"Η Τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω Βίω"

 Απόσπασμα από το βιβλίο του Ευάγγελου Λεμπέση Απόδοση και σχόλια από τον Γιάννη Σαμσούρη, στέλεχος του Ποταμιού Θεσσαλονίκης.

Πριν από λίγο καιρό μου έκαναν δώρο το βιβλίο του κοινωνιολόγου Ευάγγελου Λεμπέση (1906-1968) «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω σύγχρονω βίω».

Το κείμενο έχει γραφεί το 1941 στην καθαρεύουσα. Διαβάζοντάς το ,μπόρεσα να δώσω πολλές εξηγήσεις σε χρόνιες απορίες μου, για το πώς κάποιοι άνθρωποι κατάφεραν να ανέλθουν σε υψηλές θέσεις διοίκησης συλλόγων, εταιρειών, κομμάτων ακόμα και σε υψηλές κυβερνητικές θέσεις, όταν είναι εμφανές και δια γυμνού οφθαλμού ότι είναι απλά βλάκες !

Σε πολλά από αυτά που λέει ο συγγραφέας διαφωνώ αλλά τα περισσότερα τα προσυπογράφω. Επειδή λοιπόν το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, το απέδωσα στην καθομιλουμένη και με κάποια σχόλιά μου (στις παρενθέσεις του κειμένου), και σας το παραδίδω για διάβασμα.

*Το να φορτώνεσαι τρελούς, βλάπτει ακόμη και τον διάολο τον ίδιο (Ο Μεφιστοφελής στον Φάουντ του Γκαίτε).

Στην πολυπληθή κατηγορία των βλακών προσάπτεται, σίγουρα άδικα και επιστημονικά εσφαλμένα, η μομφή, είτε ότι είναι άχρηστοι και περιττό βάρος στην κοινωνία, είτε ότι είναι παράσιτα.

Εκφράζεται συχνά από πολλούς η ανόητη ευχή όπως αυτοί εκλείψουν. Το πρόβλημα των βλακών δεν είναι τόσο απλό όταν ληφθεί υπόψη η στερεά και απολύτως αναγκαία θέση που αυτοί επάξια κατέχουν στην κοινωνική διαστρωμάτωση. (Σύμφωνα με τον νόμο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, ο κοινωνικός οργανισμός αποτελείται από μέλη άνισα, μεταξύ τους διάφορα, που το καθένα τους εκτελεί χωριστές κοινωνικές λειτουργίες).

Οι βλάκες διαιρούνται σε δύο αντίθετες μεταξύ τους ομάδες, οι οποίες διέπονται όμως αμφότερες από τον ίδιο νόμο της διαστρωμάτωσης. Η πρώτη ομάδα καταλαμβάνει τις υποδεέστερες στην κοινωνία θέσεις, βρίσκονται δηλαδή σε κατώτατες βαθμίδες της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Είναι περιττό να τονισθεί πόσο ευεργετική για την κοινωνία είναι η ομάδα αυτή διότι χωρίς αυτή δε θα υπήρχε εκμετάλλευση και χωρίς την εκμετάλλευση δεν θα υπήρχε πολιτισμός.

Με την γλώσσα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης: χωρίς αυτούς (βλάκες) δεν θα υπήρχε διαστρωμάτωση, διότι αντί ανισότητα θα υπήρχε ισότητα ,έστω και προς τα πάνω, δηλαδή θα ήταν όλοι ευφυείς , οπότε σύμφωνα με την θεωρία της διαστρωμάτωσης, ακριβώς το ίδιο με το να είναι όλοι βλάκες ,διότι η θεωρία της διαστρωμάτωσης απαιτεί ρητά και ευφυείς και βλάκες και αν ένα από τα δύο σκέλη εκλείψουν, αίρεται ολόκληρος. Χωρίς την σημαντικότατη παρουσία των βλακών, σύμφωνα με την θεωρία της διαστρωμάτωσης, δεν μπορεί μα υπάρξει κοινωνία!!! Αυτή την τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών, που ούτως ή άλλως αναγνωρίζεται από όλους, μολονότι μόνο σε έναν κοινωνιολόγο είναι επιστημονικά γνωστή.

1)Μεγάλη επίθεση δέχεται η δεύτερη ομάδα βλακών, πιο ενοχλητική από την πρώτη ,αλλά η επίθεση αυτή παρόλο που εμφανίζεται ως λογική κρίση, είναι ακοινωνιολόγητη άρα αντιεπιστημονική.

Κατηγορούνται δηλαδή η βλάκες της δεύτερης ομάδας ότι ανάξια κατέχουν σπουδαίες θέσεις στην κοινωνία. Η μομφή αυτή προσπερνά βασικό κανόνα της διαστρωμάτωσης : «δέκα ανίκανοι για κάθε ικανό, δέκα αδύναμοι για κάθε δυνατό κ.ο.κ». Ο κανόνας αυτός, κλασικός και τυπικός που υπάρχει αιώνια και διαχρονικά στην κοινωνία είναι ποτέ δυνατόν να είναι τυχαίος; Ή μήπως αδυνατεί να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους, παρότι αποτελεί θεμελιώδη νόμο της διαστρωμάτωσης. Και το ψυχολογικό ελατήριο του συνασπισμού των οπωσδήποτε «κάτω» κατά των οπωσδήποτε «πάνω» ,το εξηγούμε με τη θεωρία της μνησικακίας. Ο συνασπισμός των βλακών, πάντοτε είναι μηχανική οργάνωση που στηρίζεται στην αρχή της «ελάχιστης προσπάθειας», για να αντιμετωπίσουν ισχυρότερες δυνάμεις στο πρόσωπο του λίγων ή του ενός. Η οργάνωση αυτή, μικρής έκτασης, κοινωνιολογικά ονομάζεται κλίκα.

2) Η έμφυτη τάση του βλάκα, η οποία πολλές φορές φθάνει σε αληθινή μανία, να ανήκει σε ισχυρές και όσο το δυνατό περισσότερες πάσης φύσεως οργανώσεις, εξηγείται εύκολα πρώτον από την τάση τους προς αγελοποίηση, λόγω έλλειψης ατομικότητας (εξ ου και το μίσος κατά του ατόμου και του ατομικισμού) και δεύτερον από τον ατομικό ζωώδη πανικό που μόνιμα τον κατατρέχει, (δικαιολογημένα) μήπως και βρεθεί σε οποιοδήποτε είδος προλεταριάτου. Η τάση αυτή αποτελεί ακαταμάχητο τεκμήριο της πνευματικής του αναπηρίας. Με πολλούς τρόπους δημιουργείται αυτόματη συρροή βλακών σε πάση φύσεως οργανώσεις. Εάν είναι αυτές συμφεροντολογικές ( Συνδικάτο, σωματείο, κόμμα κλπ) διατηρούν τουλάχιστον την σοβαρότητα των συμφερόντων που υπηρετούν.

Εάν όμως είναι «πνευματικές» (Σύλλογος φίλων βιβλίου, πολιτιστικός σύλλογος κλπ) μετατρέπονται με το χρόνο σε πλήρη βλακοκρατία. (Εξαιτίας αυτού του φαινομένου βλέπουμε τον εκφυλισμό του Μασωνισμού, των Ροταριανών Ομίλων και όλων των «πνευματικών συλλόγων», ακόμη και αυτή η ίδια η Κοινωνία των Εθνών). Με βάση αυτά είναι κατανοητό ότι η λεγεώνα των βλακών ωθείται ακατανίκητα προς την αγέλη και προς πάσης φύσεως οργανώσεις, έχει απίστευτη «έλξη» προς «αγέλες» αντιατομικές και ομαδιστικές θεωρίες πάσης φύσεως παρεμβατισμού ή «διευθυνόμενης οικονομίας», ακόμη του Σοσιαλισμού και του Κουμουνισμού. Έτσι εξηγείται η ατέλειωτη και αυστηρότατη επιλογή βλακών στα ομαδικά συστήματα (πχ πολιτικά κόμματα), η οποία με τη βοήθεια της πολιτικής βίας κατοχυρώνονται ως πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς, αφού η ελευθερία της σκέψης (χρήσιμη μόνο σε αυτούς που διαθέτουν σκέψη) είναι μονίμως και εξόχως αντιπαθητική στους βλάκες, μιας και ασκούμενη από τους άλλους στρέφεται εναντίον τους, ιδίως όταν αυτοί κατέχουν θέσεις ή έχουν συνδέσει τα συμφέροντα τους με τα άτομα που τις κατέχουν.

Η έλλειψη δικής τους γνώμης ,η κολακεία και η ραδιουργία τους προορίζουν άλλωστε ειδικά για τέτοιες καταστάσεις. Η ακατανίκητη τάση των βλακών προς κοσμικές συγκεντρώσεις, κουτσομπολιό, επιδείξεις μόδας, γήπεδα, αποδυτήρια πρωταθλητών συνεντεύξεις σε τηλεόραση περιοδικά ραδιόφωνο και εφημερίδες (ποιον μου θυμίζει, ποιον μου θυμίζει ???) και συλλογή οποιασδήποτε διάκρισης (τίτλος δίπλωμα ή παράσημο ακόμη και από την Κάτω Κολοπετινίτσα), είναι νομίζω με βάση τα ανωτέρω πλέον αυτονόητη.

3)Από πού πηγάζει ή πραγματική δυνατότητα για αποτελεσματική δράση της βλακικής αγέλης; Η δυνατότητα αυτή είναι δεδομένη απόλυτα αντικειμενικά και ανεξάρτητα από το ψυχολογικό ελατήριο της μνησικακίας, το οποίο από μόνο του δεν μπορεί να ωθήσει σε κοινωνική δράση και έτσι δεν έχει καμία κοινωνιολογική σημασία. Πηγάζει λοιπόν από τη μοιραία θέση την οποία κατέχουν στην κοινωνική διαστρωμάτωση οι βλάκες, θέση στην οποία είναι αναντικατάστατοι (διότι είναι υποδεέστερη) αλλά και απολύτως απαραίτητη για όλο τον κοινωνικό μηχανισμό, ο οποίος βασίζεται απόλυτα στις κατώτερες σε αυτόν βαθμίδες. Ευκρινέστατα φαίνεται η εξάρτηση των ανωτέρων βαθμίδων (και προσώπων) από τις κατώτερες όποτε αυτή παίρνει μορφή καθαρού εκβιασμού. Παράδειγμα είναι η καθυστέρηση ή και η εξαφάνιση μιας υπόθεσης σε οποιαδήποτε υπηρεσία από τους κατώτερους υπαλλήλους, (ΕΔΕ σε υποθέσεις χρηματισμού και δωροδοκίας, καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, διαφυγή εγκληματία κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο κλπ), όταν νιώθουν αλληλέγγυοι προς τον παρανομούντα.

4)Λόγω της επίκαιρης θέσεις των κατωτέρων βαθμίδων (και προσώπων) στην κοινωνική διαστρωμάτωση, είναι απόλυτα εξηγήσιμη και η άνοδος αυτών σε ανώτερες βαθμίδες μέσω του συνασπισμού τους. Έτσι αναδεικνύουν τους εαυτούς ή άλλους βλάκες σε υψηλές θέσεις μέσω του μποϊκοτάζ των διαδικασιών που μπορούν να προωθήσουν τους ικανούς (Βλέπε αντικειμενική αξιολόγηση από ανεξάρτητους φορείς) και την οργανωμένη προώθηση δικών του προσώπων (καλός ο δείνα αλλά δεν είναι δικός μας). Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται κλίκα. Αυτή την εξέλιξη δεν μπορεί κανείς να την σταματήσει και είναι νομοτελειακή συνάρτηση των προηγουμένων. Και με αυτή τη συνάρτηση το φαινόμενο συνεχίζεται : «παρουσία ενός βλάκα, μύριοι έπονται», ο βλάξ που ανέβηκε με αυτό τον τρόπο στην ιεραρχία, διακατεχόμενος και από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, θα προωθήσει ο ίδιος μόνο κατώτερα του εαυτού του πρόσωπα για να σταθεί στην ιεραρχία. Η διαδικασία αυτή μπορεί να σπάσει μόνο από μια «βίαιη» εξωτερική επέμβαση από έναν άλλο κοντινό και συνεργαζόμενο κοινωνικό οργανισμό (βλέπε πχ Ευρωπαϊκή Ένωση), ή από το αίσθημα αυτοσυντήρησης των άξιων προσώπων που βλέποντας τον νομοτελειακό εκφυλισμό τέτοιων οργανισμών και το επερχόμενο «θάνατο» του οργανισμού, συνασπίζονται για την υπερφαλάγγιση τέτοιων πρακτικών και την ανάδειξη νέων και ικανών προσώπων που θα επιφέρουν αναγκαίες αλλαγές στον οργανισμό, έτσι ώστε να αποτρέψουν την πορεία προς την καταστροφή και την εξαφάνιση του οργανισμού.

5)Και οι χωρίς οργάνωση και συνασπισμό (χωρίς κλίκα) ανερχόμενοι βλάκες ή ανίκανοι γενικώς, που επικράτησαν και ανήλθαν ατομικά, βρίσκονται υπό το νόμο της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, στον ίδιο βαθμό με αυτούς που είναι οργανωμένοι. Διότι εάν το εξετάσουμε αντικειμενικά θα δούμε ότι η θέσεις που λαμβάνουν είναι τέτοιες, ώστε η ανεπάρκειά τους να είναι πλεονέκτημα ή ανεκτή. Οι θέσεις όμως που καταλαμβάνουν ουδέποτε απαιτούσαν πραγματικά προσόντα και κυριολεκτικά κατακρημνίζονται από αυτές στην πρώτη αντίξοη περίσταση, σε μια μεγάλη ή και μικρή «κρίση».

Έτσι πολλοί από αυτούς κατέλαβαν διαδοχικά πολλά αξιώματα της πολιτείας από του Προέδρου της Δημοκρατίας (έλα τώρα γίνονται αυτά!!!) μέχρι του «Προέδρου του Συλλόγου Εγγείων Ποντικών»,του «Γενικού Γραμματέα της Γενικής Συνομοσπονδίας Πωλητών Ποντικοπαγίδων» κ.ο.κ., αξιώματα βεβαίως τα οποία ουδέποτε θα επιδιώξει σοβαρός απασχολούμενος άνθρωπος. Στα αξιώματα αυτά προστίθενται φυσικά και διακρίσεις, όπως παράσημα, διπλώματα, τιμητικές δεξιώσεις κλπ, τα οποία ανέκαθεν αποτελούν ευπρόσδεκτα και ζωηρά αναζητούμενα για θέματα σατιρικών έργων της λογοτεχνίας ή σατιρικών εκπομπών της τηλεόρασης (κουφάλες Ράδιο Αρβύλα «ψοφάτε» για κάτι τέτοιους), όπου και αποθανατίζεται αυτός ο κοινωνικός τύπος.

Την άνοδό του, διευκολύνουν τα πολλά ειδικά προσόντα αυτού του τύπου : η παντελής έλλειψη προσωπικότητας, η οποία εκδηλώνεται με τη χρόνια απουσία γνώμης για οποιοδήποτε ζήτημα, εξαιτίας του φόβου της διαφωνίας με κάποιον άνθρωπο, η ολιγόλογη ανιαρότητα του, η οποία εκλαμβάνεται από τους αφελείς ως βαθυστόχαστη ή εξαιρετική σοβαρότητα, η οποία οφείλεται στην έλλειψη πνεύματος, πολιτισμού, επιπέδου κλπ. (Τέτοιοι λόγου χάρη είναι δυο κλασικοί και αντίθετοι τύποι σοβαροφανών βλακών: ο «ψωνίζων» και ο «κουτσομπόλης». Ο ψωνίζων έχει έκδηλο το στίγμα της βλακώδους πονηριάς σε εκείνο το μέρος του ανθρώπινου σώματος στο οποίο οι υπόλοιποι άνθρωποι έχουν το πρόσωπο. Η εξυπνάδα του, την οποία πιστεύει ότι διαθέτει αλλά την κρύβει επιμελώς, εξαντλείται στο να ακούει μόνο τα λεγόμενα των άλλων, συνοδεύοντας την ακοή με εξυπνώδες (ηλίθιο) μειδίασμα (Τους είναι μάλλον γνωστή η ρήση του Αβραάμ Λίνκολν «Καλύτερα να μένεις σιωπηλός και να θεωρείσαι βλάξας, παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία για αυτό»).

Δεν απαντά ποτέ διότι δεν είναι τόσο «κουτός» ώστε να εκτεθεί. Όλους τους θεωρεί καταρχήν εχθρό του και πάντα καιροφυλακτεί στις συζητήσεις ώστε να τους «αρπάξει» κάποια άποψη και να την «εκθέσει» παραποιημένη κακοηθώς, στους εχθρούς του. Οποιονδήποτε άνθρωπο που εκφράζει άποψη τον θεωρεί χωρίς δισταγμό βλάκα ,ενώ ο ίδιος θεωρεί ότι κρύβει επιμελώς την ευφυΐα του πίσω από το συγκαταβατικό μειδίαμα του. Έχει την πανέξυπνη άποψη ότι είναι βλάκες όσοι εξέφρασαν γνώμη ή έγραψαν βιβλία , ο Γκαίτε πχ άδικα φιλοσόφησε και ο Μπετόβεν έκανε την μεγαλύτερη βλακεία όταν συνέθεσε τις συμφωνίες του. Η περιφρόνησή του προς του διανοούμενους, ιδιαίτερα σε αυτούς που πρωτοστατούν σε αγώνες (ποια είναι η Αρβελέρ που προτείνει να ψηφίσουμε Ναι !!!),και προς τους καλλιτέχνες είναι απέραντη.

Για τη διασκέδαση που προσφέρουν, τονίζει ότι τους θεωρεί γελωτοποιούς ταγμένους να διασκεδάζουν, γελά όχι λόγω των ευφυολογημάτων τους, αλλά λόγω της βλακείας του να λένε ευφυολογήματα χωρίς πρακτικό λόγο. Κάθε ανοησία για αυτόν, από τους καλούμενους ευφυείς, καλύπτει ο «ψωνίζων» με μειδίαμα αυτοπεποίθησης, συγκατάβασης και μετριόφρονης υπεροχής. Από την άλλη, ο κουτσομπόλης συνάδελφος του παραπάνω αποτελεί αληθινή κοινωνική μάστιγα, διότι ως κουτσομπόλης θεωρεί ότι είναι πολύ σημαντικό να λέει στους ταλαιπωρημένους συνανθρώπους του, τι διάβασε στην εφημερίδα, τι άκουσε στο ραδιόφωνο και τι του εκμυστηρεύτηκαν διάφοροι φίλοι του, έτσι ώστε τα δικά του σχόλια (όταν αποφασίσει να σχολιάσει) να εκτοξευθούν σε δυσθεώρητα ύψη οξυδερκείας και πνευματικής χάριτος: λχ στη διάρκεια της νύχτας «αναμφίβολα» επικρατεί σκοτάδι, ή την βροχή πάντοτε την ακολουθεί η υγρασία (τι είπε ο παμμέγιστος !!!!). Επίσης, πολλές φορές και την τάχα «προστατευτική» στάση του (μη το λες αυτό ,για το καλό σου στο λέω!!!) στους πνευματικά ανωτέρους του, με προφανή στόχο την υποτίμηση τους στα μάτια του κόσμου.

Στόχος του με αυτές τις συμπεριφορές να κατακτήσει τη γενική συμπάθια του κόσμου και να του απονεμηθεί το περίφημο δίπλωμα του «συμπαθούς» από όλους, τίτλος κατά του οποίου, με αιματηρή σάτιρα, έχουν εξεγερθεί διαχρονικά όλοι οι πνευματώδεις άνθρωποι, θεωρώντας τον τίτλο αυτό τη μεγαλύτερη βρισιά.

6) Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε σε αυτό το σημείο το φαινόμενο μερικών ευφυών ανθρώπων, οι οποίοι έχουν ενστικτωδώς διαισθανθεί τον κοινωνικό ρόλο των βλακών και τη λαμπρή τους σταδιοδρομία μέσω της «χρυσής μετριότητας» και αποφασίζουν να υποδυθούν αυτό τον ρόλο και να ανέλθουν στην ιεραρχία με την εξαιρετική μέθοδο «κάνω την πάπια». Αυτό βέβαια είναι εξαιρετικά δύσκολο για δύο λόγους : Πρώτον όταν κάποιος είναι ευφυής και έχει ισορροπημένη πνευματική και ψυχική ζωή είναι γνωστό ότι αντανακλάται στο πρόσωπό του, και μόνο ένας μεγάλος ηθοποιός μπορεί να «σβήσει» αυτήν την λάμψη από το πρόσωπο του. Και μόνο παρουσία ενός ευφυούς ανθρώπου είναι για τον βλάκα από μόνη της προκλητική.

Τα ψυχολογικά συμπλέγματα των συναισθημάτων που αναδεικνύονται στον βλάκα από την παρουσία ενός ευφυούς, είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά ενός καταδιωκόμενου και πανικόβλητου ζώου σε κατάσταση φυγής ή άμυνας. Το μίσος, ο φόβος και ο φθόνος σε συνδυασμό με το θράσος ενός βλάκα, είναι πολύ ορατά για ένα εξασκημένο μάτι, από την «υποτιμητική» ή «ειρωνική» χροιά των λεγομένων του, καθώς βρίσκεται σε κατάσταση άμυνας. Δεύτερο από την πλευρά του βλάκα, η ενστικτώδης καχυποψία του είναι τέτοια ώστε, να αντιλαμβάνεται άνετα το θέατρο ενός ευφυούς που το παίζει βλάκας. Ο βλάκας μιας και είναι το πλησιέστερο προς το ζωικό βασίλειο είδος, έχει στο μέγιστο ανεπτυγμένο το ένστικτο της καχυποψίας, ώστε του είναι αδύνατο να διαγνώσει ή να καταλάβει συλλογισμούς και λογικούς υπολογισμούς ενός ευφυούς, οι οποίοι βασίζονται στην ορθολογιστική σκέψη και όχι στο ένστικτο.

Άοπλος και ανυπεράσπιστος έναντι των ψυχρών υπολογισμών ενός ευφυούς που διαθέτει ορθολογιστική σκέψη (μέθοδος παντελώς άγνωστη για αυτόν), μια και μόνο άμυνα διαθέτει, ακριβώς σαν τα ζώα ή τους πρωτόγονους ανθρώπους, το ένστικτο της καχυποψίας. Έτσι εξηγείται και η φυσική και πνευματική κατωτερότητα λαών οι οποίοι εμπνέονται βασικά από την καχυποψία (την οποία αυτάρεσκα την εκλαμβάνουν σαν ευφυΐα), έναντι των ευρωπαίων που δεν έχουν καμία ανάγκη την καχυποψία μιας και αντιλαμβάνονται ορθολογιστικά τον κόσμο. Είναι σαφές ότι η καχυποψία και η «κόρη» πονηριά, βρίσκεται στον αντίποδα της ευφυΐας και σε μια ορθολογιστική πρακτική εκτοπίζονται πάντα από την ευφυΐα. Δεν σημαίνει αυτό ότι η ορθολογιστική σκέψη είναι αντίθετη στο ένστικτο, ίσα ίσα που μέσω της λογικής και το ένστικτο βελτιώνεται.

7) Η πονηριά είναι η ενεργητική όψη της καχυποψίας, το δεύτερο στάδιο, η δράσις αυτής, δράση όμως ζωική, αμυντικής φύσης, διότι προϋποθέτει την «πνευματική» κατωτερότητα και την «πνευματική» αμηχανία του βλάκα, ακριβώς ίδια με τη ενστικτώδη δράση ενός ζώου σε κατάσταση «πνευματικά» πανικόβλητου. Η απλή καχυποψία είναι άμυνα παθητικής φύσεως, μιας και δεν επενεργεί σε άλλα άτομα. Η πονηριά είναι άμυνα ενεργητικής φύσεως διότι είναι εγκεφαλική ενέργεια, συλλογισμοί και συμπεράσματα, μετατρέπονται σε πράξεις και συνεπώς ενεργούν σε άλλους ανθρώπους (τον ξεγέλασε κλπ). Χρησιμοποιώντας αυτούς τους βλακώδεις συλλογισμούς και συμπεράσματα, χρησιμοποιώντας δηλαδή πονηριά, ο στόχος είναι να επιδράσουν ψυχολογικά σε άλλα άτομα, συνδυάζοντάς την με στοιχεία κατώτατης πνευματικής στάθμης (κολακεία, ψέμα, ραδιουργία, συκοφαντία, «συμπαθή» μορφή βλάκα, επίκληση της πολυτεκνίας ή διαζυγίου, προσφορά στο πρόσωπο στόχος ανήθικων και εύκολων υπηρεσιών, όπως χαφιεδισμός, «ξεσκόνισμα», άνοιγμα της πόρτας του αυτοκινήτου, μεταφορά του χαρτοφύλακα, πραγματοποίηση αγορών από το Super Market , προσφορά σεξουαλικών υπηρεσιών, χειροφιλήματα στον αρχηγό του κόμματος ή του κράτους κλπ). Η μεθοδική χρησιμοποίηση της πονηριάς ονομάζεται επιδεξιότητα. Και εδώ συμβαίνει το κοσμοϊστορικό γεγονός, μεταχειριζόμενοι οι βλάκες τέτοιες εξευτελιστικές μεθόδους, λόγω της βλακείας και ως εκ τούτου της διανοητικής κατωτερότητας του κολακευόμενου προσώπου, να καταφέρνουν τελικά τον στόχο τους και να προωθείται ή και να επικρατεί. Δε γνωρίζω ποιοι από τους δύο βλάκες είναι ποιο επικίνδυνοι, αυτοί που μεταχειρίζονται τέτοιες μεθόδους για να ανέλθουν ή αυτοί που θεωρώντας ότι αυτές είναι μέθοδοι έξυπνων ανθρώπων,τους «επιβραβεύουν» με εξέλιξη!!!. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι «ευφυέστατοι» αριβίστες του δημόσιου βίου, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν έχει καμιά σημασία τι λένε και κάνουν σήμερα, διότι θεωρούν ότι ο λαός στην σύγχυσή του ξεχνά τα πάντα (πιστεύουν ότι ο λαός έχει μνήμη χρυσόψαρου).

Λησμονούν όμως ότι υπάρχουν στελέχη και ηγέτες που θυμούνται τα πάντα, όπως το ότι ο λαός ακόμα ολόκληρος αποτελείται από λωποδύτες και παλιανθρώπους, έχει την απαίτηση αυτοί που τον κυβερνούν να είναι τέτοιοι από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της δικαιοσύνης επιθυμεί τους κυβερνώντες άσπιλους ή αλλιώς να τιμωρούνται. (Χαρακτηριστική περίπτωση ο Άκης που από την μια μέρα στην άλλη βρέθηκε από «θεματοφύλακας» του ΠΑΣΟΚ στη φυλακή χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα). Μόνο από τη δεύτερη κατηγορία βλακών μπορεί να τεθεί το ερώτημα «Ποιος είναι βλάκας: ο καλακεύων ή ο κολακευόμενος», παραγνωρίζοντας ότι τα μέσα της «επιτηδειότητας» είναι εντελώς άσχετα με την ευφυΐα και κανένας πραγματικά ευφυής δεν έχει ανάγκη να τα χρησιμοποιήσει, διότι αυτός επικρατεί με την αξία του. Εάν ο κολακευόμενος πιστεύει στην ειλικρίνεια του επιτήδειου είναι αδιαμφισβήτητα βλάκας!!!

Πώς μπορεί να αμφισβητηθεί ότι εάν ο κολακευόμενος είναι βλάκας, βλάκας απαραίτητα είναι και αυτός που πείθει έναν βλάκα!!!. Δυστυχώς διαχρονικά ποτέ ένας ευφυής δεν κατάφερε να πείσει έναν βλάκα και να κάνουν μια συμφωνία μεταξύ τους. Είπε κάποτε ο Ι.Λ.Χαλκοκονδύλης «δύο κεφάλια για να συνεννοηθούν θα πρέπει να είναι εξίσου κενά ή γεμάτα». Χαρακτηριστική είναι η αποτυχία των ευφυών, όποτε προσπάθησαν να μπουν στον ψυχοδιανοητικό κόσμο των βλακών, έτσι ώστε να πετύχουν να ανέλθουν σε αξιώματα που ελέγχονται από αυτούς, αποτυχία τραγική, σε σημείο που οι «ατυχείς» αυτοί να οδηγηθούν σε απελπισία ,να τερματίσουν την σταδιοδρομία τους ή και ακόμα και στον θάνατο, ενώ αντίθετα ποτέ τίποτα δεν διατάραξε την σύμπνοια μεταξύ των βλακών. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία βλακών οι οποίοι «κομψά» και κυνικά υποστηρίζουν ότι « Η μεγαλύτερη βλακεία είναι η ευφυΐα!!!», χωρίς ποτέ να καθορίζουν επακριβώς την δικιά τους θέση.

8)Αν ο βλάκας καταφεύγει στην επιτηδειότητα λόγω των «φτωχών» πνευματικών του μέσων, από αυτή την έλλειψη οδηγείται και προς την απάτη. Απάτη είναι η αποσιώπηση της αλήθειας ή η παράθεση ψεύτικων στοιχείων ως αληθινά. Από αυτό και μόνο συνάγεται ότι η απάτη δεν οφείλεται στην ευφυΐα του απατεώνα (διότι ο οποιοσδήποτε μπορεί να παρουσιάσει ψεύτικα στοιχεία για αληθινά, ακόμα και ένας βλάκας) ,αλλά στην ευπιστία του θύματος. Η απάτη είναι ο ευκολότερος τρόπος για ένα βλάκα μιας και στερούμενος την ευφυΐα είναι ανίκανος να μεταχειρισθεί έντιμα μέσα, αφού τα έντιμα είναι πολύ δύσκολα και τα χρησιμοποιούν μόνο άτομα που έχουν πραγματική ατομική αξία. Από πού λοιπόν προκύπτει η ευρέως διαδεδομένη άποψη ότι ο ένας απατεώνας αποκλείεται να είναι βλάκας αλλά αναγκαία είναι ευφυής, όταν από την προηγούμενη ανάλυση αποδεικνύεται ότι ο απατεώνας αποκλείεται να είναι ευφυής, αλλά είναι αναγκαία βλάκας;; Η αντίληψη αυτή προέρχεται από τη θεωρία του βλάκα για την ευπιστία. Εθισμένος ο βλάκας να αντιλαμβάνεται τα πράγματα όχι μέσω ορθολογιστικής σκέψης, αλλά μόνο μέσω των εξωτερικών εντυπώσεων, δεν αναζητά τις σχέσεις αίτιου-αιτιατού, αλλά περιορίζεται μόνο στο γεγονός μια επιτυχημένης απάτης, και έτσι θεωρεί ότι το θύμα είναι ο βλάκας και ο απατεώνας ο ευφυής. Μόνο βλάκες μπορούν να θεωρήσουν ότι η ευπιστία του θύματος είναι απόδειξη βλακείας. Αγνοούν ότι η ευπιστία σε μια κοινωνία έντιμων ατόμων (και συνεπώς ευφυών) είναι τεκμήριο ανάπτυξης πολιτισμού. Όσο περισσότερο πολιτισμένος και έξυπνος είναι ένας λαός ή ένα άτομο τόσο περισσότερο εύπιστος είναι !!!. Ο μεγαλύτερος βλάκας του κόσμου θα μπορούσε να εξαπατήσει τον Αϊνστάιν και ο μεγαλύτερος Έλληνας βλάκας έναν Ευρωπαίο. Το μειδίαμα του οίκτου, με το οποίο κοιτούν οι «αφελείς» «κουτόφραγκοι», δημιουργοί των πνευματικών αξιών και «εξουσιαστές» του σημερινού κόσμου, στους δυστυχισμένους «έξυπνους» των Βαλκανίων και της Ανατολής, είναι η τιμωρία των βλακών για αυτή τους την θεωρεία.

9) Ο βλάκας ακολουθεί την ενστικτώδη του καχυποψία, είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, την έχει δε σε τόση μεγάλη «αξία» (πχ το μεταφυσικό έναντι του διανοητικού κόσμου), σαν έχει χάσει οποιαδήποτε επαφή με την πραγματικότητα. Εάν δεχθούμε, όπως είμαστε υποχρεωμένοι, πρώτον ότι το ένστικτο είναι αλάθητο, δεύτερο ο κόσμος των ενστίκτων είναι ένας φυσικός υγιής κόσμος και τρίτο ότι η κοινωνία ως συνέχεια της φύσης είναι υγιής οργανισμός απαρτιζόμενος από υγιή άτομα, τότε το συμπέρασμα των βλακών για την υπεροχή του μεταφυσικού στη κοινωνία είναι διαχρονικά μια κοινωνική πραγματικότητα σε όλες τις εποχές και όλους τους λαούς (Τα τελευταία χρόνια την θέση του μεταφυσικού έχει πάρει η συνομοσιολογιά!!!).

Το ότι οι μεταφυσικοί επικράτησαν (όχι άνθισαν) στις εποχές παρακμής των κοινωνιών δεν είναι τυχαίο. Ο βλάκας διαισθάνεται, μέσα από την καχυποψία του, ότι η επίθεση από μέρους του ευφυούς είναι μια διαχρονική πραγματικότητα και άρα κινδυνεύει να βρεθεί κοινωνικά σε κατώτερες τάξεις. Είναι φανερό ότι το ένστικτο αυτό αποτελεί μέσο στοιχειώδους άμυνας για έναν πρωτόγονο άνθρωπο σε μια πρωτόγονη κοινωνία, «αδυνατίζει» όμως σε μια προηγμένη κοινωνία, όπου υπάρχει κοινωνική διαστρωμάτωση που διαμορφώνεται μέσω της ανάπτυξης των ατομικών νοητικών ικανοτήτων των ατόμων, με φυσικό αποτέλεσμα τη δημιουργία ανισοτήτων μεταξύ των ατόμων. Ο βλάκας μοιάζει με ένα ζώο, του οποίο το ένστικτο το βοηθάει να ξεφεύγει πάντα από τον κίνδυνο μέσα στις συνθήκες μιας ζούγκλας, αδυνατεί όμως να τον προστατεύει όταν μπει στους δρόμους μιας πόλης με φυσικό αποτέλεσμα σύντομα να βρεθεί κάτω από τις ρόδες των αυτοκινήτων! Και αυτό γιατί του είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει ότι ένας ευφυής άνθρωπος που δε βασίζεται στο ένστικτο αλλά στη διάνοιά του, μπορεί να κατασκευάσει αυτοκίνητο!!! Το ότι οι πνευματικοί κατώτεροι άνθρωποι βρίσκονται πάντα κάτω από τις ρόδες διαφόρων κοινωνικών «αυτοκινήτων» το βλέπουμε διαχρονικά. Όταν λοιπόν οι «μηχανές» προοδεύουν και εξελίσσονται , οι βλάκες σταδιακά βρίσκονται κάτω από τις ρόδες, μιας και η εξέλιξη η δική τους είναι αυστηρά περιορισμένη. Και πώς άλλωστε να καταφέρει να αντιληφθεί το αυτοκίνητο και τους τροχούς, όταν στο πτωχό μυαλό του υπάρχει θέση μόνο για τον Πήγασο !!!!

10) Για την κοινωνική προέλευση των βλακών, κοινά αποδεχτό είναι ότι η παραγωγή τους δεν είναι ταξική. Η πονηρή φύση δεν έδωσε μόνο σε μια κοινωνική τάξη το «ζηλευτό» «προνόμιο» να παράγει βλάκες!!! Πρόσφερε απλόχερα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις τους διασκεδαστικότερους απλός τύπους βλακών και δεν στέρησε από καμία κοινωνική τάξη την «σοβαρή» συμβολή τους. Ο βλάκας υπουργός που άγεται και φέρεται από τους συμβούλους του και τα μέλη ενός εργατικού σωματείου τα οποία εκμεταλλεύεται ο πρόεδρος του σωματείου αποτελούν δύο αντίθετα παραδείγματα του γεγονότος ότι η βλακεία δεν έχει ταξική πατρίδα. Το παιδί του πλούσιου μπαμπά το οποίο λόγω της «ατροφίας» του εγκεφάλου, λαμβάνει σοβαρά και εφαρμόζει όλες τις απαγορεύσεις της οικογενείας του, στερούμενος στο τέλος ακόμα και την πνευματικότητα, καταντά να γίνει στο τέλος ένας τύπος με ελάχιστη προσωπικότητα τον οποίο και ονομάζουν στην τάξη του «καλό παιδί» ή στην πραγματικότητα μπορείς να τον πεις «ευπρεπής βλάκας», ενώ το παιδί του φτωχού θα ονομαστεί από τον λαό απλά «κόπανος». Είναι πολύ αυστηρότερα τα κριτήρια εξέλιξης για ένα βλάκα της κατώτερης κοινωνικής τάξης. Το παιδί του πλούσιου μπαμπά επειδή από μικρό απολαμβάνει όλα τα προνόμια της τάξης του στην παιδεία και δεν δέχεται καθημερινά ψυχική μείωση (γεγονός που αυξάνει την γελοία αυτοπεποίθησή του και σε μεγάλη ηλικία), του δίνει τη δυνατότητα να φθάσει ανενόχλητος ακόμα και σε υψηλά αξιώματα καθώς και να γίνει κοινωνικά γνωστός. Αντίθετα, το παιδί του φτωχού χειραγωγείται σκληρότερα από τους γονείς του και τους συμμαθητές του στο σχολείο (μέχρι και πλήρη ψυχική εξουθένωση με συνεχή σκληρή υποτίμηση, προπηλακισμούς, φάρσες, ύβρεις και βιαιοπραγίες) είναι δυσκολότερο να ανέβει στην κοινωνική κλίμακα, παρόλο που ο βλάκας των λαϊκών τάξεων και συμπαθέστερος είναι και κοινωνικά άγνωστος και λιγότερο γελοίος και σεμνότερος μιας και δε διαθέτει την αυτοπεποίθηση και την έπαρση του βλάκα της αστικής τάξης.

11) Ο μέσος κοινωνικός άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον επιτήδειο και τον απατεώνα ως ανήθικους μεν, αλλά ως υποδιαίρεση του ευφυούς ανθρώπου. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι αποτελούν υποδιαίρεση του βλάκα. Πώς τεκμηριώνεται αυτό; Όπως είδαμε η πονηριά αποτελεί φυσική επιλογή των βλακών, (εξαιρείται από την περίπτωση χρήσης της σαν μέσο άμυνας των ευφυών, όχι εναντίον των βλακών, αλλά εναντίον της πονηράδας τους) και είναι φυσική συνέπεια της ατροφίας του νοητικού τους μηχανισμού, με αποτέλεσμα να αποτελεί και τη μοναδική τους άμυνα σε οποιαδήποτε επίθεση. Αν το κατανοήσει κάποιος αυτό αντιλαμβάνεται ότι μόνο ένας πνευματικώς ανάπηρος έχει ανάγκη την επιτηδειότητα και την απάτη για να προωθηθεί ή να επικρατήσει.

Κανένας άνθρωπος που έχει κάποια αξία δεν έχει ανάγκη να γίνει επιτήδειος ή απατεώνας. Η διαχρονική κοινωνική εμπειρία δείχνει ότι τα επίθετα αυτά ποτέ δεν μπόρεσαν να τα προσδώσουν σε ανθρώπους πραγματικής αξίας, μπορεί να τους χαρακτήρισαν «κακούς», «καταχθόνιους», «γόηδες», «επιθετικούς» ή «λιβελλογράφους» αλλά ποτέ ως επιτήδειους ή απατεώνες ακόμη και αν υπήρξαν συντηρητικοί στις σχέσεις τους με τους συνανθρώπους τους κατόρθωσαν πάντα να εξελιχθούν να προωθηθούν και να επικρατήσουν. Απόλυτα νομοτελειακά της πνευματικής αναπηρίας του βλάκα είναι όχι μόνο η τάση του στην αγελοποίηση, όχι μόνο η προώθησή του «πλάτη με πλάτη» με τους ομοίους του, όχι μόνο η προσφυγή του στα πιο φθηνά μέσα της επιτηδειότητας, την προσφορά εύκολων και ανήθικων «εξυπηρετήσεων», την κολακεία, την έλλειψη αντίθετης γνώμης, αλλά και η συστηματική αποφυγή οποιασδήποτε σύγκρουσης και μάχης. Και όταν ακόμη ο βλάκας, με τη μορφή του επιτήδειου ή του απατεώνα, εξαναγκαστεί να δώσει μάχη, θα την δώσει χρησιμοποιώντας τα πνευματικώς ευκολότερα και συνεπώς ανηθικότερα όπλα: το ψεύδος, τη διαστροφή, τη ραδιουργία και τη συκοφαντία. Από αυτό προκύπτει το ακλόνητο δόγμα : και η ανηθικότητα είναι αποκλειστικό προνόμιο των βλακών.

Πηγή: https://www.voria.gr/article/i-terastia-kinoniki-simasia-ton-vlakon-ston-sigchrono-vio