Να καταβάλλεσαι για το δίκαιο, να μη διστάζεις να ηττηθείς, αν πρόκειται για το συλλογικό δίκαιο
Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2023
11 σχόλια:
Αφήστε το σχόλιό σας
Φίλοι του ιστολογίου, παρακαλώ να κάνετε ελεύθερα τον σχολιασμό σας, αλλά να απέχετε από ύβρεις και προσβολές προσώπων, καθώς και να χρησιμοποιείτε την Ελληνική γλώσσα και γραφή (όχι greeklish). Προσβλητικά και υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται. Επίσης διαγράφονται spam και διαφημίσεις άλλων ιστολογίων, αλλά και κάθε άλλο σχόλιο που δεν συνάδει με το ύφος και το ήθος που ορίζει ο δημιουργός και διαχειριστής του ιστολογίου.
ΠΡΟΣΟΧΗ:
Τα σχόλια ελέγχονται πριν δημοσιευθούν.
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Joker
ΑπάντησηΔιαγραφήΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΔΙΚΑΙΟΥ ή ΗΤΤΩ ΥΠΟ ΔΙΚΑΙΟΥ
Καταρχας, παρατηρω πως χρησιμοποειται και το ΥΠΕΡ και το ΥΠΟ. Η εννοια ωστοσο παραμενει παρομοια. Στον Στοβαιο χρησιμοποειται το ΥΠΟ ενω σε αλλες πηγες πιο συγχρονες, το ΥΠΕΡ. Ισως, οι νεοτεροι να ενοχλουνταν με την λεξη ΥΠΟ και να θεωρουσαν το ρητο υποτιμητικο για το "εγω" τους, οποτε και το "γλυκαναν" λιγο, χρησιμοποιωντας το "ΥΠΕΡ" αντι για το "ΥΠΟ". Αυτη ειναι μια πρωτη υποθεση εργασιας.
Ας δουμε λοιπον την σημασια του ρητου, που ειναι και το σημαντικοτερο.
"Να καταβάλλεσαι για το δίκαιο, να μη διστάζεις να ηττηθείς, αν πρόκειται για το συλλογικό δίκαιο"
Θεωρω πως αυτες οι αποδοσεις ειναι στην σωστη κατευθυνση, ωστοσο δεν πιανουν το πληρες ευρος. Μια παρατηρηση ειναι η λεξη "συλλογικο", καθως δεν συμβαδιζει απαραιτητα με την εννοια του δικαιου που ειναι αυτοτελης, δεν χρειαζεται πληθη. Ηταν οι ΝΑΖΙ δικαιοι στον Β παγκ πολεμο, οταν επιβληθηκαν στην πρωτη φαση επειδη μπορουσαν; Ως λαος κινηθηκαν συλλογικα, αυτο ομως δεν αναιρει πως δεν ειχαν δικαιωμα να επιβαλλουν την κοσμοθεωρια τους.
Το ρητο αποτελειται απο τρια μερη, τρεις λεξεις.
1. ΗΤΤΩ. Να ηττασαι / Να μην κερδιζεις
2. ΥΠΕΡ/ΥΠΟ
3. ΔΙΚΑΙΟΥ.
Στα μαθηματικα θα το γραφαμε ετσι.---> ΝΙΚΗ < ΔΙΚΑΙΟ
Επομενως ο σοφος απευθυνεται στον ικανο ανθρωπο και του λεει ΝΑ ΜΗΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ. Απευθυνεται στον ικανο ή ισχυρο, σε αυτον που μπορει, και του λεει πως αν δεν ειναι δικαιο, μην φερεις την ΝΙΚΗ. Λεει πως για την ΝΙΚΗ απαιτειται και κατι αλλο πολυ σημαντικο. Να εχει θεμελιωσει δικαιωμα, να το δικαιουται. Απευθυνεται ομως και στον αδυναμο, και του λεει να μην ματαιοπονει προσπαθωντας να κερδισει μια αδικη μαχη, δεν εχει νοημα. Και αυτο δεν προερχεται απο εναν ηττοπαθη πολιτισμο, αλλα απο εναν πολιτισμο που εκθειαζει την ΝΙΚΗ που της προσθετει φτερα, και την τοποθετει στο χερι της θεας της Σοφιας και της Στρατηγικης, την θεα Αθηνά. Εκ πρωτοις, φαινεται αντιφατικο. Απο την μια, η φτερωτη ΝΙΚΗ να γινεται θεά, και απο την αλλη να διδασκει ο σοφος ΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΔΙΚΑΙΟΥ. Εχουμε επισης το αρχαιο ομηρικο ρητο "ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ ΚΑΙ ΥΠΕΙΡΟΧΟΝ ΕΜΜΕΝΑΙ ΑΛΛΩΝ, ΜΗΔΕ ΓΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΙΣΧΥΝΕΜΕΝ" (πάντα να αριστευεις και να υπερεχεις των αλλων,χωρις να ντροπιαζεις την γενια των προγονων σου).
Ομως ο σοφος λεει: "Οχι ομως ετσι, οχι γινομενος αδικος. Καλυτερα να χασεις, παρα να αδικησεις"
Αυτο θυμιζει τον Σωκρατη που ελεγε: "Καλυτερα να αδικηθεις, παρα να αδικησεις" Παρατηρουμε μια συγκλιση των αποψεων των σοφων, και του ποσο σημαντικο ειναι να αποφευγουμε να ειμαστε αδικοι και να αδικησουμε, που ειναι προτιμοτερο να θυσιασουμε την ΝΙΚΗ προκειμενου να μην αδικησουμε. Αρα, πρεπει να προτιμαμε την ηττα και την απωλεια της νικης, απο την α-δικια. Νομιζω το ρητο ειναι σαφες. Το σημαντικο ειναι να δουμε ομως τι σημαινει ΔΙΚΑΙΟ, τι ειναι ΔΙΚΑΙΟ. Παμε να το ερευνησουμε, ωστε μετα να φερουμε και μερικα χειροπιαστα παραδειγματα για να δουμε αν θα μπορει να σταθει.
Πολυς ντορος γινεται για το AI (τεχνητη νοημοσυνη), το chatGPT, ας δοκιμασουμε τις ικανοτητες του. Ας το ρωτησουμε να μας πει τι πιστευει πως ειναι δικαιο. Αφου ειναι τεχνητη νοημοσυνη, θα εχει μαθει τον εαυτο του και ελληνικα απο το διαδικτυο, οποτε δεν χρειαζεται να το ρωτησουμε στα αγγλικα και να μεταφρασουμε. Αλλα ας παραθεσω ολη την στιχομυθια.
Joker
ΑπάντησηΔιαγραφή---------------------
-Do you know what δικαιος means in greek? (Γνωριζεις τι σημαινει δικαιος στα ελληνικα;)
(ΑΙ)-Yes, "δίκαιος" (dikaios) in Greek means "just" or "righteous." (Ναι, δικαιος στα ελληνικα σημαινει δικαιος ή σωστος/εναρετος)
-Who is dikaios? (Ποιος ειναι δικαιος;)
(ΑΙ)-"Dikaios" (δίκαιος) is not a person, but rather a Greek word that means "just" or "righteous." It does not refer to a specific individual. (Δικαιος δεν ειναι ενα ατομο, αλλα μια ελληνικη λεξη που σημαινει δικαιος. Δεν αναφερεται σε ενα συγκεκριμενο ατομο)
-When can a person be considered dikaios? (Πότε ενα ατομο μπορει να θεωρηθει δικαιο;)
(ΑΙ)-In Greek philosophy and ethics, a person can be considered "dikaios" (just or righteous) when they act in accordance with moral and ethical principles. This includes treating others fairly, not causing harm to others, and upholding virtues such as honesty and integrity. In many cultures and belief systems, being just or righteous is considered a desirable and admirable quality in individuals. (Στην ελληνικη φιλοσοφια και ηθικη, ενα ατομο μπορει να θεωρηθει δικαιο, οταν δρα συμφωνα με τις αρχες της ηθικης. Αυτο περιλαμβανει να συμπεριφερεται στους αλλους δικαια, να μην προκαλει κακο/βλαβη στους αλλους, και να τηρει αρετες οπως ειλικρινεια και ακεραιοτητα στον χαρακτηρα του.Σε πολλους πολιτισμους συστημα αξιων/πεποιθησεων το να ειναι κανεις δικαιος θεωρειται μια επιθυμητη και αξιοθαυμαστη αρετη στα ατομα.
-Καταλαβαινεις ελληνικα;
(ΑΙ)- Ναι, καταλαβαίνω ελληνικά.
-Τι ειναι δικαιον;
(ΑΙ)- Η λέξη "δίκαιον" (dikaion) είναι ένα ουσιαστικό ή επίθετο που χρησιμοποιείται στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και ηθική για να περιγράψει κάτι που είναι δίκαιο ή σωστό. Μπορεί να αναφέρεται σε δράση, απόφαση ή κατάσταση που είναι σύμφωνη με τους νόμους, τα ήθη και τις αρχές της δικαιοσύνης.
-Τι ειναι δικαιοσυνη;
(ΑΙ)- Η δικαιοσύνη είναι ένας όρος που αναφέρεται στην ιδέα της δίκαιης και ισότιμης μεταχείρισης όλων των ανθρώπων, χωρίς διάκριση ή προκατάληψη, στην κοινωνία και το δικαστικό σύστημα. Η δικαιοσύνη περιλαμβάνει την τήρηση των νόμων και των κανόνων, καθώς και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων και της ισότητας για όλους. Στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, η δικαιοσύνη ήταν ένα από τα τέσσερα καρπά ή αρετές (μαζί με τη φρόνηση, την ανδρεία και τη σωφροσύνη) που οδηγούσαν σε μια ευτυχισμένη ζωή.
------------------
Καταφερνει να την αντιλαμβανεται νοητικα, το ΑΙ, την εννοια του δικαιου και πραγματι την προσεγγιζει. Οπως ομως καθε τεχνητη νοημοσυνη, αδυνατει να την βιωσει, να την νιωσει και αυτο διοτι δεν κατεχει συναισθηματικο κεντρο, δεν εχει "ψυχη". Την μελετα απο τα κειμενα των αρχαιων ελληνων, κατα βαση. Ας συνεχισουμε λιγο ακομα την διερευνηση της εννοαις του ΔΙΚΑΙΟΥ. Ας δουμε τον ορισμο:
Joker
ΑπάντησηΔιαγραφή"δίκαιος[ῐ], -α, -ον και -ος, -ον (δίκη),·
Α. στον Όμηρ. και σε αρχ. συγγραφείς: I. 1. λέγεται για πρόσωπα, αυτός που εφαρμόζει τα έθιμα και τους νόμους της κοινωνίας, πολιτισμένος, οργανωμένος με τάξη, νόμιμος, σε Ομήρ. Οδ.· ομοίως, δικαίη ζόη, αναγνωρισμένος, συνηθισμένος τρόπος ζωής, σε Ηρόδ.· επίρρ., δικαίως μνᾶσθαι, ζητώ να παντρευτώ όπως πρέπει, όπως είναι σωστό και πρέπον, σε Ομήρ. Οδ. 2. τηρητής του δικαίου, ακριβής, έντιμος άνθρωπος, σε Όμηρ. κ.λπ.· ομοίως, λέγεται για πράξεις, που βρίσκονται σε συμφωνία με το δίκαιο, είναι εναρμονισμένες με το δίκαιο, στον ίδ. Β. Μεταγεν. χρήση: I. 1. λέγεται για πράγματα, ισόρροπος, ομαλός, σύμμετρος, ισοσταθμισμένος, καλοζυγιασμένος, ἅρμα δίκαιον, σε Ξεν.· κανονικός, ακριβής, ορθός, αμερόληπτος, ὀργυιαὶ δίκαιαι, σε Ηρόδ.· τῷ δικαιοτάτῳ τῶν λόγων, μιλώ με ακρίβεια, στον ίδ.· πάντα δικαίως τετήρηται, σε Δημ. 2. δίκαιος, νόμιμος, ορθός, τὸ δίκαιον, το δίκαιο, το οφειλόμενο αντίθ. προς τὸ ἄδικον, σε Ηρόδ. κ.λπ.· επίσης, δίκαιη, νόμιμη αξίωση, σε Θουκ. κ.λπ.· επίρρ. -ως, ορθώς, δικαίως, νομίμως, σε Ηρόδ. κ.λπ. II. 1. λέγεται για πρόσωπα και για πράγματα, όπως το Λατ. justus, πρέπων, ορθός, αρμόζων, σε Αισχύλ.· ἵππονδ. ποιεῖσθαί τινι, κάνω ένα άλογο κατάλληλο για να το χρησιμοποιήσει κάποιος, σε Ξεν. 2. γνήσιος, αυθεντικός, αληθινός, σε Δημ.· συγγραφεύς, σε Λουκ.· επίρρ. -ως, πραγματικά και αληθινά, σε Σοφ. 3. καλός, πρέπων, όπως το μέτριος, σε Θουκ.· — δικαίως, με λογική, εύλογα, σε Σοφ., Θουκ. Γ. Στον πεζό λόγο: δίκαιός εἰμι, με απαρ., δίκαιοί ἐστε ἰέναι, είστε υποχρεωμένοι να έρθετε, σε Ηρόδ.· δ. εἰμι κολάζειν, έχω το δικαίωμα να τιμωρώ, σε Αριστοφ.· δίκαιοί εἰσιἀπιστότατοι εἶναι, έχουν δίκιο να δυσπιστούν, σε Θουκ.· δ. ἐστιν ἀπολωλέναι, dignus est qui pereat, σε Δημ.· πρέπει να συμπληρώσουμε δίκαιόν ἐστι, με απαρ., το οποίο επίσης συναντάται. "
Το "δικαιο" ειναι παρεμφερες επισης με το "δικη". Ας δουμε και αυτον τον ορισμο.
δίκη[ῐ], ἡ, I. συνήθεια, έθος, έξη, αὕτη δίκη ἐστὶ βροτῶν, αυτή είναι η φύση των θνητών, σε Ομήρ. Οδ.· ἡγὰρ δίκη ἐστὶ γερόντων, στο ίδ.· αιτ., δίκην ως επίρρ., κατά τη συνήθεια, όπως, κατά τον τρόπο, με γεν., δίκην ὕδατος, σε Αισχύλ., Πλάτ. II. 1. δίκαιο που εξαρτάται από έθιμο, καλή συνήθεια, τάξη, αρμονία, σε Όμηρ. κ.λπ. 2. δίκη ἐστί, όπως το δίκαιόν ἐστι, σε Αισχύλ.· δίκῃ, δικαίως, προσηκόντως, ορθά, σε Ομήρ. Ιλ., Τραγ.· κατὰδίκην, σε Ηρόδ.· μετὰ δίκης, σε Πλάτ.· πρὸς δίκης, σε Σοφ. III. κρίση, γνώμη, απόφαση, δίκην εἰπεῖν, βγάζω απόφαση, ετυμηγορώ, σε Ομήρ. Ιλ.· πληθ., δίκαιες κρίσεις, σε Όμηρ. IV. 1. μετά τον Όμηρ., κάθε δικαστική ενέργεια, κυρίως, ιδιωτική έγκληση ή δίκη, αντίθ. προς γραφή (δημόσια καταγγελία ή αυταπάγγελτη δίωξη), σε Πλάτ. κ.λπ. 2. εκδίκαση της υπόθεσης, πρὸ δίκης, σε Θουκ. 3. ποινή που κατακυρώνεται από το δικαστή, πρόστιμο, δίκην τίνειν, ἐκτίνειν, σε Ηρόδ., Σοφ.· δίκην ή δίκας διδόναι, τιμωρούμαι, υπόκειμαι σε τιμωρία, Λατ. poenas dare, σε Ηρόδ., Αττ.· δίκας δοῦναι, επίσης, να υποβληθούν σε δίκη, σε Θουκ.· το δίκας λαμβάνειν, μερικές φορές, = δ. διδόναι, Λατ. dare poenas, σε Ηρόδ., Δημ.· αλλά συνήθως, όπως το Λατ. sumere poenas, επιβάλλω ποινή, παίρνω εκδίκηση, λαβεῖν δίκηνπαρά τινος, στον ίδ.· επίσης, δίκας ή δίκην ὑπέχειν, υποβάλλομαι σε δίκη, σε Ηρόδ., Σοφ.· δίκην παρέχειν, σε Ευρ.· δίκην ὀφλεῖν ὑπό τινος, υφίσταμαι τιμωρία, σε Πλάτ.· δίκην φεύγειν, είμαι ο κατηγορούμενος στη δίκη (αντίθ. προς το διώκειν, είμαι ο κατήγορος), σε Δημ.· δίκας αἰτέειν, αξιώνω αποζημίωση, τινός, για κάτι, σε Ηρόδ.· δίκην τίσασθαι, βλ. τίνω II· δίκας διδόναι καὶ λαμβάνειν παρ' αλλήλων, λέγεται για υποτελείς πόλεις-κράτη, των οποίων οι υποθέσεις εκδικάζονταν στα δικαστήρια της ηγεμονικής πολιτείας, στον ίδ.· δ. δοῦναι καί δέξασθαι, υποβάλλουν τις διαφορές σε ειρηνική διευθέτηση, σε Θουκ.
Καλησπέρα. Όμορφη Κυριακή να έχετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΏσπερ το ευθύ ευθέος ου δείται, ούτως ουδέ το δίκαιον δικαίου.
– Όπως το ίσιο δεν χρειάζεται χάρακα, έτσι και το δίκαιο δεν χρειάζεται δικαιοσύνη.
Επίκτητος (Στωικός φιλόσοφος , 50 μ.Χ.-120 μ.Χ).
Λύκιε σου έστειλα ένα μαιλ.
Τα σέβη μου
Aya
Joker
ΑπάντησηΔιαγραφήΒεβαια, η σημασια του ρητου "Να δεχεσαι την ΗΤΤΑ οταν ειναι υπερ/υπο του Δικαιου" μπορει να αποδοθει και ως εξης. "Να δεχεσαι την ΗΤΤΑ αν ειναι υπερ/υπο του Δικαιου". Αυτο σημαινει πως η αναγκαια και ικανη συνθηκη αποδοχης της ΗΤΤΑΣ ειναι οταν εκεινη εχει επιτευχθει με ΔΙΚΑΙΟ τροπο. Αυτο σημαινει πως ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΠΟΤΕ την ηττα, οταν εκεινη ερχεται με μη δικαιο τροπο, οταν καποιος εχει κινηθει αδικα. Δεν λεει ΠΑΡΑΝΟΜΑ αλλα αδικα.
Μονο τοτε δεχομαστε την ΗΤΤΑ. Οχι μεσω τετελεσμενων (de facto), οχι με οποιοδηποτε αλλο τροπο περα απο τον δικαιο.
Ας δοκιμασω ενα παραδειγμα. Ποιος δικαιουται την Κωνσταντινουπολη; Η Ελλαδα ή η Τουρκια; Προφανως τωρα την κατεχει η Τουρκια και εχει "ηττηθει" η Ελλαδα οταν την διεκδικουσε. Ηταν ομως αυτη μια δικαιη νικη της Τουρκιας ωστε η Ελλαδα να την αποδεχθει;
Θυμομαστε τον Ερντογαν οταν ελεγε (χωρις κανεις να τον ρωτησει) στην μετατροπη της Αγιας Σοφιας σε τζαμι, πως με το "δικαιο του σπαθιου" πηρανε την Πολη.
Καταρχας, με το "δικαιο του σπαθιου"(sic), πηρανε την Πολη το 1453 αλλα με το αντιστοιχο "δικαιο" την απωλεσανε ως οθωμανικη αυτοκρατορια μετα τον Α παγκοσμιο πολεμο, οταν και διαλυθηκαν αφου ηττηθηκαν. Επομενως, ακομα και αυτο το οποιο "δικαιο του σπαθιου" το εχουν απωλεσει.
Αποτελει αραγε ομως δικαιο, ο "νομος του ισχυρου" απο μονος του; Επιτρεπεται ο ισχυρος, να παιρνει οτι του επιτρεπει η δυναμη του απο την μερια του δικαιου; Θεμελιωνει δικαιο και δικαιωμα αυτη η πρακτικη, ο νομος της ζουγκλας; Αποτελει αραγε υποχρεωση του ανθρωπου του δικαιου, που ειναι μια πνευματικη αναλλοιωτη εννοια, να δεχεται ως δικαιο την ισχυ ως μονο κριτηριο;
Πολύ ωραία και εμπεριστατωμένη η ανάλυσή σου, αγαπητέ Joker.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Δίκαιο θεμελιώνεται επάνω στους ηθικούς κανόνες μιας κοινωνίας. Βάσει αυτών των κανόνων, δημιουργούνται οι γραπτοί και καταναγκαστικοί νόμοι, που πλαισιώνουν και υπηρετούν το Δίκαιο. Οι ηθικοί κανόνες είναι αποκύημα των πολιτισμικών κατακτήσεων, της ιστορίας, των εθίμων και των θρησκευτικών πεποιθήσεων μιας κοινωνίας. Συνεπώς κάθε κοινωνία δημιουργεί το δικό της Δίκαιο.
Είναι πολύ διαφορετική η αντίληψη του Δικαίου στον Ισλαμικό κόσμο, απ΄ότι στον Δυτικό κόσμο για παράδειγμα.
Δεν υπάρχει μια ενιαία και αντικειμενική αντίληψη του Δικαίου, για όλη την ανθρωπότητα.
Στο ανακύπτων ερώτημα περί της δίκαιης ή μη κατοχής της Κωνσταντινουπόλεως από την Τουρκία, δεν υπάρχει απάντηση αντικειμενική. Εξαρτάται το δικαιϊκό σύστημα υπό το οποίο το εξετάζουμε.
Για τους Τούρκους είναι δίκαιο να την κατέχουν, αφού την κατέκτησαν επαξίως (διά της βίας-ισχύς) και την διατηρούν δική τους.
Για τους Έλληνες είναι άδικο, διότι η κατάκτηση έγινε με άδικο τρόπο (βία-ποινικώς κολάσιμη πράξη) και έχασαν εδάφη που κατείχαν για χιλιετίες.
Και οι δυο θέσεις είναι υποκειμενικές και προκύπτουν από την διαφορετική μεταξύ των δυο πολιτισμών, αντίληψη του Δικαίου.
Ακόμη και μέσα στην ίδια την Ελληνική δικαιϊκή αντίληψη, υπάρχουν αμφισημίες. Οι Έλληνες επίσης έχουν κατακτήσει στο παρελθόν (αρχαιότητα) περιοχές που δεν τους ανήκαν (αποικίες) δια της βίας, καθυποτάσσοντας αλλογενείς πληθυσμούς.
Η προσδοκία του αμοιβαίου σεβασμού ενός διεθνούς Δικαίου από όλους τους λαούς, οδήγησε στην δημιουργία του Διεθνούς Δικαίου και τις διάφορες συμφωνίες, συνθήκες και συμβάσεις, οι οποίες δεσμεύουν κατά κάποιον τρόπο τις χώρες που τις υπογράφουν. Κυρίαρχος σκοπός του Διεθνούς Δικαίου, είναι η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης.
Ωστόσο το Διεθνές Δίκαιο μέσω των Συνθηκών του, παγιώνει προσωρινές ισορροπίες ειρήνης μετά από πολέμους και αλλαγές συνόρων και μέχρι τον επόμενο πόλεμο, ο οποίος και θα ορίσει πάλι τα νέα σύνορα...
Από εδώ προκύπτει το φιλοσοφικό ερώτημα, αν ο άνθρωπος μπορεί να υπερβεί τον φυσικό "νόμο του ισχυρού" και να τον αντικαταστήσει με τον νόμο της ειρήνης και του διαλόγου.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι όταν μιλάμε για διεθνές Δίκαιο, αυτό διαμορφώνεται εν πολλοίς από τους συσχετισμούς δυνάμεων με κριτήρια ισχύος.
Η γενική ιδέα του Δικαίου, για να έρθουμε στο θέμα του παραγγέλματος "Ηττώ υπέρ δικαίου", εστιάζεται στο ηθικό και νομικό Δίκαιο, βάσει του οποίου το συλλογικό όφελος προστατεύεται από οποιαδήποτε επιβουλή, με πρόταγμα την ζωή και την ελευθερία του ανθρώπου.
Η ρήση αναφέρεται στο εσωτερικό (δημόσιο και ιδιωτικό) Δίκαιο, δηλαδή σε αυτό που αφορά τον άνθρωπο προς την Πολιτεία ή τον άνθρωπο προς άνθρωπο και όχι στο εξωτερικό Δίκαιο, το οποίο αφορά σχέσεις μεταξύ κρατών.
Ο άνθρωπος πρέπει να υποχωρεί στο Δίκαιο και να ηττάται προθύμως, ακόμη και αν ζημιώνεται ή ίδια του η ύπαρξη.
Τρανό παράδειγμα ο θάνατος του Σωκράτη, ο οποίος με το τελευταίο του μάθημα προς των άνθρωπο, δίδαξε ότι το κοινώς αποδεκτό Δίκαιο, υπέρκειται του δικού μας δικαίου, όσο και αν εμείς θεωρήσουμε ότι μας αδικεί. Η τακτική Δικαιοσύνη τον καταδίκασε σε θάνατο, πράγμα που ο Σωκράτης αποδέχθηκε, παρότι μπορούσε να το αποφύγει (δολίως) και παρότι δεν συμφωνούσε με το σκεπτικό της καταδίκης, αλλά ούτε και με την ίδια την κατηγορία. Άρα πρέπει να αποδεχόμαστε τις αρχές Δικαίου όπως αυτές μας δίδονται και όχι όπως εμείς τις αντιλαμβανόμαστε με την δική μας συνείδηση.
ΛΥΚΙΟΣ.
Joker
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μενα το "δικαιο" ειναι μια εννοια ανωτερη του ανθρωπινου επιπεδου. Η δικαιοσυνη ειναι ο "αερας" του Ουρανου. Εμεις στο ανθρωπινο επιπεδο, κατα το "Οπως πανω, ετσι και κατω", προσεγγιζουμε την εννοια της δικαιοσυνης με την αντιληψη μας, οσο καλυτερα μπορει ο καθενας αναλογως των ικανοτητων του. Οσο εξελισσεται ο ανθρωπος, τοσο δικαιοτερος γινεται. Δεν γινεται περισσοτερο θυμα, αλλα περισσοτερο δικαιος. Το να ειναι κανεις δικαιος, σημαινει και να ΜΗΝ αποδεχεται μια αδικη ηττα σε βαρος του, απο οποιονδηποτε και αν προηλθε, οσο ισχυρος και αν ειναι.
Θεωρω δηλ πως για ολη την ανθρωποτητα, μια ειναι η εννοια του δικαιου για ολους μας, και ειναι η δικαιοσυνη των ουρανων, τελεια και απολυτη. Ωστοσο, σαφως καθε κοινωνια αναλογως το επιπεδο της, εχει και το "δικο της" δικαιο, που ειναι η συναντιληψη των ανθρωπων αυτης της κοινωνιας για την συμπεριφορα τους. Αυτο ομως το επιμερους δικαιο, μπορει καλλιστα να ειναι αδικο σε πολλα απ'οσα πρεσβευει. ΔΕΝ θα πρεπει ο ανθρωπος που φιλοσοφει και μπορει να αντιληφθει καλυτερα, να ακολουθησει αυτο το δικαιο, σε κατι που βρισκει αδικο, διοτι τοτε θα εχει αδικησει και αυτο αποτελει σοβαρο παραπτωμα στην πορεια του.
Ας πουμε πως ειμαστε στο στρατο και η μοναδα μας ακολουθει μια αποστολη. Εαν ο ανωτερος μου μου δωσει μια εντολη που θεωρω απαραδεκτη και αδικη, ΟΦΕΙΛΩ να αρνηθω να υπακουσω σε αυτην εφοσον μπορω να τεκμηριωσω την αδικια της. Εαν μου πει "Αυτον εκει, εκτελεσε τον" ειναι αδιανοητο να το πραξω, ο,τι δικαιο και αν εχει εφαρμοστει στην μικρη μας κοινωνια, διοτι υπερισχυει το πανανθρωπινο δικαιο των αθρωπινων δικαιωματων. Διαφορετικα, με κανει και εμενα ναζι. Δυσκολος ο διαχωρισμος, για αυτο και υπηρξαν οι θηριωδιες και οι γενοκτονιες, οχι πολλα χρονια πριν, και οχι μακρια μας.
Αρα το δικαιο ειναι ενα και ανηκει στους πνευματικους κοσμος και εμεις πρεπει να ειμαστε οσο πιο δικαιοι μπορουμε, ωστε να πλησιαζουμε οσο περισσοτερο μπορουμε τους πνευματικους κοσμους. Στην προσπαθεια μας αυτη ομως, δεν ειναι ευκολο να αντιλαμβανομαστε το "δεον γενεσθαι". Οποτε, συνηθως παιρνουμε ως αφετηρια το υπαρχον δικαιο που τηρειται απο τους ανθρωπους γυρω μας, ως πρωτη επιλογη αντιλαμβανομενοι ομως πως δεν ειναι το βελτιστο, αλλα μια καλη αρχη για μας.
"Η ρήση αναφέρεται στο εσωτερικό (δημόσιο και ιδιωτικό) Δίκαιο, δηλαδή σε αυτό που αφορά τον άνθρωπο προς την Πολιτεία ή τον άνθρωπο προς άνθρωπο και όχι στο εξωτερικό Δίκαιο, το οποίο αφορά σχέσεις μεταξύ κρατών."
Σαφως, ετσι ειναι, αφορα τον ανθρωπο στις σχεσεις του με τους αλλους ανθρωπους και αυτο διοτι για τον αναγνωστη ειναι το μονο που εχει νοημα. Ο αναγνωστης δεν εχει την δυναμη να καθοριζει τις πλανητικες εξελιξεις ισορροπιας δυναμεων, οποτε θα ηταν παραλογο να ασχολειται με κατι που ειναι περα απο τις δυνατοτητες του. Στον εαυτο του ομως και στις πραξεις και συμεριφορα του ιδιου απεναντι στους αλλους ανθρωπους, εχει ΑΠΟΛΥΤΗ δυναμη και εξουσια και κανεις δεν μπορει να του την παρει, εαν ο ιδιος δεν την παραχωρησει. Η εννοια του Δικαιου ομως ως πνευματικη εννοια, ειναι ελευθερη για οποιοδηποτε νου να την ψηλαφησει, επομενως ακομα και αν δεν εχουμε επιρροη, μπορουμε σαφως να ομιλουμε και να εκφραζουμε αποψη για το τι μπορουμε να θεωρουμε δικαιο, ελπιζοντας να προσεγγισουμε την πιο αριστη θεση, που σημαινει την δικαιοτερη. Σε αυτο το πλαισιο και καθε κρατος αποτελει μια ομαδα ανθρωπων με σχεσεις εναντι αλλων ομαδων ανθρωπων, και οπως ισχυουν οι σχεσεις μεταξυ ανθρωπων ετσι ισχυουν και οι σχεσεις μεταξυ κρατων. Στην πνευματικη εννοια του δικαιου, δεν αλλαζει κατι. Αλλαζει σαφως η πολυπλοκοτητα, ειναι σαν να εχουμε εξισωση πρωτου βαθμου στην πρωτη περιπτωση, και στην δευτερη περιπτωση εξισωσεις 3ου, 4ου, 5ου κοκ. Καθε νους ομως μπορει να εκφρασει θεση και να επιχειρησει να προσεγγισει την δικαιοτερη θεση και αυτο ειναι χρεος μας να το κανουμε.
Joker
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ουκρανια για παραδειγμα, πεθαινουν δεκαδες χιλιαδων ανθρωπων στον πολεμο. Για να ληξει αυτος ο πολεμος πρεπει να βρουμε μια δικαιη λυση μεταξυ των εδαφων που θα εχει η Ουκρανια και η Ρωσια. Καθε πλευρα ισχυριζεται το απολυτο των διεκδικησεων της, ομως το θεμα ειναι το τι ειναι δικαιο. Εαν μπορει καποιος να βρει τι ειναι το δικαιο, μπορει να σωσει δεκαδες χιλιαδες ανθρωπινες ζωες απο ματαιο θανατο, καθως οι θανατοι αυτοι δεν αλλαζουν τιποτα στην εξισωση. Η λυση του δικαιου δεν λυνεται με ισχυ αλλα με τον νου, οπως και οι εξισωσεις λυνονται με τα μαθηματικα και οχι με φαπες. Καθε πλευρα οφειλει να υποτασσεται στο δικαιο οταν αυτο εκδηλωνεται, και οταν δεν μπορει τοτε ειναι λογικο να πληρωνει τις συνεπειες της αδυναμιας και ανοησιας της.
"Τρανό παράδειγμα ο θάνατος του Σωκράτη, ο οποίος με το τελευταίο του μάθημα προς των άνθρωπο, δίδαξε ότι το κοινώς αποδεκτό Δίκαιο, υπέρκειται του δικού μας δικαίου, όσο και αν εμείς θεωρήσουμε ότι μας αδικεί. Η τακτική Δικαιοσύνη τον καταδίκασε σε θάνατο, πράγμα που ο Σωκράτης αποδέχθηκε, παρότι μπορούσε να το αποφύγει (δολίως) και παρότι δεν συμφωνούσε με το σκεπτικό της καταδίκης, αλλά ούτε και με την ίδια την κατηγορία. Άρα πρέπει να αποδεχόμαστε τις αρχές Δικαίου όπως αυτές μας δίδονται και όχι όπως εμείς τις αντιλαμβανόμαστε με την δική μας συνείδηση."
Το παραδειγμα του Σωκρατη ειναι ευστοχο και θεμελιωδες, ομως διαφωνω στην αιτιολογηση. Ο καθε ανθρωπος σαφως και οφειλει να σεβεται την τακτικη δικαιοσυνη, οταν αυτη ομως επιτελει το εργο της "δικαια". Το οτι φερει τον τιτλο "δικαοοσυνη" και "δικαστηρια" δεν σημαινει και πως ειναι δικαιοσυνη. Ανθρωποι χειραγωγουν και δινουν τις αποφασεις, οι οποιοι πολλες φορες πραττουν το εργο τους με κακο τροπο. Αυτο αποδεικνυεται με τις συνεχεις αλληλοαναιρουμενες αποφασεις τις δικαιοσυνης και τους βαθμους απονομης της. Εαν αναγνωριζε και η ιδια η τακτικη δικαιοσυνη πως ειναι δικαια, δεν θα ειχε πρωτο και δευτερο βαθμο. Οι αποφασεις της θα ηταν θεσφατα. Δεν συμβαινει αυτο, και καθημερινα νεες αποφασεις της δικαιοσυνης αναιρουν παλαιοτερες της αποφασεις. Και αυτοι ανθρωποι ειναι που προσπαθουν να απονειμουν δικαιοσυνη νααλογα με τις ικανοτητες τους, που πολυ συχνα πασχουν. Προσφατο παραδειγμα ο υποχρεωτικος εμβολιασμος, μια καταφανως αδικη αποφαση που τα δικαστηρια απετυχαν να αναγνωρισουν. Και λεμε καταφανως, διοτι καταπατουνταν βασικοτατα ανθρωπινα δικαιωματα, οπως αυτο της αυτοδιαθεσης του σωματος των ανθρωπων. Περα απο το οτι ΔΕΝ αιτιολογουνταν και επιστημονικα μια προφανης αναγκη υπερασπισης του γενικοτερου καλου, που ακομα και ανα αιτιολογουνταν, παλι αδικη θα παρεμενε.
Ο μονος λογος που ο Σωκρατης αποδεχτηκε μια αδικη αποφαση εις βαρος του, πως διεφθειρε τους νεους, με ποινη τον θανατο, ηταν μονο μια. Διοτι αυτη ειχε προελθει απο την Δημοκρατια. Δεν αποδεχτηκε την κριση καποιου τυχαιου δικαστη, σαφως κατωτερου του στην ικανοτητα αντιληψης του δικαιου. Ουτε καποιων μεμονομωνενων ανθρωπων. Αποδεχτηκε την αποψη των Αθηναιων, διοτι τοτε η τακτικη δικαιοσυνη, ισως η μοναδικη φορα στην ιστορια, ταυτιζοταν με την δημοκρατια. Οι δικαστες ηταν Αθηναιοι πολιτες που κληρωνονταν να υπηρετησουν με ορκο τιμης την θεση των δικαστων. Ανθρωποι ομως που ηταν επιρρεπεις στην δημαγωγια ως μη σοφοι. Ο Σωκρατης γνωριζε τι του συνεβη και την μοναδικη θεση στην ιστορια στην οποια και βρεθηκε. Δεν ηταν δικαιη η αποφαση, ηταν ομως δικαιη η διαδικασια απονομης δικαιοσυνης, αφου αυτη οριζονταν με πραγματικα δημοκρατικο τροπο. Οι Αθηναιοι δεν ειχαν ωριμασει στις ευθυνες τους γι αυτο και αργοτερα μετανιωσαν για το λαθος τους, αποδεικνυοντας πως η αποφαση τους ηταν λαθος μεν, δικαια λογω δημοκρατιας δε, πολιτευμα που ο Σωκρατης ειχε αποδεχτει. Αυτη ειναι και η εννοια της δημοκρατιας, πως ειμαστε μαζι στην οποια κατασταση, καλη ή κακη, και ολοι συμμεριζομαστε τα οσα ερχονται. Ποιος δεν θα θελε να ηταν σε μια αδερφοτητα με τιτανες του πνευματος οπως ο Σωκρατης; Απο αποψη συμφεροντος, μονο ενας, ο Σωκρατης(ή εστω καποιος πνευματικα ανωτερος), διοτι ενω αυτος θα μας τραβαει πανω ως ανωτερος, εμεις θα τον τραβαμε κατω.
Joker
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεχρι και το δαιμονιο (συνοδος αγγελος) του Σωκρατη με τον οποιο ο ιδιος συνομιλουσε και το οποιο παρενεβαινε προστατευοντας τον οταν ο Σωκρατης πηγαινε να κανει κατι λαθος/αδικο και του ελεγε "οχι, αυτο μην το κανεις", οπως ειχε πει ο Σωκρατης, παρεμενε σιωπηλο τοτε που ο Σωκρατης πηρε την αποφαση να δεχτει την αποφαση και να πιει το κωνειο, και να μην το σκασει και γλυτωσει την ζωη του. Πραγματικα μοναδικη περιπτωση που ειχε ομως την δημοκρατικη νομιμοποιησ μιας πραγματικης δημοκρατιας και οχι του σημερινου εξαβλωματος δημοκρατιας. Σημερα δεν υπαρχει δημοκρατικη νομιμοποιηση απο την δικαστικη εξουσια. Δεχομαστε ωστοσο τις αποφασεις της οπως αποδεχομαστε τις εντολες της εκαστοτε ιεραρχιας, μεχρι το σημειο που ερχεται σε κοντρα με την ανωτερη δικαιοσυνη, στην οποια θα πρεπει να παραμενουμε υπολογοι. Στον κοσμο του πνευματος οφειλουμε πρωτιστα υποταγη και μετα στον κοσμο των ανθρωπων, οταν δεν υπαρχει "ασυμβιβαστο". ο πνευματικος κοσμος ειναι ανωτερος, οποτε το ανωτερο ερχεται πανω απο το κατωτερο.
Τελοσπαντων, η ιστορια εγραψε "280 ενοχος, 221 αθωος". Και αυτοι οι 280 υπεπεσαν στο παραπτωμα της αδικιας, ειτε απο ατυχια αν το ριξαν στην τυχη, ειτε απο μειωμενη νοητικη ικανοτητα διακρισης ειτε επειδη σκεφτηκαν πονηρα "Βγαλτον ενοχο για να το σκασει και να το εκθεσουμε ως υποκριτη ωστε να μην μας ζαλιζουν με αυτον ξανα, για να χουμε να του λεμε". Ας μας γινει μαθημα και σε εμας, δεν σκεφτομαστε ποτέ με τετοιο τροπο. Το να φερομαστε δικαια σε καθε πραξη μας ΕΙΝΑΙ αυτοσκοπος και οχι ενας τροπος να χειραγωγησουμε καταστασεις και το συμφερον μας.
Γραφει στον υμνο-παρακληση του ο ποιητης:
"Της δικαιοσυνης ηλιε νοητε και μυρσινη εσυ, δοξαστικη. Μη παρακαλω σας μη, μη λησμονατε τη χωρα μου"
shorturl.at/cexP0
Παρακαλει τον νοητο ηλιο της δικαιοσυνης και την δοξαστικη μυρσινη, να μην μας ξεχασουν. Τους θερμοπαρακαλει να μας βοηθησουν. Χριστε και Παναγία μην μας ξεχασετε. Βοηθηστε την χωρα μας. Με ποιον τροπο; Με αυτο που ειστε στα επιθετα με τα οποια σας περιγραφει. Βοηθα Βασιλια των Βασιλιαδων να εχουμε το φως της δικαιοσυνης στη χωρα. Υποτασσομενοι στη δικαιοσυνη, υποτασσουμε τους εαυτους μας κατω απο την θεικη ομπρελα της δικαιοσυνης, και δοξαζουμε τον θεο.
Η ανώτερη έννοια του Δικαίου, σχετίζεται με αυτήν της Αγάπης και όντως είναι η ανώτερη κατάκτηση ενός πνευματικού ανθρώπου. Στην ανώτατη έκφανση της Αγάπης βέβαια, αποδεχόμαστε ΚΑΙ την ήττα μας από το άδικο, διότι εξαφανίζεται το εγωϊκό μας κέντρο και δεν μας ενδιαφέρει η εγωϊκή δικαίωση. Σε αυτό το επίπεδο Αγάπης, η ξεχωριστότητα χάνεται και η έννοια του Δικαίου δεν έχει λόγο ύπαρξης. Εκεί δηλαδή που επανερχόμαστε στην ενοϊκότητα, το Δίκαιο δεν έχει κανένα ρόλο. Είναι αυτό το σημείο, που οι κοσμικοί νόμοι οι οποίοι ορίζουν ένα κοσμικό Δίκαιο, δεν υφίστανται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εσωτερικό μας Δίκαιο, αφορά τον επίπεδο της δικής μας συνειδητότητας, αποτελώντας δική μας κατάκτηση, η οποία δεν οφείλει να συμβαδίζει με την συλλογική αντίληψη του Δικαίου. Παρόλα αυτά, είμαστε αναγκασμένοι να λειτουργούμε και με το συλλογικό Δίκαιο της κοινωνίας μας, ως αναγκαία συνθήκη ειρηνικής συνύπαρξης και κοινωνικής ανάπτυξης.
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να αποδεχόμαστε τους κανόνες του συλλογικού Δικαίου, όπου αποτελεί έναν πυλώνα κοινής αποδοχής. Το εσωτερικό Δίκαιο του καθενός είναι πηδάλιο ατομικής ηθικής, αλλά στις περιπτώσεις νοσηρών χαρακτήρων, το συλλογικό Δίκαιο αποτελεί προστατευτικό ανάχωμα του κοινωνικού συνόλου. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι το εσωτερικό μας Δίκαιο είναι υποκειμενικό και δεν υπάρχει συναντίληψη δικαίου για όλους τους ανθρώπους, αφού ο καθένας έχει το δικό του εξελικτικό επίπεδο και τις δικές του ηθικές επιλογές. Αν προτάξουμε όπως λες το δικό μας Δίκαιο πάνω απ΄το συλλογικό, το οποίο θα αποδεχόμαστε μόνο αν συμφωνεί με το δικό μας, τότε δεν θα μπορεί να υπάρξει κοινωνική ειρήνη. Αυτός που έχει νοσηρότητα χαρακτήρα, θα θεωρήσει ότι δικαιούται να σκοτώνει, να πληγώνει, να κλέβει, να βιάζει και να εξαπατά, διότι αυτό δικαιώνει το δικό του Εγώ.
"Εαν αναγνωριζε και η ιδια η τακτικη δικαιοσυνη πως ειναι δικαια, δεν θα ειχε πρωτο και δευτερο βαθμο. Οι αποφασεις της θα ηταν θεσφατα. Δεν συμβαινει αυτο, και καθημερινα νεες αποφασεις της δικαιοσυνης αναιρουν παλαιοτερες της αποφασεις. Και αυτοι ανθρωποι ειναι που προσπαθουν να απονειμουν δικαιοσυνη νααλογα με τις ικανοτητες τους, που πολυ συχνα πασχουν"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι έτσι ακριβώς. Οι δικαστές δικάζουν σύμφωνα με τους νόμους και την νομολογία (δεδικασμένες υποθέσεις). Υπάρχει και ο υποκειμενισμός του κάθε δικαστή, ο οποίος έχει να κάνει με την ατομική του αντίληψη περί δικαίου, αλλά κάθε απόφασή του, πρέπει να τεκμηριώνεται και να συναρτάται από κάποιον νόμο. Ο δεύτερος και ο τρίτος βαθμός της Δικαιοσύνης, έχει να κάνει με την προσκόμιση νέων στοιχείων στην υπόθεση, οι οποίες είναι ικανές να αλλάξουν το αποτέλεσμα της δίκης. Δεν επανεξετάζεται η ίδια δίκη χωρίς νέα στοιχεία ή αυτοτελή ισχυρισμό. Συνεπώς η επανεκδίκαση στοχεύει στην δικαιότερη κρίση της υπόθεσης, ώστε να αποφευχθεί η δικαστική πλάνη ή η απόκρυψη στοιχείων. Η κακοδικία είναι επίσης λόγος προσβολής μιας απόφασης και εκδίκασης στον επόμενο βαθμό, αρκεί να αποδειχθεί ότι η δικανική κρίση ήταν εσφαλμένη, βάσει του νόμου. Οι αποφάσεις δικαστηρίων που οφείλονται σε διαφθορά ή χειραγώγηση δικαστών, είναι επίσης λόγος επανεκδίκασης, αρκεί να υπάρχουν στοιχεία που να τις προσβάλλουν (π.χ. αντισυνταγματικότητα).
Δεν συμφωνώ επίσης ότι η Δικαιοσύνη είναι συνάρτηση της Δημοκρατίας. Αυτό διότι οι πολίτες μπορούν να συμμετέχουν στην λήψη αποφάσεων για τα κοινά (δημοκρατία), αλλά δεν μπορούν να δικάζουν αν δεν έχουν δικανική γνώση, δηλαδή άριστη γνώση των νόμων βάσει των οποίων καλούνται να δικάσουν. Γι αυτό και παγκοσμίως τείνει η κατάργηση των μεικτών ορκωτών δικαστηρίων (ΜΟΔ), διότι οι πολίτες-δικαστές είναι εύκολα θύματα των επιτήδειων συνηγόρων, οι οποίοι τους παρασύρουν εύκολα σε πλανερές αποφάσεις, στηριζόμενοι στο θυμικό τους και την νομική τους άγνοια.
Πράγματι, η συλλογική αντίληψη του Δικαίου, υπολείπεται του ανώτερου Δικαίου της πνευματικότητας και της σοφίας.
Πράγματι το συλλογικό Δίκαιο είναι ανάλογο του πολιτισμικού επιπέδου ενός λαού, το οποίο μπορεί να είναι κατώτερο του σοφού και ανώτερο του αδαή και νοσηρού ανθρώπου.
Στην περίπτωση του σοφού, αυτός καλείται να υποχωρήσει θυσιαστικά στο "κοινό συμφέρον" και να αποδεχτεί ένα κατώτερο Δίκαιο. Αλλά στην περίπτωση του νοσηρού, αυτός εξαναγκάζεται να σεβαστεί ένα ανώτερο Δίκαιο και να γίνει λιγότερο άδικος.
ΛΥΚΙΟΣ.