"Πως να στεριώσεις ...σκυφτός σ'αυτόν τόπο ;"

Ωσάν να στέρεψαν τα λόγια τα μεγάλα 
ωσάν να σίγησαν τα στόματα των αξίων ,
μηδέ να 'ναι ο καημός που μας γιομίζει 
ή αυτό το κλάμα για νεκρούς Εθνοσωτήρων ;

Μήπως να έσβησε από μέσα μας η κάψα ,
αυτή η κάψα που την λένε ΛΕΥΤΕΡΙΑ 
και ν' αποστράγγιξε η μοίρα η πανώρια 
ότι θεριεύει σ' Ελλήνων τα σωθικά ; 

Πως να στεριώσεις σκυφτός σ'αυτόν τόπο 
τον ποτισμένο με Ηρώων μας το αίμα ;
Σαν ν' αγναντεύει η ψυχή και να 'γινε η ώρα 
σ' αυτούς να σβήσουμε της προδοσίας το βλέμμα .

Σήκω και πάλεψε όπως κάνουνε πάντα 
είμαστε κόρες , γιοί παλιών Καπεταναίων ,
γιατί της Ιστορίας η πλάκα γράφει ακόμα 
να'μαστε η περηφάνια και η χαρά στα χείλη νέων. 


Άξια Ελληνίδα Χαρά Νικοπούλου δεν στερεύει ποτέ απ'τις καρδιές Ελλήνων αυτήν η δίψα για την ΛΕΥΤΕΡΙΑ κυρά δασκάλα, μόνο ...κατοικεί εκεί μέσα ....και θεριεύει και ψάχνει να βρεί τον τρόπο να ξεσπάσει .
Μα σαν ξεσπάσει αυτήν η δίψα δεν θα'ναι μπόρα , θα μας θυμούνται κι εμάς ο κόσμος να χαλάσει ...

ΜΕ ΤΟΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟ 
Α Ρ Μ Α Γ Ε Δ Ω Ν 

Αφορμή ενός ωραίου άρθρου από μια άξια Ελληνίδα την δασκάλα πολεμίστρια Χαρά Νικοπούλου ..
Πως να πιστέψεις κανείς μέσα από τέτοια λόγια πως όλα τέλειωσαν ... μήπως τώρα αρχίζουν ;