαχες που ως ανθρωποι δινουμε ειναι ενεργειακες. Η τεχνη της παραφυλαξης ή των μαγων κατα δον Χουαν αποσκοπουσε στο να τους εκπαιδευσει να μην ξοδευουν την ενεργεια τους ασκοπα και να την παρουν πισω απο εκει που εχουν αφησει κομματια του εαυτου τους. Ενας ευγενικος ανθρωπος, οπως εσυ καλη ωρα, την χανει απο ολες τις μπαντες, επειδη ακριβως νοιαζεται και νιωθει μη ελεγχομενα. Οι ανθρωποι υποσυνειδητα το εκμεταλλευονται αυτο, οποτε δυσκολα θα βρεις βοηθεια απο εκει.
Προσφατα συζητουσαμε για το ματι και για τεχνικες αμυνας και καταληξαμε στο συμπερασμα πως "Αν δεν σε νοιαζει καθολου εσωτερικα, αν δεν επηρεαζεσαι καθολου εσωτερικα, εισαι ασφαλης". Δεν ταυτιζεσαι, δεν σε ενδιαφερει εσωτερικα.
Το "Στωμεν καλως" σημαινει να στεκεσαι καλά και να μην σε επηρεαζει τιποτα και κανενας. Να μην αναλαμβανεις ξενα παθη και καρμα. Δεν τα λεμε αυτα για να γινουμε αναισθητοι αλλα για να μπορεσουμε να χρησιμοποιησουμε τις ενεργειες μας εκει που πραγματικα χρειαζεται ή ειναι αναγκη ή φυσικα θελουμε εμεις και παιρνουμε και πισω. Για να συμβει αυτο ειναι αναγκαιο εμεις να μην ειμαστε βαρελι με τρυπες. Εαν μας επηρεαζουν τα τρολ, δεν ειμαστε ακομα ετοιμοι, ταυτιζομαστε με κατι και αυτο μας ενοχλει και μας επηρεαζει. Μας ενδιαφερει υπερβολικα
Εαν ημασταν ετοιμοι, θα μπορουσαμε πχ να δημιουργησουμε και τροφοδοτησουμε με τις ενεργειες μας καποια θεραπευτικα στοιχειακα-σκεπτομορφες (elementals) και να τους αναθεσουμε το εργο στηριξης ενος συνανθρωπου μας που βρισκεται σε αναγκη και η ζωη του κινδυνευει. Αντ' αυτου τι κανουμε; Το αντιστοιχο του να μαλακιζομαστε, εννοωντας πως επιτρεπουμε τις ενεργειες μας να ξοδευονται τζαμπα και βερεσε ή στο καθε τρολ. Εδω ο κοσμος χανεται..
Τα λεω αυτα για να τα ακουω και εγω μπας και τα αλλαξω
ΕΣ
Η χρήση θεώρησα οτι ήταν λάθος γι' αυτό που ήθελα να πω. Όχι η έκφραση. Η διαφορά είναι παραμικρή αλλά ένας σχολαστικός Παρθένος χάνει χρόνο και σε τέτοιες σχεδόν ανεπαίσθητες λεπτομέρειες. Τι να τον κάνουμε; Το προς το παρόν έχει μια προσωρινότητα. Για την ώρα, προσωρινά δεν έχω κάτι να προσθέσω, σε λίγο μπορεί να επανέλθω. Το επί του παρόντος είναι ίσως λίγο πιο στατικό, πιο οριστικό. Ασήμαντες λεπτομέρειες και μπορούν να σταθούν και τα δύο μια χαρά στην φράση. Αφού εξ άλλου δεν επανήλθα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί του θέματος τώρα. Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε και οτι οι μάχες είναι πολλές φορές εννοιολογικές αλλά δυστυχώς μεταφέρονται στο ενεργειακό πεδίο. Επίσης ίσως θα μπορούσαμε να πούμε οτι στις μάχες της ύλης με το πνεύμα εμείς πάμε να μπούμε σαν συμφιλιωτικός παράγοντας. Σαν ζωογόνος αιθέρας.
Έχω πολλές φορές υποσχεθεί στο εαυτό μου να μην παίζω με τρολ. Σπανίως πια το παραβιάζω. Αλλά να τι συμβαίνει.
Είναι σημαντικό σε κάθε μορφή επικοινωνίας να θεωρήσουμε ότι ο άλλος έχει καλές προθέσεις. Έτσι θα αποφύγουμε να “μπούμε” επιθετικά ή αμυντικά στην μεταξύ μας επικοινωνία. Προτού μιλήσουμε είναι καλό να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας το τι θέλουμε ώστε να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε με ακρίβεια τη θέση μας.
Από την άλλη είναι και ο χρυσός κανόνας: Είναι καλό να μιλήσουμε στους άλλους με τον τρόπο που θα θέλαμε να μας μιλήσουν και αυτοί.
Λες στον εαυτό σου: ποιος είναι ο λόγος που θέλουν να δημιουργήσουν εχθρικές σχέσεις αντιπαλότητας, εγωισμού και μίσους; Μήπως είναι κραυγή αγωνίας; Και βέβαια την πατάς.
Έχεις όμως πάντα το πλεονέκτημα, να πεις στο τέλος ένα άι @α@ήσου και να το νιώθεις και να το δικαιούσαι, αφού έχεις δώσει τον καλύτερο εαυτό σου.
Ξέρω. Θα πεις αυτά είναι γιν συμπεριφορές. Κι εγώ λέω πως οι γιν μπορούν να γίνουν υστερικές γυναικούλες, στριγγλίτσες, και να το κατατρομάξουνε το γιαγκ. Να μην ξέρει πού να κρυφτεί.
Όμως τα παραπάνω είναι η μεσότητα. Η γραμμή ανάμεσα στο γιν και στο γιαγκ. Έτσι λέω.
***
Δ.
πωπωπω! βρωμισε ο τόπος αστική ηθικιτζίλα λέμε... τώρα βέβαια συ "χρυσή" μου μαζί με τον μπούλη -τον οποίο βρίσκω αρκούντως βαρετό δια να ασχοληθώ εξ ου και απευθύνομαι σε σε, καλά εντάξει το αλλο το κοτόπουλο που νομίζει ότι είναι λύκος έχει μπει σε τουμπεκί μοντ ως η καλή σας πλύστρα- ομιλείς δια εμέ χρησιμοποιώντας λάθος χαρακτηρισμό καταρχίν: τρολλ... και φυσικά δεν είμαι τρολλ, είμαι γουέμπ τέρροριστ όταν έχω ορεξούλες, ένα αυτό... ένα άλλο είναι το σχετικό με τη βασικότερη διαφορά μεταξύ εμού και εσού+της παρεούλας σου, η οποία και σας δημιουργεί τα εν λόγω άνωθεν αστικουλίδικα ως αντίδραση... ποία λοιπόν είναι ταύτη η διαφορά μας; μα είν απλούστατο! σεις είστε οι κλάσσικ μεταλλαγμένοι αστοί οι βρίθοντες από υποκρισία,γνήσιοι ελληνέζοι βεβαίως μην ξεχνιόμαστε, ενώ εγώ είμαι η κλάσσικ μπαρ μπαρ αριστοκράτισσα η ανήκουσα εις την αρχέγονη πράσινη ακτίνα των γουόριορς! διάβαζε εδώ να μανθάνεις http://www.respublica.gr/2019/02/post/joachim-de-brescia-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%8D%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD/
ΑπάντησηΔιαγραφήελπίζω να μπορείς να νοήσεις λοιπόν, ότι κάθε σας χλιαρή αστική προσπάθεια να καλουπώσετε και να αποκωδικοποιήσετε οντότητες της φύσεως μου, θα είναι καταδικασμένη εις αποτυχίαν... και μην κοιτάς που δήθεν το κοτόπουλο με την προβιά του λύκου κάμει ναζάκια και μου κόβει τα σχολιανά... γω γνωρίζω ότι τα διαβάζετε όόόόόλοι σας! και με πολύ ενδιαφέρον μάλιστα... διότι μπορεί η ιδία να μην ανήκω εις αγέλην, ταύτο όμως δε σημαίνει ότι δεν γνωρίζω και την ψυχολογία μιας αγέλης :)
Κάποια συμπληρωματικά στοιχεία γιατί με ενδιαφέρει η προσέγγιση σας σ' αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω μεγαλώσει με πολλές θείες που τις υπεραγαπούσα. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν διέκρινα οτι ήταν στρίγγλες και μέγαιρες. Την κακία και το δηλητήριο τα εκτόξευαν σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα. Εγώ ήμουν μικρούλα και δεν δεχόμουν επιθέσεις. Παρατηρούσα.
Έτσι το γιν, όσον αφορά την γυναικεία θηλυκότητα, ίσως να μην είναι ακριβώς ή μόνον αυτό που περιγράφουν. Ίσως το περιγράφουν άντρες που το αγνοούν ή δεν έχουν αντιληφθεί την δαιμονικότητα στην οποία μπορεί να φτάσει το γιν στην ακρότητα του. Η μητέρα μου το αποκαλούσε ..."κατωτάτης υποστάθμης".
Έτσι όταν πρωτοάκουσα οτι στα πολύ παλιά χρόνια είχαμε μητριαρχία και αργότερα έγινε ανατροπή και έγινε πατριαρχία, ένιωσα ανακούφιση γιατί φαντάστηκα έναν κόσμο όπου οι γυναίκες αυτές που ήξερα, θα είχαν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη και θα κυριαρχούσαν. Σκέφτηκα: αλίμονο μας, φτηνά την γλυτώσαμε. Αυτά ήταν οι παιδικές μου σκέψεις.
Μεγαλώνοντας διαπίστωσα οτι μερικοί ευγενικοί και καλλιεργημένοι άντρες που θαύμαζα, ήταν σκληροί μέσα στην οικογένεια τους. Αυταρχικοί, δικτάτορες. Όσους ήταν έτσι, τους έτρεμαν οι ...δαιμονικές γυναίκες τους και μπροστά τους μεταμορφώνονταν σε αθώες περιστερές. Όσους πάλι δεν ήταν δικτατορίσκοι, τους είχαν μαριονέτες.
Στην πορεία γνώρισα και εξαιρετικές γυναίκες. Καλλιεργημένες, φιλικές, γλυκές σαν καραμέλα αλλά που είχαν την απαραίτητη δόση γιαγκ ώστε να βάζουν όρια. Υπάρχει λοιπόν κι αυτή η κατηγορία γυναικών.
Και σε όλες τις εποχές υπήρχαν γυναίκες αξιοθαύμαστες και αξιοσέβαστες. (Και δεν εννοώ τις ηρωικές εκείνες γυναίκες που με αυτοθυσία και μόχθο μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους γιατί αυτό είναι ένστικτο που συναντούμε σε αρκετά θηλαστικά. Εννοώ το παραπέρα.) Αλλά υπάρχει και πολλή σαβούρα.
Αυτά ξέρω κι αυτά μεταφέρω από τον ιδιωτικό κόσμο των γυναικών που πολλοί άντρες δεν παίρνουν χαμπάρι λες και είναι υπνωτισμένοι, σαν να ζουν στον δικό τους κόσμο, την ίδια ώρα που δίπλα τους εκτυλίσσεται ένα ανελέητο κυνήγι γυναικών με θύτες και θύματα τις ίδιες.
Με τα χρόνια διαπίστωσα οτι ο μέσος Έλληνας είναι βλακωδώς αθώος όσον αφορά την γυναικεία αλληλοσφαγή που συντελείται στο παρασκήνιο. Πού οφείλεται το βλακωδώς; Τον έχει αποβλακώσει η μητέρα του στην οποία έχει μεγάλη αδυναμία.
(Δεν έχω υπ' όψιν μου αν στον ιδιωτικό αντρικό χώρο συμβαίνει ένας παρόμοιου τύπου αλληλοσπαραγμός. Ξέρω βέβαια οτι υπάρχουν και πολλοί άντρες κατινίτσες και πικρόχολοι αλλα νομίζω οτι δεν είναι αυτό το κυρίαρχο στις αντρικές παρέες. Επικρατούν θέματα πολιτικά, φορολογικά, αθλητικά, μηχανές κλπ.)
Η μυθική Λίλιθ τι λέτε να ήταν; γιν ή γιανγκ;
Υ.Γ. Ξαναδιαβάζοντας το, είδα πως μπορεί να εκληφθεί και σαν κείμενο μισογυνισμού. Θα μπορούσα να γράψω το αντίστοιχο και για τις ακρότητες του γιαγκ αρσενικού ανθρώπου. Αλλά τις ξέρουμε λίγο πολύ όλοι γιατί ο αρσενικός άνθρωπος πρωταγωνιστεί στην επίσημη ιστορία. Θέλησα να ρίξω λίγο φως στα σκοτεινά και ίσως άγνωστα σημεία της γυναικείας θηλυκότητας έτσι όπως αυτή ή ήταν εξ αρχής ή εξελίχθηκε.
***
Δ.
Το σχολιο σου Δ, παει πολυ βαθια. Ας γραψω ενα πρωτο σχολιο ομως
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθε ανθρωπος ειναι αναποδραστα ΚΑΙ γιν ΚΑΙ γιανγκ, και θηλυκος και αρσενικος. Απλα, για να αποκτησουμε υλικο σωμα το πνευμα μας επρεπε να αποκτησει ενα αρσενικο ή θηλυκο σωμα. Αποψη μου ειναι πως με το γιν (θηλυκο) στοιχειο οι περισσοτεροι ανθρωποι ειναι εξοικειωμενοι καθως ως παιδια ημασταν θηλυκοι, εννοωντας πως εξουσιαζομασταν απο τους γονεις. Στην ορθη αναπτυξη του αρσενικου στοιχειου ειναι που γινεται "σφαγη", διοτι η στρεβλη αναπτυξη διχως την υπευθυνοτητα ειναι πανευκολη.
Στην ουσια αναμερομαστε στα στοιχεια του νερου και της φωτιας, τα χαρακτηριστικα των οποιων εκφραζουν τα δυο στοιχεια. Σκοπος καθε ανθρωπου ειναι να καταφερει να γινει κυριος και να αποκτησει τον ελεγχο και των 5 στοιχειων, προσωπικα θεωρω κομβικοτερο το διπολο νερου-φωτιας διοτι αποτελει την επιτομη της δημιουργιας και ολοκληρου του συμπαντος μας. Το να γινεις κυριος των στοιχειων (gain mastery) , σημαινει πως ΕΣΥ θα τα ελεγχεις και οχι αυτα. Διπολο σημαινει εκκρεμες. Οσο πιο γιν ή γιανγκ πολωση εχει καποιος, τοση περισσοτερη δυναμικη ενεργεια μαζευει το εκκρεμες ωστε να την εκτονωσει προς τον αλλο πολο, οποτε προφανως και θα φτασει στο αλλο ακρο (αλλο πολο) καθως αποκλειεται να σταματησει στη μεση (η Μεσοτητα ειναι ο στοχος ή εστω η ελεγχομενη κινηση μας προς καποιο στοιχειο, με το να ξερουμε γιατι το κανουμε και τι επιδιωκουμε, να το κανουμε συνειδητα)
Ας μιλησω για μενα που και γιν πολωση ειπα πως ειχα αρα γνωριζω καλως την θηλυκη αρχη και ανδρας ειμαι και δοξα τω θεω, την λογικη την εχω δουλεψει. Καταρχας, καποιος να εχει και τα δυο στοιχεια ειναι σουπερ σπανιο, διοτι ο ελεγχος αυτων των δυο στοιχειων ειναι αρκετος για να ξεκινησει η διαδικασια υπερβασης της υλης. (το αλλο διπολο ειναι αερας-γη ή νους-υλη) Ε, δεν εχουμε πηξει και σε ανθρωπους που εχουν επιτυχει θεωση/φωτιση και κανουν εξωματωσεις κατα το δοκουν.
"Οταν καποιος προσπαθει απεγνωσμενα να ειναι καλος και υπεροχος και τελειος, τοτε ολο και περισσοτερο η Σκια αναπτυσσει μια απολυτη θεληση να ειναι μαυρη και κακη και καταστρεπτικη.[..]Το γεγονος ειναι πως εαν καποιος προσπαθει να ειναι τελειος πανω απο τις δυνατοτητες του, η Σκια κατεβαινει στη κολαση και γινεται ο διαβολος""
Οταν κατι το αρνουμαστε, αυτο απωθειται και περναει στη Σκια, στο ασυνειδητο μερος μας και απο εκει μας καταδυναστευει. Για να το παραφρασω, "οταν καποιος προσπαθει απεγνωσμενα να ειναι καλος και συγκαταβατικος και γλυκος (θηλυκος), τοτε ολο και περισσοτερο η Σκια αναπτυσσει μια απολυτη θεληση να ειναι υπερβολικα κακη και αντιδραστικη και καταστρεπτικη(υπερβολικα και τοξικα αρσενικη)"
Καποια στιγμη, αναποδραστα, η Σκια θα θεριεψει τοσο, που δεν θα υπαρχει κανενας τροπος να κρατιεται καταπιεσμενη και θα "εκραγει" στην προσωπικοτητα του ανθρωπου και θα τον καταστρεψει, ακριβως επειδη θα ειναι παντελως ανικανος και ανετοιμος να την διαχειριστει.
Ας το δουμε σε ενα μικρο παραδειγμα κατ' αναλογια.
Εστω πως ερχεται καποιος που δεν συμπαθω και ιδιαιτερα και μου τραβαει το αυτι. Με ενοχλει, αλλα δεν λεω κατι. Το ξανακανει και δυσανασχετω. Το ξανακανει, του λεω μην το κανεις, με ενοχλει. Το ξανακανει. Εχω αρχισει και φορτωνω. Θελω να ειμαι καλος και να μην δημιουργησω φασαρια οποτε προσπαθω να ειμαι καλος και γλυκος. Το ξανακανει. Δεν αντιδρω. Μετα ερχεται και μου χαλαει την φραντζα. Επιτοπου, πεταγομαι πανω και του αστραφτω ενα συνδυασμο γροθιων που τον στελνει νοσοκομειο σε σοβαρη κατασταση. Ωωωω, τρελαθηκε λενε ολοι οι παρισταμενοι μολις με βλεπουν. Ενταξει, αυτος ηταν μαλακας, εγω τι φταιω να τρεχω τωρα σε δικαστηρια και φυλακες; Εαν ειχα αντιδρασει νωρις και ειχα κανει σκηνη, θα ηταν ελεγχομενης εκτασης και χωρις μεγαλα προβληματα, αλλα δεν ηθελα να δημιουργησω φασαρια.
Μητριαρχια σημαινει πως ιεραρχικα ανωτερη στην οικογενεια ειναι η μητερα. Λαθος. Πατριαρχια σημαινει πως ιεραρχικα ανωτερος ειναι ο πατερας. Λαθος, λιγο λιγοτερο λαθος, αλλα παλι λαθος. Δεν αρκει το φυλο για να στοιχειοθετησει τον αρχοντα ενος χωρου ή θεσμου. Ο δημιουργος ή ο προστατης, αντρας ή γυναικα ειναι ο αρχων. Το ανδρογυνο αρχει μαζι στην οικογενεια. Ωστοσο, ο ανδρας εχει ενα ελαφρυ προβαδισμα στην ισοδυναμια, οπως ο Διας με την Ηρα, επειδη συνηθως (οχι παντα) αναλαμβανει περισσοτερες υποχρεωσεις, αρα εχει και ελαφρως περισσοτερα δικαιωματα. Η μαχη της ιεραρχιας ειναι ενα προβλημα που ταλανιζει ανεκαθεν την ανθρωπινη κοινωνια. Καλυτερα να ασχοληθουμε με την υπερβαση του, παρα να μπουμε στο παιχνιδι αυτο και εμεις. Και η υπερβαση ερχεται με την αποκτηση της ισορροπιας στα δυο αυτα στοιχεια. Οταν καποιος αναπτυξει την θηλυκοτητα του παυει να τον κατατρεχει η αναγκη της επικρατησης του εις βαρος των αλλων. Οταν καποιος αναπτυξει την αρσενικοτητα του, παυει να αναζητα καποιον "αφεντη" ειτε ανθρωπο ειτε θεσμο, εξ ου και χειραφετειται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς επιτυγχανεται τωρα αυτο; Οτι απωθειται απο εμας, συμβαινει επειδη δεν το αποδεχομαστε στον εαυτο μας, δεν θελουμε να το αναγνωρισουμε. Η στιγμη που θα το αποδεχτουμε βαθια, ειναι η αρχη της εσωτερικης μεταμορφωσης. Για παραδειγμα πριν καμποσο καιρο, ανεφερα πως ειμαι γιν (εχω θηλυκη πολωση). Αυτο το ανεφερα και σε παρεες, που ηξερα πως θα το παρουν στραβα. Παρατηρησα πως σε ολες αυτες τις περιπτωσεις ημουν μακραν πιο αληθινα αρσενικος. Το να υπαρχεις αρσενικος, σημαινει να εκφραζεις ανοιχτα την αληθεια σου, να μην κρατας τιποτα κρυφο μεσα σου. Να τα λες και να απελευθερωνεσαι απο την δυναμη τους να σε κρατουν δεσμιο. Ταυτοχρονα, ακομα και αν δεν σε ενοχλει, να μην επιτρεπεις, μπροστα σου, κανεναν να σε υποτιμα. Απο πισω ετσι και αλλιως μπορουν να λενε οτι θελουνε, δεν μας απασχολει αυτο, οι "γυναικες" δρουν στα παρασκηνια διοτι δεν εχουν το θαρρος να βγουν μπροστα, οι "ανδρες" στο προσκηνιο διοτι απο την στιγμη που φερονται δικαια, δεν εχουν να φοθηθουν τιποτα.
Ευχομαι ειλικρινα να βρισκετε ανθρωπους που θα σας βοηθησουν να απελευθερωνεστε με το να τους "ανοιγεστε" και να επικοινωνειτε τις κρυφες ανομολογητες αληθειες σας. Αυτο δεν ειναι ευκολο, διοτι χρειαζεται να υπαρχει καποια εμπιστοσυνη για να το τολμουμε πιο ευκολα. Αλλα ειναι απαραιτητο να συμβει ως μερος της αυτο-ψυχοθεραπευτικης μας διαδικασιας. Δεν εχει τοσο σημασια το ποιος θα ειναι ο αλλος, αρκει εμεις να το κανουμε.
Η κατωτατη υποσταθμη δεν αφορα το ωραιοτατο γιν αλλα αποτελει την συνεπεια της μη αναπτυξης και του ωραιοτατου γιανγκ, μετα απο καποιο χρονο. Η δαιμονικοτητα ειναι προιον της Σκιας μας που εμεις δημιουργησαμε, καθως η Σκια καθισταται εχθρος οταν εμεις δεν την αναγνωριζουμε. Εαν την αναγνωρισουμε και βρουμε τροπο να την ενσωματωσουμε, τοτε το αποτελεσμα ειναι η ολοκληρωση του ανθρωπου. Για να συμβει αυτο, θα πρεπει να τηρησουμε το Γκουρτζιεφικο "love what 'it' does not love" "Να αγαπας οτι η τωρινη σου προσωπικοτητα δεν αγαπα"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν αποφευγεις τις αντιπαραθεσεις, θα πρεπει να βρεις τον τροπο να τις αγαπησεις.
Αν αποφευγεις τις δυσκολες αληθειες, θα πρεπει να βρεις τον τροπο να τις αγαπας.
Αν δεν αγαπας τους ανδρες, θα πρεπει να μαθεις να τους αγαπας.
Αν δεν αγαπας τις γυναικες, θα πρεπει να μαθεις να τις αγαπας.
Αν δεν αγαπας την κοπιαστικη εργασια, θα πρεπει να μαθεις να την αγαπας για οσα μονο αυτη προσφερει
κοκ
Η Λιλιθ ηταν ισοτιμη γυναικα του Αδαμ φτιαγμενη απο χωμα, αρα ηταν και γιν και γιανγκ. Αν δεχτουμε τα οσα ακουγονται για αυτην, εχει ξεπεσει σε μια ανευθυνη γιανγκ εκμεταλλευομενη και κλεβοντας ενεργειες τριτων, αρα νομιζει πως ειναι γιανγκ ενω δεν ειναι. Με την μεθοδολογια αυτη, ποτέ δεν θα επιτυχει ικανοποιηση, οποτε ολο και περισσοτερο θα κατανταει να μετερχεται κατωτερους τροπους. Ειναι σαν τον κλεφτη που "χτυπαει" ψιλικατζιδικα με ανημπορους ηλικιωμενους και καμαρωνει πως ειναι μαγκας και ανδρας. Στην ουσια ειναι ενα παρασιτο. Ο πραγματικος γιανγκ δημιουργει ο ιδιος (ή η ιδια). Δικατεχεται απο μια αμεμπτη ηθικη και υπευθυνοτητα. Εχει πλεονασμα και ικανοτητες και γνωριζει πως θα συνεχισει να το κανει, οποτε δεν τσιγκουνευεται να δινει. Ο Ηλιος αποτελει το αρσενικο απολυτο τροπο για τον τροπο που συμπεριφερεται. Δεν χρεωνει τις ακτινες του. "Παρτε να χετε ρε γατακια ανθρωποι, να ζειτε ομορφα θελω, σας παρεχω ζωη αφθονη απλα γιατι μπορω και γουσταρω"
Ελ Στοχαστης
Μάλιστα, Ελεύθερε Στοχαστή. Όχι το μάλιστα που αν το πει γυναίκα πρέπει να φοβάσαι. Το κανονικό το μάλιστα. Το υπερθετικό. Της συμφωνίας. Έριξες φως στα σκοτεινά σημεία που δεν μπορούσα να αποκρυπτογραφήσω. Πολύ ωραία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν η αρμονία είναι η μεσότητα που προσπαθούμε κάθε φορά να επιτύχουμε στον κόσμο των αντιθέτων, (50 δράμια γιανγκ, 49 δράμια γιν και ένα δράμι χιούμορ), είμαστε όμως ταυτόχρονα και παρατηρητές. Ποιος παρατηρεί; Εμείς οι ίδιοι πάλι. Αλλά ας το πούμε ο ανώτερος εαυτός μας. Ο παρατηρητής αυτός βλέπει τις κινήσεις μας στο γήινο πεδίο, τον υλικό κόσμο. Βλέπει το μέγεθος της φωτιάς μας, τα δώρα της ευγένειας μας, την λογική του νου μας την ώρα που μετράμε πόσα δράμια από κάθε υλικό θα βάλουμε στην συνδιαλλαγή μας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αυτός ο ανώτερος εαυτός, αυτός που ίσταται υπεράνω όχι μόνο της αντίθεσης αλλά και της αρμονίας, μπορεί να σχολιάσει; Κι αν σχολιάσει αυτός αντί για μας, τι είδους σχόλιο θα γράψει που θα υπερβαίνει την εκάστοτε αρμονία;
Μερικές φορές ο Λύκιος, ίσως και μονάχα λόγω έλλειψης χρόνου, γράφει κάτι τέτοια σχόλια. Ούτε γιν ούτε γιαγκ. Αποστασιοποιημένα. Αυτό κι αυτό. Αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτή η περίπωση.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στην Una, που ενώ υπάρχει αμφίπλευρη έλξη, γίνεται κάθε φορά στο τέλος μπαχαλάκης.
Τι είδους φλερτ είναι αυτό, και δεν εννοώ προφανώς ερωτικό ούτε οτι απευθύνεται σε μένα, που γίνεται μέσω μπούλιγκ και καταλήγει σε παρανάλωμα του πυρός; Δηλαδή ξέρω. Έτσι φλέρταρα κι εγώ μικρή. Αλλά χωρίς παρανάλωμα.
***
Δ.
Μεγαλη υποθεση η συζευξη των αντιθετων που συζητησαμε πριν 3-4 ποστ. Μεσοτητα δεν θα πει υποχρεωτικα 50-50 γιν-γιανγκ. Θα πει ισορροπη αναπτυξη και των δυο απο το ατομο, ωστε οταν οι καταστασεις απαιτουν μια Α ποσοτητα γιν ή γιανγκ, να την εκφραζει και μετα να την αφηνει πισω του, χωρις να προσκολλαται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛογικα ετσι ειναι, υπαρχουν δυο εαυτοι, ο κατωτερος και προσωρινος και ο ανωτερος και μονιμος. Ο ανωτερος εαυτος μπορει να αρχισει να εκδηλωνεται μονο οταν ο ανθρωπος ως συνολο εχει παψει να αποτελειται απο αναριθμητα "εγω" που κραυγαζουν καθε τοσο για μια ολιγολεπτη θεση στο "τιμονι" της τωρινης προσωπικοτητας μας. Οταν το "βουλωσουν" ολα αυτα τα "εγω", τοτε θα αρχισει να εμφανιζεται ο ανωτερος Εαυτος. Αυτο αποτυπωνεται εξαιρετικα στο βιντεο ο "Αφεντης της Αμαξας".
https://www.youtube.com/watch?v=bGK15jOjAUo
Το σχολιο που θα εγραφε ο ανωτερος εαυτος, θα ηταν ενα πραγματικα ελευθερο σχολιο, αυτο που θα χρειαζοταν στην περιπτωση, χωρις χρωματισμους απο την προσωρινη προσωπικοτητα του φορεα του, πχ Ελληνας, ανδρας, γυναικα, γιν, γιανγκ, κοκ και βεβαια χωρις καμια αναγκη ματαιοδοξιας ή αποκομισης καποιου κερδους απο την συνδιαλλαγη πχ αναγνωριση. Ας προσπαθησουμε οσο μπορουμε και εμεις να πραττουμε το ιδιο
Το "φλερτ" με την Una δεν ειναι τιποτα αλλο απο την ταυτοχρονη ελξη ακι απωθηση των αντιπολικων στοιχειων του διπολου. Γενικα συμβαινει το εξης. Ερωτευομαστε ενα χαρακτηριστικο που υποδηλωνει κατι που χρειαζεται να αναπτυξουμε εμεις στον εαυτο μας πχ το στοιχειο της φωτιας, αρα ερωτευομαστε ενα ατομο που εχει αρκετα αναπτυγμενο αυτο το στοιχειο, διοτι πεφτουμε στη παγιδα του "οσο περισσοτερο, τοσο καλυτερα". Μετα την συναναστροφη μας ομως με αυτο το ατομο, αναποφευκτα παρατηρουμε πως το ατομο αυτο εχει τρομακτικη ελλειψη στο αντιπολο στοιχειο,(υποχρεωτικα λογω διπολου) εν προκειμενω του νερου στο παραδειγμα μας, οποτε εκφραζει μια ανυποφορη ανικανοτητα να ακουει και να αποδεχεται ή να κατανοει.
Αρα αυτο που ερωτευομαστε, οδηγει υποχρεωτικα στο ξενερωμα μας μεσω του αντιπολου στοιχειου.
Ενας ανθρωπος γιανγκ πολωσης (φωτια) λογω ελλειψης γιν(νερου) ειναι ταυτοχρονα και τυραννος,φασιστας,χουλιγκαν,δεν ξερει να κατανοει, να νιωθει,να συμπονα,να καταλαβαινει,δεν εχει υπομονη, δεν σεβεται ορια κοκ
Ενας ανθρωπος γιν πολωσης (νερο) λογω ελλειψης γιανγκ (φωτιας), δεν ξερει να λεει οχι εκει που πρεπει, να βαζει ορια,να εμποδιζει την εκμεταλλευση απο τριτους, εχει την ταση να μην δρα και να μην παιρνει αποφασεις, να τα περιμενει ολα απο τους αλλους, να ειναι αναβλητικος και στατικος, κοκ
Ενας ανθρωπος της σκεψης (αερας) λογω ελλειψης του στοιχειου της γης, υπολειπεται σε πρακτικοτητα και ειναι μουχλας
Ενας ανθρωπος πρακτικος (γη) λογω ελλειψης του στοιχειου του αερα, ζει μια ζωη επαναληπτικη, βαρετη, και ανευ ουσιας ή νοηματος.
Το στοιχειο της φωτιας συμπεριφερεται οπως η φωτια, δεν σεβεται ορια και αν δεν σταματηθει δεν σταματαει να καιει, εξαπλωνεται αμυαλα. Τα κανει "ολα πουτανα". Υπερβολικο χαος και αταξια που ερχεται υποχρεωτικα μαζι με μια αισθηση πως δεν υπαρχει ελπιδα, με ενα μηδενιστικο (νιχιλιστικο) τροπο ζωης. Αυτη ειναι η φυση του.
Το νερο στον αντιποδα ειναι ηρεμο, αναζηταει το επιπεδο της θαλασσας και μολις το βρει, παιρνει το σχημα του χωρου στον οποιο βρισκεται και "αραζει". Ειναι cool.
Στην ουσια λοιπον η φωτια ψαχνει καπου να χωθει, κατι να καψει, να αναστατωσει, να καταστρεψει. Η φωτια θελει υλικα για να συντηρηθει καθοτι σταματαει μονο οταν συναντησει το νερο ή σταματησει να βρισκει υλικα να καιει. Ψυχολογικα, ενα ατομο εκτονωνεται για λιγακι μονο οταν παρει την επιβεβαιωση και αναγνωριση πως ειναι ιεραρχικα ανωτερο. Πρακτικα, η χρηση του ειναι να μας γινει ενεργεια και ωθηση για να πορευομαστε στη ζωη και να προχωρουμε μπροστα. Οταν ειναι σε υπερβολη υπαρχει προβλημα. Ισως ενας συνδυασμος με ενα ατομο με ελλειμα να εχει καλο αποτελεσμα αν υπαρχει ενας σεβαστος δεσμος αναμεσα τους πχ δυνατη φιλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλιοτερα, ειχα μια τετοια συμπεριφορα. Τωρα η νοοτροπια μου ειναι "Δικο σου το προβλημα, δικια σου και η ευθυνη αντιμετωπισης" (it's your shit, you deal with it). Οχι επειδη δεν θελω να βοηθησω, αλλα επειδη δεν θελουν αυτα τα ατομα να βοηθηθουν. Γενικα μιλωντας, τα ατομα που εκφραζουν τη φωτια, ευκολα καταναλωνονται τα ιδια απο το στοιχειο αυτο. (consumed by it) Γινονται χουλιγκαν. Ξερουμε την συμπεριφορα των χουλιγκαν. Γινονται εκφραστες του αποδομητικου παραγοντα επι μονιμου βασεως, εχουν ταυτιστει και προσκολληθει σε αυτο. Γινονται ανθρωποι του ερεβους που λεει και ο τιτλος του παροντος ποστ. Ξεκινουν απο μια ορθη διαθεση να βαλουν τα πραγματα στη θεση τους, αλλα η υβρις της υπερβολης τους και η ελλειψη γνωσης ή ικανοτητας ωστε να το επιτυχουν αυτο, οδηγει στο τελος να τα "γαμ.νε ολα". Εχουν πλεονασμα ενεργειας, αλλα δεν ξερουν τι να κανουν καθοτι εκλειπει η σοφια της ορθης σκεψης. Δεν μπορουν ομως να μην κανουν τιποτα, κατι πρεπει να κανουν. Οποτε κανουν την μια μπιπ μετα την αλλη.
Ειναι σαν να θελω να παω απο το σημειο Α στο σημειο Β, χωρις να μπορω να σταματησω ουτε δευτερολεπτο, σαν να εχει παρει φωτια ο πισινος μου ενα πραγμα. Ελα ομως που δεν ξερω πως πανε στο σημειο Β, ενω φυσικα πιστευω πως ξερω αριστα τον δρομο. Σαν τον οδηγο που απο εγωισμο δεν παραδεχεται πως εχει χαθει και δεν καταδεχεται να ρωτησει καποιον διοτι θεωρει πως αυτο θα τον.. υποτιμουσε και ακυρωνε. Καταληγει να παει περα δωθε σαν τον κουζουλο, και να κανει χαζομαρες σαν αυτες που κανουν οι χουλιγκαν. Στην ουσια ψαχνουν εκτονωση που μπορει να προελθει μονο απο την αναπτυξη του θηλυκου στοιχειου, αλλα δεν καταδεχονται να το παραδεχτουν διοτι θεωρουν το θηλυκο στοιχειο "κατωτερο" και "ατιμωτικο". Δυσκολο να αλλαξεις μυαλα σε καποιον που δεν ξερει να "ακουει" Εχει "κλειδωσει". Τι κανει καποιος αλλος; Απλα αν δει πως εχει "κλειδωσει", τοτε βαζει ορια, ωστε να μην δεχεται πανω του αυτες τις εκτονωσεις.
Επειδη ανεφερες την Una, προσωπικα την θεωρω καθολα αποδεκτη, δεν θα ειχα κανενα προβλημα συναναστροφης με το ατομο Una. Οσο ομως υπαρχει αυτη η συμπεριφορα που αναφεραμε, κατι τετοιο δεν μπορει να συμβει. Αν αυτη η συμπεριφορα εκλειψει, ολα μια χαρα. Οσο ομως συντηρειται, ταπαμε. Για σενα Δ, θα ειναι αρκετα ευεργετικο να βρεις ενα ανθρωπο του ιδιου φυλου που να εκφραζει αυτο το στοιχειο της φωτιας και να κανεις παρεα μαζι της σε φιλικο επιπεδο. Θα πω για μενα ομως
Πριν καμποσο καιρο εκανα λιγοστη παρεα οταν τυχαινε με ενα ατομο τυπου "μπραβος της νυχτας" επειδη γνωριστηκαμε στο γυμναστηριο μεσω κοινου φιλου. Για μενα αυτα δεν εχουν σημασια και δεν τα παρατηρω, εγω κοιταω τον ανθρωπο, αλλα για να μην πολυλογω. Απο την δικια του οπτικη ειχε τα "δικια" του. Μπορει να σε σκοτωνε βεβαια, αν τον κοιταγες στραβα/υποτιμητικα, αλλα προσπαθουσε να ειναι δικαιος και καθαρος απο την πλευρα του, αλλο αν δεν τα καταφερνε διοτι "μεχρι εκει μπορουσε". Παρατηρησα λοιπον πως η επιθετικοτητα του ηταν μια μορφη αμυνας, επειδη αν ανοιγοταν με καποιον και γινοταν φιλος και τα λεγανε πιο χαλαρα και εριχνε τις αμυνες του, ο αλλος τον υποτιμουσε και εβρισκε τροπο να τον ξεφτιλιζει οποτε μπορουσε. Αν εριχνε τις αμυνες του, οι ανθρωποι παραβιαζαν τα ορια του. Βεβαια, παιζει ρολο και οι παρεες που συναναστρεφεσαι. Μονο οι εκλεπτυσμενοι ανθρωποι σεβονται τα ορια των αλλων, χωρις να χρειαζονται αυτοι να τα θετουν. Οποτε χτιζουμε ενα φρουριο για να προστατευουμε τον εαυτο μας, και καταληγουμε φυλακισμενοι στον δικο μας πυργο, εκτος απο τους πολυ δικυος μας ανθρωπους που εχουν περασει απο πολλες δοκιμασιες με την παροδο του χρονου. Αυτες ομως δεν ειναι αρκετες για να καλυψουν τις πολλες και διαφορετικες αναγκες ενος ανθρωπου. Για να το κλεισω, εγω αποκομισα την αισθηση ενος ανθρωπου "καθαρου", τουλαχιστον ως προς εμενα, διοτι εγω δεν εχω να φοβηθω κατι. Οι αλλοι τον φοβουνταν. Το λεω αυτα, διοτι τα καλα στοιχεια ενος τετοιου ανθρωπου ακομα και αν αυτα ηταν σε επιπεδο επιθυμιων του και δεν τα πολυκαταφερνε να τα εκφραζει ο ιδιος, καλο ειναι να τα ενσωματωσουμε καπως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελος, για να το υπενθυμισω και για μενα, θα ηθελα να αποπειραθουμε μια νεα προσεγγιση σε αυτο
"Να εξηγήσω οτι το ενδιαφέρον μου για το τι απο μας ελευθερώνεται από το υλικό σώμα αφορά την αναπότρεπτη στιγμή του θανάτου και όχι εν ζωή"
μεσα απο τα λογια του δασκαλου Αττεσλη επειδη ετυχε να διαβασω κατι σχετικα προσφατα. Οποιος εχει να σχολιασει κατι πανω και σε αυτο, οτιδηποτε, ειναι φυσικα καλοδεχουμενος (more than welcome)
Ελ Στοχαστης
Δεν μπορώ να μην πω ένα μπράβο στον Ελεύθερο Στοχαστή για την συγκροτημένη σκέψη του, που τόσο οργανωμένα μας παραθέτει μαζί με τις γνώσεις του και για τον πολύτιμο χρόνο του που γενναιόδωρα μας χαρίζει. Ξέρω πως δεν συνηθίζονται οι ευχαριστίες σε ένα φιλοσοφικό συμπόσιο αλλά όπως και να το δούμε, τα γραπτά του είναι άκος ψυχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένουμε με πολύ ενδιαφέρον όσα έμαθες για την έξοδο από το υλικό σώμα.
Προσωπικά όσα ήξερα τα έγραψα ήδη. Μαζί και την τολμηρή ανέκδοτη οικογενειακή ιστορία του θείου μου που βγήκε σαν καπνός από την καμινάδα του διπλανού σπιτιού όπου έμενε. Είναι σαν καπνός η σύσταση του αιθερικού σώματος; Μάλλον έδωσε σχήμα στον καπνό. Κάπου διάβασα πρόσφατα οτι το αιθερικό είναι σαν πολύ λεπτός καπνός, ενώ το αστρικό/συναισθηματικό είναι σαν ατμός. Εμείς οι Έλληνες όλους αυτούς τους φορείς, τα λεπτεπίλεπτα φουστανάκια του Πνευματικού Ανθρώπου, τα ονομάζουμε συγκεντρωτικά ψυχή. Αγνοούμε τους διαχωρισμούς και τις διαφορετικές διαστάσεις που συνυπάρχουν.
Αν αλιεύσω κάτι από το υποσυνείδητο ή από αλλού, θα το αναφέρω.
***
Δ.
Αφήνω και ένα τεστάκι για όσους έχουν ελεύθερο χρόνο αυτό το εορταστικό τριήμερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας πετάω κομφετί και σερπαντίνες και σας συμβουλεύω να κεραστείτε από ένα κανταΐφι, το κατ' εξοχήν αποκριάτικο γλυκό. Και γαλακτομπούρεκο κάνει. Σας εύχομαι να περάσετε καλά.
Ποιο είναι το κυρίαρχο ημισφαίριο του εγκεφάλου σας;
https://enallaktikidrasi.com/2016/11/test-poio-einai-kyriarxo-imisfairio-egkefalou/
***
Δ.
Ζήτω συγγνώμη για την απουσία μου αγαπητοί συνδαιτυμόνες. Κάποιος πολύ σοβαρός προσωπικός λόγος, δεν μου επιτρέπει την συμμετοχή μου για την ώρα. Θα επανέλθω μόλις τελειώσουν όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την κατανόηση.
ΛΥΚΙΟΣ.
Κατανοούμε, συναισθανόμαστε και είμαστε νοερά κοντά σου, αγαπητέ μας Λύκιε.
Διαγραφή***
Δ.
Σε ευχαριστώ καλή μου Δέσποινα!
ΔιαγραφήΜόλις εχασα την μητέρα μου.
Καλό της Παράδεισο...
ΛΥΚΙΟΣ.
Θερμά συλλυπητήρια, πολυαγαπημένε μας Λύκιε.
ΔιαγραφήΕύχομαι ολόψυχα κι εγώ καλό της Παράδεισο. Κι ακόμα εύχομαι, με την εύνοια του σύμπαντος, να καταφέρετε να συναντηθείτε σύντομα στα όνειρα σου, κι αυτό θα είναι μεγάλη ανακούφιση για την ψυχή σου. Συνάντησα την δική μου μητέρα, μετά τις πρώτες εννέα μέρες, αρκετές φορές και ζήσαμε εκπληκτικές στιγμές.
Ο νους μας κοντά σου.
***
Δ.
Σε ευχαριστώ πολύ, αγαπητή μου Δέσποινα. Για 40 ημέρες ακόμη, η ψυχή της θα περιδιαβαίνει τα μέρη μας και θα νιώθει τις δικές μας ψυχές.
ΔιαγραφήΟ πένθημος πόνος, είναι γι' αυτούς που μένουν και στερούνται την παρουσία του. Ο απελθών βιώνει άλλη απώλεια.
Η αποκκόληση από τα πάθη της ύλης, είναι η πρώτη δυσκολία του ταξιδιού...
Καλό της κατευόδιο...
ΛΥΚΙΟΣ.
θερμα συλλυπητηρια. Να ζησεις να την θυμασαι
ΔιαγραφήΚαλο της ταξιδι
Νιώθαμε οτι κάτι συμβαίνει. Δεν θέλαμε να ρωτήσουμε ευθέως, και με χιούμορ προσπαθούσαμε να το εξορκίσουμε. Δεν γίνεται όμως, όταν είναι η αναπόδραστη νομοτέλεια στη μέση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ υλικός και ενεργειακός εαυτός μας δεν μπορεί να νικήσει τον δημιουργό του. Ο Πνευματικός εαυτός μας όμως μπορεί να αναμετρηθεί μαζί του.
Και γι' αυτό προσπαθούμε, κι εδώ με την επίβλεψη σου αλλά και ο καθένας χωριστά , να κάνουμε την σύνδεση μ' αυτόν το ανώτερο Πνευματικό εαυτό.
Καλό κουράγιο, Λύκιε.
Να έχει καλό ταξίδι η μανούλα σου.
***
Δ.
Καλησπέρα Λύκιε,
ΑπάντησηΔιαγραφήυπέπεσε στην αντίληψη μου αυτο το video
https://www.youtube.com/watch?v=Czx-OIyrQwQ&list=RDCzx-OIyrQwQ&start_radio=1
και ηθελα να σε ρρωτήσω αν πρόκειται για σκληρό μυητικο σατανισμό. Ευχαριστώ εκ των προτέρω
Η μουσική Death και Satan Metal κατά την γνώμη μου, είναι show business που επενδύει σε τάσεις, που υπάρχουν ήδη μέσα στην κοινωνία.
ΔιαγραφήΑσφαλώς πίσω από όλο το show υπάρχει ο σατανισμός, που προωθείται μέσω της μουσικής.
Οι σκηνοθετιμένες σκηνές που δείχνει το βίντεο, παραπέμπουν σε μυστικιστικά-αποκρυφικιστικά σύμβολα του εωσφορισμού και της Καμπάλα.
Δεν ξερω αν ο σατανισμός διαχωρίζεται σε σκληρό και μαλακό, αλλά σίγουρα τα τελετουργικά του περιέχουν σκληρές εικόνες, που στοχεύουν στον τρόμο και τον θάνατο.
ΛΥΚΙΟΣ.
Δόξα τω Θεώ Πάντων ένεκεν Λύκιε για την γλυκιά σου μανούλα. Σε φιλώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου, όλους και όλες για τις ευχές και τη συμπαράστασή σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
Θυμήθηκα τώρα, αγαπημένε μας Λύκιε, όταν χάσαμε τον πατέρα μου, οι συγγενείς και φίλοι δεν μας άφησαν καθόλου μόνες εμένα και την μητέρα μου. 40 ολόκληρες μέρες γινόταν καθημερινά πάρτυ, όπως τα λέγαμε μετά, και όλη μέρα ετοιμάζαμε το σπίτι και ανανεώναμε τα τρόφιμα και τα κεράσματα για να είναι όλα έτοιμα για το απόγευμα που άρχιζε η συγκέντρωση, μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Ήταν κόπος. Κουραζόμασταν και κοιμόμασταν βαθιά. Λέγαμε πού θα πάει αυτό; Μόλις όμως πέρασαν οι σαράντα μέρες, όλα αυτά σταμάτησαν. Και μόλις μείναμε μόνες, καταλάβαμε γιατί μας κρατούσαν διαρκώς απασχολημένες. Τότε νιώσαμε το πένθος. Αλλά είχαν περάσει οι πρώτες καυτές μέρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν τελικά συνειδητά δώρα αγάπης και συμπαράστασης το οτι δεν μας άφησαν λεπτό μόνες. Δεν το ξεχνώ.
Όταν πάλι έχασα την μητέρα μου και όλες οι θείες είχαν ήδη φύγει για τον άλλο κόσμο, (ήταν λίγο μεγάλοι οι γονείς μου όταν με έφεραν στον κόσμο, κι έτσι τους έχασα όλους κάπως νωρίς), δεν υπάρχει συγγενής που να μην ήρθε στον ύπνο μου να μου συμπαρασταθεί. Όνειρα αληθινά, συγκλονιστικά και απίστευτα. Έτσι επιβίωσα εκστατική και από αυτό το πένθος.
Και αυτοί είναι οι λόγοι που πήρα το θάρρος να γράψω κάτι και να απασχολήσω για λίγο την σκέψη σου.
***
Δ.
Μια φορά κι έναν καιρό η μητέρα μου πήγε στον άλλο κόσμο. Κατάφερα να την βρω με αόρατη καθοδήγηση και συναντηθήκαμε πολλές φορές. Αφού γίναν αυτά, μια μέρα φτάνω πετώντας στον ύπνο μου στο πατρικό μου σπίτι. Βρίσκω εκεί στο καθιστικό μαζεμένες όλες τις πολύ στενές συγγενείς μου, μία μόνο από αυτές, μια εξαδέλφη μου, από τον κόσμο των ζωντανών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε σηκώνεται η αδελφή της μητέρας μου και μου λέει: Άργησες βρε κορίτσι μου, ξημέρωσε. Σε περιμένουμε όλη τη νύχτα. Με παίρνει από το χέρι και με οδηγεί στην αποθήκη. Ήταν εκεί η μητέρα μου. Πάνω στον τοίχο κρεμόταν μια κρεμάστρα με ένα καλοκαιρινό ταγιεράκι της μητέρας μου. Επάνω στην κρεμάστρα ήταν δεμένο ένα σχοινάκι.
Μου λέει, το βλέπεις αυτό το σχοινάκι; Κοίταξε το καλά για να το θυμάσαι μόλις ξυπνήσεις.
Ξύπνησα. Ήταν 7 το πρωί. Το θυμόμουν. Ακόμη το θυμάμαι. Ένιωσα θαυμασμό για την αυστηρή και σοφή αυτή γυναίκα που με το χαριτωμένο αυτό τέχνασμα κατάφερε να ενώσει τον αόρατο με τον ορατό κόσμο.
***
Δ.
Πολύ όμορφες οι ιστορίες σου, αγαπητή μου Δέσποινα! Γεμάτες αγάπη και μηνύματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις στοχάζομαι.
Σε ευχαριστώ από καρδιάς...
ΛΥΚΙΟΣ.
Οι άνθρωποι μερικές φορές, διαμαρτύρονται και λένε: "Αν ζούσα σε διαφορετικές συνθήκες ή σε μια διαφορετική χώρα, το φως μου θα μπορούσε, να λάμψει σε μεγαλύτερο βαθμό". Κάποτε υπήρχαν δύο αδέλφια... Ο ένας ζούσε στην πολυτέλεια, λόγω μιας κληρονομιάς από την σύζυγό του. Ο άλλος προσπαθούσε να κάνει ότι ήταν δυνατόν, για να εκπαιδεύσει τον εαυτό του, να επιτύχει τη νίκη πάνω στην φύση και τις αδυναμίες του, να βοηθήσει και να διαφωτίσει τους ανθρώπους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο τέλος, κι οι δύο πέθαναν, και εκείνος που ζούσε μια πολυτελή ζωή, βρέθηκε στο χαμηλό Αστρικό Πεδίο, ενώ ο άλλος πήγε στο Υψηλότερο Νοητικό.
Κάποτε ο αδελφός, που ζούσε στο Χαμηλό Αστρικό Πεδίο, ρώτησε έναν Διδάσκαλο που επισκεπτόταν, τον λόγο, για μια τέτοια αδικία. Και Εκείνος απάντησε: "Αυτοί που αντιμετωπίζουν δύσκολες συνθήκες, σοβαρά προβλήματα, εμπόδια πολλών ειδών, επιπλοκές και κινδύνους στη ζωή αναπτύσσονται ταχύτερα, προς τους Υψηλότερους Κόσμους, από εκείνους που πέφτουν στην πολυτέλεια."
(Education as Transformation, vol.1)
(( Τορκόμ Σαραϊνταριάν ))
Χαιρετώ όλους σας,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η πρώτη φορά που γράφω στο αναψυκτήριο σας αν και πολλές φορές έχω περιπλανηθεί μέσα στο blog του Καταχθόνιου Δαίμονος. Και πολλές φορές οι συζητήσεις σας έχουν γίνει τροφή για την σκέψη μου. Έτσι αποφάσισα να γράψω την άποψη μου αν και φαίνεται πως «έπεσα» σε άσχημη συγκυρία…
Θερμά συλλυπητήρια Λύκιε για την μητέρα σου…
Βλέπω ότι μπορούμε να δεχθούμε την ύπαρξη ενός δημιουργικού κι ενός καταστρεπτικού παράγοντος ως νόμους του σύμπαντος ενώ αντίθετα διαχωρίζουμε το κακό από το καλό σαν κάτι μη επιθυμητό. Αν όμως δεχθούμε ότι όλο το σύμπαν μας είναι δυαδικό, τότε θα πρέπει να δεχθούμε και την ύπαρξη του κακού ως μέρος αυτού, όπως έχουμε δεχθεί και ότι υπάρχει και ο καταστρεπτικός παράγοντας.
Βέβαια, η χρησιμοποίηση της λέξης μεταμορφωτικός αντί καταστρεπτικός, θα μπορούσε να ονοματίζει εξίσου και τους δύο παράγοντες που αναφέρθηκαν (δημιουργικό και καταστρεπτικό).
Δεχόμενοι την λέξη «μεταμορφωτικός» αποδεχόμαστε την οποιαδήποτε αλλαγή συμβαίνει. Αφού είτε «καλώς» είτε «κακώς», κάτι αλλάζει. Και ποιος είναι αυτός που θα πει ότι μια αλλαγή είναι καλή η κακή; Κάθε φθινόπωρο τα φύλλα κιτρινίζουν και πέφτουν. Αυτό είναι καλό ή κακό;
Άρα, αφού δεν κρίνουμε το «έτσι» και το «αλλιώς» στους νόμους της φύσης, αλλά ακόμη κι αν το κάνουμε γνωρίζουμε πόσο σχετικό είναι, γιατί όταν πρόκειται για το καλό και το κακό είμαστε τόσο απόλυτοι;
Κι αν το καλό και το κακό είναι άλλος ένας νόμος του σύμπαντος;
Έπειτα είναι και οι «άλλες μας ζωές». Κάποιος προσπαθεί σε αυτή τη ζωή να κάνει το καλό, να είναι καλός να μην πληγώσει κανέναν κλπ. και σε κάποια από τις άλλες του ζωές να είναι εγκληματίας, δολοφόνος; Κι αν είναι κι αυτό μια επιλογή;
Άλλωστε σύμφωνα με τους γνωστούς νόμους τους σύμπαντος, δεν μπορεί να υπάρξει καλό χωρίς κακό. Αλλά ούτε και το κακό υφίσταται χωρίς την ύπαρξη του καλού. Παραπέμπω στο σύμβολο του Τάο. Πως μπορούμε λοιπόν εμείς, σε ένα σύμπαν που δομείται από δυο στοιχεία να ξεδιαλύνουμε το ένα μέσα από το άλλο; Πως είναι δυνατόν να τα ξεχωρίσουμε, να τα χωρίσουμε, να απορρίψουμε το ένα και να κρατήσουμε το άλλο;
Διάβασα στα σχόλια ότι είναι σημαντική ή επιλογή του καλού ή του κακού. Ότι αν επιλέξουμε συνειδητά το κακό «εκχωρούμε το δικαίωμα στον αποδομητικό παράγοντα να μας αποτραβήξει σταδιακά από την θεία ουσία μας».
Αν όμως αυτά τα δύο είναι απλά οι δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, τότε το να κοιτάμε την μια του πλευρά απορρίπτοντας την άλλη ενώ κρατάμε στα χέρια μας ολόκληρο το νόμισμα, μοιάζει στρουθοκαμηλισμός.
Βέβαια, θεωρείται πολύ πιο εύκολο να αποκαταστήσουμε την επαφή με την ουσία μας όταν επιλέγουμε τον δρόμο του καλού. Όμως, γνωρίζουμε ανθρώπους που πάντα ήταν καλοί και ποτέ δεν αποκατέστησαν την επαφή με τον Εαυτό τους.
Αντίθετα, μπορεί κάποιος που έχει κάνει ή έχει υπάρξει πολύ «κακός» να καταφέρει να επανασυνδεθεί με την ουσία του.
Εν ολίγοις, θεωρώ πως η αποδόμηση έρχεται είτε με την ροπή στο απόλυτο κακό, είτε με την ροπή στο απόλυτο καλό. Και μπορεί η αποδόμηση να θεωρείται αρνητική λέξη λόγω του πρώτου συνθετικού της όμως μην ξεχνάμε ότι για να φτάσουμε στην ουσία μας πρέπει να αποδομήσουμε ό,τι έχει πλάσει το εγώ μας.
Ευχαριστώ
Σοφία Π
Καλωσήλθες στον Καταχθόνιο Δαίμονα, αγαπητή Σοφία.
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για τα συλλυπητήρια, αλλά οι συγκυρίες δεν είναι ποτέ αποτρεπτικές ή ακατάλληλες για μια δοκιμή στον χώρο μας.
Χαίρομαι που τον βρίσκεις ενδιαφέροντα και ελπίζω να συνεχίσεις να τον βλέπεις έτσι!
Το καλό και το κακό, είναι οι όψεις ποίου ακριβώς νομίσματος όμως;
Θα απαντούσα πως είναι τα γνωρίσματα της ύλης.
Αν η ύλη βρίσκεται στο μεταίχμιο της Τάξης και του Χάους, τότε είναι επόμενο πως συνυπάρχουν και οι δύο θεμελιώδεις τάσεις του κτιστού και άκτιστου Κόσμου.
Γι αυτό καλούμαστε να βιώνουμε το δίπολο. Διότι μόνο μέσα από τις διαφορές τους, μπορούμε να γνωρίσουμε την Σοφία και την δύναμη του Δημιουργού. Μόνο έτσι μπορούμε να γνωρίσουμε την δική μας φύση, που είναι όμοια με αυτή της Πηγής απ' την οποία εκπορευόμαστε ως ανθρώπινα όντα!
Μόνο έτσι θα επιλέξουμε στο τέλος την επιστροφή μας προς την θεϊκή μας ροπή, κομίζοντας την επίγνωση προς τον Δημιουργό μας.
Όχι τον Δημιουργό και αφέντη της Ύλης, αλλά τον Δημιουργό του Σύμπαντος Κόσμου. Συνεπώς η επιλογή του καλού, έχει νόημα μόνο αν γνωρίσουμε την φύση του κακού. Ασφαλώς στο καλό θα καταλήξουμε όλοι, όχι όμως αβασάνιστα και δίχως βαθειά επίγνωση του άλλου πόλου...
ΛΥΚΙΟΣ.
«Το καλό και το κακό, είναι οι όψεις ποίου ακριβώς νομίσματος όμως;»
ΔιαγραφήΩς νόμισμα αναφέρω τον κόσμο όλον. Αισθητό και μη.
Όπως ένα φράκταλ σχέδιο, όσο κι αν το μεγεθύνεις το βλέπεις να επαναλαμβάνεται, έτσι βλέπω και το καλό με το κακό σε συνάρτηση με το Τάξη και Χάος που ανέφερες. Σαν ένα φράκταλ που στην αρχή βλέπεις την τάξη και το χάος. Εστιάζεις περισσότερο και βλέπεις ένα κόσμο ορατό κι έναν κόσμο αόρατο, εστιάζεις κι άλλο και ξεχωρίζεις μέρα - νύχτα. Σε επόμενη εστίαση βλέπεις άντρα – γυναίκα, μετά καλό, κακό, μετά άσπρο – μαύρο, δεξιά – αριστερά, μέσα έξω
Όπως αναφέρει και ο Ανώνυμος πιο κάτω, ζητούμενο είναι η μεσότητα. Αναγνωρίζοντας πάντα ότι η μεσότητα έχει ίδιο ποσοστό καλού και κακού.
Ευχαριστώ για την υποδοχή!
ΔιαγραφήΕίναι σημαντικό να έχεις έναν χώρο που να μπορείς να ανταλλάσσεις τις απόψεις σου με ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα. Όχι αυτάρεσκα και «ξερόλικα». Κανείς δεν τα μπορεί να τα ξέρει όλα. Όμως το να συζητάς αυτά στα οποία έχεις καταλήξει μετά από πολλή έρευνα, είναι το καλύτερο κρας τεστ. «Είναι έτσι ή μήπως είναι κάπως αλλιώς που δεν έχω σκεφτεί, που δεν έχω… θυμηθεί..»
Σοφία
Σε όλα αυτά που αναλύονται, ο κοινος παρονομαστής είναι η μεσότητα με γνώμονα την ατομική συνείδηση του καθενός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι σπειρεις θερίζεις.
Αυτός ο άγραφος ηθικος νόμος της συνειδήσεως, κρίνει τη σταθμη του εσωτερικού μας κόσμου.
Ένα νόμισμα, μπορεί ποτέ να μας δειχνει ταυτόχρονα και τις δύο όψεις του;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς όχι.
Μόνο την μία ή την άλλη.
Μήπως λοιπόν στη μεσότητα έχουμε απουσία καλού-κακού; Αλληλοεξουδετέρωση;
ΛΥΚΙΟΣ.
Μπορεί . Αν το στρίψεις όπως μια σβούρα . Καθώς περιστρέφεται με ταχύτητα , δειχνει και τις δύο του όψεις όμως η όραση δηλαδη ο νους , αδυνατει να τις διαχωρίσει καθώς ενοπιουνται σε μια .. φιλοσοφικό χιούμορ ας πούμε .. η μήπως όχι ; Αλληλοεξουδετερωση ή ενοποίηση ;;
ΔιαγραφήΆν το περιστρέψεις με ταχύτητα, τότε παραβιάζεις την οπτική ικανότητα να διακρίνει ξεκάθαρη μια εικόνα (τρικ).
ΔιαγραφήΤότε όντως βλέπουμε ενοποιημένη την εικόνα. Ούτε την κορώνα βλέπεις, ούτε τα γράμματα!
Μια νέα εικόνα. Μια μείξη.
Τι είναι αυτό όμως, που μπορεί να κάνει το νόμισμα να περιστρέφεται μπροστά στα μάτια μας;
ΛΥΚΙΟΣ.
Στη μεσοτητα έχεις ήδη αναγνωρίσει το καλο και το κακο. Δεν υπάρχει απουσια, αλλά συνυπαρξη και διάκριση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολο δύσκολο της γης το πέρασμα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι να μη βγαίνει καν ένα συμπέρασμα, έγραψε ο Ελύτης.
Το πέρασμα από το υλικό πεδίο είναι σχετικά σύντομο. Περί τα 100 χρόνια, και γρήγορα περνάει ο καιρός. Δεν ξέρουμε καν με βεβαιότητα αν υπάρχει κι άλλο επίπεδο ζωής εκτός από αυτό.
Καλό και κακό, σωστό και λάθος είναι κάποιες από τις επιλογές που μαθαίνουμε να διακρίνουμε με την παιδεία, με την εμπειρία και τον λογικό νου. Δεν είναι εύκολο να πεις τι είναι καλό κάθε φορά. Παίζει. Τι είναι καλό αν μπει διαρρήκτης στο σπίτι μου; Σε όλα ωφελεί να έχουμε εκπαιδευτεί από πριν ώστε να έχουμε έτοιμες εναλλακτικές. Θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως καλό την δικαιοσύνη. Επίσης την αρετή, σαν το σημείο ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη. Ο λόγος που επιλέγουμε το καλό με την έννοια αυτή, είναι για να ζήσουμε αρμονικά μαζί στην γη. Για να μην φοβόμαστε ο ένας τον άλλον οτι θα μας βλάψει. Για να μπορέσουμε να περάσουμε από το ζην στο ευ ζην. Από το αποκλειστικά ατομικό συμφέρον στην κοινωνική ευημερία.
Την φυσική νομοτέλεια δεν μπορούμε να την αλλάξουμε. Ο "κακός" καιρός που καταστρέφει την προσπάθεια των αγροτών 3 χρόνια σερί, είναι εκτός ελέγχου. Όμως έχουμε παρέμβαση στην φύση. Εγγειοβελτιωτικά έργα, γέφυρες, δρόμοι, τροποποιούν αρκετά την "κακιά" φύση προς όφελος του ανθρώπου.
Να πούμε οτι ο καθένας μας ζει σε ένα δικό του σύμπαν. Οι συγκάτοικοι μας στο σύμπαν μας είναι οι σκιές από άλλα ολοκληρωμένα σύμπαντα που αλληλοτέμνονται με το δικό μας. Το να μπορείς μέσα σ' αυτήν την πολυπλοκότητα να λες πράγματα όπως, "γεια σου ρε Λάκη! Ωραίο μπουφάν. Τί γίνεται η Σούλα;" απαιτεί μεγάλες ικανότητες φιλτραρίσματος, τις οποίες όλες οι συνειδητές οντότητες είναι υποχρεωμένες να αναπτύξουν για να προστατευτούν από την αναμέτρηση με το χάος μέσα στο οποίο δονούμαστε και τσακιζόμαστε.
Κι αν ακόμη όμως καταφέρουμε όλοι να επιλέξουμε το καλό, δηλαδή την αρμονική συνύπαρξη χωρίς να βλάπτουμε ο ένας τον άλλον ούτε και τον πλανήτη, υπάρχουν τα παρανοϊκά οικονομικά ιερατεία που στέκονται απέναντι μας και εναντίον μας. Η βαρβαρότητα όταν δεν μπορεί να εξαγοράσει συνειδήσεις χρησιμοποιεί βία.
***
Δ.
Διάβασα, Λύκιε, για την αλληλοεξουδετέρωση. Έτσι φαίνεται να είναι. Να το σκεφτούμε. Βέβαια ο καλλιεργημένος άνθρωπος πάντα παρουσιάζει μία τάση προς το καλό, όταν έχει το περιθώριο. Καθώς εξανθρωπιζόμαστε προσθέτουμε στην δικαιοσύνη την επιείκια, ακόμη και την συγχώρεση. Πάντα όμως με περίσκεψη, για να μην γίνεται εκμετάλλευση της.
Περνώντας βιαστικά από τα 90 σχόλια για να φτάσω εδώ, είδα τυχαία κάτι σχόλια του αγαπητού Λύκιου γραμμένα στις 5 Φεβρουαρίου, το ένα στις 4:56. Και διαπίστωσα πως το τελευταίο μου σχόλιο είναι σημεία από το σχόλιο αυτό, γραμμένα με δικά μου λόγια. Δεν θυμόμουν τα σχόλια. Μου κάνει εντύπωση το πόσο αθόρυβα, ανεπαίσθητα και ειρηνικά η γνώση και οι ιδέες περνάνε από τον έναν στον άλλον όταν έχουν έρεισμα την λογική σκέψη. Γίνονται δικά μας, κτήμα μας. Η δική μας ουσία. Με ξάφνιασε αυτό πραγματικά, και δεν μπορώ να μην το αναφέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφή***
Δ.
!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου δημιούργησες μία εικόνα με την αλληλοεξουδετέρωση.
Σε έναν τεράστιο επιταχυντή, σαν αυτόν του Cern, από την μία πλευρά να τρέχει το καλό και από την άλλη το κακό. Συγκρούονται δυνατά (έκρηξη) και καθώς εξουδετερώνονται και τα δύο, δημιουργείται η γαλήνη…
Πράγματι έτσι φαίνεται, όπως λεει και Δ.
Είτε είναι έτσι, είτε όχι, πάντως, Σοφία, μας δημιούργησες ωραία και ολοζώντανη εικόνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας σας, σκέφτηκα ως εξής. Έχει το καλό και το κακό σχέση με την φύση; Ό,τι είναι κακό για το ελάφι είναι καλό για τον λύκο και καλό επίσης για την αρμονία στην φύση. Επομένως είναι ωφελιμιστικές έννοιες και εξαρτώνται από την οπτική γωνία, του ωφελούμενου ή του αδικημένου. Βασικά είναι η σκληρή νομοτέλεια του υλοενεργειακού κόσμου που τρώει τις σάρκες του. Ο τρόμος του ελαφιού είναι πραγματικότητα. Κι έτσι θεωρητικά εντοπίζουμε το κακό, όσο ωφέλιμο κι αν είναι. Το ίδιο θα ίσχυε και για τον άνθρωπο, αν εκτός από ζωή, δηλαδή αίσθηση, δεν είχε και νόηση. Είμαστε όμως διττοί. Η νόηση, μας δίνει την δυνατότητα να αρθούμε υπεράνω του ωφελιμιστικού καλού και κακού και να δώσουμε άλλες προεκτάσεις. Όχι μόνο κατά το συμφέρον αλλά και επειδή θέλουμε να εξυψώσουμε την ανθρώπινη φύση μας. Και εξετάζουμε την λέξη καλό κάτω από το πρίσμα αυτό. Είναι άλλο καλό αυτό. Είναι ας το πούμε το Αγαθό. Είναι η προσπάθεια μας να διαχειριστούμε μια σκληρή νομοτέλεια διττότητας χωρίς να απορροφηθούμε από αυτήν, ορίζοντας εμείς τις αρχές. Έχουμε την μεσότητα ανάμεσα σε δύο κακίες, (την υπερβολή και την έλλειψη), έχουμε το μέτρον άριστον και όλη την υπόλοιπη πλούσια φιλοσοφική κληρονομιά. Και αν μπορούμε συνεχίζουμε.
Δεν ξέρω αν έχουν κάποια βάση αυτά.
***
Δ.
Ανώνυμη, ενδιαφέρουσες και ωραία διατυπωμένες οι τοποθετήσεις σου. Διαβάζοντας κανείς εσένα και την Σοφία διαπιστώνει οτι ο γυναικείος λόγος μπορεί να είναι εξίσου γοητευτικός, ουσιαστικός και συγκροτημένος με τον ανδρικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή***
Δ.
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν.
ΔιαγραφήΗ ζωή είναι πράξεις και οχι λόγια.
«Η σκέψη είναι δράση σε πρόβα». Το είπε ο Φρόυδ και ακούγεται αρκετά ελκυστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή***
Δ.
"...Συγκρούονται δυνατά (έκρηξη) και καθώς εξουδετερώνονται και τα δύο, δημιουργείται η γαλήνη…"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκριβώς αυτό λοιπόν. Η αλληλοεξουδετέρωση αυτή καθιστά την μεσότητα, την μόνη (ίσως) οδό διαφυγής από τον κόσμο της ύλης, τον απεγκλωβισμό μας δηλαδή απο τον κόσμο των διττών εννοιών.
Είναι η οδός που οδηγεί στους ανώτερους πνευματικούς κόσμους, όπου δεν χρειάζονται τα δίπολα για να κατανοηθεί η φύση του Θεού και του Ανθρώπου.
Η μεσότητα όμως, δεν επιτυγχάνεται με την απλή μας βούλιση.
Χρειάζεται η δοκιμασία μας μέσα στο δίπολο και η συνειδητή απόσταση από την πόλωση.
Τότε, το νόμισμα δεν μας δείχνει καμία πλευρά του. Μας δείχνει μόνο την κόψη του, που διακορεύει τα δεσμά της ύλης...
ΛΥΚΙΟΣ.
Και για να γίνει αυτό, να αρθούμε δηλαδή πάνω από τον διπολισμό,
ΑπάντησηΔιαγραφήθα πρέπει, (όπως σε μία συνεργασία), ο ηγετικός ρόλος, η διαχείριση, να παραχωρείται στον ικανότερο και σοφότερο, δηλαδή στο ανώτερο πνευματικό μας κομμάτι, τον ανώτερο εαυτό, τον ανώτερο πνευματικό νου, που βρίσκεται στο ανώτερο νοητικό πεδίο.
Αν παραχωρηθεί λοιπόν η δράση στο ανώτερο πνευματικό τμήμα,
και το υλικοενεργειακό σώμα, αντί να το παίζει μαχητής στα κατώτερα ενεργειακά πεδία, τα αστροαιθερικά, απλά ενημερώνει για τις περιρρέουσες καταστάσεις, τότε ο άνθρωπος γίνεται πνευματικός. Για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να έχουμε εργαστεί επίπονα με τις ελλείψεις, τις αδυναμίες, τα πάθη μας, το εγώ μας.
Αυτή είναι η πύλη διαφυγής. Μέχρι το ανώτερο νοητικό πεδίο τουλάχιστον. Η έξοδος και από αυτό δεν ξέρω τι είδους εμπόδια συναντά. Γιατί και το πεδίο αυτό βρίσκεται ακόμη μέσα στην ευρύτερη φυλακή. Ή όχι; Αλλά αυτή η διαφυγή αφορά την μετά θάνατον ζωή.
***
Δ.
Είναι γεγονός πως απ’ όπου κι αν ξεκινήσει κανείς, σκεπτόμενος τον κόσμο μας, συνήθως καταλήγει στην αυτογνωσία.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Μέτρον άριστον», λοιπόν, και για να γίνει αυτό θα πρέπει να «γνώθι σαυτόν». Διότι, το «μέτρον» και το «άριστον» από μόνα τους, είναι σχετικά.
Εγώ πχ. λέω πως «ότι κάνω το κάνω με βάση το μέτρο και θεωρώ ότι έχω πετύχει την μεσότητα». Είναι όμως έτσι ή απλά έχω ένα υπέρμετρο Εγώ που με κάνει να νομίζω ότι έχω πετύχει το σχεδόν ακατόρθωτο; Και μάλιστα να είμαι τόσο σίγουρη γι αυτό που δεν αφήνω κανένα περιθώριο αμφισβήτησης!
Αυτή πιστεύω ότι είναι η δουλειά που έχουμε να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο. Όσο γι’ αυτό που είπες Δ, θεωρώ πως όσα πεδία μπορούμε να σκεφτούμε με αυτό το μυαλό που διαθέτουμε, βρίσκονται όλα μέσα στην φυλακή. Όμως θεωρώ, δεν γνωρίζω… Άλλωστε, για την μετά θάνατον ζωή, μόνο θεωρίες μπορούμε να έχουμε.
Το μόνο που μπορούμε να γνωρίζουμε σίγουρα, είναι μέσα μας κι εκεί έχουμε πολλά να ανακαλύψουμε…
Ακριβως αυτό το μέσα μας είναι που μας καθοδηγεί. Ο Προσαρμοστής μας.
ΔιαγραφήΔιάβασα κάπου κατι πολύ ωραίο.
Ο νους είναι το σκάφος μας, ο Προσαρμοστής είναι ο πιλότος μας, η ανθρώπινη θέληση είναι ο καπετάνιος.
Τώρα θα το πάρω αλλιώς. Θα κάνω διαφορετική προσέγγιση - αναζήτηση. Ποιος είναι ο ανώτερος πνευματικός εαυτός; Είναι κάτι που φέρει ο άνθρωπος μέσα του ή έξω του, όπως το υλικό σώμα ή είναι κάτι που αποκτάται στην πορεία; Τι σχέση έχουν οι αρετές με τον πνευματικό εαυτό; Απορρέουν από αυτόν ή είναι αποτέλεσμα της κοπιώδους εξέλιξης του ανθρώπου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αριστοτέλης συνδέει ετυμολογικά το ήθος με το έθος. Οτι οι ηθικές αρετές και το ήθος αποκτώνται με το έθος, δηλαδή με τον εθισμό, την συνήθεια, με την επανάληψη. Η ετυμολογική σύνδεση, βρίσκει αντίκρυσμα σε μένα και ίσως και κάποιους άλλους αναγνώστες του Καταχθόνιου Δαίμονα, που με την συχνή επανάληψη και χρήση της έννοιας της μεσότητας, φτάσαμε στο σημείο όλοι να την κατέχουμε σε άριστο βαθμό θεωρητικά και να την δοκιμάζουμε συνειδητά αλλά και ασυναίσθητα στο πρακτικό πεδίο, στην καθημερινή δράση μας. Ξεκινά δηλαδή η απόκτηση ήθους με την διδασκαλία, που μπορεί να είναι και τα διαβάσματα μας, και καλλιεργείται με την επίπονη επανάληψη στην καθημερινή πράξη.
Είναι έτσι; Αν χρειάζομαι έναν δάσκαλο για να μου μεταδώσει την γνώση της αρετής, αυτός από πού την απέκτησε; Πώς πρωτοεμφανίστηκε αυτή η γνώση στον άνθρωπο; Στον φιλόσοφο, στον σοφό νομοθέτη; Την καλλιέργησε μόνος του σιγά σιγά και επίπονα ή υπάρχει ένας κόσμος των ιδεών, το ανώτερο νοητικό πεδίο ας πούμε; Μόνος του αφυπνίστηκε ο άνθρωπος σε μια αργή πορεία εκατομμυρίων ετών ή υπήρχε το σπέρμα, η εγγενής δυνατότητα να γίνει αυτό; Κι αν υπήρχε, είναι αυτή η εγγενής δυνατότητα από την φύση ή έξω από την φύση; Καμμία ηθική αρετή δεν υπάρχει εκ φύσεως, μας λέει ο Αριστοτέλης.
Πώς να το "λακωνίσω" όλο αυτό; Έτσι:
Εγώ τον δημιουργώ τον ανώτερο, τον πνευματικό εαυτό μου ή υπάρχει από πριν και περιμένει να τον ανακαλύψω;
***
Δ.
Πώς τον κατανοείς τον Προσαρμοστή;
Ποιος είμαι εγώ που στέκομαι μετέωρος ανάμεσα στα αντιθετικά ζεύγη; που η επιθυμία μου ρέπει στα δύο άκρα; που ψάχνω να βρω το σημείο μου ανάμεσα τους; Την προσωπική μου αλήθεια, την αρετή μου; Όσο μένω καθηλωμένος στα άκρα, αυτή θα μου διαφεύγει. Η διαρροή μου ανάμεσα τους, αυτή η κινητικότητα, με οδηγεί στο σημείο της αναζήτησης μου, στην εύρεση της θέσης μου ανάμεσα τους, στο νόημα και τον σκοπό της ύπαρξης μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναγνωρίζω, ορίζω την θέση μου ανάμεσα τους, δηλαδή παίρνω θέση.
Όμως θα πρέπει να παραιτηθούμε από την ηδονή, κατά τον Αριστοτέλη.
Αυτήν την ιδιαίτερη ευχαρίστηση που μας κρατά καθηλωμένους, μετέωρους ανάμεσα στα άκρα, καταδικασμένους σε μια επώδυνη μεν, ηδονική δε επανάληψη του βιώματος του υπαρξιακού μας πόνου, της αποκοπής μας από το όλον και της καταδίκης μας στην θνησιμότητα.
Η απορία μας έτσι γίνεται πόρος, δηλαδή πέρασμα διαφυγής από την ηδονή - οδύνη.
Ταιριάζει εδώ κι αυτό που έχει πει ο Λιαντίνης:
"Κι εκεί ανάμεσα, ό,τι σου μένει και ό,τι σου δίνεται, είναι εκείνο το σημείο, το άπειρα ελάχιστο, να το ευρύνεις, να το πλατύνεις, να το βαθύνεις, να το εκτείνεις. Να το μεταχειριστείς μ' έναν τέτοιον τρόπο απόπειρας, και δοκιμασίας, και βασανισμού, και αγωνίας, ώστε από το απειροελάχιστο σημείο να δημιουργήσεις διάσταση, και έκταση, και διάρκεια, χώρο και χρόνο. Να πλάσεις, δηλαδή, από το ανάμεσα, ζωή, αλήθεια, και ύπαρξη. Υπαρκτική ετοιμότητα και ηθική πράξη."
Αν τον καταφέρει τον άθλο αυτόν ο άνθρωπος, ίσως και να μπορεί να διεκδικήσει επάξια να ονομαστεί υιός Θεού,
του Θεού που δεν ξέρουμε τίποτε γι' αυτόν, είναι όμως η δημιουργός αιτία των πάντων. Αφού τίποτε δεν γίνεται από το τίποτε.
Θα παραβώ το μηδέν άγαν, το μέτρον άριστον και το λακωνίζειν και θα το κάνω σεντονάκι.
Ποιος είμαι λοιπόν;
Στην νότια Σιβηρία, στους πρόποδες των βορειοδυτικών οροσειρών, στο ρωσικό σπήλαιο Ντενίσοβα, ένα μεγάλο και πολύπλοκο σπήλαιο που διαθέτει αρκετούς θαλάμους διαφορετικών μεγεθών, πριν από 200.000 έως 50.000 χρόνια, φιλοξενήθηκαν οι Νεάτερνταλ, όσο και τα "ξαδέλφια" τους, οι Ντενίσοβα. Το 2010 το σπήλαιο αυτό άλλαξε για πάντα την επιστήμη της παλαιοανθρωπολογίας, καθώς εκεί βρέθηκε ένα μικρό οστό από δάχτυλο κοριτσιού, το οποίο όμως, μετά από γενετικές αναλύσεις, αποδείχτηκε πως δεν ανήκε ούτε σε homo sapiens, αλλά ούτε και σε Νεάντερταλ. Ανήκε σε ένα άλλο είδος από το ευρύτερο γένος των Homo, που ονομάστηκε τελικά Ντενίσοβα, λόγω του ονόματος του σπηλαίου. Μάλιστα, περαιτέρω έρευνες και γενετικές αναλύσεις απέδειξαν ότι αρκετοί Ασιάτες σήμερα φέρουν ακόμη στο γονιδίωμα, μέρος DNA από τους Ντενίσοβα. Κάπως έτσι οι επιστήμονες άρχισαν να αναζητούν κι άλλα στοιχεία για αυτό το νέο είδος. Για πρώτη φορά, λοιπόν, μετά το 2010, επιστήμονες από διάφορες χώρες (Γερμανία, Ρωσία, Βρετανία, Καναδά και Αυστραλία) συνεργάστηκαν και έκαναν δύο σημαντικές δημοσιεύσεις στο επιστημονικό περιοδικό Nature. Σκοπός τους να παρουσιάσουν ακριβέστερα στοιχεία για την χρονολόγηση της κατοίκησης αυτού του σπηλαίου. Μετά από διάφορες αναλύσεις σε μια ποικιλία απολιθωμάτων που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια στο σπήλαιο, συμπέραναν ότι οι Ντενίσοβα πρέπει να ήταν παρόντες σε εκείνο το σπήλαιο πριν από περίπου 195.000 χρόνια και το νεότερο απολίθωμα αποκαλύπτει πως ζούσαν εκεί μέχρι 76.000 με 52.000 χρόνια πριν. Επιπλέον, τα τεχνουργήματα που βρέθηκαν (όπως διακοσμητικά από δόντια και χαυλιόδοντες μαμούθ) δημιουργήθηκαν πριν από 49.000 με 43.000 χρόνια και είναι επίσημα τα αρχαιότερα που έχουν ανακαλυφθεί ποτέ στη βόρεια Ευρασία και μάλλον ανήκουν στους Ντενίσοβα. Οι Ντενίσοβα ζούσαν στο ίδιο σπήλαιο με τους Νεάντερταλ για κάποιο χρονικό διάστημα, αν και παραμένει ασαφές το πόσο. Το βέβαιο είναι πως ανάμεσά τους υπήρχαν επιμειξίες. Και αυτό διότι τα απολιθώματα ενός κοριτσιού, το οποίο ονόμασαν «Ντένι» και το οποίο έζησε πριν από 79.000 έως 118.000 χρόνια πριν, δείχνουν ότι ο ένας της γονιός ήταν Ντενίσοβα και ο άλλος Νεάτερνταλ.
Η ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου είναι άγνωστη ακόμη.
***
Δ.
Καλησπερα σε ολους
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γραψω και εγω τις σκεψεις μου
Για να μην χανομαστε στις ατραπους της σκεψης μας χρειαζεται να οριζουμε τις εννοιες πχ καλο/κακο. Ωστοσο, αντιλαμβανομαι τι θελεις να πεις Σοφια. Στον κοσμο της υλης που γνωριζουμε και ζουμε ΔΕΝ υπαρχει το κακο. Ισχυει το "Ουδεις εκων κακος" (κανεις δεν ειναι συνειδητα κακος, πιστευει πως εκεινη τη στιγμη πραττει το σωστο κι ας κανει το κακο μηχανικα). Οσα ανεφερε ο Λυκιος πιστευω πως ισχυουν, αλλα θαρρω πως φανταζουν προωρα ακομα για εμας, δεν μπορουμε ακομα "να τα δουμε" καλα. Πολυ ωραιο αυτο "η ύλη βρίσκεται στο μεταίχμιο της Τάξης και του Χάους". Η υλη ειναι το μεταβατικο σταδιο μεταξυ Φωτος και Σκοτους, Ζωης και θανατου, Απολυτου ή τιποτα, Θεου ή Ερεβους, Ταξης και Χαους, Καλου και Κακου.
Υπαρχει σκοταδι πραγματικα; Τι ειναι το σκοταδι για να εχει υπαρξη απο μονο του; "Ασε μας ρε φιλε μπες σε ενα μπουντρουμι να σου πω εγω αν υπαρχει σκοταδι ή οχι". Οντως, το σκοταδι μας γινεται αντιληπτο. Ενω βρισκεσαι ομως στο κεντρο του απολυτου σκοτεινου μπουντρουμιου, αναβεις μια σουπερ λουξ λαμπα. Πού πηγε το σκοταδι τωρα; Εξαφανιστηκε και ηρθε το φως. Δεν επικρατησε το φως στη "μαχη" φως-σκοτους, απλα εσκασε μυτη το φως οποτε το σκοταδι επαψε να "υφισταται" αν και δεν υπηρχε ποτέ. Αρα το σκοταδι υποδηλωνει απλα την ελλειψη του φωτους, δεν υπαρχει απο μονο του. Δεν εχουμε δηλ φως-σκοταδι, εχουμε φως-μη φως.
Αρα δεν υπαρχει κακο, υπαρχει καλο-μη καλο, υπαρχει ζωη-μη ζωη, ταξη-μη ταξη κοκ. Αρα δεν υπαρχει "μαχη". Πάντα θα νικαει το φως/ζωη/καλο, οταν βεβαιως υπαρχει για να βρει εκφραση. Οταν αποχωρει, τοτε μενει το αλλο μερος, σκοταδι/θανατος/κακο. Αρα δεν υπαρχει Κακο για να υπηρετηθει, αποτελει απλα μια ψευδαισθηση για οσους το πραττουν. Ειναι μια αντιδραση στο Καλο/Φως/Θεο. Δεν υπαρχει Κακο, υπαρχει αντι-Καλο. Σαν να λεμε υπαρχουν Ολυμπιακοι και αντι-Ολυμπιακοι. Ειναι μερος της αυτογνωσιακης μας πορειας οπου χρειαζεται να χειραφετηθουμε και να αναπτυξουμε την ξεχωριστη μας υπαρξη. Στο εξαιρετικο λινκ που μας προσεφερε ο Λυκιος το αναφερει και χρειαζεται να το διαβασουμε προσεκτικα.
"Το κακό λοιπόν για τον άνθρωπο, συνίσταται στην διαφορά μεταξύ του καλού το οποίο εκδηλώνει και του καλού που σύμφωνα με την φύση του, μπορεί να εκδηλώσει.""Δεν μπορούμε να ζητήσουμε από κανένα ον να εκδηλώσει, παρά μόνον την ποσότητα του καλού που η φύση του επιτρέπει."
"Το κακό λοιπόν, δεν έχει δική του υπόσταση και δεν βρίσκεται πουθενά κρυμμένο, έτοιμο να μας επιτεθεί. Αντιθέτως είναι συμφυές με την κατάσταση του “είναι” μας και το εκδηλώνουμε σε σχέση με τις αδυναμίες μας."
Το συμπαν μας δεν ειναι δυαδικο, αλλα Τριαδικο, παντου βρισκει εφαρμογη ο Νομος των Τριων αρχων/δυναμεων. Αυτες ειναι η Ενεργητικη, Παθητικη και Συμφιλιωτικη. Η Συμφιλιωτικη ειναι συνηθως Αφανης και ως αορατη σε πρωτη φαση την αφηνουμε απεξω αν και ειναι αυτη η οποια ενωνει τις αλλες δυο επειδη ειναι αντιθετικες. Δεν υπαρχει διπολο Καλου-Κακου λοιπον ωστε η Μεσοτητα να μας υποχρεωνει να ειμαστε και κακοι. Δεν υπαρχει διπολο φωτος-σκοταδιου ωστε να χρειαζεται να ειμαστε και σκοτεινοι. Οσο φως ή καλο μας επιτρεπει η φυση μας να εκδηλωσουμε, αυτο και χρειαζεται να κανουμε. Υπαρχει διπολο Ενεργητικος-Παθητικος(αρσενικος-θηλυκος ή φωτια-νερο) και Νοητος-Υλικος (αερας-γη). Στο δευτερο μαλιστα η Μεσοτητα αποτελει μεσο υπερβασης, καθως η Υλη αποτελει το σχολειο κατανοησης και ο ανθρωπος μπορει να την υπερβει οταν αποφοιτησει. Αρα στην ουσια ολο το παιχνιδι ειναι το διπολο Φωτια-Νερο για μας τους ανθρωπους.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εν ολίγοις, θεωρώ πως η αποδόμηση έρχεται είτε με την ροπή στο απόλυτο κακό, είτε με την ροπή στο απόλυτο καλό. "
Οχι, η αποδομηση ερχεται με τη ροπη στο απολυτο αρσενικο ή θηλυκο. Πολυ φωτια ή πολυ νερο οδηγει στην αποδομηση. Υπερβολες και ελλειψεις.
Το Ταο δεν μιλαει για Καλο-Κακο αλλα για Αρσενικο-Θηλυκο. Δεν μπορεις να πεις πως πχ το Αρσενικο ειναι καλο ή κακο. Η υπερβολη ή η ελλειψη του ειναι κακη. Στην προσπαθεια μας να το κατανοησουμε χρησιμοποιουνται εκφρασεις και πλαστα διπολα οπως φως(αρσενικο)-σκοταδι(θηλυκο), αλλα αυτα ειναι για την διευκολυνση μας και ειναι σχετικα, δεν ειναι πραγματικα. Δεν μπορεις να πεις πως οντως η νοτια πλευρα του ποταμιου και η βορεια του βουνου, οπως και η κλειστη πορτα ειναι θηλυκα. Αν τα δεις ομως σε σχεση με τα αντιθετα τους, κατανοεις καπως το διπολο αρσενικο-θηλυκο και πως ολακερη η Δημιουργια ειναι ενα παιχνιδι αυτων των δυο. Κατανοεις καλυτερα καπως τα στοιχεια τους στην αιωνια λουπα τους.
"Κατσε ρε φιλε, εσυ δεν μας ειχες πρηξει πως χρειαζεται και το κακο;"
Ναι. Κακο ονομαζουμε γενικα οτιδηποτε δεν μας αρεσει. Στην ουσια δεν προκειται για κακο, αλλα για τα 4 στοιχεια της φυσης. Η αναγκη μου να γινω πιο "καταστρεπτικος", δεν ηταν τιποτα αλλο απο μια αναγκη να αναπτυξω το στοιχειο της φωτιας, μεσα στο οποιο περιλαμβανεται η αναγκαια καταστρεπτικη ικανοτητα ωστε ο ανθρωπος να προστατευει τον εαυτο του ωστε να καταφερει να επιτυχει το "Στωμεν καλως" χωρις να ειναι καρπαζοεισπρακτορας του καθε τυχαρπαστου.
"Στη μεσοτητα έχεις ήδη αναγνωρίσει το καλο και το κακο. Δεν υπάρχει απουσια, αλλά συνυπαρξη και διάκριση"
Σωστο ,αλλα επιτρεψε μου να το διατυπωσω ξανα.
"Στη μεσοτητα έχεις ήδη αναγνωρίσει αυτο που εσυ θεωρεις "καλο" και "κακο". Δεν υπάρχει απουσια, αλλά συνυπαρξη και διάκριση"
"Ένα νόμισμα, μπορεί ποτέ να μας δειχνει ταυτόχρονα και τις δύο όψεις του; Προφανώς όχι. Μόνο την μία ή την άλλη"
Στον κοσμο της υλης των τριων διαστασεων και των 5 αισθησεων πραγματι ετσι ειναι. Η την μια θα βλεπουμε ή την αλλη. Οταν βλεπουμε τη μια, δεν θα βλεπουμε την αλλη που υποχρεωτικα θα υπαρχει απο πισω. Ομως μπορουμε με τον νου να το "βλεπουμε". Να το κατανοουμε και να το αναμενουμε. Να οραματιζομαστε την αλλη πλευρα ως αντιθετη. Αρα στο νου μας μπορουμε να βλεπουμε και τις δυο οψεις ταυτοχρονα. Αρα μπορουμε να προσεγγισουμε ανωτερα οντα 4 ή 5 διαστασεων που βλεπουν ταυτοχρονα ενα νομισμα και απο τις δυο οψεεις και που προφανως ανηκουν σε ανωτερο κοσμο ανωτερου επιπεδου. Ειτε συνυπαρξη και διακριση ειτε αλληλοεξουδετερωση, νομιζω λεμε το ιδιο με διαφορετικους ορους. Οταν με τα ματια του νου, μπορουμε να βλεπουμε και τις δυο πλευρες στα πραγματα και να μην ταυτιζομαστε με καμια, τοτε ειμαστε σε παρα πολυ καλο δρομο
"Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν.Η ζωή είναι πράξεις και οχι λόγια"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔ, ωραιο το "Η σκεψη ειναι δραση σε προβα". Παλι αναζητουμε την Μεσοτητα και Μετρο ή Μηδεν αγαν. Το διπολο Αερας(σκεψη,νους)-Γη(υλη,πραξη). Η σκεψη χρειαζεται να μετουσιωνεται σε πραξη ωστε η φιλοσοφια,γνωση,θεωρια να γινεται εφαρμοσμενη Σοφια και οι πραξεις(δραση) χρειαζεται να συνοδευεται απο σκεψη ωστε να μην ειναι ανευ ουσιας και νοηματος, αλλα στοχευμενη και αποτελεσματικη.
"Πώς τον κατανοείς τον Προσαρμοστή; "
Ο Προσαρμοστης ειναι ο Προσαρμοστης Σκεψεων (Thought Adjuster) συμφωνα με το βιβλιο της Ουραντια.
https://en.wikisource.org/wiki/The_Urantia_Book
Απο τα λιγα που διαβασα φαινονται εξαιρετικα και ενδιαφεροντα τα οσα αναφερει. Ο Προσαρμοστης φαινεται να ειναι το αντιστοιχο του Ατμαν ή καλυτερα συμφωνα με τα ελληνικα τα δικα μας που ειναι και αγνωστα σε μας (...), ο δαιμονας (δαημονας) εαυτου. Μια προβολη και κομματι του Θεου (fragment) που συνοδευει την ψυχη μας ή θεικο σπινθηρα μας ωστε να βοηθηθει στην προσπαθεια της αυτογνωσιακης μας πορειας χρησιμοποιωντας τον επιγειο νου μας (σκεψεις μας). Μια ευγενικη οντοτητα που σεβεται την ελευθερη βουληση μας και δεν θα μας επηρεασει ποτέ αν δεν της το ζητησουμε εμεις πρωτα. Ο καταχθονιος (επιγειος και αορατος) δαιμονας που μας συνοδευει. (Ωωωω μπουμμ, mindblown! Τι ειπες τωραα)
https://www.youtube.com/watch?v=9CS7j5I6aOc
Ελευθερος Στοχαστης
ΛΥΚΙΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΥΓΕΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΛΟΓΟ ΦΟΡΤΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ
ΑΓΝΩΣΤΟΣ
Κι ως είδαν την Ελένη αντίκρυ τους στον Πύργο εκεί να φτάνει,
ΑπάντησηΔιαγραφήΛόγια ανεμάρπαστα σιγόφωνα σταυρώναν μεταξύ τους:
"Δεν είναι κρίμα αν βασανίζονται για μια γυναίκα τέτοια
μαζί κι οι Αργίτες οι λιοντόκαρδοι κι οι Τρώες καιρούς και
χρόνια·
τι φοβερά με τις αθάνατες θεές στην όψη μοιάζει.
Ωστόσο κι έτσι, ας πάει με τ' άρμενα, μ' όλα τα κάλλη που 'χει,
σε μας μη μείνει και στα τέκνα μας για συμφορά μια μέρα."
"Ιλιάδα", ραψωδία Γ΄
Μας λέει ο Αριστοτέλης: Πρέπει λοιπόν να αισθανόμαστε απέναντι στην ηδονή όπως αισθάνθηκαν οι Τρώες δημογέροντες απέναντι στην Ελένη, και σε κάθε περίπτωση να επαναλαμβάνουμε τελικά τα λόγια εκείνων. Αν καταφέρουμε να διώχνουμε την ηδονή με τον ίδιο τρόπο, τα λάθη και τα σφάλματα μας θα είναι λιγότερα. Με μια τέτοια συμπεριφορά, - για να γενικεύσουμε πλέον - , θα πετυχαίνουμε με τον καλύτερο τρόπο το μέσον.
Αυτή ίσως να είναι μια άξια απάντηση του υποκειμένου απέναντι στο αδύνατο που σπαράζει την καρδιά του και που σχετίζεται με την απόλαυση κατά Λακάν, την ηδονή κατά Αριστοτέλη.
Ο λόγος δεν τείνει να υποτάξει ή να εξαφανίσει το "άλογον", αλλά να το εξορθολογήσει και να επιβάλει σ' αυτό κάποιο μέτρο, αποφεύγοντας την έλλειψη και την υπερβολή. Η σωφροσύνη πχ δεν είναι ούτε αναισθησία ούτε ακολασία.
Η τήρηση του μέτρου και η αποφυγή των υπερβολών δεν ισχύει μόνον για την ατομική και κοινωνική ευημερία του ανθρώπου και την ηθική του άνοδο, αλλά και για το υλικό σώμα, το οποίο φθείρεται και από την στέρηση και σπό την υπερβολή.
Έτσι, είδαμε την οπτική γωνία των δημογερόντων που τείνει περισσότερο στην αντικειμενική αλήθεια, αν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Ας δούμε όμως και μια υποκειμενική οπτική γωνία.
Τον στίχο έγραψε ο Άλκης Αλκαίος και την μουσική σύνθεση έκανε ο Θάνος Μικρούτσικος:
Ελένη, Κίρκη, Ναυσικά και Πηνελόπη
μια χαραμάδα άνοιξέ μου να περάσω
μ’ ένα σου τρικ να ψωνιστώ και να ξεχάσω
Τι φωτίζεται από αυτήν την γωνία;
Ίσως οτι καμμιά φορά αφήνουμε τα άλογα να πούνε τα δικά τους. Να ονειρευτούν το αδύνατο. Πάντα όμως υπό την επίβλεψη μας. Γιατί διαφορετικά ο αποδομητικός παράγοντας θα μας συντρίψει.
***
Δ.
αυτό που παρατηρώ είναι ότι όλοι όσοι προσεγγίζουν τέτοια θέματα, τα αντιμετωπίζουν όπως αντιμετωπίζει η κλασσική ιατρική την ασθένεια: κοιτάζουν το σύμπτωμα και όχι την αιτία... αναφερεστε λοιπόν στην ηδονή, στο σαρκικό πάθος και προτείνετε φυσικά εγκράτεια η οποία όμως σε πολλές περιπτώσεις μεταφράζεται ως καταπίεση με τις γνωστές άσχημες παρενέργειες για όσους δεν είναι έτοιμοι γι' αυτήν... αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί είναι το γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουνε μεγαλύτερη κλίση στο εν λόγω πάθος από κάποιους άλλους ή γιατί για κάποιους είναι ευκολότερη η εγκρατεια από κάποιους άλλους... τι γίνεται; γεννιούνται μ' αυτήν την κλίση; κληρονομείται; την αναπτύσσουν στην πορεία; ποιοι παράγοντες ευθύνονται γι αυτήν την ανάπτυξη - αν ευθύνονται; εκεί θα έπρεπε να εστιαστείτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ένστικτο της αναπαραγωγής είναι πολύ ισχυρό. Η σωματική έλξη ανάμεσα στα δύο φύλα είναι όπως η πείνα και η δίψα. Είναι σωματική ανάγκη. Η φύση, που είναι ζώσα ύλη, προσφέρει απίστευτη ηδονή ως δέλεαρ για την σεξουαλική πράξη. Η ένωση του αρσενικού με το θηλυκό είναι μεγαλειώδης. Η νεαρή σκυλίτσα θα πληρώσει την μεγαλειώδη και συγκλονιστική αυτή στιγμή που θα ζήσει, με εγκυμοσύνη και μητρότητα. Το ίδιο και η νεαρή γατούλα. Θα ψάχνει με έξαψη και αγωνία να βρει τροφή για τα μικρά της. Θα αδυνατίσει, θα χάσει το λαχταριστό κοριτσίστικο στυλ, θα είναι μια κουρασμένη μητέρα τροφός παιδαγωγός. Τα ζευγαράκια των ανθρώπων φτιάχνουν κι αυτά την φωλιά τους. Είναι η εποχή των ερώτων. Υπέροχη εποχή. Και μετά, ενώ το κορίτσι γίνεται μητέρα και είναι απασχολημένη στο μεγάλωμα του παιδιού, το αγόρι θα δει ένα άλλο κορίτσι και θα αισθανθεί πάλι την γενετήσια έλξη. Κι ύστερα άλλο κορίτσι. Κι άλλο. Κι άλλο. Ο άνδρας είναι οφθαλμολάγνος. Τον άντρα των 50, παραδείγματος χάριν, δεν τον ανάβει ένα γυναικείο σώμα 50 ετών αλλά θέλει σώμα νεαρού θηλυκού για να τον θέλξει. Είναι αυτό που λένε, αγαπώ την γυναίκα μου αλλά δεν μου κόβονται τα γόνατα όταν την βλέπω. Δεν τρέμω από πόθο όταν την αγγίζω. Τα έχει κάνει όλα μαζί της πολλές φορές. Κι αυτή τα έχει κάνει όλα μαζί του πολλές φορές.
ΔιαγραφήΑν είναι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, θα το παρατηρήσει αυτό που συμβαίνει. Θα αποφασίσει ποια στάση ζωής εναρμονίζεται με το ποιος θέλει να είναι. Ίσως θελήσει να πάψει να είναι έρμαιο των ενστίκτων της φύσης.
Αν δεν είναι, θα αφεθεί στις ηδονές και απολαύσεις του ένσαρκου βίου.
Την αντίστοιχη στάση όσον αφορά τις ηδονές θα κρατήσει και μια γυναίκα.
Ο καθένας πράττει κατά την συνείδηση του. Ανάλογα με το επίπεδο της πνευματικής του εξέλιξης. Γονιδιακοί παράγοντες, τα οικογενειακά πρότυπα που έχει ο κάθε άνθρωπος και που απόκτησε κατά την παιδική του ηλικία, σε συνδυασμό με την ψυχολογική του υποδομή, μαζί με τις κοινωνικές επιδράσεις, είναι από αυτά που καθορίζουν την συμπεριφορά στο ζήτημα αυτό. Επίσης παίζουν ρόλο και οι προκλήσεις. Ένας όμορφος και γοητευτικός άνθρωπος δέχεται περισσότερες προκλήσεις - ερωτικές προσκλήσεις, αντίθετα κάποιος άλλος μπορεί και καθόλου, μολονότι θα το ήθελε.
Τι μπορεί να κάνει τον έρωτα παντοτινό; Τίποτε. Ο έρωτας θέλει μυστήριο. Όταν χάνεται το μυστήριο, χάνεται κι ο έρωτας.
Ή θα τον ξαναβρείς στο επόμενο ζευγάρι μάτια που θα σε κοιτάξει ή θα αγαπήσεις τόσο βαθιά τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, το κορίτσι εκείνο που κάποτε σε έκανε να τρέμεις και να χάνεις τα λόγια σου, ώστε θα υπερβείς την οφθαλμολαγνεία σου και την επιθυμία για συνεχή εγκεφαλική διέγερση μέσω του σαρκικού πόθου και θα αναζητήσεις τρόπους να ζήσετε ευτυχισμένοι. Η εναλλαγή 'ηδονή οδύνη', - γιατί έχει και πολλή οδύνη κάθε φορά που ο ένας ξενερώνει και φεύγει - , δεν είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσει ένας άνθρωπος την γήινη ζωή του. Η αφοσίωση στον άντρα ή στην γυναίκα που αγαπούμε, μας προσφέρει μια γλυκιά ζωή με πολλά ενδιαφέροντα, και δεν είναι ανάγκη να συνουσιαζόμαστε για ένα φεγγάρι με τον έναν και με τον άλλον για να κρατάμε αναμμένη την σπίθα μέσα μας. Δεν ζούμε για να τρώμε. Τρώμε για να ζούμε, έλεγε ο πατέρας μου. Η επιβίωση και η αναπαραγωγή είναι αιτήματα του κόσμου αυτού και τα ικανοποιούμε με μέτρο. Ο πνευματικός άνθρωπος κάνει βόλτα και σε άλλες περιοχές. Μια τέτοια περιοχή είναι και ο χώρος αυτός εδώ.
***
Δ.
μάλλον δεν έγινε αντιληπτή η επισήμανση που έκανα... θα πω τώρα κάτι γενικότερο: εδώ στον χώρο σας υπάρχει μια γενικότερη εστίαση στο γενετήσιο ένστικτο και συγκεκριμένα στο δεύτερο ενεργειακό κέντρο... τα περισσότερα θέματα σας έχουν να κάνουν με ενώσεις, δίπολα, συζεύξεις, έρωτες κλπ. καταναλώνετε πολύ ενέργεια στο να προσπαθείτε είτε να περιπλέκετε είτε να εξιδανικεύετε είτε να μέμφεστε είτε τέλος πάντων να "αποκωδικοποιήσετε" το πρωτογενές βαρίδιο του ανθρώπινου όντος στο υλικό πεδίο, το οποίο στην ουσία του και στη βάση του είναι γελοιωδώς απλοϊκό... ωστόσο είναι η φύση του τέτοια, ενδεχομένως και να του έχει προσδωθεί τέτοια φύση απο "άλλους", ώστε να απασχολεί με πολλαπλούς τρόπους μόνιμα τη διάνοια και τη ψυχοσύνθεση του ανθρώπου, κρατώντας τον έτσι ύπουλα δέσμιο στα παχυλά πεδία της ανακύκλωσης...και το ύπουλο του θέματος έγκειται στη δήθεν εξιδανίκευση αυτού του βαρίδιου... τις επισημάνσεις στο προηγούμενο σχόλιό μου τις έκανα για την περίπτωση που κάποιος από σας θα μπορούσε ενδεχομένως για λίγο να αποσπαστεί από τη συγκεκριμένη εστίαση... είπα λοιπόν το εξής απλό: για ποιο λόγο υπάρχουν άνθρωποι, προφανώς μειοψηφίες, που είτε έτσι είτε αλλιώς είτε και παραλλιώς το οτιδήποτε σχετίζεται με το γενετήσιο ένστικτο, όσο χυδαίο ή εξυψωμένο παρουσιάζεται, απλά δεν τους λέει τίποτα ή τους λέει κάτι με άλλες παραμέτρους, που για την πλειοψηφία μπορεί να είναι ακαταλαβίστικο ή και παρα φύσει... γιατί λοιπόν κάποια μειοψηφία έχει μικρότερους δεσμούς με τα βαρίδια της χθόνας; ενδέχεται να έχει άλλη καταγωγή; ενδέχεται η ουσία της να έχει δομηθεί από στοιχεία ενός διαφορετικού Κενού από ότι έχει δομηθεί η ανθρώπινη πλειοψηφία; υπόψιν ότι τα ερωτήματα μου είναι ρητορικά, δεν περιμένω απάντηση. κάνω απλώς μερικές επισημάνσεις που μπορεί να αποβούν βοηθητικές στην αποεστίαση σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒοήθησε αν θέλεις λίγο περισσότερο. Τι σημαίνει κάποιος να έχει μικρότερους δεσμούς με τα βαρίδια της χθόνας; Οτι δεν είναι προτεραιότητες γι' αυτόν η επιβίωση στην γη και η αναπαραγωγή; Αυτά τα βαρίδια; Πολλοί άνθρωποι είναι έτσι και θα ήταν ακόμη περισσότεροι. Όμως η επίγνωση του θανάτου δημιουργεί το δέος για την πιθανότητα ανυπαρξίας. Αυτή η πιθανότητα ολοκληρωτικής κατάλυσης της ύπαρξης δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη και δημιουργεί προσκόλληση στην γήινη ζωή. Ο σύγχρονος αφυπνισμένος άνθρωπος απαλλαγμένος από τους μύθους των αρχαίων θεών που δεν ήταν άλλο από την νόηση και τα ένστικτα αλλά και τα στοιχεία της φύσης προσωποποιημένα, είναι υποχρεωμένος να παρακολουθήσει την επιστήμη και τα αργά βήματα της. Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, αφού πρέπει να γίνει ερασιτέχνης φυσικός. Έτσι κινδυνεύει να γίνει θύμα της ευκολίας του και να πιαστεί στα δίχτυα και των τσαρλατάνων κερδοσκόπων των εναλλακτικών θεραπειών με τις ενδιαφέρουσες θεωρητικές προσεγγίσεις, χωρίς όμως δυστυχώς καθόλου θεραπευτικά αποτελέσματα στην πράξη, αλλά και της λευκής εωσφορικής αδελφότητας που με τις τρελαμάρες τους με Μέτατρον, Κρύωνα και το κακό συναπάντημα, τον υπνωτίζουν με ανόητες φαντασιώσεις και επινοήσεις και κολακεύοντας τον χονδροειδώς προσπαθούν να τον χειραγωγήσουν και να τον κάνουν πιόνι τους. Η ιστορία της ανθρωπότητας μας ενδιαφέρει όλους. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα μαζεύουμε τα σκουπίδια κάθε σαλεμένου .. Ανδρομέδιου.
ΑπάντησηΔιαγραφή***
Δ.
όχι όχι καμιά σχέση με κρύωνες μέτατρον ανδρομέδιους και λοιπούς, μάλλον δεν το διατύπωσα όπως ακριβώς θα ήθελα... μάλιστα μπορώ να σου πω από προσωπική εμπειρία ότι έχω δει άτομα που ασχολούνται ενεργά με όσα ανέφερες και με πιο σοβαρές πνευματικές ατραπούς και που μπορεί να διδάσκουν κιόλας επί χρόνια αντίστοιχες τεχνικές κι όμως παράλληλα να διατηρούν ένα έντονο γενετήσιο ένστικτο... κι άλλους που δεν ασχολούνται με την ας πούμε πνευματικότητα όπως την κατανοεί ο μέσος νους και να έχουν μια εκ φύσεως μικρότερη κλίση σ' αυτό, οπότε δεν αποτελεί κριτήριο η συγκεκριμένη ενασχόληση όσο χρόνια κι αν γίνεται... να σου πω και την αλήθεια, βλέποντας ξανά εκ των υστέρων το προηγούμενο σου σχόλιο, μάλλον δεν απάντησα στην αντίστοιχη γλώσσα του, δε φημίζομαι κιόλας για την πολυγλωσσία μου... για παράδειγμα όταν τοποθετείς στην ίδια στάθμη την βιολογική αναγκαιότητα της πείνας και της δίψας με τη σωματική έλξη ή όταν συσχετίζεις το γενετήσιο ένστικτο του ανθρώπου με κείνο του σκύλου και της γάτας ή όταν εμφανώς δεν έχεις εμπειρία για τους τρόπους που μπορεί να εξελιχθεί μια γκάμα συναισθημάτων ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που σχετίζονται στο πέρασμα του χρόνου, μάλλον ο συνδιάλογος πρέπει να γίνει στην αντίστοιχη γλώσσα που κατανοείς και γω δεν είμαι το κατάλληλο άτομο γι' αυτόν :) θα πω όμως κάτι τελευταίο για να το κλείσω και θα το πω ως αγεωμέτρητη που βρίσκεται ακόμη στο πρώτο ούτε καν στο δεύτερο κι αν θες του δίνεις μια μικρούλα σημασιούλα, διαφορετικά το προσπερνάς όπως τόσα και τόσα: γεωμετρημένος που δεν βρίσκεται ΗΔΗ με το ενάμισο πόδι στο τέταρτο, αλλά ακόμη πολεμά με τα στοιχειά του δεύτερου, μάλλον δεν είναι και τόσο γεωμετρημένος... και για όποιον τυχόν ενδιαφέρεται, λέω την ελάχιστη περίπτωση να συμβαίνει κάτι τέτοιο, παλιότερα κάπου εδώ είχα αναφέρει την αντιστοιχία των κέντρων, ας το επαναλάβω, πχ. το δεύτερο καθρεφτίζει το έκτο, μια υπερλειτουργία του ενός δείχνει αντίστοιχη δυσλειτουργία του άλλου... αυτό βέβαια δίνει και το πλεονέκτημα ανάστροφης εργασίας αυτών, δλδ μια σχετική χαλάρωση του έκτου μπορεί να επιφέρει μια σχετική ισορροπία του δεύτερου... καλή συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά που προσπερνούμε είναι αυτά που δεν βλέπουμε γιατί δεν τα ξέρουμε. Εν γνώσει μου πάντως δεν προσπέρασα τίποτε. Αν δεν σχολίασα κάτι ήταν γιατί δεν είχα κάτι να προσθέσω ή επειδή ήταν κάτι άγνωστο. Αλλά κι εσύ μη φείδεσαι να δίνεις και μην λακωνίζεις τόσο. Ως αφιλοκερδείς δωρεές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒεβαίως και ξέρω οτι 'τα εν οίκω μη εν δήμω'. Αλλά μου αρέσει πολύ όταν ο Ε. Στοχαστής μοιράζεται μαζί μας προσωπικά δεδομένα χάριν του διαλόγου.
Το τρίτο μου ενεργειακό κέντρο (στομάχι)πρόσφατα και αιφνιδίως βρισκόταν σε μαύρο χάλι, το 2ο (έντερο) ακολούθησε, συνήθως τα παθαίνουν αυτά οι άνθρωποι σε περίοδο πένθους. Επίσης αν ζήσουν πολλές ματαιώσεις. Οι οποίες, ειρήσθω εν παρόδω, είναι πάντα για καλό. Εγώ πενθώ ακόμη και με 'γρατζουνιά'. Όχι για την γρατουνιά όμως. Από απογοήτευση. Δεν μου αρέσουν αυτά τα πράγματα. Πενθώ για την νομοτέλεια και για κάθε ζωντανή ύπαρξη που καταβροχθίζεται αυτή τη στιγμή, για να λειτουργήσει.
Η διαίσθηση, δηλαδή το 6ο κέντρο, είναι το καλύτερο μου, όπως και το όγδοο. The best. (Λαμβάνω σοβαρά υπ' όψιν την πληροφορία για ανάστροφη εργασία με το δεύτερο)
Το 7ο αγνοείται. Ή είναι τόσο αθόρυβο που δεν έχω καταλάβει τι κάνει.
Το 1ο μετα βίας τα καταφέρνει και το 4ο είναι ήσυχο και σε πολύ καλή κατάσταση.
Το 5ο της επικοινωνίας και του λόγου, πέρασε ένα σοκ παλιά επί κυριολεκτικού πένθους αλλά δεν πρέπει να ψάχνουμε την αιτία πάντα αλλού. Δεν είχα φάει ποτέ ψάρια μέχρι τότε, δεν τα δεχόταν το στομάχι μου, κι έτσι με λίγο ιωδιάκι στο νερό σταμάτησε το θέμα. Τώρα τρώω μερικά είδη ψαριών. Επίσης για τα κατώτερα κυρίως κέντρα παίζει μεγάλο ρόλο και η σωστή διατροφή.
Μου έκανες κι εσύ μια μικρή ενεργειακή αφαίμαξη στην αρχή. Δεν σε ήξερα τότε και ξαφνιάστηκα. Δεν σε είχα συνδέσει με παλαιότερα ποστ γιατί τα είχα ξεχάσει. Είσαι κι εσύ όμως! Πρέπει να έχει κανείς δίπλα του Zantac μέχρι να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Αναρωτιόμουν πώς ο Λύκιος γελάει και το διασκεδάζει; Είχε εισχωρήσει βαθύτερα από το φαίνεσθαι. Τελικά η κοκκινοσκουφίτσα με το καλαθάκι της φοράει στολή λύκου. Αυτή ξέρει οτι είναι η κοκκινοσκουφίτσα. Όσοι όμως δεν το ξέρουν, την βλέπουν και τρομάζουν.
***
Δ.
α μη νομίζεις, δεν έχω και πολλά να δώσω, τουλάχιστον όπως το εννοείς σε επίπεδο πληροφορίας δλδ που να μην μπορεί κάποιος να το βρει με λίγη έρευνα... εξάλλου τη σήμερον ημέρα τα πάντα όλα έχουν ειπωθεί και ίσως το πρόβλημα να είναι η πληθώρα λόγου και πληροφορίας και όχι το αντίθετο... προσωπικά δεδομένα με την θεματική που λες, σε καμμία περίπτωση δε μοιράζομαι δημόσια, το έχω κάνει ελάχιστες φορές και το αποτέλεσμα δεν ήτανε καλό... εκεί ακριβώς κατάλαβα ότι οι προσωπικές εμπειρίες που σχετίζονται με ας πούμε μεταφυσικά ή υπαρξιακά ζητήματα ενέχουν μια ιδιαίτερη ιερότητα ξεχωριστή για τον καθένα προσωπικά, που πρέπει να διαφυλαχτεί και να προστατευτεί... θεωρώ ακραία ασεβή και υβριστική τη συνήθεια πολλών να μιλάνε ανοιχτά για τα όνειρά τους, τα διαλογιστικά τους απαυγάσματα, τις μυστικιστικές τους εμπειρίες κλπ. αλλά βεβαίως αυτή ειναι η δική μου άποψη...
ΑπάντησηΔιαγραφήσχετικά με την ενεργειακή αφαίμαξη που ανέφερες ήθελα να πω κάτι, το οποίο έχω ξαναπεί εδώ μέσα αλλά δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, προφανώς γιατί δεν βόλευε... υπάρχει γενικώς μια παρανόηση με το ζήτημα... για να κάνω εγώ συγκεκριμένα σε σενα κάτι τέτοιο, όσο και να το θέλω, δεν μπορώ! κι όχι μόνο εγώ αλλά οποιοσδήποτε βρίσκεται μια βαθμίδα κάτω από άτομα τύπου κρόουλυ και τα ρέστα, δλδ από άτομα που βρίσκονται κάπου σε μια υποθετική σφαίρα δήθεν μαγικών δυνατοτήτων... καταρχίν θα πρέπει να σε λοκάρω μέσα στο αστρικό. για να σε λοκάρω μέσα στο αστρικό, θα πρέπει να γνωρίζω ποιος είσαι και μάλιστα θα πρέπει να σε γνωρίζω και προσωπικά κατά το δυνατόν, ώστε να έχει ήδη αναπτυχθεί συνδετικός αστρικός λώρος... αυτού του είδους οι ενεργειακές ανταλλαγές ή αφαιμάξεις εκούσιες και μη, γίνονται μόνον μεταξύ ανθρώπων που έχουν ήδη αναπτύξει κάποια μορφή σχέσης, συγγενικής, ερωτικής, φιλικής, επαγγελματικής κλπ... μεταξύ αγνώστων είναι αδύνατον τεχνικά να συμβεί μέσα στο δίκτυο, που ούτως ή άλλως η ενέργεια είναι πιο χαοτική και διάχυτη... το γεγονός ότι εσύ πχ. ή ο οποιοσδήποτε διαβάζει κάτι που έχει τη δυνατότητα να αποσυντονίσει τις ενεργειακές ροές μέσα του και έτσι να του δώσει την εντύπωση ότι άδειασε από ενέργεια, δεν συνεπάγεται ότι την ποσότητα ενέργειας που θεωρεί πως έχασε ότι του την απορρόφησε αυτός που του απευθύνθηκε γραπτώς! είναι σημαντικό αυτό να κατανοηθεί κάποια στιγμή γενικότερα...
Και τί γίνεται με τις σκεπτομορφες;
ΔιαγραφήΌπως ο προφορικός έτσι και ο γραπτός λόγος δημιουργεί εγκεφαλικές συνάψεις.
Επομένως δημιουργείται ένα δίκτυο νοητικο, συναισθηματικό, το οποιο επιδρά στον καθενα ευεργετικά η αρνητικα.
αυτό που λες είναι ένα διαφορετικό ζήτημα και δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι έχει άμεση σχέση με το προηγούμενο, μάλλον έμμεση θα έλεγα... καταρχίν, για να γίνει συζήτηση επάνω σε τέτοια θέματα, που κατά βάση είναι υποκειμενικά, και για να καταλήξει το πράμα σε κάποιο ας πούμε αντικειμενικό αποτέλεσμα, θα πρέπει να γίνει επάνω σε συγκεκριμένο θεωρητικό πλαίσιο, που όλοι κατανοούν με τον ίδιο τρόπο κατά το δυνατόν, ώστε να μη λέει ό καθένας τα δικά του και προκύπτει μπάχαλο, όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες συζητήσεις... συγκεκριμένα οι σκεπτομορφές, τουλάχιστον στον δυτικό εσωτερισμό, διακρίνονται σε δύο είδη: στις νοητικές και τις συναισθηματικές. οι πρώτες είναι τα γνωστά αρχέτυπα και δε νομιζω ότι αφορούν τα θέματα που θίχτηκαν... απαιτούν μεγάλη και εκούσια χρόνια-αιωνόβια εστίαση από γνώστες, ώστε κάποια στιγμή να αποσπαστούν από αυτούς και να αποκτήσουν τη δική τους σταθερή ύπαρξη στα νοητικά πεδία... οι συναισθηματικές πάλι είναι μια άλλη και συνηθέστερη κατάσταση συνήθως ακούσια και ίσως αυτή η περίπτωση να σχετίζεται κάπως... δημιουργούνται από συγκεκριμένες συναισθηματικές καταστάσεις, δεν είναι αυθύπαρκτες και ούτε αυτονομούνται, είναι άμεσα τροφοδοτούμενες από τα υποκείμενα που τις δημιουργούν, αλλά ταυτόχρονα είναι εξαιρετικά ασταθείς και διαλύονται άπαξ και σταματήσει η τροφοδότηση τους, όσο δυνατές και μεγάλες κι αν είναι αρχικά... ωστόσο, όταν υπάρχει κατάλληλο ιδιοσυγκρασιακό υπόβαθρο, μπορεί να εντυπωθούν νοητικά ακόμη κι όταν πλέον δεν υφίστανται και να παρανοηθούν... εδώ τώρα τίθενται πολλά ζητήματα... υποθέτω ότι αναφερόμαστε αποκλειστικά στη διαδικτυακή επικοινωνία, έτσι; ας υποθέσουμε λοιπόν ότι εγώ μπουκάρω κάπου και επί τούτου μέσω του γραπτού λόγου δημιουργώ κλίμα τρομοκρατίας... αυτό δε σημαίνει ότι απαραίτητα βιώνω και η ίδια το συναίσθημα του τρόμου, μπορεί να υποκρίνομαι και να πειραματίζομαι με υποβολές και προβολές, επειδή ίσως έχω ένα φυσικό χάρισμα στο να πετυχαίνω κάτι τέτοιο ή μπορεί και να το έχω διδαχτεί... και έχω απέναντι μου κάποιους δέκτες οι οποίοι είναι επιρρεπείς στις υποβολές και για χ ψ λόγους βιώνουν συναισθήματα τρόμου και απειλής όσο αντίστοιχα εγώ τα ασκώ ως πομπός... δημιουργούν λοιπόν οι δέκτες μια τυπική αντίστοιχη σκεπτομορφή αυτών των συναισθημάτων, αφού αυτοί είναι που έχουν υποβληθεί... εαν είναι αρκετά επιρρεπείς μπορεί να διατηρήσουν αυτη τη σκεπτομορφή ακόμη κι αν εγώ σταματήσω να ασκώ υποβλητική επίδραση, ίσως επειδή αποδείχτηκε εύκολη η εντύπωση προβολών στους νόες τους... ένα από τα αποτελέσματα μπορεί να είναι μια αντίστοιχη ενεργειακή κούραση-άδειασμα τους, με την οποία όμως εγώ συγκεκριμένα δεν σχετίζομαι πλέον... έκανα την παπάντζα μου, ενδεχομένως να μην είχα και τόσο μεγάλες προσδοκίες και τώρα ο έτερος ζει το έργο ότι είμαι η μέγα βαμπιρέλα και τον αφαιμάζω, ενώ εγώ πχ. μπορεί και να χω ξεχάσει την ύπαρξή του μετά από λίγες μέρες :) αυτό είναι ένα κλασσικό και τυπικό παράδειγμα ακούσιας ή και εκούσιας υποβολής και δεν σχετίζεται σε καμμία περίπτωση με ενεργειακές αφαιμάξεις...
ΔιαγραφήΝαι, το ήξερα την ώρα που το έγραφα οτι την ενέργεια δεν την έπαιρνες εσύ, απλώς το έκφρασα έτσι αρχικά και δεν το διόρθωσα. Κάτι έπαιρνες όμως από την αλληλεπίδραση. Τα έχει εξηγήσει αναλυτικά ο Ε. Στοχαστής. Αλλά όντως "δημιουργείται ένα δίκτυο νοητικό και συναισθηματικό, το οποίο επιδρά στον καθένα ευεργετικά ή αρνητικά", όπως γράφει η ανώνυμη φίλη. Καίρια η παρέμβαση της και πολύ βοηθητική η διατύπωση. Κι έπειτα εδώ νιώθω την ουσία σου. Τι παραπάνω έχεις εκεί έξω; Το σώμα του δακτύλου που γράφει στον υπολογιστή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε προβλημάτισε κι εμένα και πριν αλλά και μετά το μοίρασμα, αν είναι σώφρον από μέρους μου να μοιράζομαι τα ιερά όνειρα μου. Κατέληξα πως ήταν δώρο της αγάπης μου και δεν μετανιώνω ακόμη κι αν υπάρχει κόστος. Ακόμη δηλαδή και στην ακραία περίπτωση που το κόστος είναι να μην ξαναδώ αληθινά όνειρα. Είμαι ελεύθερος άνθρωπος και ούτε μου ετέθη ευθέως ή με νύξη οτι δεν έπρεπε να τα μοιραστώ. Και τα θεωρώ πολύτιμα και για άλλους. Τα μοιράζομαι μόνο με πολύ οικείους που έμμεσα ή άμεσα τους αφορούν και όχι ξεκάρφωτα. Η περίσταση το άξιζε όσο καμμία άλλη να διηγηθώ το συγκεκριμένο. Έχει κανείς υπ' όψιν του αν υπάρχουν τέτοιου είδους περιορισμοί;
Όσο για την κατάσταση των ενεργειακών μου κέντρων δεν νομίζω να υπάρχει κανένας περιορισμός. Δεν παρουσιάζω μία άλλη αλλά τον εαυτό μου.
Συχνάζω στο όγδοο ενεργειακό μου κέντρο κι όποιος θέλει, εκεί θα με βρει. Ψάχνω παρέα για εξερεύνηση μακριά από την γη:) Μόνος δεν λέει.
***
Δ.
Το σχόλιο αυτό όπως και το προηγούμενο είναι αρκετά τολμηρά για μια Παρθένο. Συνήθως δεν δημοσιεύω τέτοια. Αν το κάνω είναι γιατί θυμήθηκα τον Καντ.
Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε για τον Διαφωτισμό. Δεν τον θυμάμαι και τόσο. Θυμάμαι όμως το γνωμικό του Κάντ. «Sapere aude!» («τόλμησε να γνωρίζεις») ή η ερμηνεία που του δίνει ο ίδιος: έχε το θάρρος να χρησιμοποιείς τον δικό σου νου, τη δική σου σκέψη.
Sepere aude! ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΗΣΗΣ ΣΟΥ!
Αυτό ήταν το σύνθημα του Διαφωτισμού. Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας θεωρεί το βήμα της πνευματικής τόλμης επίπονο και επιπλέον πολύ επικίνδυνο, όμως ο κίνδυνος δεν είναι τόσο μεγάλος, γιατί μετά από κάποιο πέσιμο θα μάθαινε να στέκεται στα πόδια του, αλλά το δήθεν πρόσχημα του πεσίματος, τρομοκρατεί και αποτρέπει από περαιτέρω προσπάθειες.“
ε καλά, δε νομίζω να πιστεύεις πραγματικά ότι μπορείς να νοιώσεις την ουσία κάποιου μόνο μέσα από μερικούς σχολιασμούς στο ίντερνετ... φαντάζομαι πως είναι λίγο πιο περίπλοκη η ολότητα της ουσίας ενός ατόμου... τώρα βέβαια συγκεκριμένα εγώ είμαι ο τύπος που συνήθως ξενερώνει τέτοιες συζητήσεις, καθότιν τις προσεγγίζω με εξαιρετικά στέρεη λογική :) πιθανόν κάποιος περισσότερο αλαφροϊσκιωτος και αιθεροβάμων να είναι καταλληλότερος για το νοητικό μυστήριο που ψάχνεις... σχετικά με το μοίρασμα εμπειριών, δεν είχα σκοπό να κρίνω τι επιλέγει ο καθένας να κάνει... κατά τη δική μου αντίληψη η σχέση ενός ανθρώπου με τη θειότητα, το σύμπαν, τον ανωτερο εαυτό του -δεν ξέρω πώς το εννοεί ο καθένας- είναι σχέση ερωτικού τυπου και προσωπικά δεν συνηθίζω να μοιράζομαι δημόσια τις ερωτικές μου περιπτύξεις, όσες φορές το έκανα αποδείχθηκε ακαριαία ότι τέλεσα βλασφημία, αλλά ξαναλέω ότι αυτή είναι η δική μου άποψη... βλέπω κιόλας ότι εμφανίστηκε τις διαμαρτυρόμενος για το ότι καίγεται λέει ο κόσμος, λες και δεν καιγόταν από πάντα... εξαρτάται βεβαίως και σε ποιον κόσμο ακριβώς συνηθίζει κανείς να συχνάζει... υποθέτω ότι θα προτιμούσε να βλέπει αλαφιασμένους στα σχόλια να τρέχουν πάνω κάτω ουρλιάζοντας με μάνικες ανά χείρας, οπότε αν βρίσκεται κανάς πυροσβέστης ξεμαλλιάρης στον ορίζοντα ας το κάμει το ψυχικό... εγώ κατατάσσομαι στους πυρομανείς που φτιάνουν τα μαλλιά τους κοτσιδάκια :)
ΔιαγραφήΟ κόσμος καίγεται κ εσείς χτενιζόσαστε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ, οι αρχαίοι Σπαρτιάτες πριν την μάχη χτενίζονταν και καλλωπίζονταν, ξέροντας ότι "ο κόσμος καιγόταν" μέσα στην αχλύ της...
ΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
Αγαπητές μου φίλες, η δική μου άποψη είναι πως σαφώς και αξίζει να εκθέτει κάποιος τις προσωπικές του εμπειρίες και σκέψεις. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό. Οτιδήποτε βιώνουμε ή σκεπτόμαστε, είναι κοινότυπο. Είναι ανθρώπινο, φυσικό, λογικό και κατά κανόνα έχει βιωθεί και από άλλους κάτι αντίστοιχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι σαν να ντρεπόμαστε να φανούμε γυμνοί σε μια παραλία γυμνιστών.
Δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τα σώματα των άλλων, τα οποία μας είναι ήδη πολύ γνώριμα, αφού γνωρίζουμε την δική μας ανατομία. Οι διαφορές είναι μόνο εμφανισιακές και κυρίως αισθητικές. Ουσιαστικές διαφορές, δεν υπάρχουν. Το μόνο που μας εμποδίζει, είναι το ταμπού των κοινωνικών στερεοτύπων περί γυμνότητας και ίσως κάποια χαμηλή αυτοεκτίμηση για το σώμα μας.
Και οι δύο λόγοι είναι κατασκευάσματα του νου μας, που θέλουν να μας "προστατέψουν" από την έκθεση του ευάλωτου "εγώ" μας και την απώλεια της ατομικότητας, μέσα από την οποία έχουμε την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
Η υπέρβαση που οφείλουμε εδώ, μας απελευθερώνει από τις ανώφελες προφυλάξεις, που μας εμποδίζουν να επικοινωνήσουμε ανοιχτά και να αλληλεπιδρούμε με τους άλλους.
Αν νιώθουμε απεγκλωβισμένοι από τα κοινωνικά στερεότυπα, τον ηθικισμό και έχουμε ικανή αυτοεκτίμηση, δεν έχουμε πραγματικό λόγο να μην εκτεθούμε ανοιχτά.
Ακόμη και οι κακόβουλοι που θα εκμεταλλευτούν ή θα αξιοποιήσουν δολίως αυτές τις πληροφορίες, μπορούν να εξουδετερωθούν εξ αρχής, όταν διαπιστώσουν ότι οι βολές τους είναι άσφαιρες και δεν διαπερνούν την ασπίδα της αυτογνωσίας μας.
Κάπως έτσι "γελάω και διασκεδάζω" αγαπητή μου Δέσποινα με τις κακόβουλες επαφές.
Ωστόσο, ακόμη και αν μια κακόβουλη επαφή μας πλήξει κάποιο ευάλωτο σημείο του Εγώ μας, είναι εξαιρετικά ωφέλιμο. Μας δείχνει που ακριβώς πρέπει να εστιάσουμε ώστε να χαλυβδωθούμε, να βελτιωθούμε και να αλλάξουμε.
Από την άλλη, το όφελος που έχουμε εκτιθέμενοι στην αλληλεπίδραση, είναι πολλαπλάσια μεγαλύτερο από οποιοδήποτε κόστος. Σίγουρα θα έχουμε την ευκαιρία να λάβουμε αντίστοιχες περιγραφές από άλλους ανθρώπους και να συγκρίνουμε ή να αξιολογήσουμε τα δικά μας βιώματα και τις σκέψεις μας.
Θα έλεγα μάλιστα ότι ειδικά στον ψηφιακό χώρο που οι περσόνες είναι προστατευμένες πίσω από την "ανωνυμία" και κρύβουν την πραγματική μας ταυτότητα, οι όποιοι κίνδυνοι, είναι στην ουσία μικρής αξίας, αφού δεν μπορούν να μας πλήξουν στην πραγματική ζωή.
Συνεπώς δεν βρίσκω λόγο να μην εκθέσει κανείς κάτι που νιώθει την ανάγκη να το μοιραστεί, ειδικά μέσα στον ασφαλή ψηφιακό χώρο.
Εγώ θα πρότεινα να το κάνουμε και στον πραγματικό μας κόσμο, στο μέτρο που αντέχουμε και νιώθουμε ασφαλείς.
ΛΥΚΙΟΣ.
να θυμίσω ότι δεν απέκλεισα εξ ολοκλήρου το μοίρασμα εμπειριών, αναφέρθηκα στο δημόσιο του θέματος, το τι κάνει κάποιος στο οικείο περιβάλλον του είναι άλλο ζήτημα... βρίσκω και λίγο άστοχο τον παραλληλισμό με την παραλία γυμνιστών... σε μια παραλία γυμνιστών δεν πάει κάποιος για να υποχρεώσει τους διπλανούς του να "ακούσουνε" τη γύμνια του, ούτε για να την εξιστορήσει, ούτε και οι υπόλοιποι αναμένουνε το ίδιο... σε μια παραλία γυμνιστών πάει κάποιος γιατί πολύ απλά κάπου αλλού θα του την "πουνε" :) καλό πάντως είναι να θυμόμαστε ότι δεν υπάρχει ένας τρόπος για όλους, κάποιοι ολοκληρώνονται μαζί με άλλους, κάποιοι μέσα από άλλους, κάποιοι μόνοι, κάποιοι με έναν ακόμη κλπ. και εδώ τώρα θυμαμαι κάτι που βλέπω από παιδάκι... συνηθως οι ας πούμε κοινωνικοί άνθρωποι έχουν μια δυσκολία να κατανοήσουν τους λιγότερο κοινωνικούς σε όλους τους τομείς... μάλιστα σχεδόν πάντα υπάρχει μια υπόκωφη κατάκριση και επίκριση για τις αντικοινωνικές ιδιοσυγκρασίες, τοποθετούνται σε κάποιο προβληματικό και αφύσικο βάθρο... υποθέτω ότι ευθύνεται κυρίως γι αυτό ο προγραμματισμός της αγέλης... αντίθετα, οι λιγότερο κοινωνικοί μπορούν ευκολότερα να κατανοήσουν τις κοινωνικές ανάγκες ενός ανθρώπου, αλλά για ποικίλους λόγους δεν διατηρούν και οι ίδιοι αντίστοιχη ποσότητα ή ποιότητα κοινωνικών αναγκών... ο ανθρωπος είναι ΚΑΙ κοινωνικό ον, δεν είναι μόνο κοινωνικό ον, είναι πολλά και αντιφατικά και όλα είναι θεμιτά όταν φυσικά δεν βλάπτουν τον διπλανό του... προσωπικά, γιατί μονο για μενα μπορώ να μιλήσω, δεν έβρισκα ποτέ ενδιαφέρον στο να ψάχνω να διαβάσω τις εμπειρίες άλλων, για την ακρίβεια δεν διαβαζω γενικότερα ιστορίες άλλων, τις βρίσκω βαρετές έως και ανούσιες... τις περισσότερες εμπειριες που έχω διαβάσει ή ακούσει το έχω κάνει γιατί κάποιοι ήρθανε για κάποιο λόγο συγκεκριμένα σε μενα να τις πούνε... και μεταξύ μας όσο περίεργο ή και αλαζονικό σας ακουστεί, όσα χρόνια κινούμαι στο νετ, τέτοια μοιρασματα εμπειριων απο αλλους δεν μου εχουν προσφερει το παραμικρό! ωστόσο, καταλαβαίνω ότι πολλοι ανθρωποι βρίσκουν ενδιαφερον σε τετοια μοιρασματα και βοηθιούνται πραγματικα στην πορεια τους... ευελπιστω να γινει καποια στιγμη κατανοητό και αποδεκτό άνευ κρίσεων ότι κάποιοι αλλοι... δεν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σεβαστό για όσους δεν! Ο καθένας με τις δικές του ανάγκες, ασφαλώς! Δεν υπάρχουν κανόνες που να χωρούν τους πάντες. Ο καθένας με τους δικούς του ρυθμούς και τις δικές του ανάγκες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα σεβαστά και οι άνθρωποι με λιγότερη κοινωνικότητα, από την στιγμή μάλιστα που δεν πολεμούν την κοινωνικότητα των άλλων, είναι κι αυτοί απόλυτα σεβαστοί.
ΛΥΚΙΟΣ.
Η δική μου κοινωνικότητα είναι πολύ περιορισμένη. Όχι γιατί δεν θέλω. Αλλά γιατί δεν βρίσκει κανείς ούτε Λύκιους, ούτε Ελεύθερους Στοχαστές, ούτε στολές λύκου με κοκκινοσκουφίτσα μέσα, ούτε την άγνωστη φίλη που κάνει σπανίως κάτι παρεμβάσεις καίριες σε ιδιαίτερες στιγμές, ούτε τους συγκλονιστικούς συμποσιαστές που έχουν κατά καιρούς περάσει από τον καταχθόνιο δαίμονα. . Δεν κυκλοφορούν τέτοιοι άνθρωποι στην πιάτσα, τουλάχιστον σε τέτοια αναλογία ώστε να υπάρχει πιθανότητα να τους συναντήσεις. Αλλά ούτε και στο διαδίκτυο από όσο ξέρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταλαβαίνω τι λες, κοκκινοσκουφίτσα. Ούτε κι εμένα μου βγήκε σε καλό το μοίρασμα τις ελάχιστες φορές που το επιχείρησα με μη επιλεγμένα άτομα. Αλλά εδώ είναι ένας πολύ ιδιαίτερος χώρος, μια φιλοσοφική σχολή ανοικτή σε όποιον ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει και ιδιαίτερα επιεικής σε όποιον θέλει να συμμετάσχει. Μου αρέσει εδώ κι όταν παρίσταται το "βαρύ πυροβολικό" κι όταν απουσιάζει σε εξωτερικές υποθέσεις. Γιατί είναι ωσεί παρόν. Και θεωρώ άσκηση θάρρους και άθλο από μέρους μου το να συμμετέχω. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Κι εγώ θέλω σε τέτοιους ανθρώπους να ομοιάσω.
Όσο για τους κοινωνικούς και τους αντικοινωνικούς, νομίζω πως πρόκειται στην πραγματικότητα για εξωστρεφείς και εσωστρεφείς. Είχα κρατήσει στις σημειώσεις μου κάτι σχετικό. Για τους εσωστρεφείς οι θόρυβοι είναι κρότοι.
Οι εξωστρεφείς έχουν χαμηλότερο επίπεδο διέγερσης. Επομένως χρειάζεται να προσπαθούν λίγο παραπάνω για να φτάσουν το επίπεδο που οι άλλοι θεωρούν φυσιολογικό και ευχάριστο χωρίς να κάνουν τίποτε. Από εκεί προκύπτει και η ανάγκη τους για συντροφιά, νέες εμπειρίες, δραστηριότητες, περιπέτεια. Αντίθετα οι εσωστρεφείς βρίσκονται σε μεγάλη εγρήγορση από πράγματα που οι άλλοι θεωρούν απλώς ευχάριστα και διασκεδαστικά. Γι' αυτό και αναζητούν τις ήσυχες συζητήσεις περί σημαντικών θεμάτων, επιδιώκουν να είναι μόνοι σε γνώριμα περιβάλλοντα, (έχουν πολλά να επεξεργαστούν εσωτερικά), αγαπούν τις ουσιαστικές φιλίες αντί για τις παρέες. Οι περισσότεροι έχουμε και τις δύο ιδιότητες, με κάποια κυρίαρχη, αλλά και ανάλογα με τις περιστάσεις.
Αυτή είναι μια πρώτη προσέγγιση.
Να και ο σύνδεσμος:
https://www.newsbeast.gr/health/arthro/564695/ti-mas-kanei-exostrefeis-i-esostrefeis
Αλλά απ' ό,τι είδα με μια πρόχειιρη ματιά υπάρχουν κι άλλα σχετικά άρθρα.
***
Δ.
Εκεί που έγραψα αντικοινωνικοί ήθελα να γράψω λιγότερο κοινωνικοί. Οι αντικοινωνικοί είναι άλλη περίπτωση και δεν έχουν σχέση με τους εσωστρεφείς.
ΔιαγραφήΔ.
υπάρχει βεβαια και η περίπτωση, κάποια μερίδα ατόμων με εσωστρεφή χαρακτηριστικά να μην βρίσκει ουσιώδη αυτά με τα οποία ασχολείται και επιδιώκει η μερίδα των εξωστρεφών... η αλήθεια πάντως είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μεγαλώνοντας είναι αρκετά απασχολημένοι με τον προσωπικό τους μικρόκοσμο και τα προβλήματα διαβίωσης ή και με τα θέματα ταυτότητας που προκύπτουν σε βάθος χρόνου ιδίως όταν κάνουν δική τους οικογένεια κι αυτό είναι κάτι διαφορετικό από το αν είναι εξωστρεφείς ή μή, αλλά παίζει σημαντικό ρόλο στο κατά πόσο έχουν διάθεση να συμμετέχουν σε συζητήσεις στο ίντερνετ... βάλε και το ότι το νετ αποδείχθηκε αποτυχημένο εγχείρημα, αφού κατάφερε πολύ γρήγορα να παθητικοποιήσει την πλειοψηφία των χρηστών, βάλε επίσης και το ότι αν κάποιος είναι λίγο ιδιότυπος χαρακτήρας και με περίεργη αίσθηση κοινωνικής αλληλεπίδρασης, δύσκολα θα βρει ερεθίσματα να του τραβήξουν την προσοχή... τώρα συγκεκριμένα για τον χώρο εδώ, σκέψου την περίπτωση να μην έχουν όλοι οι συμμετέχοντες τους ίδιους λόγους συμμετοχής... κατα την άποψη μου ο ελ στοχαστής είναι ιδιαιτερα κουραστικός συνομιλητής και με δυσκολία λεκτικής και νοηματικής ευστοχίας, πάντα για τα δικά μου δεδομένα και για τον δικό μου ενδεχομενως προβληματικό τρόπο διάδρασης... ο δέ συντονιστής των συζητησεων δεν αποδείχθηκε και πολύ αντικειμενικός στην κρίση του, τα υβριστικά σχόλια σαφώς και καταλαβαίνω τους λόγους απόρριψης των, δεν καταλαβαίνω όμως τους λόγους απόρριψης άλλων σχολίων που ούτε υβριστικά είναι ούτε και προσβλητικά! ίσως να είναι παραπάνω από το θεμιτό εύστοχα και γνωρίζω πολύ καλά ότι η ατόφια λεκτική ευστοχία είναι ενοχλητική για τους περισσότερους... όσο για κάποιους περαστικούς σχολιαστές, τουλάχιστον κάποιους που πέτυχα εγώ εδω, μπορώ να πω ότι φάνηκαν ιδιαίτερα συμπλεγματικοί και με ενισχυμένο ψυχονοητικό ελιτισμό, πέραν του δέοντος ασεβείς και μάλιστα και ρατσιστές έως και φυλετιστές :) αλλά είπαμε, όσοι οι άνθρωποι τόσες και οι απόψεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέν με χαλάει η αυτοθεωρούμενη ελίτ. Κουράζονται πολύ, λιώνουν παντελόνια και ξοδεύουν την φαιά τους ουσία για να μελετήσουν και να καταλήξουν σ' αυτά που εμείς θέλουμε να μας προσφέρουν μέσα σε λίγες λέξεις. Δεν είναι οτι συμφωνώ να είναι κανείς έτσι. Απλώς το κατανοώ. Ούτε είναι όλοι οι ερευνητές έτσι. Δεν είναι εύκολο να συμπληρώνει κανείς μαζί τους παζλ και σταυρόλεξα, να γίνεται σκαπανέας της καταγωγής και του αρχικού νοήματος των λέξεων για να φωτίσει την ξεχασμένη ιστορία. Είναι εύκολο να πέσουν στην έπαρση και την αλλαζονία. Δεν μπορώ να παίξω μαζί τους. Είμαι άλλος τομέας. Τους παρακολουθώ όμως με ενδιαφέρον. Έχουν βρει πηγές που εγώ βαριέμαι να μελετήσω. Πόσα έχει μελετήσει ο καθένας μας από τον πλούτο της αρχαιοελληνικής γραμματείας; Επομένως κάπως ωφελούμαι. Δεν είναι βέβαια φιλόλογοι και κάνουν λάθη από παρορμητικότητα. Μου αρέσει η ζωτικότητα και η ορμή τους. Το ερευνητικό πείσμα και η επιμονή στον σκοπό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα άλλα όμως συμφωνώ μαζί σου. Εκτός από την περίπτωση να αποκλείει ο διαχειριστής σχόλια επειδή τον ενοχλεί η ατόφια λεκτική ευστοχία τους. Ο διαχειριστής τρελαίνεται για τέτοια σχόλια και τα τιμά ιδιαιτέρως. Άλλη επομένως είναι η αιτία του αποκλεισμού τους. Μπορεί να αποκλείονται γιατί στέλνονται ενώ είναι ακόμη ζεστές οι στάχτες από το παρανάλωμα που άφησες πίσω σου. Όσο για τον Ελεύθερο Στοχαστή είναι δάσκαλος και μαθητής. Παίζει με τις ενέργειες. 'Μαθητευόμενος μάγος' που μαθαίνει και, καθώς μαθαίνει, μας μαθαίνει πώς να χρησιμοποιούμε τις δύο ενέργειες κατά βούληση και κατά περίσταση αντί να γινόμαστε έρμαια του διπολισμού. Δεν τον συμπαθείς γιατί σβήνει την εκρηκτική φωτιά σου. Ενώ ο Λύκιος μόνο την περιορίζει.
***
Δ.
"...μάλιστα σχεδόν πάντα υπάρχει μια υπόκωφη κατάκριση και επίκριση για τις αντικοινωνικές ιδιοσυγκρασίες..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω πως μπορεί κάποιος να θεωρεί οτι διατηρεί δικό του αναυθαίρετο δικαίωμα να κρίνει τους άλλους, χωρίς να αναγνωρίζει το ίδιο δικαίωμα και σε εκείνους.
Ιδίως μάλιστα, όταν οι εκείνοι το ασκούν με διακριτικότητα (υπόκωφα), ενώ αυτός το ασκεί με αναίδεια και έπαρση.
Οι "αντικοινωνικές ιδιοσυγκρασίες" δεν αποτελούν μια κατηγορία προνομιούχων ανθρώπων που δικαιούνται περισσότερη προσοχή από τις κοινωνικές ιδιοσυγκρασίες.
Είναι και αυτοί προϊόντα της κοινωνίας και ισότιμα μέλη της, έστω κι αν αποκλίνουν από τον μέσον όρο των πολλών.
Η κοινωνία θεωρώ πως οφείλει να τους αγκαλιάζει, όπως κάθε μονάδα που προέρχεται από τους κόλπους της, δίχως όμως να τους επιτρέπει να την απορυθμίζουν. Μπορεί να τους αφουγκράζεται και να προβληματίζεται, όπως το οφείλει σε κάθε φωνή αντίδρασης.
Το ίδιο συμβαίνει και εδώ...
ΛΥΚΙΟΣ.
ε καλά τώρα, αυτά τα έχουνε λιώσει πανταλόνια και έχουν φάει τα νιάτα τους στην έρευνα και τη γνώση για να τα παίρνουν έτοιμα οι άλλοι μου κάνει λίγο από παράπονο του μη βέβαιου για το αν έκανε καλά που ξόδεψε τα χρόνια του για όλα αυτά... το θέμα είναι ότι αρκετοί από αυτούς που αναφέρεις δίνουν γνώση χωρίς καν να τους ζητηθεί κι έχουν και την απαίτηση να τους ακούνε άνευ αντιρρήσεων και να στέκονται σούζα αυτοί οι οποίοι δεν ζήτησαν ποτέ τη γνώση τους... τελικά για ποιον λόγο ακριβώς κάνουν ότι κάνουν; μήπως βρίσκονται μέσα στην πλάνη της επιμόρφωσης και διαμόρφωσης των γύρω τους; είναι πολύ συχνό φαινόμενο αυτό στους κόλπους τους... αποζητούν μήπως κάποιο είδος επιβράβευσης και προσωπικής αξίωσης ότι πλάθουν ανθρώπους χωρίς ξαναλέω να τους έχει ζητηθεί; έργο και παραίσθηση σκοπού ζωής; ντεμέκ φυλετική αποστολή; είμαι ο μέγας ιερευς σας ρε πράιτα και θα κάμετε τουμπέκα; τα γίδια δεν υπολόγισες μανάρι μου... λέω μια περίπτωση, δεν ξέρω, αμορφη κι αγεωμέτρητη γαρ μη σε πω κι αγράμματη εντελώς... και την λέω γιατί το σημαντικότερο όλων είναι να γνωρίζει ο καθένας για ποιον λόγο κάνει ότι κάνει, να είναι συνειδητός δλδ... τώρα για εκείνο το τελευταίο που λες γλυκιά μου, υπάρχει και το ενδεχόμενο να είναι πιο απλή η εξήγηση... ίσως ο εις να είναι βαρετά αμετροεπής και ο έτερος να έχει κάποια δυσκολία διαχείρισης της ωμής και ειλικρινούς διάδρασης...
ΑπάντησηΔιαγραφήλύκιε, έλα ρε, νάτα μας κι αργήσαμε :) δεν ξέρω αν το χεις προσέξει, αλλά εγώ μίλησα γενικά κι απρόσωπα κι εσύ μιλάς ειδικά και προσωποποιημένα... κρατήθηκες βέβαια όσο να ναι, αλλά τελικώς δεν άντεξες... να σου θυμίσω κιόλας ότι εσύ ήσουν εκείνος που με "προσκάλεσες" στον ιστοχώρο σου, άσχετα αν ποτέ δεν το παραδέχτηκες, ωστόσο το ξέρω και το ξέρεις, εξάλλου σε καμμία περίπτωση δεν είμαι το άτομο που θα έψαχνε στη μπλογκόσφαιρα χώρους του είδους και το ξέρεις επίσης κι αυτό... για ποιο λόγο λοιπόν καλεί κάποιος κάποιον στον χώρο του;; μα φυσικά γιατί επιθυμεί την παρουσία του σ' αυτόν! κάνω λάθος μήπως;; αποφασίζεις ή και κάνεις το λάθος λοιπόν να καλέσεις ένα ας πούμε ιδιόρρυθμο άτομο -και το γνωρίζεις εξ αρχής ότι πρόκειται περί ιδιόρρυθμου ατόμου- και μόλις εμφανίζεται αρχίζεις τις διαμαρτυρίες, τα μουτράκια και τα ναζάκια... ο δέ απαξιωτικός τρόπος με τον οποίο αρέσκεσαι να μου απευθύνεσαι, μου θυμίζει τον μπαμπά μου στα 12 μου χρόνια... δεν γνωρίζω πώς μιλάς με τους φίλους σου εσύ, αλλά η γλώσσα η οποία χρησιμοποιείς εμένα προσωπικά μου είναι άγνωστη, έχω να τη συναντήσω δεκαετίες με τους ανθρώπους που νταλαβερίζομαι... σε περίπτωση δε, που είσαι και συ ένα ακόμη κοντρόλ φρηκ με το σύνδρομο του πυγμαλίωνα που τρωει έργα τύπου αναμόρφωσης και ισιώματος παραστρατημένων μπαρ μπαρ κορασίδων, ελπίζω να έχεις ήδη καταλάβει πως ατύχησες εν προκειμένω! είμαι η πλέον ακατάλληλη έν βήμα πριν τη μέση ηλικία κορασίδα για τέτοιου τύπου φαντασιώσεις :)
Εκπληκτική φαντασία. Πάντως αναγνωρίζω την ικανότητά σου να τηρείς τους κανόνες του χώρου, όταν θέλεις τόσο πολύ να ακουστείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά οι αντοχές σου, χρειάζονται λίγη βελτίωση.
Καλή συνέχεια.
ΛΥΚΙΟΣ.
Εδώ τώρα ταιριάζει να πέσουν στην οθόνη τρία σεντονάκια του Στοχαστή, να υπνωτιστούμε λίγο και να ανανεώσουμε τα ερεθίσματα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλλείψει, ρίχνω εγώ ένα σεντονάκι να βρίσκεται, για κανέναν περαστικό αναγνώστη που δεν κάνει απόψε κλάμπινγκ.
Ορίστε λοιπόν: H θεωρία των χορδών με απλά λόγια...
H βασική ιδέα της θεωρίας των χορδών είναι απλή. Πριν από καιρό μάθαμε ότι τα μόρια και τα άτομα απαρτίζονται από μικρότερα σωματίδια: τα μικρά ηλεκτρόνια περιστρέφονται γύρω από τον πυρήνα. O πυρήνας με την σειρά του είναι φτιαγμένος από μικρότερα ακόμη σωματίδια: τα πρωτόνια και τα νετρόνια. Για κάμποσο καιρό οι άνθρωποι πίστευαν ότι η ιστορία τέλειωνε εκεί. Aλλά πιο εκλεπτυσμένα πειράματα έδειξαν ότι αν κοιτάξουμε πιο προσεκτικά μέσα σε ένα πρωτόνια ή ένα νετρόνιο, θα βρούμε ακόμη μικρότερα σωματίδια, τα ονομαζόμενα κουάρκ.
H θεωρία των χορδών λέει πως υπάρχει ένα ακόμη χαμηλότερο επίπεδο. Aν δείτε πολύ βαθιά μέσα σε ένα ηλεκτρόνιο ή μέσα σε ένα κουάρκ, λέει η θεωρία των χορδών, θα βρείτε ένα μικρό βρόγχο ένα νηματίδιο ενέργειας που χορεύει. Aυτό τον μικρό βρόγχο τον αποκαλούμε χορδή. Mοιάζει με ένα μικρό κομμάτι χορδής. Με άλλα λόγια ο κόσμος δεν αποτελείται από σημεία αλλά από χορδές που ξεδιπλώνονται και πάλλονται ώστε να μοιάζουν με σωματίδια.
Οι χορδές μπορεί να έχουν άκρες (ανοιχτές χορδές) και να μοιάζουν με κορδόνι ενός παπουτσιού ή μπορεί και να σχηματίζουν βρόχους (κλειστές χορδές) μοιάζοντας με λαστιχάκι. Είναι βέβαια μικρότερες και από την απειροελάχιστη τελεία και απρόσιτες από τα ερευνητικά μάτια των πειραματικών φυσικών. H υπέροχη ιδέα αυτής της θεωρίας είναι ότι τελικά έχουμε ένα μόνο συστατικό, ένα βασικό πράγμα, για να εξηγήσουμε όλο το σύμπαν: την χορδή. Mια χορδή όμως μπορεί να ταλαντώνεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, όπως μια χορδή ενός βιολιού μπορεί να παίξει πολλές νότες. Kάθε διαφορετικό είδος ταλάντωσης αυτών των μικρών βρόγχων, λοιπόν δεν δίνει διαφορετικούς ήχους, δίνει διαφορετικά σωματίδια. Tο ηλεκτρόνιο δηλαδή στην πραγματικότητα είναι μία χορδή που ταλαντώνεται κατά ένα τρόπο, το κουάρκ μια επίσης χορδή που ταλαντώνεται κατά διαφορετικό τρόπο.
Ως εδώ. Αν κανείς θέλει παραπάνω λεπτομέρειες, ας διαβάσει και το επόμενο σχόλιο.
«H θεωρία των χορδών υπόσχεται την συνένωση των δύο βασικών θεωριών της φυσικής του 20ου αιώνα», δήλωσε ο καθηγητής Brian Green:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Έχουμε μάθει ότι τα μεγαλύτερα πράγματα στο σύμπαν, αστέρια, γαλαξίες (ακόμη και το σύμπαν καθεαυτό) εξηγούνται πολύ καλά από την γενική θεωρία της σχετικότητας του Aϊνστάιν.
Tα μικρά πράγματα του σύμπαντος - μόρια, άτομα, υποατομικά σωματίδια κ.λ.π. - εξηγούνται καλά από μια άλλη θεωρία που ονομάζεται κβαντομηχανική. Tο περίεργο είναι πως κάθε μία από αυτές τις θεωρίες ισχυρίζεται ότι η άλλη είναι λάθος. Yπάρχει ένας τρομερός ανταγωνισμός μεταξύ της γενικής σχετικότητας και της κβαντομηχανικής, που πενήντα χρόνια τώρα προσπαθούν να συμβιβάσουν οι άνθρωποι. Tελικά, ήρθε η θεωρία των χορδών και μας έδειξε τον τρόπο που μπορεί να γίνει αυτό. Πως γίνεται όμως μεγάλοι φυσικοί να στέκονται σκεπτικοί σε μια θεωρία που μπορεί να απαντήσει σε τόσο θεμελιακά προβλήματα; Πολλοί, απαντά ο Brian Green, θέλουν την ένωση των δύο βασικών θεωριών και αν και ξέρουν ότι η θεωρία των χορδών μπορεί να δώσει λύση σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα, φοβούνται ότι μπορεί να μην υπάρχει τρόπος να ελεγχθεί πειραματικά... Aυτοί οι μικρού βρόγχοι είναι εξαιρετικά μικροσκοπικοί.
Αν θεωρήσουμε ότι το άτομο έχει το μέγεθος του γνωστού σύμπαντος, τότε η χορδή θα έχει το μέγεθος ενός δένδρου. Προς το παρόν δεν έχουμε μια πειραματική διαδικασία που να μεγεθύνει τα πράγματα τόσο πολύ ώστε αν μπορέσουμε να τα δούμε απ' ευθείας. Έτσι λοιπόν το σκεπτικό είναι: "Ωραία, έχουμε μια όμορφη θεωρία που μπορεί να λύσει αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Θα μπορέσουμε όμως ποτέ να την δοκιμάσουμε πειραματικά; Να δούμε άμεσα ή έμμεσα τα μικρά αυτά πραγματάκια;"
Ένα από τα πεδία που η θεωρία των χορδών βρίσκει εξαιρετική εφαρμογή είναι οι μαύρες τρύπες. Aυτές είναι πολύ μικρές περιοχές του διαστήματος όπου συγκεντρώνεται μεγάλη μάζα ύλης. Eίναι δε τόσο μεγάλη η συγκέντρωση της μάζας και τόσο μικρό το μέγεθός τους, που οι τεράστιες δυνάμεις βαρύτητας που αναπτύσσει, δεν αφήνει ούτε το φως να ξεφύγει. Eξ ου και το όνομά τους, "μαύρες τρύπες".
«Oι μαύρες τρύπες, λόγω της τεράστιας μάζας τους, χρειάζονται την θεωρία της γενικής σχετικότητας. Λόγω του μικρού τους μεγέθους χρειάζονται την κβαντομηχανική. Xρειαζόμαστε δηλαδή τους νόμους του μεγάλου και τους νόμους του μικρού την ίδια στιγμή... Στην δεκαετία του 1970, ο Stephen Hawking συνειδητοποίησε πως οι μαύρες τρύπες έχουν μερικά ασυνήθιστα χαρακτηριστικά, που στην φυσική σημαίνουν ότι υπάρχει αστάθεια. O Stephen Hawking μπόρεσε να υπολογίσει πόση αστάθεια (ή σε όρους φυσικής πόση εντροπία) έχουν αυτές οι μαύρες τρύπες.Tα τελευταία χρόνια δύο θεωρητικοί των χορδών κατάφεραν να υπολογίσουν επακριβώς το μέγεθος της αστάθειας μέσα σε μια μαύρη τρύπα. Έκαναν από την αρχή τους υπολογισμούς, με αυτό το πιό εκλεπτυσμένο πλαίσιο και κατέληξαν ακριβώς στην ίδια απάντηση που είχε καταλήξει ο Stephen Hawking. Ήταν μια επιβεβαίωση της προ 25ετίας πρόβλεψης του Hawking, που τώρα απέκτησε μια πολύ στέρεα θεωρητική θεμελίωση από την θεωρία των χορδών... Σήμερα ο Brian Green εργάζεται να αποδείξει ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι θεμελιακές ιδέες, αλλά προϊόντα βαθύτερης οργάνωσης του σύμπαντος. «H ιδέα του χώρου και του χρόνου είναι προσεγγίσεις βαθύτερων οργανωτικών αρχών, αρχές που εμφανίζονται όταν το σύμπαν βρεθεί σε ακραίες καταστάσεις. Aυτό που προσπαθούμε τώρα να κάνουμε είναι να βρούμε ποιες είναι αυτές οι αρχές...»
O Brian Green είναι καθηγητής φυσικής που εργάζεται στο Kέντρο Θεωρίας του διάσημου Πανεπιστημίου Cornell και συγγραφέας του βιβλίου "The Elegant Universe". Έγινε ιδιαίτερα γνωστός το 1996, όταν μαζί με τους καθηγητές David Morrison του Duke University και Andrew Strominger του University of California ανακάλυψαν ότι οι μαύρες τρύπες μπορούν να απεικονισθούν μαθηματικά με την θεωρία των υπερχορδών. O Green και οι συνάδελφοί του απέδειξαν ότι οι μαύρες τρύπες και τα υποατομικά σωματίδια, μπορούν να θεωρηθούν προϊόντα της ίδια ουσίας, των ενεργειακών νηματίων που ονομάζονται χορδές.
***
Δ.
Λακωνικά, μιλάμε για την περιδίνηση του δημιουργικού αιθέρα, που οι φυσικοί αφαίρεσαν την έννοια με ύποπτο τρόπο, στις αρχές του 1900...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η πρωταρχική Ουσία (prima materia) των αλχημιστών...
Αιθερική περιδίνηση λοιπόν, με συγκεκριμένη συχνότητα...
Αλλιώς κουάρκ ή χορδή.
ΛΥΚΙΟΣ.
Από που εκπορεύεται άραγε η δημιουργός αυτή ουσία; Και τι σχέση έχει με αυτό που ονομάζουμε δημιουργό αυτού του κόσμου; Είναι δημιουργός νους ο αιθέρας, δηλαδή ο δημιουργός, ή εκπορεύεται από τον δημιουργό; Από ποιον δημιουργό νου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΡητορικά ρωτάω. Σήμερα είναι μεγάλη γιορτή για τους Έλληνες και ημέρα μνήμης.
***
Δ.
"Από που εκπορεύεται άραγε η δημιουργός αυτή ουσία;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τον κοσμικό χυλό! Από αυτό το "υλικό" που αποτελείται το Χάος, πριν δημιουργηθεί η Τάξη.
Η Τάξη μορφοδιέταξε το Χάος, δίνοντας σπιν, δηλαδή την περιδίνηση στην Ουσία.
"Και τι σχέση έχει με αυτό που ονομάζουμε δημιουργό αυτού του κόσμου;"
Είμαστε μέρη Του. Είμαστε εκδηλώσεις της δικής Του Ουσίας. Δεν είμαστε κάτι ξέχωρο απο Αυτόν.
Και δεν αναφέρομαι στον "δημιουργό"-διαχειριστή του υλικού κόσμου, αλλά στο όντως Ον.
"Είναι δημιουργός νους ο αιθέρας, δηλαδή ο δημιουργός, ή εκπορεύεται από τον δημιουργό; Από ποιον δημιουργό νου;"
Πολύ ωραίο το ερώτημα.
Ο ίδιος ο Αιθέρας είναι ο ίδιος ο Δημιουργός, θα έλεγα!
Ο Αιθέρας ως κοσμικός χυλός, αδιαμόρφωτος και Χαοτικός, είναι ανύπαρκτος.
Υπάρχει, όταν η Τάξη τον μορφοποιεί και του προσδίδει χαρακτηριστικά.
Υπό την Αρχή λοιπόν (ύπαρξη, υπάρχω) διότι όλα μπαίνουν σε μια ιεραρχική δομή. Όλα βρίσκονται υπό την Αρχή (την νομοτέλεια) και ιεραρχούνται καθέτως.
Εμείς ως μέρη Του, έχουμε τα δικά Του χαρακτηριστικά. Μπορούμε να δημιουργήσουμε κι εμείς, διαμορφώνοντας τον Αιθέρα;
ΛΥΚΙΟΣ.
Υπό αυτήν την έννοια, δημιουργούμε μόνο σε πνευματικό επίπεδο. Δημιουργούμε φιλίες, δηλαδή πνευματικούς δεσμούς, δημιουργούμε πλάνα, σχεδιασμούς, στρατηγικές. Για να υλοποιήσουμε όμως χρειάζεται εργασία. Δεν μπορώ να εμφανίσω ένα σπΙτι αλλά πρέπει να έχω με την εργασία εξασφαλίσει τα αναγκαία χρήματα, να συντονίσω την ομάδα εργασίας, να αποκτήσω τα υλικά. Το σπίτι θα κτιστεί βάζοντας τάξη στην ύλη με επίπονη και συστηματική εργασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τους εμπειριστές τίποτα δεν μπορούσε να υπάρχει στη νόηση, που δεν θα είχε προηγούμενα περάσει από τις πόρτες της εμπειρίας.
Ο Καντ συγκατένευσε. Αλλά πρόσθεσε: «Τίποτα, εκτός από την ίδια τη νόηση».
Αιώνες τώρα προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτό το «εκτός». Την ίδια την νόηση. Αυτό το παραπάνω που υπάρχει στον άνθρωπο όταν υλοποιεί ένα σπίτι, από αυτό που κινητοποιεί ένα χελιδόνι να φτιάξει μόνο με το ράμφος του το δικό του σπίτι. Κι αν είναι τα χέρια το πολυεργαλείο που βοήθησε τον άνθρωπο να κάνει ανυπέρβλητες υλοποιήσεις, τότε γιατί ο πίθηκος που έχει χέρια δεν προχώρησε σε κατασκευή περίπλοκων εργαλείων και γενικότερα σε κατασκευές; Πώς έγινε το ανθρωποειδές άνθρωπος και πότε; Πώς και πότε αφυπνίστηκε, ώστε με την λαχτάρα του για γνώση να φτιάξει τηλεσκόπια για να δει τι γίνεται εκεί έξω; Δηλαδή το αρχικό ερώτημα. Τι είναι η νόηση, πότε και πώς αποκτήθηκε.
***
Δ.
καλά όλα αυτά περί νόησης, αλλά ουσιαστικά ο άνθρωπος δεν διαφέρει και πολύ από τον πίθηκο που δεν ανέπτυξε κατασκευαστική λειτουργία, μη σου πω ότι τελικά ο πίθηκος να είναι και ανώτερος νοητικά... καταρχίν, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εστιασμένοι στο πώς και πόσα σπίτια θα φτιάξουνε ή θα αποκτήσουνε κι όχι στα τηλεσκόπια για να ερευνήσουν το παραπέρα...ακόμη και νοητικά τμήματα όπως οι φιλίες κλπ που αναφέρεις κατα κύριο λόγο έχουν ωφελιμιστική βάση, γίνονται ακόμη και υποσυνείδητα για να επιφέρουν υλιστικό αποτέλεσμα!τι να το κάνω που ο άνθρωπος ανέπτυξε κατασκευαστικές λειτουργίες και παραμένει τόσο οικτρά εστιασμένος στο τι θα φάει και τι θα πιει;;έχω βαρεθεί να μιλάω με ανθρώπους που είναι τόσο εστιασμένοι στο πώς θα αποκτήσουν/κατασκευάσουν την υλική τους ευημερία, ευημερία όπως τους έχουν προγραμματίσει να την αντιλαμβάνονται...οι άνθρωποι καταναλώνουν νοητική λειτουργία όχι για να ερευνήσουν το παραπέρα,αλλά για να βρουν τρόπους να αποκτήσουν υλη και χρήμα και μάλιστα αυτη την ενεργεια την ονομάζουν δραστηριοποίηση, συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα, υγιή ενεργοποίηση, ομαδικότητα...μην κοιτάτε που δήθεν παρουσιάζονται ευγενή κίνητρα αρχικά... μαλακίες! πάντα υπαρχει ωφελιμιστικό κίνητρο, απλά καλύπτεται με κάτι άλλο κι όχι απαραίτητα συνειδητά ή με κακό σκοπό...δε νομίζω λοιπόν ότι τελικά είναι και τόσο ενδιαφέρουσα η... νόηση του ανθρώπου ή μάλλον η επιλογή που κάνει να χρησιμοποιήσει τη νόηση του...ψηφίζω πίθηκα και αυτοπροσδιορίζομαι όχι εσωστρεφής και αντικοινωνική, αλλά κάργα ακοινώνητη! ελπίζω να μην έχει κανείς πρόβλημα μ' αυτό, ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που πραγματικά σε κάνει ακοινώνητο. Εμείς όμως δεν θα ασχολούμαστε μ' αυτούς. Αλλά με τις κορυφές της ανθρώπινης διανόησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα που το λες, και τους θυμήθηκα, αντί να τους θάψω, θα μεταφέρω από τις σημειώσεις μου ένα κειμενάκι από το ironprison blogspot, που μου είχε αρέσει.
Τι έχει μέσα το κουτί
Ο Richard Dawkins κάπου έλεγε ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που πιστεύουν στην προέλευση της ζωής με βάση κάποια ανώτερη διάνοια (Θεός, Ευφυής Σχεδιασμός κ.λπ.) κι αυτοί που δέχονται την επιστημονική ερμηνεία της εξέλιξης μέσω φυσικής επιλογής. Λοιπόν, πιστεύω κι εγώ ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων, όχι όμως αυτές που λέει ο Dawkins. Κάποιες άλλες! Το ξέρω αυτό... κοιτώντας γύρω μου, όλους τους ανθρώπους που συναντώ και που συνάντησα στη ζωή μου. Θα προσπαθήσω να το δείξω με μια μεταφορά:
Όπως όλος ο κόσμος, χρησιμοποιώ κι εγώ Η/Υ. Όπως όλος ο κόσμος, στέλνω κι εγώ e-mail, ψάχνω στο ίντερνετ, γράφω στο Word. Όπως όλος κόσμος, έτσι κι εγώ ξέρω ελάχιστα για το περιεχόμενο του κουτιού – όχι, όχι, δεν είναι η σωστή έκφραση:
Ούτε καν με απασχολεί τι έχει μέσα το κουτί, ούτε που περνάει από το μυαλό μου.
Θέλω απλώς να πατάω το κουμπί και να κάνω αυτά που ξέρω να κάνω. Όπως όλος ο κόσμος. Αν με ρωτήσεις σχετικά, φυσικά και πιστεύω εις ένα Μάδερμπορντ, και εις ένα Σκληρό Δίσκο, και εις έναν Επεξεργαστή, δι’ ου τα πάντα εγένετο, δεν τα έχω δει ποτέ, όμως τα πιστεύω, καμιά αντίρρηση. Ασχολούμαι με αυτές τις αόρατες οντότητες μόνο και μόνο τώρα, λόγω της συζήτησης. Στη συνηθισμένη μου αλληλεπίδραση με το μηχάνημα, δεν αφιερώνω ούτε ένα δευτερόλεπτο να σκεφτώ τι έχει μέσα το κουτί. Ο πατέρας μου έλεγε: «Μη μου λες, δε με νοιάζει. Δείξε μου πώς να στέλνω e-mail, πώς να γράφω στο Word, και δεν πα να ‘χει και μικρά ανθρωπάκια μέσα ο Η/Υ, ούτε που με ενδιαφέρει». Όπως όλος ο κόσμος.
Όπως σχεδόν όλος ο κόσμος...
Διότι υπάρχει μια ισχνή κατηγορία ανθρώπων που ενδιαφέρονται: οι τεχνικοί, οι χάκερς, οι πιτσιρικάδες που ασχολούνται παθιασμένα κ.λπ. Για αυτούς είναι σημαντικό ότι ο Η/Υ έχει μέσα μάδερμπορντ και σκληρό δίσκο, όχι λέιζερ ή τεχνολογία πλάσματος ή μικρά ανθρωπάκια. Εμείς οι υπόλοιποι, οι κοινοί θνητοί, μπορεί τυπικά να συμφωνούμε μαζί τους, όμως δεν την έχουμε βρει σημαντική αυτή τη γνώση – κι αυτό είναι κάτι που μας ενώνει με τους παλαβούς, οι οποίοι πιστεύουν σε τεχνολογία πλάσματος ή μικρά ανθρωπάκια. Αντίθετα, η γνώση που όλοι εμείς έχουμε βρει σημαντική είναι π.χ. πώς να βάζεις φωτογραφίες σε e-mail, πώς να ψάχνεις καλύτερα στο ίντερνετ, πώς να αλλάζεις το διάστιχο στα κείμενα του Word. Αυτά πράγματι μας ενδιαφέρουν. Είναι κι αυτό κάτι που μας ενώνει με τους παραπάνω παλαβούς. Στις συνηθισμένες συνεδρίες μας με το μηχάνημα, όλοι εμείς, λογικοί και παλαβοί, θέλουμε απλώς να πατάμε το κουμπί και να κάνουμε ό,τι ξέρουμε να κάνουμε.
Λοιπόν, αντικαταστήστε στην παραπάνω μεταφορά όπου:
Υπολογιστής --> Ζωή ή κόσμος
Επεξεργαστής & μάδερμπορντ --> Επιστημονική ή θεολογική αφήγηση για τη ζωή και τον κόσμο
Απλοί χρήστες --> Απλοί πιστοί ή απλοί άθεοι
Τεχνικοί & χάκερς --> Ιερατείο, διανοούμενοι της θρησκείας & διανοούμενοι της αθεΐας, επιστήμονες, ερευνητές.
Οι μορφωμένοι διανοούμενοι της μεσαίας τάξης (που δεν αγωνιούν για το νοίκι και τους λογαριασμούς) θέλουν να κατανοήσουν τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα. Οι ευρείες λαϊκές μάζες (που αγωνιούν για το νοίκι και τους λογαριασμούς) δεν ενδιαφέρονται να κατανοήσουν. Δεν το ‘χουν βρει σημαντικό να μάθουν τι έχει μέσα το κουτί! Έχουν άλλα θέματα.
Λοιπόν ο απλός άνθρωπος, πιστός ή άθεος, απλά δέχεται τον κόσμο όπως τον βρίσκει! Τον απασχολούν, φυσικά, πολλά πράγματα – να βγάλω δίπλωμα, να γράψει καλά το παιδί στις εξετάσεις, να κυνηγήσω τους οφειλέτες, να αποφύγω τους πιστωτές, να μ’ αγαπήσει η Μαρία, να πέσει η κυβέρνηση, τέτοια πράγματα. Όμως, τι έχει μέσα το κουτί... ούτε που το σκέφτεται, ούτε που τον ενδιαφέρει.
***
Δ.
Υ.Γ. Και μία αληθινή ιστορία, κοκκινοσκουφίτσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον παραμυθένιο μας κήπο, που με κόπο πολύ φιλοτεχνούσε η μητέρα μου, είχαμε και ένα θερινό γραφείο όπου έγραφε ο μπαμπάς μου. Εγώ μικρή, πάρα πολύ μικρή. Βαριόμουνα έως θανάτου. Τι κάνουμε εδώ πέρα, λέω αγανακτισμένη στον μπαμπά μου κλωτσώντας το γραφείο. Μου λέει: Τι να κάνουμε, παιδί μου, αυτή είναι η κατάσταση.
***
Δ.
κι αφού λοιπόν ο απλός πιστός ούτε σκέφτεται και ούτε ενδιαφέρεται για το τι έχει μέσα το κουτί, γιατί κάποιοι επιμένουν να θέλουν να του δείξουν; κοίταξε αγάπη, για μενα ο άνθρωπος είναι τελειωμένη υπόθεση, πάντα ήταν δλδ, επιμένει να κάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη... οι φωτεινοί νοες που αναφέρεις κατα τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι επικεντρωμένοι στο πώς θα φύγουν από το πεδίο που είμαστε [και όχι στο πώς θα συνεχίζουν να παραμένουν εδώ επειδή υπάρχει κάποια αποστολή να φερουν εις πέρας], γιατί αυτό θα έπρεπε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός ατομικά και να μη δεσμεύεται από δήθεν συλλογικές αναλήψεις... αντιθέτως, έχουν ωραιοποιηθεί αυτές οι ύπουλα δεσμευτικές συλλογικότητες και οι φωτεινοί νόες πέφτουνε συνήθως στις παγίδες του ..."ιερατείου", που έχουν τη δυνατότητα να εκπροσωπούν... αυτοί οι δύο τρόποι είναι αρκετοί για να αυξάνουν και να διατηρούν σταθερό το βαρυτικό πεδίο στους κόσμους της ανακύκλωσης, ώστε όλοι να είναι χαρούμενοι-τρόπος του λέγειν-δεν ξέρω κατα πόσο γίνεται κατανοητό το σκεπτικό,συνήθως υπάρχουν αντιδράσεις όχι και τόσο καλές όταν εκφράζω τις απόψεις μου... όπως και να χει, δεν βρίσκω και τόσο ενδιαφέρουσα την ενασχόληση με τη μικρή φωτεινή μερίδα που αναφέρεις, βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον στα υπολοιπα βασίλεια της φύσης, έχουν περισσότερη ψυχη α μη τι αλλο...
ΑπάντησηΔιαγραφήπαρατηρώ επίσης ότι αρκετά συχνά μνημονεύεις τους γονείς σου... να σου πω λοιπόν και γω μια αληθινή ιστορία: πριν αρκετα χρόνια, θα ήμουνα γύρω στα 20, καθόμασταν σε ένα μαγαζί με μια φίλη ένα βραδυ και πίναμε μπύρες... στο διπλανό τραπέζι καθόταν μια παρέα μεγαλύτερης ηλικίας από μας και πώς έγινε, πιάσαμε τη συζήτηση... ο ένας της παρέας αποδείχθηκε καθηγητης φιλοσοφίας στο αριστοτέλειο... σε κάποια φάση, μια τύπισσα που καθόταν μαζί τους, γυρνάει και μου λέει το εξής:"όλο το θέμα στη ζωή είναι το πώς θα ξεπεράσουμε τους γονείς μας!" ... σ' εκείνη τη φάση δεν το κατάλαβα, αλλά είναι μια ατάκα που για κάποιο λόγο μου είχε κάνει εντύπωση και την θυμάμαι μέχρι και σήμερα... βεβαίως σήμερα, γνωρίζω πολύ καλά τι εννοούσε και τι ήθελε να πει :)
«Ξαφνικά, μια μέρα, βγήκε από το σώμα του και το ’δε ως ξένος, κι ήτανε τόσο θλιβερό και τσακισμένο, σαν αδειανό σακί, που το λυπήθηκε και είπε μέσα του πάλι να χωθεί, να στηρίξει ακόμη λίγο» (Αργύρης Χιόνης)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρωί. Επιστρέψαμε στα σώματα μας.
Ξυπνήσαμε. Φορέσαμε πάλι το ίδιο σώμα. Υπάρχουμε απόλυτα μεταξύ τάξης και χάους. Βρήκαμε και το σχόλιο της κοκκινοσκουφίτσας.
Αυτό με την 'αποστολή' το βρίσκω αντιπαθητικό και ναρκισσιστικό. Ειδικά όταν προέρχεται από τους πλανημένους αδελφούς τους φωτός και πολλές άλλες ομάδες και μεμονωμένα περιστατικά τρελαμένων. Αν όμως ο Πλάτωνας δεν είχε γράψει δεν θα ξέραμε την Σωκρατική διαλεκτική/μαιευτική τέχνη. Ο καθένας ψάχνει τους ομοίους του. Να συνεννοηθεί, να ανταλλάξει πληροφορίες, να περάσει όμορφα. Εκτός από αυτά, θα υπάρχουν και μερικά άλλα που μου διαφεύγουν σε πρώτη ζήτηση.
Πριν την συμμετοχή μου σ' αυτήν την ομάδα αναζήτησης της αλήθειας, θεωρούσα πως η θέληση είναι ο καταλυτικός παράγοντας για να ισορροπήσουμε τις δύο αντίθετες δυνάμεις.
Καταλήξαμε όμως όλοι ομού στην μεσότητα. Κυρίως καταλάβαμε τι είναι η μεσότητα. Ασφαλώς και χρειάζεται θέληση για να την εφαρμόσεις. Είναι ωραία να μελετάς με παρέα. Είναι πιο εύκολο. Έχω εμπειρικό παράδειγμα αλλά δεν είναι της ώρας.
Τους γονείς τους αναφέρω γιατί τους εκτίμησα πολύ σαν ανθρώπους. Και κατάλαβα πόσο τυχερή ήμουν που με μεγάλωσαν οι συγκεκριμένοι. Το γράφω αυτό όχι χωρίς ντροπαλότητα αλλά και με γνώση εκ των ένδον από έναν αυστηρό κριτή που έχει στο ενεργητικό του "σφαγές του Ηρώδη". Απλώς βάζω μπαμπάς αντί για όνομα.
Αλλά γράψε μας αν θέλεις, τι κατάλαβες οτι ήθελε να πει. Είναι πάντα ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις.
***
Δ.
Η συν-κίνηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπου το είχα διαβάσει και το κράτησα. Και λέω, ας περάσει και από το φίλτρο της κοκκινοσκουφίτσας. Τώρα που την έχουμε. Γιατί αύριο ποιος ξέρει. Μπορεί να ρίξει καμμιά μολότωφ και να την κάνει. Χαχαχαα
Έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πολύ χρόνο σ' αυτό το πεδίο.
"Η συμπάθεια. Αυτό το ανθρώπινο, γλυκό, οικείο συναίσθημα της αποδοχής και της τρυφερότητας των διαπροσωπικών σχέσεων, είναι το στοιχείο που κάνει τους ανθρώπους να αναπνέουν, να ζουν, να μαθαίνουν. Να έχουν ζέση. Μαθαίνουμε από τις σχέσεις. Οι ιστορίες, οι μουσικές, οι ήχοι, τα νανουρίσματα, η ονειροπόληση, το άγγιγμα, η αγκαλιά, η αλήθεια του καθενός καθώς και η διάθεση να βρεθεί χώρος για το περιττό, το κωμικό, την ανία, είναι στοιχεία που έχει ανάγκη ο καθένας μας. Για να πάει μπροστά αυτός ο κόσμος χρειάζεται συγκίνηση, καθώς επίσης χώρος για εξατομίκευση. Χρειαζόμαστε τις τέχνες – την μουσική, την αφήγηση -, τον χώρο που αναπνέουμε, καθώς και τα συναισθήματα στην εγγύτητά τους. Για να μάθουμε, να αποκτήσουμε δεξιότητες, για να καινοτομήσουμε, χρειαζόμαστε το συν της συγκίνησης, την ανθρώπινη συν-κίνηση. Αυτή θέτει το όνειρο σε κίνηση μαζί με τον άλλον. Γιατί η ζωή, τι άλλο είναι, εάν δεν είναι η παιγνιώδης δημιουργία μιας ιστορίας, από κοινού ειπωμένης; Τι συμβαίνει όμως στα σχολεία; Τι συμβαίνει στις σχέσεις; Τι συμβαίνει με τον σύγχρονο πολιτισμό; Των ψυχρών συναλλαγών και της μη ανοχής στον άλλον; Το ορθολογικό αριστερό ημισφαίριο κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος έναντι του ηθικού και αισθητικού δεξιού, με κίνδυνο την ανισορροπία ανάμεσα στα δύο και το να ζήσουμε μια ζωή με επιθετικά μέσα, ξεχνώντας οτιδήποτε μας κάνει ανθρώπινους."
***
Δ.
αν η ανθρωπότητα θέλει πραγματικά να εξελιχθεί, πρέπει καταρχιν να λύσει το γονεϊκό ζήτημα και το κληρονομικό δίκαιο όχι μόνο από νομικής άποψης, αλλά και από ηθικής και ψυχολογικής... ίσως εσύ να ανήκεις στη μειοψηφία που μεγάλωσε σε υγιές περιβάλλον, αλλά αυτό δε συμβαίνει και με την πλειοψηφία... ο καθένας γεννιέται από δυο ανθρώπους, που αρχικά του κληροδοτούν οργανικά σύνδρομα και γονιδιακές μεταλλάξεις, προφανώς για τα οποία δεν μπορεί να κάνει και πολλά και τα οποία ίσως μόνο να μπορούν να αλλαχθούν σε βάθος χρόνου μέσα σε ένα γενεαλογικό δέντρο, αφού πάνω σε αυτά καθρεφτίζονται συμπεριφορές και ψυχικά μοτίβα που περνάνε από γενιά σε γενιά... στην πορεία, αναλογα με τον τρόπο που θα τον αναθρέψουν, χωρίς απαραίτητα να έχουν κακές προθέσεις αλλά επειδή μέχρι εκεί μπορούν και ξέρουν ή γιατί έτσι τους έμαθαν οι δικοί τους γονείς, θα του μεταδώσουν έναν συρφετό τρόπων, απόψεων, σχεσιακών μοτίβων, επαγγελματικών προσανατολισμών, συμπεριφορών και συμπλεγμάτων, ιδίως στην περίπτωση -που είναι και η συνηθέστερη- που δεν έχουν ήδη λύσει οι ίδιοι τα δικά τους θέματα με τους δικούς τους γονείς... και έρχεται λοιπόν η ώρα που το κάθε παιδί φεύγει από την οικογενειακή φωλιά για να φτιάξει το δικό του σπίτι, τις δικές του σχέσεις, τη δική του οικογένεια... αν επιλέξει να είναι παρατηρητικό κι αν ενδιαφέρεται να κάνει δουλειά με τον εαυτό του για να τον γνωρίσει, θα αρχίσει να ανακαλύπτει ότι ουσιαστικά αποτελεί ένα μείγμα αυτών που τον ανέθρεψαν! θα δει τον εαυτό του να επαναλαμβάνει και να μιμείται τις συμπεριφορές των γονιών του, ακόμη και ιδίως εκείνες που δεν του άρεζαν...θα δει τον εαυτό του να ερωτεύεται και να σχετίζεται με ανθρώπους που μοιάζουν με τη μαμά και τον μπαμπά του ή θα γίνει το ίδιο η μαμά του ή ο μπαμπάς του μέσα στις σχέσεις του... θα ανακαλύπτει ότι ουσιαστικά δεν έχει δική του υπόσταση ή δεν έχει ακόμη δομηθεί η ξεχωριστή δική του ατομικότητα και θα επιχειρεί, αν το επιλέξει ,να δουλέψει πάνω σε αυτόν τον τομέα για να απεξαρτηθεί από τα οιδιπόδεια συμπλέγματα... και ο χρόνος δεν θα είναι με το μερος του... και θα βλέπει και θα ξαναβλέπει τον εαυτό του να επαναλαμβάνει αυτά που θέλει να αποποιηθεί... και κάποια στιγμή ίσως κάτι καταφέρει να αλλάξει, ίσως και όχι επειδή έχει κουραστεί, γιατί δεν είναι κι εύκολο πράμα η εργασία με τον εαυτό... αυτά στην περίπτωση που θα επιλέξει να τα "δει"... η συνηθέστερη περίπτωση είναι να μην επιλέξει να τα "δει" και να ζήσει ως άλλη μια καρικατούρα των γονιών του επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη που έκαναν και κεινοι... στην πορεία ίσως να ερθει η ώρα να αναγκαστεί να τους γηροκομήσει κι εκεί συμβαίνουν και τα χειρότερα,μεχρι και συναισθήματα μίσους μπορούν να αναπτύξουν μεταξύ τους... κατα τη γνώμη μου, θα πρέπει να συσταθεί; ανακαλυφθεί;δεν ξέρω ποια είναι η κατάλληλη λέξη, ένα σύστημα παιδείας και ανατροφής που θα αποσπά από μικρή ηλικία τα παιδιά από τα γονεϊκά σύνδρομα και που ταυτόχρονα θα εκπαιδεύει αυτούς που επιλέγουν συνειδητά -και το τονίζω αυτό το συνειδητά- να κάνουν παιδιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ
Διαγραφήσχετικά με την συν-κίνηση, τι βλέπω εγώ... όσο μεγαλώνει ένας ανθρωπος γίνεται και περισσότερο φειδωλός στο ψυχικό μοίρασμα, σα να σκληραίνουν οι ψυχικές του αρτηρίες... και δε μπορεί να είναι και τυχαίο το ότι ο καθένας στην πορεία του με ελάχιστους ανθρώπους θα βιώσει συναισθήματα συν-κινησης... τα τελευταία χρόνια με τον σύντροφο μου έχουμε επιλέξει εναν ας πούμε μοναξιώτικο τρόπο διαβίωσης... αυτό έχει ως αποτέλεσμα να περνούν ως και εξάμηνα που θα έχω τετ-α-τετ επαφή με κάποιον και δεν εννοώ την καλημέρα που θα πω με τον γείτονα, εννοώ το να περάσουμε μαζί 1-2 ώρες... ενα άλλο αποτέλεσμα είναι να νοιώθω πιο έντονα τις διαθέσεις και τις προθέσεις των ανθρώπων που ερχομαι σε επαφή... βλέπω λοιπόν, ακόμη και με άτομα που τα γνωρίζω χρόνια, ότι γίνονται αρτηριοσκληρωτικοί και νοητικά αλλά κυρίως ψυχικά, αναπτύσσουν μορφές ιδιοτέλειας στις σχέσεις τους, όχι απαραίτητα με την κακή εννοια... αυτη την απλότητα, του να κάτσω με εναν άνθρωπο και να μιλήσουμε περί ανέμων και υδάτων, όχι τίποτα εξτρημ φιλοσοφίες και πυρηνικές φυσικές, απλά πραματα καθόσον μοιραζόμαστε ένα κρασί ή έναν καφέ και ταυτόχρονα να νοιώθω να με διαπερνούν τα κύματα της ψυχικής του ενέργειας, την βιώνω όλο και πιο σπάνια πλέον και με πολύ λιγότερα ατομα, ο μόνος σταθερός σε αυτό είναι ο σύντροφος μου... όταν λοιπόν αποτελεί σχεδόν σταθερά αυτή η αρτηριοσκληρωτική εξέλιξη του ανθρώπου όσο μεγαλώνει, καταλαβαίνεις ότι δυσκολεύει και η συν-κινηση στην οποία αναφέρεσαι... ωστοσο, αν υπάρχει εστω κι ένας άνθρωπος να μπορείς να συν-κινεισαι μαζί του είναι αρκετό...
ΑπάντησηΔιαγραφήυγ* το γεγονός ότι θεωρείς ενδιαφέροντα τα όσα λέω σε συνδυασμό με το ότι τα σχόλια σου εγκρίνονται ακριβώς την ίδια χρονική ώρα που τα δημοσιεύεις, υποθέτω ότι δεν είναι για να του δίνω και πολύ σημασία...
Θα χαρώ τα σχόλια σου, θα συν-κινηθώ και θα γράψω κάτι όποτε μου έρθει, αν και καλύφθηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως αν δεχόμασταν την άποψη του Μπυφόν οτι "το ύφος είναι ο άνθρωπος", τότε είσαι από εκείνους που δεν χρειάζονται όνομα ή ψευδώνυμο. Βέβαια ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το ύφος του, δηλαδή το φαίνεσθαι. Είναι η ουσία του και η βαθιά ιδιοσυστασία του. Είναι και οι πράξεις του, όπως λες κι εσύ.
Αναμφίβολα όμως η εικόνα των ανθρώπων είναι η έκφραση της ποιότητας και του οντολογικού περιεχομένου τους.
Και έχεις δώσει δείγματα από όλα αυτά.
Δεν νομίζω πως ισχύει αυτό με τον Λύκιο και τα σχόλια. Συμβαίνει και στα δικά μου και είναι συμπτωματικό.
Για να μην στείλω το σχόλιο γυμνό, αφιερώνω εξαιρετικά σε σένα και τον Λύκιο αυτήν την θεσπέσια μουσική καθώς και την υπέροχη μπεμπίτσα που μπαινοβγαίνει στους δύο κόσμους.
https://youtu.be/WtOL_2e0004
***
Δ.
Αγαπητέ Λύκιε διαβάζοντας τα σχόλια ,πληροφορήθηκα το τραγικό συμβάν για την πολυαγαπημένη σου μητέρα .Δέξου τα θερμά μου συλληπητήρια και σου εύχομαι ολόψυχα να είσαι γερός να τη θυμάσαι πάντα. Και μείς είχαμε τέτοιο γεγονός με τον μπαμπά μου έφυγε μέσα σε δύο μήνες 63 χρόνων. Η στεναχώρια είναι αβάσταχτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖωή σε σας κουράγιο και υπομονή.
Ρίτα
Σε ευχαριστώ αγαπητή Ρίτα, τα συλλυπητήριά μου και σε σένα για την απώλεια του πατέρα!
ΔιαγραφήΌσο τα παιδιά αποχαιρετούν τους γονείς, όλα είναι καλά και φυσιολογικά. Το αντίθετο είναι το τραγικό.
Δοξα τω Θεώ λοιπόν!
ΛΥΚΙΟΣ.
Σας το αφιερώνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπε ο Γέρων:
Μια από τις βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να αισθανθούμε ότι υπάρ-χει αιτία χαράς στην ζωή μας. Όμως δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι η χαρά βρίσκεται και αναγνωρίζεται σε πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Πολλοί από εμάς έ-χουμε το προνόμιο του πόνου, ένα από τα πολλά σημαντικά που μας προσφέρει ο πόνος είναι το "ξύπνημα", σε όλα αυτά τα απλά καθημερινά μα σπουδαία, που εμείς τα προσπερνάμε ως αυτονόητα. Κι όμως, όταν τα χάσουμε τότε τα εκτιμούμε.
Διότι η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στον καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου. Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους. Στον περίπατο με έναν φίλο ή με τον αγαπημένο σου ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά. Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών.
Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς, στον έρωτα που δεν ρωτά. Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.
Συναισθηματικά ακούγονται όλα αυτά, αλλά είναι σημαντικές πινελιές στη ζωή μας, πολλοί από εμάς καταπιανόμαστε και θέλουμε ν αγωνιστούμε στα πνευματικά και ξε-χνάμε πρώτα να είμαστε άνθρωποι...
άσχετο... τελευταία σκέφτομαι και αναρωτιέμαι για το dark web, θα ήθελα να περιηγηθώ μέσα σε αυτό και δεν το έχω ξανακάνει ποτέ, το μόνο που ξέρω είναι ότι θα το κάνω με tor...υπάρχει κάποιος που θα ήθελε να μου πει κάτι οτιδήποτε σχετικό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού κατανοήσαμε αρκετά τον αποδομητικό παράγοντα και τους ανθρώπους του ερέβους, κι αφού ο αγαπητός Λύκιος μας αφήνει να παίζουμε ελεύθερα, θα καταθέσω τις εξής σκέψεις. Μεγαλώσαμε και ανατραφήκαμε με μυθολογία και έπη. Και ωραία περάσαμε. Η Οδύσσεια έπαιξε μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης μας. Ποια ήταν τα αντρικά πρότυπα που μας πρόβαλε και αθόρυβα μας επέβαλε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποια τα γυναικεία; Κι αν όλα αυτά είναι συμβολικά και κάτι άλλο υποκρύπτουν, αυτός που έκανε τους συμβολισμούς και με τέτοιον σαγηνευτικό τρόπο τα παρουσίασε, είναι άθελα του σήμερα αποδομητικός παράγοντας της διαμόρφωσης μας ή όχι;
Ξεκινάμε με ένα λίγο μεγαλούτσικο αλλά ευχάριστο κείμενο.
Το έγραψε ο Πάνος Ζέρβας.
Οι «αρχέτυπες γυναίκες» υπάρχουν μονάχα στα κεφάλια των αντρών. Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες είναι ασυγκρίτως πολυπλοκότερα όντα. Αυτό όμως δε επηρεάζει την όποια αξία των αρχετύπων που έτσι κι αλλιώς είναι αντρικά αθύρματα.
Οι γυναίκες στα ομηρικά έπη είναι οι κυρίαρχες αιτίες για την αντρική δράση, τη ζωή, το θάνατο – και τα πάθη που μεσολαβούν.
Για χάρη της Ελένης, οργανώνεται μια πρωτοφανής εκστρατεία και στο τέλος η Τροία γίνεται παρανάλωμα. Η Ελένη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια όμορφη γυναίκα. Πολύ όμορφη, όμως! Εννοείται, με θεϊκή καταγωγή. Τη διεκδικούν πολλοί, την κερδίζει ο Μενέλαος. Ο (άντρας) ποιητής γνωρίζει πως η τόση ομορφιά δε μπορεί να έχει αποκλειστικότητα. Οι θεοί (δηλαδή η ανθρώπινη νόηση/ επιθυμία/ παρόρμηση) ανατρέπουν το νεότευκτο συζυγάτο και η Ελένη φεύγει μ’ αυτόν που οι θεοί του τη χάρισαν, τον Πάρη. Δηλαδή φεύγει με εκείνον που η ίδια διάλεξε για να αθλήσει την ομορφιά της στο ερωτικό πάθος. Ο Μενέλαος δε λέει «άι σιχτίρ» – μεταθέτει την ευθύνη στο άλλο θύμα του έρωτα (τον Πάρη). Η ίδια η Ελένη παραμένει αθώα. αλλιώς δε μπορεί να δικαιολογηθεί η εμπλοκή της πολιτικής στην υπόθεση, δηλαδή η πανστρατιά που οργανώνουν οι Αργίτες εναντίον της Τροίας. Οι Τρώες πέφτουν στην ίδια παγίδα: αποδέχονται να μετατραπεί μια υπόθεση απιστίας σε μείζον πολιτικό ζήτημα, από τη δίνη του οποίου δε μπορούν να απεμπλακούν, ως την τελική καταστροφή τους. Μετά το θάνατο του Πάρη και τη δήωση της Τροίας, κανένας δεν πειράζει την Ελένη. Επιστρέφει στη νόμιμη συζυγική εστία, κυρία. Και ο Μενέλαος είναι πανευτυχής – ως τη επόμενη φορά…
(Να βάλω εγώ εδώ, για να είμαστε δίκαιοι και αμερόληπτοι, οτι την εποχή εκείνη συνηθίζονταν οι απαγωγές γυναικών κι έτσι αιωρείτο και ένα 'μήπως' της μη οικοιοθελούς αποχώρησης της Ελένης ).
Η Κίρκη είναι άλλη ιστορία. Θεά (δεύτερης γραμμής) και εξαιρετικά επικίνδυνη. Οικονομικά και συναισθηματικά ανεξάρτητη, ενδιαφέρεται για το δικό της συμφέρον και μόνον. Ο άντρας (ο Οδυσσέας) πρέπει να την πολεμήσει και να την κάνει να φοβηθεί, για να αποφύγει τη μετατροπή του σε χοίρο. Τότε η Κίρκη τον αποδέχεται – και ως ερωτικό σύντροφο – και τον βοηθάει, χωρίς υστεροβουλία, αλλά δε χάνει ποτέ την αίσθηση της υπεροχής. Το στοιχείο που την ανεβάζει από το ζωώδες (συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης) και την εξευγενίζει στα μάτια των αντρών, είναι ακριβώς η αποδοχή του άντρα – της δύναμης του, για να ακριβολογούμε. Η Κίρκη, ως αρχέτυπο, έρχεται από πολύ μακριά, αλλά να που στις μέρες μας μοιάζει εξαιρετικά σύγχρονη! Όχι πως έλειψε ποτέ, δηλαδή…
H Ναυσικά είναι η πιο απλή περίπτωση: η μοναδική παρθένα της πεντάδας – σε ηλικία ζευγαρώματος, ωστόσο. Βοηθάει, με την καλή της την καρδιά, το δυστυχισμένο ναυαγό της ζωής, τον ντύνει, του συμπαραστέκεται και τον ερωτεύεται. Σ’ ένα νεύμα του, είναι ικανή να κάνει τα πάντα. Και ο μοναδικός λόγος που δεν τα κάνει, είναι ότι ο Οδυσσέας δεν τα ζητάει – με πόνο ψυχής, βεβαίως, κι αυτός… Σημειώνω την κορυφαία αντρική φαντασίωση, όπως την αντικρίζει ξυπνώντας ο ναυαγός: η Ναυσικά και το τσούρμο οι κολλητές της παίζουν το τόπι, με γέλια και φωνές, στην αμμουδιά – κι ο Οδυσσέας τις παρακολουθεί, αθέατος. Ξέρω πολλούς ναυαγούς (σαράντα +) που έχουν συναντήσει τη Ναυσικά τους – και άλλους που την ονειρεύονται εντατικά. Έστω κι αν οι Ναυσικές δεν είναι πια παρθένες.
-- / / --
-- / / --
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Πηνελόπη, άλλο αρχέτυπο. Όμορφη, αφοσιωμένη, σύζυγος και μητέρα. Κρατάει τη θέσης της όσο μπορεί – μέχρι που ο ίδιος ο Οδυσσέας (μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο) την πληροφορεί ότι ο σύζυγός της έχει πεθάνει. Τότε, το παίρνει απόφαση να ξαναπαντρευτεί – αλλά οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και εντελώς διαφορετικές. Δικαιώνεται, καθώς ο ξενιτεμένος (στα κρεβάτια των θεϊκών γυναικών) αγαπημένος σύζυγος επιστρέφει σ’ αυτήν, για να… γηροκομηθεί.
Η Καλυψώ είναι η θεά μου. Η απόλυτη φαντασίωση του άντρα, από τα χρόνια του Ομήρου, ως τις μέρες μας – και ως τον αιώνα τον άπαντα. Η πραγματική γυναίκα του Οδυσσέα – εφτά χρόνια έζησε μαζί της, ενώ με την Πηνελόπη σκάρτα δύο, ως την επιστροφή. Ο Οδυσσέας τη συνάντησε στην κορύφωση της δύναμής του, αλλά ναυαγός, ως συνήθως. Η Καλυψώ τον ερωτεύτηκε, θεά ούσα, και του έδωσε τα πάντα. Αν έμενε μαζί της, θα τον έκανε αθάνατο. Αλλά, ο άντρας μένει πάντα παιδί: όταν τα έχει αυτά τα πάντα, θέλει .. άλλα! Θέλει ανεξάρτητο στόχο. Θέλει ταξίδι. Θέλει κι άλλες. Ίσως, δεν αντέχει τον απόλυτο έρωτα. Έτσι, έρχεται ο Ερμής και φέρνει τη διαταγή του Δία: άστον να φύγει. Κανένας Ερμής δεν έφερε καμιά διαταγή – είπαμε πως οι θεοί ήταν για τον παππού Όμηρο η νόηση και τα ένστικτα του ανθρώπου. Η Καλυψώ δεν άντεχε άλλο να τον έχει κι αυτός να θέλει να φύγει, να θωρεί με τις ώρες το πέλαγο και ν’ αναστενάζει. Έκλαψε, διαμαρτυρήθηκε στον Ερμή και τον ξεπροβόδισε: στο καλό, Οδυσσέα!
Π. Ζ.
***
Βέβαια εδώ να πούμε οτι ο Οδυσσέας είχε ένα βασίλειο, μια Πηνελόπη κι έναν Τηλέμαχο στο βάθος του μυαλού του, και δεν ήταν ασυνείδητος ώστε να μην καταλαβαίνει οτι είχε χρέος να γυρίσει για να τακτοποιήσει την εκκρεμότητα που είχε αφήσει φεύγοντας.
Αυτό υπήρξε λοιπόν το αντρικό πρότυπο των μικρών κοριτσιών έτσι όπως διδάχθηκε στο σχολείο. Αναρωτιέμαι, δεν με αποδόμησε; Όχι δεν με αποδόμησε. Δεν εξέλαβα καθόλου για πρότυπο τον Οδυσσέα όταν μεγάλωσα. Ούτε και τον Δία. Γύρω μου όμως έβλεπα την Ήρα της σύγχρονης μου κοινωνίας να εξευτελίζεται, να ξεκατινιάζεται. Να ξεμαλλιάζει την άλλη γυναίκα. Η Ήρα. Η γυναίκα. Μια θεά, δεν σέβεται τον εαυτό της, δεν έχει την αξιοπρέπεια να χωρίσει τον Δία. Απορούσα. Δεν ήξερα οτι μπορείς έτσι να συμβολίσεις κάτι άλλο, οτι μπορεί και να υποκρύπτονταν κάτι αγαθό και θεϊκό πίσω από το οτι η Ήρα τα ανεχόταν όλα αυτά. Κι ακόμη δεν είχα σκεφτεί πως ο Δίας, ο όποιος Δίας, ο κανένας, δεν είχε ιδέα για τις αλητείες που μπορούσε ο καθένας να του προσάψει για να παρουσιάσει οτι κατάγεται από θεϊκή γενιά. Τόσο όμορφα κατασκευασμένες ιστορίες που ακόμη μας γοητεύουν αλλά και αθόρυβα μας εξοικειώνουν με συγκεκριμένο τρόπο σκέψης.
Αυτά ήταν ο πρόλογος για να καταλήξω σε ένα ποίημα που διάβασα πρόσφατα, ένα ποίημα του Ρίτσου, που αφηγείται και μιαν άλλη οπτική.
Δεν είτανε πως δεν τον γνώρισε στο φως της παραστιάς· δεν είταν
τα κουρέλια του επαίτη, η μεταμφίεση, – όχι· καθαρά σημάδια:
η ουλή στο γόνατό του, η ρώμη, η πονηριά στο μάτι. Τρομαγμένη,
ακουμπώντας τη ράχη της στον τοίχο, μια δικαιολογία ζητούσε,
μια προθεσμία ακόμη λίγου χρόνου, να μην απαντήσει,
να μην προδοθεί. Γι' αυτόν, λοιπόν, είχε ξοδέψει είκοσι χρόνια,
είκοσι χρόνια αναμονής και ονείρων, για τούτον τον άθλιο,
τον αιματόβρεχτο ασπρογένη; Ρίχτηκε άφωνη σε μια καρέκλα,
κοίταξε αργά τους σκοτωμένους μνηστήρες, στο πάτωμα, σα να κοιτούσε
νεκρές τις ίδιες της επιθυμίες. Και: «καλωσόρισες», του είπε,
ακούγοντας ξένη, μακρινή, τη φωνή της. Στη γωνιά, ο αργαλειός της
γέμιζε το ταβάνι με καγκελωτές σκιές· κι όσα πουλιά είχε υφάνει
με κόκκινες λαμπρές κλωστές σε πράσινα φυλλώματα, αίφνης,
τούτη τη νύχτα της επιστροφής, γυρίσαν στο σταχτί και μαύρο
χαμοπετώντας στον επίπεδο ουρανό της τελευταίας της καρτερίας.
Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ
***
Δ.
https://www.youtube.com/watch?v=O2iGwIl-qig
ΔιαγραφήΚαλημερα σε ολους σας .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχθες διαβασα ολα τα σχολια στο παρων θεμα,για να μπω στο "κλιμα". Πολλες τοποθετησεις κ ενναλαγες σκεψεων, με ωραια παραδειγματα ζωης..
Συλλυπητηρια Λυκιε για την απωλεια σου. ..ευχομαι οι μνημες να συμπληρωνουν τα κενα της καθημερινοτητας σου. ..
Στο θεμα της αποδομησης τωρα. ..
Με απλα λογια ειναι πως μπορει ο καθενας μας να "διαβαζει" τα σημαδια ωστε να μελετα επειτα, να εντρυφει στην κατα βουληση βαση μιας τυπικης κατανοησης αφου αντιληφθει τις αναλογιες επανω στο υποτυπωδες "διαβαζμα".
Οι αναλογες πραξεις φερνουν ειτε αποδομηση, ειτε την Δομηση.
Περιπατητης
Καλώς ήλθες Περιπατητή στον χώρο μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για τις ευχές σου.
Όντως οι επιλογές μας είναι αυτές που δομούν ή αποδομούν την υπόστασή μας, στο υλικό επίπεδο.
ΛΥΚΙΟΣ.
Ο λογικός εαυτός μου, μου λέει μη γράφεις. Να έχεις μέτρο. Πρέπον είναι να αφήσεις χώρο και χρόνο να γράψει και κανένας άλλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως είναι τόσο ωραίο αυτό που βρήκα, που θα το στείλω για το απόγευμα αυτό, και μετά θα βάλω σε εφαρμογή το μέτρον άριστον που καιρό τώρα το φλερτάρω εκ του μακρόθεν.
Και το μηδέν άγαν επίσης.
***
Πώς θα μοιάζουν μετά από καιρό
τα οράματα που ζούμε
στην ακτή με το αθάνατο νερό
κι οι δυο μας θα χαθούμε..
...Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο, η Κυψέλη, η Ελλάδα και ο πλανήτης Γη. Τώρα βγαίνουν και λένε οτι ο κόσμος είναι ένας, όμως λένε ψέματα και αυτό φαίνεται στα μάτια τους. Αυτοί τα έχουν μπερδέψει ενώ υπήρχαν τρία μέρη και το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο ήταν να είσαι η ωραιότερη στην Κυψέλη όπως συνέβαινε με την Έρση. Αν ήσουν η ωραιότερη στην Ελλάδα, κινδύνευες να σε κάνουν μις Υφήλιο και να σε παντρέψουν με έναν χοντρό με πολλά λεφτά από τον πλανήτη Γη. Ήταν πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Κυψέλη γιατί εκεί σε έβλεπαν κάθε μέρα στον δρόμο, δεν σε ψήφιζαν βαμμένη με μουσικὴ απὸ πίσω, ούτε σε γνώριζαν απὸ τα περιοδικά, σε είχαν αγαπήσει χωρὶς φωτογένεια. Σε έβλεπαν γελαστή, βιαστική, τσακωμένη με τη μάνα σου, ιδρωμένη, σκονισμένη. Ήταν πολὺ πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Κυψέλη γιατί υπήρχε μία μόνιμη επιτροπὴ που ψήφιζε όλο το χρόνο εκτὸς απὸ το βράδυ της Ανάστασης που κάτι τους έπιανε και τις έβγαζαν όλες πρώτες, κάτι πάθαινε η επιτροπὴ και ενθουσιαζόταν με αποτέλεσμα να νομίζουν όλοι οτι έχουν φωτογένεια και μάλιστα να αισθάνονται οτι εκπέμπουν λάμψεις. Έτσι το βράδυ της Ανάστασης, η Έρση ήταν λίγο στενοχωρημένη αλλὰ μετὰ της περνούσε γιατί είχε μαγειρίτσα και δεν σκεφτόταν πια την επιτροπὴ που ξεχνούσε να κάνει την δουλειὰ της καθὼς τις φίλαγε όλες σταυρωτὰ μέσα στα πυροτεχνήματα.
Ήταν πάρα πολὺ δύσκολο να είσαι κάτι στην Κυψέλη κι έτσι πολλοὶ ήθελαν νὰ γίνουν κάτι στην Έλλάδα που φαίνεται οτι ήταν πιο εύκολο, ενώ μερικοὶ κατάλαβαν το κόλπο κι άρχισαν να λένε οτι αυτοὶ δεν αξίζουν για την Ελλάδα, αξίζουν μόνο για τον πλανήτη Γη. Ο πλανήτης Γη έκανε προπαγάνδα στην Ελλάδα, της έβαζε συνεχώς την ιδέα οτι αυτὸς είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και με τη σειρά της η Ελλάδα πίεζε την Κυψέλη να της παραχωρήσει τα πρωτεία. Όμως η Κυψέλη δεν είχε κανέναν να πιέσει κι έτσι, μία φορὰ κι έναν καιρό, η Κυψέλη υποχρέωνε τον εαυτό της να είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και η Έρση ήταν υποχρεωμένη να είναι η ωραιότερη χωρὶς να χρησιμοποιεί την φωτογένεια. Αργότερα όμως που όλοι οι άνθρωποι έγιναν φωτογραφίες και ο πλανήτης Γη πήρε την ονομασία τηλεόραση, η Κυψέλη εξαφανίσθηκε απὸ προσώπου γης και η Έρση πήγε να μείνει στα βόρεια προάστια και το καλοκαίρι αγόρασαν σπίτι με τον άντρα της τον δημοσιογράφο στη Σαντορίνη και μαύριζαν.
Απόσπασμα από την Γραμμή του Ορίζοντος, του Χρήστου Βακαλόπουλου
***
Δ.
Καταφέρνεις και πιάνεις παντα την ουσία.
ΔιαγραφήAγαπητέ Λύκιε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα συλλυπητήρια μου για την απώλεια της μητέρας σου.
Εγώ την έχασα το 2011 από καλπάζοντα καρκίνο στο ήπαρ, στην ηλικία των 68 ετών. Από την στιγμή που ένιωσε αδιαθεσία (χωρίς τίποτε στο ιστορικό της πριν) μέχρι που έκλεισε τα μάτια της.. πέρασαν μόνο 19 ημέρες! Ναι, είναι απίστευτο, και οδυνηρό για εμένα που ένιωσα ανήμπορος να προλάβω να κάνω κάτι περισσότερο, να την φροντίσω για όσο κι αν χρειαζόταν, όσο κι αν με κούραζε. Έφυγε γρήγορα γρήγορα χωρίς να κουράσει κανέναν, ακόμα κι αν επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο.
Να είσαι πάντα γερός και αγωνιστικός, να την θυμάσαι και να έχεις την ευχή της από τους Ουρανούς.
"ακόμα κι αν επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο", δηλαδή να μάς κούραζε.
ΔιαγραφήΑγαπητέ Κώστα-Ταύρε, σε ευχαριστώ για τα λόγια στήριξης που μου απευθύνεις!
ΔιαγραφήΚάπως έτσι έφυγε και η δική μου μάνα, μέσα σε 9 ημέρες, αλλά από άλλη αιτία.
Τουλάχιστον υπέφερε λίγο. Ήμουν έτοιμος για το επερχόμενο και ασφαλώς ικανοποιήθηκα επειδή είχε τον χρόνο να συνειδητοποιήσει οτι φεύγει και να μπει στην εξόδια διαδικασία.
Έφυγε ήσυχα και συνειδητά.
Το ίδιο συνέβη λογικά και στην δική σου μητέρα, οπότε να είστε κι εσείς ήσυχοι ότι έφυγε σωστά.
Παρήγορο πως ή δική μου τουλάχιστον, έκλεισε τον κύκλο της ζωής της στον "σωστό" χρόνο, όταν πλέον είχε κουραστεί και είχε ήδη αρχίσει να παραιτείται από την ζωή της!
ΛΥΚΙΟΣ.
Αγαπητοί συνδαιτυμόνες, αναρτήθηκε νέο Αναψυκτήριο-Στοχαστήριο όπου μπορείτε να συνεχίσετε τους διαλόγους και κάθε κατάθεση ιδεών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτον παρόν χώρο, ας παραμείνουν σχόλια σχετικά με το θέμα.
Ευχαριστώ.
ΛΥΚΙΟΣ.