Το ανιαρό πανηγύρι των Βρετανών

 Του Κωστή Γεωργίου

Χωράφια και πρασινάδες, χαρές και τραγούδια, ο Σαίξπηρ περιφερόμενος ως τελάλης επαρχιακού θιάσου να απαγγέλει  αποσπάσματα που ουδείς ήταν σε θέση να καταλάβει, καμινάδες και μπουλούκια τσιφλικάδων που περιφέρονταν  χαζοχαρούμενοι με τα ψηλά αποκριάτικα καπέλα τους εδώ και κει, παρατηρώντας αποχαυνωμένοι το “θαύμα” του Αγγλικού μεγαλείου και της κραταιάς αυτοκρατορίας.

Πιο κει κορίτσια-πολλά κορίτσια, μαζί με αγόρια-πολλά αγόρια, “σβουρλίζονταν”  σε τρελούς χορευτικούς ρυθμούς που μας έκαναν να αισθανόμαστε χαλαροί και άνετοι και σαν κομμάτι των γυρισμάτων της ταινίας “ Ο πυρετός του Σαββατόβραδου” με τον Τζον Τραβόλτα.
Όλοι ήταν εκεί , σε πλήρη ανάπτυξη και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό και ποσότητα που δεν χωρούσαν άλλοι, χαρακτηριστικό σημάδι έλλειψης μέτρου!

Ο Μίστερ Μπίν, που με το περιώνυμο καυστικό αγγλικό του χιούμορ κατέγραψε με μια μόνο κίνηση του δαχτύλου του τη βαθιά ρηχότητα των συμπατριωτών του και την απαξίωση τους σε ό,τι δεν είναι αγγλικό, ενώ αστείες γριούλες με αμήχανες και ανούσιες κινήσεις των κεφαλών τους καταδείκνυαν με μοναδικό και αναμφισβήτητο τρόπο  την ανεπαρκή κινησιολογική διαχείριση του πλήθους των κομπάρσων.

Παρακάτω, δεκάδες Μαίρη Πόπινς προσγειώνονταν  από τον -μονίμως σκοτεινό και βροχερό- ουρανό του Λονδίνου, εμπλουτίζοντας την κιτς σαλάτα του Ολυμπιακού σόου.  Ο Χάρυ Πότερ, τα 101 σκυλιά της Δαλματίας, δεκάδες λευκά κρεβάτια με γαλακτερές και αφράτες θειούλες συνέχιζαν να ξετυλίγουν το μεγαλείο της πατρίδας, σκορπίζοντας απλόχερα την “ανωτερότητα”  και τη “μεγαλοσύνη” του πιο σνομπ λαού του  πλανήτη.

Εκεί που δάκρυσα από  τα γέλια, ήταν η εμφάνιση της βασίλισσας στο πλευρό του Τζέιμς Μπόντ. Εδώ το κιτς και η αμηχανία του μοναδικού και ανεκδιήγητου ΝΤΑΝΙ ΜΠΟΙΛ χτύπησε κόκκινα. Του αξίζει όντως ο τίτλος του Σερ και ίσως του βασιλιά του ΚΙΤΣ ακόμη περισσότερο.
Θεέ και κύριε, αναφωνούσα κάθε λεπτό, πόση ακόμη κακογουστιά; Αντικειμενικά η “τελετή” της έναρξης έμοιαζε με βαρέλι δίχως πάτο, γεγονός που μου θύμισε το δικό μας δράμα.  Επρόκειτο για ένα βαθιά ανιαρό και παιδαριώδες φαντασμαγορικό πανηγύρι, απευθυνόμενο αποκλειστικά και μόνο στο Βρετανικό κοινό. Μια “ωδή” στη ρηχότητα και την ξιπασιά ενός έθνους. Ένα σόου που έμοιαζε σαν προβολή βιντεοκλιπ  που είχε χάσει τελείως το κυρίως θέμα.

Και πιο κει, ένας λαός χαμένος και “αλλήθωρος” να παραληρεί  μαζί με τις “έγκριτες” και διεθνούς κύρους Βρετανικές εφημερίδες, δοξάζοντας το τίποτα και κάνοντας φλάμπουρο το κενό, το ρηχό και το ανούσιο. Ένας λαός πάσχων από ομαδικό κοινωνικό “ΒΕΡΤΙΓΚΟ”, τη γνωστή ασθένεια των πιλότων που ενώ αισθάνονται ότι ανεβαίνουν στα ουράνια,  στην πραγματικότητα βυθίζονται στο κενό. Ένα “τσίρκο” χρηματοδοτούμενο από νεόπλουτους χασάπηδες, που όνειρο της ζωής τους είναι να μπουν στη σόου μπίζ. Ένα αργόσυρτο αμήχανο βιντεοκλίπ χωρίς όρια και ρυθμό, ένα    εσωστρεφές και σνομπίστικο EVENT που όμως, πιστεύω, θα επιστρέψει ως μπούμερανγκ  και θα καταλήξει βαριά στις κεφαλές τους στο πεδίο της ιστορίας.

Η φιλοσοφία του FISH AND CHIPS οδηγεί την αισθητική του πλανήτη. Αυτοί θα ταίριαζε να είναι οι υπέρτιτλοι  των Βρετανικών εφημερίδων. Αυτή η   γκροτέσκα περηφάνια φουσκώνει τα στήθη των Άγγλων που καθοδηγούμενοι παράλληλα και από τις ¨έγκυρες” φυλλάδες τους πίστεψαν μαζί με αυτές ότι δημιούργησαν κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο. ΒΕΡΤΙΓΚΟ και πάλι ΒΕΡΤΙΓΚΟ και πιο κάτω περισσότερο  ΒΕΡΤΙΓΚΟ. Και ο κύριος Ρογκ, ναι εκείνος ο “ΕΦΚΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΕΛΛΑΝΤΑ  ΕΦΚΑΡΙΣΤΟΥΜΕ  ΑΤΙΝΑ”, μετά πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ξέχασε την γενέτειρα  και την ιδέα των Ολυμπιακών αγώνων,εκτός και αν πάσχει από αλτζχάιμερ, ή αν κάποιος, κάπου, κάποτε  του έδωσε λανθασμένες πληροφορίες. Μας οδήγησαν στη φωτιά και το χάος και τώρα απαιτούν να τα καταργήσουν όλα. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ, που δείχνει να τους πληγώνει και  τους κάνει να φαίνονται ΝΑΝΟΙ.

Πηγή: http://www.enikos.gr