Κάθε μέρα συναντούμε τον παραλογισμό της διοίκησης, την αναποτελεσματικότητα των φορέων, την διαφθορά των προσώπων, την κατάχρηση της εξουσίας, τον κομπλεξισμό στις αποφάσεις, την εξαπάτηση απ΄τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, την αδιαφορία των δημοσίων λειτουργών, την απληστία των ιερέων, τον φανατισμό και την οπαδική βία, το ρουσφέτι των πολιτικών, το πελατειακό κράτος, την αναξιοκρατία παντού, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την αισχροκέρδεια, τον μαυραγοριτισμό και τα καρτέλ των εμπόρων, την εκμετάλλευση των εργαζομένων, την ζηλοφθονία των φίλων και των συγγενών, την εκδικητικότητα και την ατομικότητα που προωθείται ως ηθική αξία, τον μηδενισμό και τον υλισμό που κυριαρχεί στον "πνευματικό" χώρο, την εξαφάνιση κάθε έννοιας κάλλους, αρμονίας και καλαισθησίας, την υποκρισία της φιλανθρωπίας και την επιλεκτική ευαισθησία για τα κοινωνικά θέματα και τόσα άλλα, που συνιστούν την παθογένεια της κοινωνίας μας και τα σχολιάζουμε δυσμενώς, μεμψίμοιρα και μίζερα!
Την ίδια στιγμή νιώθουμε βολικά στο τέλος της ημέρας, αφού τελικά καταφέρνουμε να "επιβιώνουμε" σε αυτή την τόσο ενοχλητική πραγματικότητα, μιας και έχουμε αναπτύξει τις ανάλογες δεξιότητες, ώστε να προσπερνάμε τα εμπόδια, τον παραλογισμό και την νοσηρότητα, θεωρώντας "μαγκιά" μας που καταφέρνουμε να επιβιώνουμε και τελικά να επικρατούμε, να πλουτίζουμε και να είμαστε επιτυχημένοι στη ζωή μας, σύμφωνα με τις αξίες και τα στερεότυπα που μας εγκατέστησαν.
Νιώθουμε ικανοποιημένοι που κάναμε την δουλειά μας, "λαδώνοντας" τον υπάλληλο, τον δικαστή ή τον γιατρό, για να μας κάνουν την δουλειά μας στην ώρα της και σύμφωνα με το δικό μας συμφέρον, αφού "δεν γίνεται και αλλιώς"! Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με την προτροπή να γίνουν γιατροί, δικηγόροι και μηχανικοί, για να "βγάζουν πολλά λεφτά και να βρίσκονται πάνω απ΄τους άλλους", γιατί θαυμάζουμε (ζηλεύουμε) την σπιταρόνα που έφτιαξε δίπλα μας ο γιατρός και την καινούργια Mercedes που αγόρασε.
Τους λέμε να γίνουν δημοσιογράφοι και δικαστές, για να έχουν δύναμη και να τους φοβούνται όλοι. Όλοι επιζητούμε δύναμη, εξουσία και χρήμα, για να επιβαλλόμαστε στους πολλούς και να νιώθουμε ανώτεροί τους. Αν το πετύχουμε, τότε γινόμαστε κυνικοί, άδικοι και βάναυσοι με τους άλλους. Αν δεν το πετύχουμε γινόμαστε επικριτικοί, μίζεροι και εκδικητικοί με τους "δυνατούς", τους οποίους μισούμε επειδή δεν γίναμε κι εμείς τέτοιοι. Η λογική "γιατί αυτός και όχι εγώ", μας κάνει να νιώθουμε θύματα του συστήματος και αδικημένοι απ΄την ζωή, που τελικά μας οδηγεί στην εκδικητική λογική "να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα", μιας και δεν μπορούμε να έχουμε και εμείς μια τέτοια.
Για όλα μας τα "δεινά", πάντοτε ευθύνονται οι άλλοι! Οι πολιτικοί, οι πλούσιοι, οι δυνατοί, τα αφεντικά, τα συμφέροντα, οι ανώτεροι, οι γονείς, το σύστημα, η ιδεολογία, η θρησκεία, η επιστήμη...
Για τον εαυτό μας επιφυλάσσουμε πάντοτε τον ευνοϊκό ρόλο του μοιραίου θύματος, που αναγκάζεται να προσαρμοστεί και να παίξει με τους όρους του παιχνιδιού.
Δεν θέλουμε να δούμε ότι στην πραγματικότητα, όχι μόνο αποδεχόμαστε την κατάσταση, αλλά γινόμαστε μέρος της, την αναπαράγουμε και την διαιωνίζουμε στο διηνεκές.
Αντί με την προσωπική μας ευθύνη και τις επιλογές μας να την αποδομούμε στον βαθμό που μπορούμε, την γιγαντώνουμε, την εξωραΐζουμε και συμφιλιωνόμαστε μαζί της, όταν τελικά καταφέρνουμε να την εκμεταλλευτούμε και να καρπωθούμε οφέλη.
Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε εκουσίως εγκλωβισμένοι σε μια νοσηρότητα, που υπονομεύει τον ελεύθερο άνθρωπο, τις ανθρώπινες αξίες, την δικαιοσύνη και την ευδαιμονία του.
Αυτή την νοσηρή κοινωνία, δεν μας την επέβαλλε κανείς. Την παραλάβαμε, την αντιληφθήκαμε και επιλέξαμε να την παραδώσουμε χειρότερη στα παιδιά μας.
Η φυγοπονία δεν μας επιτρέπει καμία προσωπική θυσία. Δεν θέλουμε να χάσουμε καμία βολή, κανένα προνόμιο, καμία θέση, ρόλο και άνεση στην ζωή μας. Δεν θέλουμε να συγκρουστούμε με το σύστημα που ειρήσθω εν παρόδω κατηγορούμε, όταν δεν μας ευνοεί απέναντι στους άλλους.
Προτιμούμε να εξιλεώνουμε το τέρας, αντί να το πολεμάμε.
