Ελληνική Πολεμικὴ Βιομηχανία

Η κατασκευή των πρώτων Ελληνικών φορητών Όπλων και βαλλιστικών Πυραύλων από την ΧΡΩ.ΠΕΙ. Η θωράκιση της χώρας αξιοποιώντας την εγχώρια πολεμική βιομηχανία που… δεν έγινε.

-η πολεμική βιομηχανία στην ΧΡΩ.ΠΕΙ.

-η κατασκευή φορητού οπλισμού από Ελληνική βιομηχανία

-η κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων, το όραμα που έγινε πραγματικότητα αλλά προδόθηκε

-ο λησμονημένος εφευρέτης των τηλεκατευθυνόμενων πυραύλων Ευάγγελος Αρτέμης  

Ο εθνικός μας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει στο μνημειώδες έργο του ότι πρέπει να μελετούμε την ιστορία μας για να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος ώστε να τα αποφεύγουμε στο παρόν και να μην τα επαναλάβουμε στο μέλλον.

Τα τελευταία χρόνια – με την ένταση των γεγονότων – θα λέγαμε τους τελευταίους μήνες και ημέρες, η τουρκική προκλητικότητα έχει ξεπεράσει τα όρια. Οι κυβερνώντες τα τελευταία 40-45 χρόνια απέτυχαν -ηθελημένα ή όχι το κρίνει ο καθένας μας – να εκφράσουν το φρόνημα του Έλληνα για την ελευθερία και ακεραιότητα της πατρίδος μας.

Τραγικές αποδείξεις η εισβολή και κατοχή της Κύπρου, η άρση του εμπολέμου με την Αλβανία από τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια τον Αύγουστο του 1987 επί Ανδρέα Παπανδρέου αφήνοντας στην μοίρα του το κομμάτι του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου, η πλαδαρή στάση – όλων των κυβερνήσεων στον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών, ο τραγικός χειρισμός – ενδοτισμός στα Ίμια – που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την απαγόρευση (!) του ‘’ελληνικού’’ κράτους σε οποιονδήποτε Έλληνα να ανέβει στις δυο βραχονησίδες, τις απειράριθμες παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου της ιερής Πατρίδας μας και τόσα άλλα.

Οι προφάσεις εν αμαρτίαις των πολιτικών – κυβερνώντων – για τον ενδοτισμό – πολλές και τουλάχιστον ανόητες αν όχι προδοτικές. Τοποθετήσεις του τύπου: ‘’είμαστε μια μικρή χώρα’’, ‘’δεν έχουμε εγχώρια πολεμική βιομηχανία’’, ‘’οι εξοπλισμοί είναι μονόδρομος από το εξωτερικό και δεν έχουμε τα οικονομικά μέσα’’ και λοιπά – που καταπίνουν αμάσητα τα μμε σε ρόλο προπαγανδιστή – είναι κάποιες μόνον που έχουμε ακούσει την περίοδο μετά τα Ίμια.

Σκοπός του παρόντος άρθρου μας είναι να μελετήσουμε κάποιες – αν θέλετε 1-2 ιστορίες – από τις απειράριθμες επιστημονικές και επιχειρηματικές προσπάθειες [1] που έλαβαν χώρα στην πατρίδα μας από Έλληνες οραματιστές και φιλοπάτριδες που θέλησαν να θωρακίσουν την άμυνα της χώρας μας με σύγχρονη – τότε – πολεμική βιομηχανία. Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας ενώ στο τέλος του κειμένου υπάρχει Παράρτημα όπου αναπτύσσονται οι αριθμημένες σημειώσεις.  

Πολεμική Βιομηχανία στην ΧΡΩ.ΠΕΙ.

Η προσπάθεια για την δημιουργία πολεμικής βιομηχανίας στην ΧΡΩ.ΠΕΙ. (1) ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1974. Γράφει – σε σχετική του επιστολή [2] – ο ιδιοκτήτης και διευθύνων σύμβουλος της ΧΡΩ.ΠΕΙ. χημικός Σωτήρης Σοφιανόπουλος προς την εφημερίδα ‘’Το Βήμα’’ το Νοέμβριο του 1981:

‘’Άρχισε η προσπάθεια τον Αύγουστο του 1974 μετά το Κυπριακό. Επίστευα τότε και εγώ ότι πράγματι δεν είχαμε όπλα να πολεμήσουμε. Τώρα βλέπω ότι είχαμε και παρά είχαμε. Απλώς η κρατική μηχανή για πολλοστή φορά έλεγε ψέματα στον λαό για να δικαιολογήσει την στάση της έναντι της Τουρκίας κατ’ εντολή των δήθεν συμμάχων μας ως συνέβη και το 1922 (βλέπε Theodor Hertzel [3] απόφαση του Σιωνιστικού συνεδρίου Βασιλείας 1899 και δηλώσεις του Balfoor Υπουργού Εξωτερικών Μεγάλης Βρετανίας 1920 έχουσα σχέση με Κύπρο – Παλαιστίνη και Σινά).

Είχε δοθεί έγκριση αρ.145/3/5.1.77 της νομισματικής επιτροπής για δάνειο 100.000.000 δρχ. για όπλα και πυραύλους βαλλιστικούς, ακτίνας δράσεως σε α’ φάση 50 Km (κατασκευαστικά σχέδια στην κυριότητά μας),απόφαση Υπουργού Οικονομικών αρ.16715/70, ημερομηνία 22.2.1977.

Θα βοηθούσε οικονομικά και πολιτικά την χώρα μας και οικονομικά την ΧΡΩ.ΠΕΙ. διότι εξεδηλώθει αμέσως ενδιαφέρον από τον Αραβικό κόσμο και με γράμματα μάλιστα (εις την διάθεση οποιουδήποτε) για παραγγελίες 200.000 όπλων αξίας 2 δισεκατομμυρίων δραχμών (2.000.000.000) τον Απρίλιο του 1975. Η επένδυση δεν ολοκληρώθηκε:

α. διότι μάς ενέπαιξε τόσο το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης (υπουργός κ. Αβέρωφ και υπουργός Ζαΐμης) ως και ολόκληρος η τότε κυβέρνηση (όλος ο φάκελος που αποδεικνύει το ισχυρισμό μου εις την διάθεση οποιουδήποτε).

Το πυροβόλο όπλο [4] της ΧΡΩ.ΠΕΙ. διαμετρήματος 7,62*39mm

β. διότι η Εθνική Τράπεζα παρ’ όλην την έγκριση της Νομισματικής Επιτροπής και την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου και με καθαρά θέση της ΧΡΩ.ΠΕΙ. τότε, άνω των 2.500.000.000, δεν έδωσε τα χρήματα παρά μόνον μέρος αυτών κατόπιν εντολής προφανώς και η επένδυση παρέμεινε και παραμένει ημιτελής. Υπενθυμίζω ότι η τότε κυβέρνηση υπέγραψε μόλις τον Νοέμβριο του 1977 για το εργοστάσιο του Αιγίου με ξένον οίκο και μας αγνόησε παντελώς παρ’ όλο που εμείς είχαμε αρχίσει τον Αύγουστο του 1974 και προσφερθήκαμε αφιλοκερδώς να συμμετέχουμε σε διαπραγματεύσεις όπως και άλλες βιομηχανίες της πατρίδος μας π.χ. Καλυκοποιείο [5] (δεν μπορεί τον πατριωτισμό να τον μονοπωλούν ορισμένοι μόνον. Υπάρχουν και άλλοι πατριώτες και ας μην το διαφημίζουν). Υπήρχε δε η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν οι εγκαταστάσεις των ΧΡΩ.ΠΕΙ. σαν υποκατασκευαστές για την Ε.Β.Ο. αλλά ούτε αυτό έγινε. Υπάρχουν δε και πολλά άλλα επ’ αυτού’’.

Η άλωση της Κωνσταντινούπoλης

 «ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ – ΠΑΡΘΕΝ Η ΡΩΜΑΝΙΑ»

Στην ελληνική ιστορία κανένα άλλο γεγονός δεν προκάλεσε τόση θλίψη και απογοήτευση όσο η άλωση της Πόλης (29 Μαΐου 1453). Η αποφράς αυτή ημέρα συνοδεύτηκε από ένα πλήθος θρύλων, θρήνων και παραδόσεων που αντανακλούν το μέγεθος της απώλειας. Όλα αυτά αποκρυσταλλώνουν με ενάργεια την ψυχική συντριβή που βίωσαν όχι μόνο οι Έλληνες εκείνης της εποχής αλλά και οι μεταγενέστεροι.

            «Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός/ και λύπη, / θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις».

            Οι θρήνοι αυτοί πέρα από τον ιστορικό τους χαρακτήρα (μαρτυρίες) μας βοηθούν να προβληματιστούμε για το εύρος των εθνικών συνεπειών της Άλωσης αλλά περισσότερο για τη συναισθηματική σχέση των Ελλήνων προς το γεγονός αυτό.

            Το Βυζάντιο (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) πληθυσμιακά υπήρξε μια πολυεθνική αυτοκρατορία και απλωνόταν σε δυο ηπείρους (Ευρώπη – Ασία) και για κάποιο χρονικό διάστημα σε τρεις (Αφρική). Σήμερα πολλοί λαοί – ιδιαίτερα Βαλκάνιοι – επιθυμούν και διακηρύσσουν ότι είναι οι συνεχιστές του Βυζαντίου (πολιτικά ή πολιτισμικά).

             Ωστόσο, κανένας λαός παρά «μόνο οι Νεοέλληνες έχουν με την Πόλη (Κων/λη) και την Αγία Σοφιά σχέση φορτισμένη με συγκίνηση και νοσταλγία» (Αρβελέρ «Πόσο Ελληνικό είναι το Βυζάντιο;»)*. Κι αυτό διαφαίνεται καθαρά όχι μόνο από τους θρήνους (προφορικούς και γραπτούς) που ακολούθησαν αλλά κι από τους θρύλους που γεννήθηκαν για το γεγονός της άλωσης αλλά και για την ελπίδα επανάκτησή της. Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, τα τηγανισμένα ψάρια, ο παπάς της Αγίας – Σοφιάς (ημιτελής λειτουργία) και πολλά άλλα καταδεικνύουν το βαθύ πόνο  των Ελλήνων αλλά και τη βαθιά επιθυμία για την απελευθέρωση της πόλης, που εκφράστηκε εναργέστατα με το:

            «Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι».

            Κάποιοι υποστηρίζουν πως το Βυζάντιο δεν ήταν Ελληνικό παρά μια εκδοχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού και ο τελευταίος αυτοκράτορας υπέγραφε ως αυτοκράτωρ Ρωμαίων. Εξάλλου κατά την περίοδο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας οι Βυζαντικοί αρέσκονταν να ονομάζονται Ρωμαίοι, χρησιμοποιώντας τη λέξη «Έλλην» για τους ειδωλολάτρες – Εθνικούς.

            Ωστόσο οι Βυζαντινοί, αν και απέφυγαν τη λέξη «Έλλην» θεωρούσαν εαυτούς – ένιωθαν κληρονόμοι του κλασικού ελληνικού παρελθόντος αφού η πνευματική ζωή ήταν εμπλουτισμένη από το αρχαιοελληνικό πνεύμα, όσο κι αν αυτό πολεμήθηκε από την εκκλησία. Εξάλλου η ελληνική γλώσσα από ένα χρονικό σημείο και μετά (6^ος – 7^ος αιώνας) αρχίζει να κυριαρχεί στη διοίκηση και στους νόμους «νεαρές». Πολλοί υποστήριξαν πως το «λογισμικό» των Βυζαντινών ήταν καθαρά Ελληνικό, όσο κι αν κάποιοι το αρνούνταν ή το απέκρυπταν.

            Σχετικά ο Γεννάδιος Σχολάριος (πρώτος Πατριάρχης) μετά την άλωση της πόλης) δήλωνε εμφαντικά: «           Έλλην ων τη φωνή, ουκ αν ποτε φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμί, αποκρινούμαι χριστιανός είναι». Όσο κι αν αυτή η ομολογία ξαφνιάζει, υποδηλώνει το κλίμα που επικρατούσε παραμονές της άλωσης.

Αυτός είναι ο λόγος που τα σημερινά παιδιά έχουν μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια δραματική επιδείνωση της αδυναμίας συγκέντρωσης προσοχής των μαθητών. Οι μαθητές φαίνεται ότι ολοένα και περισσότερο δυσκολεύονται να μείνουν συγκεντρωμένοι σε ένα πράγμα και ότι η προσοχή τους είναι πολύ εύκολο να διαταραχθεί από οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο περισπασμό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στο μικρό ποσοστό παιδιών που έχουν ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας). Μιλάμε για το σύνολο των μαθητών.

Μειώνεται δραματικά η ικανότητα συγκέντρωσης των παιδιών

Καταρχάς να πούμε ότι η αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής (short attention span) δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τα παιδιά. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα παρατηρείται τη σημερινή εποχή και στους ενήλικες.

Τα αποτέλεσματα της έρευνας

Σε σχετική έρευνα που έγινε το 2015 στον Καναδά(έλαβαν μέρος 2100 άτομα) διαπιστώθηκε ότι ενώ το έτος 2000 η μέση δυνατή ανθρώπινη συγκέντρωση ήταν 12 δευτερόλεπτα, στις μέρες μας έχει μειωθεί στα 8 δευτερόλεπτα. Δηλαδή μέσα σε ελάχιστα χρόνια οι άνθρωποι έχουν απολέσει το ένα τρίτο (1/3) της διάρκειας της συγκέντρωσής τους. Μάλιστα για να διασκεδάσουν λίγο τις εντυπώσεις οι υπεύθυνοι των ερευνών ανακοίνωσαν ότι οι άνθρωποι πλέον έχουν μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης ακόμα και τα χρυσόψαρα( τα οποία ακολουθεί η φήμη ως το είδος με τη μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης, μόλις 9 δευτερολέπτων ). Τα αποτελέσματα της έρευνας φυσικά δεν ευχαρίστησαν και πολύ την Microsoft γιατί φωτογράφιζαν ως ηθικό αυτουργό του προβλήματος τη χωρίς μέτρο χρήση των υπολογιστών, των Smartphones, των tablets και πάνω από όλα το σερφάρισμα στο διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Η Microsoft προσπάθησε να προλάβει τις τυχόν αντιδράσεις δηλώνοντας ότι η απώλεια μέρος της συγκέντρωσης του ανθρώπου αντισταθμίζεται από την αύξηση της ικανότητας για multitasking (να κάνει ταυτόχρονα πολλές εργασίες). Είναι όμως αυτό αληθές; Αν μιλάμε για εργασίες στους υπολογιστές πιθανόν η Microsoft να έχει δίκιο αλλά αν μιλάμε για οποιεσδήποτε άλλες εργασίες μάλλον έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται.

Ένα ακόμα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα της παραπάνω έρευνας που έγινε στον Καναδά είναι ότι στις νεαρές ηλικίες (15-25 ετών) το 77% των ερωτηθέντων απάντησε ότι όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο που να τραβάει την προσοχή τους, το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στο μυαλό είναι να ασχοληθούν με το κινητό τους. Αυτό φαντάζομαι είναι κάτι που όλοι το έχουμε διαπιστώσει για τους σημερινούς νέους που είναι μόνιμα με το κινητό τηλέφωνο στο χέρι. Στο χέρι και όχι στο αυτί όπως ήταν οι νέοι της ακριβώς προηγούμενης γενιάς .