ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 Όταν οι διαδικασίες του θανάτου, δεν ακολουθούν την φυσιολογική τους πορεία, η ψυχή δεν καταφέρνει να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ύλης και καθυστερεί στο μεταβατικό στάδιο.

Η διάθεση με την οποία αντιμετωπίζει κανείς τον θάνατο, παίζει καθοριστικό ρόλο για το αρμονικό του πέρασμα στον «άλλο κόσμο».

-Πρώτα πρέπει να αποσύρονται οι ανώτερες σφαίρες της συνείδησης και να ελκύσουν πίσω τα κατώτερα κέντρα. Είναι επώδυνη εμπειρία για την κατώτερη συνείδηση να βγει βίαια από το σώμα που καταρρέει, πρωτού ακόμα η ανώτερη συνείδηση αποκτήσει κάποια επαφή με το αόρατο, γιατί έτσι η ψυχή βρίσκεται συνεχώς σε σύγχυση και αγωνία, μέχρις ότου κάποτε τακτοποιηθεί.

-Η ψυχή χρειάζεται κάποια προετοιμασία για να αποσυρθεί από το σώμα. Η ψυχή του ανθρώπου που σκοτώνεται ακαριαία, πρέπει να ξεπεράσει ορισμένες δυσκολίες, αντίθετα από εκείνον που πεθαίνει φυσιολογικά και σταδιακά.

-Αν η ψυχή εκτιναχθεί βίαια απ΄το πεδίο της Γης και αρχίσει απεγνωσμένα να γυρίζει πίσω, το βλέμμα της στρέφεται προς το πεδίο που άφησε. Τότε είναι δύσκολο να γυρίσει και να κοιτάξει στο πεδίο στο οποίο πρέπει να εισέλθει.

-Υπάρχουν όμως ειδικοί βοηθοί που σπεύδουν να βοηθήσουν τις ψυχές αυτές να βρουν το δρόμο τους.

Ο άνθρωπος που φοβάται το θάνατο, αν παλεύει μέχρι την τελευταία του πνοή, η ψυχή θα περάσει εντελώς συνειδητά (χωρίς τον μεγάλο ύπνο) από τη διαδικασία του θανάτου. Τέτοιες ψυχές γενικά δεν αντιλαμβάνονται ότι πέθαναν, γιατί έχουν συνηθίσει να θεωρούν τον θάνατο, συνώνυμο με το σβήσιμο της συνείδησης.

Έτσι όταν ανακαλύπτουν ότι όχι μόνο δεν έχασαν τη συνείδησή τους, αλλά εξακολουθούν να διατηρούν (στη φαντασία τους βέβαια) το ίδιο σώμα που είχαν πάντα, στερημένο απλά από τις αισθήσεις ή το βάρος του, πρέπει κάποιος να τους πείσει ότι έχουν πια διασχίσει τις Πύλες του Θανάτου και είναι άσαρκοι.

Νομίζουν ότι διατηρούν ακόμα την συνηθισμένη τους μορφή και δεν καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για μια σκεπτομορφή της φαντασίας τους, την οποία δεν βλέπει κανείς άλλος, εκτός από τους έχοντες ψυχική όραση. Ο νεκρός που δεν γνωρίζει ότι πέθανε, υφίσταται φυσιολογικά ένα σοκ μόλις ανακαλύπτει ότι η παρουσία του δεν είναι αισθητή σε εκείνους με τους οποίους νόμιζε ότι μπορούσε να έρθει σε επαφή. Μιλάει σε αυτούς που παραστέκονται στο νεκροκρέβατό του και δεν απαντούν. Απλώνει το χέρι να τους αγγίξει για να τραβήξει την προσοχή τους, μα το χέρι του διαπερνά τον ώμο που είχε την πρόθεση να αγγίξει... Γι αυτόν οι ζωντανοί είναι φαντάσματα και κατακλύζεται από ταραχή.

Αυτές οι ψυχές χρειάζονται βοήθεια. Μόλις μια ψυχή διασχίσει το μεγάλο χάσμα, ο δρόμος προς το φως ανοίγεται μπροστά της και όχι πίσω της.

Οι ψυχές που σπρώχνονται βίαια έξω απ΄τη ζωή, εμποδίζονται να βυθιστούν στον ύπνο του θανάτου, δεν καταλαβαίνουν ότι είναι άσαρκες, ούτε έχουν περάσει έξω από το πεδίο δράσης εκείνου που τους επιτίθεται. Για κάποια περίοδο νιώθουν τρόμο και σύγχυση, αλλά σύντομα αυτά τα συναισθήματα καταπραΰνονται χάρη στις υπηρεσίες των αοράτων βοηθών.

Η σκεπτομορφή του φόβου τους όμως, μπορεί να αιωρείται στον τόπο του εγκλήματος, σαν μια υπερβολικά ζωηρή εικόνα στη νοητική ατμόσφαιρα του χώρου αυτού.

Αν πάει εκεί ένα άτομο με ικανότητες να υλοποιεί άσαρκες μορφές, τότε ο φόβος του σκοτωμένου μπορεί να πάρει το σχήμα μιας σκιάς, διότι παραμένει η νοητική εικόνα που σχηματίζεται από τον δολοφόνο και το θύμα.

Η εφαρμογή ενός τυπικού (ψυχική αυτοάμυνα) στο σημείο που κάποιος συνάντησε βίαιο θάνατο, είναι μεγάλης αξίας, γιατί διαλύει όσες σκεπτομορφές παρέμειναν πίσω στον ανακλώμενο αιθέρα.

Α.Κ.