Η επανάσταση είναι μέσα σου αλλά καθυστερείς να την
αναλάβεις.
Νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις την κοινωνία αν δεν αλλάξεις πρώτα τον τρόπο που σκέφτεσαι για αυτήν; Νομίζεις ότι μπορεί πραγματικά να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη αν δεν υπάρξει πρώτα ατομική ευθύνη; Νομίζεις ότι οι διάφορες πτυχές, τομείς, ρόλοι της ζωής σου είναι ανεξάρτητοι από την «επανάσταση» που θέλεις να κάνεις. Αλλά όλα, τα πάντα είναι απόλυτα συνδεδεμένα και σχετικά.
Δεν πείθουμε με τα λόγια μας, πολλές φορές ούτε με τις πράξεις μας. Γιατί; Γιατί τα λόγια σου δεν τα ακούνε όσοι δεν θέλουν να ακούσουν. Ακούμε αυτά που ήδη ξέρουμε. Τις πράξεις σου θα τις κρίνουν όπως συμφέρει τη «γνώση» που νομίζουν πως έχουν. Πώς αλλιώς θα δικαιολογήσουν την αμετανόητη στάση τους;
Τότε τι κάνουμε; Αλλάζουμε εμείς! Επιλέγουμε να ζούμε εμείς σύμφωνα με τη συνείδησή μας, σύμφωνα με τις ανώτερες αρχές μας, τα ιδανικά μας, χωρίς να μετράμε όφελος ή κόστος...
Αλλά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό αν δεν έχεις αλλάξει ΠΡΩΤΑ τον ΤΡΟΠΟ που σκέφτεσαι.
Ο μεγαλύτερος εχθρός σου, κι ας μην το ξέρεις, είναι ο ίδιος σου ο νους, ΕΠΕΙΔΗ δεν τον ξέρεις. Επειδή δεν ξέρεις πώς σκέφτεσαι, τι προκαλεί τις σκέψεις σου, επειδή προσπαθείς αλλά δεν καταφέρνεις να ελέγχεις τα συναισθήματά σου, επειδή βρίσκεσαι εντελώς στο έλεος του νου σου…. Ακόμα κι αν τον έχεις εκπαιδεύσει να είναι ολιγαρκής, ταπεινός, συγκαταβατικός. Άλλα σκέφτεσαι, άλλα θέλεις κι άλλα κάνεις.
Νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις την κοινωνία αν δεν αλλάξεις πρώτα τον τρόπο που σκέφτεσαι για αυτήν; Νομίζεις ότι μπορεί πραγματικά να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη αν δεν υπάρξει πρώτα ατομική ευθύνη; Νομίζεις ότι οι διάφορες πτυχές, τομείς, ρόλοι της ζωής σου είναι ανεξάρτητοι από την «επανάσταση» που θέλεις να κάνεις. Αλλά όλα, τα πάντα είναι απόλυτα συνδεδεμένα και σχετικά.
Δεν πείθουμε με τα λόγια μας, πολλές φορές ούτε με τις πράξεις μας. Γιατί; Γιατί τα λόγια σου δεν τα ακούνε όσοι δεν θέλουν να ακούσουν. Ακούμε αυτά που ήδη ξέρουμε. Τις πράξεις σου θα τις κρίνουν όπως συμφέρει τη «γνώση» που νομίζουν πως έχουν. Πώς αλλιώς θα δικαιολογήσουν την αμετανόητη στάση τους;
Τότε τι κάνουμε; Αλλάζουμε εμείς! Επιλέγουμε να ζούμε εμείς σύμφωνα με τη συνείδησή μας, σύμφωνα με τις ανώτερες αρχές μας, τα ιδανικά μας, χωρίς να μετράμε όφελος ή κόστος...
Αλλά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό αν δεν έχεις αλλάξει ΠΡΩΤΑ τον ΤΡΟΠΟ που σκέφτεσαι.
Ο μεγαλύτερος εχθρός σου, κι ας μην το ξέρεις, είναι ο ίδιος σου ο νους, ΕΠΕΙΔΗ δεν τον ξέρεις. Επειδή δεν ξέρεις πώς σκέφτεσαι, τι προκαλεί τις σκέψεις σου, επειδή προσπαθείς αλλά δεν καταφέρνεις να ελέγχεις τα συναισθήματά σου, επειδή βρίσκεσαι εντελώς στο έλεος του νου σου…. Ακόμα κι αν τον έχεις εκπαιδεύσει να είναι ολιγαρκής, ταπεινός, συγκαταβατικός. Άλλα σκέφτεσαι, άλλα θέλεις κι άλλα κάνεις.
Γίνε ταπεινός πραγματικά, με την αληθινή σημασία της λέξης. Τόλμησε να δεις καθαρά και με ειλικρίνεια την ίδια σου τη ζωή, την καθημερινότητά σου, τον εαυτό σου. Δες τι σκέφτεσαι όλη μέρα… εκεί θα βρεις κρυμμένες τις πεποιθήσεις σου που συμβάλλουν τα μέγιστα σε αυτήν την κοινωνία που κατηγορείς και θέλεις να αλλάξεις. Δες τα συναισθήματά σου… εκεί θα βρεις κρυμμένες ανάγκες, επιθυμίες και τα πολλά εγώ που κρύβεις μέσα σου.
Ο προσηλυτισμός δεν λειτουργεί παρά μόνο για τους αδαείς και όσους θέλουν ακόμα να πλανούνται, να οδηγούνται από άλλους, να μην αναλαμβάνουν ευθύνη για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η πειθώ είναι ενέργεια αδυναμίας και αυτό-αμφισβήτησης που χρησιμοποιεί εξουσιαστικά τη δύναμη του λόγου που όμως είναι ξύλινος και συχνά ψεύτικος (ενώ φαίνεται φυσικά αληθινός και "τεκμηριωμένος").
Οι ομάδες σε παγιδεύουν σε μια ασφαλή κοινωνία ομοϊδεατών που όμως κοιμίζουν την εσωτερική σου φωνή και τα ερωτήματα του Εαυτού σου που φοβάσαι να αγγίξεις. Τα δράματα είναι στημένα, η πολιτική ένα παιχνίδι εντυπώσεων και εξουσίας που εσύ παρακολουθείς υπνωτισμένος πιστεύοντας ότι υπάρχει αλήθεια στην ψήφο σου.
Πού υπάρχει η αλήθεια; Τι πρέπει να κάνεις; Ποιον ν’ ακούσεις; Τι να πιστέψεις; Τι να επιλέξεις; Προς τα πού να κατευθυνθείς; Ενόσω δεν έχεις βρει τον τρόπο να βρίσκεις μέσα από τον Εαυτό σου αυτές τις απαντήσεις, θα εξακολουθείς να παρασύρεσαι, να παλεύεις επαναστάσεις άσκοπες, να φοβάσαι, να δυστυχείς… χωρίς να συνειδητοποιείς, πόσους και πόσα τραβάς μαζί σου, με την πεισματική άγνοιά σου.
Αν βάζεις ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ σε βάθρο… τότε πού στέκεσαι εσύ;
synthesieautou
Το κειμενο ειναι σωστο επι της αρχης και με βρισκει συμφωνο. Φαινεται πως εχει κατανοησει οσα λεει. Ειναι αλλο πραγμα ομως να επιτυχει να καταφερει να τα μεταφερει με το λογο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια παραδειγμα οταν λεει "Γίνε ταπεινός πραγματικά, με την αληθινή σημασία της λέξης. Τόλμησε να δεις καθαρά και με ειλικρίνεια την ίδια σου τη ζωή, την καθημερινότητά σου, τον εαυτό σου" ειναι ενα ζητημα ποιοι και ποσοι καταλαβαινουν σωστα αυτο που θελει να μεταφερει. Καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος, οποτε δεν μπορει να υπαρξει μια κοινη συμβουλη για ολους του τυπου "γινε πιο ταπεινος" ή για να πω κατι αλλο "γινε πιο ανδρειος" διοτι ο αλλος μπορει ηδη να ειναι υπερ το δεον θρασυς. Σε αυτον η συμβουλη θα ειναι "μην το παρακανεις".
Αρα οταν λεει "γινε ταπεινος πραγματικα" εγω θα το ακυρωσω αυτο, και θα πω απλα "γινε ειλικρινης με τον εαυτο σου και δες την πραγματικοτητα. Τιποτα αλλο δεν χρειαζεται να κανεις" Διοτι εαν εισαι ο Ντυσεζνέ και ανακαλυψεις την πενικιλινη δεν θα σου πω "Να εισαι ταπεινος". Θα σου πω "Να εισαι ειλικρινης". Εαν την ανακαλυψεις, ταπεινοφρων ή οχι, φωναξε τους παντες να γινει ενας κακος χαμος, να μαθευτει, να σωθουν ζωες. Και οχι να εισαι ταπεινος, να πεθανεις στην αφανεια, και να περιμενεουμε να ερθει καποιος Φλεμινγκ να την γνωστοποιησει.
Επανερχομαστε στην εννοια της ηθικης αρετης στην οποια επιζητουμε την μεσοτητα κατα τον μεγιστο Αριστοτελη (ποιος να διαφωνησει μαζι του;) και οχι την υπερβολη ή την ελλειψη. Εννοιες που παραμενουν παντελως αγνωστες στην ανθρωποτητα σημερα εκτος απο τους φιλοσοφους. Εχει χαθει η εννοια της ελλειψης. Παντα επιζητουμε το "πιο πολυ". Λαθος μας, και δυσκολο να το δουμε
Ελ Στοχαστης
"Τις πράξεις σου θα τις κρίνουν όπως συμφέρει τη «γνώση» που νομίζουν πως έχουν"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΜΑΣ "ΞΕΧΝΟΝΤΑΣ" ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕ ΜΕΡΟΣ ΕΝΟΣ ΟΛΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ(λαμβανοντας υποψη το καλο του συνολου). ΟΙ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.
"Ο μεγαλύτερος εχθρός σου, κι ας μην το ξέρεις, είναι ο ίδιος σου ο νους"
ΟΤΑΝ, ΟΠΩΣ ΑΝΕΦΕΡΕ ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ ΚΙ Ο ΛΥΚΙΟΣ, ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ νΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ Ο νΟΥΣ ΜΑΣ, ΔΥΣΧΕΡΑΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΚΙΝΕΙ ΤΟΝ νΟΥ.
"Άλλα σκέφτεσαι, άλλα θέλεις κι άλλα κάνεις"
ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΝΟΗΤΙΚΟΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΊΑ! ΌΝΤΩΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΜΟΝΙΑ ΣΚΕΨΕΩΝ-ΛΟΓΩΝ-ΠΡΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΜΕ. ΠΛΕΙΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΤΑΡΑΞΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΡΙΠΤΥΧΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΟΜΩΣ ΑΝ ΥΠΌΚΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΜΑΣ.
"...χωρίς να συνειδητοποιείς, πόσους και πόσα τραβάς μαζί σου, με την πεισματική άγνοιά σου"
Ε ΒΕΒΑΙΑ. ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΙΣ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ ΣΟΥ; ΤΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΔΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥ;
Γιατι καποιοι ισχυριζονται πως ολα ειναι Νους οταν δεν πρεπει να ταυτιζομαστε με τον νου μας; Ποσο διαφερει ο προσωπικος/ατομικος νους απο τον Ενα Δημιουργο Νου; Ποση αποσταση πρεπει να καλυψω για να πλησιάσω/χωρεσω την Σοφια του; Μηπως τοση αποσταση οσοι οι ανθρωποι/νοες γυρω μου που πρεπει να αγγιξω και να νιωσω σαν ενα με εμενα;
Αν και κομματακι ουτοπικο αυτο..η ταση κανει τη διαφορα.
ΕΛΕΝΗ ΦΕΝ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΙΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΡΚΤΟΥΡΟΣ
Ωχ !
ΔιαγραφήΣυναγερμος Αρκτουρε, σκορπιων σκεψεων!
Θελουν συμμαζεμα ε; Κατι θα κανουμε. Παρακατω...
Καλημερα.
Υ.Γ. Pit Zenk, παρε αδεια γιατι παραηπια στην υγεια σου συμφωνα με τον Αρκτουρο! Χαχαχα!
Αγαπητε Αρκτουρε, μικρες επεξηγησεις των ατακτως ειρημενων. Δεν ξερω αν τα ξεδιαλυνα ελαφρως.
Διαγραφή"Τις πράξεις σου θα τις κρίνουν όπως συμφέρει τη «γνώση» που νομίζουν πως έχουν"
...
Αυτοι που νομιζουν πως εχουν τη γνωση και δεν εχουν στο πισω μερος του μυαλου τους οτι μπορει και να σφαλλουν ή οτι αρκετα πραγματα ανατρεπονται, κρινουν πιο αυστηρα και απολυτα. Δεν σκεφτονται οτι καθε "κριση" ειναι και μια εκπομπη που ομως επιστρεφει στον πομπο σαν μπουμερανγκ. Η κριση μας κοινως, δεν θα πρεπει να παραγνωριζει το γεγονος οτι εχει αντικτυπο και σε μας εφοσον ολοι και ολα ειμαστε ενα.
"Ο μεγαλύτερος εχθρός σου, κι ας μην το ξέρεις, είναι ο ίδιος σου ο νους"
...
Οταν ταυτιζομαι με τον νου μου, ειμαι πεπεισμενος πως ειμαι αυτος, και δεν ψαχνω να βρω τι υπαρχει απο πισω που κινει τον νου μου. Δεν ψάχνω ευκολα να συνδεσω κι άλλα κομματια του παζλ για το πως λειτουργει ο νους, πώς διαστέλλεται ή συστέλλεται, τι κουμπακια εχω τη δυνατοτητα να πατησω για να αλλαξει στροφες και να συνδεθει με βαθυτερα επιπεδα συνειδησης μα και με ανωτερα πεδια διαδρασης. Ποιος/τι μου δινει αυτη τη δυνατοτητα;
"Άλλα σκέφτεσαι, άλλα θέλεις κι άλλα κάνεις"
...
Προχειρο παραδειγμα. ΘΕΛΩ να απατησω τον συντροφο μου επειδη ξαναερωτευτικα. ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ οτι δεν πρεπει να το κανω και μαλιστα ενω επιθυμω την σαρκικη απολαυση, το πνευμα μου επιζητα την ηθικη του υποσταση(συγκρουση). Και ΤΕΛΙΚΑ φλερταρω με εναν φιλο χωρις να ικανοποιω το "θελω μου" αλλά και χωρις να εγκρινεται η ενδιαμεση λυση απο την αστυνομια της σκεψης. Ποση ισορροπία υπαρχει στο τριπτυχο #σκεψη-βουληση-πραξη# ; Αυτο ειναι ενα μπλοκαρισμα που πρεπει να ξεπερασω για να μην αρρωστησω. Ο ανθρωπος που εχει καταφέρει να ισορροπει αυτο το τριπτυχο εχει "παιδευτει" στον ελεγχο.
"...χωρίς να συνειδητοποιείς, πόσους και πόσα τραβάς μαζί σου, με την πεισματική άγνοιά σου"
...
Πεισματικη αγνοια. Δηλαδη επιμενω να βολευομαι στη σιγουρια του μικροκοσμου μου. Κι ετσι παραμενω κι εγω μικρος. Και γινομαι κακο παραδειγμα. Οσοι εχουν διακριση και καλη θεληση θα με δουν ως παραδειγμα προς αποφυγη. Υπαρχουν ομως και καποιοι που θα με μιμηθουν και θα με ακολουθήσουν. Θες γιατι με εμπιστευονται; Θες γιατι εχουν συμφερον; Οπως και να'χει, με το να μενω στασιμος παρασυρω κι αλλους στα λιμναζοντα νερα μου.
Αντιθετα, με το να ανοιγω τα φτερα μου, ισως εμπνευσω και καποιον αλλον να πεταξει.
Νους με κεφαλαιο "Ν" ο Θεος/Δημιουργος/Πηγη, και νους με μικρο "ν" ο δικος μου νους, ακτινα της Πηγης.
Εχω λοιπον κι εγω εναν φιλο(να τους φερουμε αληθεια στην παρεα να γραφουν κι αυτοι τα δικα τους!) που λεει οτι ολα ειναι Νους. Ολα απο εκει ερχονται και εκει επιστρεφουν. Το ερωτημα λοιπον "γιατι να μην ταυτιζομαι με τον ατομικο νου και ποση αποσταση πρεπει να καλυψω για να φτασω τον Ενα Νου" ηταν μαλλον ρητορικο... Πιθανολογω μονολογωντας, πως θα πρεπει να ενωσω τον δικο μου νου/ακτινα με ολες τις αλλες ακτινες/ανθρωπους, να νιωσω δηλαδη την συνδεση με τα μερη, να ξεπερασω την διασπαστικοτητα του υλικου κοσμου και ετσι να πλησιασω το Ολον.
Ο.Κ. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΕ ΟΛΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΕΛΕΝΗ!!! ΜΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕ ΛΙΓΑΚΙ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΣ ΜΕ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΝΑ ΤΟ ΕΞΗΓΗΣΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙΣ ΣΥΝΗΘΗΣΕΙ.ΦΕΡΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ
ΔιαγραφήΑΡΚΤΟΥΡΟΣ
Αναφορά στην 3η παράγραφο του σχολίου, του φίλου Ε.Σ.:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "γίνε ταπεινός πραγματικά" δεν αναιρεί, ούτε σχετίζεται με το "γίνε ειλικρινής με τον εαυτό σου και δες την πραγματικότητα...", φίλε μου Ε.Σ.
Αντιλαμβάνομαι ότι προτάσσεις τον ρεαλισμό και εστιάζεις αποκλειστικά στην "πραγματικότητα",αλλά αγαπητέ μου Ε.Σ., η πραγματικότητα διαμορφώνεται από τις επιλογές μας και όχι οι επιλογές μας από την πραγματικότητα. Οι δε επιλογές μας, σχετίζονται πρωτίστως με την εσωτερική μας ηθική.
Το "γίνε ταπεινός" σημαίνει "ρίξε τον εγωισμό σου".
Με εντυπωσιάζει αυτό που ακολουθεί παρακάτω:
"...και όχι να είσαι ταπεινός, να πεθάνεις στην αφάνεια..." αναφερόμενος στον Ντυσεζνέ (ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν εφάρμοσε την πενικιλλίνη σε ανθρώπους παρά μόνο σε ποντίκια) τον οποίο κατηγορείς πως δεν έγινε διάσημος σώζοντας κόσμο! Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι ο καημένος ο Ντυσεζνέ πέθανε μόλις στα 23 του χρόνια, τα πειράματα που έκανε με την μούχλα (πενικιλλίνη) σε ποντίκια, τα έδωσε ως διδακτορική διατριβή στο Παστέρ για περεταίρω έρευνα, ενώ λίγο μετά πέθανε από φυματίωση! Συνεπώς δεν πρόλαβε να γίνει "διάσημος", αλλά το πείραμά του αξιοποιήθηκε αργότερα από τον Φλέμιγκ και εφαρμόστηκε στους ανθρώπους.
Όμως εσύ τον χρεώνεις για το "λάθος" του να είναι ταπεινός και έτσι να μην γίνει διάσημος! Όπως είδαμε βέβαια ο άνθρωπος δεν έγινε διάσημος, όχι εξ αιτίας της ταπεινότητάς του, αλλά επειδή ήταν ένας νεαρός φοιτητής, ο οποίος περιφρονήθηκε από το ινστιτούτο Παστέρ (λόγω ηλικίας) και αμέσως μετά, πέθανε! Δεν ήταν ταπεινός, αλλά απλά ήταν πολύ νέος για να διακριθεί και να προβληθεί στα 22 του. Εξάλλου η ανακάλυψή του ήταν πολύ πρώιμη.
Επανέρχομαι.
Το να είμαστε ειλικρινείς δεν μας εμποδίζει στο να είμαστε και ταπεινοί, δηλαδή να κρατάμε χαμηλά τον εγωισμό μας.
Το "γίνε πιο ταπεινός" πιστεύω πως χωράει σε όλους, διότι όλοι μας έχουμε μπόλικο εγωισμό μέσα μας.
Θα συμφωνούσα ότι θα είναι μια άτοπη προτροπή, σε αυτόν που έχει καθυποτάξει εντελώς το εγώ του και κινείται στην σφαίρα των ανώτερων κόσμων, ως Τέλειος άνθρωπος!
Θα ήταν καταχρηστικό αν επαναφέρουμε την κουβέντα μας στο θέμα του ελάχιστου αναγκαίου εγωισμού, που μας χρειάζεται για την προσωπικότητά μας.
ΛΥΚΙΟΣ.
Οι επιλογες/πραξεις μας διαμορφωνουν την πραγματικοτητα ή η πραγματικοτητα διαμορφωνει τις επιλογες/πραξεις μας; Σαφεστατα οι επιλογες/πραξεις μας διαμορφωνουν οντως την πραγματικοτητα, δεν νομιζω να διαφωνει κανείς σε αυτο, αλλα ισχυριζομαι πως θα πρεπει ταυτοχρονως η πραγματικοτητα (που δεν εξαρταται μονο απο τις δικες μας πραξεις, μα και των αλλων) να διαμορφωνει τις πραξεις/επιλογες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚακώς δεν πηρε την δοξα ο Ντυσεζνε αφου αυτος ανακαλυψε την πενικιλινη. Αν ηταν πολυ νεος, δεν εχει καμια σημασια. Απο την στιγμη που πεθανε, η ξεφτιλα παει σε μας ως κοινωνια διοτι δεν αποδωσαμε την τιμη εκει που οφειλαμε. Δικια μας η ντροπη.
Σωπα μωρε που θα ηταν καταχρηστικο να συζητησουμε ξανα για τον αναγκαιο εγωισμο, δεν θα χασει η Βενετιά βελονι αν το κανουμε. Τι εγωισμο πρεπει να εχουμε; Τον ελαχιστο δυνατο για την διαφυλαξη της προσωπικοτητας μας; Ειναι αρκετα υποκειμενικο αυτο. Θα ελεγα πως καλο θα ηταν να εχουμε την δυνατοτητα να εκφραζουμε παρα πολυ εγωισμο, αλλα να μην το κανουμε αν δεν υπαρχει αναγκη γι αυτο. Και αυτο με την λογικη της πολικοτητας, καθως αποψη μου ειναι και πως η αγαπη/αποδοχη πρεπει να εκφραζεται κατα βουληση και οχι ακριτα, να υπαρχει δυνατοτητα για αγαπη/αποδοχη ανευ ορων αλλα να επιλεγουμε πού και πότε θα συμβει αυτο. Αρα αφου ο εγωισμος ειναι αντιθετη εννοια της αγαπης/αποδοχης, θα πρεπει να ισχυουν τα αντιστοιχα.
Το "γινε ταπεινος" σημαινει πραγματι "ριξε τον εγωισμο σου". Εαν καποιος χρειαζεται να "ανεβασει τον εγωισμο του"; Εαν εχει χασει καθε αισθηση ατομικοτητας και αντιληψη της υπαρξης του; Υπαρχουν και αυτοι. Πολυ λιγοτεροι, σπανιοι ισως, αλλα υπαρχουν.
Ελ Στοχαστης
Ναι φίλε Ε.Σ., εμείς διαμορφώνουμε την πραγματικότητα σύμφωνα με τις επιλογές μας και η πραγματικότητα των άλλων, αλληλεπιδρά με την δική μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς ούτε ο Ντυσεζνέ ανακάλυψε την πενικιλλίνη. Αυτός απλά παρατήρησε, πως οι Βεδουίνοι της Βόρειας Αφρικής έφτιαχναν για χίλια χρόνια μια θεραπευτική αλοιφή, από τη μούχλα που αναπτυσσόταν στη σέλα των γαϊδουριών! Στη συνέχεια πήρε αυτή την μούχλα και την έδωσε σε ποντίκια που νοσούσαν από τύφο. Πάντως και ο Ντυσεζνέ τιμήθηκε από την Ακαδημία το 1949, για αυτή του την συμβολή.
Εντάξει, αν είναι να μην χάσει βελόνι η Βενετιά, ας το ξανασυζητήσουμε!
Γιατί λες λοιπόν πως θα πρέπει "να έχουμε την δυνατότητα να εκφράζουμε πάρα πολύ εγωισμό"; Πως μετριέται ο εγωισμός; Το μέτρο του αναγκαίου μήπως; Σαφώς! Αυτό λες παρακάτω. Τότε ας μην μιλάμε για "πάρα πολύ εγωισμό", αλλά για τον ελάχιστο αναγκαίο εγωισμό. Τι λες, συμφωνείς;
ΛΥΚΙΟΣ.
Νομιζω παντως πως ο Ντυσεζνε εκανε την παρατηρηση και τηνανακαλυψη, τα αλλα ηταν ευκολα να γινουν. Αρα νομιζω πως η "δοξα" (credit) πρεπει να πιστωθει σε αυτον. Εγω προσωπικα δεν το γνωριζα, τον Φλεμινγκ ηξερα μονο.
ΔιαγραφήΧαχα, ας το ξανασυζητησουμε διοτι δεν ειμαι σιγουρος. Καταρχας δεν ξερω αν ο εγωισμος ειναι δοκιμος ως αντιθετος πολος της αγαπης. Εικαζω πως ειναι, αλλα δεν ειμαι και βεβαιος. Ο Κρισναμουρτι νομιζω τοποθετει απενταντι τον θανατο και τοτε μας δυσκολευει περισσοτερο να βρουμε πώς να τον ενσωματωσουμε. Λεγοντας εγωισμο, αναφερομαι στην απροσβλητοτητα του καθενος. Στην ικανοτητα του να βαζει τετοια αδιαπεραστα ορια, που να μην μπορει καποιος να τον διαπερασει. Νομιζω αυτη η εννοια βρισκεται στον αλλο πολο της αγαπης/αποδοχης/ευαλωτοτητας/ανοιγματος.
Αρα οταν λεω παρα πολυ εγωισμο, εννοω μια μορφη προστασιας και αδιαπερατοτητας απο πολυ ισχυρα ορια. Νομιζω καλο θα ηταν να μπορουμε πολυ αλλα να μην το εκφραζουμε. Να υπαρχει η δυνατοτητα ομως, ωστε να διασφαλισουμε την δυνατοτητα μας να ειμαστε ελευθεροι. Ειδικα σε καποιον πνευματικο κοσμο, μια τετοια κατασταση θα μπορουσε να προσφερει μια ασυγκριτη δυναμη, η οποια θα μας γλυτωνε απο την υποχρεωση μαχων για την προστασια μας.
Θα πρεπει ομως να κατανοησουμε καλως αυτην την κατασταση πρωτα στον υλικο κοσμο, ωστε να μπορουμε να την ξαναπροβαλουμε πνευματικα. Αυτο προσπαθω να κατανοησω. Ειναι σαφες πως το δερμα μας αποτελει το οριο του "εγω" μας απο τους αλλους. Λεμε χοντροπετσο καποιον που δεν νιωθει και πολυ. Τα δερματινα αλλωστε αυτο εκφραζουν, μια ενισχυση των οριων (του δερματος) του ανθρωπου, ωστε να μην μπορουν ευκολα οι αλλοι να μπαινουν στο "πετσι" του. Νομιζω πως μια κατακτηση αυτης της ικανοτητας, ωστε να μπορει να δουλευει κατα βουληση, απο απολυτο ανοιγμα σε αδιαπερατοτητα, θα ειναι το απολυτο asset.
Παντως γενικα αναφερομαι στην δυνατοτητα, συμφωνω και μαλιστα προτιμαω στην πραξη την ελλειψη εγωισμου. Να χασω τον εαυτο μου και την αισθηση του "εγω". Αα, αυτο θα εννοει ο Κρισναμουρτι ως θανατο. Αρα "δενει"
Ελ Στοχαστης
Εγώ αντιλαμβάνομαι αυτόν τον θάνατο, ως έλλειψη, μηδενισμό, κενό, ανυπαρξία. Ασφαλώς δεν μιλάμε για τον θάνατο του υλικού σώματος, αλλά για μια ευρύτερη έννοια.
ΔιαγραφήΑν στον αντίποδα της Αγάπης τοποθετήσουμε τον Θάνατο, τότε είμαστε σωστοί. Διότι η Αγάπη είναι το συνεκτικό αίτιο της ζωής και της Δημιουργίας. Αν χαθεί, καταλήγουμε στο Χάος, το τίποτα, την ανυπαρξία.
Το Εγώ είναι συνυφασμένο με την Παρούσα Προσωπικότητα και ταυτίζεται με την αυτοσυνείδησή μας. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει προσωπικότητα. Μέσα από αυτό, μπορούμε να ορίσουμε και να προσδιορίσουμε το περιβάλλον και να έχουμε αλληλεπίδραση με αυτό.
Συνεπώς το Εγώ είναι αναγκαίο για να υπάρχουμε μέσα στο υλικό πεδίο. Εξίσου αναγκαία είναι και τα όρια που θέτει το Εγώ, ώστε να είσαι σαφής ο διαχωρισμός μας από τους άλλους.
Ο Εγωισμός όμως, είναι η παθολογική πλευρά του Εγώ μας. Είναι αυτός ο παράγων, που μας εμποδίζει να κερδίζουμε γνώσεις μέσα από βιώματα ενσυναίσθησης, αγάπης, αφοσίωσης, προσφοράς, κτλ. Η κατάληξη -ισμός, μας δείχνει μιαν υπερβολή. Μια υπερενίσχυση του Εγώ, που όχι απλά κάνει τα όρια του Εαυτού μας ισχυρά, αλλά τα κάνει εντελώς αδιάβλητα. Κλείνει ερμητικά, κάθε οπή επικοινωνίας με το συναισθηματικό και κοινωνικό μας περιβάλλον.
Αυτή η αποστέρηση της επικοινωνίας με το περιβάλλον, η αποστέρηση της συναισθηματικής διεπαφής με τους ανθρώπους, η απώλεια των συναισθημάτων της αγάπης με την θυσία, την προσφορά, την κατανόηση, την ανοχή και την υπομονή, μας κάνει σκληρούς, κυνικούς και τελικά "άψυχους"! Κάτι τέτοιο, μοιάζει με τον θάνατο!
Ο Εγωισμός ως στοιχείο υπερβολής του Εγώ, μας ακρωτηριάζει κομμάτι κομμάτι και όσο περισσότερο αυξάνεται, τόσο περισσότερο μας οδηγεί στον "θάνατο". Μας κατεβάζει κραδασμικά και μας ενισχύει όλα τα κατώτερα συναισθήματα, όπως ζήλια, φθόνο, θλίψη, μίσος, εκδίκηση, ψέμα, αρνητικές σκέψεις, κτλ.
Συνεπώς κρατάμε ως θετικά τα στοιχεία του Εγώ μας, τα οποία είναι αναγκαία για τον διαχωρισμό μας από το Όλον, την εξατομίκευσή μας, την αυτογνωσία μας και την αυτοπροστασία μας, ενώ δεν επιτρέπουμε την υπερβολή αυτής της προστασίας, στο να φτάσει να μας απομονώσει από την διεπαφή μας με τις άλλες προσωπικότητες του περιβάλλοντός μας.
Ασφαλώς όλοι μας έχουμε την δυνατότητα να τερματίσουμε τον εγωισμό μας. Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο χρειάζεται εξάσκηση, είναι στην φύση μας και αποτελεί έναν μεγάλο πειρασμό, διότι είναι η εύκολη λύση.
Είναι εύκολη λύση η περιχαράκωση του Εγώ μας και κρύβει την τεράστια αδυναμία μας να προχωρήσουμε εξελικτικά. Πρέπει να έχουμε το θάρρος και την τόλμη να εκτεθούμε (στα μέτρο που μπορούμε πάντα), στην διαβλητότητα της αλληλεπίδρασης των συναισθημάτων και των εμπειριών με τους άλλους. Μέσα από αυτή την διάδραση, αποκτούμε την αυτεπίγνωση και εξελισσόμαστε.
ΛΥΚΙΟΣ.
Συχνα μπερδευουμε την ταπεινοτητα με την ντροπαλοτητα ή συστολη και νομιζουμε οτι ειναι ενα γνωρισμα που κρατα τον ανθρωπο μακρια απο το γίγνεσθαι, τις ζυμωσεις και τα τεκταινομενα, στην αφανεια του παρασκηνίου. Εχουμε την εντυπωση οτι ο ταπεινος ανθρωπος δεν συμμετεχει και δεν "ανακατευεται" αφου δεν συνηθιζει να τραβα τους προβολείς πανω του. Ομως το ζητουμενο του ειλικρινα ταπεινου ανθρωπου ειναι να συνεισφερει οπως καλυτερα μπορεί προς πασα κατευθυνση χωρις να επιδιωκει τα ευγε. Οχι επειδη δεν τα θελει ή δεν τον ευχαριστουν. Κι ο ταπεινος, ανθρωπος ειναι. Απλα για αυτον η ικανοποιηση προερχεται πιοτερο απο την χαρα της προσφορας του και οχι απο την αναγνωριση του "εγω" του που "αλλαζει τον κοσμο" και την αποδοση "τιμων ή δοξας". Το πανηγύρι για μια "νικη" του ειναι κυριως εσωτερικευμενο. Υπολογιζει με προσοχη και ησυχια του νου και της καρδιας την αξια και τις ποιοτητες καθε κινησης, και νιωθει την βαρυτητα της στασης που επιλεγει συνειδητα να κρατα υπηρετωντας. Η σταση ενος ταπεινου ανθρωπου δεν εφορμειται απο υπολογιστικα κινητρα, και ας μετραει τις δικες του κινησεις, αλλά απο το ανοιγμα της καρδιας και του νου στην αγαπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ταπεινοτητα/ντροπαλοτητα/συστολη ειναι χαρακτηριστικα της γιν-θηλυκης πολικοτητας. Δεν αποτελουν γνωρισματα της αρσενικης αρχης
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλ Στοχαστης
Τα οποία ομως χαρακτηριστικα συνυπαρχουν στον αντρα σε διαφορετικα μεγεθη. Αν και θα εχεις διαπιστωσει πως αρκετες γυναικες πιανουν τον ταυρο απο τα κερατα δυνατοτερα απο μερικους αντρες, ειδικα τη σημερον ημερα που οι διαχωριστικες γραμμες οσον αφορα την εικονα προς τα εξω εχουνε γινει ροζ! (Και δεν το λεω ειρωνικα αυτο, ισα ισα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΒεβαια, να επισημανω πως κατα τη γνωμη μου κακως συγχεεται η ταπεινοτητα με την συστολη/ντροπαλοτητα. Η ταπεινοτητα χαρακτηριζει εναν ανθρωπο με μετρημενες κινησεις, διχως αυτο να σημαινει οτι στερουνται αποτελεσματικοτητας εν συγκρισει με καποιον αλλον που κινειται πιο, ας το πουμε "πληθωρικα" και θορυβωδως. Το λεει και ο στιχος: "σιγανα και ταπεινα".
Ενδιαφεροντα κειμενακια περι ταπεινοτητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.pressworkers.com/2015/08/dimitris-karagiannis-o-tapeinos-einai-o-plousios-pou-den-kindyneyei-apo-ptoxeush.html?m=1
http://www.amra.gr/forum/index.php?topic=3159.0;wap2
Ο ανδρας και η γυναικα αποτελουν τους φαινοτυπους. Η πολικοτητα δεν εξαρταται απο τον φαινοτυπο, αν ειναι ο αλλος ανδρας ή γυναικα. Ειναι κυριως ψυχικα γνωρισματα. Η ψυχη ειναι μια, δεν υπαρχουν θηλυκες και αρσενικες ψυχες. Η ψυχη εχει και αρσενικα και θηλυκα χαρακτηριστικα. Αυτο που συμβαινει ειναι πως ο φαινοτυπος, το βιολογικο σωμα δηλαδη, επειδη ως ανθρωποι συνηθως δρουμε βασει συγκρισης,βοηθαει, μεσω συγκρισης παντα, να αναπτυσσει πιο ευκολα ο ανδρας αρσενικα χαρακτηριστικα και η γυναικα θηλυκα. Ο ανδρας ειναι σωματικα ισχυροτερος απο τη γυναικα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτα ομως ειναι καργα υποκειμενικα. Δεν εχουν σημασια. Η πραγματικη φυση του συμπαντος ειναι νοητικη. Οποτε το σημαντικοτερο ειναι η νοηση. Ισχυροτερος ειναι αυτος που εχει μεγαλυτερη νοημοσυνη και μεγαλυτερη θεληση. Αρα δεν εχει σχεση αν ειναι κανεις ανδρας ή γυναικα. Το να ειναι ενας ανδρας ή μια γυναικα Αλφα, δεν μου λεει τιποτα απολυτως. Μπορει να ειναι επειδη εχει πολλα λεφτα, επειδη δεν νοιαζεται καθολου για τους αλλους, επειδη εκμεταλλευεται τους αλλους, επειδη ετυχε κοκ. Σημασια δεν εχει να φαινεται πως πιανεις τον ταυρο απο τα κερατα. Αλλα να τον πιανεις με τις δικες σου δυναμεις και οχι με τριτων. Κοινως,μαγκιες μονο με τα δικα σου @@. Εδω ερχεται η αποτελεσματικοτητα. Στην πραξη θα φανει μεχρι πού κανεις μπορει να φτασει.
Και εδω εχει πλακα να παρατηρεις τον κοσμο. Ολοι εχουν αναπτυξει την αρσενικη τους αρχη σε ανυπαρκτα θεμελια. Τους βλεπεις να τσακωνονται ο ενας με τον αλλο, προσπαθωντας να αποδειξουν την "ανωτεροτητα" τους, συνηθως την "ανωτεροτητα" των γνωσεων. Ατραπος αναποφευκτης δυστυχιας.
Σωστος ο διαχωρισμος που κάνεις. Η "ταπεινοτητα" στην οποια αναφερεσαι δεν ταυτιζεται με την συστολη/ντροπαλοτητα. Αλλα δεν ειναι ταπεινοτητα, ειναι λαθος ο ορος. Εμεις το βαφτιζουμε ταπεινοτητα, επειδη εχουμε συνηθισει την εικονα του ισχυρου να ειναι ο καραγκιοζης που τραβαει τα βλεμματα και φωνασκεί. Ειναι το λιονταρι ταπεινο επειδη καθεται μονιμως ξαπλωμενο, σαν Μεξικανο σε σιεστα; Δεν ειναι απο ταπεινοφροσυνη, απλα δεν πειναει. Αμα του γυρισει το ματι, τοτε ολοι "οπου φυγει, φυγει". Αρα η ικανοτητα και η αποτελεσματικοτητα ειναι γνωρισματα της αρσενικης αρχης.
Η λεξη ταπεινοτητα δεν χαρακτηριζει αυτο που λες, το να μην τραβας την προσοχη με ασκοπες κινησεις. Δεν λεμε εναν νιντζα ταπεινο. Η λεξη ταπεινοτητα δειχνει σαφως ενα "κατεβασμα". Λεμε αρνητικα "τον ταπεινωσε". Αμα σου αρεσει η ταπεινοτητα, σου αρεσει να σε ταπεινωνει ο καθε ασχετος δημοσιως; Οχι. Αρα η λεξη δεν ειναι η σωστη. Η λεξη ταπεινος προερχεται απο το ταπης, οπως ταπητας. Λεμε ταπας. Αρα ο ταπεινος ειναι αυτος που ειναι πολυ χαμηλα, ενα με το χωμα.
Στο λεξικο της αρχαιας ελληνικης, ταπεινος σημαινει: χαμηλος,κοντος,πειθηνιος,ατολμος,λυπημενος,που εχει υποστει μειωση της υπερηφανειας του.
Ο στιχος μπορει να λεει "σιγανα και ταπεινα", οπως ο Καραμανλης ελεγε"σεμνα και ταπεινα". Ο καραμανλης το ελεγε στους υπουργους του γιατι ηξερε πως ειναι λαμογια και θα φανε πολυ χρημα, αλλα ελεγε "τουλαχιστον μην κανετε φασαρια και σας παρουνε χαμπαρι, θα εχουμε προβλημα". Σεμνα και ταπεινα κινειται ο κλεφτης. Αυτος που εχει κατι να κρυψει. Ο νοικοκυρης δεν εχει καποιο λογο να μην τραβαει τα βλεματα. Εχει καθαρο κουτελο.
Ελ Στοχαστης
Συμφωνω απολυτα οτι δεν εχει να κανει η ταπεινοτητα με το αν εισαι αρρεν ή θήλυ. Αφου ειναι αποτελεσμα προσπαθειας του ανθρωπου να μην υπερηφανευεται, αρα να μενει "χαμηλα" οπως λες κι εσυ με τη συμφωνη γνωμη του λεξικου. Ποιος να μενει χαμηλα ομως; Ο ανθρωπος; Η χαρα του; Η αξια του; Οχι. Ο εγωισμος του. Ποιος εγωισμος; Ο πλεοναζων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς παρατηρησουμε οτι η λεξη
ΤΑΠΕΙΝΑ, δινει ΝΑΙ ΠΕΤΑ!
Και ας θυμηθούμε τα εξης σοφα λογια:
"Οστις υψώσει εαυτόν ταπεινωθήσεται, και όστις ταπεινώσει εαυτόν υψωθήσεται”
Οκ, ας δεχτουμε πως ο εγωισμος πρεπει να κειτεται χαμηλα. Ακομα και να διαλυθει εντελως, δεν θα διαφωνησω σε αυτο.Πώς θα επιτευχθει αυτο; Με το ζορι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ εγωισμος ειναι ενα ψυχολογικο κατασκευασμα, οπως ειναι και οι φοβιες. Ολοι συμφωνουμε πως καλο ειναι να μην εχουμε φοβιες. Πώς διαλυεται ή κειτεται χαμηλα μια φοβια; Οταν την κατανοησεις και παψεις να την χρειαζεσαι, θα παψει να υπαρχει. Εαν υπαρχει, τοτε μην την αγνοεις. Για να την εχεις κατασκευασει και να την συντηρεις καποιος λογος θα υπαρχει. Μην το παραβλεπεις αυτο.
Ας πουμε εγω εχω υψοφοβια. Εγω την εχω κατασκευασει και την συντηρω αυτην την φοβια, δεν την βρηκα στα γαριδακια. Γιατι την εχω κατασκευασει; Για να με προστατευει απο επιικινδυνες καταστασεις. Ισως να ειμαι ατζαμης, οποτε αν εχω υψοφοβια δεν θα περπαταω σε σχοινια σε ουρανοξυστες. Ετσι προφυλασσομαι απο το να φαω τα μουτρα μου. Ειναι θεμα αυτοσυντηρησης. Εαν εγω τωρα με καποιον τροπο, εξαφανισω με το ζορι την υψοφοβια μου, τοτε τι θα εχω επιτυχει; Να κινδυνευω πολυ περισσοτερο απο πριν.Τι θα επρεπε να κανω; Να φτιαξω την ισορροπια μου, να μην ειμαι μπουνταλας.
Αντιστοιχα με την φοβια, βρισκεται ο εγωισμος. Το εγωισμο μας τον εχουμε δημιουργησει για να προστατεψουμε το εγω μας. Το εγω μας το χρειαζομαστε, η ατομικοτητα ειναι σημαντικοτατη. Η θηλυκη αρχη θελει να γινει χιλια κομματια, της αρεσει. Ετσι επεκτεινεται και συμπεριλαμβανει μεγαλο μερος του κοσμου. Εμεις ομως φοβομαστε να την εκφρασουμε πληρως, διοτι σκεφτομαστε εαν γινουμε σκονη, θα παψουμε να υπαρχουμε. Αρα δημιουργουμε τον πλεοναζοντα εγωισμο, για να μας προστατευει οπως μια φοβια.
Το θεμα δεν ειναι να απορριψεις τον εγωισμο σου. Δεν μπορεις να τον ξεφορτωθεις εαν δεν τον αποδεχτεις, τον αγκαλιασεις, κατανοησεις, ευχαριστησεις, ανελθεις απο την αναγκη να τον δημιουργεις, και τον αφησεις στην ακρη παυοντας να τον δημιουργεις. Αναπτυσσοντας κανείς την αρσενικη αρχη, θα παρατηρησει πως ειναι τοσο σιγουρος πως δεν θα χαθει η ιδιοσυχνοτητα του, που δεν φοβαται να εκφρασει την θηλυκη του αρχη οσο επιθυμει. Παραδειγμα, δεν εχει προβλημα να υποκλιθει σε καποιον αλλο,αναγνωριζοντας τις γνωσεις του, διοτι δεν φοβαται πως ετσι θα χασει κατι απο την δικια του αξια. Συνηθως οι ανθρωποι νιωθουν απειλητικα σε μια τετοια περιπτωση.
Αρα αν και ακουγεται παραδοξο, ο παραπανισιος εγωισμος μειωνεται οταν αναπτυσσεται η αρσενικη αρχη υγιως, διοτι δεν υπαρχει πια ο φοβος και η αναγκη για προστασια του εγω, αρα δεν υπαρχει νοημα να συντηρει το ατομο τον εγωισμο του
Ελ Στοχαστης
Μου αρεσει που πιάνεις τα ακρα γενικα για να κάνεις κατανοητη τη θεση σου! :-) Καπως ετσι δημιουργειται ροη "αντιπαραθεσης(ωφελιμης)" στην κουβεντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟχι με το ζορι λοιπον. Συμφωνω. Φανταζεσαι καποιον με το ζορι ταπεινο; Πως ειναι καποιος που με το ζορι γελα; Ψευτικος. Το θεμα ειναι να εχει κανεις κατακτησει τους βαθμους "ωριμοτητας και αληθειας" του, λιγο λιγο, με προσωπικο αγωνα και ιδία θεληση.
Επειδη δεν θα μπορω να συμμετεχω στην ωραια παρεα σας για λιγο, θα περιοριστω να πω πως συμφωνω και για την αλλη σου αναλυση/αναρτηση περι χαρας. Για να την βρει κανεις πρεπει να ζει και να δοκιμαζει τα δικα του μονοπατια κι οχι να αφηνει την ζωη να περνα ζωντας τις ζωες των αλλων.
Η διαμορφωση που μας εχει δοθει καθως μεγαλωναμε, πμπαινει στην κατηγορια "με το ζορι", καθως δεν μπορουμε να αιτιολογησουμε ορθολογικα την επιλογη μας, να εξηγησουμε το "γιατι" της πραξης μας, αποδεικνυοντας πως δεν ειναι δικια μας επιλογη αλλα αλλων
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΣ
Έτσι είναι, αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς! Πότε ο άνθρωπος είναι έτοιμος να διαμορφώσει δική του πεποίθηση; Μόνο όταν μεγαλώσει και αφού αποκτήσει την γνώση. Στην παιδική ηλικία, πρέπει να κατευθύνεται από "δοκιμασμένες λύσεις", όπως τις έχει διαμορφώσει μέσα από ζυμώσεις στον χρόνο, η εκάστοτε κοινωνία. Αλλιώς δεν θα μπορέσει ένα παιδί να λειτουργήσει ως κοινωνικό ον, εκτός κι αν μιλάμε για τον Μόγλη στην ζούγκλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεπώς, καλώς μας εγκαθίσταται η διαμόρφωση στην παιδική ηλικία, την οποία όμως μπορεί ένας ενήλικας αργότερα να αναδιαμορφώσει, σύμφωνα με τις δικές του επιλογές.
ΛΥΚΙΟΣ.
Ειναι ομως πολυ πιο σημαντικο καθε ανθρωπος να βρισκει μονος του τις δικες του απαντησεις, απο το να παιρνει ετοιμες τις απαντησεις των αλλων. Διοτι τοτε, αν κανει λαθη, τουλαχιστον θα ειναι τα δικα του λαθη και οχι τα λαθη των αλλων. Ζωντας κανείς κανοντας τα δικα του λαθη, ζει. Ζωντας με τα λαθη των αλλων, δεν ζει, αλλα κοιμαται βαθια
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σαντγκουρου, οτι πιο κοντινο στην εννοια του "σοφου" ανεθρεψε την κορη του δινοντας εντολη σε ολο τον περιγυρο του να μην την διδαξουν τιποτα. Ηταν αυστηρος σε αυτο. Ουτε ο ιδιος την διδαξε τιποτα, αντισταθηκε στην ταση που εχουμε σαν ανθρωποι να το παιξουμε δασκαλοι. Μονο οταν η ιδια του απευθυνθηκε με παραπονο και τον ρωτησε "Γιατι διδασκεις ολους τους αλλους τοσα πραγματα, εκτος απο εμενα;" της εξηγησε γιατι και την ρωτησε τι θελει να μαθει. Ιδου η διαφορα του σοφου, πως δεν ευνουχιζει τα παιδια του.
Το υποτιμαμε το παιδι. Προσωπικα θυμαμαι χαρακτηριστικα καπου οταν ημουν 4 χρονων, δεν ηξερα ουτε γραμματα ουτε τιποτα, αλλα η ποιοτητα της αντιληψης μου ηταν τεραστια. Ισως πολυ ανωτερη απο την τωρινη, που κοιμαμαι ορθιος.
Ας μην θυσιαζουμε τα παιδια μας στην επιταγες της κοινωνιας. Προτεραιοτητα ειναι η ανθρωποι και οχι θεωρητικοι σχηματισμοι οπως η κοινωνια. Ας μπορουν οι ανθρωποι να ζουν πραγματικα και ας αφησουμε τις κοινωνιες. Αν η κοινωνια ενοχλειται, ξυδακι. Ας πουμε οχι στη διαμορφωση (conditioning) κατευθειαν, και οχι ας την δεχτουμε και την αλλαζουμε μετα
ΕΣ
Μου προτεινε ενας καλος φιλος και ειδα την ταινια Insidious (1,2,3). Λυκιε, δες τις. Μιλαει για "μαχες" στο αστρικο επιπεδο. Ειναι πολυ ενδιαφερουσα, διοτι δειχνει ξεκαθαρα τι ειδους "οπλα" μπορει κανεις να χρησιμοποιησει. Νου και θεληση
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΣ