ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

Γράφει ο ΛΥΚΙΟΣ.

 Από τα αρχαία ακόμη χρόνια, όλες οι κοινωνίες προστάτευαν την εύρυθμη λειτουργία τους, με την εφαρμογή των νόμων που τις διείπαν.  Χρησιμοποιούσαν για τον σκοπό αυτό τα όργανα απονομής δικαίου (δικαστήρια) και τα όργανα επιβολής του νόμου (αστυνομία).

  Η αστυνομία λοιπόν είναι ο αναγκαίος εκείνος θεσμός, που διασφαλίζει την ομαλή λειτουργία μιας οργανωμένης κοινωνίας, με την εφαρμογή στην πράξη όσων οι νόμοι ορίζουν, ενώ ταυτόχρονα προστατεύει την ειρήνη και την αρμονική συνοχή των μελών της. Έτσι ο ρόλος που η αστυνομία διαδραματίζει σε κάθε κοινωνία, είναι βασικός και εδραίος, ενώ η αξία της μέσα σε αυτήν, υψηλή, θεμελιώδης και αναγκαία.

 Το καθήκον των αστυνομικών είναι υψηλής κοινωνικής προσφοράς, διότι εκ φύσεως της αποστολής τους, οφείλουν να εκτίθενται σε κινδύνους, οι οποίοι θεωρούνται απαράδεκτοι για τους πολίτες, αλλά παραδεκτοί για αυτούς! Οφείλουν δηλαδή να αντιμετωπίσουν και να αποκρούσουν όλους τους κινδύνους που απειλούν την ευρυθμία της κοινωνίας και ιδίως αυτούς που απειλούν την φυσική υπόσταση των μελών της, δηλαδή την ζωή και την σωματική ακαιρεότητα των πολιτών, καθώς και την υλική και πνευματική τους περιουσία.

 Η διασφάλιση του υπέρτατου αγαθού, της ζωής δηλαδή των πολιτών, καλούνται από την κοινωνία να το προασπίσουν οι αστυνομικοί, προτάσσοντας τον ίδιο τους τον εαυτό, δηλαδή την δική τους ζωή, προς αυτό τον σκοπό. Επειδή ακριβώς η κοινωνία ανέχεται και απαιτεί το ρίσκο της ζωής του αστυνομικού, για να μην κινδυνεύσει αυτή των πολιτών, ο ρόλος του αστυνομικού είναι κατ’ αρχήν ηρωικός και κατ’ απαίτησιν υπεράνθρωπος, αφού καλείται να υπερνικήσει το αρχέγονο αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Αυτή και μόνη η φύση του επαγγέλματος αυτού, το κατατάσσει στα λειτουργήματα υπέρ της κοινωνίας και στην υψηλότερη κατάταξη σε σχέση με τα υπόλοιπα, αφού επενδύει προς θυσία το υπέρτατο ατομικό αγαθό, προς όφελος τρίτων.

 Για αυτούς τους βασικούς λόγους, οι αστυνομικοί αποτελούν σήμερα ένα καταξιωμένο και αγαπητό επάγγελμα-λειτούργημα, το οποίο απολαμβάνει τον σεβασμό των πολιτών και της πολιτείας. Στις ΗΠΑ ο απλός αστυφύλακας περιπολίας δεν ονομάζεται patrol policeman, αλλά police officer (δηλαδή «αξιωματικός») τιμητικά!

  Στην πολύπαθη Ελλάδα μας, τα πράγματα απέχουν πολύ από τα παραπάνω αναφερόμενα!

Η Ελληνική Αστυνομία, ήταν πάντοτε ένα εργαλείο ταγμένο στην διάθεση της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας (κυβέρνησης) και ποτέ μια ανεξάρτητη αρχή στην υπηρεσία της δικαιοσύνης.

 Παρότι κατά την Ποινική Δικονομία, η Αστυνομία υπάγεται στις εντολές της Εισαγγελίας (δηλαδή της Δικαιοσύνης), αυτή εκτελεί οδηγίες και εντολές από την πολιτική της ηγεσία (υπουργό) που πολλές φορές είναι αντίθετες στον νόμο και την δικαιοσύνη! Οι πολιτικοί της εκτελεστικής εξουσίας, προκειμένου να ελέγχουν την Αστυνομία και να την κατευθύνουν αυτοί σύμφωνα με τα κομματικά και πολιτικά τους συμφέροντα, διέμβαλλαν με τον κομματισμό, την αναξιοκρατία και την διαβλητότητα σε όλες τις εσωτερικές διεργασίες και υποδομές του, το Σώμα.

  Από το 1985, που ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου διέλυσε και ενοποίησε τα σώματα της Ελληνικής Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων ιδρύοντας την Ελληνική Αστυνομία, φροντίστηκε να απαλειφθούν τα θετικά στοιχεία που χαρακτήριζαν κάθε ένα από αυτά τα σώματα και να παραμείνουν μόνο τα αρνητικά που τα βάραιναν! Έτσι φτιάχτηκε ένα νόθο έκτρωμα, που αποστερήθηκε από την παράδοση και το ύφος που είχε, καταβαραθρώνοντας την συνοχή και την πειθαρχεία εντός της νεοσύστατης αυτής Αστυνομίας. Όπως ήταν αναμενόμενο, ξεκίνησαν οι «κόντρες» και ο αθέμιτος ανταγωνισμός εντός της. Οι αξιωματικοί χωρίστηκαν σε «κλίκες» και διχάστηκαν. Ο κομματισμός ήλθε για να διαβρώσει ακόμη περισσότερο την κατάσταση και η εξάρτηση και δοσοληψία με κομματικούς μηχανισμούς,  ήταν πλέον ο κανόνας. Η πρόσληψη στην Αστυνομία γινόταν πάντα με κομματικά κριτήρια. Η είσοδος στην Σχολή Υπαστυνόμων (Αξιωματικών) επίσης με κομματικά κριτήρια. Οι τοποθετήσεις και μεταθέσεις, εξίσου με κομματικά κριτήρια.

 Κάθε έννοια δικαίου μέσα στον Σώμα της Ελληνικής Αστυνομίας εξαφανίσθηκε! Η ασυδοσία των διοικούντων, δεν έβρισκε και δεν βρίσκει ακόμη και σήμερα όριο σε κανονισμούς και νόμους. Η εκβίαση των κατωτέρων από τους προϊσταμένους τους, κατά παράβαση κάθε κανονισμού και νόμου, είναι ο κανόνας. Ο έλεγχος υπάρχει μόνο για να τιμωρείται αυστηρά το κατώτερο προσωπικό, ενώ το ανώτερο σιωπηρώς προστατεύεται. Η «ομερτά» (νόμος της σιωπής) μέσα στην Αστυνομία, είναι εντονότερη απ’ ότι στην μαφία! Οι επίορκοι και διεφθαρμένοι αξιωματικοί, μάλλον πλεονάζουν. Η δουλικότητα και οσφυοκαμψία τους σε κομματικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι προκλητική!

Η ιδιοτελής πρακτική των αξιωματικών «καριέρας» -και όχι ικανότητας-, θέτουν ως υπέρτατη αξία το ίδιον όφελος και την φιλοδοξία τους για αναρρίχηση αντί παροχών, ενώ στον βωμό τους θυσιάζουν ανερυθρίαστα, κατώτερους μάχιμους αστυνομικούς, που χάνουν ακόμη και την ζωή τους προκειμένου αυτοί να κερδίσουν έστω και λίγη εύνοια…

  Η επετηρίδα, μαζί με την μαζικοποιημένη και χωρίς αντικειμενικά κριτήρια (πανελλήνιες εξετάσεις) εισαγωγή των δοκίμων στις σχολές της αστυνομίας, είναι οι δύο μεγάλοι πυλώνες της αναξιοκρατίας στην σημερινή ΕΛ.ΑΣ.  Η μη κατάρτιση χάρτας αστυνομικών προσόντων, βάσει των οποίων θα επιλέγονται και θα κρίνονται οι αστυνομικοί, κάνει την ΕΛ.ΑΣ.  στελεχωμένη από εντελώς ακατάλληλους ανθρώπους για το επάγγελμα-λειτούργημα του αστυνομικού. Η λογική της απαξίωσης της ατομικής ικανότητος και η αποθάρρυνση των έντιμων, ικανών και ηθικών στελεχών, κάνει τους καλούς αστυνομικούς, απρόθυμους και ανενεργούς! Κάνει επίσης την πλειονότητα των αστυνομικών σήμερα, να πιστεύουν ότι βρίσκονται στο Σώμα για να το υπηρετούν «εκ του ασφαλούς» από τις καρέκλες των γραφείων τους, καταγράφοντας τους «δείκτες εγκληματικότητας»…ως γραφιάδες δημόσιοι υπάλληλοι!

  Το αστυνομικό επάγγελμα, απαιτεί εκτός των άλλων προσόντων, την ακαιρεότητα του χαρακτήρα, το θάρρος, την αυξημένη αίσθηση δικαίου και την ηθική εντιμότητα. Οι «πειρασμοί» δελεάζουν τον αστυνομικό και αυτός θα πρέπει να μπορεί να αντιστέκεται, αφού γι’ αυτόν η εντιμότητα και το δίκαιο είναι υψηλότερης αξίας από την ύλη και το χρήμα. Οι ηθικοί αυτοί φραγμοί του αστυνομικού, είναι η εσχάτη θωράκιση και τελευταία ελπίδα μιάς παραπαίουσας και διεφθαρμένης κοινωνίας, όπως η δική μας.     Όμως το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της χώρας μας, φρόντισε πάντοτε να μην ανταμείβει σωστά και επαρκώς τους αστυνομικούς, ούτε ηθικά, αλλά ούτε και υλικά (μισθοί). Τους θέλει επιρρεπείς και υποτελείς σε χρηματικούς πειρασμούς και συνεπώς στην διαφθορά.

 Εντέλει όταν έχουμε ανεπαρκείς, ανίκανους, υποτελείς, δουλικούς και διεφθαρμένους αστυνομικούς, τότε τι επωφελείται;

 Μα φυσικά το έγκλημα, η διαπλοκή και η παραβατικότητα! Η απαξίωση των νόμων και του κράτους. Και τότε νομοτελειακά, έρχεται η κατάρρευση της κοινωνίας μας…

Όλα αυτά, γιατί;

Όλα αυτά, για να μπορούν οι αναίσχυντοι πολιτικοί που εξουσιάζουν την χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, να παρανομούν ανεμπόδιστα, να διαφθείρουν απερίσπαστα και να υπονομεύουν το Έθνος. Με λίγα λόγια, να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, ενώ ο ελληνικός λαός ακόμη προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συνέβη έτσι ξαφνικά! Την ίδια στιγμή που μάλιστα, αυτοί οι ίδιοι, «πουλάνε» λύσεις και ελπίδες για διέξοδο από την κρίση που, οι ίδιοι συνειδητά προκάλεσαν…

Όμως επειδή οι επόμενες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας, προβλέπονται κρίσιμες, οι Έλληνες αστυνομικοί καλούνται να συνέλθουν και να συνειδητοποιήσουν τον ρόλο που η κοινωνία τους απέδωσε, την προσμονή που έχει από αυτούς και τον λόγο για τον οποίο με τόσες θυσίες τους πληρώνει, έστω και με αυτά τα ελάχιστα χρήματα. Πρέπει να φανούν αντάξιοι του ρόλου τους, αφού η αστυνομία αποτελεί το έσχατο ανάχωμα της εμπιστοσύνης των πολιτών στο κράτος. Είναι το καταφύγιο του αδικημένου, του φοβισμένου και του κατατρεγμένου από το έγκλημα, συμπολίτη τους.

  Το κατώτερο προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ., που εκτίθεται διαρκώς σε κινδύνους και εμπράκτως θυσιάζεται για την προστασία των πολιτών, σε αντίθεση με τους υψηλόβαθμους αποστασιοποιημένους από την απτή πραγματικότητα αξιωματικούς, οι οποίοι «παίζουν» τα ιδιοτελή και καιροσκοπικά κομματικά και πολιτικά «παιχνίδια» προσκυνώντας τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, θα έρθει η στιγμή που θα κληθούν από το ακραιφνές καθήκον τους να γυρίσουν την πλάτη στους επίορκους και προδότες προϊσταμένους τους και να συνταχθούν στο πλευρό των Ελλήνων πολιτών. Ίσως είναι κοντά η ώρα που θα πρέπει να τιμήσουν τον όρκο τους, τιμωρώντας τους εσωτερικούς τους εχθρούς πρώτα και έπειτα να επιτελέσουν το καθήκον τους χωρίς περιορισμούς, όπου κι αν χρειασθεί να φθάσουν.
 Τότε, όλος ο λαός θα είναι στο πλάι τους και θα τους τιμήσει δεόντως!

ΛΥΚΙΟΣ.