ΤΟ ΚΑΔΡΟ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΜΑΣ

Σημείωση: Το άρθρο αυτό, αποτελεί συνέχεια των διαλόγων από τον χώρο των σχολίων στην ανάρτηση Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η αγαπητή μας Ελένη, έδωσε ήδη μια πρώτη εικόνα του εχθρού, αλλά και του τρόπου αντιμετώπισής του.

Πολύ σωστά, εντόπισε το πρόβλημα στο ηθικό μέρος της κοινωνίας μας.

Συμφωνώ, διότι πάντοτε τα ουσιαστικά προβλήματα κάθε ανθρώπινης κοινωνίας, άπτονται του ηθικού προσανατολισμού της.

Από την στιγμή που μια κοινωνία εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για την επιβίωσή της, προκύπτει το ζήτημα της διαχείρισης του χώρου της ατομικής ελευθερίας, εκάστου ενός μέλους της.

Η οριοθέτηση αυτού του χώρου, απαιτεί την θέσπιση κανόνων συλλογικής αποδοχής, δηλαδή των γραπτών και των άγραφων νόμων μιας κοινωνίας.

Όσο πιο υπανάπτυκτη είναι μια κοινωνία, τόσο πιο σφικτά είναι τα όρια και ο ατομικός χώρος ελευθερίας, είναι μικρός και στενός. Όσο πιο αναπτυγμένη είναι μια κοινωνία, τόσο περισσότερο μεγαλώνει αυτός ο χώρος, αφού οι σκληροί περιορισμοί αντικαθίστανται από την συνειδητή κατανόηση της ανάγκης του άλλου και την αμοιβαία υποχώρηση (αλληλοπαραχώρηση χώρου). Η αγάπη φέρνει την κατανόηση και την ανοχή.

Όλοι ξέρουμε ότι εκτός από τους γραπτούς κανόνες, υπάρχουν και οι άγραφοι που συνήθως είναι αυτοί που προσδιορίζουν το επίπεδο εξέλιξης μιας κοινωνίας. Μιλάμε για τους ηθικούς κανόνες.

Έχουμε ακούσει την φράση: "ότι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό".

Ασφαλώς, αυτό καταδεικνύει την ανωτερότητα του ηθικού νόμου, απέναντι στον γραπτό. Ο γραπτός νόμος, αποτελεί το κατώτερο ανάχωμα που προστατεύει τις ατομικές μας ελευθερίες (αλλά κατ΄επέκταση και το συλλογικό συμφέρον). Η καταφυγή στο γράμμα του νόμου, αποτελεί την έσχατη λύση, όταν οι άλλες αποτύχουν να αποδώσουν.

Οι "άλλες" λύσεις βέβαια, είναι αυτές που λειτουργούν καθημερινά και ρυθμίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων, χιλιάδες φορές, κάθε μέρα και κάθε στιγμή!

Είναι η ηθική, που σημαίνει η εθιμική συμπεριφορά, αυτή η συμπεριφορά δηλαδή που είμαστε εθισμένοι να λειτουργούμε μεταξύ μας.

Η ηθική όμως, δομείται επάνω σε ένα σύστημα αξιών που έχει κάθε κοινωνία. Αν μια κοινωνία πιστεύει για παράδειγμα ότι η ανθρώπινη ζωή έχει αξία, όση και ένα ζώο, τότε θα αποκτήσει μια ηθική που δεν θα ενοχοποιεί όποιον σκοτώνει έναν άνθρωπο, γιατί έφαγε ένα μήλο από την μηλιά του.

Αν όμως η ανθρώπινη ζωή τοποθετείται στην κορυφή της αξιακής πυραμίδας μιας κοινωνίας, τότε αυτός που θα σκοτώσει έναν άνθρωπο για ένα μήλο, θα είναι ένοχος και για τον γραπτό, μα και από τον άγραφο νόμο. Εδώ να θυμίσω, πως ο γραπτός νόμος ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ και ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ τον ηθικό άγραφο νόμο μιας κοινωνίας και όχι το αντίθετο.

Οι αξίες λοιπόν, είναι αυτές που χτίζουν την ηθική. Είναι οι αρχετυπικές ή στερεότυπες ιδέες που οφείλονται στην εμπειρία ενός λαού. Έχουν να κάνουν λοιπόν με τις αρχετυπικές συλλογικές μνήμες μιας κοινωνίας που αποκτήθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, άρα ενσωματώνουν και την σοφία της.

Στην Ελλάδα που υπάρχει μια τεράστια τέτοια σοφία, οι αξίες και η ηθική, έδωσαν το έναυσμα για την εξέλιξη της φιλοσοφίας και της νομικής επιστήμης. Η πολιτική ήταν πλέον αντικείμενο εφαρμογής  αυτής της σοφίας και η αξία του πολιτικού όντος, έλαβε δεσπόζουσα θέση στην ιεράρχηση των αξιών της κοινωνίας.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Θέλω να δείξω το πόσο σημαντικό και κρίσιμο είναι  το σύστημα των αξιών και η ηθική μιας κοινωνίας και πως από αυτά προσδιορίζεται η πορεία προς την ακμή ή την παρακμή της .

Όταν βλέπουμε μια παρηκμασμένη κοινωνία, θα πρέπει να αναζητούμε τα αίτια στην αποτυχημένη της ηθική και όχι σε άλλους τομείς, οι οποίοι είναι απότοκοί της.

Η αποτυχημένη οικονομία της Ελλάδας, είναι αποκύημα της παρηκμασμένης ηθικής και των αξιών της και όχι η επιτήδεια συμπεριφορά κάποιων πολιτικών της, σε δεδομένο χρόνο.

Αν λοιπόν είπαμε πως οι αξίες και η ηθική είναι οι αρχετυπικές ή στερεότυπες ιδέες που οφείλονται στην εμπειρία ενός λαού, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε την ευθύνη της σημερινής παρακμής, στο παρελθόν μας.

Τι είναι αυτό που άλλαξε και από την ακμαία κοινωνία της αρχαιότητας, φτάσαμε σήμερα στην παρακμιακή Ελλάδα, ουραγό των πάλαι ποτέ απολίτιστων Ευρωπαίων;

Ποιες εμπειρίες αποκτήσαμε ως λαός, ικανές να μας αλλάξουν την ιεράρχηση των αξιών και την μετάπτωση της ηθικής μας σε κατώτερα επίπεδα;

Νομίζω ότι κομβικό σημείο ήταν το τέλος της Ελληνιστικής περιόδου και η κατάληψη του ελληνικού χώρου από τους Ρωμαίους. Έκτοτε μια Νέα Τάξη Πραγμάτων επιβλήθηκε με τον ρωμαϊκό «πολιτισμό» και ο οικουμενισμός νόθεψε και αλλοίωσε τον αξιακό χάρτη των Ελλήνων. Η βυζαντινή περίοδος ειδικά, απομάκρυνε τον λαό από την ελεύθερη γνώση και επέβαλε έναν δογματικό σκοταδισμό, που για χίλια και πλέον έτη, έσβησε κάθε φως που θα μπορούσε να είχε μείνει στον νου και την καρδιά του λαϊκού ανθρώπου. Ο φόβος, η υποταγή, ο δεσποτισμός της εξουσίας, το άδικο και η καταπίεση, ήταν το μόνο καθεστώς που συνδυαζόμενο με την σχεδόν εξαφάνιση των επιστημών, επέφερε το πνευματικό σκοτάδι και ανέδειξε τις κατώτερες πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αφού μόνη επιδίωξη ήταν η επιβίωση και η αποφυγή-εξαπάτηση του συστήματος.

Ο Έλληνας αναγκάσθηκε να προσαρμοσθεί σε έναν πρωτογονισμό  και να αφομοιώσει ένα συμπεριφορικό μοντέλο άλλων πολιτισμών, που ήταν ξένοι προς τον δικό του.

Ήταν ένα μεγάλο χτύπημα στο ελληνικό πνεύμα, το οποίο όμως είναι η αλήθεια ότι διασώθηκε, αλλά σε άλλες μορφές και σε άλλους χώρους.

Η τουρκοκρατία, αποτέλεσε το τελειωτικό χτύπημα για τον ελληνισμό, όπου για 400 περίπου χρόνια, ο Έλληνας δεν μπορούσε να ορθώσει το ανάστημά του, ούτε κατ΄όνομα!

Τα συναισθήματα της επιβίωσης κυριάρχησαν και συνδυάστηκαν με την ελληνική ευφυΐα.

Τεχνάσματα εξαπάτησης και δόλιες μεθοδεύσεις εναντίον του κατακτητή, έγιναν η αποκλειστική συμπεριφορά που ενθαρρύνθηκε, ώστε να γίνει αξία και ήθος.  Η ιδέα της ελευθερίας δεν λησμονήθηκε ποτέ και αποτέλεσε την αιτία του ετεροπροσδιορισμού από το μουσουλμανικό-τουρκικό στοιχείο, ώστε αργότερα να φέρει την επανάσταση.

Ο Έλληνας έγινε κλέφτης και ανεξάρτητος αντάρτης στο βουνό.  Έκλεβε και λήστευε με βίαιο και σκληρό τρόπο, πολλές φορές σε βάρος των υπολοίπων Ελλήνων, αλλά κυρίως σε βάρος του κράτους, που ήταν οθωμανικό (άρα ξένο και εχθρικό  για αυτόν).

Οι Έλληνες των χωριών, έβλεπαν με δέος την ελευθεριότητα των ληστών και ενδόμυχα τους  θαύμαζαν. Προσπάθησε να μιμηθεί την τακτική της αρπαγής και της κλοπής, σε βάρος του εχθρικού κρατικού μηχανισμού. Σε ένα δεσποτικό και βίαιο περιβάλλον εξουσίας, ο  καθένας ήθελε να επιβιώσει και να διασφαλίσει τον εαυτό του και την οικογένειά του.

Η προδοσία των ομοεθνών ήταν μια επιλογή που δελέαζε, γιατί  ενθαρρύνθηκε από την οθωμανική εξουσία με γενναία ανταλλάγματα. Αρκετοί συντάχθηκαν με την εξουσία και προσπόρισαν προσωπικά ωφελήματα στον εαυτό τους, σε βάρος των άλλων Ελλήνων, προδίδοντας  την ιδέα της ελευθερίας και της ελπίδας .

Βλέπουμε λοιπόν, ότι οι Έλληνες βίωσαν σκληρές καταστάσεις, όπου δεν τους επέτρεψαν την αναζήτηση της ευδαιμονίας, αλλά απλά την παντί τρόπω επιβίωση. Αυτό κράτησε περίπου δυο χιλιετίες, αρκετό χρόνο δηλαδή ώστε να υπνωθεί κάθε στοιχείο πνευματικής ελευθερίας.

Έμαθε να δογματίζεται, να φοβάται, να εσωστρέφεται, να προδίδει, να ξεπουλά για να ζήσει, να μην εμπιστεύεται, να είναι καχύποπτος, πονηρός, κατεργάρης  και πανούργος, όπως η λαϊκή και εμβληματική φιγούρα του Καραγκιόζη!

 Από την «απελευθέρωση» δεν έχουν περάσει ούτε 200 χρόνια και ασφαλώς, αυτή δεν υπήρξε ποτέ μια πραγματική πύλη προς την ελευθερία και την επάνοδο του ελληνικού πνεύματος. Η Ελλάδα ως κρατικό μόρφωμα, συνέχισε να είναι υποτελής  σε ξένους παράγοντες ισχύος. Μπορεί ο Οθωμανός να αντικαταστήθηκε από τον Ευρωπαίο, τον Αμερικάνο και τον εβραίο τραπεζίτη, αλλά ο ξένος και σκληρός δεσποτισμός παρέμεινε  ως δρεπανηφόρο άρμα που κρατά κυκλωμένο και δέσμιο τον Έλληνα.

Η  γερμανική κατοχή το 1941 και η σημερινή επέλαση του Δ’ οικονομικού Ράιχ, ήρθε να το ξαναθυμίσει.

Ο Έλληνας ποτέ δεν ελευθερώθηκε από τον ξένο ζυγό, εδώ και 2.000 χρόνια! Η συμπεριφορά του λοιπόν, επίσης δεν έχει αλλάξει εδώ και 2.000 χρόνια υποταγής και αποστέρησης της ελευθερίας του.

Λειτουργεί ακόμη με «safe mode», που σημαίνει ότι κυριαρχούν τα συναισθήματα επιβίωσης και εξασφάλισης του ατομικού συμφέροντος, σε βάρος όλων των άλλων. Λειτουργεί ακόμη με την λογική «ο σώζων εαυτόν τοι σωθήτω».

Αν ο Έλληνας της αρχαιότητας χρειάσθηκε πολλές  χιλιετίες εξέλιξης μέσα στον δικό του πνεύμα για να φθάσει στην ακμή του τότε πολιτισμού του, τώρα που επί δυο χιλιετίες παραμένει στο πνευματικό σκοτάδι, σε πόσο χρόνο και πότε επιτέλους θα μπορέσει να απελευθερωθεί από αυτό και να αρχίσει και πάλι να φωτίζει;

Είδαμε λοιπόν ότι η σχέση κράτους και πολίτη,  χαρακτηρίζεται από έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης και συνεπώς είναι κακόπιστη, καχύποπτη και αμυντική.  Ο Έλληνας πολίτης δεν αναγνωρίζει καλές προθέσεις στην πολιτεία και θεωρεί ότι αυτή απειλεί την ελευθερία και την διαβίωσή του.  Η πολιτεία  δεν εμπιστεύεται τον πολίτη και τον θεωρεί απατεώνα, φοροφυγά και δόλιο, οπότε του επιτίθεται προκαταβολικά, θεωρώντας ότι έτσι θα προλάβει την βλάβη που θα μπορούσε να της προκαλέσει.  Δημιουργείται ένας αέναος κύκλος καχυποψίας και εχθρότητας, που αν και καμία πλευρά δεν την επιθυμεί, είναι εγκλωβισμένες σε αυτόν τον κυκεώνα της επαναληψιμότητας.

Έτσι το κράτος γίνεται άδικο, φορομπηχτικό,  δημαγωγικό και δόλιο, ενώ οι πολίτες γίνονται ατομιστές, καιροσκόποι, πρόχειροι, αδιάφοροι και επιθετικοί. Το ένα μέρος τροφοδοτεί το άλλο και αν και συνδέονται άμεσα, καμία δύναμη δεν τάσσεται στο να σταματήσει τον αέναο κύκλο, του εσωτερικού αυτού πολέμου.

Όποιος πολίτης θελήσει να ασχοληθεί με την πολιτική, διέπεται από την παθογένεια του πολίτη. Δηλαδή είναι καιροσκόπος, ατομιστής, πρόχειρος, αδιάφορος και επιθετικός.

Ωστόσο γνωρίζει ότι ως πολιτικός θα πρέπει να γίνει δημαγωγός, δόλιος και συμφεροντολόγος, δηλαδή άδικος. Όλα αυτά συνδέονται ως μια ενιαία ηθική ενότητα, που υπηρετεί τις συγκεκριμένες αξίες, δηλαδή το ατομικό όφελος που θα εξασφαλίσει την καλή διαβίωση και την σιγουριά για το μέλλον (βόλεμα).

Αφού αναδειχτεί σε δεινός δημαγωγός και καταφέρει να εξαπατήσει τους καχύποπτους αλλά αφελείς πολίτες (με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για χρήμα ή με εκπληρωμένα ρουσφέτια που θα «βολέψουν» τους ανασφαλείς ψηφοφόρους), τελικά θα υπονομεύσει κάθε έννοια του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας και του εθνικού συμφέροντος.

Οι ξένοι διαχειριστές της παγκόσμιας οικονομίας, που ελέγχουν κάθε κράτος, τρίβουν τα χέρια τους όταν βρίσκουν τέτοιους πολιτικούς που ασκούν την εξουσία στην χώρα τους.

Με οικονομικά ανταλλάγματα ή και άλλα δέλεαρ, τους βοηθούν να εδραιωθούν στο πολιτικό κατεστημένο της  χώρας τους και να εναλλάσσονται στη εξουσία, υπηρετώντας τα συμφέροντα των διεθνών κεφαλαίων και των γεωπολιτικών σχεδιασμών τους, αδιάφοροι αν βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα ή υπονομεύουν το κράτος.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται μεν την παθογένεια αυτού του μηχανισμού, αλλά είναι απρόθυμοι να τον σταματήσουν, είτε γιατί  μια μερίδα αυτών βολεύεται από την άτυπη συμπαιγνία πολίτη-πολιτικού, είτε διότι μια άλλη μερίδα ανέχεται την κατάσταση επειδή προσδοκά να έρθει και η δική της σειρά να απολαύσει το ανάλογο βόλεμα όταν έρθει ο δικός τους πολιτικός συνεργός. Μια ειλικρινή «ομερτά» μεταξύ κατεργαρέων δηλαδή, ενώ μια τρίτη μερίδα θεωρεί αδύνατη την σύγκρουση με αυτόν τον μηχανισμό και ατελέσφορη κάθε εναντίωση. Αποδέχεται την κατάσταση παθητικά και απλά προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το τέρας, ώστε να τον πονά λιγότερο…

Αν κρατήσουμε την απόσταση ενός παρατηρητή, θα δούμε ότι τελικά αυτή η κοινωνία έχει απολέσει  εκείνες τις αξίες, που θα της επέτρεπαν μια διέξοδο μέσω της υπέρβασης.

Αν ρωτήσεις τυχαία έναν  πολίτη, θα σου απαντήσει ότι η κατάσταση δεν διορθώνεται γιατί το κράτος είναι άδικο και ληστρικό.

Αν ρωτήσεις έναν πολιτικό θα σου πει ότι οι πολίτες δεν πειθαρχούν στους κανόνες, δεν εμπιστεύονται το κράτος και πως βρίσκουν πάντοτε τον τρόπο να εξαπατούν το κράτος προς δικό τους όφελος.

Ας βάλουμε όλες αυτές τις κατηγορίες σε ένα χωνί.  Θα δούμε ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής σε όλες: Το ατομικό όφελος. Ας τα δούμε ένα ένα, τι πραγματικά εννοεί ο καθένας τους:

Άδικο κράτος = δεν δικαιώνει εμένα

Ληστρικό κράτος = μου παίρνει τα δικά μου χρήματα

Δεν πειθαρχούν στους κανόνες = δεν πειθαρχούν στους κανόνες που φτιάχνω  για δικό μου όφελος

Δεν εμπιστεύονται το κράτος = δεν εμπιστεύονται εμένα και τις αποφάσεις μου

Εξαπατούν το κράτος για δικό τους όφελος = θέλουν το δικό τους και όχι το δικό μου όφελος

Αξιακή προτεραιότητα το ΕΓΩ.  Όταν αυτό προεξάρχει ως αξία, σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση κινδύνου, που μας προκαλεί ανασφάλεια και επιδιώκουμε την επιβίωσή μας. Είμαστε σε «safe mode» και όλα τα άλλα πάνε περίπατο.

Η επιβίωσή μας όμως, δεν βρίσκεται πλέον σε πραγματικό κίνδυνο. Αυτό που πραγματευόμαστε δεν είναι η επιβίωσή μας, αλλά η άνετη διαβίωσή μας, ανάλογη με τα καταναλωτικά πρότυπα της Δύσης. Αυτό που διακυβεύεται είναι η εξασφάλιση των τεχνητών μας αναγκών.

Αν δεν είχαμε απολέσει το αρχαίο αξιακό σύστημα, θα γνωρίζαμε ότι η απληστία και η υπερβολή είναι  παθογένειες που πρέπει να αποφεύγουμε. Θα ξέραμε ότι το καλύτερο είναι να ζει κανείς μετρημένα (μέτρον άριστον).

Θα ξέραμε επίσης ότι πρέπει να πειθαρχούμε στους δίκαιους νόμους και θα μοχθούσαμε ώστε να υπάρχουν τέτοιοι και όχι άδικοι, που βολεύουν  μόνο τον εαυτό μας.

Θα ξέραμε και ότι η εξουσία είναι υπηρεσία στην κοινωνία και όχι προνόμιο για δικό μας όφελος. Υπό αυτόν τον όρο, ποίος θα ήθελε να ασκήσει την εξουσία;

Είμαστε λοιπόν εγκλωβισμένοι σε μια ατέρμονη κατάσταση, που ανακυκλώνουμε με αυξανόμενο το πάθος  του ατομικισμού μας:

Θα δούμε την κυρία να δυσανασχετεί στον τροχονόμο που της βεβαιώνει μια παράβαση του Κ.Ο.Κ., θα απαιτήσει να μην τιμωρηθεί που πάρκαρε στην διάβαση των πεζών και όταν ο τροχονόμος της  επιδώσει την κλίση, αυτή θα τον κατηγορήσει ότι ασκεί την εξουσία του με καταχρηστικό τρόπο και δεν θα διστάσει να τον απαξιώσει ως «μπάτσο». Λίγο αργότερα αυτή η κυρία θα βρεθεί πίσω από το γκισέ της ΔΟΥ που εργάζεται. Θα μιλήσει στον ενικό στους πολίτες που θα πρέπει να εξυπηρετήσει, θα τους απαξιώσει, θα προσβάλλει την αξιοπρέπειά τους και θα τους ταλαιπωρήσει με τον γνωστό ανάλγητο και κυνικό τρόπο της γραφειοκρατικής νοοτροπίας του δημοσίου. Μόλις κάποιος διαμαρτυρηθεί, θα δηλώσει αναρμόδια, θα ρίξει την ευθύνη στο «σύστημα», θα βρίσει και θα τους πει «έτσι είναι και άμα σ΄αρέσει». Αν βεβαίως ακολουθήσει κάποιο «δωράκι», τότε το ύφος θα αλλάξει και η εξυπηρέτηση θα έχει άλλη μορφή που «όλα γίνονται άμα θέλουμε».

Ο κύριος που «λάδωσε» την κυρία για να εξυπηρετηθεί (ώστε να κλέψουν από κοινού το κράτος), θα πάει στην ψησταριά του και θα αγοράσει φθηνό και ύποπτο κρέας , το οποίο θα φλομώσει στα μπαχαρικά και την αμμωνία για να μην μυρίζει και θα πουλήσει τα σουβλάκια, του κόβοντας τις μισές αποδείξεις.  Θα αγοράσει νέο αμάξι και θα χτίσει εξοχικό με πισίνα, με τα χρήματα που εξασφάλισε από την φοροδιαφυγή και την απάτη σε βάρος της δημόσιας υγείας.  Έπειτα θα επισκεφτεί τον βουλευτή που στήριξε στις εκλογές για να του ζητήσει να μεσολαβήσει, ώστε ο γιός του που είναι ένας καλομαθημένος  χαλβάς, να υπηρετήσει στο Πεντάγωνο, για να είναι κοντά στη μαμά του. Ο βουλευτής αργότερα, θα ζητήσει από τον ταβερνιάρη…  κτλ!

Λίγο πολύ, ο κάθε Έλληνας θα βρεθεί να έχει πολλά κοινά με τα πρόσωπα αυτής της ιστορίας, διότι είναι πολύ δύσκολο να πάει κόντρα σε ένα γενικευμένο ρεύμα.  Ακολουθεί απενοχοποιημένα την πεπατημένη, γιατί δεν θέλει να πάει κόντρα στο ρεύμα.

Και γιατί να πάει, θα σκεφτεί! Αφού τελικά κάπου θα βολευτούμε όλοι, όπως και οι προηγούμενοι θα σκεφτεί και πάλι. Όπως  μια νοσηρότητα στο σώμα που δεν αντιμετωπίζεται  εγκαίρως, επεκτείνεται και  τελικά απειλεί την ζωή, έτσι και η νοσηρότητα μιας κοινωνίας  που δεν αντιμετωπίζεται, οδηγεί στην παρακμή και τον θάνατό της.

Αυτοθεραπεία μιας κοινωνίας δεν υφίσταται, δίχως  συνειδητή θεραπεία. Οπότε το μέλλον προδιαγράφεται χειρότερο από το παρόν.

Έτσι, το χρήμα έχει στερέψει και δεν διατίθεται στις ποσότητες του παρελθόντος ώστε να μοιράζεται αφειδώς στους «ομερτάδες»!

Κάποιοι βλέπουν ότι τα «ψωμιά» τελειώνουν και αυτοί δεν πρόκειται να πάρουν μερίδιο.

Ανησυχούν που για τον δικό τους ποπό, δεν υπάρχει καρέκλα, θέση, αναγνώριση και χρήμα, αν και πιστεύουν ότι γεννήθηκαν και σπούδασαν για μεγάλες καρέκλες και παχυλούς μισθούς! Πρέπει και αυτοί άλλωστε να απολαύσουν ότι και οι προηγούμενοι, καλά αυτοκίνητα, εξοχικά σπίτια, ακριβές διακοπές, διασκέδαση στις μεγάλες πίστες και μοδάτα ρούχα!  Πιστεύουν ότι τους αξίζει μια διευθυντική θέση, ένα ακριβό ιατρείο, ένα μελετητικό γραφείο, μια επιχείρηση, μια θέση στο δημόσιο, αλλά όχι μια … «ποταπή» εργασία, μια τέχνη, μια γεωργική εργασία ή μια θέση στην βιομηχανική παραγωγή. Τα τελευταία είναι για τους λαθρομετανάστες!

Αρχίζουν λοιπόν να στρέφονται προς άλλες κοινωνίες που θα τους προσφέρουν αυτό το όνειρο και μεταναστεύουν στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, του Καναδά και των ΗΠΑ, για να μεταδώσουν κι εκεί το μικρόβιο της ελληνικής παθογένειας.

Ασφαλώς δεν βρίσκουν αυτό που περίμεναν, γιατί οι εκεί κοινωνίες δεν βασανίζονται από την  ελληνική παθογένεια .  Η πονηρή και ατομιστική νοοτροπία των Ελλήνων, δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ξενίζει. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες προσπαθούν κι εκεί να στρεβλώσουν τον μηχανισμό  σε κάθε ευκαιρία που θα τους δοθεί, γιατί μέσα από αυτή την στρέβλωση προέρχονται και μέσα από αυτήν, μπορούν να διαπρέψουν καλύτερα.

Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι δεν καταφέρνουν να στρεβλώσουν τον μηχανισμό του συστήματος και επειδή είναι εκ φύσεως πολύ προσαρμοστικοί, μαθαίνουν να λειτουργούν αξιοκρατικά και αναδεικνύουν τις πραγματικές τους ικανότητες (που χαρακτηρίζονται κυρίως από ευστροφία και ευελιξία προσαρμογής). Έτσι, διαπρέποντας στον χώρο τους (όχι όλοι βέβαια), μαθαίνουν ότι ο Έλληνας ΜΠΟΡΕΙ να απαλλαχθεί από την παθογένεια που τον διακρίνει , αρκεί να ακολουθήσει διαφορετικά αξιακά πρότυπα και μια ανάλογη ηθική.

Ο εχθρός λοιπόν που έχει να αντιμετωπίσει ο Έλληνας, είναι η κληρονομική του παθογένεια και ο ατομικισμός του. Είναι οι λαθεμένες αξίες που προτάσσει, που τον οδηγούν σε μια στρεβλή και τοξική ηθική. Σχεδόν κανείς δεν εξαιρείται από όσους διαβιούν στην ελληνική πραγματικότητα. Λίγο πολύ, όλοι είμαστε φορείς αυτού του «ιού»!

Αν αποφασίσουμε να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτή την λαθεμένη ηθική, πράγμα που απαιτεί θέληση και δύναμη για αγώνα προς τον εαυτό μας και τους άλλους, τότε θα νικήσουμε και θα ξεφύγουμε από την ατέρμονη αυτοπαγίδευσή μας. Αν εθελοτυφλούμε και επιρρίπτουμε τις ευθύνες σε όλους τους άλλους, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα να κάνουμε την υπέρβαση.

Και επειδή δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά, ξεκινάμε από τον εαυτό μας.

Πάμε κόντρα στο σύνηθες και γινόμαστε οι αντιπαθητικοί, οι περίεργοι, οι γραφικοί, οι ρομαντικοί και ναι, ο ένας κούκος που δεν φέρνει την άνοιξη. Το κάνουμε και σε κάθε ευκαιρία εξηγούμε το γιατί.

Το κάνουμε τόσο όσο αντέχουμε. Έστω κι αυτό, είναι μια καλή αρχή.

ΛΥΚΙΟΣ.