Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

ΑΓΑΠΗ: Αρχαία Ελληνική Λέξη

Φιλίαν Αγάπα -Δελφικό Παράγγελμα ΑΓΑΠΗ: Αρχαία Ελληνική Λέξη Η λέξη αγάπη όχι μόνον ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες, αλλά και πολλοί συγγραφείς χρησιμοποιούσαν τον όρο αυτό, μαζί με τα παράγωγά του, σε πλήθος συγγραμμάτων τους....

ΑΓΑΠΗ: Αρχαία Ελληνική Λέξη

Φιλίαν Αγάπα -Δελφικό Παράγγελμα

ΑΓΑΠΗ: Αρχαία Ελληνική Λέξη

Η λέξη αγάπη όχι μόνον ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες, αλλά και πολλοί συγγραφείς χρησιμοποιούσαν τον όρο αυτό, μαζί με τα παράγωγά του, σε πλήθος συγγραμμάτων τους. Ηταν γνωστότατη στους αρχαίους Έλληνες και την ιδιοποιήθηκαν στην Παλαιά Διαθήκη οι εβδομήκοντα δύο εβραίοι συγγραφείς της. Ο *Ευσέβιος, με τη βοήθεια μεγάλου επιτελείου θεολόγων και θεολογούντων γραφιάδων [εβδομήκοντα δυο] μελέτησε, έκοψε, έραψε και ένωσε τους θρύλους και τους μύθους όλων των θρησκευτικών δογμάτων του κόσμου που είχαν φέρει μαζί τους οι αξιωματούχοι των δογμάτων. Αντλώντας τις πληροφορίες από τα χειρόγραφα των επισκόπων και ανακατεύοντας ανατολικές και δυτικές παραδόσεις, πέτυχε να διαμορφώσει μια θρησκεία γύρω από έναν Μεσσία και Υιό Θεού, που θα ήταν η θρησκεία ολόκληρης της αυτοκρατορίας. Ο Ευσέβιος, λόγω της καταγωγής του, έβαλε τον Ιησού, που ταίριαζε ηχητικά το όνομά του με τον Ήσους, και τον συνέδεσε και με την Παλαιά Διαθήκη, ως υιό του Γιαχβέ και απόγονο του Δαβίδ.

Αγάπη: Στα αρχαία ελληνικά, εκ του «άγαμαι» και του ποιητικού τύπου του «αγάζομαι» (θαυμάζω, παραξενεύομαι). Στη εβραιοχριστιανική γραμματεία έλαβε την έννοια, όχι μόνον της αντιθέσεως προς το μίσος, αλλά και της φιλότητος μόνο όμως υπό την σκέπη του Θεού, κατά τους βιβλικούς συγγραφείς.

Η έννοια της αγάπης προϋπήρχε του χριστιανισμού, που την ιδιοποιήθηκε και την κακοποίησε.  Ως κοινωνική αρετή η αγάπη είναι θεμελιώδης και η έλλειψή της δεν δικαιολογείται. Στην πράξη εκφράζεται ως υλική και πνευματική βοήθεια στις δυσκολίες και στις ανάγκες του πλησίον, όχι όμως εις βάρος του εαυτού.

Η ετυμολογική ρίζα της λέξεως αγάπη προέρχεται από το ρήμα αγαπώ, που χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι αρχαίοι Έλληνες, όπως γίνεται συνήθως με πολλά ρήματα που έχουν και το αντίστοιχο ουσιαστικό τους ή και το αντίστροφο, αγάπη > αγαπώ, γέννηση > γεννώ, πόνος > πονώ, δίωξη > διώκω, και ούτω καθ’ εξής.

Ετυμολογικά, λοιπόν, η λέξη αγάπη είναι ο λεγόμενος υποχωρητικός σχηματισμός από το ρήμα ἀγαπῶ. Η λέξη αγάπη από τους αρχαίους χρόνους, χρησιμοποιείται και με άλλους παρεμφερείς όρους (φιλώ, στέργω, αφοσιώνομαι κλπ) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η λέξη αγάπη ήταν άγνωστη στους αρχαίους αφού: Γνώριζαν το ρήμα αγαπώ, που μπορεί να μην την βρίσκει κανείς εύκολα στα σύγχρονα ηλεκτρονικά προγράμματα, αλλά μη λησμονούμε ότι, για παράδειγμα, ο «Μουσαίος» περιλαμβάνει περίπου 2.500 αρχαία ελληνικά χειρόγραφα, ενώ στην πραγματικότητα αυτά ήσαν απείρως περισσότερα. Μόνον στη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας υπήρχαν 690.000 κύλινδροι παπύρων ή άλλα αρχαία χειρόγραφα !! πράγμα που σημαίνει ότι η λέξη «αγάπη» θα υπήρχε σε πολλά εξ αυτών. Μόνον ο Δίδυμος ο Γραμματικός, ο επονομαζόμενος και «Βιβλιολάθας» επειδή δεν θυμόταν τους τίτλους των έργων του, είχε συγγράψει περίπου 4.000 βιβλία !!

Γνώριζαν τα παράγωγα της λέξεως αγάπη, όπως αγαπατός, αγαπητός, που διαβάζουμε στον Θεόκριτο «ωδίνεσσιν. ά δέ οί ενμενέονσα παρίστατο, χαδ’ δ’ αρα παντων νωδννίαν χατέχενε μελών ό δέ πατρι έοιχως παις αγαπατός εγεν(ε)το.» ή στα σωζόμενα στον Πίνδαρο «εν ά πρώτον ευνάσθην αγαπατός υπό σπαργάνοις, λέγεται δε θεωρούς άπιούσιν εις Αμμωνος αιτήσαι Πίνδαρος και το τό έν ανθρώπους άριστον και αποθανείν εν εκείνω τώ ενιαυτώ) και αλλού.
Την λέξη αγάπη την περιλαμβάνει ο μεγάλος Έλληνας φιλόλογος και γλωσσολόγος Ιωάννης Σταματάκος, μέσα στο περίφημο «Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης» όπως ακριβώς την βρίσκουμε στη σελίδα 15 με διάφορα παράγωγα που συνεχίζουν και στη σελίδα 16 (Βιβλιοπρομηθευτική, 1999) στην λέξη αγάπη έχει εντός παρενθέσεως και το ρήμα αγαπάω, που δεικνύει, ασφαλώς, από που προέρχεται η λέξη, δεδομένου ότι η ετυμολογική ρίζα του ρήματος αγαπάω προέρχεται από το αγα+πα = λαμβάνω, φυλάσσω κλπ.

Δεν είναι όμως μόνον ο Ι. Σταματάκος ακόμη και στην «Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας» των H.G. Liddell & R. Scott (εκδ. Πελεκάνος 2007) ακόμη και η λέξη αγαπήνωρ, είναι Ομηρική λέξη, αναφέρεται στην Ιλιάδα και σημαίνει ο αγαπών, αυτός που αγαπά την ανδρεία, ενώ λέξεις όπως αγαπητέος, αγαπητικός, αγαπητός κλπ. αναφέρονται και σε άλλους συγγραφείς Πλάτωνας, Πλούταρχος κλπ.

Οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι χρησιμοποιούν την λέξη «αγάπη» και τα παράγωγα της
Αγάπα τον πλησίον μικρά ελαττούμενος. [Αγάπα τον πλησίον σου και με μικρή ζημιά σε βάρος σου] Θαλής ο Μιλήσιος ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους «Επτά Σοφούς των Ελλήνων» και σύμφωνα με τον Ιερώνυμο μέτρησε το ύψος των πυραμίδων από την σκιά τους, τη στιγμή ακριβώς που ο δικός του ίσκιος ήταν ίσος με το πραγματικό του ύψος. (Διογένης Λαέρτιος Ι, 277), η Φύση και ο Κόσμος γενικότερα, είναι«έμψυχοι και δαιμόνων πλήρεις». Σύμφωνα με την παράδοση που αναφέρει ο Πλούταρχος, όταν επισκέφτηκε ο Σόλωνας τον Θαλή και τον ρώτησε γιατί δεν παντρεύεται να αποκτήσει διάδοχους, αυτός απάντησε από αγάπη για τα παιδιά. 

Στον Θαλή τον ο Μιλήσιο αποδίδονται τα γνωμικά:

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

19o ΑΝΑΨΥΚΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ Κ.Δ.


Αποτέλεσμα εικόνας για φαλλος συμβολο οβελισκος

Τους κανόνες τους ξέρετε, ξεδιπλώστε τις σκέψεις σας ελεύθερα...

Μυστήρια:Οβελίσκοι

Εικόνα

Στους Αιγύπτιους ήταν το σχήμα αφιερωμένο στον Θεό - Ρα ,τον δημιουργό της ανθρωπότητας, την πηγή του φωτός,την οντότητα στην οποία ο άνθρωπος ήταν απολύτως εξαρτημένος. Έμβλημά του ήταν ο ήλιος, το σύμβολο της ζωής, του φωτός, της γονιμότητας.
Το κύριο κέντρο λατρείας του ήταν η Ηλιούπολη ,Πι-Ρα το Αιγυπτιακό της όνομα,που σημαίνει η πόλη του θεού Ρα, όπου οι πρώτοι βασιλείς έχτισαν οβελίσκους με πυραμοειδή κορυφή.


Το πνεύμα του Θεού ήλιου υποτίθεται οτι εισερχόταν στον οβελίσκο σε συγκεκριμένες περιόδους και σε αυτές τις περιόδους προσφέρονταν ανθρώπινες θυσίες. Τα θύματα ήταν κυρίως σκλάβοι και ξένοι, ενω ανά δεν υπήρχαν γινόταν διαλογή από τον τοπικό πληθυσμό.
Μέχρι το 1300 π.Χ. η πόλη ήταν γεμάτη οβελίσκους, κάποιοι ήταν διακοσμημένοι με χρυσό για να συμβολίζουντις ακτίνες του ηλίου και κάποιοι είχαν ανάγλυφες επιγραφές οι οποίες δόξαζαν το καθημερινό πέρασμα του Ρα στον ουρανό.


Στις μεταγενέστερες δυναστείες η αφιέρωση των οβελίσκων μεταστράφηκε από τον Ρα, στον Οσιρι θεό της γης, της βλάστησης, θεό της αναγέννησης, όπως επίσης και θεό του κάτω κόσμου και της τελικής κρίσης. Οι ιερείς της Ηλιουπόλεως για ναδιατηρήσουν την λατρεία του Ρα, είπαν ότι ο Οσιρις ήταν εγγονός του Ρα.

Στην είσοδο κάθε Αιγυπτιακού ναού, τοποθετούνταν 2 οβελίσκοι(Σετ κ' Ωρος) ,χτισμένοι πάντοτε σε ζευγάρια, με τον έναν οβελίσκο ψηλότερο από τον 2ο.Οι διαστάσεις και οι ακριβείς γωνίες των πλευρών και της πυραμοειδής κορυφής υπολογίζονταν σύμφωνα με ταγεωδαιτικά δεδομένα της περιοχής όπου τοποθετούνταν.


Οι 2 πύλες Bοaz και Jachin που ήταν μπροστά από τον ναό του Σολομώντα, θεωρούνται απομίμηση των 2 οβελίσκων μπροστά από έναν Αιγυπτιακό ναό.
Από αρκετούς θεωρείται ως φαλλικό σύμβολο, αν λάβουμε υπόψη την ιστορία τους Όσιρη και της Ίσιδας.

Με λίγα λόγια, ο Σετ ο αδερφός του Όσιρι ,επειδή τον ζήλευε ως βασιλιά, τον έβαλε με δόλιο τρόπο μέσα σε μια σαρκοφάγο και αφού την σφράγισε την πέταξε στον Νείλο. Η Ίσιδα μόλις το έμαθε ,έψαξε να τον βρει. Αργότερα έμαθε ότι η σαρκοφάγος ,βρέθηκε στην πόλη Βύβλος, στον σημερινό Λίβανο. Ο Σετ, προκειμένου η Ίσιδα να μην τον αναστήσει βρήκε πρώτος την σαρκοφάγο και τον τεμάχισε σε 13 τεμάχια, όσα και οι σεληνιακοί μήνες τους έτους και τα σκόρπισε σε όλη την Αίγυπτο.
Η Ίσιδα κατάφερε να βρει μόνο τα 12 από τα 13 κομμάτια, επειδή το 13 είχε φαγωθεί από ένα ψάρι. Ετσι έφτιαξε έναν φαλλό από χρυσό και κατάφερε να αναστήσει τον Όσιρι

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Αυτά τα δικαιώματα άμυνας σας δίνει ο νόμος αν μπει ληστής ή διαρρήκτης στο σπίτι σας

Αποτέλεσμα εικόνας για ληστες

Όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε ότι αν ένα έγκλημα (π.χ φόνος) τελεστεί σε κατάσταση άμυνας, ο δράστης δεν τιμωρείται. Ποια είναι όμως τα πραγματικά δικαιώματά μας αν βρεθούμε σε μία τόσο δύσκολη κατάσταση;
Ο Ποινικός Κώδικας ορίζει άλλωστε ρητά ότι «δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας». Η ρύθμιση αυτή είναι αυτονόητη συνέπεια της αίσθησης αυτοσυντήρησης και της ανάγκης του καθενός να προστατεύσει τον εαυτό του ή και τρίτους από επιθέσεις…
Ο νομικός ορισμός της άμυνας πάντως είναι ο εξής: 

Άμυνα θεωρείται η αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου, στην οποία προβαίνει κάποιος, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους (οι υπογραμμίσεις δικές μου). 

Από τον ορισμό αυτό προκύπτουν επιγραμματικά κάποιες βασικές αρχές, που ισχύουν στη νόμιμη άμυνα, προκειμένου αυτή να μην τιμωρηθεί:
1) Καταρχάς θα πρέπει η εναντίον μας επίθεση να είναι άδικη και παράνομη, έτσι π.χ. κάποιος που πυροβολεί το δικαστικό κλητήρα, ο οποίος έρχεται να του κατασχέσει πράγματα, δεν είναι σε άμυνα, διότι ο κλητήρας λειτουργεί στο πλαίσιο του Νόμου και κατόπιν εντολής.
2) Έπειτα θα πρέπει άμυνα και επίθεση να ταυτίζονται χρονικά ή τουλάχιστον να είναι πολύ κοντά, έτσι π.χ. αν κάποιος μας πυροβολήσει και φύγει, δεν νοείται να τον βρούμε μετά από μία… εβδομάδα στο καφενείο και να τον πυροβολήσουμε εξ επαφής, ενώ αν π.χ. ο δράστης κυνηγάει το θύμα επί ώρες, η άμυνα είναι δυνατή, για όσο χρόνο υφίσταται αυτή η κατάσταση, διότι εδώ η επίθεση έχει διάρκεια. Επίσης αν το θύμα π.χ. καταφέρει να αφοπλίσει τον επίδοξο δράστη, η επίθεση λογικά έχει τελειώσει, οπότε αν στη συνέχεια τον σκοτώσει, θα έχει πρόβλημα…
3) Τρίτον και βασικότερο, η άμυνα οφείλει να είναι η αναγκαία, όπως λέει ο Νόμος και εδώ είναι ένα λεπτό σημείο, που μπορεί και δημιουργεί στην πράξη προβλήματα στον αμυνόμενο, διότι αν έχουμε υπέρβαση του αναγκαίου ορίου και μέτρου, η πράξη άμυνας μπορεί να κριθεί ως άδικη και να τιμωρηθεί!
 Έτσι π.χ. αν μας επιτεθεί κάποιος με ύβρεις, η άμυνα με… πυροβολισμό προφανώς υπερβαίνει το μέτρο και θα τιμωρηθούμε για ανθρωποκτονία με πρόθεση (ίσως με ελαφρυντικό). 

Τα όρια βέβαια δεν είναι πάντα τόσο ευδιάκριτα, αλλά συχνά πολύ λεπτά, γι’ αυτό ο Νόμος αναφέρει ορισμένα κριτήρια, με βάση τα οποία θα κριθεί το αναγκαίο μέτρο της άμυνας

Αυτά είναι: η επικινδυνότητα, το είδος, ο τρόπος και η ένταση της επίθεσης, η βλάβη που επεδίωκε ο επιτιθέμενος και οι λοιπές περιστάσεις.