ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Γράφει ο Λύκιος.

Ως γνωστόν, οι αρχαίοι Έλληνες αναζητούσαν το ιδανικό πολίτευμα, που θα εξασφάλιζε την δικαιότερη, αρμονικότερη και ειρηνικότερη κοινωνία.
Οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι περιέγραψαν το ιδανικό πολίτευμα, όπως θα έπρεπε να αποτελεί στόχο κάθε κοινωνίας διαχρονικά.

Ωστόσο, οι ανθρώπινες κοινωνίες πάσχουν από τα εγγενή τους ελαττώματα, τα οποία οφείλονται στην ανθρώπινη φύση. Η ιδιοτέλεια, το μίσος, η ζηλοφθονία, η φιλοδοξία, η αρχομανία και άλλα ανθρώπινα ελαττώματα, δεν επιτρέπουν σε καμία κοινωνία να τα υπερβεί συλλογικά και να πραγματώσει την «ιδανική πολιτεία».

Ασφαλώς οι φιλόσοφοι γνωρίζοντας το ανέφικτο της θεωρίας, επέμειναν να διαδίδουν την ιδανική ιδέα, ώστε να αποτελεί διαχρονικό Φάρο και να πορεύονται οι κοινωνίες, στον ορθό δρόμο.
Η επινόηση της δημοκρατίας, υπήρξε η πλέον εφαρμόσιμη εκδοχή της ιδανικής πολιτείας, που καταφέρνει να ισορροπεί μεταξύ δικαίου (ιδεατό) και ιδιοτέλειας (πρακτέο).


Κανένα πολίτευμα δεν είναι δίκαιο και ωφέλιμο για μια κοινωνία, αν οι ασκούντες την εξουσία διακατέχονται από ιδιοτέλεια και ηθικό-αξιακό έλλειμμα.
Για να προκύψουν όμως άνθρωποι που θα ασκούν συνετή, δίκαιη και ωφέλιμη εξουσία, θα πρέπει να προέρχονται από μια κοινωνία που να τους έχει γαλουχήσει με αυτές τις αξίες.

Στην αρχαιότητα, υπήρξαν οι κοινωνίες που γαλούχησαν ολόκληρες γενιές, με τις ηθικές αξίες που η δημοκρατία μπόρεσε να αξιοποιήσει και να επιτύχει μια αρκετά δίκαιη (συγκριτικά με την εποχή της) πολιτεία, ενώ αποτέλεσε το καλύτερο πολιτικό σύστημα όλων των εποχών, για το μέλλον της ανθρωπότητας.


Δυστυχώς η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, επωμιζόμενη τα μεγάλα βάρη του ιστορικού της παρελθόντος (ρωμαϊκή και οθωμανική περίοδος), απώλεσε τις ηθικές αξίες που κάποτε την ανέδειξαν ως κορωνίδα του παγκόσμιου πολιτισμού και δεν μπορεί πλέον να ανακτήσει τα παλιά της μεγαλεία.


Στην σκιά του παρελθόντος της, η σύγχρονη Ελλάδα δυσφημεί τα όσα οι προπάτορες μεγαλούργησαν και στρεβλώνει, απαξιώνει και ακυρώνει τον μεγαλύτερο πολιτισμό που καταγράφηκε στην ανθρώπινη ιστορία.


Σήμερα, η εικόνα της ελληνικής πολιτείας είναι μια υποκριτική και ψευδεπίγραφη δημοκρατία, η οποία απέχει μακράν της δημοκρατικής ιδέας στην πράξη.
Ενώ δηλαδή θεωρητικά φαίνεται να τηρούνται οι αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος, στην εφαρμογή τους, καταστρατηγούνται μία προς μία, όλες οι αρχές που το διέπουν.


Ας δούμε ποιες δημοκρατικές αξίες, ακυρώνονται στην πράξη της λεγόμενης «Ελληνικής Δημοκρατίας».


1) Διάκριση των εξουσιών.

Η δημοκρατία ως ιδέα, προκρίνει τον πλουραλισμό σε σχέση με τον μονισμό. Κατ’ επέκταση, οι εξουσίες πρέπει να είναι ανεξάρτητες και να συνεργάζονται ισότιμα, για το κοινό συμφέρον, χωρίς να χάνουν την αυτοτέλεια του χαρακτήρα τους.

Συνεπώς οι τρεις εξουσίες (Νομοθετική-Δικαστική-Εκτελεστική), πρέπει να είναι αυτόνομες χωρίς δηλαδή να συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο, για να μην δημιουργούνται εξαρτήσεις και επιδράσεις. Το μόνο σημείο στο οποίο συναντώνται, είναι ο έλεγχος του Ανώτατου Άρχοντα της πολιτείας, δηλαδή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος εγγυάται για την ανεξαρτησία τους, ως ρυθμιστής του πολιτεύματος.

Αν και το Σύνταγμα διακηρύττει την ανεξαρτησία των τριών εξουσιών, στην πορεία την ακυρώνει. Ας το δούμε γιατί:

Η ανεξαρτησία των τριών εξουσιών, απαιτεί την ύπαρξη τριών ηγητόρων οι οποίοι θα αναδεικνύονται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες,

-για την μεν «εκτελεστική εξουσία» ηγήτορας είναι ο Πρωθυπουργός ο οποίος ηγείται του πλειοψηφούντος κόμματος που προέκυψε με εθνικές εκλογές.

-για την «δικαστική εξουσία» ηγήτορας είναι ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, ο οποίος πρέπει να αναδεικνύεται μέσα από την ιεραρχία και την ψηφοφορία του Σώματος των Δικαστών

-και για την «νομοθετική εξουσία», ηγήτορας είναι ο Πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος θα πρέπει να ψηφίζεται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, από την ολομέλεια της Βουλής.

Βλέπουμε τρείς διαφορετικές και ανεξάρτητες διαδικασίες ανάδειξης των ηγητόρων, σε μια δημοκρατία.

Στην ελληνική πραγματικότητα, ο Πρωθυπουργός επισκιάζει με την εξουσία του και τις τρεις «ανεξάρτητες» εξουσίες, αφού μέσω της εκτελεστικής εξουσίας που διαθέτει, επεμβαίνει δραστικά στις άλλες δυο:

α) Διορίζει υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος καθίσταται «πολιτικός προϊστάμενος» των δικαστών, αποφασίζει για την εξέλιξη της ιεραρχίας στην Δικαιοσύνη και ασφαλώς για τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, καταργώντας κάθε διαφάνεια και δυνατότητα αυτονομίας στο Δικαστικό Σώμα. Διορίζει επίσης υπουργό Δημόσιας Τάξης, ο οποίος καθίσταται «πολιτικός προϊστάμενος» της Αστυνομίας, η οποία σύμφωνα με το Σύνταγμα και τις αρχές μιας Δημοκρατίας, κανονικά ελέγχεται και κατευθύνεται από την δικαστική και όχι από την εκτελεστική εξουσία, ώστε να διασφαλίζεται ότι υπηρετεί το Νόμο και όχι τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές.

β) Διορίζει Πρόεδρο της Βουλής, εκμεταλλευόμενος την κυβερνητική πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, δηλαδή επιβάλλει το πρόσωπο, μέσω της επιβολής του στους πλειοψηφούντες βουλευτές του κόμματός του. Άρα ο Πρόεδρος της Βουλής, είναι η προσωπική επιλογή του Πρωθυπουργού.

γ) Διορίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προκρίνοντας πρόσωπο της δικής του επιλογής, η εκλογή του οποίου διασφαλίζεται από την κυβερνητική πλειοψηφία της Βουλής.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι ο Πρωθυπουργός στην πράξη, επιβάλλεται με απόλυτο τρόπο και στις τρείς εξουσίες, καθιστώντας ηγήτορες πρόσωπα της δικής του επιλογής, που βεβαίως υπηρετούν τις δικές του πολιτικές αποφάσεις.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με τους Συνταγματικούς περιορισμούς που διέπουν τον ρόλο του, καθίσταται διακοσμητικό στοιχείο χωρίς καμία δραστική εξουσία ή δυνατότητα παρέμβασης, ακόμη και όταν απειλείται η συνταγματική τάξη. Για οτιδήποτε, απαιτείται η κυβερνητική συναίνεση, δηλαδή η έγκριση του Πρωθυπουργού.

Έτσι, είναι προφανές ότι ο Πρωθυπουργός είναι στην ουσία ο απόλυτος Άρχων του πολιτεύματος, ο οποίος συγκεντρώνει στα χέρια του όλες τις εξουσίες της πολιτείας, χωρίς να έχει την δυνατότητα ελέγχου του, κανείς!


2) Κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του λαού (αντιπροσωπευτική δημοκρατία)

Με την πρόφαση ότι ο λαός με την ψήφο του έδωσε την εξουσία στην κυβέρνηση να ασκήσει την εξουσία για τέσσερα χρόνια και συνεπώς εμπιστεύεται κάθε κίνηση ή επιλογή της, ο εκάστοτε Πρωθυπουργός ασκεί με καταχρηστικό και εξόχως αντιδημοκρατικό τρόπο, την απόλυτη μοναρχία του για τέσσερα χρόνια.


Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την υλοποίηση των πολιτικών του αποφάσεων, ακόμη και όταν εξυπηρετούν ιδιοτελείς σκοπούς και εξυπηρέτηση ολιγαρχικών συμφερόντων των ευνοουμένων του, από τον επιχειρηματικό κόσμο (που τον χρηματοδοτεί για αυτό τον σκοπό), το ιδεολογικό-κομματικό του περιβάλλον, τους παράγοντες του εξωτερικού ή ακόμη και τις προσωπικές του επιθυμίες.

Οποιαδήποτε επιθυμία του, μετατρέπεται σε νόμο, αφού εισέρχεται ως νομοσχέδιο προς ψήφιση στην Βουλή και με την «κομματική πειθαρχία», επιβάλλει την υπερψήφισή του από το σύνολο των βουλευτών του κόμματός του.

Η αρχή της εκπροσώπησης (έμμεση δημοκρατία) του λαού, από τους αντιπροσώπους του μέσα στην Βουλή, στην πράξη καταργείται.

Ο κάθε αρχηγός κόμματος επικαλείται την «κομματική πειθαρχία», επιβάλλοντας την ψήφο των βουλευτών. Καταργεί στην πράξη την ελευθερία της ψήφου των βουλευτών, που υποτίθεται εκπροσωπούν τα συμφέροντα των κατά τόπους ψηφοφόρων τους, καθιστώντας τους άβουλους υπηρέτες του κόμματος, δηλαδή των αποφάσεων των αρχηγών τους. Ο βουλευτής εκβιάζεται πως αν δεν πειθαρχήσει, θα διαγραφεί από το κόμμα.

Ο λαός που ψηφίζει βουλευτές που εμπιστεύεται ως ικανούς εκπροσώπους του, εξαπατάται, διότι στην πραγματικότητα ψηφίζει μια πειθήνια βουλευτική έδρα, που ενισχύει την δύναμη του κόμματος στη Βουλή και όχι έναν αντιπρόσωπό του, που θα κρίνει κατά περίπτωση τα νομοσχέδια και θα τα στηρίξει ή θα τα απορρίψει, αν αυτά αντιστρατεύονται τα συμφέροντά του.

Η μη δημοκρατική εκπροσώπηση του λαού στην Βουλή, αποδεικνύεται και από ένα άλλο στοιχείο, την «ενισχυμένη αναλογική», η οποία χαρίζει ως μπόνους 30 ή και 50 έδρες στο πλειοψηφών κόμμα, ώστε να καταλάβει την πλειοψηφία των εδρών και να υπερψηφίζει οποιοδήποτε νομοσχέδιο εισάγει προς ψήφιση.

Με αυτή την πράξη, δύναται να κυβερνά μια κυβέρνηση μειοψηφίας, δηλαδή ακόμη και του 35% στις εθνικές εκλογές, αφού οι έδρες που υπολείπονται, χαρίζονται ώστε να κυβερνά «απερίσπαστη», δήθεν για να αποφευχθούν φαινόμενα «ακυβερνησίας»…

Η παραδοξότητα της ελληνικής “Δημοκρατίας” που δεν έχει πραγματική εκπροσώπηση του λαού στη Βουλή, συνεχίζεται με την “εκλογή” βουλευτών που δεν θα λάβουν ούτε μια ψήφο, επειδή είναι επιλογή του Πρωθυπουργού (και κάθε αρχηγού κόμματος). Το παράλογο αυτό, συμβαίνει με τον θεσμό του “βουλευτή επικρατείας” δηλαδή ενός υποψηφίου βουλευτή, που θα χριστεί τέτοιος δίχως να λάβει ψήφους!


3) Ασυλία βουλευτών και υπουργών

Ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο της ελληνικής “Δημοκρατίας” είναι ότι ο κάθε πολιτικός μπορεί να παραβιάζει όλους τους Συνταγματικούς νόμους, αλλά και κάθε άλλο νόμο κατά την περίοδο της βουλευτικής ή υπουργικής του θητείας, χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη, εκτός και αν η Βουλή εγκρίνει την ποινική του δίωξη! Ασφαλώς η Βουλή, σχεδόν ποτέ δεν την εγκρίνει προστατεύοντάς τους, εκτός από τις περιπτώσεις που ζητείται η δίωξη για βουλευτές της ακροδεξιάς πτέρυγας, όταν αυτή τύχει να εκπροσωπείται στο Κοινοβούλιο.

Η βουλευτική και η υπουργική ασυλία, το ακαταδίωκτο δηλαδή, υποτίθεται ότι εξυπηρετεί την ελευθερία τους να πράττουν πολιτικώς χωρίς να φοβούνται την Δικαιοσύνη, μια ιδέα που ξεκίνησε στην Αγγλία πριν από αιώνες, όταν ο βασιλιάς μπορούσε να ασκήσει την μήνη του σε βάρος των τότε βουλευτών. Ωστόσο η Ελλάδα δεν έχει βασιλιά που να αυθαιρετεί με απολυταρχικό τρόπο, αλλά θεσμική Δικαιοσύνη η οποία υπηρετεί την νομιμότητα και την συνταγματικότητα, έννοιες που δεν επιτρέπουν καμία εξαίρεση, αφού “όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο”, όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Συνεπώς κανείς πολιτικός δεν δικαιούται να παραβιάζει τους νόμους και το Σύνταγμα, χωρίς να λογοδοτεί στην Δικαιοσύνη, όπως κάθε Έλληνας πολίτης (πόσο μάλλον αυτός που πρέπει να σέβεται και να προστατεύει τον νόμο που ο ίδιος υποτίθεται υπηρετεί). Σε μια πραγματική δημοκρατία, ο πολιτικός ελέγχεται διαρκώς από την Δικαιοσύνη, ώστε να μην μπορεί να αυθαιρετεί σεβάρος του κράτους, των πολιτών και του Συντάγματος. Ακόμη και ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ (πλανητάρχης), λογοδοτεί και για τα πιο μικρά πλημμελήματα, σε δημοτικό δικαστή!

Στην ελληνική πραγματικότητα, οι πολιτικοί όχι μόνο αυθαιρετούν και παραβιάζουν κατάφωρα και προκλητικά το Σύνταγμα και τους νόμους, αλλά ουδεμία ευθύνη αναλαμβάνουν και ουδεμία ευθιξία δείχνουν, όταν αποδειχθεί η ανικανότητα και η εγκληματική τους δράση, σε βάρος της πολιτείας.


Κάποιοι απ΄αυτούς μάλιστα, απαιτούν με περισσό θράσσος να διατηρήσουν την ασυλία τους, ακόμη και μετά την πολιτική τους δράση, όταν βρεθούν αντιμέτωποι με κατηγορίες που αρνούνται.


4) Συνταγματικό δικαστήριο

Ένα ακόμη στοιχείο που καταδεικνύει την έλλειψη δημοκρατίας, είναι η έλλειψη συνταγματικού δικαστηρίου, το οποίο θα κρίνει αυτεπάγγελτα την συνταγματικότητα των νόμων.

Οι πολιτικοί δεν επιθυμούν την ύπαρξη δικαστικού ελέγχου για τους νόμους που κατασκευάζουν, ακριβώς διότι γνωρίζουν ότι παραβιάζουν τις διατάξεις του Συντάγματος. Δεν θέλουν εμπόδια στην ενάσκηση των πολιτικών τους, δείχνοντας έτσι ότι ο σκοπός τους δεν είναι να κυβερνούν δίκαια και σύννομα, αλλά αυταρχικά, καταχρηστικά και αυθαίρετα.


5) Επιλεκτική δυσανεξία σε ιδεολογίες

Μέσα στην υποκριτική αντίληψη περί δημοκρατίας των πολιτικών μας, είναι και η διακριτή συμπεριφορά απέναντι στα κομματικά άκρα. Ενώ δηλαδή ανέχονται, σέβονται και αποδέχονται στα κοινοβουλευτικά έδρανα τους βουλευτές του ΚΚΕ, δηλαδή τον εκπρόσωπο της ακροαριστερής πολιτικής ιδεολογίας, αντιδρούν εντελώς αντίθετα στο κόμμα της Χρυσής Αυγής, η οποία εκπροσωπεί την ακροδεξιά πολιτική ιδεολογία. Αν και τα δυο άκρα δηλώνουν εχθροί της δημοκρατίας, το μεν ΚΚΕ διακηρύττει την κατάργηση της αστικής δημοκρατίας και την βίαιη επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, οπαδοί του Σταλινικού αιματηρού καθεστώτος, η δε Χρυσή Αυγή, την κατάργηση της δημοκρατίας και την επιβολή μιας εθνικιστικής ή νεοναζιστικής δικτατορίας, παρόλα αυτά το ΚΚΕ θεωρείται ότι ανήκει στο “συνταγματικό τόξο”, ενώ η Χ.Α. εκτός!


Ασφαλώς αυτή η διάκριση δεν έχει ίχνος δημοκρατικής λογικής, η οποία αποδέχεται οποιαδήποτε ιδεολογική και πολιτική άποψη, δίνοντας ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα, ακόμη και σε αυτούς που εναντιώνονται σε αυτήν, χωρίς καμία διάκριση. Έχει δικαίωμα να παραπέμψει στην δικαιοσύνη μόνο παράνομες πράξεις και όχι βεβαίως ιδέες, πόσο μάλλον όταν αυτές εκπροσωπούν μερίδα των πολιτών και μάλιστα με σημαντικό ποσοστό.

Με το ίδιο αντιδημοκρατικό σκεπτικό, όλοι οι υποκρινόμενοι τους “δημοκράτες”, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, δίνουν λόγο μόνο σε αυτούς που θεωρούν ομοϊδεάτες ή ακίνδυνους, για τα δικά τους συμφέροντα. Φτάνουν δε στην παράκρουση, βουλευτές να διακυρήττουν ως καλή την αριστερή βία και κακή την δεξιά!


Βλέπουμε λοιπόν, πως η “Ελληνική Δημοκρατία” είναι μόνο κατ΄όνομα δημοκρατία, αφού δεν φέρει κανένα στοιχείο σεβασμού στις δημοκρατικές αρχές και αξίες κατά την εφαρμογή της.
Η πολιτική πρακτική που ασκείται στην Ελλάδα, έχει όλα τα στοιχεία της ολιγαρχίας, ακόμη και της μοναρχίας.

Οι πολιτικοί, έχουν επινοήσει μηχανισμούς που τους επιτρέπουν να αυθαιρετούν, να εξαπατούν τον λαό, να κερδοσκοπούν και να ζημιώνουν παντοιοτρόπως την πατρίδα, χωρίς να μπορεί κάποιος μηχανισμός να τους εμποδίσει.

Η οργάνωση του κράτους, θυμίζει τρόπο δράσης οργανωμένης εγκληματικής ομάδας (Μαφίας). Ο φόβος της εκδίκησης, της εξόντωσης και του ξεβολέματος, επιβάλλει την “Ομερτά”, δηλαδή την ένοχη σιωπή, την ανοχή και την συγκάλυψη των παρανομιών που διαπράττονται από συναδέλφους, στον πολιτικό και τον δημόσιο τομέα.

Οι πολίτες αναγκάζονται να δέχονται και να προσαρμόζονται στις παράνομες πρακτικές αυτής της Μαφίας, λαδώνοντας, πληρώνοντας, καλύπτοντας και συναινώντας σε παράνομες πράξεις, αρκεί να βολέψουν κάπως και το δικό τους συμφέρον.

ΛΥΚΙΟΣ.