Γράφει ο Λύκιος.
Τα πρόσφατα γεγονότα με την σύλληψη της μητέρας που φέρεται να φόνευσε τα τρία της παιδιά, επαναφέρουν για μια ακόμη φορά το ζήτημα της θανατικής ποινής και της ισόβιας κάθειρξης. Ανεξαρτήτως της κοινής γνώμης, που συνήθως είναι επηρεασμένη από την παρόρμηση του συναισθήματος και την ένταση της παρουσίασης από τα ΜΜΕ, ο νομικός πολιτισμός μιας χώρας καθορίζει το ύψος, την έκταση και το είδος της τιμωρητικής ποινής.
Η κουλτούρα και οι ιδεολογίες που επικρατούν σε μια κοινωνία, επιδρούν στην αντίληψη του δικαίου και την απόδοση των ποινών.
Στην εποχή μας, ο νομικός χώρος στην Ελλάδα, κυριαρχείται από νεοπαγείς ιδεολογίες, που σταθμίζουν την ατομική ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα πάνω από τα συλλογικά, με ετεροβαρή ανοχή στην παραβατικότητα, χωρίς ευδιάκριτα όρια και χωρίς φιλοσοφική βάση.
Οι πολιτικές ιδεολογίες, ακόμη και οι ιδεοληψίες των κυβερνόντων, κατάφεραν να νομοθετήσουν προκλητικά ευεργετικές διατάξεις για τους ποινικούς εγκληματίες, υποβιβάζοντας την βαρύτητα σοβαρών εγκλημάτων και των αντίστοιχων ποινών τους. Η σχετικά πρόσφατη αλλαγή του ποινικού κώδικα και της δικονομίας, έγινε μάλιστα καθ΄ υπόδειξη των εγκλείστων βαρυποινιτών εγκληματιών, ενώ περιφρονήθηκε η αντίδραση του νομικού κόσμου της χώρας.
Ταυτόχρονα έχει καλλιεργηθεί φόβος και παθητικότητα των νομοταγών πολιτών, απέναντι σε παραβατικούς ανθρώπους ή σε παραβατικές συμπεριφορές, αφού κάθε απόπειρα καταφυγής στην Δικαιοσύνη, προσκρούσει σε αντικειμενικά εμπόδια και δυσπραγίες, που και αυτά έχουν δημιουργηθεί επί τούτου, ώστε να προστατεύεται η αυθαιρεσία και η παραβατικότητα.
Το δικανικό σύστημα λειτουργεί με υπερβολική βραδύτητα, στα όρια της αρνησιδικίας, ενώ κάθε καταφυγή σε αυτό απαιτεί μεγάλη δαπάνη, που πολλές φορές είναι αποτρεπτική για τον πολίτη.
Τίποτα από αυτά ασφαλώς δεν είναι τυχαίο, αφού εξ αρχής στόχος της πολιτείας είναι η διευκόλυνση της παραβατικότητας, ώστε να μην επαπειλείται από σοβαρές και άμεσες ποινικές συνέπειες. Υπό αυτό το πρίσμα, οι πολιτικοί διασφαλίζουν την ασυδοσία τους στην διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και εδραιώνονται στις θέσεις εξουσίας τους.
Σε ένα κράτος δικαίου, ο ορθολογισμός και το δίκαιο αποτελούν τις υπέρτατες αξίες, στις οποίες εδράζεται σταθερά μια δημοκρατία.
