tag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post301183559903205044..comments2024-03-11T18:00:28.359+02:00Comments on Καταχθόνιος Δαίμων: Ο Αποδομητικός Παράγων και οι άνθρωποι του ΕρέβουςΛΥΚΙΟΣhttp://www.blogger.com/profile/15406484057117214838noreply@blogger.comBlogger166125tag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-45125029706632815712019-04-14T08:35:02.777+03:002019-04-14T08:35:02.777+03:00Άν το περιστρέψεις με ταχύτητα, τότε παραβιάζεις τ...Άν το περιστρέψεις με ταχύτητα, τότε παραβιάζεις την οπτική ικανότητα να διακρίνει ξεκάθαρη μια εικόνα (τρικ).<br />Τότε όντως βλέπουμε ενοποιημένη την εικόνα. Ούτε την κορώνα βλέπεις, ούτε τα γράμματα!<br />Μια νέα εικόνα. Μια μείξη.<br />Τι είναι αυτό όμως, που μπορεί να κάνει το νόμισμα να περιστρέφεται μπροστά στα μάτια μας;<br />ΛΥΚΙΟΣ.ΛΥΚΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/15406484057117214838noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-20506466044814365512019-04-13T19:15:58.615+03:002019-04-13T19:15:58.615+03:00Μπορεί . Αν το στρίψεις όπως μια σβούρα . Καθώς πε...Μπορεί . Αν το στρίψεις όπως μια σβούρα . Καθώς περιστρέφεται με ταχύτητα , δειχνει και τις δύο του όψεις όμως η όραση δηλαδη ο νους , αδυνατει να τις διαχωρίσει καθώς ενοπιουνται σε μια .. φιλοσοφικό χιούμορ ας πούμε .. η μήπως όχι ; Αλληλοεξουδετερωση ή ενοποίηση ;;Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-65784420986753216892019-03-31T11:51:53.249+03:002019-03-31T11:51:53.249+03:00Αγαπητοί συνδαιτυμόνες, αναρτήθηκε νέο Αναψυκτήριο...Αγαπητοί συνδαιτυμόνες, αναρτήθηκε νέο Αναψυκτήριο-Στοχαστήριο όπου μπορείτε να συνεχίσετε τους διαλόγους και κάθε κατάθεση ιδεών.<br />Στον παρόν χώρο, ας παραμείνουν σχόλια σχετικά με το θέμα.<br /> Ευχαριστώ.<br />ΛΥΚΙΟΣ.ΛΥΚΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/15406484057117214838noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-51989354630197840302019-03-31T10:30:37.023+03:002019-03-31T10:30:37.023+03:00Αγαπητέ Κώστα-Ταύρε, σε ευχαριστώ για τα λόγια στή...Αγαπητέ Κώστα-Ταύρε, σε ευχαριστώ για τα λόγια στήριξης που μου απευθύνεις!<br />Κάπως έτσι έφυγε και η δική μου μάνα, μέσα σε 9 ημέρες, αλλά από άλλη αιτία. <br />Τουλάχιστον υπέφερε λίγο. Ήμουν έτοιμος για το επερχόμενο και ασφαλώς ικανοποιήθηκα επειδή είχε τον χρόνο να συνειδητοποιήσει οτι φεύγει και να μπει στην εξόδια διαδικασία.<br />Έφυγε ήσυχα και συνειδητά.<br />Το ίδιο συνέβη λογικά και στην δική σου μητέρα, οπότε να είστε κι εσείς ήσυχοι ότι έφυγε σωστά.<br />Παρήγορο πως ή δική μου τουλάχιστον, έκλεισε τον κύκλο της ζωής της στον "σωστό" χρόνο, όταν πλέον είχε κουραστεί και είχε ήδη αρχίσει να παραιτείται από την ζωή της!<br />ΛΥΚΙΟΣ.ΛΥΚΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/15406484057117214838noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-30056468130961820802019-03-31T08:55:36.149+03:002019-03-31T08:55:36.149+03:00Καταφέρνεις και πιάνεις παντα την ουσία.Καταφέρνεις και πιάνεις παντα την ουσία.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-56510849262611286442019-03-30T21:32:20.846+02:002019-03-30T21:32:20.846+02:00"ακόμα κι αν επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο", ..."ακόμα κι αν επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο", δηλαδή να μάς κούραζε.<br />ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣhttps://www.blogger.com/profile/02520409254502836560noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-2547369698195780932019-03-30T20:40:01.739+02:002019-03-30T20:40:01.739+02:00Aγαπητέ Λύκιε,
Τα συλλυπητήρια μου για την απώλει...Aγαπητέ Λύκιε,<br /><br />Τα συλλυπητήρια μου για την απώλεια της μητέρας σου.<br /><br />Εγώ την έχασα το 2011 από καλπάζοντα καρκίνο στο ήπαρ, στην ηλικία των 68 ετών. Από την στιγμή που ένιωσε αδιαθεσία (χωρίς τίποτε στο ιστορικό της πριν) μέχρι που έκλεισε τα μάτια της.. πέρασαν μόνο 19 ημέρες! Ναι, είναι απίστευτο, και οδυνηρό για εμένα που ένιωσα ανήμπορος να προλάβω να κάνω κάτι περισσότερο, να την φροντίσω για όσο κι αν χρειαζόταν, όσο κι αν με κούραζε. Έφυγε γρήγορα γρήγορα χωρίς να κουράσει κανέναν, ακόμα κι αν επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο.<br /><br />Να είσαι πάντα γερός και αγωνιστικός, να την θυμάσαι και να έχεις την ευχή της από τους Ουρανούς. ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣhttps://www.blogger.com/profile/02520409254502836560noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-31710758864247952452019-03-30T19:44:42.133+02:002019-03-30T19:44:42.133+02:00Ο λογικός εαυτός μου, μου λέει μη γράφεις. Να έχει...Ο λογικός εαυτός μου, μου λέει μη γράφεις. Να έχεις μέτρο. Πρέπον είναι να αφήσεις χώρο και χρόνο να γράψει και κανένας άλλος. <br />Όμως είναι τόσο ωραίο αυτό που βρήκα, που θα το στείλω για το απόγευμα αυτό, και μετά θα βάλω σε εφαρμογή το μέτρον άριστον που καιρό τώρα το φλερτάρω εκ του μακρόθεν. <br />Και το μηδέν άγαν επίσης. <br />*** <br /><br />Πώς θα μοιάζουν μετά από καιρό <br />τα οράματα που ζούμε <br />στην ακτή με το αθάνατο νερό <br />κι οι δυο μας θα χαθούμε.. <br /><br />...Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο, η Κυψέλη, η Ελλάδα και ο πλανήτης Γη. Τώρα βγαίνουν και λένε οτι ο κόσμος είναι ένας, όμως λένε ψέματα και αυτό φαίνεται στα μάτια τους. Αυτοί τα έχουν μπερδέψει ενώ υπήρχαν τρία μέρη και το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο ήταν να είσαι η ωραιότερη στην Κυψέλη όπως συνέβαινε με την Έρση. Αν ήσουν η ωραιότερη στην Ελλάδα, κινδύνευες να σε κάνουν μις Υφήλιο και να σε παντρέψουν με έναν χοντρό με πολλά λεφτά από τον πλανήτη Γη. Ήταν πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Κυψέλη γιατί εκεί σε έβλεπαν κάθε μέρα στον δρόμο, δεν σε ψήφιζαν βαμμένη με μουσικὴ απὸ πίσω, ούτε σε γνώριζαν απὸ τα περιοδικά, σε είχαν αγαπήσει χωρὶς φωτογένεια. Σε έβλεπαν γελαστή, βιαστική, τσακωμένη με τη μάνα σου, ιδρωμένη, σκονισμένη. Ήταν πολὺ πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Κυψέλη γιατί υπήρχε μία μόνιμη επιτροπὴ που ψήφιζε όλο το χρόνο εκτὸς απὸ το βράδυ της Ανάστασης που κάτι τους έπιανε και τις έβγαζαν όλες πρώτες, κάτι πάθαινε η επιτροπὴ και ενθουσιαζόταν με αποτέλεσμα να νομίζουν όλοι οτι έχουν φωτογένεια και μάλιστα να αισθάνονται οτι εκπέμπουν λάμψεις. Έτσι το βράδυ της Ανάστασης, η Έρση ήταν λίγο στενοχωρημένη αλλὰ μετὰ της περνούσε γιατί είχε μαγειρίτσα και δεν σκεφτόταν πια την επιτροπὴ που ξεχνούσε να κάνει την δουλειὰ της καθὼς τις φίλαγε όλες σταυρωτὰ μέσα στα πυροτεχνήματα.<br /><br />Ήταν πάρα πολὺ δύσκολο να είσαι κάτι στην Κυψέλη κι έτσι πολλοὶ ήθελαν νὰ γίνουν κάτι στην Έλλάδα που φαίνεται οτι ήταν πιο εύκολο, ενώ μερικοὶ κατάλαβαν το κόλπο κι άρχισαν να λένε οτι αυτοὶ δεν αξίζουν για την Ελλάδα, αξίζουν μόνο για τον πλανήτη Γη. Ο πλανήτης Γη έκανε προπαγάνδα στην Ελλάδα, της έβαζε συνεχώς την ιδέα οτι αυτὸς είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και με τη σειρά της η Ελλάδα πίεζε την Κυψέλη να της παραχωρήσει τα πρωτεία. Όμως η Κυψέλη δεν είχε κανέναν να πιέσει κι έτσι, μία φορὰ κι έναν καιρό, η Κυψέλη υποχρέωνε τον εαυτό της να είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και η Έρση ήταν υποχρεωμένη να είναι η ωραιότερη χωρὶς να χρησιμοποιεί την φωτογένεια. Αργότερα όμως που όλοι οι άνθρωποι έγιναν φωτογραφίες και ο πλανήτης Γη πήρε την ονομασία τηλεόραση, η Κυψέλη εξαφανίσθηκε απὸ προσώπου γης και η Έρση πήγε να μείνει στα βόρεια προάστια και το καλοκαίρι αγόρασαν σπίτι με τον άντρα της τον δημοσιογράφο στη Σαντορίνη και μαύριζαν.<br /><br />Απόσπασμα από την Γραμμή του Ορίζοντος, του Χρήστου Βακαλόπουλου <br /><br />*** <br />Δ. <br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-73328197339525696562019-03-29T20:45:49.503+02:002019-03-29T20:45:49.503+02:00https://www.youtube.com/watch?v=O2iGwIl-qighttps://www.youtube.com/watch?v=O2iGwIl-qigAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-87670283916780909192019-03-29T19:36:44.347+02:002019-03-29T19:36:44.347+02:00Καλώς ήλθες Περιπατητή στον χώρο μας.
Σε ευχαριστ...Καλώς ήλθες Περιπατητή στον χώρο μας. <br />Σε ευχαριστώ για τις ευχές σου.<br />Όντως οι επιλογές μας είναι αυτές που δομούν ή αποδομούν την υπόστασή μας, στο υλικό επίπεδο.<br />ΛΥΚΙΟΣ.ΛΥΚΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/15406484057117214838noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-36308061946560543152019-03-29T16:40:17.149+02:002019-03-29T16:40:17.149+02:00Καλημερα σε ολους σας .
Εχθες διαβασα ολα τα σχολ...Καλημερα σε ολους σας .<br /><br />Εχθες διαβασα ολα τα σχολια στο παρων θεμα,για να μπω στο "κλιμα". Πολλες τοποθετησεις κ ενναλαγες σκεψεων, με ωραια παραδειγματα ζωης..<br /><br />Συλλυπητηρια Λυκιε για την απωλεια σου. ..ευχομαι οι μνημες να συμπληρωνουν τα κενα της καθημερινοτητας σου. ..<br /><br />Στο θεμα της αποδομησης τωρα. ..<br /><br />Με απλα λογια ειναι πως μπορει ο καθενας μας να "διαβαζει" τα σημαδια ωστε να μελετα επειτα, να εντρυφει στην κατα βουληση βαση μιας τυπικης κατανοησης αφου αντιληφθει τις αναλογιες επανω στο υποτυπωδες "διαβαζμα".<br /><br />Οι αναλογες πραξεις φερνουν ειτε αποδομηση, ειτε την Δομηση. <br /><br /><br />ΠεριπατητηςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-87040823542905355162019-03-29T16:23:40.301+02:002019-03-29T16:23:40.301+02:00-- / / --
Η Πηνελόπη, άλλο αρχέτυπο. Όμορφη, αφο...-- / / -- <br /><br />Η Πηνελόπη, άλλο αρχέτυπο. Όμορφη, αφοσιωμένη, σύζυγος και μητέρα. Κρατάει τη θέσης της όσο μπορεί – μέχρι που ο ίδιος ο Οδυσσέας (μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο) την πληροφορεί ότι ο σύζυγός της έχει πεθάνει. Τότε, το παίρνει απόφαση να ξαναπαντρευτεί – αλλά οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και εντελώς διαφορετικές. Δικαιώνεται, καθώς ο ξενιτεμένος (στα κρεβάτια των θεϊκών γυναικών) αγαπημένος σύζυγος επιστρέφει σ’ αυτήν, για να… γηροκομηθεί. <br /><br />Η Καλυψώ είναι η θεά μου. Η απόλυτη φαντασίωση του άντρα, από τα χρόνια του Ομήρου, ως τις μέρες μας – και ως τον αιώνα τον άπαντα. Η πραγματική γυναίκα του Οδυσσέα – εφτά χρόνια έζησε μαζί της, ενώ με την Πηνελόπη σκάρτα δύο, ως την επιστροφή. Ο Οδυσσέας τη συνάντησε στην κορύφωση της δύναμής του, αλλά ναυαγός, ως συνήθως. Η Καλυψώ τον ερωτεύτηκε, θεά ούσα, και του έδωσε τα πάντα. Αν έμενε μαζί της, θα τον έκανε αθάνατο. Αλλά, ο άντρας μένει πάντα παιδί: όταν τα έχει αυτά τα πάντα, θέλει .. άλλα! Θέλει ανεξάρτητο στόχο. Θέλει ταξίδι. Θέλει κι άλλες. Ίσως, δεν αντέχει τον απόλυτο έρωτα. Έτσι, έρχεται ο Ερμής και φέρνει τη διαταγή του Δία: άστον να φύγει. Κανένας Ερμής δεν έφερε καμιά διαταγή – είπαμε πως οι θεοί ήταν για τον παππού Όμηρο η νόηση και τα ένστικτα του ανθρώπου. Η Καλυψώ δεν άντεχε άλλο να τον έχει κι αυτός να θέλει να φύγει, να θωρεί με τις ώρες το πέλαγο και ν’ αναστενάζει. Έκλαψε, διαμαρτυρήθηκε στον Ερμή και τον ξεπροβόδισε: στο καλό, Οδυσσέα! <br /><br />Π. Ζ. <br /><br />*** <br /><br /><br />Βέβαια εδώ να πούμε οτι ο Οδυσσέας είχε ένα βασίλειο, μια Πηνελόπη κι έναν Τηλέμαχο στο βάθος του μυαλού του, και δεν ήταν ασυνείδητος ώστε να μην καταλαβαίνει οτι είχε χρέος να γυρίσει για να τακτοποιήσει την εκκρεμότητα που είχε αφήσει φεύγοντας. <br /><br />Αυτό υπήρξε λοιπόν το αντρικό πρότυπο των μικρών κοριτσιών έτσι όπως διδάχθηκε στο σχολείο. Αναρωτιέμαι, δεν με αποδόμησε; Όχι δεν με αποδόμησε. Δεν εξέλαβα καθόλου για πρότυπο τον Οδυσσέα όταν μεγάλωσα. Ούτε και τον Δία. Γύρω μου όμως έβλεπα την Ήρα της σύγχρονης μου κοινωνίας να εξευτελίζεται, να ξεκατινιάζεται. Να ξεμαλλιάζει την άλλη γυναίκα. Η Ήρα. Η γυναίκα. Μια θεά, δεν σέβεται τον εαυτό της, δεν έχει την αξιοπρέπεια να χωρίσει τον Δία. Απορούσα. Δεν ήξερα οτι μπορείς έτσι να συμβολίσεις κάτι άλλο, οτι μπορεί και να υποκρύπτονταν κάτι αγαθό και θεϊκό πίσω από το οτι η Ήρα τα ανεχόταν όλα αυτά. Κι ακόμη δεν είχα σκεφτεί πως ο Δίας, ο όποιος Δίας, ο κανένας, δεν είχε ιδέα για τις αλητείες που μπορούσε ο καθένας να του προσάψει για να παρουσιάσει οτι κατάγεται από θεϊκή γενιά. Τόσο όμορφα κατασκευασμένες ιστορίες που ακόμη μας γοητεύουν αλλά και αθόρυβα μας εξοικειώνουν με συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. <br /><br />Αυτά ήταν ο πρόλογος για να καταλήξω σε ένα ποίημα που διάβασα πρόσφατα, ένα ποίημα του Ρίτσου, που αφηγείται και μιαν άλλη οπτική. <br /><br />Δεν είτανε πως δεν τον γνώρισε στο φως της παραστιάς· δεν είταν<br />τα κουρέλια του επαίτη, η μεταμφίεση, – όχι· καθαρά σημάδια:<br />η ουλή στο γόνατό του, η ρώμη, η πονηριά στο μάτι. Τρομαγμένη,<br />ακουμπώντας τη ράχη της στον τοίχο, μια δικαιολογία ζητούσε,<br />μια προθεσμία ακόμη λίγου χρόνου, να μην απαντήσει,<br />να μην προδοθεί. Γι' αυτόν, λοιπόν, είχε ξοδέψει είκοσι χρόνια,<br />είκοσι χρόνια αναμονής και ονείρων, για τούτον τον άθλιο,<br />τον αιματόβρεχτο ασπρογένη; Ρίχτηκε άφωνη σε μια καρέκλα,<br />κοίταξε αργά τους σκοτωμένους μνηστήρες, στο πάτωμα, σα να κοιτούσε<br />νεκρές τις ίδιες της επιθυμίες. Και: «καλωσόρισες», του είπε,<br />ακούγοντας ξένη, μακρινή, τη φωνή της. Στη γωνιά, ο αργαλειός της<br />γέμιζε το ταβάνι με καγκελωτές σκιές· κι όσα πουλιά είχε υφάνει<br />με κόκκινες λαμπρές κλωστές σε πράσινα φυλλώματα, αίφνης,<br />τούτη τη νύχτα της επιστροφής, γυρίσαν στο σταχτί και μαύρο<br />χαμοπετώντας στον επίπεδο ουρανό της τελευταίας της καρτερίας. <br /><br />Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ <br /><br /><br />*** <br />Δ. <br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-48332132023559782732019-03-29T16:21:39.547+02:002019-03-29T16:21:39.547+02:00Αφού κατανοήσαμε αρκετά τον αποδομητικό παράγοντα ...Αφού κατανοήσαμε αρκετά τον αποδομητικό παράγοντα και τους ανθρώπους του ερέβους, κι αφού ο αγαπητός Λύκιος μας αφήνει να παίζουμε ελεύθερα, θα καταθέσω τις εξής σκέψεις. Μεγαλώσαμε και ανατραφήκαμε με μυθολογία και έπη. Και ωραία περάσαμε. Η Οδύσσεια έπαιξε μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης μας. Ποια ήταν τα αντρικά πρότυπα που μας πρόβαλε και αθόρυβα μας επέβαλε; <br /> Και ποια τα γυναικεία; Κι αν όλα αυτά είναι συμβολικά και κάτι άλλο υποκρύπτουν, αυτός που έκανε τους συμβολισμούς και με τέτοιον σαγηνευτικό τρόπο τα παρουσίασε, είναι άθελα του σήμερα αποδομητικός παράγοντας της διαμόρφωσης μας ή όχι; <br />Ξεκινάμε με ένα λίγο μεγαλούτσικο αλλά ευχάριστο κείμενο. <br /><br />Το έγραψε ο Πάνος Ζέρβας. <br /><br />Οι «αρχέτυπες γυναίκες» υπάρχουν μονάχα στα κεφάλια των αντρών. Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες είναι ασυγκρίτως πολυπλοκότερα όντα. Αυτό όμως δε επηρεάζει την όποια αξία των αρχετύπων που έτσι κι αλλιώς είναι αντρικά αθύρματα. <br /><br />Οι γυναίκες στα ομηρικά έπη είναι οι κυρίαρχες αιτίες για την αντρική δράση, τη ζωή, το θάνατο – και τα πάθη που μεσολαβούν.<br /><br />Για χάρη της Ελένης, οργανώνεται μια πρωτοφανής εκστρατεία και στο τέλος η Τροία γίνεται παρανάλωμα. Η Ελένη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια όμορφη γυναίκα. Πολύ όμορφη, όμως! Εννοείται, με θεϊκή καταγωγή. Τη διεκδικούν πολλοί, την κερδίζει ο Μενέλαος. Ο (άντρας) ποιητής γνωρίζει πως η τόση ομορφιά δε μπορεί να έχει αποκλειστικότητα. Οι θεοί (δηλαδή η ανθρώπινη νόηση/ επιθυμία/ παρόρμηση) ανατρέπουν το νεότευκτο συζυγάτο και η Ελένη φεύγει μ’ αυτόν που οι θεοί του τη χάρισαν, τον Πάρη. Δηλαδή φεύγει με εκείνον που η ίδια διάλεξε για να αθλήσει την ομορφιά της στο ερωτικό πάθος. Ο Μενέλαος δε λέει «άι σιχτίρ» – μεταθέτει την ευθύνη στο άλλο θύμα του έρωτα (τον Πάρη). Η ίδια η Ελένη παραμένει αθώα. αλλιώς δε μπορεί να δικαιολογηθεί η εμπλοκή της πολιτικής στην υπόθεση, δηλαδή η πανστρατιά που οργανώνουν οι Αργίτες εναντίον της Τροίας. Οι Τρώες πέφτουν στην ίδια παγίδα: αποδέχονται να μετατραπεί μια υπόθεση απιστίας σε μείζον πολιτικό ζήτημα, από τη δίνη του οποίου δε μπορούν να απεμπλακούν, ως την τελική καταστροφή τους. Μετά το θάνατο του Πάρη και τη δήωση της Τροίας, κανένας δεν πειράζει την Ελένη. Επιστρέφει στη νόμιμη συζυγική εστία, κυρία. Και ο Μενέλαος είναι πανευτυχής – ως τη επόμενη φορά…<br />(Να βάλω εγώ εδώ, για να είμαστε δίκαιοι και αμερόληπτοι, οτι την εποχή εκείνη συνηθίζονταν οι απαγωγές γυναικών κι έτσι αιωρείτο και ένα 'μήπως' της μη οικοιοθελούς αποχώρησης της Ελένης ). <br /><br />Η Κίρκη είναι άλλη ιστορία. Θεά (δεύτερης γραμμής) και εξαιρετικά επικίνδυνη. Οικονομικά και συναισθηματικά ανεξάρτητη, ενδιαφέρεται για το δικό της συμφέρον και μόνον. Ο άντρας (ο Οδυσσέας) πρέπει να την πολεμήσει και να την κάνει να φοβηθεί, για να αποφύγει τη μετατροπή του σε χοίρο. Τότε η Κίρκη τον αποδέχεται – και ως ερωτικό σύντροφο – και τον βοηθάει, χωρίς υστεροβουλία, αλλά δε χάνει ποτέ την αίσθηση της υπεροχής. Το στοιχείο που την ανεβάζει από το ζωώδες (συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης) και την εξευγενίζει στα μάτια των αντρών, είναι ακριβώς η αποδοχή του άντρα – της δύναμης του, για να ακριβολογούμε. Η Κίρκη, ως αρχέτυπο, έρχεται από πολύ μακριά, αλλά να που στις μέρες μας μοιάζει εξαιρετικά σύγχρονη! Όχι πως έλειψε ποτέ, δηλαδή…<br /><br />H Ναυσικά είναι η πιο απλή περίπτωση: η μοναδική παρθένα της πεντάδας – σε ηλικία ζευγαρώματος, ωστόσο. Βοηθάει, με την καλή της την καρδιά, το δυστυχισμένο ναυαγό της ζωής, τον ντύνει, του συμπαραστέκεται και τον ερωτεύεται. Σ’ ένα νεύμα του, είναι ικανή να κάνει τα πάντα. Και ο μοναδικός λόγος που δεν τα κάνει, είναι ότι ο Οδυσσέας δεν τα ζητάει – με πόνο ψυχής, βεβαίως, κι αυτός… Σημειώνω την κορυφαία αντρική φαντασίωση, όπως την αντικρίζει ξυπνώντας ο ναυαγός: η Ναυσικά και το τσούρμο οι κολλητές της παίζουν το τόπι, με γέλια και φωνές, στην αμμουδιά – κι ο Οδυσσέας τις παρακολουθεί, αθέατος. Ξέρω πολλούς ναυαγούς (σαράντα +) που έχουν συναντήσει τη Ναυσικά τους – και άλλους που την ονειρεύονται εντατικά. Έστω κι αν οι Ναυσικές δεν είναι πια παρθένες.<br /><br />-- / / -- <br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-61242853387263276472019-03-29T15:19:00.257+02:002019-03-29T15:19:00.257+02:00άσχετο... τελευταία σκέφτομαι και αναρωτιέμαι για ...άσχετο... τελευταία σκέφτομαι και αναρωτιέμαι για το dark web, θα ήθελα να περιηγηθώ μέσα σε αυτό και δεν το έχω ξανακάνει ποτέ, το μόνο που ξέρω είναι ότι θα το κάνω με tor...υπάρχει κάποιος που θα ήθελε να μου πει κάτι οτιδήποτε σχετικό;Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-42375146232584792242019-03-29T14:18:47.514+02:002019-03-29T14:18:47.514+02:00Σας το αφιερώνω.
Είπε ο Γέρων:
Μια από τις βασικέ...Σας το αφιερώνω.<br />Είπε ο Γέρων: <br />Μια από τις βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να αισθανθούμε ότι υπάρ-χει αιτία χαράς στην ζωή μας. Όμως δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι η χαρά βρίσκεται και αναγνωρίζεται σε πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Πολλοί από εμάς έ-χουμε το προνόμιο του πόνου, ένα από τα πολλά σημαντικά που μας προσφέρει ο πόνος είναι το "ξύπνημα", σε όλα αυτά τα απλά καθημερινά μα σπουδαία, που εμείς τα προσπερνάμε ως αυτονόητα. Κι όμως, όταν τα χάσουμε τότε τα εκτιμούμε. <br />Διότι η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στον καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου. Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους. Στον περίπατο με έναν φίλο ή με τον αγαπημένο σου ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά. Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. <br />Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς, στον έρωτα που δεν ρωτά. Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.<br />Συναισθηματικά ακούγονται όλα αυτά, αλλά είναι σημαντικές πινελιές στη ζωή μας, πολλοί από εμάς καταπιανόμαστε και θέλουμε ν αγωνιστούμε στα πνευματικά και ξε-χνάμε πρώτα να είμαστε άνθρωποι...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-46875552372056586622019-03-29T08:35:07.528+02:002019-03-29T08:35:07.528+02:00Σε ευχαριστώ αγαπητή Ρίτα, τα συλλυπητήριά μου και...Σε ευχαριστώ αγαπητή Ρίτα, τα συλλυπητήριά μου και σε σένα για την απώλεια του πατέρα!<br />Όσο τα παιδιά αποχαιρετούν τους γονείς, όλα είναι καλά και φυσιολογικά. Το αντίθετο είναι το τραγικό.<br />Δοξα τω Θεώ λοιπόν!<br />ΛΥΚΙΟΣ.ΛΥΚΙΟΣhttps://www.blogger.com/profile/15406484057117214838noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-36228818578452776372019-03-28T22:17:42.860+02:002019-03-28T22:17:42.860+02:00Αγαπητέ Λύκιε διαβάζοντας τα σχόλια ,πληροφορήθηκα...Αγαπητέ Λύκιε διαβάζοντας τα σχόλια ,πληροφορήθηκα το τραγικό συμβάν για την πολυαγαπημένη σου μητέρα .Δέξου τα θερμά μου συλληπητήρια και σου εύχομαι ολόψυχα να είσαι γερός να τη θυμάσαι πάντα. Και μείς είχαμε τέτοιο γεγονός με τον μπαμπά μου έφυγε μέσα σε δύο μήνες 63 χρόνων. Η στεναχώρια είναι αβάσταχτη.<br />Ζωή σε σας κουράγιο και υπομονή.<br /><br />ΡίταAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-24126298109063178352019-03-28T21:39:46.954+02:002019-03-28T21:39:46.954+02:00Θα χαρώ τα σχόλια σου, θα συν-κινηθώ και θα γράψω ...Θα χαρώ τα σχόλια σου, θα συν-κινηθώ και θα γράψω κάτι όποτε μου έρθει, αν και καλύφθηκα. <br />Πάντως αν δεχόμασταν την άποψη του Μπυφόν οτι "το ύφος είναι ο άνθρωπος", τότε είσαι από εκείνους που δεν χρειάζονται όνομα ή ψευδώνυμο. Βέβαια ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το ύφος του, δηλαδή το φαίνεσθαι. Είναι η ουσία του και η βαθιά ιδιοσυστασία του. Είναι και οι πράξεις του, όπως λες κι εσύ. <br />Αναμφίβολα όμως η εικόνα των ανθρώπων είναι η έκφραση της ποιότητας και του οντολογικού περιεχομένου τους. <br />Και έχεις δώσει δείγματα από όλα αυτά. <br />Δεν νομίζω πως ισχύει αυτό με τον Λύκιο και τα σχόλια. Συμβαίνει και στα δικά μου και είναι συμπτωματικό.<br />Για να μην στείλω το σχόλιο γυμνό, αφιερώνω εξαιρετικά σε σένα και τον Λύκιο αυτήν την θεσπέσια μουσική καθώς και την υπέροχη μπεμπίτσα που μπαινοβγαίνει στους δύο κόσμους. <br /><br /> https://youtu.be/WtOL_2e0004 <br /><br />*** <br />Δ. <br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-83070812119295024542019-03-28T19:59:07.653+02:002019-03-28T19:59:07.653+02:00Σ'ευχαριστώΣ'ευχαριστώAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-71017519342924878452019-03-28T17:21:05.105+02:002019-03-28T17:21:05.105+02:00σχετικά με την συν-κίνηση, τι βλέπω εγώ... όσο μεγ...σχετικά με την συν-κίνηση, τι βλέπω εγώ... όσο μεγαλώνει ένας ανθρωπος γίνεται και περισσότερο φειδωλός στο ψυχικό μοίρασμα, σα να σκληραίνουν οι ψυχικές του αρτηρίες... και δε μπορεί να είναι και τυχαίο το ότι ο καθένας στην πορεία του με ελάχιστους ανθρώπους θα βιώσει συναισθήματα συν-κινησης... τα τελευταία χρόνια με τον σύντροφο μου έχουμε επιλέξει εναν ας πούμε μοναξιώτικο τρόπο διαβίωσης... αυτό έχει ως αποτέλεσμα να περνούν ως και εξάμηνα που θα έχω τετ-α-τετ επαφή με κάποιον και δεν εννοώ την καλημέρα που θα πω με τον γείτονα, εννοώ το να περάσουμε μαζί 1-2 ώρες... ενα άλλο αποτέλεσμα είναι να νοιώθω πιο έντονα τις διαθέσεις και τις προθέσεις των ανθρώπων που ερχομαι σε επαφή... βλέπω λοιπόν, ακόμη και με άτομα που τα γνωρίζω χρόνια, ότι γίνονται αρτηριοσκληρωτικοί και νοητικά αλλά κυρίως ψυχικά, αναπτύσσουν μορφές ιδιοτέλειας στις σχέσεις τους, όχι απαραίτητα με την κακή εννοια... αυτη την απλότητα, του να κάτσω με εναν άνθρωπο και να μιλήσουμε περί ανέμων και υδάτων, όχι τίποτα εξτρημ φιλοσοφίες και πυρηνικές φυσικές, απλά πραματα καθόσον μοιραζόμαστε ένα κρασί ή έναν καφέ και ταυτόχρονα να νοιώθω να με διαπερνούν τα κύματα της ψυχικής του ενέργειας, την βιώνω όλο και πιο σπάνια πλέον και με πολύ λιγότερα ατομα, ο μόνος σταθερός σε αυτό είναι ο σύντροφος μου... όταν λοιπόν αποτελεί σχεδόν σταθερά αυτή η αρτηριοσκληρωτική εξέλιξη του ανθρώπου όσο μεγαλώνει, καταλαβαίνεις ότι δυσκολεύει και η συν-κινηση στην οποία αναφέρεσαι... ωστοσο, αν υπάρχει εστω κι ένας άνθρωπος να μπορείς να συν-κινεισαι μαζί του είναι αρκετό...<br /><br />υγ* το γεγονός ότι θεωρείς ενδιαφέροντα τα όσα λέω σε συνδυασμό με το ότι τα σχόλια σου εγκρίνονται ακριβώς την ίδια χρονική ώρα που τα δημοσιεύεις, υποθέτω ότι δεν είναι για να του δίνω και πολύ σημασία...Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-29852471496392276322019-03-28T17:19:12.193+02:002019-03-28T17:19:12.193+02:00αν η ανθρωπότητα θέλει πραγματικά να εξελιχθεί, πρ...αν η ανθρωπότητα θέλει πραγματικά να εξελιχθεί, πρέπει καταρχιν να λύσει το γονεϊκό ζήτημα και το κληρονομικό δίκαιο όχι μόνο από νομικής άποψης, αλλά και από ηθικής και ψυχολογικής... ίσως εσύ να ανήκεις στη μειοψηφία που μεγάλωσε σε υγιές περιβάλλον, αλλά αυτό δε συμβαίνει και με την πλειοψηφία... ο καθένας γεννιέται από δυο ανθρώπους, που αρχικά του κληροδοτούν οργανικά σύνδρομα και γονιδιακές μεταλλάξεις, προφανώς για τα οποία δεν μπορεί να κάνει και πολλά και τα οποία ίσως μόνο να μπορούν να αλλαχθούν σε βάθος χρόνου μέσα σε ένα γενεαλογικό δέντρο, αφού πάνω σε αυτά καθρεφτίζονται συμπεριφορές και ψυχικά μοτίβα που περνάνε από γενιά σε γενιά... στην πορεία, αναλογα με τον τρόπο που θα τον αναθρέψουν, χωρίς απαραίτητα να έχουν κακές προθέσεις αλλά επειδή μέχρι εκεί μπορούν και ξέρουν ή γιατί έτσι τους έμαθαν οι δικοί τους γονείς, θα του μεταδώσουν έναν συρφετό τρόπων, απόψεων, σχεσιακών μοτίβων, επαγγελματικών προσανατολισμών, συμπεριφορών και συμπλεγμάτων, ιδίως στην περίπτωση -που είναι και η συνηθέστερη- που δεν έχουν ήδη λύσει οι ίδιοι τα δικά τους θέματα με τους δικούς τους γονείς... και έρχεται λοιπόν η ώρα που το κάθε παιδί φεύγει από την οικογενειακή φωλιά για να φτιάξει το δικό του σπίτι, τις δικές του σχέσεις, τη δική του οικογένεια... αν επιλέξει να είναι παρατηρητικό κι αν ενδιαφέρεται να κάνει δουλειά με τον εαυτό του για να τον γνωρίσει, θα αρχίσει να ανακαλύπτει ότι ουσιαστικά αποτελεί ένα μείγμα αυτών που τον ανέθρεψαν! θα δει τον εαυτό του να επαναλαμβάνει και να μιμείται τις συμπεριφορές των γονιών του, ακόμη και ιδίως εκείνες που δεν του άρεζαν...θα δει τον εαυτό του να ερωτεύεται και να σχετίζεται με ανθρώπους που μοιάζουν με τη μαμά και τον μπαμπά του ή θα γίνει το ίδιο η μαμά του ή ο μπαμπάς του μέσα στις σχέσεις του... θα ανακαλύπτει ότι ουσιαστικά δεν έχει δική του υπόσταση ή δεν έχει ακόμη δομηθεί η ξεχωριστή δική του ατομικότητα και θα επιχειρεί, αν το επιλέξει ,να δουλέψει πάνω σε αυτόν τον τομέα για να απεξαρτηθεί από τα οιδιπόδεια συμπλέγματα... και ο χρόνος δεν θα είναι με το μερος του... και θα βλέπει και θα ξαναβλέπει τον εαυτό του να επαναλαμβάνει αυτά που θέλει να αποποιηθεί... και κάποια στιγμή ίσως κάτι καταφέρει να αλλάξει, ίσως και όχι επειδή έχει κουραστεί, γιατί δεν είναι κι εύκολο πράμα η εργασία με τον εαυτό... αυτά στην περίπτωση που θα επιλέξει να τα "δει"... η συνηθέστερη περίπτωση είναι να μην επιλέξει να τα "δει" και να ζήσει ως άλλη μια καρικατούρα των γονιών του επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη που έκαναν και κεινοι... στην πορεία ίσως να ερθει η ώρα να αναγκαστεί να τους γηροκομήσει κι εκεί συμβαίνουν και τα χειρότερα,μεχρι και συναισθήματα μίσους μπορούν να αναπτύξουν μεταξύ τους... κατα τη γνώμη μου, θα πρέπει να συσταθεί; ανακαλυφθεί;δεν ξέρω ποια είναι η κατάλληλη λέξη, ένα σύστημα παιδείας και ανατροφής που θα αποσπά από μικρή ηλικία τα παιδιά από τα γονεϊκά σύνδρομα και που ταυτόχρονα θα εκπαιδεύει αυτούς που επιλέγουν συνειδητά -και το τονίζω αυτό το συνειδητά- να κάνουν παιδιά...<br /><br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-81309539067451570832019-03-28T11:09:12.772+02:002019-03-28T11:09:12.772+02:00Η συν-κίνηση
Κάπου το είχα διαβάσει και το κράτη...Η συν-κίνηση <br /><br />Κάπου το είχα διαβάσει και το κράτησα. Και λέω, ας περάσει και από το φίλτρο της κοκκινοσκουφίτσας. Τώρα που την έχουμε. Γιατί αύριο ποιος ξέρει. Μπορεί να ρίξει καμμιά μολότωφ και να την κάνει. Χαχαχαα <br />Έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε πολύ χρόνο σ' αυτό το πεδίο. <br /><br />"Η συμπάθεια. Αυτό το ανθρώπινο, γλυκό, οικείο συναίσθημα της αποδοχής και της τρυφερότητας των διαπροσωπικών σχέσεων, είναι το στοιχείο που κάνει τους ανθρώπους να αναπνέουν, να ζουν, να μαθαίνουν. Να έχουν ζέση. Μαθαίνουμε από τις σχέσεις. Οι ιστορίες, οι μουσικές, οι ήχοι, τα νανουρίσματα, η ονειροπόληση, το άγγιγμα, η αγκαλιά, η αλήθεια του καθενός καθώς και η διάθεση να βρεθεί χώρος για το περιττό, το κωμικό, την ανία, είναι στοιχεία που έχει ανάγκη ο καθένας μας. Για να πάει μπροστά αυτός ο κόσμος χρειάζεται συγκίνηση, καθώς επίσης χώρος για εξατομίκευση. Χρειαζόμαστε τις τέχνες – την μουσική, την αφήγηση -, τον χώρο που αναπνέουμε, καθώς και τα συναισθήματα στην εγγύτητά τους. Για να μάθουμε, να αποκτήσουμε δεξιότητες, για να καινοτομήσουμε, χρειαζόμαστε το συν της συγκίνησης, την ανθρώπινη συν-κίνηση. Αυτή θέτει το όνειρο σε κίνηση μαζί με τον άλλον. Γιατί η ζωή, τι άλλο είναι, εάν δεν είναι η παιγνιώδης δημιουργία μιας ιστορίας, από κοινού ειπωμένης; Τι συμβαίνει όμως στα σχολεία; Τι συμβαίνει στις σχέσεις; Τι συμβαίνει με τον σύγχρονο πολιτισμό; Των ψυχρών συναλλαγών και της μη ανοχής στον άλλον; Το ορθολογικό αριστερό ημισφαίριο κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος έναντι του ηθικού και αισθητικού δεξιού, με κίνδυνο την ανισορροπία ανάμεσα στα δύο και το να ζήσουμε μια ζωή με επιθετικά μέσα, ξεχνώντας οτιδήποτε μας κάνει ανθρώπινους." <br /><br />*** <br />Δ. <br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-75859929139469638742019-03-28T10:56:27.793+02:002019-03-28T10:56:27.793+02:00«Ξαφνικά, μια μέρα, βγήκε από το σώμα του και το ’...«Ξαφνικά, μια μέρα, βγήκε από το σώμα του και το ’δε ως ξένος, κι ήτανε τόσο θλιβερό και τσακισμένο, σαν αδειανό σακί, που το λυπήθηκε και είπε μέσα του πάλι να χωθεί, να στηρίξει ακόμη λίγο» (Αργύρης Χιόνης) <br /><br />Πρωί. Επιστρέψαμε στα σώματα μας. <br />Ξυπνήσαμε. Φορέσαμε πάλι το ίδιο σώμα. Υπάρχουμε απόλυτα μεταξύ τάξης και χάους. Βρήκαμε και το σχόλιο της κοκκινοσκουφίτσας. <br /><br />Αυτό με την 'αποστολή' το βρίσκω αντιπαθητικό και ναρκισσιστικό. Ειδικά όταν προέρχεται από τους πλανημένους αδελφούς τους φωτός και πολλές άλλες ομάδες και μεμονωμένα περιστατικά τρελαμένων. Αν όμως ο Πλάτωνας δεν είχε γράψει δεν θα ξέραμε την Σωκρατική διαλεκτική/μαιευτική τέχνη. Ο καθένας ψάχνει τους ομοίους του. Να συνεννοηθεί, να ανταλλάξει πληροφορίες, να περάσει όμορφα. Εκτός από αυτά, θα υπάρχουν και μερικά άλλα που μου διαφεύγουν σε πρώτη ζήτηση. <br />Πριν την συμμετοχή μου σ' αυτήν την ομάδα αναζήτησης της αλήθειας, θεωρούσα πως η θέληση είναι ο καταλυτικός παράγοντας για να ισορροπήσουμε τις δύο αντίθετες δυνάμεις. <br />Καταλήξαμε όμως όλοι ομού στην μεσότητα. Κυρίως καταλάβαμε τι είναι η μεσότητα. Ασφαλώς και χρειάζεται θέληση για να την εφαρμόσεις. Είναι ωραία να μελετάς με παρέα. Είναι πιο εύκολο. Έχω εμπειρικό παράδειγμα αλλά δεν είναι της ώρας. <br /><br />Τους γονείς τους αναφέρω γιατί τους εκτίμησα πολύ σαν ανθρώπους. Και κατάλαβα πόσο τυχερή ήμουν που με μεγάλωσαν οι συγκεκριμένοι. Το γράφω αυτό όχι χωρίς ντροπαλότητα αλλά και με γνώση εκ των ένδον από έναν αυστηρό κριτή που έχει στο ενεργητικό του "σφαγές του Ηρώδη". Απλώς βάζω μπαμπάς αντί για όνομα. <br /><br />Αλλά γράψε μας αν θέλεις, τι κατάλαβες οτι ήθελε να πει. Είναι πάντα ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις. <br /><br />*** <br />Δ. <br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-40820723626289220842019-03-28T07:52:08.595+02:002019-03-28T07:52:08.595+02:00κι αφού λοιπόν ο απλός πιστός ούτε σκέφτεται και ο...κι αφού λοιπόν ο απλός πιστός ούτε σκέφτεται και ούτε ενδιαφέρεται για το τι έχει μέσα το κουτί, γιατί κάποιοι επιμένουν να θέλουν να του δείξουν; κοίταξε αγάπη, για μενα ο άνθρωπος είναι τελειωμένη υπόθεση, πάντα ήταν δλδ, επιμένει να κάνει τα ίδια και τα ίδια λάθη... οι φωτεινοί νοες που αναφέρεις κατα τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι επικεντρωμένοι στο πώς θα φύγουν από το πεδίο που είμαστε [και όχι στο πώς θα συνεχίζουν να παραμένουν εδώ επειδή υπάρχει κάποια αποστολή να φερουν εις πέρας], γιατί αυτό θα έπρεπε να είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός ατομικά και να μη δεσμεύεται από δήθεν συλλογικές αναλήψεις... αντιθέτως, έχουν ωραιοποιηθεί αυτές οι ύπουλα δεσμευτικές συλλογικότητες και οι φωτεινοί νόες πέφτουνε συνήθως στις παγίδες του ..."ιερατείου", που έχουν τη δυνατότητα να εκπροσωπούν... αυτοί οι δύο τρόποι είναι αρκετοί για να αυξάνουν και να διατηρούν σταθερό το βαρυτικό πεδίο στους κόσμους της ανακύκλωσης, ώστε όλοι να είναι χαρούμενοι-τρόπος του λέγειν-δεν ξέρω κατα πόσο γίνεται κατανοητό το σκεπτικό,συνήθως υπάρχουν αντιδράσεις όχι και τόσο καλές όταν εκφράζω τις απόψεις μου... όπως και να χει, δεν βρίσκω και τόσο ενδιαφέρουσα την ενασχόληση με τη μικρή φωτεινή μερίδα που αναφέρεις, βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον στα υπολοιπα βασίλεια της φύσης, έχουν περισσότερη ψυχη α μη τι αλλο...<br /><br />παρατηρώ επίσης ότι αρκετά συχνά μνημονεύεις τους γονείς σου... να σου πω λοιπόν και γω μια αληθινή ιστορία: πριν αρκετα χρόνια, θα ήμουνα γύρω στα 20, καθόμασταν σε ένα μαγαζί με μια φίλη ένα βραδυ και πίναμε μπύρες... στο διπλανό τραπέζι καθόταν μια παρέα μεγαλύτερης ηλικίας από μας και πώς έγινε, πιάσαμε τη συζήτηση... ο ένας της παρέας αποδείχθηκε καθηγητης φιλοσοφίας στο αριστοτέλειο... σε κάποια φάση, μια τύπισσα που καθόταν μαζί τους, γυρνάει και μου λέει το εξής:"όλο το θέμα στη ζωή είναι το πώς θα ξεπεράσουμε τους γονείς μας!" ... σ' εκείνη τη φάση δεν το κατάλαβα, αλλά είναι μια ατάκα που για κάποιο λόγο μου είχε κάνει εντύπωση και την θυμάμαι μέχρι και σήμερα... βεβαίως σήμερα, γνωρίζω πολύ καλά τι εννοούσε και τι ήθελε να πει :)Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-751939976639426350.post-80620971387624223152019-03-27T20:35:39.248+02:002019-03-27T20:35:39.248+02:00Υ.Γ. Και μία αληθινή ιστορία, κοκκινοσκουφίτσα.
...Υ.Γ. Και μία αληθινή ιστορία, κοκκινοσκουφίτσα. <br /><br />Στον παραμυθένιο μας κήπο, που με κόπο πολύ φιλοτεχνούσε η μητέρα μου, είχαμε και ένα θερινό γραφείο όπου έγραφε ο μπαμπάς μου. Εγώ μικρή, πάρα πολύ μικρή. Βαριόμουνα έως θανάτου. Τι κάνουμε εδώ πέρα, λέω αγανακτισμένη στον μπαμπά μου κλωτσώντας το γραφείο. Μου λέει: Τι να κάνουμε, παιδί μου, αυτή είναι η κατάσταση. <br /><br />*** <br />Δ. <br />Anonymousnoreply@blogger.com