Η μαζική παραίσθηση ότι η γυναίκα "απελευθερώθηκε" από τα ανδρικά δεσμά, χάρη στο φεμινιστικό κίνημα, είναι της ιδίας κλάσεως με την άλλη μαζική απάτη ότι τάχα μου, η εργατική τάξη απελευθερώθηκε από τα δεσμά της, χάρη στον πατερούλη Στάλιν.
Και οι δύο αυτές απάτες κάμουν καλό μοναχά σε όσους τις εκμεταλλεύονται αλλά δεν βοηθούν διόλου ούτε τους ανθρώπους του μόχθου, ούτε τις γυναίκες. Απλώς, τέτοιες μαζικές παραισθήσεις είναι απαραίτητες στους κουμανταδόρους των κοινωνιών του λευκού ανθρώπου, ώστε να διευκολυνθεί ο δρόμος προς την ά-φυλη ανθρωπότητα και την πλανητική επέκταση των δομών εκμετάλλευσης ανθρώπου από κογκλάβια.
Δεν χρειάζεται να πάτε μακριά για να κατανοήσετε την εξω-λογική δομή της φεμινιστικής παραίσθησης, η οποία εμφανίστηκε ομού μετά της βιομηχανικής επαναστάσεως, ώστε να αβγατίσουν τα φτηνά εργατικά χέρια στις σειρές παραγωγής, μιας και τότε ήταν αδιανόητο, ακόμα και στους πιο παρανοϊκούς καπιταλιστές, να διαλύσουν τα έθνη τους, κουβαλώντας φτηνό εργατικό δυναμικό από τις αποικίες τους [πράγμα που συνέβη μετά τα μέσα του 20ου αιώνα κι αφού πρώτα γκρεμίστηκε η παραδοσιακή αποικιοκρατία]
Αρκεί να συλλογιστείτε ότι οι πιο φανατικές ισλαμολάγνες στις δυτικές κοινωνίες του 21ου αιώνα, είναι ακριβώς οι φεμινίστριες!
Αυτό και μόνον αρκεί για να διαλύσει την οποιαδήποτε μαζική ψευδαίσθηση, ότι ο φεμινισμός άλλαξε ουσιαστικά την αντίληψη της γυναίκας, για τη θέση της μέσα στον κόσμο. Οι σημερνές φεμινίστριες όχι μόνον ασφυκτιούν εγκλωβισμένες σε έναν κοινωνικό ρόλο, ασύμβατο με την εγγενή φύση του φύλου τους αλλά επιπλέον έχουν καταστεί πνευματικά ανίκανες να επαναπροσδιορίσουν τον δρόμο τους προς την αυτογνωσία και άρα την αυτονομία. Γι αυτό και βυθίζονται ολοένα και πιο βαθιά στις φαντασιώσεις τους και στις μαζικές παραισθήσεις που τους ενδοβάλλει το Σύστημα, αφήνοντας στα ψυχοφάρμακα και στους εργολάβους των ψυχών, να εξισορροπήσουν τεχνητά, τις διαλυμένες ψυχές τους.
Η ίδια η ύπαρξη των φανατικών της ισλαμικής αδελφότητας και η επιστροφή του οράματος του Μεγάλου Χαλιφάτου, είναι τρανή απόδειξη της αποτυχίας του φεμινιστικού κινήματος, που δεν μπόρεσε να σταθεί ως μαζική παραίσθηση, παρά μόνον σε βιομηχανικές κοινωνίες, αλλοτριωμένες από την Σοφία της Γης. Διότι, πολλές από τις σημερινές ισλαμικές χώρες, στις οποίες εγκαθιδρύθηκε ένα θεοκρατικό ισλαμικό καθεστώς, περάσαν πρώτα από τις σειρήνες του εκ-δυτικισμού και της βιομηχανικής επαναστάσεως, χωρίς όμως να διαβρωθούν από τις μαζικές παραισθήσεις της δύσεως.
Το Ιράν παραδείγματος χάριν ή το Αφγανιστάν, υπήρξαν για ενα διάστημα κοινωνίες υπό αναδιαμόρφωσιν. Θα εκπλαγείτε αν δειτε φωτογραφιες της εποχης του Σαχη Ρεζα Παχλεβι, όπου οι Περσιδες κουκλάρες κυκλοφορούσαν με μινι μεχρι τον αφαλό ή αντιστοιχες εικόνες από το Αφγανιστάν πριν απο την επελαση των Ταλιμπαν.
Κι ομως! Αυτή η εξαναγκαστική εκμοντερνοποιηση, ποτε δεν ριζωσε στη συλλογικη συνειδηση των μουσουλμανων γυναικων, που υποδεχτηκαν τον Χομεϊνι σαν σωτήρα, μετα την εκθρόνιση του Σαχη. Ισα-ισα, φαίνεται οτι ισχυροποιησε την επιθυμία των περσίδων κυριών να κόψουν τα μίνια και τα παντελόνια, αλλάζοντας τα, με το παραδοσιακό μουσουλμανικό καφτάνι και την μαντίλα επί της ωραίας κεφαλής των.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν το παραδειγμα της Τουρκαλας βουλευτίνας Μερβε Καβακτσίμ η οποία έδωσε αγώνα στα χρόνια της μεγαλης ισχυος του Κεμαλικου καθεστωτος, για να φορανε οι γυναικες τη μαντιλα, και μεσα στην τουρκικη βουλη!
Η ιδια η Μερβε Καβακτσι ηταν μια ιδιαιτερα καλλιεργημενη γυναικα [γιατρος στο επαγγελμα] που δεν θα σκεφτονταν κανενας να την καταταξει στις αναλφαβητες γιουρουκες της Ανατολιας, που ετσι κι αλλιως δεν ειχαν βγανει ποτε τους τον φερετζε.
Η μαζική παραίσθηση του φεμινισμού λοιπόν, οχι μονο δεν έπιασε στις μουσουλμανικες χώρες αλλά αντιθέτως πολεμηθηκε πιο αγρια, απο τις ιδιες τις γυναικες του Ισλαμ, οι οποίες ένιωθαν [και νιώθουν] καλύτερα εν-αρμονισμένες στον κοινωνικό τους ρόλο, όταν συναρτάται και με τον ρολο του φυλου τους.