Διαβάζω το πρώτο σχόλιο του προηγούμενου αναψυκτήριου. Σε ένα σημείο λέει:
Δύο Δυνάμεις. Η φιλότητα και το νείκος. Η φιλότης, ο έρωτας, η φιλία από την μια, το νείκος, φιλονικία, έρις, διάλυση, καταστροφή από την άλλη. Επάνω σ’ αυτές τις δύο δυνάμεις, συντελείται όλο το δράμα του σύμπαντος.
Ήρθε όμως ο Φρόιντ στα γηρατειά του και είπε, υπάρχει μία αρχή, ένας νόμος μέσα στη φύση, που αυτός είναι ο αρχετυπικός. Ο πρωταρχικός, ο πιο ισχυρός. Πιο ισχυρός και από τη γέννηση δηλαδή, από τη δημιουργία, από το είναι, από τον έρωτα. Ποιος είναι αυτός ο νόμος;
Είναι λέει η τόντεστριμπ, η ορμή προς τον θάνατο. Ορμή προς θάνατον. Το ρεύμα του θανάτου. Είναι αυτό που σπανιότερα στρέφεται προς τα μέσα και μας τραβάει στον βυθό, στην αυτοεγκατάλειψη, την κατάθλιψη, την σκέψη της αυτοκτονίας. Κι όταν, - κι αυτό είναι το σύνηθες -, στρέφεται προς τα έξω, τότε γίνεται αυτό το φαινόμενο που το λέμε (η αγκρεσιβιτέτ), **η επιθετικότητα**.
Και ορμή για ζωή από την άλλη. Είναι οι δύο πόλοι του γίγνεσθαι. Είναι η φιλότης και το νείκος.
Εδώ βρισκόμαστε. Η φιλότης και το νείκος παλεύουν μέσα μας, ο ηνίοχος Νους με την ένστικτη φύση.
***
Δ.
