Ποιοι είναι οι πραγματικοί άναρχοι!

 

γράφει ο Λύκιος

 Έχουμε το σπουδαίο προνόμιο, να είμαστε Έλληνες. Αυτό μπορεί να εκλαμβάνεται με πολλές έννοιες, αλλά θα σταθώ σε μια, ίσως της σπουδαιότερη. Την γονιδιακή μας καταβολή, που φέρει τα κληρονομούμενα ψυχικά γνωρίσματα της ελληνικής φυλής.

 Παρά τις όποιες αντίθετες απόψεις σχετικά με την «καθαρότητα» της ελληνικής φυλής, που εκπορεύονται κυρίως από εθνομηδενιστικές ιδεολογίες, η επιστήμη έχει προ πολλού αποδείξει ότι αυτή υφίσταται μέχρι και τις σημερινές γενεές των Ελλήνων, με ποσοστό που πλησιάζει το απόλυτο 100%.

 Αν ήταν ευρύτερα γνωστή η πραγματική ιστορία της ευρωπαϊκής ηπείρου και οι μετακινήσεις των φυλών στο έδαφός της, δεν θα γεννιούνταν αμφιβολίες για την κοινή προέλευση όλων των ελληνικών φύλων που έζησαν στην ευρύτερη περιοχή των Ελλήνων.

 Αυτό όμως που έχει αξία στο να φέρει κανείς το ελληνικό γονίδιο, είναι ότι μέσα του μεταφέρει πληροφορίες οι οποίες έχουν να κάνουν με όλη την ιστορική διαδρομή των προγόνων του.

 Αναφέρομαι στην γονιδιακή μνήμη, όπως η γενετική επιστήμη έχει πρόσφατα αποδείξει, η οποία μεταφέρει «αρχειοθετημένα», όλη την εμπειρική και θεωρητική γνώση που βιώθηκε από την προγονική γραμμή μας.

 Έτσι, όταν κάποιος είναι φορέας του ελληνικού γονιδιώματος, αυτομάτως είναι και κληρονόμος της ελληνικής σκέψης και των δημιουργών του πανθομολογουμένως, καλύτερου ανθρώπινου πολιτισμού. Το αν θα αξιοποιήσει αυτό το θησαυρό που φέρει, είναι θέμα επιλογών, ευκαιριών, αλλά πρωτίστως παιδείας και πνευματικής αφύπνισης.

 Αυτό που έκανε τους προγόνους μας να διακριθούν μεταξύ των άλλων εθνών και να δημιουργήσουν υψηλό πολιτισμό, ήταν τα εγγενή τους ψυχικά γνωρίσματα, η προέλευση των οποίων θα πρέπει να αναζητηθεί στην πραγματική καταγωγή* των Ελλήνων.

  Σε όλη την γνωστή (αλλά και άγνωστη ακόμα) ιστορία των Ελλήνων, φαίνεται το ανήσυχο και «αβόλευτο» πνεύμα τους, σε ότι αφορά την κοινωνική τους οργάνωση, στις σχέσεις μεταξύ τους, στην κοσμοθέαση, στην κοσμογονία, τις παραδόσεις, τις συνήθειες, την ηθική τους και τελικά την φιλοσοφία τους. Υπήρξε ανέκαθεν ένας λαός, που δεν ήθελε να συμβιβαστεί με στερεότυπες καταστάσεις και μόλις αυτές δημιουργούντο, τις ανέτρεπε και τις αναθεωρούσε.

Κάθε Έλληνας είχε μια καλή παιδεία, η οποία του επέτρεπε να έχει γνώσεις και κρίση για όλα όσα έπεφταν στην αντίληψή του. Η στάση του ήταν πάντοτε κριτική για ότι συνέβαινε, ενώ είχε το θάρρος να εκφράσει την δική του άποψη, την οποία μάθαινε να την υποστηρίζει με την λογική. Η λογική του ήταν αναγκαία, προκειμένου να πιστέψει στην ιδέα του και έπειτα να πείσει και τους άλλους. Ανέδειξε λοιπόν την λογική, σε επιστήμη! Ήταν επόμενο λοιπόν, η λογική να εξυπηρετήσει τον διάλογο και την ανταλλαγή επιχειρημάτων. Αναπτύχθηκε η ρητορική τέχνη. Η ικανότητα δηλαδή, να εκφράζει κάποιος τις απόψεις του και να τις κοινοποιεί με πειθώ.

Ο Έλληνας έμαθε να πείθει, αλλά όχι να πείθεται! Η μια ανατροπή, έφερνε την άλλη. Η αμφισβήτηση έγινε ο κανόνας. Ο καθένας ήθελε να πείσει για τον δικό του ισχυρισμό και να τον επιβάλλει στους άλλους.

Αυτό, δεν εξυπηρετούσε την εξέλιξη των πραγμάτων, διότι δεν μπορούσε να επέλθει συμφωνία μεταξύ πολλών συνομιλητών. Έτσι έπρεπε να επινοηθεί ένα σύστημα κανόνων που όλοι θα πειθαρχούσαν, ώστε ο διάλογος να καταλήγει σε ωφέλιμα και κοινώς αποδεκτά συμπεράσματα.

Τα παρωχημένα συστήματα των αυθεντιών, που θα μονολογούσαν και θα αποφάσιζαν για όλα, δεν είχαν θέση στην ελληνική πραγματικότητα. Αυτά λειτουργούσαν αποτελεσματικά στους άλλους λαούς, της Ανατολής και του Βορρά!

Όσες φορές επιχείρησε να επιβληθεί ο ηγεμόνας, εκθρονίστηκε από τους επόμενους επίδοξους και αυτοί με την σειρά τους από τους επόμενους. Ποτέ δεν έγινε συλλογικά αποδεκτός  κάποιος απολυταρχικός μονάρχης και αυτό ώθησε τους Έλληνες να επινοήσουν συστήματα εξουσίας, που να περιλαμβάνουν περισσότερους του ενός ηγεμόνες. Η ολιγαρχία ήταν προτιμότερη της μοναρχίας και της τυραννίδας. Γρήγορα, οι ανατροπές ώθησαν την ανάγκη για νέες μορφές πολιτεύματος. Επινοήθηκε η δημοκρατία, η οποία εφαρμόστηκε σε πολλές μορφές και εκφάνσεις. Και αυτή όμως κράτησε λίγο! Η διαφθορά εκφύλισε το πολίτευμα και το χρεοκόπησε πολλές φορές.

Η αναζήτηση δίκαιου πολιτεύματος, που να επιτρέπει την ελεύθερη, αλλά με κανόνες διακίνηση ιδεών και ενεργειών των πολιτών, που όμως να προάγει την κοινωνία τους και από την προαγωγή αυτή να επωφελείται ατομικά ο κάθε πολίτης, έμεινε το ιδανικό ζητούμενο για τους Έλληνες.

 Στο ιδανικό αυτό πολίτευμα, θα έπρεπε να περιορίζεται στο ελάχιστο η ατομική ελευθερία, αλλά αυτή να θυσιάζεται για το συλλογικό όφελος. Θα έπρεπε να υπάρχει δικαιοσύνη και ισονομία (όχι όμως ισότητα)! Θα έπρεπε να εξασφαλίζει την πνευματική και την ψυχική ευδαιμονία και όχι την υλική πλεονεξία. Θα έπρεπε να προωθούνται οι επιστήμες, χωρίς δογματισμό. Θα έπρεπε να καλλιεργούνται οι τέχνες και να αναπτύσσονται ανεμπόδιστα όλοι οι τρόποι έκφρασης. Θα έπρεπε τέλος, να ασκείται ο σεβασμός στις δοξασίες και τα πιστεύω των άλλων.

Η εξελικτική πορεία των Ελλήνων στο ταξίδι τους αυτό, ανακόπηκε βίαια από την Ρωμαϊκή κατοχή και έκτοτε δεν αποκαταστάθηκε ποτέ!

Μικρά βήματα έγιναν και γίνονται, όμως ο βαρβαρικός πέλεκυς των πολιτισμικών ουραγών (Ευρωπαίοι), ανακόπτει την φυσική μας εξέλιξη.  Οι μιμητές μας, αδυνατούν να ερμηνεύσουν τον ευεργέτη τους και τον πνίγουν.

 Σήμερα οι Έλληνες, φαίνονται στα μάτια των Ευρωπαίων, ως άναρχοι, ανοργάνωτοι και απείθαρχοι. Δεν μπορούν να αντιληφθούν, πως οι δημιουργοί του δικού τους πολιτισμού (αυτού που μιμήθηκαν), δεν θέλουν να τον εφαρμόζουν και να τον τηρούν. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι οι δημιουργοί του πολιτισμού τους, δεν βολεύονται στα εσκαμμένα.   

Οι Έλληνες ψάχνουν να βρουν το επόμενο πολιτισμικό βήμα. Γιατί η φύση του Έλληνα, δεν είναι να αναπαράγει τον εαυτό του. Η φύση του Έλληνα, είναι να δημιουργεί εκ του μηδενός. Αενάως! Ψάχνει και βρίσκει λύσεις, εκεί που οι άλλοι παραιτούνται από το αδιέξοδο.

Ένας λαός ηγετικός από την φύση του, δεν βολεύεται με αυτά που έφτιαξε, αλλά προσβλέπει σε νέα δημιουργία.

Ο Έλληνας μέσα στη χώρα του ασφυκτιά! Πνίγεται από τους ομοειδείς του, γιατί δεν του δίνουν χώρο εξουσίας και πεδίο αυτενέργειας. Μόλις αυτός, βρεθεί σε άλλη «πολιτισμένη» χώρα, αμέσως απελευθερώνεται και κυριαρχεί. Κυριαρχεί γιατί βρίσκεται σε ένα μη ανταγωνιστικό πεδίο, όπου οι «άλλοι» έχουν μάθει να πειθαρχούν σε κανόνες και θεωρούν αυτονόητο πως δεν πρέπει να παραβιάζονται. Οι «άλλοι» λειτουργούν εύρυθμα και οργανωμένα.  Οι «άλλοι» φτιάχνουν χώρες που λειτουργούν «ρολόι», που όμως πήραν έτοιμους τους κανόνες της κοινωνίας και απλά τους εφάρμοσαν, όπως ξέρουν πολύ καλά (αλλά μόνο αυτό) να κάνουν. Βελτιώνουν τις λεπτομέρειες, αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν καινοτόμα. Δεν είναι άναρχοι! Είναι πειθήνιοι. Όταν βρεθεί ο Έλληνας ανάμεσά τους, τον αποδέχονται ως ηγέτη, ως πολιτισμικό δαίμονα. Είναι ο ρόλος τους να ηγεμονεύονται και ρόλος του Έλληνα να ηγεμονεύει.

 Ο Έλληνας είναι άναρχος γιατί είναι ο ίδιος αρχηγός.  Ο υπέρμετρος εγωισμός του και η υπερφίαλη αυτοπεποίθησή του, είναι οι αιτίες της αρχομανίας του.

  Η ανάγκη όμως για κοινωνική οργάνωση, τον κάνει να αποδέχεται όρια στην παρόρμησή του για να άρχει. Επειδή γνωρίζει εξ ιδίων ότι η εξουσία διαφθείρει συνειδήσεις και πρέπει να ασκείται με μέτρο, επινόησε μηχανισμούς που να ελέγχουν αυτόν που την ασκεί. Έτσι σχεδόν κάθε πολιτικό σύστημα που επινόησε στην κλασσική εποχή, είχε την ιδιότητα να αυτοελέγχεται και να αυτοπροστατεύεται από την καταχρηστική εξουσία των αρχόντων. Στη Σπάρτη, οι βασιλείς, ελέγχονταν από την Απέλλα και τους Εφόρους. Στην Αθήνα, οι πολιτικοί εξελέγοντο ή κληρώνονταν, ενώ ελέγχονταν εξονυχιστικά τα περιουσιακά τους στοιχεία, πριν και μετά την θητεία τους! Η ποινή για διαφθορά, ήταν ο θάνατος.

 Οι φιλόσοφοι φρόντιζαν να φωτίζουν τον δρόμο της ηθικής και της ελευθερίας του πνεύματος. Εξήραν τις αρετές του ανθρώπου και τον ανέδειξαν στην «ισόθεη» θέση που του ανήκε! Οι σχέσεις των Ελλήνων με τους θεούς ήταν διαλεκτική. Υπήρχε «διάλογος» μαζί τους και όχι υποτέλεια, φόβος, δέος και δουλική λατρεία.

Είχαν επίγνωση για την Δημιουργό Αιτία και ουσιαστικά ήταν οι πρώτοι μονοθεϊστές. Δεν δογμάτισαν την γνώση τους για τον δημιουργό. Δεν έπλασαν «θρησκεία». Ήθελαν τη Γνώση να κυκλοφορεί ελεύθερα μεταξύ των αναζητητών και των φιλοσόφων, ενώ έδιναν ελεγχόμενα την δυνατότητα πρόσβασης, σε όλους.

Αυτό που κυριαρχούσε στις συζητήσεις (και τα συμπόσια) μεταξύ των Ελλήνων, ήταν  τέχνη του λόγου, η απλότητα, η σαφήνεια και η ελευθερία στην έκφραση, οποιασδήποτε ιδέας!

Ο σεβασμός στο δικαίωμα του λόγου, ήταν απόλυτος! Ακόμη και οι δούλοι, είχαν δικαίωμα στο λόγο. Οι Έλληνες ήξεραν να προστατεύουν τα ιδιαίτερα πνευματικά τους προσόντα.

 Η ευρύτητα του πνεύματος και της σκέψης, δεν επέτρεπαν δογματισμούς.

Οι αδογμάτιστοι και ελεύθεροι Έλληνες, δεν μπορούσαν να χωρέσουν σε δεσποτικούς κανόνες αυταρχισμού και εξουσιομανίας.

 Είχαν την ελευθερία να επιλέγουν διαρκώς το καινοτόμο. Χωρίς ενδοιασμούς και ενοχές.

Δοκίμαζαν κάθε ιδέα που θα ήταν ωφέλιμη για τον πολιτισμό τους. Επινόησαν όλα τα πολιτεύματα. Επινόησαν όλες τις φιλοσοφικές σχολές και εξέλιξαν τις επιστήμες, σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ποτέ δεν είδαν την γνώση αποσπασματικά, όπως κάνουν οι σημερινοί επιστήμονες με την μονόπλευρη εξειδίκευση. Είχαν σφαιρική αντίληψη του κόσμου και ολιστική θεώρηση της επιστήμης. Ήταν αυτό που λέμε, πανεπιστήμονες. Απεύφυγαν έτσι τον επιστημονικό δογματισμό και μπορούσαν να έχουν πάντοτε επαφή, με την πολυεπίπεδη Αλήθεια.

Αυτοί οι Έλληνες δεν έπαψαν να υπάρχουν, επειδή κάποιοι θέλησαν να παραχαράξουν την αυθεντική ταυτότητά τους. Υπάρχουν και βρίσκονται παντού! Είναι οι πραγματικοί άναρχοι της ανθρωπότητας, διότι είναι οι μόνοι που δεν  μπορούν να ποδηγετηθούν. Είναι οι πραγματικά ελεύθεροι νοήμονες, που η φύση τους κατευθύνει να εξελίσσονται προς την ενθέωση και να φωτοδοτούν τον δρόμο στους υπόλοιπους.

 Τέτοιοι άνθρωποι, δεν μπορούν να αφήνονται σε χέρια σατραπών και να μένουν ήσυχοι.

Κάθε σατράπης, θα πρέπει να φοβάται την νομοτελειακή ανάδραση που θα επιφέρει η καταπίεση και αδικία στους άναρχους Έλληνες!

Είναι θέσφατος όρος, η ελευθερία πάση θυσία για κάθε Έλληνα.

ΛΥΚΙΟΣ.