Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού έχει καταστεί διανοητικά ακίνδυνη για τις ελίτ με την εξάλειψη της ατομικότητας

 

Όσο αυτός ο πληθυσμός συνεχίζει να «ψηφίζει» και να αποδέχεται τους πολιτικούς τους αφέντες, και όσο οι άνθρωποι δεν γίνονται πλήρως ανεξάρτητα, αυτό-υπεύθυνα άτομα, το Κράτος θα κυριαρχεί και οι άνθρωποι θα καταδικάζονται σε σκλαβιά

Η εξάλειψη του ατόμου υπέρ του ψεύδους που είναι το «κοινό καλό», η αποβλάκωση και η κατήχηση κάθε γενιάς παιδιών από τη βρεφική ηλικία έως την ενηλικίωση με δομημένη πνευματική παρωδία, καθώς και η προπαγάνδα και η προώθηση μιας γενικής στάσης ανύπαρκτης «ισότητας» και δικαιωμάτων, οδηγεί άμεσα στην εξάρτηση από το κράτος.

Άρθρο του Gary D. Barnett

 «Ελευθερία σημαίνει ελευθερία από δυνάμεις και περιστάσεις που θα μετέτρεπαν τον άνθρωπο σε πράγμα, που θα επέβαλαν στον άνθρωπο την παθητικότητα και την προβλεψιμότητα της ύλης. Σύμφωνα με αυτό το κριτήριο, η απόλυτη εξουσία είναι η πιο εχθρική για την ανθρώπινη μοναδικότητα εκδήλωση. Η απόλυτη εξουσία θέλει να μετατρέψει τους ανθρώπους σε εύπλαστο πηλό».

Συγγραφέας: Eric Hoffer

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι σήμερα, γιατί μοναδικά και κυρίαρχα άτομα συγκεντρώνονται μαζικά σε μεγάλες ομάδες, (ως ένα) γιατί επιδιώκουν και υιοθετούν τη νοοτροπία της αγέλης και γιατί απαιτούν μια κυρίαρχη κυβέρνηση, όταν αυτή η συμπεριφορά μπορεί να οδηγήσει μόνο στην απώλεια της ταυτότητας και στην εξάλειψη κάθε κριτικής σκέψης. Αυτό δεν συμβαίνει λόγω έλλειψης νοημοσύνης, δεν συμβαίνει λόγω κάποιας σκόπιμης επιθυμίας κάποιου να καταστρέψει την ελεύθερη βούλησή του, είναι το αποτέλεσμα ενός σκόπιμου μακροπρόθεσμου σχεδιασμού από την πλευρά της άρχουσας τάξης και της εκούσιας αποδοχής της εξάρτησης από τις μάζες. Αυτή η τεχνική, είναι στην ουσία, η χρήση των ανθρώπων ως τσιφλίκια, που ελάχιστα διαφέρει από εκείνη των ζώων, από τους λίγους και εκλεκτούς της κοινωνίας, των οποίων ο στόχος είναι να ελέγχουν όλους τους άλλους. Είναι οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν και κακοποιούν τους ανθρώπους ως θέμα πολιτικής. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε εξ αρχής το (κρατικό) κυβερνητικό σύστημα εκπαίδευσης, και στο σημερινό εξαιρετικά τεχνολογικό περιβάλλον, αυτό το σχεδιασμένο πείραμα αποδεικνύει την αξία του στις κακές “ελίτ” και στα ελεγχόμενα πιόνια τους στην κυβέρνηση.

Τίποτα από όλα αυτά, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν ήταν ή είναι τυχαίο από κάθε άποψη, καθώς το να επιτραπεί στο γενικό πληθυσμό να παραμείνει αυτόνομος, επιχειρηματικός, αυτάρκης και πλήρως εγγράμματος, αποτελεί ανάθεμα για το εξουσιαστικό στοιχείο της κοινωνίας και θεωρείται από τις ισχυρές “ελίτ” θανατηφόρο όπλο ενάντια στην κυριαρχία και την κυριαρχία τους. Η εξάλειψη του ατόμου υπέρ του ψεύδους που είναι το “κοινό καλό”, η αποβλάκωση και η κατήχηση κάθε γενιάς παιδιών από τη βρεφική ηλικία έως την ενηλικίωση με δομημένη πνευματική παρωδία, καθώς και η προπαγάνδα και η προώθηση μιας γενικής στάσης ανύπαρκτης “ισότητας” και δικαιωμάτων, οδηγεί άμεσα στην εξάρτηση από το κράτος.

Το να εξετάσουμε το μακρινό μας παρελθόν, σημαίνει να περπατήσουμε σε έναν κόσμο που είναι εντελώς αντίθετος από αυτό το απολυταρχικό κολαστήριο που είναι η σημερινή Αμερική- μια Αμερική που έχει παραδοθεί οικειοθελώς στους λίγους. Αυτό οφείλεται στην πλήρη κατάρρευση του ατόμου στην κοινωνία, που αντικαταστάθηκε από γρανάζια μιας μηχανής φοβισμένων, μη σκεπτόμενων, εξαρτημένων, συμμορφούμενων, χαμένων ψυχών, που κρύβονται σε μια συλλογική μάζα μπερδεμένων ανθρώπων χωρίς σκοπό.

Αυτή η άλλοτε κοινωνία των ανεξάρτητων ελεύθερων ανθρώπων επέτρεψε σε άλλους να ελέγχουν τις ζωές τους, αντί να αποδεχτούν τον εαυτό τους και να επιδιώξουν τη ζωή ως άτομα με αυτοπεποίθηση. Αυτό συνέβη επειδή οι περισσότεροι παρέδωσαν τα παιδιά τους σε ένα κυβερνητικό σύστημα αποφασισμένο να καταστρέψει την ορμή τους, τα ατομικά τους ταλέντα και τις μοναδικές τους ικανότητες να ζήσουν, να αναπτυχθούν, να ευημερήσουν και να ακολουθήσουν το δικό τους μονοπάτι, χωρίς αντίσταση από οποιαδήποτε παράνομη εξουσία- ειδικά δεδομένης της ζημιάς που προκάλεσε το αποτρόπαιο “δημόσιο” (κυβερνητικό) σχολικό σύστημα.

Σύμφωνα με έρευνα που επιβεβαιώθηκε από το The Columbian Phenix και το Boston Review το 1800, “καμία χώρα στο πρόσωπο της γης δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για μεγαλύτερο ποσοστό κατοίκων, που να γνωρίζουν τα στοιχειώδη της επιστήμης, ή λιγότερους, που να μην μπορούν να διαβάσουν και να γράψουν το όνομά τους, από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ο αλφαβητισμός αποτελούσε εμμονή στην Αμερική ήδη από το 1642. Στη Μασαχουσέτη, τα παιδιά έπρεπε να μπορούν να διαβάζουν και να κατανοούν τις αρχές της θρησκείας και τους κεφαλαιώδεις νόμους της χώρας εκείνη την εποχή. Ο Τόμας Τζέφερσον δήλωνε μάλιστα τη δεκαετία του 1770: “Εκείνοι στους οποίους έχει ανατεθεί η εξουσία, με τον καιρό και με αργές ενέργειες, την έχουν διαστρεβλώσει σε τυραννία- και πιστεύεται ότι το πιο αποτελεσματικό μέσο για να αποτραπεί αυτό θα ήταν να φωτιστεί, όσο είναι εφικτό, το μυαλό του λαού στο σύνολό του”.

Κατά τη διάρκεια μεγάλου μέρους του 18ου και καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ο αλφαβητισμός ήταν σχεδόν καθολικός σε αυτή τη χώρα, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα σε αυτή την ιστορία. Ο βασικός αλφαβητισμός, η ανάγνωση, είναι ένα πράγμα, αλλά ο γνωστικός και ενεργός αλφαβητισμός είναι ένα διαφορετικό θέμα. Στο παρελθόν ο βασικός αλφαβητισμός ήταν μόνο η αρχή, καθώς η απόκτηση μεγάλων γνώσεων, η ικανότητα να επικοινωνείς με τους άλλους έξυπνα σε συζητήσεις και η ικανότητα να γράφεις και να παρουσιάζεις με επιτυχία σκέψεις και πληροφορίες, ήταν κάτι συνηθισμένο. Ακόμη και με αυτή την προηγμένη κοινωνία της εποχής, απαιτούνταν πολύ περισσότερα για να παραμείνει κανείς ελεύθερος και ευημερούσα. Αυτό ήταν το ανεξάρτητο πνεύμα του ατόμου, η επιχειρηματική ορμή, η αυτοπεποίθηση και ο υψηλός βαθμός αυτοπεποίθησης.

Οι περισσότεροι επιθυμούσαν να δουλεύουν για τον εαυτό τους, να έχουν τις δικές τους επιχειρήσεις, και ακόμη και αν κάποιος ξεκινούσε την εργασία του ως μαθητευόμενος ή όχι, ήθελε να χρησιμοποιήσει όλες τις γνώσεις και τα περιουσιακά στοιχεία που αποκτούσε για να δουλέψει σύντομα για τον εαυτό του. Οι περισσότερες επιχειρήσεις ήταν μικρές και ιδιωτικές εδώ και πολύ καιρό, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του τεράστιου αριθμού μικρών γεωργικών εκμεταλλεύσεων, και το ενδιαφέρον για εργασία σε μια “δουλειά” για κάποιον άλλο σπάνια εξετάστηκε. Ο φρικτός κορπορατισμός της Αμερικής τα άλλαξε όλα αυτά, και για να είναι επιτυχής για τους μεγιστάνες της εταιρικής τάξης και τη νέα τεράστια κυβέρνηση, ήταν απαραίτητη η αποβλάκωση της κοινωνίας. Και ποια πιο τέλεια λύση θα μπορούσε να υπάρξει για την κατήχηση μιας ολόκληρης κοινωνίας από μια ύπαρξη που μοιάζει με φυλακή, πλύση εγκεφάλου και κέντρα εκπαίδευσης υπακοής που ονομάζονται “δημόσια” (κυβερνητικά) σχολεία;

Τώρα ο αλφαβητισμός αποκτούσε ένα εντελώς νέο νόημα, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό θα εξακολουθούσε να είναι “εγγράμματο” (θα μπορούσε να διαβάζει), αλλά μόνο τόσο ώστε να είναι σε θέση να κατανοεί τις διαταγές του, όχι όμως να είναι πνευματικά ξύπνιοι και ικανοί να συζητούν τα σημαντικά θέματα μιας κοινωνίας που διαφωνεί, αλλά απλώς ένα μεγάλο σώμα κηφήνων που θα έκανε τη δουλειά των αφεντικών τους αντί να εργάζεται για τον εαυτό του. Αυτή είναι η σημερινή Αμερική, μια Αμερική της αδυναμίας, της συμμόρφωσης, του εθνικισμού και της λατρείας του κράτους- όλοι ζουν κάτω από την τυραννία, αντί για μια κοινωνία που αποτελείται από ευφυείς, ευτυχισμένους και ηθικούς πολίτες, επιχειρηματίες, κριτικούς στοχαστές και διαφωνούντες.

Όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να περιμένουν από την κυβέρνηση να τους δίνει πράγματα εις βάρος των άλλων, όσο θεωρούν την κυβερνητική “ευημερία” ως δικαίωμα, όσο περιμένουν να προστατευτούν ή να πλουτίσουν από τους κυβερνητικούς νόμους και πολιτικές, όσο οι μάζες κοιτάζουν προς το συλλογικό κοπάδι αντί για τον εαυτό τους, όσο αυτός ο πληθυσμός συνεχίζει να “ψηφίζει” και να αποδέχεται τους πολιτικούς τους αφέντες, και όσο οι άνθρωποι δεν γίνονται πλήρως ανεξάρτητα, αυτό-υπεύθυνα άτομα, το Κράτος θα κυριαρχεί και οι άνθρωποι θα καταδικάζονται σε σκλαβιά.

Η πλήρης άρνηση ή η εξάλειψη του Κράτους, μαζί με τους αποτρόπαιους θεσμούς του, θα συντελούσε σε μεγάλο βαθμό στο να επιτρέψει στους ανθρώπους να αγκαλιάσουν και πάλι την ιδέα του ατόμου, της κριτικής σκέψης, του αυτοπροσδιορισμού, της ανεξάρτητης ύπαρξης και να ανακτήσουν την ελευθερία που έχουν χάσει.

“Ανεξάρτητη μελέτη, κοινωφελής εργασία, περιπέτειες και εμπειρίες, μεγάλες δόσεις ιδιωτικότητας και μοναξιάς, χίλιες διαφορετικές μαθητείες -της μιας ημέρας ή και μεγαλύτερης διάρκειας- όλα αυτά είναι ισχυροί, φτηνοί και αποτελεσματικοί τρόποι για να ξεκινήσει μια πραγματική μεταρρύθμιση του σχολείου. Αλλά καμία μεταρρύθμιση μεγάλης κλίμακας δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει για να αποκαταστήσει τα κατεστραμμένα παιδιά μας και την κατεστραμμένη κοινωνία μας, μέχρι να ανοίξουμε με το ζόρι την ιδέα του “σχολείου” ώστε να συμπεριλάβει την οικογένεια ως τον κύριο μοχλό της εκπαίδευσης. Αν χρησιμοποιούμε το σχολείο για να αποσπάσουμε τα παιδιά από τους γονείς – και μην κάνετε κανένα λάθος, αυτή είναι η κεντρική λειτουργία των σχολείων από τότε που ο John Cotton το ανακοίνωσε ως σκοπό των σχολείων της αποικίας του Κόλπου το 1650 και ο Horace Mann το ανακοίνωσε ως σκοπό των σχολείων της Μασαχουσέτης το 1850 – θα συνεχίσουμε να έχουμε το σόου τρόμου που έχουμε τώρα”.

~ John Taylor Gatto,  Dumbing Us Down: The Hidden Curriculum of Compulsory Schooling

ΠΗΓΗ