Πως ετιμωρείτο και τιμωρείται η παιδεραστία στον χριστιανισμό και στην αρχαιότητα (Ο εκτεταμένος ανθελληνικός μύθος περί ομοφυλοφιλίας των Αρχαίων Ελλήνων, καταρρέει εντελώς).

Ο Αισχύνης Κατά Τιμάρχου εις τους στίχους 12-13 αναφέρει :

[12] Νόμοι

[Οἱ δὲ τῶν παίδων διδάσκαλοι ἀνοιγέτωσαν μὲν τὰ διδασκαλεῖα μὴ πρότερον ἡλίου ἀνιόντος, κλειέτωσαν δὲ πρὸ ἡλίου δύνοντος. καὶ μὴ ἐξέστω τοῖς ὑπὲρ τὴν τῶν παίδων ἡλικίαν οὖσιν εἰσιέναι τῶν παίδων ἔνδον ὄντων, ἐὰν μὴ υἱὸς διδασκάλου ἢ ἀδελφὸς ἢ θυγατρὸς ἀνήρ· ἐὰν δέ 
τις παρὰ ταῦτ᾽ εἰσίῃ, θανάτῳ ζημιούσθω. καὶ οἱ γυμνασιάρχαι τοῖς Ἑρμαίοις μὴ εἄτωσαν συγκαθιέναι μηδένα τῶν ἐν ἡλικίᾳ τρόπῳ μηδενί· ἐὰν δὲ ἐπιτρέπῃ καὶ μὴ ἐξείργῃ τοῦ γυμνασίου, ἔνοχος ἔστω ὁ γυμνασιάρχης τῷ τῆς ἐλευθέρων φθορᾶς νόμῳ. οἱ δὲ χορηγοὶ οἱ καθιστάμενοι ὑπὸ τοῦ δήμου ἔστωσαν τὴν ἡλικίαν ὑπὲρ τετταράκοντα ἔτη.]

[13] μετὰ ταῦτα τοίνυν, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, νομοθετεῖ περὶ ἀδικημάτων μεγάλων μέν, γιγνομένων δ᾽ οἶμαι ἐν τῇ πόλει· ἐκ γὰρ τοῦ πράττεσθαί τιν᾽ ὧν οὐ προσῆκεν, ἐκ τούτου τοὺς νόμους ἔθεντο οἱ παλαιοί. διαρρήδην γοῦν λέγει ὁ νόμος, ἐάν τινα ἐκμισθώσῃ ἑταιρεῖν πατὴρ ἢ ἀδελφὸς ἢ θεῖος ἢ ἐπίτροπος ἢ ὅλως τῶν κυρίων τις, κατ᾽ αὐτοῦ μὲν τοῦ παιδὸς οὐκ ἐᾷ γραφὴν εἶναι, κατὰ δὲ τοῦ μισθώσαντος καὶ τοῦ μισθωσαμένου, τοῦ μὲν ὅτι ἐξεμίσθωσε, τοῦ δὲ ὅτι, φησίν, ἐμισθώσατο. καὶ ἴσα τὰ ἐπιτίμια ἑκατέρῳ πεποίηκε, καὶ μὴ ἐπάναγκες εἶναι τῷ παιδὶ ἡβήσαντι τρέφειν τὸν πατέρα μηδὲ οἴκησιν παρέχειν, ὃς ἂν ἐκμισθωθῇ ἑταιρεῖν· ἀποθανόντα δὲ θαπτέτω καὶ τἆλλα ποιείτω τὰ νομιζόμενα.

Μετάφραση :

[12] Οι διδάσκαλοι να μην ανοίγουν τα σχολεία πριν ανατείλει ο ήλιος και να τα κλείνουν πριν δύση ο ήλιος. Να μην επιτρέπεται εις τους έχοντας ηλικία ανωτέρα της παιδικής να εισέρχονται εις τα σχολεία, όταν υπάρχουν εντός αυτών παιδιά, εκτός εάν πρόκειται περί υιού, αδελφού ἡ γαμβρού του διδασκάλου. Εάν δε κάποιος παρά την απαγόρευση ταύτη εισέρχεται εις το σχολείο, να τιμωρείται με την ποινή του θανάτου. Επίσης οι επί κεφαλής της παλαίστρας να μην επιτρέπουν εις κανένα ενήλικο να κάθεται μαζί με τα παιδιά κατά τις εορτές του Ερμού, με καμμία δικαιολογία. Εάν δε επιτρέπει τούτο εις αυτούς και δεν τους εκδιώκει εκ της παλαίστρας, ο επί κεφαλής της παλαίστρας θα είναι ένοχος παραβάσεως του νόμου περί διαφθοράς των ελευθέρων παίδων. Οι δε χορηγοί οι οριζόμενοι υπό του λαού, πρέπει να έχουν συμπληρώσει τό τεσσαρακοστόν έτος της ηλικίας των.

[13]Μετά ταύτα δε, άνδρες Αθηναίοι, ο νομοθέτης κάνει λόγο περί εγκληματών βαρύτατων μεν, τα οποία όμως συμβαίνουν, νομίζω εις την πόλη. Διότι εξ αιτίας του ότι γίνονται μερικά, τα οποία δεν έπρεπε να εγίνοντο, οι παλαιοί τηρούσαν τους νόμους. Ρητά λοιπόν ο νόμος ορίζει ότι, εάν ένας πατέρας ή αδελφός ή θείος ή επίτροπος ή εν γένει κάποιος από εκείνους που έχουν εξουσία επί ελευθέρου παιδιού, παραδώσει αυτό αντί χρημάτων εις κάποιον έκφυλο δια σεξουαλική απόλαυση, δεν επιτρέπεται να καταδιωχθεί το παιδί, αλλά εκείνοι οι οποίοι συνήψαν αντί χρημάτων την συμφωνία αυτή, ο ένας διότι το παρέδωσε και ο άλλος διότι το παρέλαβε προς τον ανωτέρω σκοπό. Όρισε δε και δια τους δυό την ίδια ποινή».

Επίσης ο Αισχύνης στο ίδιο έργο του, στον στίχο 16 αναφέρει :

[16] Νόμος

[Ἄν τις Ἀθηναίων ἐλεύθερον παῖδα ὑβρίσῃ, γραφέσθω ὁ κύριος τοῦ παιδὸς πρὸς τοὺς θεσμοθέτας, τίμημα ἐπιγραψάμενος. οὗ δ᾽ ἂν τὸ δικαστήριον καταψηφίσηται, παραδοθεὶς τοῖς ἕνδεκα τεθνάτω αὐθημερόν. ἐὰν δὲ εἰς ἀργύριον καταψηφισθῇ, ἀποτεισάτω ἐν ἕνδεκα ἡμέραις μετὰ τὴν δίκην, ἐὰν μὴ παραχρῆμα δύνηται ἀποτίνειν· ἕως δὲ τοῦ ἀποτεῖσαι εἱρχθήτω. ἔνοχοι δὲ ἔστασαν ταῖσδε ταῖς αἰτίαις καὶ οἱ εἰς τὰ οἰκετικὰ σώματα ἐξαμαρτάνοντες.]

[16] «Αν κάποιος Αθηναίος προσβάλει ελεύθερο παιδί, να διώκεται ενώπιον των θεσμοθετών από εκείνον, ο οποίος έχει εξουσία επί του παιδιού, αφού αναγράψει εις την μήνυση του την ποινή, της οποίας θεωρεί τούτον άξιον. Αν δε ο μηνυθείς καταδικασθεί, να παραδοθεί εις τους ένδεκα και να θανατωθεί την ίδια ημέρα. Εάν δε του επιβληθεί χρηματική ποινή, να την καταβάλει εντός ένδεκα ημερών μετά την δίκη, εάν δεν δύναται να την καταβάλει αμέσως, μέχρις ότου δεν την καταβάλει, να φυλακισθεί. Εις την ίδια ποινή να υπόκεινται και εκείνοι, οι οποίοι υποπίπτουν εις τις ίδιας παραβάσεις και όσον αφορά τους δούλους».

Όταν ο Ζεύς έπλασε τους ανθρώπους, τις άλλες ψυχικές ιδιότητες αμέσως τις έβαλε μέσα τους, μόνο την ντροπή ξέχασε. Επειδή δεν ήξερε από ποιό σημείο να την εισάγει, την πρόσταξε να μπει από τον πρωκτό. Εκείνη, αρχικώς προέβαλε αντιρρήσεις και δυσανασχετούσε, επειδή εντόνως διαφωνούσε, είπε: «μόνον με αυτή την συμφωνία δέχομαι να εισέλθω, αν οποιοσδήποτε εισέλθει, μετά από μένα, τότε ευθύς αμέσως εγώ εξέρχομαι.»

Στην αρχαία Ελλάδα στις περισσότερες πόλεις – κράτη υπήρχαν «κοινοί» νόμοι δια την τιμωρία της παιδεραστίας και ομοφυλοφιλίας με τις εξής επιπτώσεις: Δεν μπορούσε να γίνει ένας από τους 9 άρχοντες :

1) ιερέας

2) δικηγόρος δημοσίων δικών ή να καταλάβει οποιαδήποτε εξουσία, είτε εντός της πόλεως είτε έξω από τα όριά της, είτε με κλήρο είτε με εκλογή

3) να μυηθεί στα ιερά μυστήρια

4) να στέλνεται ως κήρυκας

5) να λέγει τη γνώμη του

6) να μετέχει σε δημόσιες θρησκευτικές τελετές

7) να φοράει στεφάνι στις δημόσιες στεφανοφορίες

8) να περιφέρεται στην δημόσια αγορά εάν ήτο «δηλωμένος» ομοφυλόφιλος. Η τιμωρία του ήτο

η ποινή του θανάτου και

9) Ο ομοφυλόφιλος δεν είχε πολιτικά και ιερατικά δικαιώματα.

«Ο Λυκούργος όμως, αντιθέτως προς όλα αυτά πιστεύων, επεδοκίμαζε μόνο το εάν σημαίνων άνθρωπος, θαυμάσας την ψυχικήν αρετήν του παιδιού, προσεπάθει να κάμη αυτόν φίλον με δεσμούς αναμεταξύ των άμεμπτους και να τον συναναστρέφεται, διότι τούτο ενόμιζε μέσον καλλίστης ανατροφής. Εάν όμως επαρουσιάζετο κανείς επιθυμών το παιδικό σώμα, επειδή ο Λυκούργος εθεώρει τούτο πολύ αναίσχυντον, ενομοθέτησεν εις την Σπάρτην να απέχουν οι ερασταί απο τα αγαπώμενα παιδιά, όπως αποφεύγουν εις αφροδίσιους (ερωτικές) σχέσεις οι γονείς από τα τέκνα των και οι αδερφοί από τους αδερφούς των».

Ο Πλούταρχος, αναφέρει για αυτούς :

«ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν είχε καμμία σχέση με τις σωματικές επαφές και ότι εστερείτο τα πολιτικά του δικαιώματαδυνάμει νόμου όποιος προσπαθούσε να ασελγήσει εις βάρος άλλου».

Ο δε Πλάτωνας στο έργο του στους Νόμους αναφέρει :

«Ή κανένας να μην τολμά να έρχεται σε επαφή με τους γενναίους και ελεύθερους εκτός από την ίδια τους την γυναίκα, ούτε να επιτρέπεται να σπείρουν νόθα σπέρματα στις παλλακίδες, είτε σε άνδρες άγονα παρά φύσιν ή μάλλον καλλίτερα την μεταξύ ανδρών επαφή να την απαγορεύσουμε τελείως».

Η Σαπφώ επίσης έχει πέσει θύμα συκοφαντίας και τότε και τώρα. Ο Λουκιανός λέγει: «έπεσε θύμα συκοφαντίας για μια τάχα αισχρά φιλία». Η Σαπφώ έπαιζε ένα ρόλο καθοδηγήτριας για τις μαθήτριές της, πράγμα που μόνο από τους άντρες ήτο αποδεκτό εκείνη την εποχή, με αποτέλεσμα κάποιοι να την κατηγορήσουν, ότι είχε σχέσεις με τις μαθήτριές της. Η Σαπφώ όμως πέθανε με έναν περίεργο τρόπο:

Αυτοκτόνησε πέφτοντας από ένα γκρεμό της Λευκάδος, αφού ήταν πλήρως απογοητευμένη και πληγωμένη διότι την είχε εγκαταλείψει ο έρωτάς της, ένας άνδρας, ο Φάων ο Μυτιληναίος. Αυτοκτόνησε λοιπόν από έρωτα για έναν άντρα και αυτό αποσιωπείται.

Ο Δημοσθένης στο «Κατά Ανδροτίωνος» στον στίχο 21 αναφέρει : «περί του της εταιρήσεως νόμου»(η σημασία του εταίρου ήταν η επί πληρωμή παροχή σεξουαλικής υπηρεσίας), ο οποίος ήτο νόμος του Σόλωνος, ο οποίος έλεγε : «Ούτε να έχουν το δικαίωμα να ομιλούν, ούτε να καταθέτουν μηνύσεις στα δικαστήρια όσοι έχουν εταιρήσει».

Ο Πλάτωνας στους «Νόμους» του:

«Οι πολίτες μας δεν πρέπει να είναι κατώτεροι από τα πουλιά και πολλά άλλα είδη ζώων, που γεννιούνται σε αγέλες και ζούν αζευγάρωτα, ως την ηλικία της τεκνοποιίας, αγνά και αμόλυντα από τον γάμο, αλλά, όταν φτάσουν σ’ εκείνη την ηλικία, ζευγαρώνουν αρσενικό με θηλυκό και θηλυκό με αρσενικό σύμφωνα με τις διαθέσεις τους και για το υπόλοιπο της ζωής τους ζούν με ευλάβεια και είναι νομοταγή, μένοντας πιστά στις συμφωνίες που ήταν η αρχή της σχέσεώς τους. Πρέπει να λοιπόν αυτοί(οι πολίτες) να είναι ακόμη καλλίτεροι από τα θηρία».

[ Άδωνις Γεωργιάδης «Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα - ο μύθος καταρρέει», εκδόσεις Γεωργιάδης - 200]

Δηλαδή οι νόμοι ήτο αυστηρότατοι, και υπήρχε η ποινή του θανάτου, διότι το κακό που κάμει είναι ανεπανόρθωτο, όχι ηλιθιότητες περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που επικαλείται η μη δημοκρατία σήμερα, διότι αυτά τα άτομα δεν θεραπεύονται, επειδή αυτό που ήξεραν καλά οι αρχαίοι και οι παλαιοί ότι : ο άνθρωπος γεννιέται δεν γίνεται.

Χριστιανική ιστορία

Πως ετιμωρείτο η παιδεραστία στον χριστιανισμό [μέχρι και σήμερα]

Ο χριστιανισμός και γενικά η σημερινή χριστιανοκρατούμενη κοινωνία απαλλάσσει αυτόν που παραδίδει το παιδί αλλά και αυτόν που το παρέλαβε για ερωτική πράξη. Όσο δε αυτούς που τιμωρεί, η τιμωρία τους εντός της φυλακής [σωφρονιστικό ίδρυμα ] για ένα διάστημα, μόνο δεν σωφρονίζεται γιατί ο άρρωστος, άρρωστος μένει και μετά τον «σωφρωνισμό του». Διότι εις το βωμό της μη δημοκρατίας, δημιουργήθηκαν τα «ανθρώπινα διακιώματα», και το χάλι της σημερινής κοινωνίας.

Η σημερινή «πολιτισμένη» κοινωνία είναι αυτή η οποία χριστιανοκρατείται, αυτό είναι το ήθος της και οι αρχές της. Το ήθος της σημερινής κοινωνίας και δη της Ευρωπαικής Ενώσεως φαίνεται από την απόφαση της Ολλανδίας δια νόμου [2012] να επιτρέπει την παιδοφιλία εφ’ όσον το παιδί έχει συμπληρώσει το 12ο έτος της ηλικίας του !!!

Πρέπει όμως να γίνει μνεία και εις την Ρωσσία, όπου το κοινοβούλιο της, προσφάτως [2012] για την παιδοφιλία και την παιδεραστία έκαμε νόμους πολύ αυστηρούς, όπου ο παιδόφιλος και ο παιδεραστής να ευνουχίζονται ή να αυτοευνουχίζονται. Δηλαδή να αποκόπτουν μόνοι τους το ανδρικό τους μόριο, με «όφελος» την καλύτερη διαβίωση εις τις φυλακές κατά το υπόλοιπο της ζωής του, διότι η ποινή είναι ισόβια χωρίς παράθυρα μειώσεώς της ποινής τους.

Απόσπασμα απο το υπό έκδοση βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη, υπό τον τίτλο "Έλληνες ή Ελληνίζοντες χριστιανοί" από τις εκδόσεις "Ελεύθερη Σκέφ" το καλοκαίρι του 2014

Πηγή: http://www.ipaideia.gr