Η σημασία της προσευχής...

Aπό την Παυλίνα Χαγιάννη

Κοινωνιολόγος - Εγκληματολόγος  

H προσευχή ως μέσο για να επιτύχουμε ένα προσωπικό στόχο είναι κλοπή και μικρότητα.  Στηρίζεται πάνω στο δυϊσμό, τόσο στη φύση όσο και στη συνειδητότητά μας.  Όταν προσπαθήσουμε να βλέπουμε την προσευχή ως μέσο ταύτισης μας με το πρόσωπο του Χριστού, τότε θα Τον βλέπουμε μέσα σε κάθε μας πράξη.  Μέσω της προσευχής, δεχόμαστε τον Χριστό μέσα μας και όχι σαν οντότητα που νομίζουμε ότι είναι έξω από εμάς. 

 Όταν προσευχόμαστε στο Θεό, προσευχόμαστε σε μια σιωπηλή, γεμάτη δύναμη αιώνια παρουσία που είναι μέρος του εαυτού μας. Η πολύ προσωπική και ταυτόχρονα παγκόσμια πρακτική της προσευχής αποτελεί μια εκπληκτικά ισχυρή δύναμη μεταμόρφωσης για τη ζωή μας, όταν μέσα απ' αυτήν αναζητάμε ένα είδος κοινωνίας με το θείο από το οποίο ζητάμε τη δύναμη και το θάρρος να λειτουργούμε στην καθημερινή μας ζωή.  Πρέπει μέσω της προσευχής να κάνουμε βήματα προς την αληθινή πνευματική μας ανάπτυξη, αφήνοντας πίσω το «εγώ» μας. 

            Για πολλούς το να προσεύχονται σημαίνει να ζητούν από το Θεό να τους παραχωρήσει κάποιες ιδιαίτερες χάρες.  Ζητάμε να μας βοηθήσει σε μια δύσκολη στιγμή, να μας συγχωρέσει, να μας κατανοήσει, να μας παρηγορήσει, να μας βγάλει από ένα αδιέξοδο που βρισκόμαστε. Θα πρέπει όμως οι προσευχές μας να κατευθύνονται σε ένα πράγμα μόνο, κι' αυτό είναι να εναρμονίσουμε τη θέλησή μας με τη θέληση του Θεού.  Αυτή είναι μια ριζοσπαστική αλλαγή για τους περισσότερους από μας και αποτελεί ένα πρωταρχικό βήμα προς την πνευματική φώτιση.  Η προσευχή μας πρέπει να είναι ένας τρόπος να αναζητάμε να δίνουμε εμείς παρηγοριά, κατανόηση και συγχώρεση.  Το να ζητάμε τη δύναμη για να σπείρουμε την αγάπη εκεί που υπάρχει μίσος, την ελπίδα όπου υπάρχει απελπισία και το φως όπου υπάρχει σκοτάδι σημαίνει να ζητάμε να απελευθερωθούμε από τις μικρότητες και την κριτική που μας κρατούν φυλακισμένους.  Μέσω της προσευχής μας  ας μη ζητάμε συγχώρεση, αλλά ας προσφέρουμε συγχώρεση σε όσους μας πλήγωσαν στο παρελθόν.  Η συγχώρεση είναι το θεμέλιο της πνευματικής αφύπνισης.

 Όταν γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε ποτέ μόνοι, τότε αλλάζει η κατεύθυνση της προσευχής μας.  Αν ο Θεός είναι παντού, τότε δεν υπάρχει μέρος όπου ο Θεός δεν είναι και αυτό περιλαμβάνει και το μέρος μέσα μας.  Οπλισμένοι με αυτή την επίγνωση, μπορούμε να προσευχόμαστε και να μη ζητά με τίποτε άλλο από την ίδια μας την ηθική δύναμη.  Αντί να ζητάμε να προστατευτούμε από τον κίνδυνο, να ζητάμε τη δύναμη να είμαστε άφοβοι.  Αντί να ζητάμε την απάλειψη του πόνου, να αναζητάμε την ικανότητα να τον υπερβούμε και να τον κατακτήσουμε.

 Η προσευχή πρέπει να εκφράζει την βαθιά λαχτάρα που υπάρχει μέσα σε όλα τα ανθρώπινα όντα:  να είναι πνευματικές υπάρξεις που κατοικούν μέσα στη φυσική τους μορφή.  Προσευχόμενοι στο πρόσωπο του Χριστού, ερχόμαστε σε άμεση επαφή μαζί Του και η ίδια αδιόρατη θεϊκή δύναμη που ρέει μέσα του, ρέει και μέσα μας.   Ας προσευχηθούμε λοιπόν να μας αφήσει να σπείρουμε τη χαρά εκεί που υπάρχει θλίψη, την πίστη όπου υπάρχει αμφιβολία, τη συγχώρεση όπου υπάρχει πληγή.   Να μη ζητούμε τόσο πολύ να μας παρηγορούν όσο να παρηγορούμε, να μη ζητούμε τόσο πολύ να μας καταλαβαίνουν όσο να καταλαβαίνουμε, να μη ζητούμε τόσο πολύ να μας αγαπούν, όσο να αγαπούμε!

Πηγή:   http://www.celine-magazine.com