Εις ανάμνησιν της Δέσποινας, ένα κομμάτι από ανάρτησή της σχετικό με τα αιώνια ερωτήματα!
Sign of the Times, αγαπημένο της τραγούδι.
Η ζωή έχει ομορφιά πολλή. Αλλά και δυσκολίες και διαψεύσεις και πόνο. Όλα αντέχονται. Για όλα βρίσκουμε κάποιες απαντήσεις. Είναι όμως και ένα θέμα που μας δυσκολεύει. Το τέλος του βίου. Το παραμερίζουμε, το αποδεχόμαστε, συνθηκολογούμε, μαθαίνουμε να ζούμε μ' αυτό. Η συμφιλίωση είναι, να πούμε όταν θα έρθει η στιγμή, "μια ζωή έζησα, μια ζωή χάρηκα". Και είναι αλήθεια αυτό. Μια ολόκληρη ζωή, ένας πλήρης κύκλος. Πολλοί άνθρωποι ζουν συμφιλιωμένοι. Κι άλλοι φοβούνται τον θάνατο.
Τι δηλαδή; Την ανυπαρξία. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί οτι είναι προτιμότερη από την ύπαρξη η ανυπαρξία;
Έτσι, από τα αρχαιότατα χρόνια ο άνθρωπος, δεν ξέρω πώς ξεκίνησε, δημιούργησε την πεποίθηση οτι υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Ήταν παρηγορητικοί οι λόγοι; Ήταν φαντασία; Ή στηρίζονταν κάπου οι πεποιθήσεις αυτές;
Ήρθε όμως ο Φρόιντ στα γηρατειά του και είπε υπάρχει μία αρχή, ένας νόμος μέσα στη φύση, που αυτός είναι ο αρχετυπικός. Ο πρωταρχικός, ο πιο ισχυρός. Πιο ισχυρός και από τη γέννηση δηλαδή, από τη δημιουργία, από το είναι, από τον έρωτα. Ποιος είναι αυτός ο νόμος;
Είναι λέει η τόντεστριμπ, η ορμή προς τον θάνατο. Ορμή προς θάνατον. Το ρεύμα του θανάτου. Είναι αυτό που σπανιότερα στρέφεται προς τα μέσα και μας τραβάει στον βυθό, στην αυτοεγκατάλειψη, την κατάθλιψη, την σκέψη της αυτοκτονίας. Κι όταν, κι αυτό είναι το σύνηθες, στρέφεται προς τα έξω, τότε γίνεται αυτό το φαινόμενο που το λέμε (η αγκρισιβιτέτ), **η επιθετικότητα**.
Και ορμή για ζωή από την άλλη. Είναι οι δύο πόλοι του γίγνεσθαι. Είναι η φιλότης και το νείκος.
Έτσι λειτουργεί ο κόσμος μας, ο ορατός κόσμος των θνητών. Η ζωή είναι θνητή και ο θάνατος αθάνατος.
Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; Και βέβαια υπάρχει. Όμως αυτό είναι υποκειμενική μου γνώση.
***
Δ.
