Συνέντευξη στον Χρύσανθο Ξάνθη & την Έφη Λάνταβου
Μία δια ζώσης συζήτηση με τον κο Δανέζη θα είχε λιγότερες δυσκολίες από αυτές που έχει μία διαδικτυακή συνέντευξη μαζί του. Συνήθως οι απαντήσεις του δημιουργούν νέες ερωτήσεις.
Έχει τον τρόπο να κλείνει όσο επιτρέπει στον εαυτό του όποια ζητήματα θεωρεί ο ίδιος πως θέλει να το κάνει. Είναι από τους λίγους επιστήμονες που λέει «δεν ξέρω» ή που αρνείται να απαντήσει όταν για κάτι δεν είναι σίγουρος.
Μία δύσκολη συζήτηση λοιπόν και για τους αναγνώστες, μιας και προϋποθέτει να συγκεντρωθεί κάποιος σε αυτό που διαβάζει, να θέλει να ψηλαφήσει, να ανιχνεύσει, να αφιερώσει χρόνο. Από αυτές τις 4 σελίδες μακάρι να δημιουργηθεί το ενδιαφέρον για «μαθητεία».
Στο site του κου Δανέζη υπάρχουν πολλά κείμενα, εργασίες, απόψεις που μοχθούν να μιλήσουν και να επικοινωνήσουν στον καθημερινό άνθρωπο που νιώθει πως κάτι δεν πάει καλά. Στο youtube επίσης μπορεί κανείς να δει διαλέξεις, συζητήσεις, συνεντεύξεις που θα τον βοηθήσουν να έρθει σε επαφή με τον ‘’καλό κύριο Δανέζη’’, τις ιδέες του, αλλά και το σύμπαν.
Καλή ανάγνωση
Έχετε αναφέρει πως ο επιστήμονας υπάρχει για να αλλάζει το υφιστάμενο και όχι για να το αναπαράγει. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτήν την ιδέα;
Είναι μια πανάρχαια πρακτική, και όχι ιδέα, σε σχέση με την εξέλιξη ενός Πολιτισμού σε Επιστημονικό, Κοινωνικό και Θεολογικό επίπεδο.
Στο Σύμπαν, ο βασικός αιώνιος νόμος είναι η «Αλλαγή» και όχι η κλασική έννοια της «Στασιμότητας» την οποία ονομάζουμε «Σταθερότητα».
Για σκεφτείτε πού θα βρισκόμασταν, αν ο Αϊνστάιν δεν ανέτρεπε τον Νεύτωνα, ο Riemann τον Ευκλείδη. Πού θα βρισκόμασταν σήμερα αν τα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα δεν άλλαζαν και παρέμεναν «σταθερά» τα ίδια από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μέχρι σήμερα.
Ας μην κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε ότι η αλλαγή είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός, άσχετα αν αυτό δεν «βολεύει» τα συμφέροντά μας.
Κάπου έχει αναφερθεί πως «για να ψηλώσει το χαμομήλι μισό πόντο χρειάζονται δύο μήνες». Πόσο βιαζόμαστε οι άνθρωποι σήμερα, σαν κοινωνία και σαν μεμονωμένα άτομα;
Στόχος της κοινωνίας μας, και τον στόχο αυτό τον έχουμε ενστερνιστεί όλοι εμείς σαν άτομα, είναι το άμεσο «Υλικό Κέρδος».
Δεν μας ενδιαφέρει πλέον πόσο χρόνο κάνει το χαμομηλάκι να μεγαλώσει, αλλά, πόσο θα «κοστίζει» το κιλό και το πόσο θα κερδίσουμε από την πώλησή του.
«Η επιστήμη έχει υπαχθεί ολοκληρωτικά στο υπάρχον σύστημα, άρα και τα παράγωγά της φέρουν την σφραγίδα του συστήματος. Δηλαδή απλά, δεν υπάρχει θέμα στο πως χειριζόμαστε ένα μαχαίρι – για καλό ή για κακό – αλλά στο ίδιο το μαχαίρι». Μπορείτε να μας εξηγήσετε αυτή σας τη θέση;
Ας μην κρυβόμαστε υποκριτικά πίσω από το δάχτυλό μας. Μέσα από τα προηγούμενα λόγια τα οποία αναφέρατε, διατύπωσα δημοσίως όσα λέμε με τις παρέες μας, σχεδόν όλοι, παντού όπου βρεθούμε.
