Το μήνυμα του Γιώργου Μπαλάνου προς τους Έλληνες αναγνώστες
Παιχνίδια Ύπαρξης και Ανυπαρξίας
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανθρωπότητα βαδίζει ολοταχώς προς μία από τις πλέον κρίσιμες καμπές στην ιστορία της. Ό,τι κι αν υπάρχει πέρα από τη στροφή, το θέμα είναι ότι βαδίζουμε με ολοένα και αυξανόμενη ταχύτητα – μια ταχύτητα που κάποτε ή σε απογειώνει ή σε σκοτώνει. Αλλά, με κάμποσα δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον πλανήτη, υπάρχει το ενδεχόμενο να συμβούν και τα δύο: κάποιοι ν’ απογειωθούν και κάποιοι να πέσουν στον γκρεμό.
Υπάρχει έγκαιρη επιλογή εδώ;
Ίσως ναι, ίσως όχι – γιατί δε γνωρίζω τι περιθώρια χρόνου υπάρχουν, και το «έγκαιρο» της επιλογής εξαρτάται από τα περιθώρια αυτά.
Πάντως, η ιστορία αυτή έχει επαναληφθεί και σ’ έναν άλλο αγώνα δρόμου, κάποτε, μεταξύ θηλαστικών και δεινοσαύρων. Μην ξεχνάτε, το πρώτο θηλαστικό που εμφανίστηκε ανάμεσα στους τρανούς δεινοσαύρους ήταν πολύ φαινομενικά ασήμαντο έστω και για να το φτύσουν – αλλά πού είναι οι τρανοί δεινόσαυροι σήμερα;
Θηλαστικά και δεινόσαυροι. Κάποιοι απογειώθηκαν και κάποιοι έπεσαν στον γκρεμό.
Εμείς – τι από τα δύο;
Ποιος ξέρει; Όχι εγώ, πάντως. Προσωπικά, το λίγο και το μόνο που θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι ξέρω και ότι είμαι σίγουρος γι’ αυτό, είναι το εξής:
Ξέρω ότι υπάρχουν διάσπαρτοι στον κόσμο μας άνθρωποι ενός άλλου είδους –«κομμάτια» ενός ευρύτερου ζωντανού παζλ– που δεν τους συνδέει καμία απτή ή ανιχνεύσιμη σχέση, αλλά μόνον η πανίσχυρη Mορφοδιάταξη του συνόλου τους. Ένας μη εντοπίσιμος –από τους άλλους– δεσμός που υπάρχει στη διαφορετική φύση τους. Και όταν αυτά τα «ανθρώπινα κομμάτια» ενωθούν στην αληθινή συνολική τους μορφή, τότε ίσως το έδαφος να σειστεί συθέμελα κάτω από τις σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες.
Δε θα μπορούσα να γίνω πιο σαφής, αλλά–
–ίδωμεν…
Σημείωση: Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο τεύχος 3 του περιοδικού “Φαινόμενα” (16/10/2010).
Παιχνίδια Ύπαρξης και Ανυπαρξίας
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανθρωπότητα βαδίζει ολοταχώς προς μία από τις πλέον κρίσιμες καμπές στην ιστορία της. Ό,τι κι αν υπάρχει πέρα από τη στροφή, το θέμα είναι ότι βαδίζουμε με ολοένα και αυξανόμενη ταχύτητα – μια ταχύτητα που κάποτε ή σε απογειώνει ή σε σκοτώνει. Αλλά, με κάμποσα δισεκατομμύρια ανθρώπους πάνω στον πλανήτη, υπάρχει το ενδεχόμενο να συμβούν και τα δύο: κάποιοι ν’ απογειωθούν και κάποιοι να πέσουν στον γκρεμό.
Υπάρχει έγκαιρη επιλογή εδώ;
Ίσως ναι, ίσως όχι – γιατί δε γνωρίζω τι περιθώρια χρόνου υπάρχουν, και το «έγκαιρο» της επιλογής εξαρτάται από τα περιθώρια αυτά.
Πάντως, η ιστορία αυτή έχει επαναληφθεί και σ’ έναν άλλο αγώνα δρόμου, κάποτε, μεταξύ θηλαστικών και δεινοσαύρων. Μην ξεχνάτε, το πρώτο θηλαστικό που εμφανίστηκε ανάμεσα στους τρανούς δεινοσαύρους ήταν πολύ φαινομενικά ασήμαντο έστω και για να το φτύσουν – αλλά πού είναι οι τρανοί δεινόσαυροι σήμερα;
Θηλαστικά και δεινόσαυροι. Κάποιοι απογειώθηκαν και κάποιοι έπεσαν στον γκρεμό.
Εμείς – τι από τα δύο;
Ποιος ξέρει; Όχι εγώ, πάντως. Προσωπικά, το λίγο και το μόνο που θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι ξέρω και ότι είμαι σίγουρος γι’ αυτό, είναι το εξής:
Ξέρω ότι υπάρχουν διάσπαρτοι στον κόσμο μας άνθρωποι ενός άλλου είδους –«κομμάτια» ενός ευρύτερου ζωντανού παζλ– που δεν τους συνδέει καμία απτή ή ανιχνεύσιμη σχέση, αλλά μόνον η πανίσχυρη Mορφοδιάταξη του συνόλου τους. Ένας μη εντοπίσιμος –από τους άλλους– δεσμός που υπάρχει στη διαφορετική φύση τους. Και όταν αυτά τα «ανθρώπινα κομμάτια» ενωθούν στην αληθινή συνολική τους μορφή, τότε ίσως το έδαφος να σειστεί συθέμελα κάτω από τις σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες.
Δε θα μπορούσα να γίνω πιο σαφής, αλλά–
–ίδωμεν…
Σημείωση: Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο τεύχος 3 του περιοδικού “Φαινόμενα” (16/10/2010).
Σημειώστε οτι ο Γ. Μπαλάνος είναι ίσως ο σημαντικότερος ερευνητής στην χώρα μας, σε θέματα που αφορούν την έννοια του Χρόνου (χωροχρονικό συνεχές, χρονικές στρεβλώσεις), παράλληλα σύμπαντα και κίνηση μέσα σε αυτά! Είναι σε θέση να γνωρίζει πάρα πολλά πράγματα (για όσους εννόησαν)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή