Equalitarianism. Ο εξισωτισμός ως επανάσταση κατά της Φύσης

ΚΟ: equalitarianism = το δόγμα της ισότητας της ανθρωπότητας. Ακριβέστερα πρόκειται όχι για ισότητα, αλλά για εξισωτισμό.Θεωρητικά, υπάρχουν πολλά είδη εξισωτισμού ανάλογα με το τι ορίζουμε ως «ισότητα» και πώς θεωρούμε ότι μπορούμε να την επιτύχουμε: πολιτικός εξισωτισμός, οικονομικός εξισωτισμός, εξισωτισμός των φύλων, εξισωτισμός απέναντι στο νόμο, εξισωτισμός των ευκαιριών κ.ο.κ. Για παράδειγμα ο κομμουνισμός μπορεί να θεωρηθεί ακραία μορφή οικονομικού/υλικού εξισωτισμού. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε περισσότερο με μιαθεωρία ηθική και όχι οικονομική.Οι θιασώτες του εξισωτισμού (equalitarianists/εξισωτιστές) υποστηρίζουν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι «ίσοι» σε θεμελιώδη αξία ή κοινωνική θέση και αγωνίζονται για την «εξάλειψη των διακρίσεων» που υπάρχουν εκ της φύσεως των πραγμάτων. Έτσι ο εξισωτισμός μπορεί να είναι είτε θετικός (π.χ. όλες οι γυναίκες έχουν πάντα δίκιο, επειδή είναι γυναίκες) είτε αρνητικός (π.χ. δεν υπάρχουν όμορφες και άσχημες γυναίκες, είναι όλες γυναίκες). Και στις δύο μορφές του, πάντως, είναι μια μορφή κοινωνικής αδικίας, που προκύπτει, κατά παράδοξο και ειρωνικό τρόπο, από την πίστη της Αριστεράς στις δυνατότητες της κοινωνικής μηχανικής να θεραπεύει αδικίες, οι οποίες οφείλονται σε φυσικές διακρίσεις που υφίστανται εκ των πραγμάτων.Ονομάζεται επίσης και Egalitarianism (από το γαλλικό égal, που σημαίνει "ίσος").

Για πάνω από έναν αιώνα, έχει γίνει γενικά αποδεκτό ότι η Αριστερά έχει την «ηθική», την «δικαιοσύνη» και τον «ιδεαλισμό» με το μέρος της. Η «συντηρητική» αντιπολίτευση στην Αριστερά έχει σε μεγάλο βαθμό περιοριστεί απλά, στο «μη πρακτικό» των ιδανικών της.

Σε κανένα άλλο τομέα δεν έχει «αναγνωρισθεί» σχεδόν καθολικά, ότι η Αριστερά εκφράζει την «δικαιοσύνη» και την «ηθική», όσοστην υιοθέτηση της «μαζικής ισότητας».

Αλήθεια, τι πάει να πει «ισότητα»; Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, αλλά έχει αναλυθεί λίγο. Το Α και το Β είναι "ίσα" εάν είναι πανομοιότυπα μεταξύ τους σε σχέση με ένα δεδομένο χαρακτηριστικό. Έτσι, εάν ο κ. Smith και ο κ. Jones έχουν αμφότεροι ύψος 1, 80, τότε μπορεί να ειπωθεί ότι είναι "ίσοι" σε ύψος. Αν δύο μπαστούνια είναι πανομοιότυπα σε μήκος, τότε το μήκος τους είναι «ίσο», κλπ. Έτσι λοιπόν, υπάρχει ένας και μόνο ένας τρόπος δύο άνθρωποι να μπορούν πραγματικά να είναι "ίσοι" με την πλήρη έννοια : πρέπει να είναι ίδιοι σε όλες τους τις ιδιότητες. Αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι η ισότητα όλων των ανθρώπων – το ιδεώδες του εξισωτισμού - μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν όλοι οι άνθρωποι είναι ακριβώς ομοιόμορφοι, ακριβώς όμοιοι όσον αφορά το σύνολο των ιδιοτήτων τους. Ο κόσμος της «ισότητας», υπό αυτή την έννοια, θα ήταν αναγκαστικά ένας κόσμος ταινίας τρόμου - ένας κόσμος με απρόσωπα και πανομοιότυπα πλάσματα, στερούμενα κάθε ατομικότητας, ιδιομορφίας, ποικιλίας ή ειδικής δημιουργικότητας.

Πράγματι, μόνο σε ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, θα μπορούσαμε να δούμε τις λογικές συνέπειες ενός κόσμου που έχει πλήρως «εξισωθεί». Ένα τέτοιο είναι το δυστοπικό μυθιστόρημα “Facial Justice” του Βρετανού L.P. Hartley (1895 – 1972), που κυκλοφόρησε το 1960. Εκεί έχουμε τον φθόνο θεσμοθετημένο από το κράτος που θέλει να διασφαλίσει ότι τα πρόσωπα όλων των κοριτσιών είναι εξίσου όμορφα, μέσω ιατρικών εγχειρήσεων που εκτελούνται τόσο στα όμορφα όσο και στα άσχημα κορίτσια, ώστε όλα τα πρόσωπα τους να έρθουν σε ένα γενικό κοινό παρονομαστή.

[Στη νουβέλα του L. P. Hartley, μετά από ένα καταστροφικό πυρηνικό πόλεμο, οι επιζώντες έχουν αναγκαστεί να ζουν σε υπόγεια σπήλαια, που διοικούνται από σκληρούς δικτάτορες. Στη Βρετανία ένας αόρατος ηγέτης εμπνέει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να ξεφύγει από τα σπήλαια και να σχηματίσει μια νέα δικτατορία πάνω από το έδαφος. Αυτή η νέα κοινωνία βασίζεται σε μια συλλογική αίσθηση ενοχής και όλοι οι υπήκοοί της είναι υποχρεωμένοι να φορούν σάκο, έτσι ώστε να μην προκαλούν το φθόνο με την εμφάνισή τους. Ο Δικτάτορας δεν είναι ποτέ ορατός, αλλά η φωνή του μεταδίδεται στους υπηκόους τακτικά, δίνοντάς τους οδηγίες σχετικά με τους νόμους και τα ήθη της κοινωνίας του. Οι κανόνες του επιβάλλονται από τους «επιθεωρητές», οι οποίοι έχουν την εξουσία να επιβάλουν πρόστιμα για παραβάσεις ήσσονος σημασίας ή να αναφέρουν τους παραβάτες στα ανώτερα υπουργεία για περαιτέρω τιμωρία. Μια νεαρή γυναίκα με το όνομα ‘Ιαήλ 97’, η οποία έχει αναφερθεί στο Υπουργείο Δικαιοσύνης Προσώπου ότι είναι «υπερ-προνομιούχα στο πρόσωπο» και προκαλεί δυσαρέσκεια στις άλλες γυναίκες, προσεγγίζει το Κέντρο Εξίσωσης Προσώπων για να βάλει ένα συνθετικό πρόσωπο "Βήτα", έτσι ώστε να ταιριάξει με την κοινότητα, αλλά στη συνέχεια αλλάζει γνώμη, ξυπνά το ανυπότακτο πνεύμα της και σχηματίζει  μια αντιστασιακή ομάδα, στόχος της οποίας είναι να υπονομεύσει το καθεστώς και να δείξει ότι είναι γελοίο. Γράφει άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, στα οποία επεκτείνει σκόπιμα τους κανόνες της κοινωνίας σε γελοίες αναλογίες, προτείνοντας, για παράδειγμα, ότι τα ορθογραφικά και γραμματικά λάθη στη γραφή δεν πρέπει να επικρίνονται, καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ζήλια και πικρία μεταξύ των ανθρώπων!]

Μια σύντομη ιστορία από τον Αμερικάνο συγγραφέα και δοκιμιογράφο Kurt Vonnegutπροσφέρει μια ακόμα πιο ολοκληρωμένη περιγραφή μιας πλήρως «ίσης» κοινωνίας. Στο “Harrison Bergeron”, ο Vonnegut περιγράφει την ιστορία του:

Βρισκόμαστε στο έτος 2081, όπου όλοι τελικά είναι «ίσοι». Δεν είναι μόνο ίσοι ενώπιον του Θεού και του νόμου. Είναι ίσοι παντού και σε όλα. Κανείς δεν είναι πιο έξυπνος από τον άλλον. Κανείς δεν είναι πιο όμορφος από τον άλλον. Κανείς δεν είναι πιο δυνατός ή πιο γρήγορος από τον άλλον. Όλη αυτή η ισότητα οφείλεται στην 211^η, 212^η και 213^ητροποποίηση του Συντάγματος και στην αδιάκοπη επαγρύπνηση πρακτόρων του Υπουργού Χαντικάπερ των Ηνωμένων Πολιτειών (χάντικαπ = όρος δανεισμένος από τις τεχνικές στοιχημάτων, όπου ο bookmaker δίνει μια αντικειμενική βοήθεια προς στο αουτσάιντερ σε σχέση με το στο φαβορί).

Αυτό το «χαντικάπ» λειτούργησε εν μέρει ως εξής : Η Hazel είχε μια τέλεια μέση νοημοσύνη, πράγμα που σήμαινε ότι δεν μπορούσενα σκεφτεί τίποτα, παρά μόνο λίγα πράγματα. Και ο George, ενώ η ευφυΐα του ήταν πολύ πάνω από την κανονική, είχε ένα μικρό διανοητικό χάντικαπ ραδιοπομπό στο αυτί του. Ο νόμος απαιτεί να το φοράει ανά πάσα στιγμή. Ήταν συντονισμένος σε ένα πομπό της κυβέρνησης. Κάθε είκοσι δευτερόλεπτα, ο πομπός στέλνει κάποιον απότομο θόρυβο για να κρατήσει τους ανθρώπους σαν τον George από το να λάβουν αθέμιτο οφέλος εξ αιτίας του μυαλού τους.

Η φρίκη που όλοι ενστικτωδώς αισθανόμαστε με αυτές τις ιστορίες, είναι η διαισθητική αναγνώριση ότι οι άνθρωποι δεν είναι ομοιόμορφοι, ότι η ανθρωπότητα, χαρακτηρίζεται από υψηλού βαθμού ποικιλία, πολυμορφία, διαφοροποίηση, με λίγα λόγια, ανισότητα. Μια εξισωτική κοινωνία μπορεί μόνο να ελπίζει να επιτύχει τους στόχους της με ολοκληρωτικές μεθόδους εξαναγκασμού και ακόμη πιστεύουμε και ελπίζουμε ότι το ανθρώπινο πνεύμα θα ξεσηκωθεί και θα ανατρέψει όποιες τέτοιες απόπειρες για την επίτευξη μιας παγκόσμιας μυρμηγκοφωλιάς. Με λίγα λόγια, η εικόνα μιας κοινωνίας εξισωτισμού είναι μιαμυθιστοριογραφία φρίκης, διότι, όταν οι συνέπειες ενός τέτοιου κόσμου είναι ιδιαίτερα σαφείς, αναγνωρίζουμε ότι ένα τέτοιος κόσμος και αυτές οι προσπάθειες είναι βαθιά αντιανθρώπινες. Είναι αντιανθρώπινες στην βαθύτερη έννοια, ως εκ τούτου, ο στόχος του εξισωστισμού είναι σατανικός και τυχόν προσπάθειες που οδηγούν στην επίτευξη ενός τέτοιου στόχου πρέπει να θεωρούνται επίσης σατανικές.

Η μεγάλη πραγματικότητα των διαφορών και της ποικιλίας μεταξύ των ανθρώπων είναι εμφανής από την μακρά ιστορία της ανθρώπινης εμπειρίας, ως εκ τούτου, αναγνωρίζεται η αντιανθρώπινη φύση ενός κόσμου καταναγκαστικά ομοιόμορφου.

Αυτή η μεταβλητότητα και η ποικιλομορφία έχει τις ρίζες της στη βιολογική φύση του ανθρώπου και παρά την συστηματική πλύση εγκεφάλου είναι δύσκολο να αρνηθεί κάποιος την ιστορική καταγραφή και να θεωρήσει ότι φταίει η «κουλτούρα».

Η εξέγερση του εξισωτισμού εναντίον της βιολογικής πραγματικότητας, αν και είναι σημαντική, είναι μόνο ένα υποσύνολο μιας βαθύτερης εξέγερσης : αυτής εναντίον της οντολογικής δομής της ίδιας της πραγματικότητας, εναντίον της ίδιας της Φύσης. Στην καρδιά του αριστερίστικου εξισωτισμούείναι η παθολογική πεποίθηση ότι δεν υπάρχει καμία δομή πραγματικότητας. Ότι όλος ο κόσμος είναι ‘tabula rasa’ (έναςάγραφος πίνακας) που μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή σε οποιαδήποτε επιθυμητή κατεύθυνση από την απλή άσκηση της ανθρώπινης θέλησης - εν ολίγοις, ότι η πραγματικότητα μπορεί να μετατραπεί άμεσα από την απλή επιθυμία ή την ιδιοτροπία των ανθρώπων. Σίγουρα μια τέτοια παιδιάστικη σκέψη βρίσκεται στο επίκεντρο της παθιασμένης έκκλησης του Χέρμπερτ Μαρκούζε(εβραϊκής καταγωγής, φιλόσοφος και μέλος της περιβόητης Σχολής της Φρανκφούρτης), για τη συνολική άρνηση της υπάρχουσας δομής της πραγματικότητας και τον μετασχηματισμό της σε αυτό που οραματίζεται να είναι το αληθινό δυναμικό της.

Οι χιλιαστικές κομμουνιστικές ουτοπίες

Πουθενά δεν είναι πιο εμφανής η επίθεση της Αριστεράς στην οντολογική πραγματικότητα από ό, τι στα ουτοπικά όνειρα μιας μελλοντικής σοσιαλιστικής κοινωνίας. Στο σοσιαλιστικό του μέλλον ο Γάλλος ουτοπικός σοσιαλιστής Charles Fourier, (σύμφωνα με τον Ludwig von Mises) :

«…όλα τα επιβλαβή ζώα θα έχουν εξαφανιστεί και στη θέση τους θα είναι ζώα που θα βοηθούν τον άνθρωπο στους αγώνες του - ή ακόμα θα κάνουν και την δουλειά του για λογαριασμό του. Ένας αντι-κάστορας θα προσέχει την αλιεία, μια αντι-φάλαινα θα είναι το ρυμουλκό για τα πλοία, ένας αντι-ιπποπόταμος θα έλκει τα ποταμόπλοια. Αντί του λιονταριού θα υπάρξει ένα αντι-λιοντάρι, ένα υποζύγιο ταχύτητας, πάνω στο οποίο ο αναβάτης θα κάθεται άνετα. Θα είναι χαρά να ζεις σε έναν κόσμο με τέτοιους υπηρέτες».

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Φουριέ, οι ίδιοι οι ωκεανοί θα περιέχουν λεμονάδα και όχι αλμυρό νερό.

Παρόμοιες παράλογες φαντασιώσεις βρίσκονται στη ρίζα της μαρξικής ουτοπίαςτου κομμουνισμού. Απαλλαγμένοι από τα υποτιθέμενα όρια της εξειδίκευσης και του καταμερισμού της εργασίας, κάθε άτομο στην κομμουνιστική ουτοπία θα αναπτύξει πλήρως όλες τις δυνάμεις του προς κάθε κατεύθυνση. Όπως έγραψε ο Ένγκελς στο ‘Anti-Dühring’ (Αντι- Ντύρινγκ), (όπου δίνει τα χαρακτηριστικά της μελλοντικής κομμουνιστικής κοινωνίας, όταν η ανθρωπότητα πραγματοποιεί «το άλμα από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας»), ο κομμουνισμός θα δώσει «σε κάθε άτομο τη δυνατότητα να αναπτύξει και να ασκήσει όλες τις ικανότητές του, σωματικές και ψυχικές, προς όλες τις κατευθύνσεις». Και ο Λένινπροσβλέπει το 1920 την «κατάργηση του καταμερισμού της εργασίας μεταξύ των ανθρώπων ... την μόρφωση, την εκπαίδευση και την κατάρτιση των ατόμων με μια  ολοκληρωμένη ανάπτυξη και μια ολοκληρωμένη κατάρτιση, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να κάνουν τα πάντα. Ο κομμουνισμός προχωράει και πρέπει να προχωρήσει προς αυτόν το στόχο, και θα τον φτάσει».

Στην δριμεία κριτική του κομμουνιστικού οράματος, ο Alexander Gray (Σκοτσέζος οικονομολόγος και ποιητής) επιτίθεται:

«Το ότι κάθε άτομο θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει όλες τις ικανότητές του, σωματικές και ψυχικές, προς όλες τις κατευθύνσεις, είναι ένα όνειρο που ικανοποιεί το όραμα μόνο των απλοϊκών μυαλών, που αγνοούν τους περιορισμούς που επιβάλλονται από τα στενά όρια της ανθρώπινης ζωής. Γιατί η ζωή είναι μια σειρά από πράξεις επιλογής και κάθε επιλογή είναι ταυτόχρονα μια παραίτηση.

Ακόμη και ο κάτοικος του μελλοντικού παραμυθότοπου του Ένγκελς θα πρέπει να αποφασίσει αργά ή γρήγορα, αν θέλει να είναι ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ ή ο Αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού, αν θα πρέπει να επιδιώξει να υπερέχει ως βιολιστής ή ως πυγμάχος, αν θα πρέπει να επιλέξει να γνωρίζει τα πάντα σχετικά με την κινεζική βιβλιογραφία ή για τις κρυμμένες σελίδες της ζωής του σκουμπριού».

Φυσικά ένας τρόπος για να προσπαθήσουμε να επιλύσουμε αυτό το δίλημμα είναι να φαντασιωνόμαστε ότι ο ΚομμουνιστικόςΆνθρωπος του μέλλοντος θα είναι υπεράνθρωπος, ένας σούπερμαν στις ικανότητές του να ξεπερνάει τη φύση. Ο William Godwin (Άγγλος φιλόσοφος και συγγραφέας. Θεωρείται από τους πρώτους υποστηρικτές του αναρχισμού) σκέφτηκε ότι τη στιγμή που η ιδιωτική ιδιοκτησία θα καταργηθεί, ο άνθρωπος θα γίνει αθάνατος. Ο μαρξιστής θεωρητικός Καρλ Κάουτσκι υποστήριξε ότι στην μελλοντική κομμουνιστική κοινωνία, «ένα νέο είδος ανθρώπου θα προκύψει ... ένας υπεράνθρωπος ... ένας υπερυψωμένος άνθρωπος». Και ο Λέον Τρότσκι ‘προφήτευσε’ ότι κάτω από τον κομμουνισμό :

«ο άνθρωπος θα γίνει ασύγκριτα πιο ισχυρός, πιο σοφός, πιο ωραίος. Το σώμα του πιο αρμονικό, οι κινήσεις του πιο ρυθμικές, η φωνή του πιο μουσική .... Το ανθρώπινο μέσο όρο θα ανέλθει στο επίπεδο ενός Αριστοτέλη, ενός Γκαίτε, ενός Μαρξ. Πάνω από αυτά τα ύψη θα προκύψουν νέες κορυφές.

Αν και οι εξισωτιστές φαίνεται να έχουν την ηθική και τον ιδεαλισμό στο πλευρό τους, το συμπέρασμα είναι ότι, αν και ευφυή ως άτομα, αρνούνται την ίδια τη βάση της ανθρώπινης νοημοσύνης και της ανθρώπινης λογικής : την αναγνώριση της οντολογικής δομής της πραγματικότητας, των νόμων της ανθρώπινης φύσης και του σύμπαντος. Με τον τρόπο αυτό, οι εξισωτιστές ενεργούν ωςκακομαθημένα παιδιά, αρνούμενα τη δομή της πραγματικότητας για χάρη της ταχείας υλοποίησης των δικών τους παράλογων φαντασιώσεων. Άκρως επικίνδυνοι οι εξισωτιστές, λόγω των ιδεών τους, καθώς η μεθοδολογία τους και οι στόχοι τους αμφισβητούν την ίδια την δομή της ανθρωπότητας και του σύμπαντος, ήταν και είναι βαθιά αντιανθρώπινοι, και στερούνται συνεπώς, κάθε ηθικής. Εκτός, αν κάποιος υποστηρίζει ότι η καταστροφή του πολιτισμού, ακόμη και της ίδιας της ανθρώπινης φυλής, μπορεί να στεφθεί με το δάφνινο στεφάνι μιας υψηλής και αξιέπαινης ηθικής.

* Το κείμενο βασίστηκε σε αποσπάσματα του «EgalitarianismAs A Revolt Against Nature», του οικονομολόγου Murray Rothbard. Ο Murray Rothbard (Μάρεϊ Ρόθμπαρντ : 1926 - 1995) ήταν εβραϊκής καταγωγής Αμερικανός συγγραφέας και οικονομολόγος της Αυστριακής Σχολής Οικονομικής Σκέψης, ιδρυτής και κύριος θεωρητικός του Αναρχοκαπιταλισμού, μίας μορφής αναρχισμού της ελεύθερης αγοράς.Ο Ρόθμπαρντ έγραψε περισσότερα από είκοσι βιβλία και θεωρείται από τις σημαντικότερες μορφές του Αμερικάνικου λιμπερταριανού κινήματος. Ο Ρόθμπαρντ καταδίκαζε την κρατική εταιρεοκρατία (government corporatism), άσκησε κριτική στις επιχειρηματικές ελίτ οι οποίες χρησιμοποιούσαν την κρατική μονοπωλιακή δύναμη ώστε να επηρεάζουν νόμους και πολιτικές, υποστήριζε ότι η φορολογία είναι ουσιαστικά κλοπή μεγάλης κλίμακας και ένα "υποχρεωτικό μονοπώλιο δύναμης", πίστευε ακόμα ότι το σύστημα των κεντρικών τραπεζών και το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων υπό μονοπωλιακό παραστατικό χρήμα είναι μία μορφή κρατικά επιδοτούμενης, νομιμοποιημένης χρηματοοικονομικής απάτης, αντίθετης στις λιμπερταριανές αρχές και την ηθική. Ο Ρόθμπαρντ κατέκρινε τον στρατιωτικό, πολιτικό και οικονομικό παρεμβατισμό στις υποθέσεις άλλων εθνών, ήταν αντίθετος στη συμμετοχή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και προειδοποίησε ότι η σύγκρουση στην Μέση Ανατολή θα σύρει τις ΗΠΑ σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν έντονα αντι-σιωνιστικής και επίσης ένθερμος υποστηρικτής του ιστορικού ρεβιζιονισμού. Ο Ρόθμπαρντ υιοθέτησε τον «ιστορικό ρεβιζιονισμό» ως αντίδοτο σε αυτό που θεωρούσε κυρίαρχη επιρροή που ασκούσαν διεφθαρμένοι «δικαστές διανοούμενοι» πάνω στις mainstreamιστορικές αφηγήσεις. Είχε μάλιστα επηρεαστεί από τον Αμερικάνο ρεβιζιονιστή ιστορικό και θεωρούμενο «αρνητή του Ολοκαυτώματος» Harry Elmer Barnes (1889 – 1968), αποδεχόμενος την άποψή του ότι «η δολοφονία των Γερμανών και των Ιαπώνων ήταν ο πρωταρχικός στόχος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου». Για αυτές του τις απόψεις έγινε αντικείμενο έντονης κριτικής από το χώρο της Δεξιάς και κατηγορήθηκε ότι συντασσόταν με εκείνους που «αρνούνταν ότι το Ολοκαύτωμα συνέβη πραγματικά ή θεωρούσαν ότι αυτό κατά κάποιο τρόπο παρουσιαζόταν υπερβολικά». Σύμφωνα με τον Michael O’ Malley, καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο George Mason, η στάση του Rothbard προς το κίνημα των μαύρων για τα πολιτικά δικαιώματα και τις σουφραζέτες (κίνηση για το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες) ήταν «περιφρονητική και εχθρική». Κατά τον O’ Malley, «ο Rothbard έβρισκε την ιδέα της ελευθερίας στους νέγρους ανησυχητική διότι δεν καταλαβαίνουν καλά». Κατά τους O’ Malley και Hardisty, ο Rothbard πίστευε ότι οι μαύροι είναι γενετικά κατώτεροι από τους λευκούς όσον αφορά τη νοημοσύνη και ότι οι διαφορές στις φυλές σε θέματα πνευματική ικανότητας και «ιδιοσυγκρασίας» είναι "αυτονόητες".

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ – Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος (τ. 40) του περιοδικού PATRIA

ΠΗΓΗ