Γιατί είμαστε αδρανείς;

 Γράφει η ΑΝΤΙΓΟΝΗ.
Θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα προς άπαντες τους επισκέπτες. Ένα ερώτημα που η απάντησή του θα μας βγάλει, ελπίζω, από το σκόπελο της ανάγκης να πράξουμε και της ταυτόχρονης αδυναμίας που είναι λογικό να μας κάνει να νιώθουμε η ανθρώπινη φύση μας.
Τι μας καθιστά αδρανείς; Τι από όσα συμβαίνουν γύρω μας, στη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στην κοινωνία μας, δηλητηριάζει το μυαλό μας; Τελικά τι μας επιβάλλουν που στερεί την ελευθερία μας, που μας εγκλωβίζει στο "σκοτεινό" matrix;
Η ελευθερία αποτελεί Ιδέα, από τις πιο σπουδαίες, και σαν τέτοια δεν είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή με τις αισθήσεις παρά μόνο με τη λογική, με αυτό το πολύτιμο δώρο του θεού στην ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι όμως θεωρούν ευκολότερο και κάποιες φορές αποτελεσματικότερο να αντιλαμβάνονται και να εξηγούν τον κόσμο με τις αισθήσεις. Είναι λιγότερο μοχθηρό και αμεσότερο. Επομένως αυτοί που κυριαρχούν επιχειρούν κάτι πολύ απλό: να μας κάνουν να πιστέψουμε πως είμαστε ελεύθεροι. Στην πραγματικότητα όμως να είμαστε δέσμιοι όσων εκείνοι τεχνηέντως μας επιβάλλουν. Πολλοί άνθρωποι σήμερα εντοπίζουν την ανελευθερία σε άλλους ανθρώπους που ζουν κάτω από απολυταρχικά καθεστώτα στα οποία δεν είναι νομοθετικά κατοχυρωμένα τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ όταν μιλούν για τον εαυτό τους φαίνεται να πιστεύουν πως η συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους από το κράτος είναι αρκετή για να τους κάνει να πιστεύουν και τελικά να επαναπαυτούν στην ψευδεπίγραφη ελευθερία που τους εγγυάται το σύνταγμα.
Για να αφυπνιστούμε και να βγούμε από τη χρυσή φυλακή μας χρειάζεται πριν από όλα να συνειδητοποιήσουμε τους τρόπους και τα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους επικυρίαρχους για να μας οδηγούν στην πλάνη. Η συνειδητοποίηση αυτών είναι το απαραίτητο πρώτο βήμα που κάνει ο έγκλειστος για να ανέλθει -όχι άκοπα- στο φως της αλήθειας. Αφού το καταφέρει και αφού αποκτήσει ένα υψηλότερο επίπεδο γνώσης και συνειδητότητας, τότε οφείλει να συνδράμει και τις προσπάθειες των άλλων ανθρώπων. Άρα η πορεία είναι ατομική αλλά το συλλογικό όφελος και η προσφορά προς έτερον αναγκαία.
Τι μας καθιστά λοιπόν δέσμιους, καθηλωμένους και αδύναμους να πράξουμε; Πώς το επιτυγχάνουν;
1) Η κυριαρχία της εικόνας. Η εικόνα ατροφεί το μυαλό και τη φαντασία, νεκρώνει τη σκέψη και αποχαυνώνει την όραση. Η εικόνα είναι έτοιμη, άρα δεν απαιτεί από εμάς τίποτα, παρά μόνο τη θέαση, ούτε καν την επεξεργασία.
2) Η επικράτηση ψευτο-διλημμάτων. Το γνωστό διαίρει και βασίλευε. Ειδικά η ελληνική ιστορία βρίθει από παραδείγματα σε διάφορες ιστορικές εποχές κατά τις οποίες ο ελληνικός λαός ήταν διχασμένος και πολωμένος ανίκανος να δει και να καταλάβει την αλήθεια.
3) Η υπέρ-πληροφόρηση που στην εποχή μας αντικατέστησε την απόκρυψη πληροφοριών. Επειδή το να αποσιωπηθούν σήμερα οι πληροφορίες είναι σχεδόν αδύνατον, εφαρμόζουν την τεχνική της μετάδοσης υπερβολικά πολλών πληροφοριών και μάλιστα συγκεχυμένες και ανολοκλήρωτες καθώς προβάλλονται έχουν διπλό αποτέλεσμα: αφενός ο δέκτης συγκρατεί μόνο μέρος αυτών το οποίο τάχιστα ξεχνά γιατί κάτι άλλο ακούει το επόμενο λεπτό και αφετέρου αυτό που μένει είναι η εντύπωση του χάους στο οποίο και προφανώς ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος μόνος του να βάλει τάξη.
4) Η υλική ευμάρεια. Το ανελέητο και ατέρμονο κυνηγητό του χρήματος. Η θεοποίησή του. Με άλλα λόγια η σκόπιμη υποταγή του ανθρώπου στη σάρκα, στα πάθη και στις επιθυμίες. Το επιθυμητικόν επιβάλλεται στο λογιστικόν μέρος της ψυχής. Ο άνθρωπος ζει για να καταναλώνει άμετρα και άσκοπα. Η σκέψη του κατακλύζεται μόνο από υλικές επιδιώξεις οι οποίες γίνονται σκοπός και τρόπος ζωής.
5) Η αντικατάσταση της αγάπης και της ψυχικής και σωματικής αφιέρωσης σε έναν άνθρωπο με τη σεξουαλική απελευθέρωση. Ο παν-ηδονισμός "λέρωσε" την ψυχή και τη σκέψη, αποδόμησε το ήθος και υπέταξε τον άνθρωπο στα ένστικτά του.

Σαφώς και σκοπός μου δεν είναι να ηθικολογήσω. Το μόνο που θέλω είναι να προβληματίσω όλους, ώστε ο καθένας να βρει τον τρόπο να αρνηθεί να γίνει μέλος αυτού του πλέγματος διαμορφώνοντας τη ζωή του με τρόπο που θα τους χαλάει τα σχέδια.
Αντιγόνη.