Πόλεις των 15 Λεπτών

Πόλεις των 15 λεπτών ή μήπως να το πούμε “όσο φτάνει το λουράκι σου”;

Η ιδέα μιας «πόλης 15 λεπτών», στην οποία οι κάτοικοι ζουν σε μικρή απόσταση με τα πόδια ή με ποδήλατο από όλες τις καθημερινές τους ανάγκες ήταν που αγκαλιάστηκαν από πολλούς δημάρχους σε όλο τον κόσμο κατά την διάρκεια της παγκόσμιας πανδημίας ως κεντρική αρχή σχεδιασμού.

Ωστόσο, υπάρχουν κίνδυνοι από την εφαρμογή ενός μοντέλου που σχεδιάστηκε στην Ευρώπη σε πολλές πόλεις της Βόρειας Αμερικής, προειδοποιούν ορισμένοι ειδικοί σε θέματα αστικών περιοχών. Η μεταφύτευση του 15λεπτου προτύπου πόλης πέρα ​​από τον Ατλαντικό θα μπορούσε να είναι «υποθετική και αποικιακή», δήλωσε ο αστικός σχεδιαστής και στοχαστής Jay Pitter από το Τορόντο στο Συνέδριο CityLab 2021, που φιλοξενείται από την Bloomberg Philanthropies και το Aspen Institute.

Επιφανειακά, αυτές οι γειτονιές των 15 λεπτών μπορεί να ακούγονται ευχάριστες και βολικές. Αλλά υπάρχει ένα πλεονέκτημα καταναγκασμού. H βασική ιδέα μιας πόλης 15 λεπτών δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου πόλη. Είναι ένας θύλακας – ένα γκέτο – μια υποδιαίρεση.

Στους παγκοσμιοποιητές αρέσει να παρουσιάζουν τις 15λεπτες πόλεις τους ως “για τους ανθρώπους, το περιβάλλον και το γενικότερο καλό”. Ωστόσο, ο Hopkins προειδοποιεί ότι αυτοί οι ισχυρισμοί δεν είναι παρά ένας τρόπος να ελέγχουν τους ανθρώπους. Επιπλέον, αυτοί οι περιορισμοί προέρχονται από υψηλά ιστάμενους πολιτικούς και πλούσιους θεσμούς που δεν ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες. Και μόνο μετά τα λουκέτα του Κόβιντ κατάφερε να επικρατήσει η μέχρι πρότινος αδιανόητη ιδέα του περιορισμού των ανθρώπων στις τοπικές τους περιοχές για το γενικότερο καλό.

Από πού προήλθε λοιπόν αυτή η ιδέα της “πόλης των 15 λεπτών”;

Η απάντηση είναι: από ένα ανίερο μείγμα του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, της Αμερικανικής πλουτοκρατίας, των Ηνωμένων Εθνών και της Γαλλικής ακαδημαϊκής κοινότητας.

Η ιδέα της πόλης των 15 λεπτών γεννήθηκε με το “C40”. Με πρόεδρο σήμερα τον δήμαρχο του Λονδίνου Sadiq Khan, το C40 αυτοαποκαλείται “δίκτυο δημάρχων σχεδόν 100 κορυφαίων πόλεων παγκοσμίως που συνεργάζονται για την επίτευξη της επείγουσας δράσης που απαιτείται τώρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης”.

Κεντρικό ρόλο στην γέννηση του σχεδίου διαδραμάτισε ένας άλλος πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, ο Ken Livingstone. Ο Λίβινγκστον ήταν συχνά σαφής στην ιδεολογία του κατά του αυτοκινήτου. Το 1999, λίγο πριν γίνει δήμαρχος, ο Λίβινγκστον δήλωσε χαρακτηριστικά: “Μισώ τα αυτοκίνητα. Αν αποκτήσω ποτέ ξανά εξουσία, θα τα απαγορεύσω όλα”.

Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού έχει καταστεί διανοητικά ακίνδυνη για τις ελίτ με την εξάλειψη της ατομικότητας

 

Όσο αυτός ο πληθυσμός συνεχίζει να «ψηφίζει» και να αποδέχεται τους πολιτικούς τους αφέντες, και όσο οι άνθρωποι δεν γίνονται πλήρως ανεξάρτητα, αυτό-υπεύθυνα άτομα, το Κράτος θα κυριαρχεί και οι άνθρωποι θα καταδικάζονται σε σκλαβιά

Η εξάλειψη του ατόμου υπέρ του ψεύδους που είναι το «κοινό καλό», η αποβλάκωση και η κατήχηση κάθε γενιάς παιδιών από τη βρεφική ηλικία έως την ενηλικίωση με δομημένη πνευματική παρωδία, καθώς και η προπαγάνδα και η προώθηση μιας γενικής στάσης ανύπαρκτης «ισότητας» και δικαιωμάτων, οδηγεί άμεσα στην εξάρτηση από το κράτος.

Άρθρο του Gary D. Barnett

 «Ελευθερία σημαίνει ελευθερία από δυνάμεις και περιστάσεις που θα μετέτρεπαν τον άνθρωπο σε πράγμα, που θα επέβαλαν στον άνθρωπο την παθητικότητα και την προβλεψιμότητα της ύλης. Σύμφωνα με αυτό το κριτήριο, η απόλυτη εξουσία είναι η πιο εχθρική για την ανθρώπινη μοναδικότητα εκδήλωση. Η απόλυτη εξουσία θέλει να μετατρέψει τους ανθρώπους σε εύπλαστο πηλό».

Συγγραφέας: Eric Hoffer

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι σήμερα, γιατί μοναδικά και κυρίαρχα άτομα συγκεντρώνονται μαζικά σε μεγάλες ομάδες, (ως ένα) γιατί επιδιώκουν και υιοθετούν τη νοοτροπία της αγέλης και γιατί απαιτούν μια κυρίαρχη κυβέρνηση, όταν αυτή η συμπεριφορά μπορεί να οδηγήσει μόνο στην απώλεια της ταυτότητας και στην εξάλειψη κάθε κριτικής σκέψης. Αυτό δεν συμβαίνει λόγω έλλειψης νοημοσύνης, δεν συμβαίνει λόγω κάποιας σκόπιμης επιθυμίας κάποιου να καταστρέψει την ελεύθερη βούλησή του, είναι το αποτέλεσμα ενός σκόπιμου μακροπρόθεσμου σχεδιασμού από την πλευρά της άρχουσας τάξης και της εκούσιας αποδοχής της εξάρτησης από τις μάζες. Αυτή η τεχνική, είναι στην ουσία, η χρήση των ανθρώπων ως τσιφλίκια, που ελάχιστα διαφέρει από εκείνη των ζώων, από τους λίγους και εκλεκτούς της κοινωνίας, των οποίων ο στόχος είναι να ελέγχουν όλους τους άλλους. Είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν και κακοποιούν τους ανθρώπους ως θέμα πολιτικής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε εξ αρχής το (κρατικό) κυβερνητικό σύστημα εκπαίδευσης, και στο σημερινό εξαιρετικά τεχνολογικό περιβάλλον, αυτό το σχεδιασμένο πείραμα αποδεικνύει την αξία του στις κακές “ελίτ” και στα ελεγχόμενα πιόνια τους στην κυβέρνηση.

Τίποτα από όλα αυτά, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν ήταν ή είναι τυχαίο από κάθε άποψη, καθώς το να επιτραπεί στο γενικό πληθυσμό να παραμείνει αυτόνομος, επιχειρηματικός, αυτάρκης και πλήρως εγγράμματος, αποτελεί ανάθεμα για το εξουσιαστικό στοιχείο της κοινωνίας και θεωρείται από τις ισχυρές “ελίτ” θανατηφόρο όπλο ενάντια στην κυριαρχία και την κυριαρχία τους. Η εξάλειψη του ατόμου υπέρ του ψεύδους που είναι το “κοινό καλό”, η αποβλάκωση και η κατήχηση κάθε γενιάς παιδιών από τη βρεφική ηλικία έως την ενηλικίωση με δομημένη πνευματική παρωδία, καθώς και η προπαγάνδα και η προώθηση μιας γενικής στάσης ανύπαρκτης “ισότητας” και δικαιωμάτων, οδηγεί άμεσα στην εξάρτηση από το κράτος.

Το να εξετάσουμε το μακρινό μας παρελθόν, σημαίνει να περπατήσουμε σε έναν κόσμο που είναι εντελώς αντίθετος από αυτό το απολυταρχικό κολαστήριο που είναι η σημερινή Αμερική- μια Αμερική που έχει παραδοθεί οικειοθελώς στους λίγους. Αυτό οφείλεται στην πλήρη κατάρρευση του ατόμου στην κοινωνία, που αντικαταστάθηκε από γρανάζια μιας μηχανής φοβισμένων, μη σκεπτόμενων, εξαρτημένων, συμμορφούμενων, χαμένων ψυχών, που κρύβονται σε μια συλλογική μάζα μπερδεμένων ανθρώπων χωρίς σκοπό.

Ο Αφροκεντρισμός και η παραποίηση της Ελληνικής ιστορίας

 

Τον Φεβρουάριο του 1993 πραγματοποιήθηκε στο Κολλέγιο Wellesley της Μασσαχουσέττης μία ομιλία με προγραμματισμένο θέμα τον πολιτισμό της αρχαίας Αιγύπτου. Ο ομιλητής Yosef A. A. ben Jochannan είχε παρουσιαστεί από τους υπεύθυνους της εκδήλωσης ως “διακεκριμένος αιγυπτιολόγος”. Στην ομιλία του ο Jochannan υπεστήριξε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι οι αρχαίοι Έλληνες έκλεψαν ουσιαστικά τον πολιτισμό τους από την Αίγυπτο, ότι ο φιλόσοφος Αριστοτέλης μετέβη μαζί με τον Μέγα Αλέξανδρο στην Αλεξάνδρεια και τη Βιβλιοθήκη της, την οποία ο Αριστοτέλης λεηλάτησε για να συγγράψει τα έργα του.

Κατά την ώρα των ερωτήσεων η καθηγήτρια κλασικών σπουδών Mary Lefkowitz ρώτησε τον ομιλητή γιατί ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο τη στιγμή που η Αλεξάνδρεια απέκτησε την περίφημη βιβλιοθήκη της μετά τον θάνατο του Αριστοτέλη και άλλωστε ο Έλληνας φιλόσοφος ουδέποτε πήγε στην Αίγυπτο. Ο Jochannan αρνήθηκε να απαντήσει, εγκαλώντας την Lefkowitz για εμπάθεια και αρνητική στάση απέναντι στις απόψεις του μαύρου πληθυσμού. Μετά τη διάλεξη πολλοί σπουδαστές κατηγόρησαν με τη σειρά τους τη Lefkowitz για ρατσισμό και μονομερή αντίληψη της ιστορίας. Τι συμβαίνει στα αμερικανικά πανεπιστήμια;

Ο αφροκεντρισμός (afrocentrism ή afrocentricity) αποτελεί μία ιδεολογική κίνηση με ιστορικές και πολιτικές προεκτάσεις, η οποία εξαπλώθηκε σε πολλά πανεπιστήμια της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού ιδίως από τη δεκαετία του ’90. Πρόκειται για ένα παρακλάδι του νέου ρεύματος της “πολιτικής ορθότητας” (politically correct) που σάρωσε την αμερικανική κοινωνία τα τελευταία δέκα έτη.

Ο βασικός πυρήνας των πεποιθήσεων του αφροκεντρισμού διαμορφώνεται ως εξής: Μητέρα του πολιτισμού – και ειδικότερα του Δυτικού – είναι η ήπειρος της Αφρικής και φορείς του πολιτισμού τα μαύρα αφρικανικά έθνη. Στην Αφρική είχαν αναπτυχθεί υψηλού επιπέδου κοινωνίες, πολύ προτού καταφέρουν να εμφανιστούν στο ιστορικό προσκήνιο τα λευκά έθνη. Η αρχαία Αίγυπτος δεν ήταν παρά η κορωνίδα του μαύρου αφρικανικού πολιτισμού και οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι ήταν μαύροι (Νέγροι) από ανθρωπολογικής απόψεως.

Ο αφρικανικός πολιτισμός της Αιγύπτου επηρέασε καταλυτικά τον ελληνικό κόσμο και τη γένεση του κλασικού πολιτισμού, αφού οι αρχαίοι Έλληνες δανείστηκαν ή μάλλον έκλεψαν τη θρησκεία, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, τα καλλιτεχνικά και διανοητικά τους επιτεύγματα, από τους αρχαίους Αιγυπτίους αλλά και τους Χαναανίτες και τους Φοίνικες. Επιφανείς μορφές του αρχαίου κόσμου, όπως ο Σωκράτης, η Κλεοπάτρα ή ο Ιησούς Χριστός, ήταν μαύροι. Αλλά και στη νεότερη εποχή μαύροι ήταν ο επιφανής μουσικός Ludwig van Beethoven και η αυτοκράτειρα Ιωσηφίνα της Αυστρίας. Εν γένει, ολόκληρος ο λευκός δυτικός πολιτισμός ή τουλάχιστον οι ευγενέστερες εκφάνσεις του, οφείλονται στους μαύρους πληθυσμούς της Αφρικής. Όσο εξωπραγματικά και αν ακούγονται όλα αυτά, πολλά μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά και ων λοιπών εκπαιδευτικών βαθμίδων στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα έχουν υιοθετήσει πλήρως και τα έχουν συμπεριλάβει στο πρόγραμμα διδασκαλίας τους.