Ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης παρουσιάζει στη Σκηνή (αριστερά), που εδώ αντιπροσωπεύει το θέατρο, ένα προσωπείο του Ηρακλή, υπό την επίβλεψη του Διονύσου.
O ΟΡΦΕΑΣ, που θεωρούνταν σαν γιος του Βάκχου, ήταν ο πρώτος ιερέας της διονυσιακής λατρείας. Κέντρα των Ορφικών υπήρχαν πολλά· στη Θάσο, στη Θράκη και στα Τέμπη. Εκεί στα Τέμπη υπήρχε ναός αφιερωμένος στο Διόνυσο-Ζαγρέα. Κάθε χρόνο γίνονταν γιορτές και οι εκλεκτοί μυούνταν στα μυστήρια του θεού.
Oι τάξεις των μυημένων ήταν τρεις. Oι άντρες ανήκαν, ανάλογα με τη μύησή τους, στους «μύστες του Βάκχου βρέφους», στους «μύστες του ηρωικού Ηρακλή» και στους «μύστες του κατασπαραγμένου Βάκχου». Oι γυναίκες ανήκαν ανάλογα στις «νύμφες-φίλες της Περσεφόνης», στις «μυστικές ερωμένες της Αφροδίτης» και στις «θρηνούσες την Περσεφόνη». Όλοι οι λάτρεις μαζεύονταν από τις γύρω περιοχές στεφανωμένοι με κισσό και φορώντας δέρματα ελαφιού. Όταν έφταναν και οι μύστες άρχιζαν όλοι να τραγουδάνε έναν ύμνο για τον θεό. Στο τέλος αναφωνούσαν «Ευοί Βάκχε, Ευοί». Καθώς προχωρούσε η μέρα οι χοροί και τα τραγούδια δυνάμωναν κάτω από τους ήχους των αυλών και των τυμπάνων, αλλά και της λύρας που ήταν το αγαπητό όργανο του Ορφέα. Όταν έπεφτε η νύχτα, το σκηνικό άλλαζε, γιατί οι υποψήφιοι ετοιμάζονταν για τη μύηση.
Αυτή γινόταν σε ένα υπόγειο άντρο, ένα θολωτό σπήλαιο όπου έμπαινε κανείς μέσα από μια μυστική είσοδο. H σπηλιά φωτιζόταν με δαδιά, και από φυσικές ρωγμές του εδάφους έβγαινε θερμός αέρας από τα έγκατα της γης. Σε ένα βωμό έκαιγε δάφνη και η ατμόσφαιρα γινόταν πιο μυστηριακή με την παρουσία μιας σφίγγας. Tι αποκαλυπτόταν εκεί στον υποψήφιο; Κανένας δεν άφησε γραπτή μαρτυρία.
O Βάκχος για τους Ορφικούς ήταν το ενοποιητικό στοιχείο του σύμπαντος. Υπήρχε και μέσα στον άνθρωπο και έπρεπε να καλλιεργηθεί με τη μορφή του θείου βρέφους με τη βοήθεια του Ερμή, του αγγελιαφόρου των θεών.
O Βάκχος, σαν γιος της Δήμητρας, ήταν αδελφός της Περσεφόνης. H Περσεφόνη, που αντιπροσωπεύει την Ψυχή του Κόσμου, είχε ήδη θυσιαστεί. O Βάκχος ερχόταν σαν απελευθερωτής.
Αυτό το θείο δράμα δεν λαβαίνει χώρα μόνο μέσα στον κόσμο, αλλά και μέσα στον άνθρωπο. Tο διονυσιακό στοιχείο θα ενεργούσε σαν απελευθερωτής. Για να γίνει αυτό, έπρεπε να λάβει χώρα η ιερογαμία ανάμεσα στην Περσεφόνη και στο Βάκχο κι αυτό θα γινόταν πάλι μέσα στο μυημένο στην κατάλληλη στιγμή.
H διονυσιακή λατρεία των Ορφικών πέρασε στους Δελφούς, όπου λέγεται πως ήταν θαμμένο το σώμα του Βάκχου, γιατί σύμφωνα με μια παράδοση ο Απόλλωνας πρόλαβε και πήρε το διαμελισμένο σώμα του και το έθαψε στους Δελφούς. Κάθε δυο χρόνια γίνονταν εκεί και στις πλαγιές του Παρνασσού τα λεγόμενα Διονυσιακά Όργια (από τη λέξη έργα, δηλαδή τελετές και ιερουργίες).
