Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Ο αθέατος πόλεμος CIA – ΕΥΠ στη σκιά του «έρωτα» Καραμανλή – Πούτιν



Το πόρισμα του ανακριτή Φούκα «φωτίζει» τη σύγκρουση Αμερικανών – Ρώσων για τον έλεγχο της Ελλάδας.

Ο Καραμανλής έπεσε. Ο Παπανδρέου έφερε το μνημόνιο. Οι αγωγοί ποτέ δεν έγιναν. Και ο πρώην πρωθυπουργός σιώπησε –μάλλον για πάντα!
Ρεπορτάζ Σπύρος Νάννος
Το πόρισμα του ανακριτή Φούκα για το σχέδιο δολοφονίας του Κώστα Καραμανλή, τις υποκλοπές στη Vodafone και τις διαρροές εγγράφων από την ΕΥΠ, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι επί των ημερών του πρώην πρωθυπουργού υπήρξε ένας αθέατος πόλεμος μεταξύ των ελληνικών και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που οδήγησε στην ανατροπή Καραμανλή, στον ερχομό του Παπανδρέου και στη μνημονιακή κατοχή.
Με βάση όλα τα στοιχεία του πορίσματος (που είναι στα χέρια του «Crash»), ο Καραμανλής ήρθε σε πλήρη σύγκρουση με τον αμερικανικό παράγοντα, θεωρήθηκε «εχθρός» λόγω των σχέσεων που ανέπτυξε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν και προκάλεσε την οργή της Ουάσιγκτον λόγω της στενή παρακολούθησης όλων των διπλωματών της από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών.
Η ανάκριση απέδειξε ότι η CIA παρακολουθούσε πλήρως τα τηλέφωνα και τις κινήσεις Καραμανλή. Η αμερικανική πρεσβεία και φυσικά το αρμόδιο τμήμα του State Department ανησυχούσε για τις στενές επαφές του με τον ρώσο πρόεδρο και τους διαύλους που είχε ανοίξει η ΕΥΠ με τη ρωσική μυστική υπηρεσία.
Σε κάποια φάση –σύμφωνα με τα απόρρητα έγγραφα που διαθέτει το «Crash»- οι μεν ρώσοι τον προειδοποίησαν ότι παρακολουθείται, οι δε αμερικανοί του είπαν ορθά-κοφτά ότι «χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ δεν μπορεί να έχει ανεξάρτητες σχέσεις με τη Μόσχα και να αγοράζει από εκεί οπλικά συστήματα».
Κάποιοι πολιτικοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι το πόρισμα Φούκα και το βούλευμα που ακολούθησε, παρουσιάζει τον Καραμανλή ως πολιτικό – θύμα, που ανατράπηκε επειδή επέδειξε πατριωτισμό και συγκρούσθηκε σε όλα τα εθνικά θέματα. Αυτό ως ένα σημείο είναι αληθές, αλλά δεν μπορεί να αντισταθμίσει τις ευθύνες του για την τιμωρητική διάθεση που επέδειξαν οι ξένοι απέναντι στη χώρα.

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

13ο ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ-ΣΤΟΧΑΣΤΗΡΙΟ




Αποτέλεσμα εικόνας για Σπαρτιάτες πολεμιστές

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

Πως η αριστερόστροφη αντεθνική θεολογία διαμόρφωσε την σύγχρονη δυτική χριστιανοσύνη




Σχόλια για το βιβλίο Dissident Dispatches: An Alt-Right Guide to Christian Theology” του Andrew Fraser, εκδόσεις Arktos 2017, του F. Roger Devlin (Occidental Observer) / ΚΟ

Ο Αυστραλός Andrew Fraser ήταν για το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του καθηγητής νομικής στο ΠανεπιστήμιοMacquarie του Σίδνεϊ. Τον Ιούλιο του 2005 «δημιούργησε σάλο» με μια επιστολή του σε τοπική εφημερίδα, στην οποία προειδοποιούσε για την εισαγωγή Σουδανών προσφύγων στην Αυστραλία: «Η εμπειρία σε όλο τον κόσμο μας δείχνει ότι ένας μαύρος πληθυσμός που αυξάνει είναι μια σίγουρη συνταγή για την αύξηση της εγκληματικότητας, της βίας και άλλων κοινωνικών προβλημάτων». Η διαμάχη που ξέσπασε γύρω από την επιστολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση του Fraser από το πανεπιστήμιο Macquarie.

Το 2011, κυκλοφόρησε το The WASP Question, ένα βιβλίο που εξετάζει την αποτυχία των αγγλοσαξόνων σε όλο τον κόσμο - την "αόρατη φυλή" όπως την λέει - να διατηρήσουν μια συνειδητή εθνοτική ταυτότητα και να υπερασπιστούν τα συλλογικά τους συμφέροντα. Γράφει:

«Το καθοριστικό χαρακτηριστικό των WASP είναι ότι είναι πολύ λιγότερο εθνοκεντρικοί από τους άλλους λαούς. Πράγματι, για όλους τους πρακτικούς σκοπούς, οι αγγλοσάξονες προτεστάντες φαίνεται να είναι όλοι τελείως στερημένοι από το αίσθημααλληλεγγύης που διακρίνει μια ομάδα. Επομένως, είναι ανοικτοί στην εκμετάλλευση από “free riders” (άτομα που δρουν παρασιτικά) από άλλες, πιο εθνοκεντρικές, ομάδες».

Κατά τη διάρκεια της μελέτης της αγγλοσαξονικής καταγωγής, οFraser εκτίμησε το ρόλο που διαδραμάτισε η χριστιανική εκκλησία στο να μετασχηματίσει ένα μάτσο γερμανικών φυλών που συνεχώς τσακώνονταν μεταξύ τους, στο αγγλικό έθνος. Θα ήταν αδύνατο να μαντέψουμε, κοιτώντας το σύγχρονο Χριστιανισμό, ότι η χριστιανική εκκλησία θα μπορούσε ποτέ να υπηρετήσει έναν τέτοιο σκοπό. Η ιδιωτικοποίηση της λατρείας μετά τον «Διαφωτισμό» ήταν τόσο επιτυχημένη, ώστε πολλοί Χριστιανοί φαντάζονται ότι η φύση της πίστης τους είναι απλώς μια ιδιωτική υπόθεση.
Καμία σχέση βέβαια, με αυτό που αποτελεί την αλήθεια. ΟΜεσαιωνικός Χριστιανισμός «ήταν ένας τρόπος ζωής, μια κοινωνία και μια πίστη που ασκείτο δημόσια και ιδιωτικά από όλους τους άνδρες και τις γυναίκες», όπως επισημαίνει ο Fraser. Η Αγία Γραφή δεν «υπηρετούσε απλώς ατομικά τους πιστούς ως μάρτυρες του λόγου και του έργου του Θεού», αλλά και «παρείχε τον ιερό χάρτη» της εκκλησίας. Αλλά αν η χριστιανική εκκλησία είχε τον πρωταρχικό ρόλο στο σχηματισμό του αγγλικού έθνους, η υποχώρηση του χριστιανισμού ως κάτι που ανήκει στην ιδιωτική σφαίρα, δεν συνέβαλε στην πτώση του περήφανου αγγλοσαξονικού κράτους κατά τις τελευταίες δεκαετίες;

Πότε πέθανε καί ἀπό ποιόν σκοτώθηκε o Ἀχιλλέας;


ΜΕ ΤΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΑΪΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ

Γράφει ὁ ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΚΑΣ

Στό "Μόν Ρεπό" τῆς Κέρκυρας ὑπάρχει ἓνα περίτεχνο ἀντίγραφο τοῦ
Ἀχιλλέα νά πιάνει μέ ὀδύνη τό βέλος, πού ἒχει μπηχθῆ στήν δεξιά του
φτέρνα, περιμένοντας καθιστός καί μέ ὀδύνη τόν θάνατο.
Ἂραγε πεθαίνει κανείς ἂν δεχθῆ ἓνα βέλος στήν φτέρνα;
Ἐντελῶς ἀπίθανο.
Πῶς πέθανε λοιπόν ὁ Ἀχιλλέας; Τό θέμα εἶναι λίγο πολύπλοκο, ἀλλά ὃσοι
ἀγαποῦν καί ἐνδιαφέρονται γιά τόν Ὃμηρο, εἶμαι βέβαιος ὃτι θά
ἱκανοποιηθοῦν ἀπό τίς ἐξηγήσεις πού ἀκολουθοῦν, καί πού βασίζονται,
ὃπως πάντα, στό πληροφοριακό ὑλικό τῶν ἐπῶν, καί ὂχι στίς φαντασιώσεις
τῶν γνωστῶν μας παλαιοτέρων φιλολόγων, πού δίδαξαν τά παιδιά μας καί
τά ἐγγόνια μας, περνῶντας στρεβλές πληροφορίες γιά τόν Ὃμηρο, γιά
λόγους πού τούς ἀφοροῦν.
Ὁ θάνατος τοῦ Ἀχιλλέα πολλαπλῶς προαγγέλεται στήν Ἰλιάδα, ἀλλά
οὐδέποτε ἐπισυμβαίνει στό ἒπος.
Γνωρίζει ὁ ἲδιος πολύ καλά πώς θά πεθάνη, καί μάλιστα λέει ὃτι ἂν
ἒμενε στήν Φθία, θά κληρονομοῦσε τό βασίλειο τοῦ Πηλέως. Ἀλλά
προτίμησε νά πολεμήση στό τρωικό πεδίο καί ὂχι μόνο.
Τό γνωρίζει ἡ μητέρα του ἡ Θέτις, ἡ ὁποία αὐτοαποκαλεῖται
κακογεννήτρα, ἐπειδή γέννησε παιδί ὀλιγόζωο.
Τόν θάνατό του προαναγγέλει ὁ Ἓκτορας, ἐνῶ ὁ Ἀχιλλέας τόν ἒχει
τρυπήσει μέ τό δόρυ του στόν λαιμό.
Τό ἲδιο καί ἓνας ἀπό τούς ἳππους του, ὁ Ξάνθος, μιλῶντας μέ ἀνθρώπινη φωνή.
Ὡστόσο ὁ θάνατός του δέν ἐπισυμβαίνει στήν Ἰλιάδα, πού καταλήγει μέ τόν στίχο: