" Ωσάν χαθήκαμε θαρρώ, στην πρώτη καταιγίδα "

Ήμασταν ώριμα παιδιά που γράφαμε όλη μέρα
χαθήκαμε όμως στο πέρασμα εκείνου του αγέρα
του ψεύτικου μας εγωισμού , με κίβδηλη πραμάτεια
πως ήμασταν μεγάλοι και τρανοί , μα .... με κλειστά τα μάτια .

Και εκεί που ακουγόμασταν και δίναμε τάχα ελπίδα
ωσάν χαθήκαμε θαρρώ στην πρώτη καταιγίδα ,
και έγινε ο εγωισμός δρόμος ξεπουλημένος
και στις καρδιές μας έμεινε πλέον άσβεστο μένος .

Πως δεν αντιληφθήκαμε το έργο των κολίγων
αυτών των περισπούδαστων δικών μας εθνομαρτύρων
που βάλανε τα τρωκτικά για να μας διαβάλουν
και αγάπη τάχα για έναν λαό να μας το αποπάρουν ;

Και εκεί που ξεκινήσαμε χιλιάδες να μιλούμε
θα φτάσουμε μόνοι μας , τον δρόμο μας να τραβούμε
και έσβησε το πάθος μας κι αγάπη πάει στράφι ,
ωσάν ο σπόρος που'πεσε σε ξερικό χωράφι .

 Φίλε μου ΛΥΚΙΕ θυμάμαι σαν τώρα τότε που ξεκινήσαμε να γράφουμε δειλά - δειλά στα πρώτα βήματά μας .
Πόσοι ήμασταν τότε ;
Που χαθήκαμε όλοι εμείς ;
Τι συνέβη στον δρόμο μας και υπερίσχυσε το εγώ μας, αντί του ΕΜΕΙΣ ;
Πόσο θα ήθελα να καταλάβουν όλοι ότι κάποιοι εποφθαλμιούν στο να σταματήσουμε να μιλάμε .
Πόσο θα ήθελα να τους δώσω να καταλάβουν πόσο χαίρονται ΕΚΕΙΝΟΙ όταν κλείνει ένας ιστότοπος τα σχόλια του ;

Γιατί δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τους διαβολείς να βρίσκουν έδαφος ;

Διακυβεύονται περισσότερα από το κύρος ενός ιστότοπου , διακυβεύεται η δυνατότητα να ομιλούμε μεταξύ μας , να μάθουμε να μιλάμε << ήσυχα..ήσυχα κι απλά >> .

Δεν πρέπει να υπάρχει κανένας τρόπος επικοινωνίας μεταξύ μας και αυτό το ξέρουν καλύτερα κάποιοι πως να το πράξουν , εδώ οι έμμισθοι διαβολείς έχουν πάρει τα σκήπτρα και παλεύουν δίχως άλλο να μας κλείσουν τα στόματα .

ΕΜΕΙΣ θα συνεχίζουμε να τους αφήνουμε ;

ΜΕ ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ ( σε αυτούς που χάθηκαν με τον καιρό )

Α Ρ Μ Α Γ Ε Δ Ω Ν