Διαβάζω το πρώτο σχόλιο του προηγούμενου αναψυκτήριου. Σε ένα σημείο λέει:
Δύο Δυνάμεις. Η φιλότητα και το νείκος. Η φιλότης, ο έρωτας, η φιλία από την μια, το νείκος, φιλονικία, έρις, διάλυση, καταστροφή από την άλλη. Επάνω σ’ αυτές τις δύο δυνάμεις, συντελείται όλο το δράμα του σύμπαντος.
Ήρθε όμως ο Φρόιντ στα γηρατειά του και είπε, υπάρχει μία αρχή, ένας νόμος μέσα στη φύση, που αυτός είναι ο αρχετυπικός. Ο πρωταρχικός, ο πιο ισχυρός. Πιο ισχυρός και από τη γέννηση δηλαδή, από τη δημιουργία, από το είναι, από τον έρωτα. Ποιος είναι αυτός ο νόμος;
Είναι λέει η τόντεστριμπ, η ορμή προς τον θάνατο. Ορμή προς θάνατον. Το ρεύμα του θανάτου. Είναι αυτό που σπανιότερα στρέφεται προς τα μέσα και μας τραβάει στον βυθό, στην αυτοεγκατάλειψη, την κατάθλιψη, την σκέψη της αυτοκτονίας. Κι όταν, - κι αυτό είναι το σύνηθες -, στρέφεται προς τα έξω, τότε γίνεται αυτό το φαινόμενο που το λέμε (η αγκρεσιβιτέτ), **η επιθετικότητα**.
Και ορμή για ζωή από την άλλη. Είναι οι δύο πόλοι του γίγνεσθαι. Είναι η φιλότης και το νείκος.
Εδώ βρισκόμαστε. Η φιλότης και το νείκος παλεύουν μέσα μας, ο ηνίοχος Νους με την ένστικτη φύση.
***
Δ.
και για πες μας δεσπούλα, πώς νοιώθεις αλήθεια, ποια είναι η αίσθηση που δημιουργούν στο σώμα σου οι ορμονικές ροές, κάθε που ζεις την παραίσθηση ότι κατέχεις την αποκωδικοποίηση των γεγονότων γύρω σου και μάλιστα με γνώση άλλων; εμφανέστατα είσαι ένα κλασσικό κοντρόλ φρηκ, με την εξαιρετική ανάγκη να ελέγχεις, να μεταφράζεις και να κατανοείς αυτό που συμβαίνει γύρω σου... το περίεργο με τους ομοίους σου είναι πως τρώτε το έργο του ελέγχου με νοητικές διεργασίες αποκωδικοποίησης που δεν είναι καν δικές σας, σας τις εμφυτεύσανε! ο αποκωδικοποιητής σας έχει δομηθεί με "γνωση" ειδημόνων που άλλοι ορίσανε ως τέτοιους, η κατανόηση σας περνάει μέσα από φίλτρα άλλων που ορίζετε ως δικά σας αλλά δεν είναι δικά σας και παρά ταύτα τρώτε την ψευδαίσθηση ότι είστε εσείς οι κύριοι των καταστάσεων... πες μας λοιπόν, περιέγραψε μας την σωματική αίσθηση που σου προκαλεί όλη αυτή η διαστρεβλωτική κατάσταση, θα ήταν ενδιαφέρον... αν νομίζεις κιόλας ότι θα μπορούσες να την περιγράψεις αποκλειστικά με κάτι δικό σου, θα ήταν μεγάλο βήμα :)
Κοντρόλ φρικ δεν λες τίποτα. Αχααχα Και μάλιστα από μητέρα κοντρόλ φρικ και παντρεμένη με κοντρόλ φρικ. Όλα λειτουργούν αψεγάδιαστα. Σε οργανωτικότητα δε, τους περνώ οριακά όλους. Λόγω ζωδίου. Μια εποχή μάλιστα έκανα και τα στοκαρίσματα του σπιτιού. Διότι ποιος μάστορας μπορούσε να αγγίξει την δική μου τελειότητα. Σταδιακά παρέδωσα πολλούς τομείς.
Σας έχω ήδη εκμυστηρευτεί οτι γεννήθηκα με ανεπτυγμένο αίσθημα δικαίου. Μόλις άρχισα να μιλάω και το αντιλήφθηκαν οι δικοί μου, κάθε φορά που πρέκυπτε ενδοεξωοικογενειακό θέμα με έβαζαν όρθια σε μια καρέκλα, κάθονταν κι αυτοί όρθιοι σε συμμετρικές θέσεις γύρω από το τραπέζι και έλεγα εγώ πρώτη την άποψη μου. Και ήταν τόσο ικανοποιητική ώστε ..η συνεδρίασις ελύετο αμέσως με χαμόγελα. Όμως δεν φτάνει το αίσθημα δικαίου με μία νότα χιούμορ. Χρειαζόμουν τις γνώσεις και την πείρα του περιβάλλοντος μου. Πώς κόβουμε τα νύχια μας, πώς τρώμε μαύρα σπόρια, γιατί κάνει τζιζ όταν ακουμπώ το δάχτυλο στην σόμπα, από τι υλικά είμαι φτιαγμένη, τι υπάρχει μέσα στο σώμα μου, πού βρισκόμαστε; τι είναι αυτό το εκτυφλωτικό πράγμα στον ουρανό που μας φωτίζει και μας ζεσταίνει, γιατί χάνεται το βράδυ, πού πάει, τι είναι το φεγγάρι και τα άλλα φωτεινά σημεία που βλέπω τη νύχτα στο στερέωμα; να διαβάζω τις ώρες στο ρολόι, τι είναι μια μέρα, τι είναι ένας χρόνος; ώστε περιφέρεται η γη γύρω σπό τον ήλιο;
Τι είναι το ηλεκτρικό ρεύμα; Πώς λειτουργεί το τηλέφωνο; Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι αγενείς και προσβλητικοί στα καλά καθούμενα; Τι εναλλακτικές στάσεις υπάρχουν για να τους αντιμετωπίσουμε; και πολλά πολλά άλλα ων ουκ έστι αριθμός. Κι έτσι φτάσαμε στην αγκρεσιβιτέτ, την επιθετικότητα. Εξωτερική εκδήλωση της τόντεστριμπ, της ορμής προς τον θάνατο, την θεώρησε ο Φρόυντ. Ή διαφορετικά μπορεί να εκδηλωθεί εσωτερικά ως κατάθλιψη. Ο Λύκιος το έθεσε ως εξής: Είναι, λέει, η επιθετικότητα, απόρροια της αγάπης για την ζωή και εκδηλώνεται ορμητικά, όπως και κάθε ένστικτο επιβίωσης. Είναι η αντίδραση του εγώ μας, προς το ευεργέτημα (αγαθή πνοή) της ζωής, που απειλείται από το τέλος της (πονηρή πνοή).
Τι είναι η επιθετικότητα, κοκκινοσκουφίτσα; Από πού πηγάζει; Θα ήθελα την ματιά σου.
***
Δ.
κοίταξε μανάρι, τα πράματα δεν είναι τόσο απλά όπως τα παρουσιάζεις... αναφέρεσαι σε ψυχικές ιδιότητες και συναισθήματα που όχι μόνο σε ατομικό, αλλά και σε φυλετικό ακόμη επίπεδο είναι διαφορετικές... ποιος μπορεί με βεβαιότητα να δηλώσει ότι ο φόβος, η κατάθλιψη, η επιθετικότητα, η αγάπη κλπ. έχουν την ίδια κλίμακα μέτρησης, τον ίδιο τρόπο εκδήλωσης, τον ίδιο τρόπο αποκωδικοποίησης και την ίδια πηγή σε όλους ανεξαιρέτως; ~~~~~~~~~
23 Οκτωβρίου 2019 - 10:10 π.μ.
Ναι, η ορμή προς τον θάνατο. Μια αντίστροφη μέτρηση από την στιγμή της γέννησης!
Η επαλήθευση της αενάου κυκλωτικής κίνησης του υλικού κόσμου, του κόσμου των μορφών.
Γιατί οι μορφές συγκροτούνται εκ του χάους και αποδομούνται επανερχόμενες σε αυτό, για να ανασυγκροτηθούν και πάλι σε νέες μορφές, κοκ.
Ο φόβος της αποδόμισης, είναι η άρνηση της τάξης προς το χάος. Του όλου προς το τίποτα. Όπως ο φόβος της συγκρότησης, είναι η άρνηση του χάους προς την τάξη.
Αγαπούμε τη ζωή, γιατί μέσα από αυτήν υπάρχουμε ως οντότητες με επίγνωση. Δηλαδή μόνο μέσω της εγωικής ύπαρξης, μπορούμε να έχουμε κίνηση, εξελικτική ροπή, που μας ωθεί προς την Πηγή μας.
Ο θάνατος αποτελεί το τέλος, δηλαδή τον απολογισμό των πεπραγμένων της ζωής μας.
Μας έλκει γιατί απ΄την μία σημαίνει το τέλος του πόνου μας και απ΄την άλλη μας απωθεί γιατί φοβόμαστε την ανυπαρξία, το τέλος του εγώ μας.
Μια ερωτική σχέση αγάπης και μίσους για τον θάνατο, συμβαίνει μέσα μας.
Η αδιαφολινίκητη αγάπη μας προς τη ζωή και το εγώ μας, έρχεται σε κόντρα με τον φόβο του τέλους και όταν αντιλαμβανόμαστε επερχόμενο τον θάνατο, θυμώνουμε που δεν μπορούμε να αναστρέψουμε την φύση μας.
Η επιθετικότητα είναι απόρροια της αγάπης για την ζωή και εκδηλώνεται ορμητικά, όπως και κάθε ένστικτο επιβίωσης.
Είναι η αντίδραση του εγώ μας, προς το ευεργέτημα (αγαθή πνοή) της ζωής, που απειλείται από το τέλος της (πονηρή πνοή).
Γι αυτό "από παντός ξύλου του έν παραδείσω βρώσει φαγή από δε του ξύλου εστί έν μέσω του παραδείσου του γιγνώσκειν αγαθόν και πονηρόν ού φάγητε από αυτόν ού δε μη άψεσθαι η δε αν ημέραν φάγητε από αυτό θανάτω αποθανείσθε" (Γεν. β’, 16-17).
Με την Πτώση του Ανθρώπου στον κόσμο των μορφών, μαζί με την επίγνωση καλού-κακού, έμαθε πως τον περιμένει και ο θάνατος, ως υποκείμενος και ο ίδιος στον αδηφάγο αποδομητικό παράγοντα και ενσωματώνοντας το καλό και το κακό εντός του.
Φορείς του αγαθού και του πονηρού, είμαστε εμείς οι ίδιοι λοιπόν και το βιώνουμε απ΄την αρχή, μέχρι το τέλος (μας).
ΛΥΚΙΟΣ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"Η επιθετικότητα είναι απόρροια της αγάπης για την ζωή και εκδηλώνεται ορμητικά"
Πραγματι. Το προβλημα εντοπιζεται οταν η επιθετικοτητα κανει τον ανθρωπο να χανει την αισθηση του μετρου, καθως τοτε ευκολα παραβιαζει τα ορια των αλλων και πεφτει στην αδικια. Δυσκολο να το αποφυγει. Καθε εγκληματιας, εγκληματει διοτι θελει να ζησει και να θελει να ζησει τωρα και το διεκδικει με ενταση. Θελει καλη ζωη, χλιδατες απολαυσεις και "ακριβες" γκομενες. Ειναι κακο αυτο; Οχι απαραιτητα. Οταν ομως, για να ικανοποιησει αυτην την εντονη επιθυμια, "αδικει" αλλους ανθρωπους και ειδικα αν αυτοι ειναι πιο αδυναμοι απο τον ιδιο (γιατι αν ειναι ισχυροτεροι, πιθανως να την γλυτωσει αφου δεν θα καταφερει καν να τους αδικησει), τοτε εχει περιπεσει στο βαρυ αδικημα της αδικιας που φερει καρμικα χρεη. Ποιο ειναι το λαθος; Στο οτι δεν εχει "θεμελιωσει δικαιωμα" για οσα διεκδικει και θεωρει κακως πως ηδη τα "δικαιουται".
~~~~~~~~~~~~~~
Ας ανοιξω το "παραθυρο" και τη συνδεση με τον υπεροχο δασκαλο και μυστη Αττεσλη, (χωρις να ξεχναω και οσα ειχα προαναγγειλει) που μας συστησε ο αγαπητος διαχειριστης του χωρου Λυκιου και τον ευγνωμονουμε (και) γι αυτο, καθως ο ιδιος τα εκφραζει με πολυ ωραιο τροπο αν και θα αργησουμε λιγακι παραπανω να παμε στο "ψητο". Πρωτα, ας θυμηθουμε πως καθετι στον υλικο κοσμο, συμπεριλαμβανομενων των εαυτων μας, ειναι ενα μιγμα των 4 στοιχειων (ας αφησουμε το 5ο,τον αιθερα, προς το παρον απεξω). Και ξεκιναω τα αποφθεγματα απο ρησεις του Στυλιανου Αττεσλη, θα το κανω τακτικα. (μεταφρασμενα απο τα αγγλικα, στα λιγα βιβλια που βρηκα) Απο την στιγμη που ο ιδιος εκρινε πως ειναι οκ να μοιραστει αυτες τις πληροφοριες, τοτε και εγω ειμαι οκ να τις αναπαραγω, εκτος βεβαια και αν υπαρξει αντιρρηση ωστε να τη συζητησουμε ή ακομα και ανωθεν παρεμβαση, την οποια και θα αξιολογησουμε με σεβασμο.
------------------------------------------------------------------------
"Ο υλικος κοσμος ειναι συντεθειμενος απο τα τεσσερα στοιχεια σε διαφορετικους συνδυασμους και συνθεσεις.[...] Προσπαθηστε να κατανοησετε πως τα 4 στοιχεια δεν αντιπροσωπευουν νεκρη υλη. Το συμπαν μεσα στο οποιο ζουμε δεν ειναι μια νεκρη μηχανη απο ατομα που συγκρουονται με ατομα. ΕΙναι γι αυτον τον λογο που οι αρχαιοι μυστες και οι πατερες της εκκλησιας εδωσαν ονοματα στις νοημοσυνες που κυβερνουν αυτα τα στοιχεια. Αποκαλεσαν τους αρχοντες της φωτιας Μιχαηλ και εδωσαν ονοματα οπως Γαβριηλ, Ραφαηλ και Ουριηλ στα υπολοιπα στοιχεια"
ΕΣ
"Τα στοιχεια ειναι παν-συμπαντικα. Υπαρχουν σε ολες τις σφαιρες/επιπεδα της πραγματικοτητας,(planes of reality), στο υλικο επιπεδο, ψυχικο, κατωτερο νοητικο και ανωτερο νοητικο. Σε καθε επιπεδο ενα στοιχειο ειναι κυριαρχο αλλα περικλειει και τα αλλα 3. Στο υλικο συμπαν υπαρχουν ολα τα στοιχεια σε διαφορετικους συνδυασμους, αλλα ειναι το στοιχειο της γης αυτο που ειναι το κυριαρχο. Στον ψυχικο κοσμο/επιπεδο το κυριαρχο στοιχειο ειναι το νερο. Παρομοια, μεσα στο κατωτερο νοητικο κοσμο το κυριαρχο στοιχειο ειναι η φωτια και στο ανωτερο νοητικο, ο αιθερας. Ειναι γι αυτον τον λογο που που αποκαλουμε τις σκεπτομορφες "στοιχειακα" (elementals). Αποτελουνται απο τα 4 στοιχεια"
"Τα 4 στοιχεια στον ψυχικο κοσμο εχουν διαφορετικες ιδιοτητες απο αυτες που εχουν στον υλικο κοσμο"
"Με ενα αντιστοιχο τροπο (σσ. οπως διατηρουμε μια αισθηση των στερεων αντικειμενων στον ψυχικο κοσμο που να ομοιαζει αυτης που γνωριζουμε στον υλικο κοσμο) μπορουμε να παρατηρησουμε τα υπολοιπα στοιχεια στον ψυχικο κοσμο. Το στοιχειο της φωτιας για παραδειγμα, ειναι μια δονηση, ευρεως διασπαρμενη μεσα στο κενο.Στον ψυχικο κομσο, η φωτια, σε συνδυασμο με το νερο, κανουν εφικτα διαφορα ειδη συναισθηματων οπως ο θυμος, η επιθετικοτητα, η ζηλια. Μπορει να ρωτησετε: "Τι αποδειξη εχουμε πως πως αυτα τα συναισθηματα σχετιζονται με τη φωτια και το νερο;Μπορουμε να παρατηρησουμε τα αποτελεσματα τετοιων συναισθηματων πανω στα στοιχεια που συντελουν το υλικο σωμα. Κατω απο το "ξορκι" (Under the spell) του δυνατου θυμου λεμε πως το αιμα καποιου "βραζει".Ο θυμος οδηγει σε αυξηση της θερμοκρασιας του σωματος, που ειναι μια εκφραση του στοιχειου της φωτιας.Ταυτοχορνα, η καρδια μας χτυπαει δυνατα και το αιμα κυκλοφορει πιο γρηγορα, μια εκφραση του στοιχειου του νερου.Η φωτια καθιστα επισης εφικτο, το φαινομενο του αυθορμητισμου που ειναι μια μορφη δημιουργικης ενεργειας."
"Ας εξετασουμε τη φωτια στο κατωτερο νοητικο κοσμο. Καθιστε κατω, σκεφτειτε και συγκεντρωθειτε. Τι πιστευετε πως θα συμβει; Η θερμοκρασια του σωματος σας θα ανεβει. Η σκεψη ειναι ενας συνδυασμος φωτιας και φωτος. Το στοιχειο της φωτιαςστο νοητικο κοσμομας επιτρεπει να χρησιμοποιουμε την λογικη και να συγκεντρωνομαστε.Οπως ο ηλιος μπορει να ξερανει ενα βάλτο στον υλικο κοσμο,ετσι και η σκεψη, σαν μια εκφραση ενος εσωτερου ηλιου-φωτια, μπορει να εξουδετερωσει σκεψεις που ειναι καταστροφικες για το ατομο και για αλλους.
Η σκεψη σημαινει φωτια και αιθερας. Οταν λεω σκεψη, δεν εννοω μονο την δημιουργια νοητικων εικονων, αλλα και την γνωση των σημασιων, των καταστασεων, των συνθηκων, των ιδεων και φαινομενων εκστασης.Ολα αυτα ειναι εκφρασεις αιθερα και φωτιας που εχουν επιδραση στο ανθρωπινο σωμα.
Πρεπει να εξετασουμε τα στοιχεια και να εξακριβωσουμε την δυναμη και αξια τους και τον τροπο με τον οποιο μπορουν να χρησιμοποιηθουν δημιουργικα. Πρεπει ομως παραλληλα να ειμαστε σε επιφυλακη για την ζημια που μπορουν να προκλαεσουν και να προσπαθουμε να το αποφυγουμε. Για παραδειγμα, ενας συγκεκριμενος συνδυασμος των στοιχειων νερο και φωτια στους νοητικους και ψυχικους κοσμους παραγει το φαινομενο του εγωισμου και ναρκισσισμου. Πρεπει να μελετησουμε, νααλυσουμε και γνωρισουμε τετοιες καταστασεις. Και μεσα απο τη γνωση θα μπορεσουμε να μετασχηματισουμε την ενεργεια αυτων των στοιχειων σε κατι παραγωγικο και ομορφο.Ολα τα στοιχεια στον κοσμο των αντιθετων προσφερουν δυο καταστασεις: δημιουργια και διαλυση. Οι ακτινες του ηλιου μας προσφερουν ζωη και υγεια. Επισης ομως προκαλουν εγκαυματα και ηλιαση. Στην πραγματικοτητα, η διαλυση των στοιχειων υπαρχει ωστε να δημιουργηθουν νεες συνθηκες για νεες δημιουργιες".
---------------------------------------------------------------
ΕΣ
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πολύ ενδιαφέρον το καινούργιο θέμα με τα στοιχεία. Μετά την αρσενική και θηλυκή αρχή που αρκετά εμπεδώσαμε, μας ανοίγεις έναν καινούργιο άγνωστο κόσμο, αγαπητέ Ελεύθερε Στοχαστή.
Θα δω αν μπορώ να συνδράμω αν και μου φαίνεται πως πέφτει στους δικούς σου ώμους το βάρος.
Και για τον Λύκιο έχω αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου όταν περνούσαν οι γιορτές και έπρεπε να ξαναπάω σχολείο. Την ώρα λοιπόν που ανέβαινα στην καρέκλα για να πάρω την ποδιά μου από την κρεμάστρα, μου έλεγε μειδιώντας: "Πάνε, μάρω μ', τα γιορτάσια..." Και τώρα μειδιώ κι εγώ με την σειρά μου.
Τότε όμως η φωτιά και το νερό, όπως μας έμαθε σήμερα ο Στοχαστής, έφτιαχναν ένα εκρηκτικό μείγμα αναβράζοντος θυμού μέσα στο παιδικό μου αίμα. Χαχαχαα
Όχι, αγαπητότατε Λύκιε, δεν σοβαρολογώ. Πλάκα κάνω. Ήθελα απλώς να διηγηθώ την παιδική μου αυτή ιστορία που μου την θύμισαν τα στοιχειά του Στοχαστή, και την ταίριαξα έτσι.
***
Δ.
Joker
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερασαν κιολας 3 χρονια.. Τι ομορφο θα ηταν να ηταν ακομα στην παρεα μας και να πορευομασταν μαζι στο μονοπατι γνωσης και αυτογνωσιας. Διαβασα το κειμενο. Δεν θυμομουν τα σχολια που ειχα κανει.
Αυτο που θυμηθηκα ομως ηταν η ορεξη που ειχα να ανακαλυψω τα μυστικα των στοιχειων και να τα μοιραστω με την παρεα. Η Δ διατηρουσε ζεστο το χωρο. Η επιτομη της θηλυκης αρχης. Εκανε την δουλεια να μοιαζει ευχαριστο παιχνιδι.
Και αυτο γινεται ξεκαθαρο απο το οτι με την "αποχωρηση" της, χαθηκε μεγαλο κομματι της θερμης, που μετουσιωνει ενα χωρο σε κατι παραπανω απο χωρο. Μετατρεπει πχ ενα αψυχο κτηριο σε οικια με φωνες,χαρες, τραγουδια.
Απο τοτε δεν ξαναασχοληθηκα με τα στοιχεια. Ναι, ενδιαφερον, αλλα ποτέ δεν βρηκα την ορεξη και την διαθεση να το κανω
Όπως το είπες αγαπητέ Joker. Ήταν η επιτομή της θηλυκής αρχής, μέσα στον χώρο του ΚΔ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφυγε για αλλού, αλλά μας άφησε ακόμη ζεστή τη γωνία μας, αφού η φωνή της υπάρχει ακόμη ζωντανή μέσα στις σελίδες του ΚΔ ...
ΛΥΚΙΟΣ.
Λυπάμαι πολύ Λύκιε. Πολύ όμορφος ο Λόγος της. Ποιο ήταν το αντικείμενο εργασίας της?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώτα
Δεν γνωρίζω αγαπητή Γιώτα.
ΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
ειλικρινα λυπαμαι για την κοπελα που εφυγε
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ας μην σας γνωριζω
τα θερμα μου συλληπητηρια
Η Χαμένη Στοργή
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθεται εκεί, στη πολυθρόνα πού βρίσκεται στα όρια τού τοίχου, καί τον παρατηρεί. Αντικριστά από το κρεβάτι όπου αυτός κοιμάται. Δεν τον περιμένει γιά να ξυπνήσει. Δεν θέλει να ξυπνήσει. Θέλει να συνεχίσει να κοιμάται καί να τον παρατηρεί.
Σχεδόν δεν αισθάνεται την ίδια της την αναπνοή. Δεν αναπνέει καν. Μετέωρη εκεί έχοντας το βλέμμα της παγωμένο πάνω του, ενώ τα μάτια της είναι σταθερά συντονισμένα με το λιγοστό φως πού περνάει τώρα μέσα από τις κουρτίνες. Άρχισε να ξημερώνει.
Τον παρατηρεί τόσο έντονα καί διαπεραστικά στο πρόσωπο του σαν να θέλει να μπει μέσα στο σώμα του. Μέσα στο μυαλό του, πού δουλεύει όπως κοιμάται καί μπορεί να ονειρεύεται. Τι να ονειρεύεται? Θέλει να μπορούσε να μπεί μέσα στο όνειρο του, να δει αν υπήρχε καί αυτή η ίδια εκεί μέσα.
Άξαφνα αυτός αρχίζει να ξυπνάει. Την πρώτη κίνηση τη βλέπει στο πρόσωπο του. Θα ανοίξει τα μάτια του από στιγμή σε στιγμή καί αυτή νοιώθει σα να χάνεται.
Ανοίγει τα μάτια του και την βλέπει. Σε αυτή την πολυθρόνα πού συνήθιζε πάντα να κάθεται. Οι ματιές τους ανταμώνουν. Δημιουργούν μία αόρατη ευθεία γραμμή από τα μάτια τα δικά του ως τα μάτια τα δικά της. Κοιτάζονται ακίνητοι, γιά ώρα πολλή. Κοιτάζονται λυπημένα. Σα να θέλουν να εξηγήσουν τόσα πράγματα αλλά πού πιά δεν μπορούν να το κάνουν. Σηκώνεται από το κρεβάτι καί πάει προς το μέρος της, στη πολυθρόνα.
Φτάνει εκεί, σκύβει καί μαζεύει από τη πολυθρόνα το βιβλίο που εκείνη πάντα διάβαζε, καί πού το είχε αφημένο εκεί γιά αυτόν, γιά να είναι πάντα μαζί του. Με στοργή.
Στη συνέχεια κάθεται στη πολυθρόνα κρατώντας στα χέρια του το βιβλίο καί κοιτάζει προς το κρεβάτι απ' όπου πριν λίγο σηκώθηκε. Την φαντάζεται εκεί να κοιμάται καί να την παρατηρεί. Με στοργή.
***
Δ96
Το Γράμμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ένα κατάστημα ταχυδρομείου σε κάποια τοποθεσία υπήρχε ένα γράμμα πού έστεκε εκεί σε ένα ξέχωρο ράφι όπου το είχαν τοποθετήσει οί υπάλληλοι. Ήταν από αυτά τα γράμματα όπου η διεύθυνση προορισμού ήταν το ίδιο το κατάστημα καί πήγαινε ο παραλήπτης καί το αναζητούσε.
Έτσι λοιπόν μετά απο λίγες μέρες εμφανιζόταν ένας άντρας πού ζητούσε καί έπαιρνε το γράμμα αυτό. Είχε επάνω γραμμένο το όνομα του, τό όνομα παραλήπτη. Όνομα αποστολέα δεν είχε ποτέ. Αλλά ο άντρας γνώριζε ποιός ήταν ο αποστολέας. Όπως γνώριζε καί από ποιά μακρυνή τοποθεσία ξεκινούσε αυτό το γράμμα γιά να ταξιδέψει καί να βρεθεί στα χέρια του.
Μόλις λοιπόν το έπαιρνε, το κοιτούσε με μία χαρμολύπη καί αμέσως το έβαζε στην εσωτερική τσέπη στο φτωχικό του πανωφόρι. Ποτέ δεν άνοιγε το γράμμα εκείνη τη στιγμή, μα ούτε καί μετά. Ακόμη καί γιά ώρες ολόκληρες όπου πήγαινε από δω κι από κεί.
Ήθελε να το ανοίξει αφού πρώτα καθήσει στό δικό του τραπέζι, στο δικό του δωμάτιο, γιατί αυτό ήταν το "δικό" του γράμμα. Καί έτσι λοιπόν έκανε κάθε φορά. Καί όταν κρατούσε πλέον στα χέρια του τα δύο ολόλευκα φύλλα χαρτί πού ήταν όμορφα διπλωμένα μεταξύ τους, τα οποία όμως δεν είχαν ούτε έστω τη παραμικρή λέξη γραμμένη πάνω τους, ένα μικρό χαμόγελο φώτιζε το αξύριστο πρόσωπο του, ενώ τα μάτια του αρχίζαν να βουρκώνουν.
Αυτό το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνονταν γιά αρκετό καιρό, ανά τακτά καί άτακτα χρονικά διαστήματα. Πέρασε καιρός. Η μία εποχή έπαιρνε την θέση τής άλλης καί ερχόταν η επόμενη. Καί ο άντρας έπαιρνε όλες τις φορές το ίδιο γράμμα πού ηταν γιά αυτόν πάντα το ίδιο "όμορφο" με το προηγούμενο.
Μία μέρα στο ίδιο ταχυδρομείο λέει η μία κοπέλα υπάλληλος στην άλλη...
"Κοντεύει μήνας τώρα, θα πρέπει να το επιστρέψουμε"
"Μα τι να έπαθε? (αποκρίνεται η άλλη) Αυτός πάντα ερχόταν, κάτι θα τού συνέβη. Οχι, άστο ακόμη, μπορεί να έρθει. Αυτά τα γράμματα πρέπει να είναι κάτι πολύ σημαντικό γιά αυτόν. Μία μέρα τον ρώτησα..."
"Τι τον ρώτησες?"
"Τον ρώτησα με νόημα χαμογελώντας, Τι καλό έχει πάντοτε μέσα αυτό το γράμμα καί έχεις όλες τίς φορές μία κρυφή χαρά όταν το έχεις?"
"Καί τί σού απάντησε?"
"Τίποτα.. Με κοίταξε στα μάτια με ένα κάπως γλυκόπικρο χαμόγελο, χωρίς να πεί κάτι. Καί μετά έφυγε."
"..... Ας το κρατήσουμε τότε γιά λίγες μέρες ακόμη. Μπορεί να φανεί...."
***
Δ96
Joker
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε εκανες να δακρυσω αγαπητε φιλε. Ευχαριστω γι αυτο, ειναι ωραιο να ξερω πως μπορω ακομα
Οι ιστοριες σου με εκαναν να θυμηθω τον μυθο οπου οι ανθρωποι επιτεθηκαν εναντιον των θεων στον Ολυμπο, κανοντας τον Δια να τους τιμωρησει για την υβρη τους, χωριζοντας τους στα δυο. Και οπως λεει ο μυθος, οι ανθρωποι απο τοτε ειναι απασχολημενοι με το να αναζητουν το αλλο τους μισο, οποτε που καιρος για επαναστασεις.
Ας ειμαστε ευτυχισμενοι και ευγνωμονες εαν ζησαμε εστω και μια φορα την εμπειριας αυτη της ζωης. Οι περισσοτεροι δεν την ζουνε ποτέ. Ας ευχαριστουμε τους ανωθεν που μας δοθηκε αυτη η ευκαιρια.
Εφοσον ετσι εχουν τα πραγματα, τοτε χρεος μας ως ανδρες ειναι να ενσαρκωσουμε την αρσενικη αρχη σε ολο της το μεγαλειο. Αν οχι για μας, τοτε για χαρη ολων εκεινων των θηλυκων υπαρξεων (ή εκεινης της μοναδικης) που δεν μπορουν να πραγματοποιησουν ενα τετοιο εγχειρημα. "Ανδρων γαρ οντων ερκος εστι ασφαλες" και πολλες περιοχες ολογυρα μας μονο ασφαλεις δεν ειναι. Στην Ουκρανια, στη Συρια, στη Λιβυη, στη Τουρκια και τοσα πολλα αλλα μερη, μονο ασφαλεια δεν υπαρχει. Και επαφιεται σε μας τους ανδρες να προστατευουμε τους χωρους αυτους, ωστε να μην κακοποιουνται αυτες οι θηλυκες υπαρξεις. Και οχι μονο στο γενικο, αλλα ολογυρα μας, υπαρχουν καθημερινα γυναικες που παραδινονται οχι απο αγαπη, αλλα απο φοβο, στην κακοποιηση. Ας τηρουμε λοιπον αυτο. Οποτε στη ζωη μας εμφανιζεται η δυνατοτητα να επιλεγουμε, ας επιλεγουμε να προστατευουμε το θεμελιωδες δικαιωμα των ανθρωπων στην ελευθερια στο να επιλεγουν και οχι το "ελα μωρε τωρα πού να μπλεκεις..". Θα το κανουμε ΚΑΙ για εμας, οχι απαραιτητα για εμας, αλλα για εκεινη που μας κοιταγε ενω κοιμομασταν..
Σ' αγαπώ, Ρούλα απο το Σωτηρούλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σέβη μου,
Λύκιε.