Εδώ μπορείτε να σχολιάζετε ελεύθερα, αλλά με σεβασμό στον συνομιλητή σας.
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014
64 σχόλια:
Αφήστε το σχόλιό σας
Φίλοι του ιστολογίου, παρακαλώ να κάνετε ελεύθερα τον σχολιασμό σας, αλλά να απέχετε από ύβρεις και προσβολές προσώπων, καθώς και να χρησιμοποιείτε την Ελληνική γλώσσα και γραφή (όχι greeklish). Προσβλητικά και υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται. Επίσης διαγράφονται spam και διαφημίσεις άλλων ιστολογίων, αλλά και κάθε άλλο σχόλιο που δεν συνάδει με το ύφος και το ήθος που ορίζει ο δημιουργός και διαχειριστής του ιστολογίου.
ΠΡΟΣΟΧΗ:
Τα σχόλια ελέγχονται πριν δημοσιευθούν.
.
Διαβασα προσφατα την πολυ καλη συζητηση με την ταισια ματβει περι ανδρος-γυναικος. Προσπαθω να κατανοησω πληρως τη θεση της γυναικας, καθως του αντρα θεωρω πως πλεον την γνωριζω σε ικανοποιητικο βαθμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναγνωριζω την δυναμη της εξελιξης και αριστη η απαντηση σου Λυκιε, ωστοσο δεν με καλυπτει πληρως. Μολονοτι ισχυει οπως το περιεγραψες, θαρρω πως λειπει ο πιο σημαντικος κρικος, ο πρωτος. Αποψη μου ειναι πως απο την πρωτη μερα δημιουργιας, ο ανδρας και η γυναικα ειχαν τις αντιστοιχες φυσεις. Επανερχομενος στον νομο των τριων, ο ανδρας εκφραζει την αρσενικη, δημιουργικη, ενεργητικη αρχη και η γυναικα την θηλυκη, καταστροφικη, παθητικη αρχη. Οπως στην μπαταρια υπαρχει αρσενικος και θηλυκος πολος, ετσι και εδω, αυτο δεν σημαινει πως ο ενας ειναι καλος και ο αλλος κακος. Δεν υπαρχει κριση ποιοτητας. Εκφραζουν αντιθετους πολους, και απαιτειται για την δημιουργια ενεργειακου "ρευματος" η χρηση και των δυο.
Μετα απο καποιο επιπεδο ανελιξης, (γκουρου) δεν απαιτειται εταιρο ημισυ, μεχρι τοτε ομως ειναι αναγκαιο. Για τον ανδρα τωρα, ο υλικος κοσμος ("μαγια" δηλ ψευδαισθηση στα ινδικα κειμενα) θεωρειται παγιδα και η γυναικα ως το αρχετυπο αυτου, ως ο τελευταιος πειρασμος. Χωρις αυτην ομως ο ανδρας ειναι καταδικασμενος να μην "ξυπνησει"ποτέ απο την αποψη πως δεν θα εχει ποτέ πλεονασμα ενεργειας για να ανελθει. Σιγουρα η αποχη βοηθαει, αλλα δεν προσφερει το πληρες "πακετο" απο τη σωστη ενωση των 2 φυλων.
Ισως η "θλιψη" ας πουμε της γυναικας, να προερχεται οχι μονο απο την επιδραση του συναισθηματος της που πολλες φορες την κατακλυει και την μπλοκαρει(γυναικα περισσοτερο συναισθηματικο ον, αντρας περισσοτερο λογικο ον) αλλα και οταν μεσω της διασθησης της αντιλαμβανεται την ψευδαισθηση του υλικου κοσμου και ταυτοχρονα γνωριζει την ενεργειακη ελλειψη της να ανελθει αυτου. Πως φτανει μια γυναικα στη θεωση; Νομιζω πως αν ενας ανδρας χρειαζεται τη γυναικα 1 φορα, η γυναικα μπορει να χρειαζεται τον ανδρα 5 ή 10 φορες. Αν δεχτουμε το αρχαιο ρητο "ο ανδρας γενναει, η γυναικα τικτει" , τοτε μαλλον η γυναικα περιμενει να υποδεχθει (οπως ο θηλυκος πολος), την αρσενικη ενεργεια ωστε να την κυοφορησει και να την πολλαπλασιασει και να δημιουργησει το "ρευμα" που απαιτειται ωστε το αντρογυνο να μπορεσει απο κοινου να ανελθει και να ξεκολλησει. Απο τον Καστανεντα ειχε αναφερθει πως οι μαγοι της εποχης του που ειχαν καταφερει να βλεπουν την ενεργεια, ελεγαν για νηματια με τα οποια μια γυναικα ειναι συνδεδεμενη και τροφοδοτει εναν αντρα (νομιζω οταν εχουν κανει σεξ αλλα δεν ειμαι σιγουρος).
Υπο αυτο το πρισμα ο μυθος του Σισυφου εχει μια λογικη. Ο ανδρας κουβαλαει τον βραχο του (γενναει και κουβαλαει σεξουαλικη ενεργεια) προσπαθωντας να ανεβει στην κορυφη. Δεν αντεχει ομως και καποια στιγμη την εκτονωνει. Οποτε ξεκιναει παλι απο την αρχη. Ο ανθρωπος που ειχα αναφερει πως μπορει να ειναι διπλα του να του σταθει για να μην κατρακυλησει ο βραχος του και ξεκινησει απο το μηδεν, πρεπει να ειναι η γυναικα, η οποια μεσω της σεξουαλικης πραξης και της ενωσης των δυο ατομων σε ολα τα επιπεδα, μπορει να δεχτει αυτην την ενεργεια και να την κυοφορησει ωστε να μην χαθει, επιστρεφοντας του τη σε κομματια πισω και ταυτοχρονα μεσω του κλειστου κυκλωματος να μην χανεται. Ετσι οι προσθετες προσπαθειες του ανδρος να σηκωσει τον βραχο του να εχουν αντικρυσμα και να μπορεσειβτο ανδρογυνο ταυτοχρονα να ανελθει και να αφυπνιστει. Αυτη ειναι μια θεωρια μου, υπο σκεψη στο ερωτημα πως φτανει στη θεωση μια γυναικα, τουλαχιστον στην αρχικη συγκεντρωση απαιτουμενης ενεργειας. Μπορει να κανω λαθος. Δεν ειμαι σιγουρος. Καταρχας δεν γνωριζω αν η γυναικα εκσπερματωνει οπως ο αντρας
Στοχαστης
Και πάνω που έλεγα πως το σημερινό εντευκτήριο θα είναι μοναχούλι του γιατί σας κέρδισαν όλους οι θάλασσες, νάσου και ο τζόκερ της τράπουλας, ο ακριβοθώρητος φίλος και συμποσιαστής σας, αλλά και δικός μου φίλος, ο Στοχαστής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου Λύκιε, Ιεράρχη, Αρμαγεδώνα, γειά σας παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα είδα οτι είναι αναψυκτήριο τελικά.
Στον Στοχαστή χρωστώ, μεταξύ άλλων, την εξής γνώση, και θα ήθελα πολύ την γνώμη όποιου περάσει απ' το αναψυκτήριο για το θέμα που θα είχα ήδη θέσει, αν δεν τα φόρτωνα στον κόκορα για να πάω στην θάλασσα.
Θέμα: Πώς αντιμετωπίζει τις προκλήσεις ο Πνευματικός Άνθρωπος;
Για τον Στοχαστή υπάρχουν 4 τρόποι για να αντιμετωπίσει κανείς τις προκλήσεις ή προσβολές. 1.Η στάση "θεός ή γκουρού", δηλ. δεν επηρεαζόμαστε και δεν ταυτιζόμαστε με την συμπεριφορά του άλλου 2. Η μάχη 3. Η φυγή. Αλλά υπάρχει και 4. Η φυγή απο την φυγή. Play dead reflex. Εαν ο αλλος φοβαται την μαχη ή δεν την σκεφτεται καν, και η φυγη δεν ειναι εφικτη λογω των ισχυρων του πεποιθησεων, τοτε εχουμε φυγή χωρις φυγή. Πρακτικά; Το καταπίνουμε και στο σωμα μας εμφανιζεται αυτοάνοσο νόσημα. Easy way out? Δεν τσιμπαμε. Αντρικειος τροπος; Η μαχη, καλυτερα χωρις θυμό, για να δουλευει ο νους. Ή καθομαστε σαν το βατραχακι να μας σιγοβραζουν, μεχρι να πεθανουμε (αυτοανοσο)."
Και τί είπαμε οτι εισπράτει από όλο αυτό ο αντίπαλος; Ενέργεια; Την χαρά της νίκης;Την δύναμη της εξουσίας; Δεν τόχω κάνει συνειδητά. Είναι ωραία; Χαίρονται;
Και κάτι από Αλκιρέα: Η πνευματική νίκη δεν είναι η ήρεμη αποδοχή της πράξης του άλλου, αλλά η επίγνωση της ήρεμης αποδοχής της δική μου αντίδρασης…
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ «μη δράση» είναι αποτέλεσμα επίγνωσης του συνόλου της κατάστασης…
Η ανταπόκριση στη πρόκληση των άλλων είναι εκκινητής ενός πίνγκ-πόνγκ δράσεων μέσω πεποιθήσεων χωρίς συνείδηση…
Η «μη δράση» αποτελεί ένα στιγμιαίο τράβηγμα προς τα πίσω και παρατήρηση του συνόλου της εικόνας…
Ας αρχίσω από τον φίλο μας, Στοχαστή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τον συλλογισμό σου και θα πάρω θέση, βήμα προς βήμα στα λεγόμενά σου:
Συμφωνώ ότι εξ αρχής, όταν ο άνθρωπος "εμφανίστηκε" στην ύλη, διαιρέθηκε σε άρρεν και θήλυ, η ένωση των οποίων αποδίδει το ολόκληρον. Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα έμβια όντα (ή σχεδόν σε όλα).
Οι διαφορετικοί ρόλοι των δύο φύλων, συντελούν στην βιωματική εκδήλωση των αντιθέτων εννοιών. Το άρρεν είναι ο θετικός πόλος και το θήλυ, ο αρνητικός. Αναγκαία και τα δύο για την ουδέτερη σύνθεση, δηλαδή την εξουδετέρωση των πολικοτήτων τους. Αυτό σημαίνει ότι ουδείς εκ των δυο, δύναται να ανελιχθεί μόνος (μονοπολικά).
Ο "γκουρού" ως ανελιχθής άνθρωπος, δύναται να συνεχίσει μόνος από ένα επίπεδο και έπειτα! Όμως πριν γίνει "γκουρού" πέρασε από όλες τις προηγούμενες φάσεις. Και βέβαια, δεν εννοώ στην διάρκεια του υφιστάμενου βίου του, αλλά σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του.
Σαφώς σε κάποιες από αυτές, θα πρέπει να υπήρξε γυναίκα. Αυτό απαντά εμμέσως και στην απορία, αν μια γυναίκα μπορεί να ανελιχθεί. Μια γυναίκα δεν μπορεί να ανελιχθεί, αν τελικά δεν βιώσει και τον ανδρικό ρόλο.
Σαφώς λοιπόν όταν μιλάμε για ανέλιξη, είναι λάθος να αναφερόμαστε σε γυναίκες ή άνδρες, διότι παραγνωρίζουμε ότι μιλάμε για τον ουδέτερο Άνθρωπο, ως άφυλη πνευματική οντότητα.
Και επειδή η ανέλιξη δεν είναι κάτι που μπορεί να εστιαστεί μέσα σε έναν μεμονωμένο βίο, αλλά κάτι που επιτυγχάνεται σε ένα κύκλο πολλών ενσαρκώσεων, το φύλο έχει αξία σχετική και μόνο αποσπασματική, όσον αφορά το βίωμα μιας ζωής.
Για να έρθω όμως κοντά στο σκεπτικό σου, θεωρώ ότι μια ανθρώπινη οντότητα που βρίσκεται κοντά στην θέωση, μπορεί να κατακτήσει τον τελικό του στόχο, καλύτερα μέσα από έναν άρρενα ρόλο (φύλο). Γι αυτό και μιλάμε περισσότερο για μεγάλους Δασκάλους και πολύ λιγότερο για μεγάλες ...Δασκάλες!
Ο ανελικτικός δρόμος του ασκητισμού επιτάσσει την σεξουαλική αποχή, όπως βεβαίως και η ανατολική Ταντρική παράδοση, που εκπαιδεύει τον άνδρα να μην εκσπερματώνει κατά την συνουσία, ώστε να μην χάνει την ενέργειά του. Η οικονομία της σεξουαλικής ενέργειας, όπως και της ζωτικής, είναι σημαντική για την αποθεματοποίηση της απαιτούμενης ενέργειας για πνευματική ανέλιξη.
Ο ρόλος του θηλυκού και ειδικά στην συνουσία, είναι η ανακύκλωση των ενεργειών των δύο σωμάτων, μέσω όμως της μονογαμίας και της διατήρησης της σωματικής επαφής πριν, αλλά και μετά την σεξουαλική επαφή (τον οργασμό). Με την ευκαιρία να πούμε ότι η γυναίκα δεν εκσπερματώνει, άρα δεν κατευθύνει ζωτικότητα προς συγκεκριμένο σημείο (με στόχο την γέννεση), αλλά ελευθερώνει κύματα ηδονής (οργασμού) ως αποσυμφόρηση της ψυχικής έντασης που της προκάλεσε η διέγερση, από την παρουσία του αρσενικού. Γι αυτό και ο οργασμός της είναι προϊόν συναισθηματικής διεργασίας, ενώ η εκσπερμάτιση του ανδρός, είναι συνδυασμός μηχανικής(σωματικής), νοητικής και ενεργειακής φύσης. Η καταβολή των δυνάμεων του ανδρός μετά την εκσπερμάτιση, αποκαλύπτει την μεγάλη απώλεια ζωτικής ενέργειας, από την διαδικασία. Ο λόγος βεβαίως είναι, ότι στόχος της εκσπερμάτισης είναι να δώσει πνοή ζωής στο ωάριο που θα εισχωρήσει, για να δημιουργηθεί μια νέα ζωή. Το ζωτικότερο όλων των σπερματοζωαρίων θα "κερδίσει" την τεκνοποιία. Η γυναίκα αναμένει την εξέλιξη της διαδικασίας της γέννησης, για να αναλάβει έπειτα τον τόκο του κυήματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ανακύκλωση όμως της ενέργειας αυτής, επιτυγχάνεται αν το θηλυκό συμπληρώνει πλήρως το αρσενικό σε όλα τα επίπεδα (συναισθηματικά, πνευματικά, υλικά, ηδονιστικά).
Τα σεξουαλικά ομαδικά όργια που γίνονται τελετουργικά, κατά την διάρκεια μυήσεων, επικλήσεων και ιερουργιών προς τον Σατανά (και την παρέα του),γίνονται με τρόπο που η ενέργεια των συμμετεχόντων να κατευθύνεται προς την "θεότητα". Αποτελεί δεν τον ισχυρότερο τρόπο απόδοσης ενέργειας, σε αρνητικές οντότητες. Εκεί όμως, προεξάρχων δρόμος, είναι ο ηδονισμός και η σεξουαλική μανία. Άρα η ακατάπαυστη έκλυση ενέργειας προς το περιβάλλοντα χώρο.
Αντίθετα με την αποχή και τον ασκητισμό, όλη η ενέργεια εξοικονομείται προς όφελος του ασκητή. Αυτό όμως δεν είναι πανάκεια, διότι η αντιμαχία με τον πειρασμό της έμφυτης ροπής προς ηδονή και τεκνοποιία, ανακατευθύνει την ενέργεια προς άλλες διεξόδους. Αν ο ασκητής, κατορθώσει να ελέγξει την κατεύθυνση προς το στόχο που επιθυμεί, τότε πράγματι μπορεί να σημειώσει γρήγορη ανέλιξη.
Φίλη Ταίσια, και οι τέσσερις τρόποι είναι λειτουργικοί. Εξαρτάται κάθε φορά από την περίσταση, την διαφορά δυναμικού με τον αντίπαλο και το επίπεδο του "πνευματικού ανθρώπου". Ακόμα και ο τέταρτος τρόπος, μπορεί να είναι και μονόδρομος κάποιες φορές. Το θέμα είναι ότι πρέπει να μάθουμε ότι σε μια μάχη, μπορεί και να ηττηθούμε. Αυτό δεν θα πρέπει να μας πτοήσει. Αντίθετα πρέπει να μάθουμε να ξανασηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε την πορεία μας. Μια ήττα, δεν φέρνει την καταστροφή, ούτε κρίνει τον πόλεμο. Δεν πρέπει λοιπόν να παραδινόμαστε μετά από μία ήττα και να επιφέρουμε ψυχοσωματικές νόσους. Ας αφήνουμε πίσω τον εγωισμό μας, ας δεχτούμε την ήττα και ας απαλλάξουμε τον εαυτό μας, από ενοχές, ευθύνες και αυτοτιμωρία, επειδή "χάσαμε" σε μια αναμέτρηση. Σηκωνόμαστε, ανασυντασσόμαστε και συνεχίζουμε την επόμενη μάχη που θα προκύψει μπροστά μας, είτε παθητικά, είτε δυναμικά. Την μάχη που χάσαμε, θα την ξαναδώσουμε μόλις γίνουμε πιο δυνατοί, μέχρι που τελικά θα την κερδίσουμε κι αυτήν! Η άποψη του Αλκιρέα, με βρίσκει σύμφωνο.
ΛΥΚΙΟΣ.
Και μια απορια. Ποιοςειναι αυτος ο Αλκιρεας; Η γλωσσα του δεν ειναι και πολυ ευκολονοητη. Κωστας
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα πεις "και μία απορία". Θα πεις "μία απορία" . Γιατί το και θα μπορούσες να το βάλεις αν πρώτα μας είχες πει πώς νομίζεις οτι επιτυγχάνεται μία πνευματική νίκη απέναντι σε μια πρόκληση- προσβολή του άλλου. Αστειεύομαι και εννοώ "πες μας".
ΔιαγραφήΚαι για να μην μείνεις πολλή ώρα με την απορία για τον Αλκιρέα, όπως εδώ είναι Συμπόσιο ή εντευκτήριο ή αναψυκτήριο ή ό,τι θέλεις, ανάλογα με τη περίπτωση, εκεί είναι Σχολή, όπου η κβαντική φυσική και η κβαντική θεωρία συναντούν τη μεταφυσική.
Πού είναι όλοι; Λες να γιορτάζουν ετεροχρονισμένα το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, λόγω εξαιρετικού καιρού; Αλλά κι ο Τσομπάνης; Κι αυτός στις θάλλασες;
Καλημερα σ ολους σας. Ο Αλκιρεας δηλαδη ειναι δασκαλος κβαντικης μεταφυσικης; Εγω λοιπον εχω τη γνωμη οτι απεναντι σε μια προσβολη προκληση δε χρειαζεται να νικησουμε ή να χασουμε γιατι ετσι ξοδευουμε ενεργεια χρισημη για εμσς. Αν ο αλλος μας προσβαλλει σκοπιμα εμεις γιατι να τσιμπισουμε το δολωμα και νσ πολεμισουμε; Εγω λεω νσ τον αγνωισουμε και να μη πολεμισουμε απο εγωισμο γιατι μας τον εθιξε Ταισια!!! Τωρα εχω δικαωμα στο "και" εεε; Κωστας
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, αυτό είναι σίγουρα πνευματική νίκη. Κι αν μας έλεγες πώς σκέφτεσαι οτι θα μπορούσαμε να ελέγξουμε τον εγωισμό μας ,που παρουσιάζεται και σαν θιγμένη αξιοπρέπεια, και μας αναποδογυρίζει το στομάχι, τότε ..κερδίζεις 3 "και" επιπλέον για μελλοντική χρήση! Μπορεί και παραπάνω, γιατί εγώ τουλάχιστον σ' αυτήν την ερώτηση δεν μπορώ να απαντήσω ούτε για την τιμή των όπλων. Στην διαχείριση εγωισμού, θυμού, ταπείνωσης μένω, χρόνια τώρα, στάσιμη.
ΔιαγραφήΠολυ ενδιαφερουσες σκεψεις. Διαισθανομαι πως ειμαστε στις απαρχες μια πολυ σημαντικης συνειδητοποιησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσον αφορα την προκληση, θα απαντησω πρωτα με ενα ρητο απο fb. "I dont care what you think, i dont think of you at all". Αυτο αφορα κατωτερους ανθρωπους προφανως, αφου ενας ανωτερος ή του ιδιου επιπεδου, δεν προκειται να μας προκαλεσει μια τετοια αρνητικη κατασταση. Προσπαθουμε πάντα να αποφευγουμε την συναναστροφη με τετοιους ανθρωπους. Οταν αυτο δεν ειναι εφικτο, πρεπει τουλαχιστον να κατανοουμε τι κανουν (υποσυνειδητα καθως σιγουρα δεν το κανουν συνειδητα), και να αναγνωριζουμε τον εγωισμο μας ως φιλο μας που αναλαμβανει τα ηνια για να μας προστατευσει απο τον πονο που μας δημιουργειται. Εαν δεν μας δημιουργειται πονος, τοτε ο εγωισμος μας δεν προκειται να επεμβαινει. Μεχρι να φτασουμε ομως σε αυτο το επιπεδο, χρειαζεται να αναγνωριζουμε τη διαδικασια.
Τα αρνητικα συναισθηματα ειναι παντα τα χρησιμοτερα στον πνευματικο ανθρωπο. Ως πνευματικο ανθρωπο εννοουμε αυτον που επιθυμει να ανελθει, να βελτιωσει τον εαυτο του. Τα αρνητικα συναισθηματα ειναι λοιπον οδοδεικτες. Τι ειναι αυτο που σε φοβιζει; Τι ζηλευεις; Τι σε εκνευριζει; Εντοπισε το και κατανοησε το, επειδη αυτη ακριβως ειναι η επομενη σου πιστα. Συγχαρητηρια που προχωρησες πίστα, παμε τωρα να την κερδισουμε και αυτην.
Ο εγωισμος λοιπον δεν ειναι εχθρος, ποτέ δεν ηταν. Ουτε ο "σατανας"-εωσφορος-προμηθεας ειναι εχθρος. Ποτέ δεν ηταν. Οσο τον βλεπουμε ως εχθρο, τοσο θα μενουμε κολλημενοι. Χρειαζεται να τους αναγνωρισουμε ομως γι αυτο που ειναι. Ουτε βεβαια να τους θεοποιουμε ή θαυμαζουμε. Τον εγωισμο λοιπον δεν τον καταπιεζεις. Σε καμια περιπτωση. Τον αναγνωριζεις ομως. Δημιουργειται ειπαμε για να σε προστατευσει απο κατι, επειδη εσυ επιτρεπεις σε αυτο να σε πονεσει. Εαν θελουμε να μειωσουμε τον εγωισμο, φροντιζουμε να μειωνουμε τις καταστασεις που μπορουν να μας πονεσουν ή φοβομαστε. Αυτο δεν σημαινει να μην τολμουμε. Το αντιθετο. Θα τολμουμε συνεχεια. Αλλα θα πρεπει να μαθουμε να μην φοβομαστε να τσαλακωνουμε την εικονα μας. Οταν φτασουμε στο επιπεδο, να μπορουμε να αυτοσαρκαζομαστε και να γελαμε εμεις οι ιδιοι με τον εαυτο μας σε καθε υλικη αναποδια, γκελα ή ακομα και σαβουρα, τοτε οτι και να λενε οι αλλοι δεν μπορει να μαε αγγιξει. Αυτη ειναι μεγαλη ελευθερια και τεραστια δυναμη.
Ωστοσο, ας πουμε πως εγω τρωω μια σαβουρα και πεφτω κατω και γινομαι ρομπα(τουλαχιστον ετσι νομιζω πως εγινα). Αγνοω τους αλλους και γελαω με τον εαυτο μου. "Χαχα, λεω, εφαγα τα μουτρα μου, ειμαι απιστευτος". "Ξυπνα ανθρωπεε, ορθιος" Αυτα τα λεω εγω σε μενα, ομως. Αν ομως αρχιζει και μου φωναζει καποιος ας πουμε "μπρρρ, ζωο, κοιταξτε το βλακα, ρε νουμεροοο"κτλ τοτε εχουμε μια προκληση. Αυτη δεν μπορει να μεινει αναπαντητη, γιατι αν την αφησω αναπαντητη θα καταπιεσω τον εαυτο μου. Σωματικα αυτο εκφραζεται ως επιθεση, ειναι σαφες αυτο. Εδω πρεπει να διαβασουμε τον ζωικο μας μηχανισμο αντιμετωπισης και να τον αναγνωρισουμε. http://en.m.wikipedia.org/wiki/Fight-or-flight_response
Στοχαστης
Επιτρεπουμε την ηπια εκτονωση της σκιας μας (κατα Γιουνγκ) μεσω της αναγνωρισης ή κατανοησης της. Δεν χρειαζεται να παμε κατευθειαν στη μαχη και να τον αρχισουμε στα μπουνιδια. Απλα να μην αφησουμε ανεκφραστο το συναισθημα που πιθανοτατα δημιουργηθηκε. Παμε λοιπον και του λεμε, ηρεμα και καθαρα. "Αν ειμαι νουμερο ή οχι, αφορα εμενα και τους δικους μου ανθρωπους. Εσενα δεν σε αφορα. Μην ασχολεισαι λοιπον μαζι μου". Υπεραρκετο σε πρωτη φαση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κανουμε εδω; Δεν ειμαστε εγωιστες, σεβομαστε τον εαυτο μας και δεν επιτρεπουμε να τον ξεφτιλιζει ο καθενας. Οποτε ο εγωισμος δεν χρειαζεται καν να ενεργοποιηθει για να μας προστατευσει. Γνωστη η ιστορια με τον Σωκρατη που πηγε ενας νεαρος και τον κλωτσησε. Ο Σωκρατης δεν αντεδρασε. Του ειπαν καποιοι "μα τον αφηνεις ετσι να φυγει;" και ο Σωκρατης απαντησε "Αν με κλωτσουσε ενας γαιδαρος, θα ειχε νοημα να τα βαλω μαζι του;" Αν μπορεις βεβαια να σκεφτεις μια τετοια ατακα επαναφορας, δεν χρειαζεται να καθορισεις τα ορια σου, γιατι πρακτικα ο Σωκρατης τον ειπε γαιδαρο, χωρις καν να τον πει. Win-win. Δεν δεχτηκε ηλιθια χριστιανικα το ραπισμα, γυρνωντας και το αλλο ποδι να φαει και αλλη κλωτσια.
Στο δια ταυτα. Αναγνωριζουμε τις διαδικασιες που συντελουνται και φροντιζουμε να αποτρεψουμε την συσσωρευση τους μεσω της ηπιας (για να μην δημιουργησουμε νεες) εκφρασης τους.
Πολυ σημαντικο κομματι ειναι το γιατι το κανει ο αλλος αυτο, ωστε να μπουμε στη ψυχολογια του. Εχει να κανει με το ιδεωδες του ευδαιμονισμου, την λανθασμενη σημερινη κοσμοαντιληψη δηλαδη πως οσα περισσοτερα κατεχουμε, τοσο περισσοτερο ευτυχισμενοι θα ειμαστε. Στο πλαισιο της κτησης λοιπον, δεν μπαινουν μονο τα υλικα αντικειμενα αλλα και οι αλλοι ανθρωποι. Μεσω του εξευτελισμου του αλλου, αποπειραται να αποκτηθει απο τον δραστη, η ιδιοκτησια του θυματος. Σε βαραω ή σε ντροπιαζω για να σε εξευτελισω, ωστε να σε υποταξω, να γινεις αβουλη κτηση μου, ωστε να αισθανθω καλυτερα και να νιωσω την επιβεβαιωση που θελω. Μετα βεβαια, αν υποταχτεις, δεν θα μου κανεις αισθηση και θα χασω το ενδιαφερον μου και θα παω να κανω τα ιδια αλλου. Ποτέ δεν θα βρω αυτο που ψαχνω ετσι βεβαια, αλλα ως ηλιθιος θα συνεχιζω την ιδια πρακτικη.
Αυτη αλλωστε ειναι και η λογικη της φυσης του play dead reflex. Για να συμβει αυτο απο το θηραμα, πρεπει ο θυτης να το εχει ηδη "ακουμπησει". Το θηραμα τοτε, αποδεχομενο την ηττα του, κανει το ψοφιο, στην ελπιδα πως ο κυνηγος του θα χασει το ενδιαφερον και θα ασχοληθει με καποιον αλλο. Πολυ κακη επιλογη η συγκεκριμενη γιατι ακυρωνει το θηραμα αξιακα τον εαυτο του. Ακομα και αν δουλεψει, θα μεινει η πικρα της αδυναμιας στο θυμα. Αυτο δεν λεμε και εμεις σημερα στην Ελλαδα για τους πολιτικους μας; "Οκ, μας εχουν εξοντωσει, ας ελπισουμε να σταματησουν, δεν βαρεθηκαν πια, τι αλλο θελουν;" Τραγικο και χριστιανικης αντιληψης λογικη της επιλογης της κακης φυγης, της φυγης χωρις φυγη. Πως να μην ξεκληριζομαστε μετα απο αυτοανοσα και καρκινους; Οταν επιλεγουμε να κανουμε τον νεκρο μεχρι να βαρεθει ο αλλος, υπαρχει η πιθανοτητα ο αλλος να μην βαρεθει και φυγει, ωστε να φυγουμε μετα και εμεις (φυγη) παρα να μεινουμε εκει ζωντανοι νεκροι ως ζομπι. Το σωμα μας θα εκπληρωνει την εντολη ομως στη φυσιολογια του και θα πεθαινει. Ε οχι διαολε, οχι ετσι. Ολοι θα πεθανουμε καποια στιγμη, ας μην πεθανουμε ετσι. Αν ειναι να πεσουμε, ας πεσουμε ορθιοι.
Τελος, καποια στιγμη θα πρεπει να αναλυσουμε και το θεμα του σεξ. Τα παντα στην κοινωνια, χωρις να φαινονται εχουν να κανουν με σεξ. Καπου διαβασα πως "το σεξ ειναι κυριαρχια". Το να επιβληθουμε στον αλλο, να τον κερδισουμε, να τον εξευτελισουμε ειναι καμουφλαρισμενη αναγκη για σεξ
Στοχαστης 2/3
Για επιβεβαιωση, για να αισθανθουμε καλυτερα, για να αντλησουμε ισως ενεργεια. Και αυτο συμβαινει σχεδον σε καθε κοινωνικο συμβαν, μεχρι και ποδοσφαιρο και το μουντιαλ. Επομενως το να θελουμε να εξουσιασουμε το εταιρο ημισυ ειναι στρεβλοτητα. Στρεβλοτητα ή καλυτερα υπερβολη θα πρεπει να ειναι και το να θελουμε να μας εξουσιασει. Το σεξ ομως ειναι κυριαρχια. Πως αποκταται λοιπον η μεσοτητα χωρις να αλλοιωσουμε το αλλο φυλο;Με εναλλαγη των ρολων;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ.Λυκιε, ευχαριστω για την απαντηση για το αν ο οργασμος της γυναικας ταυτιζεται με την ανδρικη εκσπερματωση. Ακριβως αυτο διαισθανομουν και εγω, αλλα δεν μπορουσα να το στηριξω μονο στη διαισθηση. Αυτο "κολλαει"πολυ καλα στη θεωρια και της επιτρεπει να ανεβει επιπεδο. Για αλλη μια φορα ειμαι ευγνωμων.
ΥΓ2. Ταισια δεν μου χρωστας τιποτα. Αυτη ειναι η λειτουργια του κυκλου. Ανταλλαγη γνωσεων. Αντιστοιχα και εγω σου χρωσταω το υπεροχο insight σου απο την οπτικη της γυναικας που περιεγραψες στην προηγουμενη συζητηση. Την διασθανομουν, αλλα με βοηθησε πολυ που την διαβασα απο μια γυναικα. Σου αναγνωριζω την ευγενεια και σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια παντως. Αυτο το "τζοκερ" και "ακριβοθωρητος" με αφησαν με χαμογελο
ΥΓ3. Στο θεμα των επανενσαρκωσεων θα πρεπει ομως να συνειδητοποισουμε πως παντα η καλυτερη στιγμη για να ανελθουμε ειναι "τωρα". Αλλωστε δεν υπαρχει ο χρονος οπως τον φανταζομαστε σε γραμμη, αυτο ειναι ψευδαισθηση οπως αλλωστε και ο χωρος. Εαν το αφηνουμε για αλλη ζωη και βαυκαλιζομαστε πως πολλα πετυχαμε μεχρι τωρα, το εχουμε χασει το παιχνιδι και δεν το ξερουμε. Αμα ηταν ετσι απλη η επανενσαρκωση, ο Χριστος χαζος ηταν και δεν το εκανε σε 2-3 ενσαρκωσεις; Δεν δουλευει ετσι οπως το νομιζουμε. Οταν εννοω φωτιση, δεν εννοω αυτοπραγματωση αλλα ενδυναμωση της ψυχης ωστε η ζωη να ειναι πραγματικη και οχι εικονικη και κοιμισμενη. Αυτο δεν προυποθετει να γινουμε γκουρου, αλλα απλα να ξυπνησουμε και να συνδεθουμε με το Απολυτο, οπως ειναι δικαιωμα μας ως ψυχες
Στοχαστης
Οι ελκυστικότερες συζητήσεις, είναι εκείνες που δεν συμμετέχεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα σε όλους.
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου PIT ZENK, καθ' ότι η συλλογή απόψεων που μπορεί να αποκομίσει κάποιος διαβάζοντας μόνο, συνεισφέρει σε μια παραγωγή νέων γνώσεων και κριτικής επι των ήδη διαμορφωμένων προσωπικών πεποιθήσεων και ιδεών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που ακόμα και χωρίς σχόλια, οι πιστοί φίλοι και αναγνώστες, ξέρουν να δίνουν το δικό τους παρόν! Αυτό είναι κίνητρο για αυτούς που θέλουν να αναλύουν τις σκέψεις τους, αφού ξέρουν ότι υπάρχει αναγνωστικό ενδιαφέρον από πολλούς!
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
Παρων κι εγω που παρακολουθω τη συζητηση με ενδιαφερον. Ο Στοχαστης μιλα για ηπια αντιδραση με μικρο κοστος , ενω ο Λυκιος για καθολου αντιδραση απο ταπεινοφροσυνη και νικη στο εγω. Νομιζω πιο πνευματικη ειναι η αντιδραση Λυκιου. Μουθυμιζει τα λογια ενος πολυ σοφου παππουλη που ειχα μικρος . Εφυγε απο το κοσμο μας με ενα γαληνιο χαμογελο και ενοιωθε αγαπη και συγχωρεση για ολους μα κσι αυτους που τον εβλαψαν. Κωστας
ΔιαγραφήΦίλε Στοχαστή, πολύ ωραίες οι θέσεις σου, που γενικά με βρίσκουν σύμφωνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες όμως, «τον εγωισμό δεν τον καταπιέζεις» και πως «εάν θέλουμε να μειώσουμε τον εγωισμό, φροντίζουμε να μειώνουμε τις καταστάσεις που μπορούν να μας πονέσουν ή φοβόμαστε» . Αν δεχτούμε αυτή την τακτική, τότε φοβάμαι ότι προσπερνάμε τις ευκαιρίες να αντιμετωπίσουμε την παθογένειά μας και να την νικήσουμε. Με το να αποφεύγουμε να εκδηλώσουμε την παθογένειά μας, δηλαδή να μην δίνουμε την δυνατότητα σ’ αυτές να εκδηλωθούν, είναι σαν να τις έχουμε σε ένα συρτάρι που το κρατάμε καλά κλειδωμένο. Όμως αυτές υπάρχουν και κάποια στιγμή που δεν θα καταφέρουμε να ελέγξουμε τις συνθήκες, αυτές θα εξορμήσουν ανεξέλεγκτες και θα μας αιφνιδιάσουν. Επειδή ακριβώς εμείς μαθαίνουμε να τις καταχωνιάζουμε, όταν αυτές εκδηλωθούν, δεν θα έχουμε την ικανότητα να τις τιθασεύουμε, ούτε καν να τις ελέγξουμε. Ουδεμία νίκη επί του κατώτερου εγώ θα έχουμε καταφέρει, αν δεν εκτιθέμεθα τακτικά σε αυτό.
Θέλω να πω δηλαδή, ότι ο μαχητής δεν αποφεύγει τον εχθρό, αλλά τον προκαλεί να εκδηλωθεί, προκειμένου να τον νικήσει. Η «τεχνική» αποφυγής, δεν είναι τεχνική του μαχητή. Αυτός είναι και ο λόγος που οι μοναχοί και οι ασκητές, θεωρούν την ηθική μάχη στην κοινωνική πραγματικότητα, πολύ πιο δύσκολη από τον ατομικό ή τον ομαδικό ασκητισμό (ή αντίστοιχα μοναχισμό).
Αυτό που μας τρομάζει (ότι θα μας νικήσει), είναι αυτό που πρέπει να προκαλέσουμε, για να αναμετρηθούμε μαζί του και για να το νικήσουμε στο τέλος. Μόνο έτσι ατσαλωνόμαστε και γινόμαστε πραγματικοί νικητές. Η τέχνη της αποφυγής, απλά αναβάλλει την μάχη για την επόμενη φορά. Τελικά δεν θα ξεφύγει κανείς από την τελική σύγκρουση. Αν δεν νικήσουμε την εγωπάθεια και τις άλλες μας παθογένειες -αλλά μιλάμε για πραγματική νίκη-, τότε δεν τελειώνει η αποστολή μας.
Στο παράδειγμά σου, για την χλεύη του κακόβουλου περαστικού, η μαγκιά στην υπόθεση, δεν είναι να τον αντικρούσουμε, ούτε καν με ήπιο λεκτικό τρόπο. Διότι αυτός δεν μας έκανε κάτι, αλλά μόνον εμείς πάθαμε! Δηλαδή, αυτός για τους δικούς του λόγους (που δεν μας αφορούν), προκάλεσε τον εγωισμό μας, να θιχτεί και να αντιδράσει. Μια εξωγενής λοιπόν ευκαιρία για να αντιμετωπίσουμε τον μεγαλύτερό μας εχθρό. Όχι τον περαστικό βεβαίως (αυτός έχει τον δικό του εσωτερικό εχθρό να αντιμετωπίσει), αλλά τον ίδιο μας τον εγωιστικό εαυτό! Κανονικά θα πρέπει να τον ευγνωμονούμε που μας έδωσε αυτή την ευκαιρία. ‘Άρα μια απάντηση του τύπου, «σε ευχαριστώ φίλε που μου υπενθύμισες πόσο απρόσεκτος είμαι», νομίζω ότι είναι καλύτερη από μια αμυντική απάντηση, του τύπου «…εσένα δεν σε αφορά. Μην ασχολείσαι λοιπόν μαζί μου». Η απάντηση που προτείνω έχει σαφή διαφορά. Δεν τροφοδοτεί έστω και ήπια τον εγωισμό μου, βάζοντας στην «θέση του» τον κακόβουλο περαστικό. Δεν αναζητούμε την δικαίωση του εγώ μας. Αντίθετα, ενισχύουμε την δική του μομφή, αυτοσαρκαζόμενοι, με τρόπο που υπερβαίνει ακόμα και την πρόθεση του κακόβουλου περαστικού. Έτσι αυτός «αφοπλίζεται» μεν, αλλά κυρίως εμείς νικήσαμε τον εγωισμό μας, αφού δεν τον δικαιώσαμε και τον ταπεινώσαμε, τσακίζοντάς τον! Πάθαμε τίποτα; Θα μας κακοχαρακτηρίσει κανείς; (που ακόμα και αν αυτό συνέβαινε, δεν θα έπρεπε καθόλου να μας απασχολεί).
Αυτό το «δεν επιτρέπουμε να μας ξεφτιλίζει ο καθένας», δεν είναι ακριβώς η προστασία του εγώ μας; Εγώ λέω πως η απόλυτη ταπεινοφροσύνη, είναι αυτή που επιτρέπει να μας «ξεφτιλίσει» ο καθένας, χωρίς να νοιώθουμε την ανάγκη να αντιδράσουμε. Στην πραγματικότητα τότε, δεν υπάρχει εξευτελισμός. Διότι αυτός συμβαίνει όταν εμείς νοιώθουμε μειωμένοι στα μάτια των άλλων. Αν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και πια είναι η αξία μας, δεν έχουμε την ανάγκη για την άποψη των άλλων, ούτε την αναγνώριση, ούτε την καταξίωση, ούτε μπορεί να μας πτοήσει η κακεντρέχεια και η κακή βούληση των άλλων. Αν θεωρούμε ότι έχουμε αξία, μόνο επειδή μας την αποδίδουν οι άλλοι, τότε γινόμαστε έρμαιο και εξαρτημένοι από τις ιδέες και τις αξίες οποιουδήποτε άλλου, εκτός από τι δικές μας. Παραδίδουμε λοιπόν τον εαυτό μας, στα χέρια των άλλων! Αυτό είναι ασέβεια και υποβιβασμός του ανώτερου Εγώ μας, από την πραγματική του αξία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πραγματικά αλώβητος άνθρωπος, είναι αυτός που έχει τέτοια νοητική και συναισθηματική θωράκιση, που καμία κακόβουλη επίθεση δεν μπορεί να τον κάνει να αντιδράσει στο ίδιο επίπεδο με αυτό του επιτιθέμενου. Αυτή είναι και η πραγματική διδαχή του Χριστού, όταν είπε ότι αν με ραπίσουν στο ένα μάγουλο, θα γυρίσω και το άλλο για να με ραπίσουν. Δηλαδή, το κακό που θέλει να με πλήξει, δεν είναι ικανό να μου κάνει τίποτα και για απόδειξη το προκαλώ να επαναληφθεί… Άρα δηλαδή, το κακό είναι ανίσχυρο μέσα μου, επειδή έχω αποβάλλει κάθε ενδογενή παθογένεια που με συνδέει με κάθε τι το αρνητικό!
Ο Σωκράτης, ενώ είχε την δυνατότητα να αποφύγει την άδικη (άρα κακόβουλη) θανατική καταδίκη του, επέλεξε να την νικήσει και να μην της αντισταθεί. Δεν ήταν αυτή ικανή, ούτε ακόμα και με την απειλή του θανάτου, να νικήσει την ηθική και τις αρετές, που τόσα χρόνια δίδασκε. Συνεπώς το «κακό» με τον θάνατό του, δεν δικαιώθηκε, αλλά έχασε πανηγυρικά. Οι ιδέες του, οι αρετές και η ηθική του, έμειναν να πλανώνται στους αιώνες, πανίσχυροι φωτοδότες της ηθικής και των αρετών!
ΛΥΚΙΟΣ.
Παρα πολυ ωραια, αυτο το feedback (ανατροφοδοτηση) ηταν ακριβως αυτο που χρειαζοταν. Παμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν λεω "εαν θελουμε να μειωσουμε τον εγωισμο, φροντιζουμε να μειωνουμε τις καταστασεις που μπορουν να μας πονεσουν ή φοβομαστε", δεν εννοω να μειωνουμε τις αντιστοιχες καταστασεις ποσοτικα με το να τις αποφευγουμε. Εχεις δικιο ομως στο συλλογισμο σου μετα, γιατι επειδη ειναι λεπτο το σημειο, ο τροπος που το διατυπωσα το κανει αμφισημο. Αλλωστε, οσο αποφευγουμε καταστασεις, τοσο θα ελκουμε αλλες παρομοιες.Νομος. Και αυτο ειναι καλο, επειδη γινεται ωστε να τις αντιμετωπισουμε επιτελους. Δεν ειναι δυσκολιες, ειναι ευκαιριες. Εννοω λοιπον πως πρεπει να προσπαθουμε να μην υπαρχει κατασταση που να μπορει να μας προκαλεσει πονο ή που να φοβομαστε, επειδη θα τις αντιμετωπιζουμε ολες, μια-μια. Τις μειωνουμε με την μεθοδο του Επικουρου, οχι αποφευγοντας τες, αλλα αλλαζοντας τον τροπο που εμεις τις προσλαμβανουμε. Νομοτελειακα τοτε θα εκλειψουν. Με την αποφυγη(φυγη) δεν μπορουμε να ξεπερασουμε καμια δυσκολια. Οπως σωστα ειπες, απλα αναβαλουμε την αντιμετωπιση της (μαχη). Απαξ και ξεκινησουμε αυτο το παιχνιδι και περασουμε 2-3 πιστες, μετα γινεται εθιστικο και θελουμε να πιασουμε αμεσως την επομενη. Με το καιρο θα διαπιστωσουμε πως ο εγωισμος εχει εξασθενησει, ακριβως επειδη δεν χρειαζεται να παρεμβαινει για να μας προστατευει απο το πονο, επειδη εμεις πλεον δεν ποναμε. Δεν βλεπω να υπαρχει αλλος τροπος.
Ο αλλος τροπος, ο κατ εμε ανοητος χριστιανικος, νομιζω ειναι εξ ορισμου fail. Σχεδιασμενος εξαρχης (εσκεμμενα ισως) για να αποτυχει. Καταρχας, η επιλογη των μοναχων-ασκητων για απομονωση, οπως σωστα ειπες, ειναι φυγη, ειναι η ευκολη λυση. Δεν ειναι μονοπατι ανοδου για εμενα, θεωρω πως ειναι χρονος περισυλλογης και μονο. Ετσι βλεπω αξια. Να απομονωθει ο αλλος δηλαδη, μεχρι να βρει με τον εαυτο του καποια πραγματα, να τα βαλει στη σωστη τους θεση και διασταση και να ξαναμπει μετα στην κοινωνια. Χρονος στα pits της f1. Αλλιως τι; Θα φτασουν νομιζουν στην θεωση; Εστω πως φτανουν και στο παρα ενα μαλιστα, τοτε οταν ερθει ο μιστερ Εωσφορος-Προμηθεας και τους βαλει το τεστ των πειρασμων, τοτε νομιζουν πως θα του αντισταθουν; Τοτε τι "χαμπαρια μαστορα"; Παααλι απο την αρχη... Ενα θεωρω παντως βεβαιο, πως κανεις δεν θα φτασει στην αυτοπραγματωση κατα τυχη και απο σποντα ενω δεν θα ειναι ετοιμος και ολοκληρωμενος. Και η μοναχοι εχουν ελλειψη στο εταιρο ημισυ. Την φοβουνται την γυναικα. Οτι φοβασαι, παντα σε ελεγχει. Αρα δεν πανε πουθενα απο αυτο το μονοπατι.
Δεν χρειαζεται να γραψω τιποτα αλλο γιατι στα συμπερασματα σου ταγραψες υπεροχα, δεν θα μπορουσα να τα πω καλυτερα.
Διαφωνω ωστοσο, στην προσεγγιση σου σχετικα με τον εγωιστικο μας εαυτο. Σε καμια περιπτωση δεν τον θεωρω εχθρο, ποσο μαλλον τον μεγαλυτερο. Εγω τον βλεπω ως συμμαχο, ως διχτυ ασφαλειας που μετριαζει την πτωση. Διοτι εαν δεν υπηρχε, τοτε οι ανθρωποι με τα προβληματα που εχουν, θα πηδαγαν απο τις ταρατσες δεκα-δεκα. Το καλο με τον εγωιστικο εαυτο, τουλαχιστον στους πνευματικους ανθρωπους, ειναι πως ενεργοποιειται αυτοματα οταν εντοπιζεται αναγκη (εσωτερικος πονος). Αυτο σημαινει πως εμεις τον "προσκαλουμε". Ειναι στο χερι μας να λυσουμε τα κολληματα μας, ωστε να μην τον χρειαζομαστε και να μην χρειαζεται να ενεργοποιηθει. Εαν ενεργοποιηθηκε, υπηρχε λογος, ασχετα αν δεν τον παρατηρησαμε συνειδητα. Το να ακυρωσουμε και να "ταπεινωσουμε" τον εγωισμο μας ειναι επικινδυνο. Συμφωνω, να δειξουμε με την συμπεριφορα μας πως δεν τον χρειαζομαστε(τον εγωισμο) επειδη δεν ποναμε, επειδη δεν υπηρχε "χτυπημα ή επιθεση". Πώς ομως ειμαστε σιγουροι πως δεν δεχτηκαμε επιθεση που μαλιστα μας πονεσε; Αφου ειναι σαφες πως υπηρξε.
Στοχαστης
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι κανουμε δηλαδη; Καποιος εχθρικα μας επιτεθηκε και μας χτυπησε (εν προκειμενω μας εβρισε) και καποιος φιλος (ο εγωισμος) παρεμβαινει επειδη μας βλεπει πως καθομαστε και κλαιμε (εσωτερικος πονος) και δεν κανουμε τιποτα γι αυτο. Σηκωνεται λοιπον ο φιλος ( ο εγωισμος) παει σε αυτον που μας επιτεθηκε και του λεει "ακου φιλε, μην το ξαναβρισεις το φιλαρακι μου σε παρακαλω, δεν σε πειραξε". Ωστοσο, εσυ προτεινεις να παμε εμεις (μετα το κλαμα) και να του πουμε "σε ευχαριστω φιλε που μου υπενθυμισες ποσο απροσεκτος/ατσουμπαλος/ατζαμης ειμαι" (επειδη μπορει να μας εχει στολισει με διαφορα επιθετα). Και ετσι θα λυθει το θεμα, γιατι ο επιτιθεμενος θα μαζευτει και θα πει "οκ, ισως το παρακανα λιγο" και θα τελειωσει εκει. Σπανια ισως συμβει αυτο. Εστω λοιπον πως του απανταμε ετσι (ειμαι συμφωνος, δεν διαφωνω) και ο αλλος δεν υποχωρησει απο αβροφροσυνη. Και απαντησει δυνατα "Δεν σε ειπα απροσεκτο ηλιθιε, μαλακα και βοδι σε ειπα. Εισαι και τουβλο εκτος απο σιχαμα". Τωρα, τι θα κανουμε; Θα ταπεινωσουμε παλι τον εγωισμο μας που ειναι ο μονος που προσπαθει να μας προστατευσει; Οχι βεβαια.
Μηπως το να μην σεβομαστε την αξιοπρεπεια του εαυτου μας, με το να την αφηνουμε βορα στα νυχια των αλλων χωρις να αντιδρουμε αλλα ταπεινωνοντας και καταπιεζοντας τον μονο φιλο μας που προσπαθει να αντιδρασει (με τα πενιχρα του μεσα, τοσο μπορει, τοσο κανει) δεν ειναι και τοσο σωφρων; Μηπως το να λεμε πως δεν αντιδρουμε επειδη ειμαστε "ανωτεροι και πνευματικοι" ανθρωποι ειναι μια δικαιολογια για να μην καταρρευσουμε; Μηπως τελικα αυτο ειναι ενα κακο "εγω" και εγωισμος, αυτο που αυτοβαυκαλιζεται ως ανωτερος ανθρωπος;
Το "δεν επιτρεπουμε να μας ξεφτιλιζει ο καθενας" δεν ειναι προστασια του εγω μας. Ειναι μια μεθοδος ωστε να μην χρειαζεται να επεμβαινει το "εγω" και να τα κανει μπαχαλο, διοτι το εγω εχει πεπερασμενες ικανοτητες. Οταν δρουμε εμεις, εχουμε απεριοριστο φασμα δρασης. Η απολυτη ταπεινοφροσυνη ειναι μια μεθοδος, αλλα δεν ειναι πανακεια. Ειναι επισης επικινδυνη γιατι ειναι λεπτη η γραμμη που χωριζει την απολυτη ταπεινοφροσυνη απο τον μηδενικο αυτοσεβασμο. Τι θα πει αλλωστε απολυτη ταπεινοφροσυνη; Κλεινουμε τα ματια στην πραγματικοτητα; Εαν εγω ειμαι στους 10 καλυτερους στην Ελλαδα στα μαθηματικα και με ρωτησει καποιος αν ειμαι καλος στα μαθηματικα, θα του απαντησω "Σκατα ειμαι ή Δεν ξερω τι μου γινεται" (απολυτη ταπεινοφροσυνη) ή "Καλος, αλλα υπαρχουν και καλυτεροι" (ρεαλισμος και ειλικρινεια). Σιγουρα η πρωτη απαντηση, θα τον βγαλει τον αλλο απο τη φαση συναγωνισμου και συγκρισης και δεν υπαρχει περιπτωση να με προκαλεσει. Αυτο ειναι ομως το ζητουμενο; Να υποτιμαμε τον εαυτο μας τοσο πολυ, ωστε να μην μπορει να μας ξεφτιλισει καποιος, επειδη βαζουμε τον εαυτο μας πολυ χαμηλα; Συμφωνω απολυτα οταν λες να μην περιμενουμε να μας αποδωσουν οι αλλοι αξια. Τι γινεται ομως οταν καποιοι αλλοι προσπαθουν να σου αφαιρεσουν την οποια αξια σου; Εχει εχουμε χρεος στον εαυτο μας να αντιδρασουμε. Καλη η ατακα του Χριστου πως θα γυρισει και το αλλο μαγουλο να τον ραπισουν, επειδη το κακο που θελει να τον πληξει δεν μπορει να τον αγγιξει, αλλα οταν τον εψαχνε ο Ηρωδης μικρο να τον σφαξει το εβαλε στα ποδια. (Φυγη- και οπου φυγει φυγει). Επομενως, κανενας ανθρωπος πριν φτασει στην αυτοπραγματωση, δεν ειναι υπερανω του ζωικου του στοιχειου και μπορει να πληγει. Κανεις μας δεν ειναι πραγματικα αλωβητος. Και οταν εννοω ολοι, εννοω και τα 7+ δις ανθρωπων. Αυτο ομως δεν σημαινει πως δεν μπορουμε να καταστουμε σε τεραστιο ποσοστο ανεπηρεαστοι. Αυτο ακριβως πρεπει να προσπαθησουμε να κανουμε, με το να μειωσουμε τον αρνητικο αντικτυπο που οι καταστασεις μπορουν να εχουν πανω μας. Και αυτο εξαρταται απολυτα απο εμας, αρα δεν εξαρτομαστε απο κανεναν αλλο.
Στοχαστης
Στην πορεια μας αυτη ειναι πολυ σημαντικο να μην καταπιεζουμε στην σκια (με το να μην αναγνωριζουμε, να μην εκφραζουμε) ο,τι μας πληγωνει. Θα μας βοηθησει πολυ η ιστορια του Hulk. Οσο ο γιατρος δεν λεει αυτα που πρεπει να πει, δεν αντιδραει σε οσα πρεπει να αντιδρασει, δεχεται αδιαμαρτυρητα πραγματα που δεν πρεπει να δεχτει, τοσο γιγαντωνεται ο Hulk και ο ελεγχος του θηριου καθισταται ανεξελεγκτος. Πότε ο Hulk εγινε υπερηρωας; Οταν ο ανθρωπος τιθασσευσε το εσωτερικο θηριο. Πότε εγινε αυτο; Οταν μαθανε να μην ζουν εναλλαξ, ο ενας καταπιεζοντας τον αλλο, αλλα ταυτοχρονα. Φανταζεσαι τον γιατρουδακο να λεει "ταπεινωσα το τερας μεσα μου καταπιεζοντας το σε μη εκφραση"; Ο Hulk δεν ειναι εχθρος, ποτέ δεν ηταν. Εβγαινε στην επιφανεια οταν εκρινε πως πρεπει να προστατευσει τον γιατρο επειδη αυτος παραηταν αγαθος (μαλακα θα τον ελεγαν οι νεοελληνες σημερα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καταπιεση αυτη ακυρωνει ολοκληρη την οντοτητα και δεν επιτρεπει επ ουδενι την συνθεση του Εαυτου, διοτι οπως λεει ο Σωκρατης η ψυχη μας ειναι διττη. Υπαρχει το αγαθο της μερος και το ατιθασο. Το ατιθασο δεν συμμορφωνεται σε υποδειξεις του νου του στυλ "μην αντιδρας,παιξτο ανωτερος". Πλημμυριζει το υποσυνειδητο χαοτικα και μετα αρχιζουν οι μπελαδες. Θα αρχισει να προβαλει αρρωστιες μετα στο σωμα, σε αντισταθμισμα λογων που ειπωθηκαν και συναισθηματων που καταπιεστηκαν. Σιγουρα δεν χανονται παντως, μπροστα μας θα τα βρουμε. Επομενως ευθεως την χριστιανικη πρακτικη την ονομαζω υποπτα λανθασμενη. Δεν της αναγνωριζω καν το δικαιωμα πως δεν γνωριζει τι κανει. Ξερει πολυ καλα τι κανει. Ακυρωνει τους ανθρωπους και τους κραταει αιχμαλωτους σε μη εξελιξη, αν οχι πισωγυρισματα. Εμεις λοιπον τι κανουμε; Πρωτα και κυρια αναγνωριζουμε και εκφραζουμε ηπια την σκια, τον Hulk,το ατιθασο μερος της ψυχης. Οσο μπορουμε βεβαια με ευγενεια, για να μην προσθεσουμε νεους αχρειαστους μπελαδες. Και αυτο σας το λεει καποιος, για τον οποιο ειναι πολυ πιθανο να μην βρεθει κανενας ανθρωπος να πει ενα κακο λογο ή πως εχει αδικηθει. Ο χωρος αυτος των οριων ομως δεν γινεται απο ολους σεβαστους. Οι μη πνευματικοι ανθρωποι παιρνουν θαρρος ευκολα και πρεπει να τους επαναφερεις στη σωστη τους θεση. Εαν το κανεις με σεβασμο, δεν υπαρχει προβλημα. Πρεπει να γινει ομως. Εαν δεν γινει αποδεκτο, θα κανεις κατι αλλο. Κατι πρεπει να κανεις ομως. Ειδικα οι γυναικες που ειστε απο την φυση σας περισσοτερο παθητικοι ανθρωποι, προσεξτε το αυτο. Εαν ποτέ δεν θεσετε τα ορια σας, τοσο αυτα θα καταπατουνται απο καιροσκοπους. Καθεται η αλλη, και δεχεται μοιρολατρικα να την βαραει ο εθισμενος συζυγος και κλαιει την μοιρα της. Τι σκεφτεται και αδρανει, μπορειτε να μου πειτε;
1) Αχ, θεε μου κανε τον να σταματησει να με βαραει, (ελεος, ναι θατουρθει η φωτιση μεταξυ σφαλιαρας και ντιρεκτ),
2) καλα μου κανει γιατι σημερα δεν μαγειρεψα 23 διαφορετικα φαγητα. Ετσι θα βαλω μυαλο στο μελλον. Ευχαριστω αντρα μου για την υπενθυμιση(kill me now)
3) Θα παω σαν αγια στον παραδεισο. Εδω ο Χριστος εκατσε και τον σταυρωσανε (ρε λες να λεει αυτο;)
4) Δεν υποκυπτω στο εγωισμο μου που θελει να ζησει καλυτερα. Ειμαι ανωτερος ανθρωπος εγω
5) Ειμαι ηλιθια και δεν ειμαι καλη συζυγος. Εγω φταιω. (παρομοιο με το 2)
6) Θελω να φυγω αλλα τι θα πει ο κοσμος; Που θα μεινω αλλωστε;
Ε λοιπον αυτη η γυναικα ειναι παρα πολυ πιθανον να αρρωστησει σοβαρα. Οι εγωισμοι της την προστατευουν οσο μπορουν απο αυτο, με την ατσαλη εκτονωση του καταπιεσμενου ψυχικου της κοσμου. Εαν καταπιεσει και τους εγωισμους παιζοντας το "ανωτερος ανθρωπος" τοτε "κλαφτα Χαραλαμπε". Τι πρεπει να κανει; Του μιλαει ευθεως και στην ψυχρα "αν με ξαναχτυπησεις, τελειωσαμε". Και το τελειωνει ατακα και επιτοπου.Game over, παμε για αλλα.
Στοχαστης
Στον Σωκρατη τωρα.Ειχε την δυνατοτητα να αποφυγει την αδικη καταδικη του και να την γλυτωσει και δεν το επραξε. Διαφωνω στην αιτιολογια που δινεις στην επιλογη του. Θεωρω πως η πραξη αποδοχης της τιμωριας του, εγινε κυριως για ενα λογο. Για να δειξει πως ισχυει η κατηγορια που του προσαψαν. Πως διαφθειρει τους νεους. Ναι τους "διαφθειρει". Αυτα που τους διδασκει, μπορει να αποβουν καταστροφικα για μια πολη-κρατος της εποχης που επιβιωνει μεσα σε ορυμαγδο πολεμων. Ο Σωκρατης τους διδασκει πως μα ανελθουν, πραγματα περα απο την υλικη φυση. Αναποφευκτα, αυτο θα οδηγησει σε μειωση της πολεμικης ικανοτητας της πολης κρατους των Αθηνων και αφανιση τους ισως απο τους Περσες. Αρα "Ναι τους διαφθειρω σχετικα με αυτο". Η ποση του κωνειου για εμενα, ειναι η ατρανταχτη επιβεβαιωση του θειου λογου του Σωκρατη μεσα απο την επιλογη του αποδοχης του απο τον ιδιο. Ο κορυφαιος τροπος να το δηλωσει αυτο, πως αυτα που διδασκω ειναι ο τροπος, αλλα ο καιρος ειναι ακομα πρωιμος. Ωστοσο, υπερασπιστηκε τον εαυτο του μην ξεχνιομαστε. Εδωσε τη μαχη του. Αυτος πιστευω ηταν ο λογος, και οχι τοσο το να μην παραβει το νομο. Θα δειχνανε μετα πως υπηρξε επηρεασμος της αποφασης, σιγα το πραγμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτοχαστης
Ονειρεμένο πρωινό, επειδή κάποιο παιδάκι ξύπνησε τόσο νωρίς και μας το ετοίμασε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή είναι η ευθύνη της συμμετοχής. Αλλιώς θα βρίσκαμε άγραφο χαρτί.
Δεν είναι εύκολο, δεν είναι για όλους. Αν το είχα κάνει εγώ, θα ήμουν μετά άδειο σακί για πολλές μέρες. Τί είναι αυτό που έχουν και το κάνουν με τόση ευχέρεια ο Λύκιος και ο Στοχαστής αλλά και μερικοί άλλοι; Τεράστια αποθέματα ενέργειας; Την τέλεια συνταγή συνεχούς ανατροφοδότησης από την Παγκόσμια Ενέργεια;Ευχέρεια στην αφομοίωση της γνώσης; διεισδυτική ματιά στα πράγματά; Και, άραγε, μπορούμε να το ονομάσουμε αυτό επιθυμία για ανάλυση των σκέψεών τους; Αυτόν δηλ. τον ορισμό θα δώσουμε για την Φιλοσοφία;
Ασφαλώς και δεν θέλω απάντηση.Δεν είμαι κορόιδο να τρολλάρω και να χάσω την συνέχεια, αν υπάρχει συνέχεια, αν η προικισμένη σκέψη σας μπορέσει να προχωρήσει παραπάνω.
Να βάλω και μιαν άλλη παράμετρο για τα λαμπρά πνεύματά σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτομαι μερικές φορές μήπως δεν είναι τόσο ο εγωισμός-αξιοπρέπεια που θίγεται όσο η απογοήτευση από την διαπίστωση οτι άλλος ένας άνθρωπος, κι αυτός ο άνθρωπος, ηθελημένα ή άθελά του, είναι κατώτερος των προσδοκιών μας για μια εξανθρωπισμένη, στοργική αλληλεπίδραση, που όπως και να το δούμε, είναι ζητούμενο.
Και άθελά μου αυτή η σκέψη με οδηγεί στην αναρώτηση του πόσες συνάψεις και πόσα λαμπάκια έχω κάνει εγώ να καούν σε άλλους εγκεφάλους, αμέριμνη κι αθώα μέσα στην άγνοιά μου, αφού δεν υπήρχε πρόθεση! Και πόσα στομάχια σφίχτηκαν από δική μου όχι ηθελημένη υπαιτιότητα.
Φίλε Στοχαστή,
ΑπάντησηΔιαγραφήο εγωισμός, σίγουρα αποτελεί έναν μηχανισμό αυτοπροστασίας της σωματικής και ψυχικής μας ακεραιότητας. Η επιβίωσή μας, θα βρισκόταν σε κίνδυνο να δεν είχαμε τέτοιους μηχανισμούς.
Πρόσεξε όμως: ο εγωισμός προστατεύει την σωματική και την ψυχική μας επιβίωση, όχι όμως και την πνευματική! Δεν απαξιώνουμε λοιπόν τον εγωισμό, όσο αυτός είναι αναγκαίος για τον σκοπό που έχει να επιτελέσει. Το πρόβλημα αρχίζει όταν αυτός ο μηχανισμός αρχίζει να ξεφεύγει από το μέτρο του αναγκαίου και τείνει να γίνει κυρίαρχος.
Πιο αναλυτικά:
Ο εγωισμός, μας κάνει ανταγωνιστικούς για την επιβίωση. Το σώμα μας πρέπει να είναι σε θέση να επιβιώσει, μεταξύ πολλών άλλων που διεκδικούν μερίδιο στη ζωή. Ο εγωισμός, ως τάση αυτοσυντήρησης και επιβίωσης, προτιμά να στερήσει την ζωή σε ένα άλλο σώμα, προκειμένου να ζήσει αυτό στη θέση του. Η άμυνα λοιπόν, είναι θεμιτή για την επιβίωση, ακόμα και αν χρειαστεί να σκοτώσουμε έναν άλλο άνθρωπο. Εδώ ο εγωισμός, προστατεύει και είναι θεμιτός. Είναι μέσα στην αποστολή του.
Ο εγωισμός, μας κάνει ανταγωνιστικούς για την ψυχική μας ισορροπία. Δεν επιτρέπει πλήγματα στο ψυχικό μας σώμα. Αν κάποιος μας θίξει ή μας μειώσει την αξία, τότε ο εγωισμός μας επεμβαίνοντας, θα αμυνθεί και θα ανταποδώσει ή θα εξουδετερώσει το πλήγμα. Αν δεν το έκανε, η ψυχική μας ισορροπία θα διαταρασσόταν, αφού θα ανησυχούσαμε και θα αμφισβητούσαμε τις ικανότητες και τις δεξιότητές μας. Συνεπώς θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε την εικόνα που έχουμε για εμάς, πράγμα επώδυνο και επικίνδυνο. Και εδώ ο εγωισμός μας, λειτουργεί προστατευτικά και είναι θεμιτός. Είναι και πάλι, μέσα στην αποστολή του.
Αυτοί οι αρχετυπικοί μηχανισμοί, υπάρχουν και λειτουργούν σε όλα τα έμβια όντα, αλλά στον άνθρωπο είναι σαφώς πιο εξελιγμένοι, αφού μαζί με αυτούς εμπλέκεται και η συνείδηση με την λογική.
Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα, αν το επιθυμήσει να τα αδρανοποιήσει ή να τα μπλοκάρει κατά βούληση. Αρκεί να επιλέξει, ποιοι και πόσο, θα λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί. Πριν επιλέξει, πρέπει να γνωρίζει πόσο του είναι χρήσιμοι. Μπορεί ας πούμε να περιορίσει την δράση τους σε ένα πολύ χαμηλό και απολύτως αναγκαίο επίπεδο. Μπορεί βεβαίως και να επιλέξει να λειτουργούν ανεξέλεγκτα!
Ο πνευματικός άνθρωπος, επιλέγει να τα περιορίζει στην απολύτως αναγκαία λειτουργία τους. Για παράδειγμα, θα αμυνθεί σκοτώνοντας για την ζωή του. Δεν θα χαρίσει τη ζωή του, για χάρη μιας άλλης ζωής! Δεν θα εκδικηθεί όμως για κάποιο κακό που ήδη έπαθε. Αν μπορούσε να το προλάβει, θα το έκανε. Αν συνέβη ήδη, δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα, με την τιμωρία του θύτη.
Ο πνευματικός άνθρωπος, δεν έχει ανάγκη να διασώσει την τιμή και την υπόληψή του στα μάτια της κοινωνίας, αν κάποιος τον διαβάλλει, τον θίξει ή τον προσβάλλει. Γιατί;
Διότι δεν προσβάλλεται, θίγεται ή διαβάλλεται από κανέναν. Έχει βαθειά γνώση της αξίας του, είναι σίγουρος γι’ αυτήν και δεν περιμένει να μάθει από τους άλλους ποιος είναι! Διότι παρατηρώντας τον εαυτό του, διαπιστώνει ότι κινείται σύμφωνα με τις αξίες του, την ηθική και την κοσμοαντίληψή του. Γνωρίζει, ότι αυτές δεν είναι καθόλου ίδιες με αυτές των πολλών. Συνεπώς αφού οι άλλοι κρίνουν σύμφωνα με τις δικές τους αξίες και ιδέες, τα κριτήρια διαφέρουν και συνεπώς οι κρίσεις τους είναι άτοπες και αδιάφορες γι’ αυτόν. Αξία θα έχει μόνο η άποψη κάποιου που κινείται στον ίδιο πνευματικό, ηθικό και αξιακό χώρο με αυτόν.
Και επειδή σου αρέσει να μιλάμε με παραδείγματα, αν κάποιος σε πει βαρετό και άχαρο, δεν θα πρέπει να θιχτείς, αφού γνωρίζεις ότι με τα δικά του κριτήρια (τα οποία εσύ έχεις ήδη απορρίψει) μπορεί να είσαι όντως βαρετός και άχαρος, αφού χαρωπός και ενδιαφέρων γι’ αυτόν, θα ήσουν αν ας πούμε χαζογελούσες μονίμως και μίλαγες μόνο για ποδόσφαιρο και γκόμενες! Συνεπώς, αυτός έχει δίκιο γιατί μπορεί να βλέπει τα πράγματα μόνο από την δική του οπτική. Εσύ ως πιο εξελιγμένος πνευματικά, μπορεί να δεις τα πράγματα από περισσότερες οπτικές και συνεπώς ως υπέρτερος τον κατανοείς και τον συγχωρείς. Δεν είναι σε θέση να θίξει τον ψυχισμό σου ένας τέτοιος άνθρωπος. Αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να θίγεται από τέτοιους ανθρώπους, τότε χρειάζεσαι πολύ δουλειά ακόμα για να γίνεις «πνευματικός άνθρωπος».
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ταπείνωση τώρα, είναι η καθυποταγή της ύλης στο πνεύμα. Ως «ύλη» εννοούμε τις δεσμεύσεις που αυτή επιφέρει στο σώμα και την ψυχή μας. Περιλαμβάνονται οι ορμές, τα πάθη, οι εξαρτήσεις, οι εμμονές και γενικά η παθογένεια που μας επιφέρει η προσκόλληση στα υλικά αγαθά και «απολαύσεις». Με την ταπείνωση, ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ όλες τις εφήμερες υλικές αξίες και αφήνουμε μόνο τις διαχρονικές πνευματικές αξίες να φαίνονται (αγάπη, κατανόηση, συμπάθεια, ανοχή, χαρά).
Όταν λοιπόν ταπεινώνουμε τον εγωισμό μας, σημαίνει ότι δεν του επιτρέπουμε να υπερβεί τον ελάχιστο και αναγκαίο ρόλο που πρέπει να έχει. Όσο υψηλότερη πνευματικότητα έχει ο άνθρωπος, τόσο λιγότερο ρόλο αφήνει στον εγωισμό του, άρα γίνεται όλο και περισσότερο ταπεινός.
Στο παράδειγμά σου λοιπόν, για τον «εχθρικό» τύπο που θα απαντήσει «Δεν σε είπα απρόσεκτο ηλίθιε, μαλάκα και βόδι σε είπα. Είσαι και τούβλο εκτός από σίχαμα» από τι ακριβώς πιστεύεις ότι πρέπει να προστατευτούμε; Ποια ακριβώς είναι η απειλή για εμάς; Τι θα πάθουμε δηλαδή αν δεν απαντήσουμε στην πρόκληση ενός ανόητου; Ποιος έχει το πρόβλημα, εμείς ή αυτός;
Αν βέβαια μου πεις, ότι το επόμενο βήμα του είναι να έρθει να σε χτυπήσει, άρα να απειλήσει την σωματική σου ακεραιότητα και την ζωή σου, τότε βεβαίως θα συμφωνήσω στο αυτονόητο: Θα αμυνθείς και θα τον χτυπήσεις κι εσύ. Όχι όμως περισσότερο από το να καταστείλεις την δική του επίθεση. Δηλαδή δεν θα του σπάσεις σαγόνι- μύτη με κροσέ και ντιρέκτ, αν απλά σε σπρώξει…
Μέτρον αναλογικόν!
Το παράδειγμα που έφερες για την ταπεινοφροσύνη, δεν έχει σχέση με αυτή την έννοια. Το παράδειγμά σου, αφορά την υποτίμηση.
Το να διερωτάσαι αν είναι σώφρων το να καθυποτάσσουμε τον εγωισμό μας και να μην αφήνουμε το θυμικό μας να μας ελέγχει, είναι θέμα ηθικής και αξιακής αντίληψης. Σύμφωνα με τις δικές μου, σαφώς και είναι! Η κατάρρευση που αναφέρεις επέρχεται σε αυτούς που αδυνατούν ή αρνούνται να ελέγξουν το θυμικό τους και συνεπώς φέρονται και άγονται από τα κατώτερα συναισθήματα (οργή, μίσος, έπαρση,εκδίκηση, κτλ).
Η συλλογιστική που αναπτύσσεις, δεν αφορά τον πνευματικό άνθρωπο, αλλά τον απλό άνθρωπο που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί από πνευματικότητα. Αν μιλάμε για αυτόν, τότε πράγματι έτσι είναι τα πράγματα για την δική του πλευρά. Τα δέχομαι.
Ο πνευματικός άνθρωπος, δεν έχει ανάγκη να προστατέψει την υπόληψή του, απέναντι σε πνευματικά πρωτόγονους και αδαείς ανθρώπους. Απλά τους αγνοεί με συμπάθεια! (αναφέρομαι και πάλι στα παραδείγματά σου)
Στο θέμα του μοναχισμού-ασκητισμού έχω άλλη άποψη, αν και κατανοώ απόλυτα την σκέψη σου. Πρόκειται πράγματι για έναν δρόμο προς τη θέωση. Πολύ διαφορετικός από τον δικό μας που κινούμαστε μέσα στην κοινωνία και τους
αναρίθμητους πειρασμούς της. Μην φαντάζεσαι ότι οι μοναχοί και οι ασκητές, απλά ζουν μόνοι τους μια μοναχική ζωή και έτσι περιμένουν να «αγιάσουν»!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι ζουν απομονωμένοι, είναι το λιγότερο. Ζουν μια εξαιρετικά αυστηρή ζωή, με συγκεκριμένη ρουτίνα, κανόνες και συνήθειες, που βάζουν το σώμα τους σε πολύ μεγάλη δοκιμασία και σκληραγωγία, με ελάχιστα μέσα και εξαιρετική λιτότητα. Πέραν αυτού, υπάρχει η διαρκής προσευχή και ο συγκεκριμένος τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς. Ο χρόνος για διαλογισμό, σκέψη, αναμέτρηση με τις ορμές και τα πάθη, είναι μια μόνιμη και βασανιστική διαδικασία. Πόσοι νομίζεις ότι αντέχουν να έρθουν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και να ενδοσκοπούν ακατάπαυστα; Η συνείδηση αρχίζει να «παίζει» τρελά παιχνίδια στο μυαλό τους. Πρέπει να δείξουν δύναμη και επιμονή, αφού κανείς δεν τους υποχρεώνει να ζουν έτσι. Είναι επιλογή τους! Επιλέγουν να ζουν παρά φύσιν, με την έννοια ότι απαρνούνται την φυσιολογική ζωή των κοινωνικών ανθρώπων και αυτό από μόνο του, δημιουργεί στερήσεις (άρα προκλήσεις) και μεγάλη αναστάτωση ψυχής και σώματος. Η δύναμη της κυριαρχίας πάνω στο συναίσθημα, τις ορμές, τον εγωισμό και γενικά τις θυμικές εκδηλώσεις του ψυχικού μας σώματος και τελικά η νίκη τους πάνω σε αυτές, είναι ένας (από τους πολλούς) δρόμους για την θέωση. Η νίκη δηλαδή του πνεύματος πάνω στην ύλη. Τα ίδια αποτελέσματα έχουν και οι ινδουιστές, οι βουδιστές μοναχοί, αλλά και όλες οι θρησκείες που διατηρούν την ασκητική παράδοση. Παρόμοια πρακτική, υπήρχε και στους αρχαίους Έλληνες…(Πυθαγόρειοι). Σε ότι αφορά την γυναίκα, …απλά δεν την χρειάζονται, αφού δεν χρειάζονται το σεξ και τις σαρκικές ορμές.
Η αναφορά σου στον Χριστό και οι λέξεις που επιλέγεις, νομίζω ότι δεν αρμόζουν στο πρόσωπό του, που ακόμα κι αν δεν ασπάζεσαι την θρησκεία του, δεν παύει να αναγνωρίζεται ως κορυφαίος Διδάσκαλος. Η διάσωσή του από τον σφαγέα Ηρώδη, ήταν αναγκαία για να μπορέσει να μεγαλώσει και να επιτελέσει την αποστολή του. Εξάλλου την διαφυγή του, δεν την πραγματοποίησε μόνος του (3 ετών), αλλά ήταν επιλογή των γονέων του. Η αποστολή του ήταν να ζήσει, να διδάξει και να πεθάνει με τον τρόπο που έγινε. Αν πέθαινε στα 3 του, τότε δεν θα μιλάγαμε ποτέ γι αυτόν!
Με το «ράπισμα», εννοούσε το πλήγμα στον εγωισμό μας και όχι βεβαίως την θανάτωση του υλικού μας σώματος. Το «ζωικό» στοιχείο που αναφέρεις, δεν είναι ταυτόσημο με την υλική ζωή. Η υλική ζωή πρέπει να προστατεύεται, διότι αποτελεί το «όχημά» μας, στο υλικό πεδίο, που αποτελεί για μας, ένα αναγκαίο σχολείο. Αν χάσουμε το όχημα, χάνουμε την εξέλιξη! Το «ζωικό» στοιχείο που αναφέρεις, είναι η ενστικτώδης και ζωώδης φύση μας, αυτή δηλαδή που έχουμε κοινή με τα υπόλοιπα άλογα ζώα. Ε, αυτή την φύση μας, μπορούμε να την ελέγξουμε (όσο είναι δυνατόν), διότι είμαστε και πνευματικά όντα, με συνείδηση και λογική ταυτόχρονα. Αυτά τα «εργαλεία», είναι ικανά να αντικαταστήσουν την ζωώδη μας φύση και να μας φέρουν πιο κοντά στην αυτοπραγμάτωση, που αναφέρεις κι εσύ.
Τώρα, στο χιουμοριστικό παράδειγμα με την καταπιεσμένη από τον σύζυγο γυναίκα, το πρόβλημα δεν ανάγεται στο θέμα της συζήτησής μας. Ας μην γενικεύουμε και γελοιοποιούμε την κουβέντα μας. Ποτέ δεν υπονόησα ότι ένας πνευματικά ανώτερος (αν τελικά μιλάμε για τέτοιον), θα πρέπει να δέχεται ξύλο και καταπίεση από έναν άλλον και μάλιστα του άμεσου περιβάλλοντός του. Ας μην μπερδεύουμε την βλακεία με την πνευματικότητα. Οι λύσεις είναι σαφώς απλές και ρεαλιστικές, σε τέτοιες περιπτώσεις. Εμείς μέχρι τώρα μιλούσαμε για την αντίδραση σε μια στιγμιαία προσβολή, ενός κακόβουλου ανθρώπου. Αν αυτός ο άνθρωπος, είναι ο σύζυγός σου, τότε δεν είναι θέμα εγωισμού η διαφυγή από την επιρροή του διαβολέα. Είναι θέμα επιβίωσης.
Και σχετικά με τον Σωκράτη, η ερμηνεία που δίνεις είναι η ίδια με την δική μου, αλλά εκφρασμένη με διαφορετικά λόγια. Είναι το ίδιο θέμα, ιδωμένο από λίγο
διαφορετική οπτική γωνία. Εκεί που θα διαφωνήσω είναι ότι ο Σωκράτης υπερασπίστηκε τον εαυτό του. Υπερασπίστηκε τι ιδέες του και όχι την ίδια του την ζωή! Όφειλε να το πράξει, προκειμένου να είναι συνεπής με τις ιδέες του και την ζωή του. Ήταν ο επίλογος του έργου του, που έπρεπε να παιχθεί με αυτό τον πανηγυρικό τρόπο. Βέβαια μέσα στα λόγια σου, είπες μια μεγάλη αλήθεια: Ο Σωκράτης ως ιδεαλιστής, απαξίωνε την ύλη και τις εξαρτήσεις από αυτήν. Συνεπώς, οι ιδέες του έρχονται να επιρρώσουν τους ισχυρισμούς μου για την ανάγκη της κυριαρχίας του πνεύματος, στην ύλη και όχι την ισότιμη συνύπαρξη, που ουσιαστικά προτείνεις με τον λόγο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μου Ταίσια, που ο λόγος σου δονεί ευχάριστα τις ψυχικές μου απολήξεις, απαντώντας σου, θα σου πω ότι η σκέψη σου είναι σωστή, όταν μιλάμε για πνευματικό άνθρωπο, ο οποίος νοιώθει θλίψη βλέποντας την πνευματική πενία των άλλων, να τους οδηγεί σε τέτοια ενστικτώδη συμπεριφορά! Είναι το τίμημα της πνευματικότητας, η θλίψη από την επίγνωση των βασάνων που παιδεύουν τον Άνθρωπο! Για τους υπόλοιπους, ισχύει το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»!
Όσο για σένα, ας μην έχεις τύψεις για συμπεριφορές σου που δεν υπήρξαν συνειδητές επιλογές. Όσοι σε αγαπούν, δεν σε παρεξηγούν και σίγουρα θα σε συγχωρούν.
ΛΥΚΙΟΣ.
ΛΥΚΙΕ ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ. ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΕ ΝΟΙΑΖΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΠΥΛΗΣ.
ΔιαγραφήΚατενοήθη!
ΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
Καλησπέρα σε όλους σας και ιδιαίτερα στον αγαπημένο κ. Λύκιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σας πω ότι οι συζητήσεις σας είναι τροφή προς τέρψη ψυχής και πνεύματος και παρακολουθώ πάντα με πολύ ενδιαφέρον!
Όσον αφορά την Πύλη του Ηλίου (ή Πύλη του Απόλλωνα) κοινώς γνωστή και ως Πορτάρα, στην εικόνα του αναψυκτηρίου να σας πω ότι είναι ένα αξιόλογο θέμα προς μελέτη μιας και ταιριάζει και σε αρκετές θεματικές ενότητες του ιστολογίου.
Τώρα στην εν εξελίξει συζήτηση, αν μου επιτρέπεται, να πω συνοπτικά και απλά μόνο ότι ο εγωισμός σαν εργαλείο όντως είναι χρήσιμος. Αν όμως τον αφήσουμε να μας κυριεύσει τότε μπορεί να βγει από μέσα μας ένας Hulk o οποίος είναι η έκφανση και προσωποποίηση όλων των πρωτόγονων ζωικών μας, και μόνο, ορμών και αισθημάτων. Το λέω αυτό γιατί ο Hulk είπατε ότι "Εβγαινε στην επιφανεια όταν εκρινε πως πρεπει να προστατευσει τον γιατρο επειδη αυτος παραηταν αγαθος". Δεν ήταν δύο οντότητες που ζούσαν σε ένα υλικο σώμα γι'αυτό και δεν έκρινε η μία πότε πρέπει να βγει η άλλη. Έπρεπε να τσαντιστεί ο γιατρός για να τον φέρει εμπρός, σωστά; Γιατί έπρεπε να τσαντιστεί; Μήπως γιατί ήταν μία οντότητα και ο Hulk ήταν η έκφανση του εαυτού του γιατρού -ο γιγαντωμένος του εγωισμός- που βγήκε με την κατάλληλη σπίθα (γάμμα ακτινοβολία για το know how) και τον κυρίευε καθιστώντας τον ανήμπορο να τον ελέγξει; και πότε πραγματικά έγινε σούπερ ήρωας; όταν μέσα από τον ασκητικό τρόπο ζωής κατάφερε να ελέγξει το θηρίο του, τον εγωισμό του και να μην τον αφήνει να τον κυριεύει ανεξέλεγκτα παρά μόνο όταν αυτός τον χρειαζόταν.
Το ζουμί είναι ότι ο εγωισμός όταν αφήνουμε να κυριαρχεί θολώνει τα νερά. Δεν αφήνει να δεις πέρα από το υλικό, το ορατό. Κ σαν δίχτυ προστασίας αν τον χρησιμοποιείς συχνά και παντού πάλι καλό δεν είναι γιατί κάποια στιγμή θα σταματήσεις να πιστεύεις στον εαυτό σου και ο εγωισμός σου θα είναι μπροστά και εσυ ανήμπορος να βοηθήσεις εσένα.
Μάλλον συνοπτικά δεν ήταν..ελπίζω να μην σας κούρασα με σκόρπιες σκέψεις.
Ευχαριστώ ούτως ή άλλως για τον χρόνο σας!
Ο Μαθητής
Αγαπημένε Μαθητή, χαίρομαι πολύ κάθε φορά που γράφεις εδώ. Γνωρίζω ότι πάντα διαβάζεις τα τεκταινόμενα στον Καταχθόνιο Δαίμονα. Οι απόψεις σου είναι διατυπωμένες με πολύ ωραίο και σαφή τρόπο, που δείχνει δομημένη και ξεκάθαρη σκέψη. Ξέρω ότι η επιλογή του ονόματός σου, καταδεικνύει την υψηλή σου ταπεινοφροσύνη και αυτό από μόνο του, μαρτυρά την πνευματικότητά σου. Σε επαίρω γι' αυτό, διαισθανόμενος ότι στο βάθος, έχεις περάσει από την μαθητεία στην αυτεπίγνωση, μέσα από μεγάλα σχολεία που έχεις περάσει.
ΔιαγραφήΓια την Πύλη του Απόλλωνα στη Νάξο, θα αναφερθούμε σε κάποιο μελλοντικό άρθρο, μιας και πράγματι αποτελεί πεδίο ερεύνης.
Σχετικά με τον Hulk, απέφυγα να τοποθετηθώ διότι δεν γνωρίζω την ιστορία του, αν και από αυτά που αναφέρετε πήρα μια εικόνα. Μου φαίνεται ισχυρότερη η δική σου απόδοση, χωρίς όμως να μπορώ να την επιβεβαιώσω. Στο δια ταύτα όμως, οι απόψεις μας συγκλίνουν απόλυτα.
Δεν μας "κούρασες" με καθόλου σκόρπιες σκέψεις, αφού αυτές ήταν πολύ συγκεκριμένες και σωστές. Χαίρομαι που μπήκες στον διάλογο.
ΛΥΚΙΟΣ.
Και το δικο μου καλωσορισμσ στο Μαθητη. Πολυ ενδιαφερουσες οι αποψεις σου και συμφωνω για hulk. Ειναι εκφραση των ακρων γιατιο hulk ειναι το αντιθετο του χαρακτηρα του γιατρου. Μια ερωτηση Λυκιε. Για τι προστασια λεει ο ανωνυμος και λες οτι τον κατανοησες; Κωστας
ΔιαγραφήΟύτε και εγώ ξέρω τι εννοεί ο Ανώνυμος! Πάντως για να θέλει να μας προστατεύει, μάλλον για καλό θα είναι, οπότε γιατί να το "χαλάσουμε". Έτσι λοιπόν, το ...κατανόησα το μήνυμα!
ΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.
Ερώτηση στον Τσομπάνη ή σ' όποιον άλλον ξέρει: Όταν λές: "αι σαλαγατα σι ολοινοι κι τσι τσιουπρες ", αυτό τί σημαίνει; Είναι κάτι αστείο; Είναι κάτι κακό; Είδα στο λεξικό οτι σαλαγώ σημαίνει οδηγώ βοσκήματα με φωνές, δηλαδή τα κοπάδια. Οτι δηλαδή οι ολοινοί και οι τσούπρες είναι ένα κοπάδι βοσκήματα και να τα σαλαγίσει ο Λύκιος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ Τσομπάνη να ήξερες τί φωτιές μου άναψες!!!
Φωνή βοώντος εν τη ερήμω !!!
ΔιαγραφήΕξαισια. Και λεω εξαισια, διοτι με καθε σου απαντηση, συμφωνωντας ή διαφωνωντας (σχεδον παντα συμφωνωντας), με βοηθας αφανταστα να επιτυγχανω συνειδητοποιησεις, να αφομοιωνω δηλαδη γνωση (η αφομοιωση και η απορροφηση ειναι παντα το ζητουμενο και δυσκολο οπως στις βιταμινες ή στα μεταλλα και ιχνοστοιχεια). Ειναι υπεροχο αυτο και ειλικρινα σου ειμαι ευγνωμων. Εισαι απο τους ελαχιστους ανθρωπους που θα ηθελα καποια στιγμη, να περασω και να σου σφιξω το χερι ως ενδειξη ευχαριστιας. Οχι για να σε "φακελωσω", να κοψω φατσα,να βαλω ταμπελακι ή να δω ποιος εισαι. Να δωσω ισως μια σφιχτη χειραψια και να φυγω και να μην σε ξαναδω ποτέ. Αισθανομαι πως το χρωσταω. Ειμαι περηφανος που αποτελω αλυσιδα του κυκλου του μπλογκ σου. Δεν τα λεω ποτέ αυτα γιατι τα θεωρω αυτονοητα και για να μην χανουμε χρονο, αλλα τελικα ισως να μην ειναι. Ισως να χρειαζεται να τα λεμε. Μου φαινεται πως με επηρεασε η Ταισια. Οσον αφορα στην απαντηση που εδωσες, με φερνεις στη περιεργη θεση να πω μονο (+1). Δεν βρισκω κατι αλλο! Παρεπιπτοντως, με εχεις εθισει στο να ακουω Einaudi οταν γραφω ή μελετω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο θεμα του Σωκρατη τωρα εχεις δικιο. Αφου εγραψα την απαντηση, διαπιστωσα αυτο που ειπες, πως λεμε το ιδιο με αλλα λογια. Το μειονεκτημα του να γραφεις απο κινητο, δεν μπορεις να ανατρεχεις ευκολα στα προηγουμενα, ουτε να ελεγχεις για διορθωση το κειμενο για να γινει πιο κατανοητο απο τον αναγνωστη, ωστοσο η σκεψη κυλαει πιο γρηγορα. Προσπαθω παντως να το περναω απο το pc για μια εν ταχει διορθωση, γιατι μια λαθος λεξη αλλοιωνει το νοημα. Πχ "ειναι σε αντισταθμισμα λογων που ΔΕΝ ειπωθηκαν". Εφαγα το ΔΕΝ.
Ωστοσο, θα ηταν ενδιαφερον να δουμε ο Σωκρατης ποια προσεγγιση εφαρμοζε στη ζωη του. Της μη αντιδρασης ή της ηπιας και αναγκαιας αντιδρασης; Στο εξης λινκ http://katahthoniosdemon.blogspot.gr/2013/07/blog-post_2012.html νομιζω καταληγουμε στο δευτερο. Αλλωστε συμμετειχε σε πολεμους και εκστρατειες. Που σημαινει οτι σκοτωνε για την πολη του, για τον ζωτικο χωρο τηε πολης του εναντιον των γειτονικων. Αυτο νομιζω ειναι υπεραρκετο και δεν χρειαζεται παραπερα ψαξιμο. Ωστοσο, στο ιδιο λινκ διαβαζουμε απο Evola "Ο πόθος είναι επιβλαβής και η αποστροφή είναι επιβλαβής: Υπάρχει ένας μέσος δρόμος με τον οποίο αποφεύγεται ο πόθος και με τον οποίο αποφεύγεται η αποστροφή, ένας δρόμος που δίνει θέα και όραμα, που οδηγεί στην ηρεμία, που συμβάλλει στην καθαρή όραση. Με τον ίδιο τρόπο τις ενέργειες κάποιου που βρίσκεται στο μονοπάτι της αφύπνισης χρειάζεται να τις χαρακτηρίζει η ισορροπία, τα σχοινιά δεν θα πρέπει να είναι ούτε πολύ τεντωμένα, αλλά ούτε και πολύ χαλαρά.
Στοχαστης
Το στοιχείο αυτό φαίνεται να το διατηρεί σε υψηλό βαθμό και ο Σωκράτης ακόμα και όταν βρίσκεται μπροστά στο θάνατό του τον οποίο όπως περιγράφεται στον “Φαίδωνα” δεν φοβάται καθόλου." Σαφεδτατα ο Σωκρατης δεν ποθει αλλα ουτε αποστρεφεται τον θανατο ως τιμωρια. Δεν "κωλωνει" αλλα και επουδενι δεν τον επιδοκιμαζει. Ειναι σαφες πως απολογειται για να τον αποτρεψει, αλλα οταν δεν τα καταφερνει δεν τον παιρνει απο κατω. λεει "δε γαμιεται..""Μεχρι και το δαιμονιο δεν εχει αντιρρηση". Αρα πειθει και λιγο τον εαυτο του, αρα στενοχωρηθηκε καπως. Θεωρω πως υπερασπιζεται και τα δυο. Και τη ζωη του και τις ιδεες του. Απλα δεν βαζει την ζωη του πανω απο το σωστο, το δικαιο και τις ιδεες του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο δια ταυτα, θεωρω πως η επιλογη της μη αντιδρασης, ποσο μαλλον δε, αυτη της απολυτης ταπεινοφροσυνης ειναι λαθος. Και νομιζω πως ο βιος του Σωκρατη συμφωνει σε αυτο. Εδω συμμετειχε σε πολεμο, αρα σιγουρα αφου αναγνωριζε territorial conflicts (συγκρουσεις χωρου) σε επιπεδο κοινωνιας, τοτε σιγουρα θα τα αναγνωριζε και σε επιπεδο ανθρωπων, που ξερουμε σημερα πως ισχυουν στη ζωωδη μας φυση, αν και λιγο πολυπλοκοτερα απο δυο λιονταρια που βρυχωνται μεχρι καποιο να υποχωρησει, παραχωρωντας τον αντιστοιχο "χωρο" στο αλλο. Καπου διαβασα και της εξης ρηση του Σωκρατη "Γιατί να ξέρετε καλά, Αθηναίοι, ότι αν εγώ είχα από παλιά ασχοληθει με τα πολιτικά πράγματα, θα με είχατε σκοτώσει εδώ και πολύ καιρό και ούτε τον εαυτό μου θα είχα ωφελήσει σε τίποτε ούτε και σας". Αρα αναγνωριζει και επιδιωκει προσωπικα οφελη. Αν και υπαρχει η περιπτωση να αναφερεται σε πνευματικα οφελη, νομιζω πως ο χριστιανικος τροπος ταπεινωσης της σαρκας-υλης ειναι λαθος. Συνηθως ο ελληνικος τροπος αποδεχεται τον δυισμο, υλης και πνευματος (νεοπλατωνικοι, ορφικοι κτλ) και δεν ακυρωνει τον ενα σε βαρος του αλλου. Για αυτο εξυμνειται το καλλος, ως το μεσο μεταξυ υλης και πνευματος, η καλυτερη μορφη υλης που "ακουμπαει" στο ανωτερο κοσμο και την ομορφια του. Δεν ειπα πως απαξιωνε την υλη, αλλα πως υπαρχει και κατι περα απο την υλη. Ετσιθα πρεπει η ζωη στην υλη να εχει παντα ως γνωμονα και τον πνευματικο κοσμο. Αυτο δεν σημαινει υποταγη, αλλα συνυπαρξη, μεσοτητα. Δυισμος.
Ζουμε ηδη την εναλλαξ ζωη. Μια πανω, μια κατω. Μυθος της Περσεφονης, μια με τη Δημητρα (Γη), μια στον Αδη (α-ιδης, αορατος κοσμος). Μυθος Καστορα και Πολυδευκη. Μια ζει ο ενας, μια ζει ο αλλος. Τι μας διδασκει αυτο; Το μυθο του Ηνιοχου. Εμεις πρεπει να αναγνωρισουμε και να ζησουμε και στους δυο κοσμος, οχι να επιλεξουμε. Να φροντιζουμε να εκφραζουμε και τις δυο οψεις της ψυχης μας, τα δυο αντιθετα. Το "καλο" και το "κακο". Αρα η επιλογη του "καλου" ειναι μονοπολικη, αρα λαθος! Ο Πλατωνας αναφερεται στον μυθο του ηνιοχου, (Εαυτος) που οδηγει δυο φτερωτα αλογα και οχι ενα (το αλογο ειναι η ψυχη), που το ενα ειναι ευγενες και καλο και το αλλο βιαιο και κακο, οπως η ψυχη που κινειται στους "δυο αντιθετους πολους των θετικων και αρνητικων της ορμεφυτων". Εαν εμεις επιλεγουμε να αναγνωριζουμε και θρεφουμε το ενα μονο αλογο (το καλο), τοτε η αμαξα μας θα εχει ενα βιαιο και ασθενικο εκνευρισμενο αλογο που καποια στιγμη θα τα παρει στο κρανιο και θα τα κανει ολα γης μαδιαμ, και εμας (την αμαξα) και τους γυρω. Αυτο θα ειναι καταστροφικο για την αμαξα και αποσυνθεση εαυτου, οχι συνθεση. Οπως λεει ο Γιουνγκ η σκια θα καταστει εχθρικη αφου δεν την αναγνωριζουμε και δεν την κατανοουμε, ενω δεν ειναι εχθρος (Hulk).
Στοχαστης
Δεν βλεπω τη λογικη να μην βλεπουμε την εντελεχεια του ανθρωπου. Αφου ετσι ειμαστε σχεδιασμενοι, θα πρεπει να φτασουμε στην ολοκληρωση και αυτοπραγματωση, την πραγματοποιηση του σκοπου μας. Οπως η εντελεχεια του ματιου ειναι να βλεπει (αλλιως δεν ειναι ματι), ετσι και η εντελεχεια του ανθρωπου ειναι να τρεξει και με τα δυο αλογα, ωστε να απογειωθει. Η δυναμη του ατιθασου αλογου, φανταζομαι θα ειναι και πολυ μεγαλυτερη. Αρα αυτο μας λειπει σημερα. Αυτο μας αποστερησε η χριστιανικη φιλοσοφια και προσεγγιση. Το ατιθασο αλογο μπορει ομως να τιθασσευθει και να "πεταξει"συμφωνα με τις πραγματικες του δυνατοτητες μονο απο τον αφεντη της αμαξας, τον Εαυτο και οχι τον απλοικο νου. http://video.yandex.ru/users/ollandosiptamenos/view/1/#
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω με τις υπολοιπες προσεγγισεις σου, γιατι αναφερεσαι στον τροπο που εμεις πρεπει να βλεπουμε τον εαυτο μας και να προσλαμβανουμε τις εντυπωσεις. Συμφωνα με τον Επικτητο (πωπω Επικουρο εγραφα πριν, γραψτε λαθος). Εαν καταφερουμε να ελεγξουμε τον νου και τις κρισεις του οδηγουμαστε σε ελευθερια. Τιποτα δεν μπορει να μας αγγιξει. "Δεν πειράζουν τους ανθρώπους τα πράγματα, αλλά οι γνώμες που σχηματίζουν για τα πράγματα". Προσυπογραφω ολα οσα εγραψες. Εγω ομως αναφερομαι στο τι θα πρεπει να γινει οταν ο νους μας κανει την αρνητικη κριση και οδηγηθουμε στην ταραχη της ψυχης μας. Πως θα πραξουμε τοτε. Και οι επιλογες μας ειναι δυο: Ειτε εκτονωση (ηπια και λελογισμενη) ειτε καταπιεση. Η δικια μου συμβουλη ειναι πως η τεχνικη της καταπιεσης οδηγει στην αποτυχια και σε σωματικες εκδηλωσεις (ασθενεια). Αυτο το γνωριζω. Αναγνωριζω επισης πως εσυ Λυκιε εχει διανυσει ικανο ποσοστο του δρομου σου, οποτε θαμουν ανοητος να σου πω πως κανεις λαθος. Στο παραδειγμα με την εξυβριση, η δικια σου επιλογη θα ηταν καλυτερη σε σενα, επειδη εισαι στο αντιστοιχο επιπεδο. Το να λεμε ομως σε καποιον που βραζει μεσα του "τραβα πες του και ευχαριστω", ειναι σαν τον διαλυουμε. Οχι, αυτος θα θεσει τα ορια του, γιατι διαφορετικα θα εχει προβληματα σοβαρα. Απο Αλκιρεα διαβασα, πως η (αυτο) ταπεινωση, το να επιτρεπουμε στον αλλο να μας ταπεινωνει, ενω προφανως δεν εχουμε φτασει στο επιπεδο να ειμαστε υπερανω και να μην μας νοιαζει, οδηγει αναποφευκτα στην παχυσαρκια. Δεν μπορω να το επιβεβαιωσω, αλλα μου φανταζει πιθανο να "στεκει". Εαν ισχυει αυτο, παει περιπατο η λογικη της χριστιανικης αυτοταπεινωσης.
Στοχαστης
Το παραδειγμα της συζυγου δεν το εφερα για να γελοιοποιησω βεβαια τη συζητηση. Απλα δοκιμαζουμε την υπερβολη, για να δουμε αν μια επιλογη μας ειναι λειτουργικη. Οσον αφορα το Χριστο, φυσικα και τον σεβομαι απεριοριστα, ειτε λεγοταν Χριστος, ειτε Διονυσος ειτε Μιθρα κτλ. Δεν μου εχει γινει πεποιθηση ομως, οπως στους περισσοτερους και αυτο νομιζω ειναι υγιες και σωστο. Μπορω ευκολα να ξεχωρισω τα ψευδη στην ιουδαικη ιστορια, ακριβως γιατι δεν εχω κομπλεξ αν με πει καποιος βλασφημο, απλουστατα διοτι γνωριζω πως δεν ειμαι. Εδω ειμαι εγω σε αυτο το επιπεδο ανωτεροτητας που περιγραφει ο Επικτητος και εσυ. Εχω επιγνωση απολυτη. Μηπως σε σενα υπαρχει μια πεποιθησουλα εδω; Δεν διαφωνω πως επρεπε να φυγει νυχτα για να σωθει, αλλωστε και ο Διας εκανε τον Αλεκο στην Κρητη οταν ηταν μωρο για να μην τον φαει ο Κρονος. Οταν μου λες πως οι λεξεις που χρησιμοποιω δεν αρμοζουν, θυμαμαι το παραδειγμα με τον τυπο που μας εβριζε. Εκει ηθελες να το παιξουμε ανωτεροτητα και χιουμορ και αντι να του πουμε "Οι λεξεις που χρησιμοποιεις δεν μου αρμοζουν" να του πουμε "ευχαριστω που μου υπενθυμισες ποσο Χ ειμαι". Σιγουρα ο διδασκαλος ο ιδιος δεν θιγεται, αμα του μιλαει ετσι μπροστα του επειδη ειναι διδασκαλος και δειχνει κατανοηση. Αρα; Αφου εγω πρεπει να δειχνω σεβασμο σε αυτον που δεν τον χρειαζεται γιατι ειναι υπερανω της αναγκης αυτης, δεν πρεπει να φροντιζω να σεβονται οι αλλοι τα ορια μου που εγω τα εχω και αναγκη στην τελικη; Η ευγενικοτατη σου συσταση παρατηρηση νομιζω το κανει αυτο εμφανες. Θα πρεπει και εγω και ο καθε ανθρωπος οπως και ο Χριστος που εκανε τον κινεζο μικρος, ωστε να επιβιωσει μεχρι να φτασει σε ικανοποιητικο επιπεδο ολοκληρωσης, να φροντιζουμε μεχρι να φτασουμε στο σημειο μη εσωτερικου πονου, να επιλεγουμε Μαχη-φυγη και οχι ταπεινωση. Ακομα και σε σημειο μη εσωτερικου πονου, παλι η ταπεινωση δεν ειναι επιλογη. Μεσοτητα και οχι υπερβολες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελος συμφωνω με τον μαθητη. Ωραια τα λες με τον Hulk. Δεν εγινε ομως υπερηρωας μεσω του ασκητικου τροπου, αυτη τη μεθοδο την δοκιμασε επι μακρον. Τοτε ο γιατρος καταπιεζε τον Hulk σε μη εκφραση και προσπαθουσε να μενει ηρεμος. Κρυβοταν απο τον κοσμο και κυριως απο τον εαυτο του. Υπερηρωας εγινε οταν συνειδητοποιησε πως ο Hulk οχι μνο δεν ηταν εχθρος, αλλα ενεργοποιουνταν για να του σωνει τη ζωη. Οταν συνειδητοπιησε πως ο Hulk ειναι τα αλλο μερος της ψυχης του, αυτος ο ιδιος. Τοτε κατεστη υπερηρωας, οταν εγινε ηνιοχος, οταν αρχισε δηλαση να ελεγχει τον εαυτο του συνολικα. Οσο δοκιμασε το μονοπατι του ασκητισμου-μοναχισμου λαθροβιουσε, δηλαση αποτελεσμα μηδεν.
Στοχαστης
Καλέ μου φίλε Στοχαστή,
ΑπάντησηΔιαγραφήο Καταχθόνιος Δαίμων, δεν είναι ένα «δικό μου» μπλογκ! Είναι μόνο δικό μου δημιούργημα και απλά το διαχειρίζομαι σύμφωνα με τους βασικούς (και απλούς) κανόνες, που έθεσα εξ αρχής. Το ιστολόγιο αυτό όμως, έχει μια συλλογικότητα στον τρόπο που λειτουργεί και εξελίσσεται. Ουσιαστικά ανήκει στα «μέλη» του, δηλαδή στους φίλους επισκέπτες που σχολιάζουν. Πάρα πολλά πράγματα, έχουν αλλάξει ή έχουν δημιουργηθεί, επειδή κάποιοι το ζήτησαν ή επειδή μου έδειξαν ότι έπρεπε να αλλαχθεί. Μιλάμε δηλαδή για μια κοινότητα που για να γίνει κανείς «μέλος» αρκεί να αποδεχθεί δυο τρεις κανόνες, που είναι και αυτονόητοι! Από κει και ύστερα, όλα κινούνται «νομοτελειακά». Ο καθένας μπορεί να δημοσιεύσει το ποίημα του, το άρθρο του, το σχόλιο και τις ιδέες του, την εικόνα του, να προτείνει μια δημοσίευση, ένα βίντεο, ένα μουσικό κομμάτι. Ουσιαστικά ο Καταχθόνιος Δαίμων, είναι δικός τους! Κάποια στιγμή που θα κουραστώ, μπορεί να παραδώσω την διαχείριση σε κάποιο άλλο μέλος ή και σε πολλά! Εσύ φίλε μου, είσαι ένα επίλεκτο μέλος, ισότιμο με εμένα και όλους τους άλλους. Δεν συνομιλείς με τον ιδιοκτήτη, αλλά με το μέλος ΛΥΚΙΟ. Ο ρόλος μου ως διαχειριστής είναι διεκπεραιωτικός και όχι ηγετικός, ούτε κτητικός. Είμαστε λοιπόν ισότιμοι.
Αν και μεταξύ μας, ως αυτονόητο όπως λες, δεν χρειάζεται να εκφράζουμε την ευαρέσκειά μας για το παραγωγικό αποτέλεσμα των διαλόγων μας, ίσως όντως είναι χρήσιμο να το κάνουμε που και που. Η ευχαρίστηση λοιπόν, είναι αμοιβαία. Ο ρόλος της Ταίσια, είναι καταλυτικός ούτως ή άλλως! Είδες πως λειτουργεί η γυναικεία φύση; Είναι καταλυτική μέσα οσμωτική διαδικασία της πνευματικής μας μέθεξης! Ας την ευγνωμονούμε.
Είναι λοιπόν σαν να ανταλλάξαμε ήδη την χειραψία μας, φίλε Στοχαστή. Αν και δεν είμαι αρνητικός σε μια κατά πρόσωπο επαφή, καμιά φορά είναι καλύτερη η εικόνα που έχουμε για κάποιον, όταν αυτή έχει σχηματιστεί από τη ψυχική και πνευματική διεπαφή, χωρίς να παρεμβληθεί η υλική εικόνα του. Αυτή είναι ικανή να τσαλακώσει την αρχική εντύπωση. Αυτό το λέω για να προστατέψω εσένα κι όχι εμένα. Προσωπικά, είμαι σε θέση να μην μεταβάλλω την εντύπωσή μου από τον κόσμο των μορφών. Ο Στοχαστής μπορεί να είναι ο Νίκος, ο Γιάννης ή η Μαριάννα. Εμένα με ενδιαφέρει μόνο το κομμάτι «Στοχαστής». Η υπόλοιπη ταυτότητα, αφορά εσένα και τον προσωπικό σου στίβο ζωής. Είναι το προσωπικό σου εργαλείο. Ο Στοχαστής όμως, είναι το πνεύμα σου. Ο Νίκος (π.χ.), μπορεί να με ενδιαφέρει μόνο αν θα πρέπει να συνεργαστούμε σε κάτι. Τότε η επαφή, θα γίνει διαπροσωπική.
Πάμε στην κουβέντα μας λοιπόν.
Ένας πνευματικός άνθρωπος σαν τον Σωκράτη, δεν έχει τον φόβο του θανάτου. Κι αυτό διότι έχει επίγνωση για το επέκεινα. Αν και ο θάνατος προκαλεί τον φόβο του αγνώστου, καθώς και την αγωνία της μεταβολής και της εξόδου από το σώμα, ένας πνευματικός άνθρωπος, ξέρει να αντιμετωπίζει τον πόνο με στωικότητα και την αγωνία με υπομονή. Ο θάνατος δεν είναι μια τραγικότητα για τον άνθρωπο. Το αντίθετο θα ΄λεγα! Ο θάνατος είναι προσδόκιμος και αποδεσμωτικός. Ο Σωκράτης τον αντιμετώπισε πολλές φορές και πιθανών τον επέβαλε σε άλλους (φόνευσε στο πεδίο της μάχης). Ήταν εξοικειωμένος μαζί του. Σαφώς και δεν τον επιδοκιμάζει, διότι η υλική ζωή είναι πολύτιμη, αφού όσο είμαστε μέσα σε αυτήν μπορούμε να βιώνουμε εμπειρίες που μας εξελίσσουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα την προσφέρουμε για όφελος των πολλών, αν αυτό είναι αναγκαίο. Διότι ο πνευματικός άνθρωπος, δεν αρκείται στο να προσφέρει στον εαυτό του, αλλά και στους άλλους.
Ας μην επαναλάβω την θέση μου για το θέμα της άμυνας για την ζωή μας. Η ταπεινοφροσύνη, δεν έχει θέση στην επιβίωση του σώματός μας. Αν θα προσφέρουμε την ζωή μας συνειδητά, είναι θέμα επιλογής μας και στηρίζεται στις αξίες μας. Δεν
επιτρέπουμε στον άλλο να αποφασίσει αν θα συνεχίσουμε να αναπνέουμε. Η απόφαση πρέπει να είναι δική μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σωκράτης λοιπόν, λέγοντας «Γιατί να ξέρετε καλά, Αθηναίοι, ότι αν εγώ είχα από παλιά ασχοληθεί με τα πολιτικά πράγματα, θα με είχατε σκοτώσει εδώ και πολύ καιρό και ούτε τον εαυτό μου θα είχα ωφελήσει σε τίποτε ούτε και σας» προφανώς θα εννοεί τα πνευματικά οφέλη. Όμως απαντά και στο γιατί επέλεξε να μην πολιτευτεί. Διότι αν το έκανε, θα ήταν δυσάρεστος στους πολλούς. Θα ήταν σκληρός! Σύμφωνα με την ηθική του, θα προσπαθούσε να αλλάξει την κοινή πεποίθηση για την ευμάρεια και την ύλη. Συνεπώς και για τον πλουτισμό. Άρα, δεν θα μπορούσε να εννοεί τα υλικά του οφέλη, αν ήταν πολιτικός.
Και τώρα πάμε στην βαθύτερη ουσία της διαφοράς μας:
Ο δυισμός, είναι μια νομοτελειακή κατάσταση της ύλης και είναι ο κύριος λόγος που η ανθρώπινη οντότητα διέρχεται μέσα στο μορφογεννητικό πεδίο της, προκειμένου να αποκτήσει βιωματική γνώση της Δημιουργίας. Αν δεν υπήρχε, δεν θα μας ωφελούσε σε τίποτε η παρουσία μας εδώ.
Ο δυισμός, όμως υπάρχει για να μας δείχνει τις έννοιες μέσω των αντιθέτων εκφάνσεών τους. Φως-σκοτάδι, πάνω-κάτω, καλό-κακό, δεξιά-αριστερά, μέσα-έξω. Ο χωροχρόνος είναι το πεδίο που μπορούν να εκδηλωθούν τέτοιες έννοιες. Χωρίς την κατανόηση αυτών των εννοιών, δεν μπορεί να γίνουν κατανοητές και να αποκαλυφτούν οι πιο σύνθετες έννοιες της Δημιουργίας.
Ο δυισμός λοιπόν, δεν αποτελεί δρόμο γνώσης, αλλά μια πλατφόρμα για επιλογές.
Το δρόμο τον επιλέγουμε (και τον διαμορφώνουμε) εμείς, σύμφωνα με τις συνειδητές μας επιλογές και ύστερα από την γνώση που αυτές μας επέφεραν.
Για παράδειγμα ο δυισμός σου δείχνει δυο επιλογές, την δεξιά και την αριστερή. Εσύ θα επιλέξεις την κατάλληλη για να ακολουθήσεις. Δεν μπορεί να ακολουθήσεις και τις δύο επιλογές. Δεν γίνεται να πας και δεξιά και αριστερά! Δεν γίνεται να επιλέξεις αντίστοιχα και το καλό και το κακό, ταυτόχρονα!
Αν το επιχειρήσεις, δεν πρόκειται να πας πουθενά. Θα μείνεις στάσιμος, ουδέτερος, χωρίς πρόσημο, άρα χωρίς ροπή και κατεύθυνση! Θα μείνεις στο ίδιο σημείο από το οποίο άρχισες, στην αφετηρία. Η περιπέτεια αρχίζει μόλις επιλέξεις και ακολουθήσεις τον ένα δρόμο. Αν δεν επιλέξεις, θα μείνεις στο Μηδέν.
Η ουδετερότητα και η μεσότητα που λες, δεν ισχύει εδώ! Αυτή είναι μια politically correct λογική, που δεν έχει εφαρμογή στη φιλοσοφία. Το μέτρον είναι ωφέλιμον και όχι το μέσον!
Συνεπώς η συνύπαρξη και η μεσότητα, δεν είναι ενδεδειγμένη στάση ζωής και δεν απορρέει από τον δυισμό. Ο τελευταίος αποτελεί απλώς, ένα «μενού» επιλογών.
Οι λογικοί συνειρμοί σου, λειτουργούν σαν μια μαθηματική ακολουθία συνεπαγωγών που όμως από ένα μικρό λάθος, οδηγεί σε εντελώς λαθεμένα συμπεράσματα.
Το λάθος σου (ας μου επιτραπεί), ξεκινά από τις ερμηνείες των μύθων. Η κατάδειξη των διπόλων, δεν συνεπάγονται την επιλογή της ταύτισης των δυο άκρων. Τα άκρα ποτέ δεν ταυτίζονται, αλλιώς δεν θα ήταν δυο πόλοι. Η κατάδειξη των πόλων γίνεται για να φωτιστούν οι διαφορές που συνυπάρχουν μεν πρωτογενώς στην άμορφη φύση, αλλά πολώνονται όταν μορφοποιούνται στον υλικό κόσμο. Το νερό πάει κάτω και ο αέρας επάνω. Αυτά δεν αναμιγνύονται. Εμείς τα βλέπουμε πολωμένα. Μέσα μας συνυπάρχει το καλό με το κακό, αλλά στην φάση της αφετηρίας. Στην αρχή. Αν δεν ξεκινήσουμε το ταξίδι της εξέλιξης, θα παραμείνουμε στην αφετηρία. Καμία εξέλιξη δεν θα αρχίσει, καμία αυτεπίγνωση δεν θα συμβεί, διότι δεν θα έχουμε κάνει καμία επιλογή. Η έννοια της ισορροπίας στην φύση, δεν αποτελεί μήνυμα για την εξέλιξή μας. Η ισορροπία αντιστοιχεί σε στασιμότητα. Δεν υπάρχει κίνηση. Εμείς θέλουμε να εξελιχτούμε, άρα πρέπει να κινηθούμε. Η ισορροπία στη φύση, υπάρχει αναγκαστικά,
επειδή η πόλωση έχει διαχωρίσει τα θετικά από τα αρνητικά φορτία, αλλά όλα μαζί αθροίζονται στο Όλον και με την ισορροπία συγκρατούνται όλα ενωμένα. Αν εμείς ακολουθήσουμε την λογική του Όλου, τότε χάνουμε το νόημα της διαίρεσης που μας προσφέρει την γνώση μέσω της επιλογής. Ο ρόλος του ανθρώπου μέσα στην ύλη, δεν είναι ίδιος με αυτόν του Θεού. Ο Θεός εκπροσωπεί το Όλον. Ο άνθρωπος ξεκινά από το ενωμένο Όλον και κατακερματίζεται για να το ανασυνθέσει στο τέλος, αλλά έχοντας κερδίσει την επίγνωση των επιμέρους μερών που συνιστούν το Όλον. Όταν ξεκινάμε, δεν ξέρουμε από τι αποτελείται το Όλον. Το μαθαίνουμε αφού το αποσυναρμολογήσουμε και στο τέλος το ανασυνθέσουμε. Τότε θα αναγνωρίσουμε τον σκοπό της δημιουργίας. Δηλαδή την Ύπαρξη μέσα στο Χάος. Αν το καλό είναι η Ύπαρξη, τότε το κακό είναι το Χάος. Η τάξη και η αταξία. Εμείς καλούμεθα να αναγνωρίσουμε την τάξη. Η αταξία (το Χάος), δεν υπάρχει εκδηλωμένο γιατί τότε θα ήταν συντεταγμένο. Συνεπώς εμείς οφείλουμε να ανακαλύψουμε την φύση του Δημιουργού που είναι η ροπή του καλού. Η ίδια η εκδηλωμένη Ύπαρξη (η Δημιουργία), έχει ροπή και κατεύθυνση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπανερχόμενος στον Γιούγκ, δεν πρέπει να γινόμαστε εχθρικοί με την φύση μας, αλλά να μάθουμε να την χειριζόμαστε, ώστε να κατευθύνουμε την πορεία μας προς τον στόχο που επιλέξαμε. Αυτό δεν είναι ισορροπία των ίσων αποστάσεων, αλλά εσωτερική αρμονία.
Αν λοιπόν ζεύξεις τα δύο άλογα, και προσπαθήσεις να τρέξεις με αυτά, δεν θα πας πουθενά! Γιατί το ένα θα θέλει να πάει δεξιά και το άλλο αριστερά. Το ένα εμπρός και το άλλο πίσω. Εσύ ως ηνίοχος, θα πρέπει να οδηγήσεις τα άλογα προς μια κατεύθυνση που έχεις επιλέξει και αυτά θα πρέπει να πειθαρχήσουν. Μόνο έτσι θα πάς κάπου.
Όσο για την ταπείνωση, δεν πρέπει να την βλέπεις ως εξαναγκασμό, αλλά ως αυτόματη κατάσταση που επέρχεται από την εξέλιξη ενός πνευματικού ανθρώπου. Έχεις δίκιο σε όσα λες, αν θεωρείς ότι πρέπει να επιβληθεί η ταπεινοφροσύνη σε κάποιον, ο οποίος δεν μπορεί να ελέγξει το θυμικό του. Αν όμως φτάσει στο σημείο να τον ελέγχει, τότε η ταπεινότητα προκύπτει αυτόματα. Η ταπεινοφροσύνη δεν είναι μέσον, αλλά αποτέλεσμα. Δεν υποστηρίζω καμία βία πάνω στην ανέλιξη λοιπόν. Ο καθένας, αναλόγως το επίπεδό, του αποκτά και άλλες δυνατότητες και αυτό φαίνεται στην συμπεριφορά του.
Σχετικά με τον Χριστό, δεν σε ενεκάλεσα. Απλά θεωρώ ότι όταν αναφερόμαστε σε δασκάλους τέτοιας κλάσης, πρέπει να είμαστε λίγο μετρημένοι. Όπως βλέπεις αντιμετωπίζω τον Χριστό ως φιλόσοφο και όχι με την θρησκευτική του ιδιότητα, ακριβώς για να μην εκτρέψω την κουβέντα σε θρησκευτική αντιμαχία. Τα ίδια θα έλεγα για τον Αριστοτέλη, τον Δημόκριτο, τον Πυθαγόρα, αλλά και τον Δία, την Αθηνά, ακόμα και για τον Όντιν.
Η ένστασή μου, δεν είχε να κάνει με τον Χριστό καθεαυτόν, αλλά για κάθε σπουδαία προσωπικότητα της ιστορίας και της φιλοσοφίας. Απλά για την «ηθική της κουβέντας», που βεβαίως δεν είσαι υποχρεωμένος να ενστερνιστείς
Προφανώς όταν λες την λέξη «πεποίθηση», εννοείς την λέξη δογματισμό!
Αν κατάλαβες για μένα ότι είμαι δογματικός και δη θρησκευτικά δογματικός, τότε πρέπει να σε έχω παραπλανήσει σφόδρα!
Πιστεύω αυτή τη φορά να ήμουν πιο κατατοπειστικός για τις απόψεις μου.
ΛΥΚΙΟΣ.
αι σαλαγατα σι ολοινοι κι τσι τσιουπρες
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαίσια
Το << αι σαλαγατα >> το λέμε στο τόπο μας αστειευόμενοι ο ένας στο άλλον << σι ολοινοι >> εννοούμε σε όλους και << κι τσιουπρες >> εννοούμε τις γυναίκες.
οσο για τον ΛΥΚΙΟ δεν τον χαμπαριαζω κι για τσιουπανη να σαλαγαι τσι πρατινες αν κι για καμια τσαρκαδα μι τουν Ντορη εδω σταλιμερια μ
ΟΥ ΤΣΙΟΥΠΑΝΗΣ
καμια τσαρκα μι του Ντορη δε θα μι εκρινε ουχι του ζαγαρ ου ΛΥΚΙΟΣ
ΔιαγραφήΘυμάμαι εκείνη την ανεπανάληπτη εμπειρία όταν σαν φοιτητής πρωτοπήγα στην Αθήνα και πίστευα ότι ήμουν κατώτερος και οι πιο πολλοί συμφοιτητές μου ( από τότε ενταγμένοι οι πιο πολλοί στις κομουνιστικές συνιστώσες ) με θεωρούσαν βλαχαδερό , τρόμαξα να πιω μια λεμονάδα και αναγκασμένος χρησιμοποίησα εκείνη την ατάκα του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου << μια λεμονάδα από λεμόνι παρακαλώ >> .
Τι να πρώτοδιηγηθώ από εκείνες τις αξέχαστες ημέρες .
Οπότε Ταίσια άσε με και εμένα να χρησιμοποιήσω την γλώσσα του χωριού μου γιατί εκεί που νόμιζα πως είναι πιο εκλεπτυσμένοι και πιο ανώτεροι άνθρωποι στην πρωτεύουσα , ανθρωπιά δεν βρήκα .
ΟΥ ΤΣΙΟΥΠΑΝΗΣ
Εγώ να μην σ' αφήνω, που κυλάει στο αίμα μου κι ας έχω άγνωστες λέξεις;
ΔιαγραφήΕγώ, που μόλις δεν εμφανίστηκες σ' ένα αναψυκτήριο, αναζήτησα το δροσερό σου πνεύμα;
Απλώς διαδραματίστηκε κάτι, έξω από το blog, σε άλλη ιστοσελίδα, από κάποιους που δεν έχουν ούτε πηγαίο ούτε επίκτητο χιούμορ, και χρειάστηκα αυτήν την αποσαφήνιση.
Σ' ευχαριστώ πολύ για την ωραία σου απάντηση.
Λύκιε, μπορείς να αφαιρέσεις, σε παρακαλώ, το παραπάνω σχόλιο-Υστερόγραφο γιατί είναι ένα ασήμαντο gossip που δεν μας αφορά και δεν συνάδει με το επίπεδο αυτού εδώ του blog. Ελπίζω ο Τσομπάνης να με συγχωρέσει που βρέθηκε για το χατήρι μου να δίνει εξηγήσεις που δεν όφειλε. Τον ευχαριστώ για μια ακόμη φορά.
ΔιαγραφήΔεν κατάλαβα γιατί άλλες φορές μπορεί κανείς να διαγράψει μόνος του και άλλες όχι.
Το βρήκα. Μόλις δημοσιεύσεις καινούργιο σχόλιο, σου δίδεται αμέσως η δυνατότητα να διαγράψεις ένα απ' τα δικά σου. Μάλλον μέχρι να αλλάξεις σελίδα.
ΔιαγραφήΚουτσουράκι η υποφαινόμενη;
Που εγινε αυτο Ταισια; Πες μας να το δουμε. Κωστας
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλέ τί μας λες!!! Σιγά μην γίνω κουτσομπολίτσα!
ΔιαγραφήΆλλωστε έγινε με το γάντι, δεν θα καταλάβαινες.
Τσιουπανη ανθρωπια πηγες να βρεις στην Αθηνα; Η ζωη εδω ειναι τοσο σκληρη καια νταγωνιστικη που εχει εξαφανισει την ανθρωπια. Πιο ανθρωπια θα βρεις στο χωριο σου. Ενταξει για να μη υπερβαλω εχει και στην Αθηνα ανθρωπους με μεγαλο Α, μορφωμενους , καλλιεργημενους , και σωστους σε ολα τους, μα ειναι δυσκολο να τους ανακαλυψεις κι αυτοι κρυβονται για να μην τους πολτοποιησουν οι πολλοι αλαφιασμενοι και γρηγορουντες Αθηναιοι. Εγω που γεννηθηκα εδω εχω κανει τα κουμαντα μου και βρισκω την ηρεμια μου μετα τη δουλεια. φορτιζω μπαταριες, ακουω μουσικη κανω τα μπανια μου και απολαμβανω τις μικρες χαρες και τις ομορφιες του κηπου μου και απο τα δυο ζωακια μου. Ετσιδεν ξεχνω την ανθρωπινη πλευρα μου μεχρι να ξαναβουτιξω στην σκληρη πραγματικοτητα της Αθηνας το επομενο πρωινο. Παντωςσε καταλαβαινω απολυτα γιατι ο καλυτερος φιλος και συμφοιτητης μου στο πολυτεχνειο ηταν απο χωριο των 50 κατοικων και στην αρχη ηταν ετσι οπως ειπες κι εσυ!!!!!! Μεταομως προσαρμωστηκε και τωρα ζει και εχει οικογενεια στην Αθηνα (και δουλεια με πολλα λεφτα βεβαια)!!!! Κωστας
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και από εδώ και σας ευχαριστώ για το καλωσόρισμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τον Hulk θα επιμείνω ότι μέσα (και όχι με..) τον ασκητισμό κατέληξε στην κατανόηση του εαυτού του. Αυτός ο τρόπος μη έκφρασης που προσπαθούσε να πετύχει -σκεφτόμενος λανθασμένα προφανώς οτι αυτός είναι ο ορισμός του ασκητισμού κιόλας, η ηρεμία- τελικά τον έφερε αντιμέτωπο με το είναι του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα φυσικά να γνωρίσει το μέσα του καλύτερα και εκεί να βρει ότι ανάμεσα στους γιατρούς που υπάρχουν μέσα του υπάρχει και ένας Hulk ο οποίος πλέον ήταν αναγνωρίσιμος από τον ίδιο γιατί είναι ο ίδιος και ήταν ήρεμος. Ήταν ήεμος γιατί τον έφερνε στο προσκήνιο όταν αυτός ήθελε να χρησιμοποιήσει τις ιδιότητές του και τις δυνάμεις του.
Τι θέλω να πω.. Ότι η αποστολή του ασκητισμού δεν είναι να σε κάνει να ηρεμήσεις ή να σε διδάξει πώς θα παραμείνεις ήρεμος. Η αποστολή του είναι να σε φέρει σε σύγκρουση με τον εαυτό σου προκειμένου να γνωρίσεις καλύτερα το εγώ σου. Τότε, όταν γνωριστείτε, θα καταλάβεις ότι είσαι πραγματικά ήρεμος γιατί έχεις ολοκληρωθεί, ταυτόχρονα θα έχεις φτάσει στο σημείο της μη αντίδρασης του κ. Λύκιου γιατί πολύ απλά θα δείχνεις κατανόηση στο κατώτερο επίπεδο της δράσης ή στην μη αναγκαιότητα χρήσης του δικού σου Hulk.
Έτσι το σκέφτομαι τουλάχιστον εγώ και να προσθέσω ότι είναι τιμή μου που με δέχεστε και με διαβάζετε.
Τέλος, στο θέμα τις ανθρωπιάς να πω ότι ακόμα και στην Αθήνα υπάρχουν άνθρωποι παιδευμένοι με πολλά να μεταδώσουν αλλά δεν νομίζω ότι κρύβονται. Έχω την εντύπωση ότι απλά τους προσπερνάμε εμείς οι ίδιοι όντας γρηγορούντες και λαφιασμένοι. Χαμένοι στον δικό του μικρό μικρόκοσμο ο καθένας μας, στην ρουτίνα μας...αυτά...
Ευχαριστώ και πάλι
Ο Μαθητής
ΜΑΘΗΤΑ ΜΗ ΔΙΑΓΟΝΤΑ ΕΝ ΜΑΘΗΤΕΙΑΝ, ΧΑΙΡΕ! ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΩ ΣΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚ ΤΗΣ ΦΙΛΟΤΗΤΟΣ ΔΙΑΚΕΚΡΗΜΜΕΝΗΝ ΟΜΙΓΥΡΗΝ ΥΜΩΝ. ΑΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΣΟΥ ΚΡΥΒΟΥΣΙ ΣΟΦΙΑΝ ΚΑΙ ΓΝΩΜΗΝ ΟΥΚ ΕΝ ΜΑΘΗΤΕΙΑΝ ΤΕΛΟΥΜΕΝΟΝ ΑΝΔΡΟΣ. ΕΣΤΩ ΔΙΑΓΟΝΤΑ ΜΑΘΗΤΕΙΑΝ ΕΝ ΤΕΛΙΚΩ ΣΤΑΔΙΩ! ΠΛΟΥΤΟΣ ΕΝ ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΩ ΔΑΙΜΩΝΙ....
Διαγραφή"ΙΕΡΑΡΧΗΣ"
Φίλε Μαθητή, συμφωνώ με την τοποθέτησή σου σχετικά με την αποστολή του ασκητισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ επίσης σε όσα είπες για τους σημαντικούς ανθρώπους που υπάρχουν στην Αθήνα, όπως και στην επαρχία βέβαια! Η Αθήνα των 6.000.000 κατοίκων, περιέχει μεγάλη ποικιλία ανθρώπων, που βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείπουν πάρα πολλοί σημαντικοί άνθρωποι.
Μιλάω βέβαια για πνευματικούς ανθρώπους και όχι για τους συνήθεις ψευτοδιανοούμενους και κουλτουριάρηδες μηδενιστές, της νεοελληνικής "διανόησης".
Έχετε δίκιο, ο Κώστας και εσύ, όταν λέτε ότι κρύβονται, αν και τους προσπερνάμε χωρίς να τους βλέπουμε. Ισχύουν και τα δύο. Οι σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι βρίσκονται ανάμεσά μας, αλλά δεν τους αντιλαμβανόμαστε παρά μόνο όταν μας δοθεί (τυχαία) η ευκαιρία να τους αποκαλύψουμε. Μπορεί να είναι ο γείτονας, ο συνάδελφος, ο συγγενής, ο φίλος, αλλά να μην τον έχουμε ακόμα ανακαλύψει. Η πνευματική εξέλιξη, δεν διαφημίζεται, δεν προβάλλεται, δεν ανακοινώνεται. Μόνο φαίνεται, αλλά μόνο στα μάτια αυτών που ξέρουν να βλέπουν ή που είναι έτοιμοι για να δουν! Συνήθως το έργο τους είναι σιωπηρό και αόρατο. Καμιά φορά, δεν το γνωρίζουν ούτε και οι ίδιοι.
Η Αθήνα της ταχύτητας, της ρουτίνας και του ατομικού μικρόκοσμου, δεν μας επιτρέπει να δούμε βαθειά μέσα στον διπλανό μας. Δεν έχουμε χρόνο και κέφι για κάτι τέτοιο. Πολλές φορές υπάρχει και αναστολή, από τον φόβο της απόρριψης, αν δηλαδή προσπαθήσεις να εμβαθύνεις στο περιεχόμενο του άλλου ή αν εξωτερικεύσεις το δικό σου. Να λοιπόν γιατί φαίνονται κρυμμένοι οι πνευματικοί άνθρωποι και γιατί τους προσπερνάμε χωρίς να τους προσέξουμε.
Είναι πρωτίστως δική μας τιμή, να έχουμε άξιους σχολιαστές και φίλους στην μεγάλη μας παρέα, φίλε Μαθητή!
ΛΥΚΙΟΣ.
Το θυμήθηκα ξυπνώντας
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Φρανσουά Λυοτάρ αποσύρθηκε σε ένα χωριό 100 χιλιόμετρα από το Παρίσι με την υπόσχεση να μας ετοιμάσει το "αντίδοτο" για τον προσβλητικό λόγο σε δέκα χρόνια. Τόσο υπολόγισε οτι θα χρειαστεί.
Μας άφησε όμως προσωρινή παρακαταθήκη "ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΟΥ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ".
Δυστυχώς για μας, έφυγε "για το μεγάλο ταξίδι" πριν προλάβει να εκπληρώσει την υπόσχεσή του.
Ο παρηγορητικός όμως λόγος σαν αντίδοτο για τον πρσβλητικό λόγο προϋποθέτει την ύπαρξη και την παρουσία του Άλλου, εκείνου που αγαπητικά θα ταυτιστεί μαζί μας για να επινοήσει τον λόγο που θα δράσει παρηγορητικά επάνω μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή...Τρέχα γύρευε
Πολύ σημαντική η παρουσία του Άλλου, αφού ο άνθρωπος δεν είναι αυθύπαρκτος, αλλά είναι ον κοινωνικό. Λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα (σωματικά, ψυχικά, πνευματικά), μέσα από την συλλογικότητα και την αλληλεπίδραση. Μόνο σε υψηλά επίπεδα εξέλιξης, ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται την παρουσία του Άλλου. Η Αγάπη, ως μέσον επίτευξης της Αυτεπίγνωσης, βρίσκει πεδίο εφαρμογής αρχικά στην αλληλεπίδρασή μας με τον Άλλο. Στη συνέχεια, η Αγάπη επεκτείνεται προς κάθε τι, μέσα στην Δημιουργία. Ο παρηγορητικός λόγος επουλώνει τα ψυχικά τραύματα που επιφέρει ο προσβλητικός λόγος. 'Ένα ωραία παράδειγμα, είναι και το παρακάτω δείγμα παρηγορητικού λόγου του Αγίου Βασιλείου:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://ecclesia-nigrita.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=136:logoi-parhgoritikoi&catid=35:2010-12-10-16-16-59&Itemid=56
ΛΥΚΙΟΣ.
Ο παρηγορητικος λογος, αν και επιθυμητος, ειναι μια παθητικη "γυναικεια" επιλογη. Θα τον προσφερουμε ασφαλως, ως "παρηγορια στον αρρωστο μεχρι να βγει η ψυχη του" αλλα ο ανθρωπος (και ειδικα ο ανδρας) δεν μπορει να αποδεχτει το οποιο συμβαν μοιρολατρικα. Ισως να δειξει εξωτερικα πως τον ικανοποιησε και μαλιστα να "πειθει" και τους αλλους πως "ολα ειναι οκ" αλλα μεσα του παντα θα τον κατατρωει μια ασβεστη διψα για τουλαχιστον μια εξηγηση, μια κατανοηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο δια ταυτα, καλη η χρηση του παρηγορητικου λογου και βαλσαμο, μεχρι να επουλωθουν οι αρχικες πληγες. Επειδη ομως αυτος ο δρομος δεν οδηγει σε επιλυση, νομοτελειακα θα επαναληφθουν στη ζωη του εν λογω ανθρωπου οι ιδιες καταστασεις, ως μια νεα ευκαιρια να επιλυσει τα ζητηματα του. Για οριστικη επιλυση θα πρεπει να υπαρξει συνειδητη δραση. Χρονου φειδου, ομως, οι εν λογω ευκαιριες ειναι πεπερασμενες σε αριθμο..
Στοχαστης
Δεν μας έχεις συνηθίσει, φίλτατε (όπως θα έλεγε ο Ιεράρχης) Στοχαστή, σε τόσο σύντομες τοποθετήσεις!!! Ετσι καλομαθημένους που μας έχεις, μου φάνηκε πως αυτός ήταν ο πρόλογος, και θεώρησες ως εξαντλημένο το θέμα από τις προηγούμενες συζητήσεις, ώστε να γράψεις το κυρίως θέμα και τον επίλογο.
ΔιαγραφήΚαι πραγματικά μπορεί για τους περισσότερους να είναι εξαντλημένο. Όχι όμως για όλους. ...Ξέρω εγώ έναν, ...ανεπίδεκτο προς το παρόν. Παρατηρεί πχ τον Οσιο Δαβίδ θεσσαλονίκης (26 Ιουνίου) να θεραπεύει με μια ματιά του και ξέρει πως, παρ' όλο που είναι εφικτό, δεν μπορεί ο ίδιος να το κάνει.Γιατί ο μόχθος του Οσίου μέχρι να αποκτήσει αυτά τα χαρίσματα, αυτές τις δωρεές του Πνεύματος, ήταν υπεράνθρωπος.
Έτσι και στο θέμα μας.
Ο παρηγορητικός λόγος του Λυοτάρ είναι οι πρώτες βοήθειες και η επίδεση του τραύματος για να μην κακοφορμήσει.Μα το κυριότερο είναι η απονομή δικαιοσύνης. Γιατί μόνον έτσι θα ανακτήσει η ψυχή την εσωτερική της ισορροπία και αρμονία, που διαταράχτηκε. Και ποιός θα απονείμει δικαιοσύνη; Το Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα. Πώς; Πότε; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Πάντως η Δικαιοσύνη είναι νομοτέλεια.
Συνειδητή δράση λοιπόν, με την καθοδήγηση και την φώτιση του Αγίου Πνεύματος, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να γίνουμε το δεύτερο κοκοράκι μιάς κοκορομαχίας. Και είναι μεν αυτό λίγο καλύτερο από το να γίνουμε "ψόφιοι κοριοί" αλλά δεν είναι ακριβώς το ζητούμενο από ένα ευγενικό και καλλιεργημένο πνεύμα.
Κι εγώ στον πρόλογο θα σταματήσω.
Και για ...λογοτεχνικό φινάλε θα παραθέσω κάτι που βρήκα σε πρόσφατη ανάρτηση της LENA Kolentsi.
Πρόσεξε όταν ξορκίζεις τους δαίμονές σου
μην πετάξεις ό,τι πιο καλό έχεις μέσα σου.
Νίτσε
Μπραβο λογοτεχνικη λογορροια Ταισια!!! Ομως η δικαιοσυνη δεν ειναι νομοτελεια μα ειναι ανθρωπινη αξια καποτε ειχε πει ο φιλος μας Λυκιος. Ας πει ο Λυκιος τη γνωμη του στο σημειο αυτο. Κωστας
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ θα περιμένω με πολύ ενδιαφέρον την θέση του Λύκιου.
ΔιαγραφήΠάντως εννοώ κάτι σαν τον ντετερμινισμό - αρχή της αιτιότητας - , που βέβαια αμφισβητείται τα τελευταία χρόνια, με επίκεντρο της αμφισβήτησης τα σύγχρονα πορίσματα της κβαντομηχανικής. Εννοώ δηλ. έναν θεολογικό, τρόπον τινά, ντετερμινισμό.
Για να μην θυμηθώ την Νέμεση και το "Έστιν δίκης οφθαλμός, ός τα πάνθ' ορά" του Μενάνδρου.
Υ.Γ. Ρε συ, Κώστα, εσείς του Πολυτεχνείου, όταν λέτε λογόρροια, τί εννοείτε;
ΔιαγραφήΤο σχόλιό μου, μεταφέρεται στα σχόλια του Αναψυκτηρίου της 22-6-2014, ώστε να συνεχιστεί εκεί η συζήτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΥΚΙΟΣ.