Παρασκευή 13 Απριλίου 2018

ΤΟ ΚΑΔΡΟ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΜΑΣ


Σημείωση: Το άρθρο αυτό, αποτελεί συνέχεια των διαλόγων από τον χώρο των σχολίων στην ανάρτηση Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Αποτέλεσμα εικόνας για ο κακος μας εαυτος

Η αγαπητή μας Ελένη, έδωσε ήδη μια πρώτη εικόνα του εχθρού, αλλά και του τρόπου αντιμετώπισής του.
Πολύ σωστά, εντόπισε το πρόβλημα στο ηθικό μέρος της κοινωνίας μας.
Συμφωνώ, διότι πάντοτε τα ουσιαστικά προβλήματα κάθε ανθρώπινης κοινωνίας, άπτονται του ηθικού προσανατολισμού της.
Από την στιγμή που μια κοινωνία εξασφαλίσει τα στοιχειώδη για την επιβίωσή της, προκύπτει το ζήτημα της διαχείρισης του χώρου της ατομικής ελευθερίας, εκάστου ενός μέλους της.
Η οριοθέτηση αυτού του χώρου, απαιτεί την θέσπιση κανόνων συλλογικής αποδοχής, δηλαδή των γραπτών και των άγραφων νόμων μιας κοινωνίας.
Όσο πιο υπανάπτυκτη είναι μια κοινωνία, τόσο πιο σφικτά είναι τα όρια και ο ατομικός χώρος ελευθερίας, είναι μικρός και στενός. Όσο πιο αναπτυγμένη είναι μια κοινωνία, τόσο περισσότερο μεγαλώνει αυτός ο χώρος, αφού οι σκληροί περιορισμοί αντικαθίστανται από την συνειδητή κατανόηση της ανάγκης του άλλου και την αμοιβαία υποχώρηση (αλληλοπαραχώρηση χώρου). Η αγάπη φέρνει την κατανόηση και την ανοχή.
Όλοι ξέρουμε ότι εκτός από τους γραπτούς κανόνες, υπάρχουν και οι άγραφοι που συνήθως είναι αυτοί που προσδιορίζουν το επίπεδο εξέλιξης μιας κοινωνίας. Μιλάμε για τους ηθικούς κανόνες.
Έχουμε ακούσει την φράση: "ότι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό".
Ασφαλώς, αυτό καταδεικνύει την ανωτερότητα του ηθικού νόμου, απέναντι στον γραπτό. Ο γραπτός νόμος, αποτελεί το κατώτερο ανάχωμα που προστατεύει τις ατομικές μας ελευθερίες (αλλά κατ΄επέκταση και το συλλογικό συμφέρον). Η καταφυγή στο γράμμα του νόμου, αποτελεί την έσχατη λύση, όταν οι άλλες αποτύχουν να αποδώσουν.
Οι "άλλες" λύσεις βέβαια, είναι αυτές που λειτουργούν καθημερινά και ρυθμίζουν τις σχέσεις των ανθρώπων, χιλιάδες φορές, κάθε μέρα και κάθε στιγμή!
Είναι η ηθική, που σημαίνει η εθιμική συμπεριφορά, αυτή η συμπεριφορά δηλαδή που είμαστε εθισμένοι να λειτουργούμε μεταξύ μας.

Η ηθική όμως, δομείται επάνω σε ένα σύστημα αξιών που έχει κάθε κοινωνία. Αν μια κοινωνία πιστεύει για παράδειγμα ότι η ανθρώπινη ζωή έχει αξία, όση και ένα ζώο, τότε θα αποκτήσει μια ηθική που δεν θα ενοχοποιεί όποιον σκοτώνει έναν άνθρωπο, γιατί έφαγε ένα μήλο από την μηλιά του.
Αν όμως η ανθρώπινη ζωή τοποθετείται στην κορυφή της αξιακής πυραμίδας μιας κοινωνίας, τότε αυτός που θα σκοτώσει έναν άνθρωπο για ένα μήλο, θα είναι ένοχος και για τον γραπτό, μα και από τον άγραφο νόμο. Εδώ να θυμίσω, πως ο γραπτός νόμος ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ και ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ τον ηθικό άγραφο νόμο μιας κοινωνίας και όχι το αντίθετο.

Οι αξίες λοιπόν, είναι αυτές που χτίζουν την ηθική. Είναι οι αρχετυπικές ή στερεότυπες ιδέες που οφείλονται στην εμπειρία ενός λαού. Έχουν να κάνουν λοιπόν με τις αρχετυπικές συλλογικές μνήμες μιας κοινωνίας που αποκτήθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, άρα ενσωματώνουν και την σοφία της.

Στην Ελλάδα που υπάρχει μια τεράστια τέτοια σοφία, οι αξίες και η ηθική, έδωσαν το έναυσμα για την εξέλιξη της φιλοσοφίας και της νομικής επιστήμης. Η πολιτική ήταν πλέον αντικείμενο εφαρμογής  αυτής της σοφίας και η αξία του πολιτικού όντος, έλαβε δεσπόζουσα θέση στην ιεράρχηση των αξιών της κοινωνίας.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;


Θέλω να δείξω το πόσο σημαντικό και κρίσιμο είναι  το σύστημα των αξιών και η ηθική μιας κοινωνίας και πως από αυτά προσδιορίζεται η πορεία προς την ακμή ή την παρακμή της .

Όταν βλέπουμε μια παρηκμασμένη κοινωνία, θα πρέπει να αναζητούμε τα αίτια στην αποτυχημένη της ηθική και όχι σε άλλους τομείς, οι οποίοι είναι απότοκοί της.

Η αποτυχημένη οικονομία της Ελλάδας, είναι αποκύημα της παρηκμασμένης ηθικής και των αξιών της και όχι η επιτήδεια συμπεριφορά κάποιων πολιτικών της, σε δεδομένο χρόνο.

Αν λοιπόν είπαμε πως οι αξίες και η ηθική είναι οι αρχετυπικές ή στερεότυπες ιδέες που οφείλονται στην εμπειρία ενός λαού, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε την ευθύνη της σημερινής παρακμής, στο παρελθόν μας.
Τι είναι αυτό που άλλαξε και από την ακμαία κοινωνία της αρχαιότητας, φτάσαμε σήμερα στην παρακμιακή Ελλάδα, ουραγό των πάλαι ποτέ απολίτιστων Ευρωπαίων;
Ποιες εμπειρίες αποκτήσαμε ως λαός, ικανές να μας αλλάξουν την ιεράρχηση των αξιών και την μετάπτωση της ηθικής μας σε κατώτερα επίπεδα;

Νομίζω ότι κομβικό σημείο ήταν το τέλος της Ελληνιστικής περιόδου και η κατάληψη του ελληνικού χώρου από τους Ρωμαίους. Έκτοτε μια Νέα Τάξη Πραγμάτων επιβλήθηκε με τον ρωμαϊκό «πολιτισμό» και ο οικουμενισμός νόθεψε και αλλοίωσε τον αξιακό χάρτη των Ελλήνων. Η βυζαντινή περίοδος ειδικά, απομάκρυνε τον λαό από την ελεύθερη γνώση και επέβαλε έναν δογματικό σκοταδισμό, που για χίλια και πλέον έτη, έσβησε κάθε φως που θα μπορούσε να είχε μείνει στον νου και την καρδιά του λαϊκού ανθρώπου. Ο φόβος, η υποταγή, ο δεσποτισμός της εξουσίας, το άδικο και η καταπίεση, ήταν το μόνο καθεστώς που συνδυαζόμενο με την σχεδόν εξαφάνιση των επιστημών, επέφερε το πνευματικό σκοτάδι και ανέδειξε τις κατώτερες πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αφού μόνη επιδίωξη ήταν η επιβίωση και η αποφυγή-εξαπάτηση του συστήματος.

Ο Έλληνας αναγκάσθηκε να προσαρμοσθεί σε έναν πρωτογονισμό  και να αφομοιώσει ένα συμπεριφορικό μοντέλο άλλων πολιτισμών, που ήταν ξένοι προς τον δικό του.

Ήταν ένα μεγάλο χτύπημα στο ελληνικό πνεύμα, το οποίο όμως είναι η αλήθεια ότι διασώθηκε, αλλά σε άλλες μορφές και σε άλλους χώρους.
Η τουρκοκρατία, αποτέλεσε το τελειωτικό χτύπημα για τον ελληνισμό, όπου για 400 περίπου χρόνια, ο Έλληνας δεν μπορούσε να ορθώσει το ανάστημά του, ούτε κατ΄όνομα!
Τα συναισθήματα της επιβίωσης κυριάρχησαν και συνδυάστηκαν με την ελληνική ευφυΐα.
Τεχνάσματα εξαπάτησης και δόλιες μεθοδεύσεις εναντίον του κατακτητή, έγιναν η αποκλειστική συμπεριφορά που ενθαρρύνθηκε, ώστε να γίνει αξία και ήθος.  Η ιδέα της ελευθερίας δεν λησμονήθηκε ποτέ και αποτέλεσε την αιτία του ετεροπροσδιορισμού από το μουσουλμανικό-τουρκικό στοιχείο, ώστε αργότερα να φέρει την επανάσταση.

Ο Έλληνας έγινε κλέφτης και ανεξάρτητος αντάρτης στο βουνό.  Έκλεβε και λήστευε με βίαιο και σκληρό τρόπο, πολλές φορές σε βάρος των υπολοίπων Ελλήνων, αλλά κυρίως σε βάρος του κράτους, που ήταν οθωμανικό (άρα ξένο και εχθρικό  για αυτόν).
Οι Έλληνες των χωριών, έβλεπαν με δέος την ελευθεριότητα των ληστών και ενδόμυχα τους  θαύμαζαν. Προσπάθησε να μιμηθεί την τακτική της αρπαγής και της κλοπής, σε βάρος του εχθρικού κρατικού μηχανισμού. Σε ένα δεσποτικό και βίαιο περιβάλλον εξουσίας, ο  καθένας ήθελε να επιβιώσει και να διασφαλίσει τον εαυτό του και την οικογένειά του.

Η προδοσία των ομοεθνών ήταν μια επιλογή που δελέαζε, γιατί  ενθαρρύνθηκε από την οθωμανική εξουσία με γενναία ανταλλάγματα. Αρκετοί συντάχθηκαν με την εξουσία και προσπόρισαν προσωπικά ωφελήματα στον εαυτό τους, σε βάρος των άλλων Ελλήνων, προδίδοντας  την ιδέα της ελευθερίας και της ελπίδας .

Βλέπουμε λοιπόν, ότι οι Έλληνες βίωσαν σκληρές καταστάσεις, όπου δεν τους επέτρεψαν την αναζήτηση της ευδαιμονίας, αλλά απλά την παντί τρόπω επιβίωση. Αυτό κράτησε περίπου δυο χιλιετίες, αρκετό χρόνο δηλαδή ώστε να υπνωθεί κάθε στοιχείο πνευματικής ελευθερίας.
Έμαθε να δογματίζεται, να φοβάται, να εσωστρέφεται, να προδίδει, να ξεπουλά για να ζήσει, να μην εμπιστεύεται, να είναι καχύποπτος, πονηρός, κατεργάρης  και πανούργος, όπως η λαϊκή και εμβληματική φιγούρα του Καραγκιόζη!
 Από την «απελευθέρωση» δεν έχουν περάσει ούτε 200 χρόνια και ασφαλώς, αυτή δεν υπήρξε ποτέ μια πραγματική πύλη προς την ελευθερία και την επάνοδο του ελληνικού πνεύματος. Η Ελλάδα ως κρατικό μόρφωμα, συνέχισε να είναι υποτελής  σε ξένους παράγοντες ισχύος. Μπορεί ο Οθωμανός να αντικαταστήθηκε από τον Ευρωπαίο, τον Αμερικάνο και τον εβραίο τραπεζίτη, αλλά ο ξένος και σκληρός δεσποτισμός παρέμεινε  ως δρεπανηφόρο άρμα που κρατά κυκλωμένο και δέσμιο τον Έλληνα.
Η  γερμανική κατοχή το 1941 και η σημερινή επέλαση του Δ’ οικονομικού Ράιχ, ήρθε να το ξαναθυμίσει.

Ο Έλληνας ποτέ δεν ελευθερώθηκε από τον ξένο ζυγό, εδώ και 2.000 χρόνια! Η συμπεριφορά του λοιπόν, επίσης δεν έχει αλλάξει εδώ και 2.000 χρόνια υποταγής και αποστέρησης της ελευθερίας του.
Λειτουργεί ακόμη με «safe mode», που σημαίνει ότι κυριαρχούν τα συναισθήματα επιβίωσης και εξασφάλισης του ατομικού συμφέροντος, σε βάρος όλων των άλλων. Λειτουργεί ακόμη με την λογική «ο σώζων εαυτόν τοι σωθήτω».

Αν ο Έλληνας της αρχαιότητας χρειάσθηκε πολλές  χιλιετίες εξέλιξης μέσα στον δικό του πνεύμα για να φθάσει στην ακμή του τότε πολιτισμού του, τώρα που επί δυο χιλιετίες παραμένει στο πνευματικό σκοτάδι, σε πόσο χρόνο και πότε επιτέλους θα μπορέσει να απελευθερωθεί από αυτό και να αρχίσει και πάλι να φωτίζει;

Είδαμε λοιπόν ότι η σχέση κράτους και πολίτη,  χαρακτηρίζεται από έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης και συνεπώς είναι κακόπιστη, καχύποπτη και αμυντική.  Ο Έλληνας πολίτης δεν αναγνωρίζει καλές προθέσεις στην πολιτεία και θεωρεί ότι αυτή απειλεί την ελευθερία και την διαβίωσή του.  Η πολιτεία  δεν εμπιστεύεται τον πολίτη και τον θεωρεί απατεώνα, φοροφυγά και δόλιο, οπότε του επιτίθεται προκαταβολικά, θεωρώντας ότι έτσι θα προλάβει την βλάβη που θα μπορούσε να της προκαλέσει.  Δημιουργείται ένας αέναος κύκλος καχυποψίας και εχθρότητας, που αν και καμία πλευρά δεν την επιθυμεί, είναι εγκλωβισμένες σε αυτόν τον κυκεώνα της επαναληψιμότητας.

Έτσι το κράτος γίνεται άδικο, φορομπηχτικό,  δημαγωγικό και δόλιο, ενώ οι πολίτες γίνονται ατομιστές, καιροσκόποι, πρόχειροι, αδιάφοροι και επιθετικοί. Το ένα μέρος τροφοδοτεί το άλλο και αν και συνδέονται άμεσα, καμία δύναμη δεν τάσσεται στο να σταματήσει τον αέναο κύκλο, του εσωτερικού αυτού πολέμου.

Όποιος πολίτης θελήσει να ασχοληθεί με την πολιτική, διέπεται από την παθογένεια του πολίτη. Δηλαδή είναι καιροσκόπος, ατομιστής, πρόχειρος, αδιάφορος και επιθετικός.
Ωστόσο γνωρίζει ότι ως πολιτικός θα πρέπει να γίνει δημαγωγός, δόλιος και συμφεροντολόγος, δηλαδή άδικος. Όλα αυτά συνδέονται ως μια ενιαία ηθική ενότητα, που υπηρετεί τις συγκεκριμένες αξίες, δηλαδή το ατομικό όφελος που θα εξασφαλίσει την καλή διαβίωση και την σιγουριά για το μέλλον (βόλεμα).
Αφού αναδειχτεί σε δεινός δημαγωγός και καταφέρει να εξαπατήσει τους καχύποπτους αλλά αφελείς πολίτες (με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για χρήμα ή με εκπληρωμένα ρουσφέτια που θα «βολέψουν» τους ανασφαλείς ψηφοφόρους), τελικά θα υπονομεύσει κάθε έννοια του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας και του εθνικού συμφέροντος.

Οι ξένοι διαχειριστές της παγκόσμιας οικονομίας, που ελέγχουν κάθε κράτος, τρίβουν τα χέρια τους όταν βρίσκουν τέτοιους πολιτικούς που ασκούν την εξουσία στην χώρα τους.
Με οικονομικά ανταλλάγματα ή και άλλα δέλεαρ, τους βοηθούν να εδραιωθούν στο πολιτικό κατεστημένο της  χώρας τους και να εναλλάσσονται στη εξουσία, υπηρετώντας τα συμφέροντα των διεθνών κεφαλαίων και των γεωπολιτικών σχεδιασμών τους, αδιάφοροι αν βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα ή υπονομεύουν το κράτος.

Οι πολίτες αντιλαμβάνονται μεν την παθογένεια αυτού του μηχανισμού, αλλά είναι απρόθυμοι να τον σταματήσουν, είτε γιατί  μια μερίδα αυτών βολεύεται από την άτυπη συμπαιγνία πολίτη-πολιτικού, είτε διότι μια άλλη μερίδα ανέχεται την κατάσταση επειδή προσδοκά να έρθει και η δική της σειρά να απολαύσει το ανάλογο βόλεμα όταν έρθει ο δικός τους πολιτικός συνεργός. Μια ειλικρινή «ομερτά» μεταξύ κατεργαρέων δηλαδή, ενώ μια τρίτη μερίδα θεωρεί αδύνατη την σύγκρουση με αυτόν τον μηχανισμό και ατελέσφορη κάθε εναντίωση. Αποδέχεται την κατάσταση παθητικά και απλά προσπαθεί να συμφιλιωθεί με το τέρας, ώστε να τον πονά λιγότερο…

Αν κρατήσουμε την απόσταση ενός παρατηρητή, θα δούμε ότι τελικά αυτή η κοινωνία έχει απολέσει  εκείνες τις αξίες, που θα της επέτρεπαν μια διέξοδο μέσω της υπέρβασης.
Αν ρωτήσεις τυχαία έναν  πολίτη, θα σου απαντήσει ότι η κατάσταση δεν διορθώνεται γιατί το κράτος είναι άδικο και ληστρικό.
Αν ρωτήσεις έναν πολιτικό θα σου πει ότι οι πολίτες δεν πειθαρχούν στους κανόνες, δεν εμπιστεύονται το κράτος και πως βρίσκουν πάντοτε τον τρόπο να εξαπατούν το κράτος προς δικό τους όφελος.
Ας βάλουμε όλες αυτές τις κατηγορίες σε ένα χωνί.  Θα δούμε ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής σε όλες: Το ατομικό όφελος. Ας τα δούμε ένα ένα, τι πραγματικά εννοεί ο καθένας τους:

Άδικο κράτος = δεν δικαιώνει εμένα
Ληστρικό κράτος = μου παίρνει τα δικά μου χρήματα
Δεν πειθαρχούν στους κανόνες = δεν πειθαρχούν στους κανόνες που φτιάχνω  για δικό μου όφελος
Δεν εμπιστεύονται το κράτος = δεν εμπιστεύονται εμένα και τις αποφάσεις μου
Εξαπατούν το κράτος για δικό τους όφελος = θέλουν το δικό τους και όχι το δικό μου όφελος

Αξιακή προτεραιότητα το ΕΓΩ.  Όταν αυτό προεξάρχει ως αξία, σημαίνει ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση κινδύνου, που μας προκαλεί ανασφάλεια και επιδιώκουμε την επιβίωσή μας. Είμαστε σε «safe mode» και όλα τα άλλα πάνε περίπατο.

Η επιβίωσή μας όμως, δεν βρίσκεται πλέον σε πραγματικό κίνδυνο. Αυτό που πραγματευόμαστε δεν είναι η επιβίωσή μας, αλλά η άνετη διαβίωσή μας, ανάλογη με τα καταναλωτικά πρότυπα της Δύσης. Αυτό που διακυβεύεται είναι η εξασφάλιση των τεχνητών μας αναγκών.
Αν δεν είχαμε απολέσει το αρχαίο αξιακό σύστημα, θα γνωρίζαμε ότι η απληστία και η υπερβολή είναι  παθογένειες που πρέπει να αποφεύγουμε. Θα ξέραμε ότι το καλύτερο είναι να ζει κανείς μετρημένα (μέτρον άριστον).
Θα ξέραμε επίσης ότι πρέπει να πειθαρχούμε στους δίκαιους νόμους και θα μοχθούσαμε ώστε να υπάρχουν τέτοιοι και όχι άδικοι, που βολεύουν  μόνο τον εαυτό μας.
Θα ξέραμε και ότι η εξουσία είναι υπηρεσία στην κοινωνία και όχι προνόμιο για δικό μας όφελος. Υπό αυτόν τον όρο, ποίος θα ήθελε να ασκήσει την εξουσία;

Είμαστε λοιπόν εγκλωβισμένοι σε μια ατέρμονη κατάσταση, που ανακυκλώνουμε με αυξανόμενο το πάθος  του ατομικισμού μας:
Θα δούμε την κυρία να δυσανασχετεί στον τροχονόμο που της βεβαιώνει μια παράβαση του Κ.Ο.Κ., θα απαιτήσει να μην τιμωρηθεί που πάρκαρε στην διάβαση των πεζών και όταν ο τροχονόμος της  επιδώσει την κλίση, αυτή θα τον κατηγορήσει ότι ασκεί την εξουσία του με καταχρηστικό τρόπο και δεν θα διστάσει να τον απαξιώσει ως «μπάτσο». Λίγο αργότερα αυτή η κυρία θα βρεθεί πίσω από το γκισέ της ΔΟΥ που εργάζεται. Θα μιλήσει στον ενικό στους πολίτες που θα πρέπει να εξυπηρετήσει, θα τους απαξιώσει, θα προσβάλλει την αξιοπρέπειά τους και θα τους ταλαιπωρήσει με τον γνωστό ανάλγητο και κυνικό τρόπο της γραφειοκρατικής νοοτροπίας του δημοσίου. Μόλις κάποιος διαμαρτυρηθεί, θα δηλώσει αναρμόδια, θα ρίξει την ευθύνη στο «σύστημα», θα βρίσει και θα τους πει «έτσι είναι και άμα σ΄αρέσει». Αν βεβαίως ακολουθήσει κάποιο «δωράκι», τότε το ύφος θα αλλάξει και η εξυπηρέτηση θα έχει άλλη μορφή που «όλα γίνονται άμα θέλουμε».
Ο κύριος που «λάδωσε» την κυρία για να εξυπηρετηθεί (ώστε να κλέψουν από κοινού το κράτος), θα πάει στην ψησταριά του και θα αγοράσει φθηνό και ύποπτο κρέας , το οποίο θα φλομώσει στα μπαχαρικά και την αμμωνία για να μην μυρίζει και θα πουλήσει τα σουβλάκια, του κόβοντας τις μισές αποδείξεις.  Θα αγοράσει νέο αμάξι και θα χτίσει εξοχικό με πισίνα, με τα χρήματα που εξασφάλισε από την φοροδιαφυγή και την απάτη σε βάρος της δημόσιας υγείας.  Έπειτα θα επισκεφτεί τον βουλευτή που στήριξε στις εκλογές για να του ζητήσει να μεσολαβήσει, ώστε ο γιός του που είναι ένας καλομαθημένος  χαλβάς, να υπηρετήσει στο Πεντάγωνο, για να είναι κοντά στη μαμά του. Ο βουλευτής αργότερα, θα ζητήσει από τον ταβερνιάρη…  κτλ!

Λίγο πολύ, ο κάθε Έλληνας θα βρεθεί να έχει πολλά κοινά με τα πρόσωπα αυτής της ιστορίας, διότι είναι πολύ δύσκολο να πάει κόντρα σε ένα γενικευμένο ρεύμα.  Ακολουθεί απενοχοποιημένα την πεπατημένη, γιατί δεν θέλει να πάει κόντρα στο ρεύμα.
Και γιατί να πάει, θα σκεφτεί! Αφού τελικά κάπου θα βολευτούμε όλοι, όπως και οι προηγούμενοι θα σκεφτεί και πάλι. Όπως  μια νοσηρότητα στο σώμα που δεν αντιμετωπίζεται  εγκαίρως, επεκτείνεται και  τελικά απειλεί την ζωή, έτσι και η νοσηρότητα μιας κοινωνίας  που δεν αντιμετωπίζεται, οδηγεί στην παρακμή και τον θάνατό της.
Αυτοθεραπεία μιας κοινωνίας δεν υφίσταται, δίχως  συνειδητή θεραπεία. Οπότε το μέλλον προδιαγράφεται χειρότερο από το παρόν.

Έτσι, το χρήμα έχει στερέψει και δεν διατίθεται στις ποσότητες του παρελθόντος ώστε να μοιράζεται αφειδώς στους «ομερτάδες»!
Κάποιοι βλέπουν ότι τα «ψωμιά» τελειώνουν και αυτοί δεν πρόκειται να πάρουν μερίδιο.
Ανησυχούν που για τον δικό τους ποπό, δεν υπάρχει καρέκλα, θέση, αναγνώριση και χρήμα, αν και πιστεύουν ότι γεννήθηκαν και σπούδασαν για μεγάλες καρέκλες και παχυλούς μισθούς! Πρέπει και αυτοί άλλωστε να απολαύσουν ότι και οι προηγούμενοι, καλά αυτοκίνητα, εξοχικά σπίτια, ακριβές διακοπές, διασκέδαση στις μεγάλες πίστες και μοδάτα ρούχα!  Πιστεύουν ότι τους αξίζει μια διευθυντική θέση, ένα ακριβό ιατρείο, ένα μελετητικό γραφείο, μια επιχείρηση, μια θέση στο δημόσιο, αλλά όχι μια … «ποταπή» εργασία, μια τέχνη, μια γεωργική εργασία ή μια θέση στην βιομηχανική παραγωγή. Τα τελευταία είναι για τους λαθρομετανάστες!
Αρχίζουν λοιπόν να στρέφονται προς άλλες κοινωνίες που θα τους προσφέρουν αυτό το όνειρο και μεταναστεύουν στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, του Καναδά και των ΗΠΑ, για να μεταδώσουν κι εκεί το μικρόβιο της ελληνικής παθογένειας.

Ασφαλώς δεν βρίσκουν αυτό που περίμεναν, γιατί οι εκεί κοινωνίες δεν βασανίζονται από την  ελληνική παθογένεια .  Η πονηρή και ατομιστική νοοτροπία των Ελλήνων, δεν βρίσκει πρόσφορο έδαφος και ξενίζει. Παρόλα αυτά, οι Έλληνες προσπαθούν κι εκεί να στρεβλώσουν τον μηχανισμό  σε κάθε ευκαιρία που θα τους δοθεί, γιατί μέσα από αυτή την στρέβλωση προέρχονται και μέσα από αυτήν, μπορούν να διαπρέψουν καλύτερα.

Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι δεν καταφέρνουν να στρεβλώσουν τον μηχανισμό του συστήματος και επειδή είναι εκ φύσεως πολύ προσαρμοστικοί, μαθαίνουν να λειτουργούν αξιοκρατικά και αναδεικνύουν τις πραγματικές τους ικανότητες (που χαρακτηρίζονται κυρίως από ευστροφία και ευελιξία προσαρμογής). Έτσι, διαπρέποντας στον χώρο τους (όχι όλοι βέβαια), μαθαίνουν ότι ο Έλληνας ΜΠΟΡΕΙ να απαλλαχθεί από την παθογένεια που τον διακρίνει , αρκεί να ακολουθήσει διαφορετικά αξιακά πρότυπα και μια ανάλογη ηθική.

Ο εχθρός λοιπόν που έχει να αντιμετωπίσει ο Έλληνας, είναι η κληρονομική του παθογένεια και ο ατομικισμός του. Είναι οι λαθεμένες αξίες που προτάσσει, που τον οδηγούν σε μια στρεβλή και τοξική ηθική. Σχεδόν κανείς δεν εξαιρείται από όσους διαβιούν στην ελληνική πραγματικότητα. Λίγο πολύ, όλοι είμαστε φορείς αυτού του «ιού»!

Αν αποφασίσουμε να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτή την λαθεμένη ηθική, πράγμα που απαιτεί θέληση και δύναμη για αγώνα προς τον εαυτό μας και τους άλλους, τότε θα νικήσουμε και θα ξεφύγουμε από την ατέρμονη αυτοπαγίδευσή μας. Αν εθελοτυφλούμε και επιρρίπτουμε τις ευθύνες σε όλους τους άλλους, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα να κάνουμε την υπέρβαση.

Και επειδή δεν γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά, ξεκινάμε από τον εαυτό μας.
Πάμε κόντρα στο σύνηθες και γινόμαστε οι αντιπαθητικοί, οι περίεργοι, οι γραφικοί, οι ρομαντικοί και ναι, ο ένας κούκος που δεν φέρνει την άνοιξη. Το κάνουμε και σε κάθε ευκαιρία εξηγούμε το γιατί.
Το κάνουμε τόσο όσο αντέχουμε. Έστω κι αυτό, είναι μια καλή αρχή.

ΛΥΚΙΟΣ.

17 σχόλια:

  1. Πολυ ωραιο το αφηγημα, τακτοποιημενο και κατανοητο οσον αφορα το πως φτασαμε ως εδω, στον "ραγιαδισμο". Η εκκλησια σαν να την γλυτωσε αλλα υπαρχει αναφορα σε "Βυζαντινη περιοδο" οποτε το θεωρω πληρεστατο. Πρωτα ενα σχολιο για να φευγει απο τη μεση.
    " Έχουμε ακούσει την φράση: "ότι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό".
    Ασφαλώς, αυτό καταδεικνύει την ανωτερότητα του ηθικού νόμου, απέναντι στον γραπτό"

    -> Αυτο καταδεικνυει την ασχημια των υπαρχοντων νομων, που δεν ειναι προιοντα ουτε σοφιας, μα και ουτε συλλογικης προσπαθειας και αποδοχης.Αρα ειναι αχρηστοι και σαπιοι. Η ουσια και εντελεχεια (λογος υπαρξης) ενος νομου ειναι να εφαρμοζεται καθολικα. Κατι τετοιο φυσικα δεν συμβαινει (καλως κατα την αποψη μου οταν προκειται περι αδικων νομων), οποτε οι "νομοι" δεν ειναι καν νομοι, αλλα καταληγουν σε τραγελαφο. Αυτο ειναι κακο για την κοινωνια, αλλα συνεπεια της φαυλοτητας των κυβερνωντων-νομοθετων. Για μενα εκει βρισκεται το αποστημα και εκει απαιτειται η επεμβαση. Θεωρω πως το επιπεδο των πολιτων ειναι ανωτερο απο αυτο των νομοθετων της, πραγμα απο μονο του αντιφατικο, καθως αυτοι που νομοθετουν πρεπει να ειναι παντα οι σοφοτεροι της κοινωνιας και αν αυτο πασχει στην ευρεση τους, τοτε να υπαρχει συλλογικοτητα στην δημιουργια ή αποδοχη των νομων.

    Συνεχιζοντας, οντως ο Ελληνας παραμενει συνεχως σε "survival mode" ητοι λειτουργια επιβιωσης. Αυτο συντηρειται τεχνηεντως εδω και αιωνες. Πραγματι ενας ανθρωπος δεν μπορει να ασχοληθει με τα ανωτερα, εαν πρωτα δεν εξασφαλισει την υλικη επιβιωση του. Απειροελαχιστοι μπορουν να διαφυγουν απο αυτον τον κανονα. Επομενως, στοχος μας οφειλει να ειναι να προσφερουμε στους Ελληνες μια σχετικα ευκολη στοιχειωδη επιβιωση και αυτο ειναι σχετικα ευκολο να συμβει ΜΟΝΟ ομως μεσω ή με τη βοηθεια του κρατικου φορεα.


    "Αν ο Έλληνας της αρχαιότητας χρειάσθηκε πολλές χιλιετίες εξέλιξης μέσα στον δικό του πνεύμα για να φθάσει στην ακμή του τότε πολιτισμού του, τώρα που επί δυο χιλιετίες παραμένει στο πνευματικό σκοτάδι, σε πόσο χρόνο και πότε επιτέλους θα μπορέσει να απελευθερωθεί από αυτό και να αρχίσει και πάλι να φωτίζει;"

    -> Εκτιμω πως 2 με 5 χρονια ειναι υπεραρκετα. Ο λογος ειναι πως ο Ελληνας της αρχαιοτητας τοτε παλευε απελπιστικα μονος του. Δεν υπηρχαν δομες στις οποιες θα μπορουσε να στηριχτει το ελληνικο μοντελο. Σημερα υπαρχει ενα ετοιμο παγκοσμιοποιημενο μοντελο πανω στο οποιο μπορει να στηριχθει απολυτως ο ελληνικος πολιτισμος. Οι συνθηκες ειναι ιδανικες. Ο κοσμος κραυγαζει εδω και χρονια για μια αλλαγη μοντελου (paradigm shift), που ενα επικαιροποιημενο ελληνικο μοντελο μπορει να προσφερει. Η παγκοσμιοποιηση για τους δικους της σκοπους ετοιμασε μια κατασταση, που αν οι Ελληνες σταθουν εξυπνοι μπορουν να εκμεταλλευτουν σαν να την ειχαν φτιαξει οι ιδιοι πετρα-πετρα. Για να γινει κατι δικο σου ή να ερθει στον ελεγχο σου δεν χρειαζεται να το χτισεις ο ιδιος. Δεν χρειαζεται να χτισεις ενα πλοιο για να ερθει υπο τον ελεγχο σου. Το πλοιο το ελεγχει ο καπετανιος, αρα ειτε ελεγχεις τον καπετανιο ειτε ακομα καλυτερα φτιαχνεις ενα δημοκρατικο συστημα-μεσο που θα φροντιζει ο εκαστοτε εκλεγμενος καπετανιος να εκτελει τις βουλες των επιβαινοντων που αποτελουν την πιο ισχυρη δυναμη.
    ΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Όποιος πολίτης θελήσει να ασχοληθεί με την πολιτική, διέπεται από την παθογένεια του πολίτη. Δηλαδή είναι καιροσκόπος, ατομιστής, πρόχειρος, αδιάφορος και επιθετικός."
    "Οι πολίτες αντιλαμβάνονται μεν την παθογένεια αυτού του μηχανισμού, αλλά είναι απρόθυμοι να τον σταματήσουν,"
    " Αν ρωτήσεις τυχαία έναν πολίτη, θα σου απαντήσει ότι η κατάσταση δεν διορθώνεται γιατί το κράτος είναι άδικο και ληστρικό.
    Αν ρωτήσεις έναν πολιτικό θα σου πει ότι οι πολίτες δεν πειθαρχούν στους κανόνες, δεν εμπιστεύονται το κράτος και πως βρίσκουν πάντοτε τον τρόπο να εξαπατούν το κράτος προς δικό τους όφελος."
    Θα ξέραμε επίσης ότι πρέπει να πειθαρχούμε στους δίκαιους νόμους και θα μοχθούσαμε ώστε να υπάρχουν τέτοιοι και όχι άδικοι, που βολεύουν μόνο τον εαυτό μας.
    Θα ξέραμε και ότι η εξουσία είναι υπηρεσία στην κοινωνία και όχι προνόμιο για δικό μας όφελος. Υπό αυτόν τον όρο, ποίος θα ήθελε να ασκήσει την εξουσία;
    Είμαστε λοιπόν εγκλωβισμένοι σε μια ατέρμονη κατάσταση,

    -> Φαυλοι υπαρχουν παντού και πάντα. Αυτο δεν προκειται ποτέ να εξαλειφθει. Ομως αυτο ειναι γενικευση που δεν ισχυει. Οι πολιτες που θελουν να ασχοληθουν με την πολιτικη δεν ειναι καιροσκοποι και ατομιστες. Οι πολιτες δεν ειναι απροθυμοι να σταματησουν την παθογενεια του μηχανισμου. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να κανουν κατι για να αλλαξουν τα κακως κειμενα. Συζητουσα με ενα φιλο που ηταν αντιδημαρχος επι σειρα ετων σχετικα με το γιατι δεν ξανακατεβηκε στο δημο οταν ηταν απο τα πρωτα στελεχη σε ψηφους και μαλιστα πολυ νεος. Μου απαντησε καπως: "Δεν μπορουσα ουτε να κανω κατι, ουτε να αλλαξω κατι. Μονο ο δημαρχος κανει "κουμαντο" και οι υπολοιποι απλα συμμετεχουμε αναλαμβανοντας μικρα και απομονωμενα project πχ διαχειριση στο θεατρακι του δημου, στο θερινο σινεμα, στο αναψυκτηριο κτλ" Βλεπουμε πως δεν εχει νοημα δηλ καθως το συστημα εχει στεγανα, ο δημαρχος που μπορει να επιφερει αλλαγες σχεδον πάντα κατεβαινει απο το "κομμα" του ωστε ολα να ειναι σχετικα ελεγχομενα. Οι απλοι πολιτες τωρα πώς να σταματησουν την παθογενεια του μηχανισμου; Με το να ειναι αυτοι που θα καθονται και θα την "τρωνε"; Δεν εχουν τον τροπο. Εχω δει πολλα παραδειγματα απο φιλους οπως το "συμβουλιο νεων" που ετρεχε καποια εποχη. Τριχες κατσαρες, αποτελεσμα μηδεν,ολα ειναι ανευ ουσιας.

    Ειναι σωστο το "Αν ρωτήσεις τυχαία έναν πολίτη, θα σου απαντήσει ότι η κατάσταση δεν διορθώνεται γιατί το κράτος είναι άδικο και ληστρικό." Το κρατος δρα ως μαφια (αδικα και ληστρικα), φροντιζοντας μονο για τους "δικους του" σε βαρος ολων των αλλων και οι πολιτες ειναι οντως ανημποροι να διορθωσουν ενα τετοιο τερας.

    Το οτι "οι πολιτες δεν εμπιστευονται το κρατος" ειναι σωστο και προσωπικα χαιρομαι γι αυτο, διοτι σημαινει πως ακομα υπαρχει ελπιδα οσο οι πολιτες δεν εχουν αποβλακωθει τελειως. Η εμπιστοσυνη δεν απαιτειται ουτε επιβαλλεται, κερδιζεται απο την συμπεριφορα. Το οτι "Οι πολιτες δεν πειθαρχουν στους κανονες" σημαινει πως οι πολιτες διατηρουν την προσωπικη τους κριση. Αλιμονο αν πειθαρχουσαμε σε κανονες που ενας καθεστως θεσπιζει υπερ του εαυτου του. Το οτι "οι πολιτες βρισκουν τροπο πάντα να εξαπατουν το κρατος προς δικο τους οφελος" (προφανως) αποτελει ομολογια ανικανοτητας απο την μερια του φορεα του κρατους και αρα αδικου νομου απο την στιγμη που αδικουνται οσοι δεν το κανουν. Το θεμα δεν ειναι να φτιαχνεις νομους. Αλλα να φτιαχνεις νομους που να εφαρμοζονται καθολικα και αρα δικαια. Γι αυτο ο νομοθετης ειναι ο ικανοτερος και ο ευφυεστερος, για να μπορει να σκεφτεται νομους ανωτερους και οχι για να λεει "ειμαι υπουργος" για να βγαλει γκομενες.
    ΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παραδειγμα, ειναι γνωστο πως οι αγελαδες οταν κλανουν συντελουν σημαντικα στο φαινομενο του θερμοκηπιου.Ο Ελληνας νομοθετης θα ελεγε: "Βγαζω νομο με τον οποιο εφεξης(απο δω και περα) ολες οι αγελαδες θα αεριζονται κατα 20% λιγοτερο". Οταν μετα απο ενα χρονο δεν παρατηρησουμε μειωση αντιστοιχη στο φαινομενο του θερμοκηπιου απο τη .."φορολογια" στο περδεσθαι, ειναι λογικο να τα ριχνουμε στις ανυπακουες και ασυμμορφωτες αγελαδες που κοιτουν το δικο τους (πεπτικο) συμφερον και εξαπατουν το κρατος; Αρα βλεπουμε πως αυτο που πασχει ειναι η ποιοτητα των νομων και οχι τοσο η απειθαρχια των πολιτων. Σιγα μην κατσει η αγελαδα να κρατησει τα αερια στο εντερο της και να σκασει ωστε να πετυχει το στοχο του ο βλακας νομοθετης. Αυτο ειναι επικινδυνο να το ζηταμε απο τον κοσμο, το να συμμορφωνεται με κανονες, που ουτε σοφοι ειναι, μα ουτε και συμμετειχαν στην αποφαση να παρθουν. Δεν ειναι ζωα, ειναι πολιτες, η συμμετοχη ειναι εκ των ων ουκ ανευ, χωρις αυτη δεν ειναι πολιτες.

    Πώς μπορει ο πολιτης να μοχθησει για δικαιους νομους; Απλα δεν μπορει, αρα δεν μπορουμε να το επικαλουμαστε ως επιχειρημα πως απλα δεν ενδιαφερονται. Αυτο θα το καναμε αν υπηρχε το μεσο, πχ εβγαινε σε ψηφοφορια ή ανοικτη συζητηση στο διαδικτυο και δεν υπηρχε συμμετοχη. Αυτο πριν λιγα χρονια που συνεβη, συνοδευτηκε απο τεραστια συμμετοχη, αλλο αν μετα η κυβερνηση τους "εγραψε" κανονικα, αρα ο κοσμος πασχιζει για δικαιους νομους αλλα ειναι αποκλεισμενος.

    Δειξαμε λοιπον πως η ευθυνη δεν ειναι αναλογικη και στα δυο μερη, παρα μονο στο ενα, καθως η συμπεριφορα των πολιτων ειναι συνεπεια της αδικιας του κρατους και αντιδραση. Δεν αποτελει την πηγη της ασθενειας. Η γενικοτερη νοοτροπια στους Ελληνες τωρα ειναι αλλο θεμα.

    "Ο εχθρός λοιπόν που έχει να αντιμετωπίσει ο Έλληνας, είναι η κληρονομική του παθογένεια και ο ατομικισμός του."
    ->Αυτο μπορει να ισχυει, ομως εν προκειμενω η παθογενεια αυτη δεν κληρονομειται μεσω αιματος. Η επομενη γενια παρασυρεται απο την προηγουμενη μεσω μιμητισμου. Θελει να αλλαξει τα πραγματα, αλλα οταν δεν δει προκοπη, κουραζεται και τα παραταει. Η λυση σε αυτο ειναι το σπασιμο της μιμησης των προτυπων συμπεριφορας, πραγμα πολυ απλο για καθε νομο, καθως αυτο επιτυγχανεται μεσω της καθολικοτητας εφαρμογης του νομου. Οταν ο αλλος βλεπει πως ενας απατεωνας δεν επιβραβευεται με την συμπεριφορα του, τοτε δεν την αντιγραφει. Εδω η ευθυνη ειναι και της δικαιοσυνης, αλλα η ευθυνη της παλι ειναι συνεπεια και αντιδραση στο κακο νομο. Παλι δεν αποτελει την πηγη.
    ΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η κατασταση φαινεται ατερμονη αλλα δεν ειναι, διοτι αρκει να αντιμετωπισουμε την πηγη της ασθενειας που προκαλει τα αποστηματα, που με τη σειρα τους υποχρεωνουν την κοινωνια σε αντιδρασεις αμφισβητησιμες. Το να φτιαξουμε την κοινωνια ηθικα απο κατω, βοηθαει μεν, αλλα αυτο το εγχειρημα δεν εχει κανενα χρονικο οριζοντα, καθως μπορει να συμβαινει αεναως. Ειναι σαν να ποναω απο το αποστημα δοντιου και να παιρνω depon/ponstan/augmentin κοκ. Ναι οκ, θα το κανω, αλλα δεν μπορω να περιμενω ιαση απο αυτο και να τα βαζω με την αποτελεσματικοτητα των παυσιπονων. Η πηγη ειναι ο νομος. Χμ, ενδιαφερον, ευχαριστω αγαπητε Λυκιε που με οδηγησες σε αυτο, ειναι ωραια να βγαινει και φιλοσοφικα

    Αρα θελουμε εξαισιους,σοφους και εξυπνους νομους και μετα ενα συστημα-μεσο που θα βοηθησει αυτους να εφαρμοστουν. Αν ομως ειναι τοσο ομορφοι αυτοι οι νομοι, τοτε μπορει να ψηφιστουν ακομα και απο τους υπαρχοντες υπουργους και βουλευτες. Το συστημα-μεσο ομως βοηθαει στο να επιτυγχανεται η συμμετοχικοτητα με ενεργο τροπο απο τους πολιτες. Αλλα επειγει το πρωτο,η συλληψη και δημιουργια ωραιων νομων. Ιδου πεδιον δοξης λαμπρο. Τωρα που το σκεφτομαι, οι νομοι αναφερονταν και στους αναβαθμους του ερωτα απο τη Διοτιμα. Ο καλος Νομος λοιπον οδηγει καθε "εχθρο" απο οσους αναφερθηκαν στην ανυπαρξια αφου δεν του αφηνει χωρο υπαρξης. Ας δουλεψουμε λοιπον σε αυτο. Ειδικα για το Δημοσιο τομεα, του εχω ενα νομο "λουκουμι" με το "ανοιγμα" των "επαγγελματων" Εφορια,ΚΕΠ,κοκ. Οι κρατικες δομες(δημοι,κυβερνηση) θα φανε ενα ΣΑΔ στο κεφαλι καποια στιγμη σε καποια παραλλαγη, ισως και η Δικαιοσυνη με την Εκκλησια, καθως οι θεσμοι αυτοι πρεπει να συνδεθουν με το λαο με καποιο συμμετοχικο τροπο για να μην καθιστανται αντιπαλοι. Τωρα για τα επιμερους θεματα, θα τα βλεπουμε οπως παρουσιαζονται

    Ελ Στοχαστης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αξιόλογο και στοχευμένο στην ουσια το άρθρο σου Λυκιε. Αναλύεις με επιχειρηματα την παθογενεια του Έλληνα και εντοπίζεις τα σημεία εκείνα που απαιτουν την βελτίωση του.To the point....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αγαπητή μου IRENE.
      ΛΥΚΙΟΣ.

      Διαγραφή
  6. Αγαπητέ Ελ. Στοχαστή, γράφεις:
    "...Αυτο καταδεικνυει την ασχημια των υπαρχοντων νομων, που δεν ειναι προιοντα ουτε σοφιας, μα και ουτε συλλογικης προσπαθειας και αποδοχης.Αρα ειναι αχρηστοι και σαπιοι. Η ουσια και εντελεχεια (λογος υπαρξης) ενος νομου ειναι να εφαρμοζεται καθολικα..."

    Δεν είναι έτσι τα πράγματα αγαπητέ μου φίλε. Εκτός του ότι η πλειονότητα των νόμων είναι δίκαιοι και ορθοί, σαφώς αποτελούν καταστάλαγμα σωρευμένης σοφίας, που κατακτήθηκε από την αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού.
    Το ότι υπάρχουν και άδικοι νόμοι, δεν είναι ικανό για να τους τσουβαλιάσουμε όλους σε ένα σακί και να τους απορρίψουμε συλλήβδην. Οι γενικεύσεις αδικούν.
    Το λογικό και το αυτονόητο, αποτελεί κατά κανόνα και νόμο μιας πολιτισμένης κοινωνίας, αναλόγως βέβαια με τα ηθικά και αξιακά της πρότυπα. Άλλο είναι "λογικό και αυτονόητο" στην ισλαμική κοινωνία του Αφγανιστάν, άλλο στην Ινδία, άλλο στο Σουδάν και άλλο στην Σουηδία.

    Δέχομαι το γεγονός ότι ο πολίτης είναι νομικά "αναλφάβητος" (αν και δεν θα έπρεπε να είναι), αλλά η κοινωνική του τριβή, του μαθαίνει πρακτικά την διάκριση των νόμων και των κοινωνικών κανόνων.
    Ακόμα και οι αναρχικοί που διατείνονται ότι οι νόμοι πρέπει να καταργηθούν, γιατί αδικούν την ατομικότητα (δηλαδή το δικαίωμα του καθενός να λειτουργεί αποκλειστικά με το δικό του όφελος), στην πράξη απολαμβάνουν την προστασία αυτών των νόμων που εχθρεύονται και τους επικαλούνται σε κάθε περίπτωση που θα τους χρειαστούν!

    Ουδείς μπορεί να διαφύγει της ανάγκης για δίκαιους νόμους και το δίκαιο δεν μπορεί ποτέ να υπερασπίζεται μονομερώς, τα συμφέροντα του ενός. Συνεπώς το δίκαιο, πρέπει να προστατεύει ΚΑΙ το σύνολο από την κακή βούληση τους ενός, αλλά ΚΑΙ τον ένα από την κακή βούληση των πολλών.
    Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απαριθμήσω νόμους που είναι δίκαιοι και κοινώς αποδεκτοί.

    Ασφαλώς υπάρχουν και οι νόμοι άδικοι, διότι μεροληπτούν υπέρ της μιας πλευράς, αδικώντας την άλλη.
    Αυτοί οι νόμοι μπορούν να αλλάζουν, να βελτιώνονται ή και να καταργούνται, μέσα από την κοινωνική διαβούλευση και τις διαδικασίες της δημοκρατίας. Αν όμως έχουμε ΕΛΛΕΙΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, τότε αυτό θα αποτυπώνεται και στους νόμους μας.
    Ιστορικά, το νομικό σύστημα βελτιώνεται διαρκώς με το πέρασμα των αιώνων. Εμείς βέβαια βλέπουμε μόνο τις ελλείψεις του και όχι τα οφέλη του. Αυτό είναι σωστό, ώστε ποτέ να μην πάψουμε να το βελτιώνουμε.

    Νόμος καθολικός (απόλυτος) όπως τον εννοείς δεν μπορεί να υπάρξει. Ο σωστός νόμος είναι αυτός που είναι διατυπωμένος με τέτοιον τρόπο, ώστε να έχει προβλέψει όλες τις εξαιρέσεις και τις παρερμηνείες του. Νόμος του δεν είναι σαφής και εμπεριστατωμένος, ενώ αφήνει κενά ερμηνείας και πρακτικές δυσκολίες στην εφαρμογή του, είναι καταδικασμένος να αποτύχει και μείνει ανεφάρμοστος. Πρέπει επίσης να εκφράσει την γενική βούληση μιας κοινωνίας, όπως προκύπτει από τις ανάγκες της και τις συνήθειές της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο αντικαπνιστικός νόμος για παράδειγμα, είναι ένας σωστός νόμος διότι θέλει να προστατέψει την δημόσια υγεία και το δικαίωμα των μη καπνιστών, να μην βλάπτονται από τον καπνό (παθητικό κάπνισμα).
    Όμως η ελληνική κοινωνία ποτέ δεν θέλησε να εφαρμόσει αυτόν τον νόμο, διότι της λείπει η κουλτούρα του σεβασμού των δικαιωμάτων του άλλου. Ο Έλληνας καπνιστής όχι μόνο αδιαφορεί για το ότι ενοχλεί τους διπλανούς του με τον καπνό του, αλλά είναι ικανός να καπνίζει προκλητικά προς το πρόσωπό τους, ώστε να δείξει την μαγκιά και την κουλτούρα του "κάνω στην ζωή μου, ότι μου ...καπνίσει". Επειδή αυτή η νοοτροπία αποτελεί γνώρισμα του Έλληνα, όλοι την αποδέχονται σιωπηρά και κανείς δεν καταγγέλλει την παράνομη πράξη. Οι ίδιες οι αρχές (τα όργανα) καταστρατηγούν πρώτοι τον νόμο που καλούνται να επιβάλλουν και οι ίδιοι οι νομοθέτες βουλευτές, καπνίζουν επιδεικτικά μέσα στην Βουλή, ακόμα και στα ΜΜΕ δημοσίως!

    Άρα λοιπόν, φτιάξαμε έναν δίκαιο νόμο, που όμως δεν θελήσαμε ποτέ να εφαρμόσουμε.
    Και αυτό διότι ο νόμος αυτός δεν είναι ανάλογος των ηθικών μας αξιών, αλλά πολύ ανώτερος.
    Έτσι, η πραγματικότητα έρχεται να καταργήσει έναν νόμο που αν και δίκαιος, ήταν ενάντιος στην κουλτούρα μας. Ασφαλώς οι μη καπνίζοντες αδικούνται και καταπιέζονται από τους καπνίζοντες, αλλά έχουν και αυτοί την ευθύνη τους, διότι με την παθητική τους στάση, συναινούν στην αδικία σε βάρος τους και καθιστούν τον νόμο που θα τους προστάτευε, άχρηστο.
    Στην Σουηδία όμως που η κουλτούρα των πολιτών είναι διαφορετική, σέβονται και εφαρμόζουν τον δίκαιο νόμο, καθιστώντας τον ωφέλιμο για αυτούς.

    Καταλήγουμε ότι σε αυτή την περίπτωση, ο Έλληνας πολίτης είναι κατώτερος των περιστάσεων δικαίου και πως ο νομοθέτης υπήρξε ανώτερος των προσδοκιών της ελληνικής κοινωνίας, αφού θέλησε να φτιάξει έναν δίκαιο νόμο.

    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πιο κάτω αναφέρεις το παράδειγμα με τον φίλο σου:
    "...Συζητουσα με ενα φιλο που ηταν αντιδημαρχος επι σειρα ετων σχετικα με το γιατι δεν ξανακατεβηκε στο δημο οταν ηταν απο τα πρωτα στελεχη σε ψηφους και μαλιστα πολυ νεος. Μου απαντησε καπως: "Δεν μπορουσα ουτε να κανω κατι, ουτε να αλλαξω κατι. Μονο ο δημαρχος κανει "κουμαντο" και οι υπολοιποι απλα συμμετεχουμε αναλαμβανοντας μικρα και απομονωμενα project πχ διαχειριση στο θεατρακι του δημου, στο θερινο σινεμα, στο αναψυκτηριο κτλ" Βλεπουμε πως δεν εχει νοημα δηλ καθως το συστημα εχει στεγανα, ο δημαρχος που μπορει να επιφερει αλλαγες σχεδον πάντα κατεβαινει απο το "κομμα" του ωστε ολα να ειναι σχετικα ελεγχομενα. Οι απλοι πολιτες τωρα πώς να σταματησουν την παθογενεια του μηχανισμου; Με το να ειναι αυτοι που θα καθονται και θα την "τρωνε"; Δεν εχουν τον τροπο..."

    Εγώ λοιπόν, θα απαντούσα στον φίλο σου ως εξής:
    - Φίλε μου και βέβαια μπορούσες να κάνεις πολλά για να αλλάξεις την "μοναρχία" του δημάρχου σου, αλλά ποτέ δεν το θέλησες πραγματικά, διότι θα έπρεπε να έρθεις ενάντιος στους λόγους που σε έβαλαν στην θέση του αντιδημάρχου και γενικότερα της ενασχόλησής σου με την πολιτική. Δεν ήθελες όμως να χαλάσεις τις σχέσεις σου με τον δήμαρχο που σε ανέδειξε ως αντιδήμαρχο, δημοτικό σύμβουλο και γενικά σου άνοιξε τον δρόμο στα κοινά και τις αυριανές σου πολιτικές προοπτικές. Διότι το πρώτο σου μέλημα, δεν ήταν το όφελος της τοπικής κοινωνίας, αλλά η καρέκλα της εξουσίας, οι δημόσιες σχέσεις, το κύρος και η κοινωνική σου προβολή, αλλά δεν αποκλείεται καθόλου και το ατομικό σου συμφέρον και βέβαια η τσέπη σου! Δεν μπήκες στην πολιτική για τις αγνές σου και κοινωφελείς ιδέες, ούτε για να αλλάξεις τα κακώς κείμενα με όποιο κόστος. Ήθελες να ωφεληθείς και να αρπάξεις μερίδιο από τους καρπούς της εξουσίας, χωρίς να αλλάξεις κεραία. Ήθελες να αναπαράγεις το ίδιο σύστημα, όπως το παρέλαβες.
    Διότι φίλε μου αν ήθελες να αλλάξεις κάτι, θα συγκρουόσουν με τον δήμαρχο και κάθε άλλο συμφέρον που ζημιώνει τους πολίτες και με όποιο προσωπικό τίμημα, θα αγωνιζόσουν για την ιδέα του δικαίου. Θα έλεγες στον δήμαρχο, ότι δεν αποφασίζει μόνος του και πως είναι υποχρεωμένος να ακούει και να συναποφασίζει με τους συνεργάτες που τον στηρίζουν. Διότι η δημοκρατία, δεν επιτρέπει τον αυταρχισμό και την τυραννία του μονάρχη. Θέλησες όμως να παίξεις τον ρόλο του πειθήνιου εκτελεστικού οργάνου, ενώ μπήκες στην πολιτική ως προασπιστής του δικαίου, της υπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος και της εκπροσώπησης των πολιτών που σε εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους.
    Έτσι, ένας σωστός πολιτικός συγκρούεται και δεν συμβιβάζεται με τα κακώς κείμενα, εφόσον και όταν τα βλέπει. Δεν επιρρίπτει την ευθύνη στον κάθε δήμαρχο, αλλά αναλαμβάνει την δική του ευθύνη, ενώπιον των ψηφοφόρων του και του γενικού συμφέροντος. Αν χάσει την θέση του εξαιτίας της συγκρούσεως, αυτό θα τον τιμά στα μάτια των ψηφοφόρων του και στην δική του συνείδηση, πως έκανε το χρέος του και αγωνίστηκε γι αυτό. Δεν πειράζει, ας χαθεί ο μισθός του αντιδημάρχου...

    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θελω να δωσω μια πιο ολοκληρωμενη απαντηση αργοτερα. Ωστοσο:

    -Δημαρχε, ακου να σου πω, θα πρεπει να συναποφασισουμε για το τι και πως..
    -Ναι οκ, απλα να σε ενημερωσω πως στις επομενες εκλογες δεν θα εισαι στο ψηφοδελτιο, το αποφασισαμε με τη κλικα μου, εε, τους αλλους
    -Καλα αστο, γάματο, δεν κατεβαινω καν, πολυ ασχοληθηκα

    Δεν υπαρχει δημοκρατια στα κομματα. Υπαρχει κομματοκρατια αφου τα κομματα κυβερνουν και τα κομματα ειναι φυσει μοναρχικα. Δεν εχει νοημα να συγκρουστει καποιος με την μοναρχια ενος δημαρχου αφου αν η συγκρουση αυτη επιφερει καποιο αποτελεσμα απλα αλλαζει ο υποψηφιος δημαρχος απο το κομμα. Στην αναγκη θα στειλουν καποιον απο τα "κεντρικα". Το μονο που εχει νοημα ειναι να κατεβασει δικο του δημοτικο συνδυασμο αλλα αυτο ειναι μεγαλοπνοο σχεδιο για εναν δημοτη. Αν ειναι να εχει επιτυχια, απαιτει να αφιερωσει κανεις την προσωπικη του ζωη σε αυτο. Δεν εχουμε ερθει στο κοσμο αυτο για κατι τετοιο, αυτος δεν ειναι δοκιμος σκοπος ζωης, αποτελει θυσια. Μονο καποιος τρελος θα το επιχειρουσε...

    Ελ Στοχαστης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μα ακριβώς αυτό πρέπει να είναι το διακύβευμα της ενασχόλησης με τα κοινά! Ο πολιτικός οφείλει να θυσιάσει πολλά προσωπικά οφέλη, για το κοινό όφελος. Τρανό παράδειγμα ο Καποδίστριας. Όποιος γνωρίζει ιστορία, κατανοεί τι λέω.
    Σήμερα που έχει χαθεί η ηθική της προσφοράς προς το κοινό συμφέρον και έχουν αλλάξει οι αξίες, θεωρείται "τρελό" κάτι τέτοιο.
    Αγαπητέ Ελ. Στοχαστή, ο τρόπος που σκεφτεσαι απεικονίζει την σύγχρονη νοοτροπία και ηθική. Είναι αυτή μέσα στην οποία ζεις και τελικά σε ορίζει.
    Ωστόσο εγώ μιλώ για μια άλλη ηθική, που δεν υπάρχει σήμερα. Ναι, έχεις δίκιο που σε ξενίζουν όσα λέω.
    Αυτά που λέω, ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, που κάποτε υπήρχε και κάποιοι δεν ήθελαν να επιβιώσει. Θέλησαν να τον αντικαταστήσουν με την σημερινή παθογένεια και που καθιστά το λογικό παράλογο και το παράλογο λογικό!

    Από αυτή την πολύ καλή απεικόνιση της πραγματικότητας που εξέφρασες, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί, ουδαμώς εξαιρούνται από την κοινή νοοτροπία και ηθική των πολιτών, από τους οποίους και προέρχονται.
    Άρα οι πολιτικοί δεν είναι περισσότερο υπεύθυνοι για την παθογένεια, από τους ίδιους τους πολίτες τους οποίους εκπροσωπούν!

    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και για τον αντίλογο στον μονάρχη δήμαρχο:
    "Δήμαρχε, δεν με νοιάζει αν δεν με ξαναβάλεις στο επόμενο ψηφοδέλτιο. Δεν έχω σκοπό νσ γίνω επαγγελματίας πολιτικός. Τώρα όμως που είμαστε στην εξουσία, θα σε αναγκάσω να υπολογίζεις την γνώμη μου και δεν θα επιτρέψω, ούτε θα συναινέσω σε ενέργειες που είναι αντίθετες με την ηθική μου ή τα όποια ιδιοτελή συμφέροντα. Να ξέρεις ότι θα σε αναγκάσω να ασκήσεις με δημοκρατικό τρόπο, την εξουσία που μας εμπιστεύτηκαν οι δημότες. Θα αγωνιστώ για αυτό, με οποιοδήποτε τίμημα. Στην ανάγκη θα σε καταψηφίσω στο επόμενο Δημοτικό συμβούλιο και θα χάσεις την δεδηλωμένη."
    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ο τροπος που σκεφτομαι δεν ειναι ο δικος μου. Εαν αφηνομουν στη δικια μου νοοτροπια και την εξεφραζα διαρκως, δεν ξερω αν θα με αντεχε η κοινωνια. Σπανιως εκφραζω την αποψη μου, συνηθως οταν ρωτηθω ευθεως. Οι αποψεις που εκφραζω ειναι αυτες που θεωρω δικαιες οταν σκεφτομαι ελευθερα ολες τις πλευρες. Ως εκ τουτου δεν με οριζει καμια εξωτερικη νεφελωδης εννοια περι ηθικης. Το τι εστι ηθικη προσωπικα το θεωρω λυμενο αρκετα χρονια τωρα. Δεν θεωρω πως υπαρχει δικια μου, δικια σου, δικια του, ηθικη, ασχετως αν τα επιμερους προσωπα ετσι νομιζουν.

    "καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί, ουδαμώς εξαιρούνται από την κοινή νοοτροπία και ηθική των πολιτών, από τους οποίους και προέρχονται.
    Άρα οι πολιτικοί δεν είναι περισσότερο υπεύθυνοι για την παθογένεια, από τους ίδιους τους πολίτες τους οποίους εκπροσωπούν!"

    Οχι, αυτο δεν με βρισκει συμφωνο. Οι πολιτικοι ειναι κυριως υπευθυνοι για την παθογενεια, καθως βρισκονται στο "τιμονι". Δεν μπορουμε να λεμε πως ο καπετανιος φταιει εξισου για το ναυαγιο οσο και η κοινωνια απο την οποια προηλθε! Ή να λεμε κριμα "μωρε ο δολοφονος, δεν φταιει αυτος, φταιει η ατιμη οικογενεια/κοινωνια που τον μεγαλωσε ετσι ωστε να θεωρει τους αλλους ανθρωπους υποδεεστερους απο τον ιδιο." Οχι, αυτος που διαπραττει το εγκλημα, φερει και την ευθυνη. Αλλη η ευθυνη του δασκαλου αν στην ταξη του γινεται της μουρλης, και αλλη των μαθητων. Ο λογος που δεν χρεωνουμε ευθυνη στους μαθητες, αν και οι ιδιοι την κανουν ρημαδιο, αλλα στον δασκαλο, ειναι επειδη δεν φερουν την ευθυνη της ταξης παρα μονο του εαυτου τους.

    Τα αντιστοιχα, ισχυουν και στην κοινωνια. Οι πολιτες δεν φταινε, καθως δεν αρχουν/κυβερνουν, ουτε συμμετεχουν στην διακυβερνηση. Φερουν την ευθυνη μονο για τον εαυτο τους. Αρα οι πολιτικοι ειναι υπευθυνοι για την παθογενεια. Το ψαρι βρωμαει απο το κεφαλι.

    Σχετικα με τον αντιλογο, αν και ρομαντικος, στερειται ουσιας. Πώς θα τον αναγκασεις να υπολογιζει την γνωμη σου δηλ; Ποιος ειναι ο δημοκρατικος τροπος ασκησης της εξουσιας, αν οχι το σχεδιο του δημαρχου υποστηριζομενο απο τη κλικα του, η οποια επειδη συμμετεχει στα φαγοποτι, προφανως θα τον στηριζει; Το θεμα δεν ειναι να μην συναινεσει σε ανηθικες πραξεις, αυτο ειναι αυτονοητο πως κανεις δεν μπορει να μας υποχρεωσει σε αυτες. Δεν εχει μπει καποιος στην πολτικη ομως, με στοχο να μην τον "πηδηξουν", αλλα για να αλλαξει την κοινωνια στην οποια ζει προς το καλυτερο, και αυτο διαπιστωνει με δυσαρεσκεια πως δεν ειναι εφικτο, καθως η δυναμη της αδρανειας και του βολεματος ειναι πολυ μεγαλη.

    Καλως ή κακως, για να αλλαξει καποιος, θα πρεπει ειτε να ειναι υποχρεωμενος ωστε να μην μπορει να κανει διαφορετικα, ειτε να πονεσει πολυ εσωτερικα. Δεν υπαρχει δημοκρατια, υπαρχει επιφαση (μανδυας) δημοκρατιας. Για να υπαρχει αξια στην παραιτηση καποιου ωστε να απειλει με αυτην τον "προεδρο" του φορεα του, προυποθετει να εχει χτισει ηδη το ονομα του λαικου υπερασπιστη στον κοσμο, αλλιως πολυ ευκολα τον κανουν στην ακρη αφου ειναι αναλωσιμος. Στην περιπτωση μας, ο ανθρωπος δεν ξανακατεβηκε απο μονος του, οποτε το ψυχολογικο σου προφιλ δεν ειναι ακριβες. Δεν ειναι δυνατον να κατηγορουμε ανθρωπους επειδη δεν ειναι σαν τον Ηρακλη ωστε να αντιμετωπιζουν τα κακως κειμενα, ενω να αγνοουμε τους υπαιτιους.

    Ο ΚΔ πχ δεν ειναι ενας δημοκρατικος χωρος, καθως ανηκει στον διαχειριστη του. Εαν εγω ελεγα πως δεν γουσταρω το κιτρινο χρωμα και με κουραζει(σσ. δεν εχω προβλημα), αυτο πώς θα σε αναγκαζε να το αλλαξεις εαν δεν θελεις; Απλα δεν θα το αλλαζες, ειναι τοσο απλο. Θα ελεγα μηπως πως "δεν αποφασίζεις μόνος σου και είσαι υποχρεωμένος να ακούς και να συναποφασίζεις" και αυτο θα σου αλλαζε την προηγουμενη σου γνωμη; Οχι βεβαια. Αυτη δεν ειναι μια μαχη που μπορει ή αξιζει να κερδηθει και ο σωφρων επιλεγει προσεκτικα τις μαχες του. Μονο ενας Οδυσσεας μπορει να κερδιζει τετοιες μαχες, παιζοντας με κινησεις αμφισβητισιμες, αλλα αυτο για να δικαιολογειται προυποθετει καθεστως ολοκληρωμενου πολεμου.
    ΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Οσον αφορα τον αντικαπνιστικο νομο, αυτος δεν ειναι ενας ωραιος νομος. "Νόμος που δεν είναι σαφής και εμπεριστατωμένος, ενώ αφήνει κενά ερμηνείας και πρακτικές δυσκολίες στην εφαρμογή του, είναι καταδικασμένος να αποτύχει και μείνει ανεφάρμοστος." Οταν λεω καθολικος νομος, εννοω αφορα τους παντες, οχι απαραιτητα με τον ιδιο τροπο παντού. Αυτη ειναι βασικη προυποθεση του νομου, πως ολοι ειναι υποχρεωμενοι να τον τηρουν, πολιτες ή φορεις. Αλλιως ας μην τον λενε νομο, ας τον πουμε κανονισμο ή σερπαντινα, οπως θελουν. Λεμε ας πουμε για το "νομο της βαρυτητας". Ο μονος λογος που αποκαλειται ετσι κατι αναποδεικτο, ειναι επειδη βλεπουμε πως ισχυει παντου, πως δεν βλεπουμε δηλ ανθρωπους ή αντικειμενα να "πετουν" τριγυρω απο μονα τους. Εαν συνεβαινε να μπορουσαν μερικοι ανθρωποι να πετουν οποτε τους καπνιζε, τοτε τι σοι νομος θα ηταν αυτος;

    Ο αντικαπνιστικος νομος ειναι ελλιπης. Ειναι δικαιος οσον αφορα δημοσιους χωρους καθως αυτοι δεν ανηκουν στους εκαστοτε διοικητες τους για να οριζουν διαφορετικη συμπεριφορα των ανθρωπων σε αυτους. Εαν εγω εχω ενα καφενειο, αποτελει δικαιωμα μου να το εχω για καπνιστες. Εαν δηλ 95% των πελατων ειναι καπνιστες, και εγω απαγορευσω το καπνισμα, και δουλευω μονο με το αλλο 5%, τοτε θα κλεισω. Ποιος θα μου πληρωσει τα ΤΕΒΕ και λοιπες πιπες; Ο υπουργος; Καλυτερα να κλεισει αυτος το τσαντιρι του, παρα εγω το δικο μου. Πού ειναι το δικαιο σε αυτο; Κοινο το εχουμε το μαγαζι δηλ;

    Δεν παιρνω, ουτε διατυπωνω θεση ή αποψη. Προσωπικα, δεν καπνιζω. Αλλα ειναι υποκρισια και ανοησια, να λυνουμε τα προβληματα με "νομους" της πλακας. Ο νομοθετης ειναι κατωτερος των περιστασεων και οχι οι πολιτες, διοτι αποτυγχανει να φτιαξει ενα νομο της προκοπης, ακομα και οταν ολα τα μερη ειναι συμφωνα με το νομο, τοσο αχρηστος ειναι. Α, εχω ιδεα. Να πουμε στο νομοθετη, να φτιαξει ενα νομο, ωστε να ειναι παρανομη, η συλληψη/απαγωγη/κρατηση Ελληνων στρατιωτικων απο την Τουρκια. Τι απλο που ηταν! Φαινεται σε αυτο το παραδειγμα πιστευω, ποσο ανευ ουσιας ειναι ενας νομος, οταν δεν υπαρχει πληρες πλαισιο αποτροπης. Ειναι σαν να παω σε αυτον που "κοιμαται" με τη γυναικα μου και να του λεω:

    -Μην κοιμασαι μην την γυναικα μου
    -Οτι θελω θα κανω
    -Μα, ειναι παρανομο, δεν ειναι σωστο
    -Μπα,γιατι τι θα μου κανεις;
    -Τιποτα..γιατι δεν πειθαρχεις στην εννοια του δικαιου;
    -Αντε τραβα ρε βλημα, μην σε δειρω

    Γι αυτο λεει ο λαος. "Και κερατας και δαρμενος", Κατι σαν τους ελληνικους νομους ενα πραγμα. Ειναι ευκολο να τα βαζουμε με τους κακους αλλους, αλλα η αληθεια ειναι πως το θυμα ειναι αυτο που ελκει τον θυτη.
    Ειναι σαν να ερχεται ο αλλος στο σπιτι μου και να του λεω:

    -Εχω ενα "νομο",δεν επιτρεπω το καπνισμα στο σπιτι
    -θα καπνισω
    -Ρε συ, εχω προβλημα με το αναπνευστικο μου σου λεω, σβηστο
    -θα καπνισω

    α)Καλα κανε οτι γουσταρεις,μην με υπολογιζεις, καπνισε β)τωρα θα σε κανω "καπνιστο" μια και καλη

    Και εδω στον ΚΔ εχεις Λυκιε ενα κανονα-"νομο": "να απέχετε από ύβρεις και προσβολές προσώπων". Δεν θα ειχε ιδιαιτερο νοημα, εαν δεν ειχες καποιο τροπο να τον εφαρμοζεις (λογοκρισια) οταν παρατηρειται παραβιαση κανονισμου και οχι βεβαια προκληση δυσαρεσκειας απο την εκφερομενη αποψη. Οταν η αποτροπη δεν συμβαινει, τοτε ξεκιναει η αποκλιση.
    ΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. "Ο τροπος που σκεφτομαι δεν ειναι ο δικος μου"
    Αγαπητέ Ελ. Στοχαστή, θα προτιμούσα να σκέφτεσαι και να είσαι ο εαυτός σου και όχι ένα αμάλγαμα ετερόκλητων εικόνων της κοινωνίας. Δεν ξέρω αν θα σε άντεχε η κοινωνία, πάντως εδώ σε αντέχουμε!

    Περί ηθικής θα έλεγα ότι υπάρχει η συλλογική ηθική μιας κοινωνίας, αλλά και η ατομική ηθική του κάθε ανθρώπου, η οποία δεν συνάδει απαραίτητα με την πρώτη. Ο καθένας υιοθετεί ή διαμορφώνει την δική του. Μπορεί η ηθική του ενός να είναι διαμετρικά αντίθετη με του άλλου και ας διέπονται από τις ίδιες αξίες και ήθη της κοινωνίας τους.

    Τα παραδείγματα που έφερες, δεν ανατρέπουν τον ισχυρισμό μου. Ο καπετάνιος, ο δάσκαλος και ο φονιάς, έχουν αποκλειστική ευθύνη, διότι αν και εκπαιδεύτηκαν (οι δυο πρώτοι από την σχολή τους και ο τρίτος από την κοινωνία) έκαναν κακές επιλογές και αποδείχθηκαν ανίκανοι ή αδιάφοροι.
    Ο πολιτικός όμως, είναι ένας απλός πολίτης που διέπεται από την νοοτροπία των συμπολιτών του και ΕΞΑΙΤΙΑΣ αυτής της συναντίληψης, οι συμπολίτες του τον επέλεξαν να τους εκπροσωπεί. Τον εξέλεξαν δηλαδή, επειδή συμφωνούν με τις ιδέες και την νοοτροπία του και του παρέδωσαν την εξουσία. Δεν την πήρε μόνος του για να έχει την αποκλειστική ευθύνη. Έπεισε πρώτα! Αν για παράδειγμα εγώ έλεγα αυτά που σας λέω τόσα χρόνια και ζητούσα την ψήφο του λαού, θα έπαιρνα την δική μου ψήφο, άντε και της γυναίκας μου! Σε κανέναν άλλον δεν θα άρεσαν αυτά που λέω και αν και μπορεί κάποιοι να συμφωνούσαν θεωρητικά, στην πράξη θα με έβλεπαν ως εφιάλτη και δεν θα μου παρέδιδαν την εξουσία.

    Σχετικά με τον δήμαρχο, με ρωτάς "Πώς θα τον αναγκασεις να υπολογιζει την γνωμη σου δηλ;"
    Μα, απάντησα ήδη: "Στην ανάγκη θα σε καταψηφίσω στο επόμενο Δημοτικό συμβούλιο και θα χάσεις την δεδηλωμένη".
    Αν δεν ψηφίζεις τα ψηφίσματα του δημάρχου στο δημοτικό συμβούλιο, αν δεν εφαρμόζεις τις εντολές που σου δίνει γιατί τις θεωρείς άδικες ή υστερόβουλες, αν δεν υπογράφεις εγκρίσεις που σου ζητά και γενικά αν δεν είσαι πειθήνιος στον αυταρχισμό του, θα τον αναγκάσεις να σε υπολογίσει και να υποχωρήσει μέχρι ένα βαθμό. Διότι δεν μπορεί να σε αναγκάσει σε παραίτηση όσο είσαι εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος και έχεις δικαιώματα ψήφου και ενάσκησης καθηκόντων. Στις επόμενες εκλογές δεν θα ανήκεις στον συνδυασμό του, αλλά δεν τρέχει και τίποτα. Μέχρι τότε θα του έχεις κάνει την ζωή πατίνι!
    Αν λοιπόν στην πορεία ο φίλος σου, διαπίστωσε ότι η πολιτική δεν του ταιριάζει γιατί απαιτεί να είναι όργανο του ενός μονάρχη, απλά δεν θα ξανασυμμετάσχει στην πολιτική. Δεν τον υποχρεώνει κανείς να παραμείνει. Το "ψυχολογικό μου προφίλ δεν είναι ακριβές", διότι ο φίλος σου δεν ήθελε στην πραγματικότητα να γίνει πολιτικός όπως είναι οι υπόλοιποι. Αυτοί που επιδιώκουν να γίνουν πολιτικοί και τελικά τους ταιριάζει, είναι αυτοί οι οποίοι περιέγραψα.
    Ο ιδανικός πολιτικός είναι ένα Ηρακλής. Είναι αυτός που θα σπάσει την παθογένεια και θα κάνει ωφέλιμες αλλαγές. Αλλά αυτός δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτός από την καθεστηκυία τάξη.

    Κάποτε ένας συνδικαλιστής στην δουλειά μου, με κάλεσε σε καφέ για να μου μεταφέρει την επιθυμία του συνδυασμού του να κατέβω στις ερχόμενες εκλογές, επειδή τους άρεσαν αυτά που έγραφα σε κάποιες εφημερίδες. Νόμισαν ότι μπορώ να εκπροσωπήσω τα δικά τους συμφέροντα.
    Τους είπα: "μα πως είστε σίγουροι ότι ο κόσμος θα με ψηφίσει, αφού έχουμε πολύ λίγο χρόνο μπροστά μας και σχεδόν κανείς δεν με ξέρει;". Μου απάντησε με μια αφοπλιστική απλότητα: "Α, μην σε ανησυχεί αυτό, είναι εύκολο για μας. Θα έχεις 3.000 ψήφους μπόνους!"...
    "Τι εννοείς" ρώτησα. "Θα έχεις από εμένα, 3.000 ψήφους συναδέλφων μας" μου απάντησε.
    "Ά, έτσι εννοείς τον συνδικαλισμό και την δημοκρατία; Ευχαριστώ για την πρόταση, αλλά λάθος πόρτα χτυπήσατε!" είπα και έφυγα απογοητευμένος!








    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Από την άλλη μεριά, ο Κ.Δ. δεν κυβερνάται από μια εκλεγμένη δημοκρατικά διαχείριση. Ο δημιουργός είναι και διαχειριστής-κυβερνήτης. Δεν έχει μέλη τα οποία εξαρτώνται από αυτόν τον χώρο, όπως ένα κράτος. Σε αυτόν τον χώρο, υπάρχουν διερχόμενοι που φιλοξενούνται οι απόψεις τους και που διαβάζουν ότι τους προκαλεί ενδιαφέρον. Επειδή οι διερχόμενοι δεν είναι σταθερά μέλη αποτελούν μεταβλητούς παράγοντες, σε αντίθεση με τον δημιουργό-διαχειριστή που είναι η μόνη αμετάβλητη σταθερά. Ως εκ τούτου, είναι λογικό ο διαχειριστής να αποτελεί τον αποκλειστικό θεματοφύλακα των κανόνων που διέπουν την σωστή λειτουργία, ώστε όλοι να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες συμμετοχής στα σχόλια, δίχως κάποιοι να καταπατούν την ελευθερία των άλλων.
    Άρα λοιπόν ένας χώρος σαν το Κ.Δ., είναι πολύ υποτυπώδης ώστε να μην χρειάζεται να οργανωθεί περίπλοκα και με δημοκρατικές διαδικασίες.
    Υπάρχουν πολλοί χώροι που δεν χρειάζεται ή δεν πρέπει να λειτουργούν δημοκρατικά. Ο στρατός, μια επιχείρηση, ένα νοσοκομείο, δεν μπορεί να λειτουργούν δημοκρατικά. Δεν μπορεί οι ασθενείς να συναποφασίζουν με τους γιατρούς για το θεραπευτικό σχήμα ή την μέθοδο μιας εγχείρησης...
    Ωστόσο είναι δημοκρατικό να έχουν όλοι δικαίωμα στην άποψη και την κρίση, αλλά όχι απαραίτητα και στην λήψη των αποφάσεων.
    Στην διοίκηση όμως μιας κοινότητας ή μιας πολιτείας, όπου οι αποφάσεις της αφορούν, ελέγχουν και επιδρούν σε κάθε πτυχή της ζωής των μελών τους, οι απόψεις του καθενός, πρέπει να εισακούγονται και να αξιοποιούνται ανάλογα της δυναμικής τους. Δηλαδή η πλειοψηφία να καθορίζει την πορεία της κοινότητας και η μειοψηφία να ελέγχει την σταθερότητα της δημοκρατικής λειτουργίας.

    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Απολογουμενος για τη μεγαλη χρονικη διαφορα (λογω ενδοσκοπησης), συνεχιζω τον διαλογο, χωρις να θελω να πιεσω για συμμετοχη. Καθενας, οταν ευκαιρεσει.

    "Άρα λοιπόν ένας χώρος σαν το Κ.Δ., είναι πολύ υποτυπώδης ώστε να μην χρειάζεται να οργανωθεί περίπλοκα και με δημοκρατικές διαδικασίες.
    Υπάρχουν πολλοί χώροι που δεν χρειάζεται ή δεν πρέπει να λειτουργούν δημοκρατικά. Ο στρατός, μια επιχείρηση, ένα νοσοκομείο, δεν μπορεί να λειτουργούν δημοκρατικά. Δεν μπορεί οι ασθενείς να συναποφασίζουν με τους γιατρούς για το θεραπευτικό σχήμα ή την μέθοδο μιας εγχείρησης...
    Ωστόσο είναι δημοκρατικό να έχουν όλοι δικαίωμα στην άποψη και την κρίση, αλλά όχι απαραίτητα και στην λήψη των αποφάσεων."

    Οχι. Το δικαιωμα στην αποψη,κριση,συμμετοχη ειναι αναφαιρετο ανθρωπινο δικαιωμα και προφανως ισχυει για ολους τους ανθρωπους.
    Ο ΚΔ εχει δημιουργο-ιδιοκτητη-διαχειριστη (αρχων) οποτε η λειτουργια του δεν χρειαζεται να ειναι δημοκρατικη ή αξιοκρατικη. Εαν ο ΚΔ ηταν ανθρωπος,μονο τοτε θα ειχε το δικαιωμα αυτονομησης. Στον ΚΔ, καμια διαφωνια

    Ο στρατος, η επιχειρηση,το νοσοκομειο κοκ, πού ανηκουν; Η επιχειρηση εχει και αυτη ιδιοκτητη, ενω κρινεται απο τους πελατες της μεσω της προτιμησης τους εναντι αλλων αντιστοιχων επιχειρησεων. Ο στρατος και το νοσοκομειο ομως; Ο ιδιοκτητης ειναι αυτος που αναλαμβανει τις υποχρεωσεις για την υπαρξη και συντηρηση. Κοινως, αυτος που πληρωνει. (ειτε με χρηματα, ειτε με εργασια) Ποιος πληρωνει για το στρατο και το νοσοκομειο; Ο μαλακας ο λαος μεσω της φορολογιας. Αρα ο ιδιοκτητης ειναι ο λαος. Παει αυτο. Οσο ο ιδιοκτητης δεν εχει λογο στην ιδιοκτησια του, τοτε το προβλημα ειναι τεραστιο. Σε αυτην την περιπτωση, δεν θα πρεπει να πληρωνει καθολου γι αυτην. Δεν νοειται να πληρωνεις για κατι που δεν κατεχεις. (αφου δεν συμμετεχεις στην διαχειριση, τοτε δεν κατεχεις) Θα πληρωνει μονο οταν κανει χρηση των υπηρεσιων. Μονο αυτο ειναι δικαιο.

    Επισης, δεν νοειται ο ασθενης να μην εχει λογο για το θεραπευτικο σχημα που τον αφορα. Δεν νοειται κατι τετοιο για νοημον ον, παρα μονο για τα ζωα. Δεν ειναι κρεας οι ανθρωποι για να υφιατανται ετοια εκμεταλλευση. Αυτο ειναι απαραδεκτο. Ο γιατρος προτεινει και ο ασθενης επιλεγει. Ο ασθενης εχει το δικαιωμα επιλογης γιατρου και θεραπευτικου σχηματος. Αφου υπαρχει δικαιωμα στην αποψη και κριση, τοτε υποχρεωτικα θα υπαρχει και δικαιωμα στην ληψη αποφασεων, διαφορετικα το δικαιωμα στην κριση ειναι υποκριτικο.

    Φυσικα και το προβλημα ειναι τεραστιο και φυσικα ειναι αδικο για τους λογους που περιγραψαμε. Ο στρατος, η εκκλησια,η υγεια και πληθος αλλο απο δημοσιους φορεις, στην ουσια δρουν ως καθεστως σε βαρος του λαου αφου νεμονται τον θεσμο τον οποιο θα επρεπε να υπηρετουν υπερ του λαου.

    Σε καθε περιπτωση, καθε πολιτης δικαιουται να αρνηθει μια ψευτικη υποχρεωση να υπηρετησει τον καθε θεσμο (πχ στρατο), μεχρι να εχει λογο στην διαχειριση του. Στην ζωη υπαρχει ισορροπια μεταξυ υποχρεωσεων και δικαιωματων. Δεν υπαρχουν υποχρεωσεις χωρις δικαιωματα και φυσικα δεν υπαρχουν δικαιωματα χωρις υποχρεωσεις. Και παλι, ο πολιτης ειναι αυτος που αδικειται, καθως εξακολουθει να πληρωνει την συντηρηση των θεσμων, αρα παραμενει ιδιοκτητης. Αυτο που λεω ειναι πως τουλαχιστον διατηρει το δικαιωμα να μην ειναι και μαλακας.

    Τωρα, δεν χρειαζεται το σχημα να ειναι δημοκρατικο και αξιοκρατικο ντε και καλα, αλλα οπωσδηποτε θα πρεπει να διεπεται απο μια ανοιχτη μορφη συμμετοχικοτητας.

    Ελ Στοχαστης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αφήστε το σχόλιό σας
Φίλοι του ιστολογίου, παρακαλώ να κάνετε ελεύθερα τον σχολιασμό σας, αλλά να απέχετε από ύβρεις και προσβολές προσώπων, καθώς και να χρησιμοποιείτε την Ελληνική γλώσσα και γραφή (όχι greeklish). Προσβλητικά και υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται. Επίσης διαγράφονται spam και διαφημίσεις άλλων ιστολογίων, αλλά και κάθε άλλο σχόλιο που δεν συνάδει με το ύφος και το ήθος που ορίζει ο δημιουργός και διαχειριστής του ιστολογίου.

ΠΡΟΣΟΧΗ:
Τα σχόλια ελέγχονται πριν δημοσιευθούν.



.