Και να'σου πάλι με καλούν ψήφο για να τους δώσω ,
το αίμα όμως που χύθηκε πως να τ'απαξιώσω ;
Αυτοί που ηγηθήκανε κι έκαμαν όνειρα στάχτη ,
τώρα λένε στο πρόβλημα βρήκαν τα'χα την άκρη .
Ξενόφερτα τα όνειρα που ζούμε είναι θαρρώ ,
ξενόφερτοι και δουλικά θέλουν να προσκυνώ ,
που έσυραν έναν λαό μέσα στην καταιγίδα
με δόλο αλυσοδέσανε περήφανη Πατρίδα .
Μα αυτή είναι η Πατρίδα μας , είναι τα χώματά μας ,
είν ' των Ηρώων ο κόπος τους και τα γεννήματά μας .
Πως πέσαν οι ελεήμονες ευρώ να διασώσουν
κι έναν λαό για δουλικά αιώνια να ναυλώσουν ;
Μα εγώ έναν άρχοντα δεν θέλω για Ηγέτη ,
θέλω να έχει καμωθεί και όχι έναν ικέτη ,
να φόραγε για ρούχα του των άλλων αποφόρια
να πιάσει έτσι ενός λαού σφυγμό ... και στεναχώρια .
Γιατί μόνο ο άνθρωπος όπου έχει πεινάσει
θα καταλάβει ανθρώπινα αυτό που'χουμε χάσει
να βλέπουμε συνΈλληνες σε κάδους σκουπιδιών
να αναζητούν σκύλου τροφή ... τροφή πλέον παιδιών ...
ΜΕ ΤΟΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΕ ΟΤΙ ΘΥΜΙΖΕΙ ΕΛΛΑΔΑ
Α Ρ Μ Α Γ Ε Δ Ω Ν
"Έγινε η αγάπη ένα αστέρι .. που κατοικεί στην πληγωμένη μου ψυχή .. "
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν ταξιδιάρα η θύμησή μου με γυρίζει
σε μονοπάτια της καρδιάς πλέον κλειστά ,
είναι αυτήν στην αγκαλιά της που με ρίχνει
σαν να'ναι πάλι ...η πρώτη μας φορά ...
Μα σαν ανοίγουνε τα μάτια ένας θρήνος ,
η οπτασία της να χάνεται μακριά ,
κι εγώ να περιμένω σ'ένα σώμα
να αποκαμώνεται για να την δω ξανά ..
Είναι η αγάπη της εκείνο το αστέρι
που κατοικεί στην πληγωμένη μου ψυχή ,
φεγγοβολά σαν έρθει η νύχτα και με πάρει
μα.. χάνεται σαν έρθει το πρωί .
Έτσι είν'η αγάπη φωτιά που σε στοιχειώνει ,
σε συνεπαίρνει και ευωδιάζει την ψυχή ,
μα είναι και φαρμάκι που σε κατατρώγει
σαν χάνεται ... όπως ήρθε να σε βρεί ..
Ένας άνθρωπος σαν αγαπήσει φίλη Aya χάνεται στα δικά του μονοπάτια αυτού του συναισθήματος .
Είναι ευτυχία να το ζεις , ένα αδιαπραγμάτευτο Θείο χάρισμα, αυτό που θα σε ανδρώσει , θα σε γιγαντώσει, θα σε ημερέψει όταν θα κατοικήσει στην ψυχή σου .
Μα... μπορεί να γίνει κι αυτό που θα σε στοιχειώσει , γιατί θα'ρθει η στιγμή να καταλάβεις σαν το φέρει η μοίρα και το χάσεις πως δεν ξαναγεννιέται από τις στάχτες της ξανά .
Γι' αυτό στους θαμώνες του Καταχθόνιου Δαίμονα εύχομαι με όλη μου την καρδιά να ζήσουν αυτό το συναίσθημα ...όσο πιο πολύ μπορέσουν ....
ΑΥΤΗΝ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝ' ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ
Α Ρ Μ Α Γ Ε Δ Ω Ν
Συμφωνω και επαυξανω
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτοχαστης