Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Το Σπαρτιατικό πολίτευμα



Το Σπαρτιατικό πολίτευμα είναι εκείνο το πολίτευμα που έχει πολυσυζητηθεί κατά την αρχαιότητα, και μάλιστα πάνω σ’ αυτό έχουν συγκεντρωθεί όλες οι κρίσεις και οι επικρίσεις των θεωρητικών, ποιος ήταν τελικώς ο χαρακτήρας του πολιτεύματος της Σπάρτης. Οι μαρτυρίες εκείνων των θεωρητικών δεν προέρχονται από την ίδια την Σπάρτη, αλλά είναι διαφορετικής προέλευσης και εποχής και μέσα από κείμενα διαφορετικού περιεχομένου (πολιτικά, φιλοσοφικά, ρητορικά). Η θεωρητική συζήτηση πάνω στην φύση του Σπαρτιατικού πολιτεύματος επικεντρώνεται σε δυο μεγάλες περιόδους της αρχαιότητας: α) κλασικοί χρόνοι (5ος – 4ος αι. π.Χ.) και β) ελληνιστικοί – ρωμαϊκοί χρόνοι (4ος αι. π.Χ. – 2ος αι. μ.Χ.). 
α) Οι κλασικοί χρόνοι (5ος – 4ος π.Χ.)
Είναι ο αιώνας διεκδίκησης Σπάρτης και Αθήνας για την ηγεμονία της Ελλάδος. Ταυτόχρονα είναι ένας αγώνας ιδεολογικών – πολιτικών αντιπαραθέσεων τόσο μεταξύ Αθήνας και Σπάρτης όσο και μεταξύ των πολιτικών – φιλοσοφικών κύκλων της Αθήνας. Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση της Αθήνας είναι χρήσιμο το παράδειγμα της Σπάρτης: αφ’ ενός οι υπέρμαχοι της δημοκρατίας κατακρίνουν την Σπάρτη, αφ’ ετέρου οι αντίπαλοι της δημοκρατίας προβάλλουν ως πρότυπο την Σπάρτη. Ο φιλοσοφικός λόγος, κατά την περίοδο αυτή, προβαίνει σε συγκρίσεις με ιδεατές κοινωνίες, προσπαθώντας να δει κατά πόσον τα πολιτεύματα της Σπάρτης και της Αθήνας είναι ορθά σε σχέση με μια ιδεατή κοινωνία. Ο 5ος αιώνας τελειώνει με τον εμφύλιο ανάμεσα στην Αθήνα και τους συμμάχους της και την Σπάρτη και τους συμμάχους της, και δίνει έτσι το στίγμα της αλλαγής του πολιτικοκοινωνικού σκηνικού. Την περίοδο ακριβώς εκείνη γράφεται η ΄΄ιστορία΄΄ της Σπάρτης. Στη συγγραφή αυτή επιλέγονται δυο διαφορετικές στιγμές της ιστορίας της Σπάρτης. Οι δυο αυτές στιγμές καθορίζουν και τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η Σπάρτη και το βαθμό εκτίμησης που κάθε αρχαίος έχει γι’ αυτή. Οι δυο στιγμές των πηγών διχάζονται: η α΄ ιστορική στιγμή των πηγών συνιστά την κριτική του Σπαρτιατικού πολιτεύματος: η νομοθεσία και το πολίτευμα έχει παρεκκλίνει από την αρχική του κατάσταση (κοινωνικές αδικίες, πολιτικές ανισότητες, διακρίσεις πολιτών, ανταγωνισμό διαφορετικών μορφών εξουσίας, εκφυλισμό των ηθών, μονομερή προσανατολισμός του πολιτεύματος). Αυτό προϋποθέτει ότι κάποια στιγμή τα πράγματα δεν ήταν τα ίδια. Η β΄ ιστορική στιγμή των πηγών αφορά σε μια εποχή που στην Σπάρτη υπήρχε δικαιοσύνη και ευνομία, καθώς επίσης ελευθερία,ισότης και ισομοιρία των πολιτών (των ομοίων). Δύσκολο να ορίσουμε ποια εποχή ήταν αυτή, αν υπήρξε ποτέ και αν ήταν έτσι ακριβώς. Το μόνο βέβαιο είναι πάντως ότι στο επίπεδο του πολιτικού λόγου υπήρχε.
Τα θέματα γύρω από τα οποία επικεντρώνεται η κριτική των Αθηναίων είναι το πολιτειακό (δομή της Σπαρτιατικής πολιτείας, άφιξη Λυκούργου, νομοθεσία, τύποι και κανόνες συμβίωση, σύστημα εκπαίδευσης), επίσης μέσα από ένα ηθικό σύστημα που δίνεται στους Σπαρτιάτες κρίνεται το σύστημα αξιών των πολιτών και του τρόπου ζωής τους. 
Οι Σπαρτιάτες από ΄΄κακονομότατοι΄΄ (περίοδο συγκρούσεων) γίνονται με την άφιξη του Λυκούργου ΄΄ευνομότατοι΄΄. Η ευνομία για τους αρχαίους ήταν αποτέλεσμα ενός μικτού πολιτεύματος. Το αποτέλεσμα της ευνομίας είναι ο ιδιόμορφος τρόπος ζωής της Σπάρτης και το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. Σύμφωνα με αυτά το Σπαρτιατικό πολίτευμα θεωρήθηκε ως ένα από τα καλύτερα. 
Παράλληλα η Σπάρτη θεωρείται ως η κατεξοχήν πόλις, όπου οι πολίτες σέβονται τον νόμο, υπακούουν στους άρχοντες, είναι επίσης η πόλις που έχει επιδείξει το μακροβιότερο πολίτευμα, πολιτική σταθερότητα, που δεν γνώρισε ξένο κατακτητή, ούτε εσωτερικό δυνάστη, ούτε πολιτειακές μεταβολές, ούτε κοινωνικές αναταραχές, όπως οι υπόλοιποι Έλληνες. 
Παράλληλα υπάρχει η άποψη πως όλη νομοθεσία της Σπάρτης είναι προσανατολισμένη προς τον πόλεμο. Η πόλις εμφανίζεται σαν ένα στρατόπεδο (Πλάτων) και το ενδιαφέρον των πολιτών συνέκλινε αποκλειστικά σε μια αρετή, την πολεμική. Η Δωρική καταγωγή και ο φόβος των ειλώτων εμφανίζονται ως οι κατεξοχήν αιτίες που ερμηνεύουν αυτόν τον μονόπλευρο προσανατολισμό της Σπαρτιατικής κοινωνίας.
Το διαφορετικό σύστημα αξιών που προείπαμε δεν ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από τα άλλα, αλλά η συνέπεια στην εφαρμογή των κοινών ελληνικών αρετών την καθιστούσε μοναδική. Επίσης, η αποτελεσματικότητα στον πόλεμο που κρίνεται εκ τω υστέρων από την ηττημένη Αθήνα ήταν απόρροια αυτού το συστήματος αξιών. Αν μέχρι τον Πελοποννησιακό Πόλεμο αναγνώριζαν απλώς την ανωτερότητα της Σπάρτης, αυτό επιβεβαιώνεται πια μετά τον πόλεμο. Ο προσανατολισμός της Σπάρτης προς τον πόλεμο ερμηνεύει την ήττα των Αθηναίων μετά τον πόλεμο. Η διαφορά στο σημείο αυτό Αθηναίων και Σπαρτιατών ήταν ότι οι μεν αναλώνονταν σε συζητήσεις χωρίς να προβαίνουν σε πράξη των όσων αποφάσισαν, οι δε κάθε φορά έκανα πράξη για όσα έπαιρναν απόφαση. 
β) ελληνιστικοί – ρωμαϊκοί χρόνοι (4ος αι. π.Χ – 2ος αι. μ.Χ.)
Είναι η εποχή που ιστορικά οι θεσμοί του Λυκούργου ανήκουν στον παρελθόν, μια εποχή χωρίς την ιδεολογική – πολιτική φόρτιση του 5ου αι. π.Χ.. Η Σπάρτη γίνεται ρωμαϊκή επαρχία. Αρέσκεται να θεωρείται σύμμαχος της Ρώμης και προσφέρει το παρελθόν της σαν τουριστικό θέαμα. Η σύγκριση με την Ρώμη ήταν αναγκαία και κολακεύει όχι μόνο τη Σπάρτη, αλλά και όλους τους Έλληνες, καθώς επίσης και την ίδια τη Ρώμη. 
Αν και οι πηγές κάνουν λόγο για σχετική συνέχεια των θεσμών (Άγις, Κλεομένης), οι περισσότερες, ωστόσο, πηγές αναφέρονται στην ΄΄χρυσή΄΄ εποχή του Λυκούργου. Το ενδιαφέρον αυτής της εποχής επικεντρώνεται όχι τόσο στο πολιτειακό (το πολιτειακό έχει λυθεί από τη Ρώμη), αλλά περισσότερο στο ηθικό μέρος, στρέφεται στο άτομο, στον τρόπο συμπεριφοράς και όχι στον τρόπο που συγκροτείται μια κοινωνία. Από τις αρετές, λοιπόν, του πολίτη (5ος αι.) περνάμε τώρα στην ηθική διάπλαση του ατόμου, που για τη Ρώμη ο ρόλος του είναι καθοριστικός στις δημόσιες υποθέσεις. Για τη Ρώμη η Σπαρτιατική παιδεία προβάλλεται ως πρότυπο κοινωνικοποίησης του ατόμου. Επίσης, η ηθική αυτή διάσταση δημιουργεί σε μια τέτοια αυτοκρατορία κάποια ενότητα και ομοιογένεια. 
Όταν η Ρώμη συναντάει την Ελλάδα, η ρωμαϊκή αυστηρότητα συναντάει την Σπαρτιατική αυστηρότητα: ο Αύγουστος προβάλλει το αρετολόγιο της Σπάρτης, για να περιορίσει την πολυτέλεια και την τρυφή, και να φέρει τις παλαιές αρετές στη Ρώμη. 
Ο πολεμικός – πατριωτικός χαρακτήρας του Σπαρτιατικού πολιτεύματος προβάλλεται έξω από το ιστορικό του πλαίσιο ως κάτι διαχρονικό που δε επηρεάζεται από τις κοινωνικές αλλαγές της πολιτείας. Ενώ τον 5ον αι. π.Χ. η κριτική εντάσσεται στα πλαίσια διαμάχης (κατά πόσο ένα πολίτευμα είναι καλό), την περίοδο αυτή για τη Ρώμη το θέμα αυτό έχει λήξει. Η Σπάρτη έχει το άριστο πολίτευμα που η Ελλάδα έχει επιδείξει. 

Μια σύντομη επισκόπηση των πολιτευμάτων και των πολιτειακών μεταβολών

Η πόλις – κράτος αποτελούσε το βασικό κύτταρο της πολιτικής οργάνωσης κατά την αρχαιότητα. Στα πλαίσια της πόλεως –κράτους δημιουργήθηκαν πάντα εκείνες οι συνθήκες που ευνόησαν τις κοινωνικές εξελίξεις και ανέδειξαν τη μια ή την άλλη μορφή εξουσίας. Η μεταβολή των πολιτευμάτων ήταν αναπόφευκτη. Το θέμα της μεταβολής των πολιτευμάτων υπήρξε αντικείμενο στοχασμού ήδη από την εποχή του Σόλωνος (6ος αι. π.Χ.) με τη θεωρία του περί ανομίας που οδηγεί στην τυραννία. Διαφορετικά κατά τόπους η μορφή του πολιτεύματος παρουσιάζει το εξής θεωρητικό σχήμα: ΒΑΣΙΛΕΙΑ -- ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ -- ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ - ΤΥΡΑΝΝΙΔΑ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ο αριθμός των πολιτευμάτων δεν ήταν πάντα ο ίδιος. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα τα πολιτεύματα ήταν ΠΕΝΤΕ (αριστοκρατία[b][b] (πνεύματος, όχι καταγωγής) -> τιμοκρατία (επιδίωξη τιμών και διακρίσεων) -> ολιγαρχία (πλουτοκρατία) -> [/b][/b]δημοκρατία ->(άμετρη ελευθερία της δημοκρατίας) ->τυραννίδα).Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ήταν ΕΞΙ (ορθά πολιτεύματα: Βασιλεία, Αριστοκρατία, Πολιτεία – παρεκκλίσεις αυτών: Τυραννία, Ολιγαρχία, Δημοκρατία). Σύμφωνα με τον ιστορικό Πολύβιο ήταν ΕΠΤΑ (Μοναρχία (άρχει ο δυνατότερος)  Βασιλεία (άρχει αυτός που ξεχωρίζει εξαιτίας της αίσθησης του δικαίου και του ωραίου) -> Τυραννία[/[b]b] (άρχει αυτός που παίρνει την εξουσία με τη βία) -> [b]Αριστοκρατία (άρχουν με τη σωφροσύνη τους) -> [/b]Ολιγαρχία (΄΄ολίγοι΄΄άρχουν με τον πλούτο τους) -> Δημοκρατία (΄΄δήμος΄΄άρχει με βάση τη συμμετοχή των πολλών στα κοινά και στους πολέμους) -> Οχλοκρατία(άρχουν οι δυνατότεροι – τάση επιστροφής στην Μοναρχία). Τα πολιτεύματα αφού κάνουν τον κύκλο τους επιστρέφουν στο αρχικό πολίτευμα (ανακύκλωση των πολιτευμάτων). 

Ιδανικά πολιτεύματα της Αρχαίας Ελλάδος 

Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, ιδανική πολιτεία ήταν η ΛΑΚΩΝΙΚΗ, σύμφωνα με τον Πλάτωνα η ΚΡΗΤΙΚΗ και η ΛΑΚΩΝΙΚΗ και σύμφωνα με Αριστοτέλη η ΚΡΗΤΩΝ πολιτεία, η ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ πολιτεία και η ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΩΝ πολιτεία. Η σταθερή αναφορά της ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ πολιτείας στους θεωρητικούς είναι έκδηλη και θα προσπαθήσουμε να δείξουμε την φύση αυτής πολιτείας, που ανήκει στα ΜΙΚΤΑ πολιτεύματα. 

Τα στοιχεία εξ ων συνετέθη το Σπαρτιατικό πολίτευμα

Η Σπάρτη, κατ’ αρχήν, δεν είναι μια δημοκρατία, όπως η Αθήνα, αλλά μια αριστοκρατία που η δημοκρατία εκφράζεται σε όσους θεωρούνται πολίτες – οπλίτες. Ποια είναι, όμως, τα κριτήρια, για να είναι κανείς πολίτης; Πρώτο κριτήριο είναι α) ο π λ ο ύ τ ο ς και β) η επιτυχία στην ε κ π α ί δ ε υ σ η. Και τα δυο εκφράζουν το πνεύμα το αριστοκρατικό. Η Αθήνα, αντίθετα, δεν έχει τέτοια κριτήρια. 
Η δημοκρατία στη Σπάρτη συνίσταται στην ισότητα των ομοίων (ειδικά μετά την διεύρυνση του πολιτικού σώματος στα τέλη του 7ου αι. π.Χ. εξαιτίας της συνεχούς μείωσης των πολιτών). Η ισότητα αυτή είναι ισότητα κοινωνική, είναι ισότητα στα συσσίτια (άρα ισότητα πλούτου), ισότητα στα πλαίσια της οπλιτικής φάλαγγας. Επίσης, η εκλογή των Εφόρων από το σώμα των πολιτών με ενιαύσια θητεία. Μερικοί λένε ότι οι Έφοροι αποτελούν τυραννικό στοιχείο του πολιτεύματος. Ο Ισοκράτης (Αρεοπαγιτικός 60 – 61) μιλώντας για την δημοκρατικότητα του Σπαρτιατικού πολιτεύματος αναφέρει πως οι Σπαρτιάτες «δημοκρατούνται», επειδή υπάρχει σ’ αυτούς ισότητα, ομόνοια στην εκλογή, στον ιδιωτικό βίο, σε όλες τις ασχολίες, πολεμούν την ολιγαρχία. Στον Παναθηναϊκό (152 – 155) του ο Ισοκράτης μας πληροφορεί ότι η Σπάρτη δεν είχε ουσιαστική διαφορά με την Αθήνα. Ο Λυκούργος μιμήθηκε τους παλαιούς νόμους που είχε η Αθήνα. Η άποψη περί κοινής καταγωγής των θεσμών ήταν διάχυτη. 
Το ολιγαρχικό στοιχείο της Σπάρτης είναι η Γερουσία (28μελές όργανο με ισόβια θητεία). Η άποψη αυτή συνιστά την μείξη διαφόρων στοιχείων άλλων πολιτευμάτων σε ένα. Η αναφορά γίνεται εδώ για το μικτό πολίτευμα. Ο Πολύβιος θεωρούσε το μικτό τρόπο διακυβέρνησης ως τον τελειότερο. 


Το μικτό πολίτευμα

Πρώτος που έκανε λόγο για μικτά πολιτεύματα ήταν ο Λυκούργος. Τα μικτά πολιτεύματα («ευ κεκραμένη / μεμειγμένη πολιτεία») υπήρξαν αντικείμενο επαίνου στους Έλληνες. Συγκεκριμένα, το Σπαρτιατικό μικτό πολίτευμα έχαιρε ιδιαίτερης εκτιμήσεως και θεωρήθηκε από πολλούς το ιδεώδες πολίτευμα. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στους Νόμους (691d) του κάποιος ΄΄κηδόμενος θεός έκανε δίδυμο΄΄ την Σπαρτιατική βασιλεία («Θεός είναι κηδόμενος υμων τις, ός τα μέλλοντα προορων, δίδυμον υμιν φυτεύσας την των βασιλέων γένεσιν εκ μονογενους»), καταφέρνοντας έτσι τον διχασμό της βασιλικής εξουσίας. Στην συνέχεια, εισήχθη η αρχή των γερόντων που ήταν ισόψηφος («την των οκτώ και είκοσι γερόντων ισόψηφον εις τα μέγιστα τηι των βασιλέων ποιήσασα δυνάμει»). Ως τρίτη αρχή, συνεχίζει ο Πλάτων, εισήγαγε (ο Λυκούργος ή κατ’ άλλους ο Θεόπομπος) «την των εφόρων δύναμιν» , για να λειτουργήσει «οιον ψάλιον» σε τυχόν αυθαιρεσίες των παραπάνω. Οι Έφοροι εξελέγοντο με κλήρο από τον δήμο ενιαύσιοι. Το θέμα, ωστόσο, των Εφόρων είναι αμφιλεγόμενο, καθότι σε άλλο σημείο των Νόμων οι Έφοροι εμφανίζονται ως τύραννοι. 

Το πλαίσιο λειτουργίας του Σπαρτιατικού πολιτεύματος

Βασικό συστατικό της Σπαρτιατικής κοινωνίας είναι η υπακοή στους άρχοντες και στους νόμους. Ο Περικλής στον Επιτάφιο αναφέρει ότι οι Σπαρτιάτες υπακούουν από υποχρέωση, ενώ οι Αθηναίοι εθελοντικά. Από ποιον υποχρεώνονταν οι Σπαρτιάτες να υπακούσουν; Για να εξαναγκάσεις κάποιον να υπακούσει πρέπει να υπάρχει μια εξουσία (βασιλική ή τυραννική). Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει στη Σπάρτη (ακόμα κι αν υπάρχει βασιλεία, δεν έχει την μορφή του εξαναγκασμού). Με αυτόν τον τρόπο ο Σπαρτιάτης είναι πολίτης και ρυθμιστής της κοινωνικής συμβίωσης. Η υπακοή εξασφαλίζει συνέχεια, ενότητα και ελευθερία από τύραννο, ενώ η μη υπακοή προκαλεί στάση και έπειτα τυραννία. Η τήρηση των νόμων δεν είναι μια μηχανιστική – ρυθμιστική υποχρέωση, αλλά μια πολιτική στάση και τελικά την αρετή του κάθε Σπαρτιάτη. Ειδικά μετά τον Β΄ Μεσσηνιακό Πόλεμο το να υπακούει κανείς στους νόμους ήταν όχι μόνον αναγκαίο, αλλά και κάτι που διαφοροποιούσε τη Σπάρτη από τους άλλους Έλληνες. Επιπλέον, για μια περίοδο μετά τον Β΄ Μεσσηνιακό Πόλεμο και ως τα τέλη του 5ου αι. π.Χ., υπάρχει συμφωνία σε συγκεκριμένο πρότυπο ζωής. Δεν υπάρχει σύγκρουση και διάθεση ανατροπής, και αυτό οδήγησε σταδιακά στην υπακοή στους νόμους. 

Αιτίες εξαιτίας των οποίων το πολίτευμα της Σπάρτης έγινε μεγάλο και οι αιτίες
πτώσης και παρακμής του

Σύμφωνα με τον ιστορικό Πολύβιο (Ιστοριών 6, 3, 5 – 12) δυο είναι τα κριτήρια που κάνουν τους πολίτες ενάρετους και σώφρονες, τα ήθη και οι νόμοι. Ο Λυκούργος, κατά την κρίση του ιστορικού, ήταν αυτός που εξασφάλισε ομόνοια, ασφάλεια και διεφύλαξε την ελευθερία της Σπάρτης, δηλαδή φρόντισε ώστε να είναι αυτάρκης, να μην έχει εσωτερικούς δυνάστες και όχι ξένους κατακτητές. Ο Λυκούργος φρόντισε να αποκτούν όλοι ανεξαιρέτως τον ίδιο τρόπο ζωής, την ίδια εκπαίδευση, που θα έχει ως σκοπό να κάνει γενναίους άνδρες, επιδιώκοντας την πολεμική αρετή (ανδρεία), και να συγκρατεί την κοινωνική συνοχή (σωφροσύνη). Αυτά οδηγούν στην ομόνοια. Για την υποταγή των άλλων λαών, ωστόσο, δεν προέβλεπε τίποτα. Ο νομοθέτης μ’ αυτόν τον τρόπο προσπάθησε να καταστήσει τους πολίτες της Σπάρτης αυτάρκεις (για να μην χρειαστούν να κάνουν πολέμους) και σώφρονες, ώστε στις μεταξύ τους σχέσεις να μην είναι φιλόδοξοι και ανταγωνιστές (για να μην υπάρξει διασάλευση της κοινωνικής συνοχής). Οι Σπαρτιάτες για χάρη της ελευθερίας όλων τω Ελλήνων πολέμησαν στα Μηδικά δημιουργώντας αισθήματα φιλαρχίας. Μετά το 387 π.Χ. (Ανταλκίδειο Ειρήνη), όμως, η Σπάρτη, για να κρατηθεί στη ηγεμονία, είχε βυθιστεί στις συναλλαγές με τους Πέρσες και η παρακμή της δεν άργησε να φανεί.








14 σχόλια:

  1. Η επιτυχέστερη κονωνία βασισμένη σε αρχές ηθικές , θείες ενανθρωπισμένες . Ποιός άλλος πολιτισμός συνδύασε τον σεβασμό του ατόμου και της προσωπικότητος με την αυτοθυσία για έναν κοινό σκοπό ; Όποιος επεχείρησε στην σύγχρονη εποχή να επιτύχει έστω το ένα από τα δύο απέτυχε ως σύνολο . Είδαμε που κατήντησε ο υπαρκτός σοσιαλισμός ( που κλίνει πρός το κοινό καλό ) αλλά και ο δυτικός φιλελεύθερος καπιταλισμός ( που κλίνει αντίστοιχα στον σεβασμό της ατομικότητος του ανθρώπου ) . Ο βίος των Σπαρτιατών εννοείται ως εξής : ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ .
    Αναλύοντας το αδιέξοδο της σημερινής Ελλάδος καταλήγουμε σε καθεστώτα παλαιά και επαληθευμένα μέσα στο χρόνο ως προς τη δυναμική τους . Γίνεται σαφές διά της μελέτης της Σπαρτιατικής Πολιτείας , ότι ήταν ιδεοκρατικό καθεστώς . Ποιο άλλο πεδίο θα μπορούσε να δεχθή τον αγώνα για την Δόξα , που δεν εξαργυρωνόταν σε υλικά αγαθά ; Την αυταπάρνηση χάριν της κοινής ωφελείας ; Την ηθική της ανδρείας , της αδείας , της συνέπειας λόγου και έργου , της μετριοφροσύνης , της απλότητος ; Όλα τα παραπάνω περιλαμβάνονταν ως δυνάμεις προς ενέργειαν στις ρήτρες του Λυκούργου . Τα αποτελέσματα αυτών των δυνάμεων είναι γνωστά από την Ιστορία .
    Όσον αφορά στην ομοφυλοφιλία , ο Σπαρτιάτης απλώς δεν εσκόπει κάτι τέτοιο ως ενδεχόμενον .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φιλε Ευρυφαη συμφωνω με οσα ειπες. Αλλα για ποιο λογο οι εβραιοι προσπαθουν να πεισουν το κοσμο οτι οι Σπαρτιατες ειναι συγγενεις τους μεσω Ιαπετου; Επειδη η κοινωνια των Σπαρτιατων ηταν η υψηλοτερη ολων των εποχων και θελουν να αρπαξουν την δοξα τους; Επισης νομιζω οτι η αμερικανικη πολιτεια ειναι η συνεχεια της σπαρτιατικης. Συμφωνειτε; Κωστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πιστευω πως δεν ηταν τοσο πολιτευμα και οι νομοι του Λυκουργου ο λογος της επικης ανδρειας των Λακεδαιμονιων, οσο η δωρικη καταγωγη τους. Σιγουρα βεβαια επεδρασαν βαθια, αλλα δεν υπηρξαν οι καταλυτικοι παραγοντες. Ο δωρικος τυπος που ειναι εγγενης καθε Ελληνα, ειναι ο ιδιος που εμφανιστηκε και στους Σουλιωτες λογου χαρη. Ελευθερια, ανδρεια, αξιοπρεπεια απεναντι σε οτιδηποτε και οποιονδηποτε.

    Αποδεχομαι με μεγιστη τιμη και περηφανια αυτην την κληρονομια των προπατορων μου και την νιωθω να κυλαει στο αιμα μου. Δακρυζω αρκετες φορες οταν βλεπω στα κατωθι βιντεο την μοναδικη πολη μεταξυ του πολιτισμενου κοσμου που ειχε το θαρρος να κραυγασει σε οποιονδηποτε ενδεχομενο δυναστη της "Οχι μονο δεν σε φοβαμαι, αλλα σε προκαλω αν θελεις, η πολη μου ειναι ατειχιστη, κοπιασε..". Την πολη που ακομα και μπροστα σε εναν Μ.Αλεξανδρο και στις απειλες του ωστε να ενταχθουν στο κοινο ελληνικο σωμα, απαντησε με ενα "Αν".
    https://www.youtube.com/watch?v=eMueUUfbJOU
    https://www.youtube.com/watch?v=VjofunzMkHo

    Η ανεπαναληπτη αυτη πολιτεια υπηρξε πραγματι μοναδικη. Καταφερε να δημιουργησει ελευθερους ανθρωπους μεσα απο την υπερβαση απο την υλη, τον φοβο και τις εξαρτησεις. Ειμαστε ευγνωμονες που ειμαστε Ελληνες και φερουμε στοιχεια δωρικης καταγωγης.

    Απο την αλλη, αυτο το ανεπαναληπτο δημιουργημα ειχε απεναντι του επισης ενα ανεπαναληπτο δημιουργημα. Τους Αθηναιους ιωνικης καταγωγης μιας μυθικης ευφυιας που ανακαλυψαν τα παντα ολα και μεταξυ αλλων και τη δημοκρατια. Μια ανοιχτη κοινωνια σε αντιθεση με τη κλειστη σπαρτιατικη. Μια πολη στην οποια η ανθρωποτητα θα ειναι αιωνιως σε χρεος απεναντι της λογω της επισης ανεπαναληπτης προσφορας. Ως Ελληνες εχουμε και την ιωνικη καταγωγη και κληρονομια μεσα μας.

    Μακαριος εκεινος εξ ημων που θα καταφερει να συνθεσει εντος του και τις δυο φυσεις του, εξισου ελληνικες. Την δωρικη και την ιωνικη. Δεν θα υπαρχει κανενα εμποδιο για τον ανθρωπο τον ανδρειο και πολυμηχανο.

    Αντικειμενικα, αν κρινουμε δυο ανεπαναληπτα μοναδικα πολιτευματα παντως, το Αθηναικο υπερεχει. Διοτι δινει δικαιωμα επιλογης στους πολιτες του, κατι που οι Σπαρτιατες δεν ειχαν, διοτι μαθαινει και επιτρεπει στους πολιτες του να ζουν οταν οι περιστασεις το επιτρεπουν και διοτι δεν περιοριζει την εκφραση των πολιτων του μονο σε στρατιωτικη καταρτιση. Τους δινει χωρο να σκεφτουν, να αμφισβητησουν, να ανακαλυψουν και τον εαυτο τους και τη φυση και το Θεο ακομα. Ενας Σωκρατης δεν θα μπορουσε να ειχε υπαρξει πουθενα αλλου, παρα μονο σε μια τετοια ελευθερη ελληνικη πολη, ενος πολιτευματος αντιστοιχο της Αθηνας εκεινης. Οχι στη Σπαρτη

    Κωστα, η αμερικανικη κοινωνια ΘΕΛΕΙ να ειναι συνεχεια της Αθηνας του χρυσου αιωνα. Σε αυτο συνηγορουν παμπολλα στοιχεια. Για την σπαρτιατικη δεν βλεπω καποια συνδεση.

    Τωρα σε σχεση με αυτο που ειπες για τους Εβραιους, δεν γνωριζω κατι. Υποθετικα αν απαντουσα θε ελεγα πως βλεπω στοιχεια συναφειας οσον αφορα την κλειστοτητα και των δυο κοινωνιων, εβραικης και σπαρτιατικης. Απεχουν ομως παρασαγγας. Οι Σπαρτιατες αναγνωριζαν συμμαχους, ενω οι εβραιοι δεν το κανουν παρα μονο υποκριτικα, βλεπουν συμμαχους μονο οταν τους εχουν στο χερι ή οφελος. Ο λογος που οι Σπαρτιατες δεν ηθελαν πολλα πολλα με τους εξω ηταν διοτι ηταν ολιγαρκεις, ως ελευθεροι επιπλαστων αναγκων. Χαρακτηριστικο των Εβραιων ειναι η πλεονεξια τους. Οι Σπαρτιατες ηταν υπερανω υλης και χρηματος, οι Εβραιοι ειναι ακριβως το αντιθετο.

    Αρα ουδεμια συγγενεια μπορει να υπαρχει, μιλαμε για αλλο λαο εντελως. Αν μου ελεγες για Σουλιωτες και Σπαρτιατες θα ελεγα ναι, παρατηρω εμπειρικα μια ομοιοτητα στη ποιοτητα, ενα δωρικο χαρακτηρα. Ισως αντιστοιχος δωρικος χαρακτηρας να υπαρχει στους Κρητικους. Στους Εβραιους σε καμια. Πρωτα πρωτα, ο Δωριεας ποτέ δεν φυγομαχει. Καλωσοριζει τη μαχη. Ο Εβραιος ειναι οπου φυγει-φυγει. Δεν πολεμησε σχεδον ποτέ σε μαχη κατα μετωπο. Μονο δολιως. Επομενως, δεν ειναι συγγενεις, αυτο ειναι το μονο σιγουρο. Η προσπαθεια τους αυτη ειναι τοσο γραφικη που μου θυμιζει καποιους Αλβανους, που λενε ο Μ.Αλεξανδρος ηταν Αλβανος. Γελανε και οι πετρες
    Στοχαστης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έχω να παρατηρήσω ότι, αν δούμε τα δύο συγκρινόμενα πολιτεύματα (Αθηνών-Σπάρτης) με βάση το επίπεδο συλλογικής καταξίωσης εκάστης κοινωνίας, θα διαπιστώσουμε ότι συλλογικά περισσότερο ωφελημένοι υπήρξαν οι Σπαρτιάτες.
    Ο αντιυλιστικός ιδεαλισμός των Σπαρτιατών και η εμπόδιση του πλουτισμού, των μεγαλεπήβολων κτιρίων, της χλιδής και της πλεονεξίας, ήταν αξίες που διηθήθηκαν και στον έσχατο Σπαρτιάτη πολίτη.
    Αντίθετα ο Αθηναίος πολίτης, περισσότερο εκτεθειμένος σε ποικιλόμορφα ερεθίσματα ανθρώπινης ιδιοτέλειας, ανταγωνισμού, παθών και διαφθοράς, επέδειξε μια περισσότερο ασταθή κοινωνία, που ήταν εκτεθειμένη σε περισσότερες μεταβολές και κινδύνους.
    Μπορεί το πολίτευμα των Αθηναίων να ανέδειξε σπουδαίες και εξέχουσες προσωπικότητες, αλλά και οι Σπαρτιάτες δεν στερήθηκαν από αυτούς. Η λακωνική λιτότητα της ζωής και του λόγου, είναι πολύ πιο κοντά στην σοφία και το μέτρο, παρά ο Αθηναϊκός -πολιτικός- πλουραλισμός (χωρίς βεβαίως να χάνει κάτι απ΄την αξία του).
    Οι Σουλιώτες της οθωμανικής περιόδου, φίλε Στοχαστή, ήταν Αρβανίτες. Πιθανών να είχαν κάποιοι απ΄αυτούς Δωρική καταγωγή, αλλά δεν γνωρίζω αρκετά στοιχεία για αυτούς ειδικά.
    Οι εβραίοι φίλε Κώστα, πράγματι επιχειρούν να "υφαρπάξουν" την ιστορική δόξα των Σπαρτιατών, παρουσιάζοντας ανυπόστατες θεωρίες και κατασκευάσματα, προκειμένου να αποδείξουν την συγγένειά τους με αυτούς. Είναι η προσφιλής μέθοδος των εβραίων να διαβάλουν τα πάντα προς δικό τους όφελος.
    Θα έλεγα ότι οι ΗΠΑ κατά κάποιο τρόπο, εφαρμόζουν ένα πολιτικό μοντέλο που συνδυάζει το Σπαρτιατικό και το Αθηναϊκό πολίτευμα μαζί. Το Κογκρέσο που περιλαμβάνει την Γερουσία (Γερουσία) και την Βουλή των αντιπροσώπων (Απέλλα), το Ανώτατο Δικαστήριο (Έφοροι), ο Πρόεδρος που είναι περίπου ο Βασιλιάς (στη Σπάρτη υπήρχαν δύο), μοιάζει λιγάκι με το Σπαρτιατικό μοντέλο. Όμως το δικαίωμα λόγου στην Βουλή των Αντιπροσώπων ταιριάζει περισσότερο στα Αθηναϊκά πρότυπα, αλλά και γενικότερα η δημοκρατικότητα των διαδικασιών, γέρνει προς την Αθηναϊκή ελευθερία της έκφρασης.
    Η αλήθεια είναι ότι η εξουσία στις ΗΠΑ είναι καλύτερα ελεγχόμενη από πολλαπλούς μηχανισμούς, σε αντίθεση με το Ελληνικό μοντέλο, που ο Πρωθυπουργός συγκεντρώνει πολλές εξουσίες στα χέρια του και δύσκολα ελέγχεται.
    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΛΑΚΩΝΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαλλον ο Καταχθονιος Δαιμων βρισκεται σε αγραναπαυση!!! Κωστας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι Κώστα, είμαστε σε αγρανάπαυση... Κάποια στιγμή θα επανέλθουμε με νέες ...καλλιέργειες!
      ΛΥΚΙΟΣ.

      Διαγραφή
  7. Οντως ο αντιυλιστικος ιδεαλισμος των σπαρτιατων διηθηκε και στον τελευταιο ομοιο Σπαρτιατη. Οι αξιες της Σπαρτιατικης κοινωνιας εξαπλωνονταν σε ολους τους ομοιους, σε ολο το Σπαρτιατικο σωμα. Πολυ ευστοχο και σωστο.

    Ομως ποσο μεγαλη ειναι η επιτυχια μιας αποφασης, μιας "κατακτησης" οταν αυτη επιτευχθει "με το ζορι"; Οταν δεν ειναι αποφαση του ιδιου του ατομου, εστω και με συμμετοχικο ή δημοκρατικο χαρακτηρα; Ειναι πραγματι αλλαγη της ουσιας του ανθρωπου η απλα του "φαινεσθαι"; Ο Αριστοτελης διδασκει πως η αρετη ειναι αποτελεσμα συνηθειας σε μεγαλο βαθμο, "εξις δευτερα φυσις". Ο Λυκουργος επομενως χειραγωγησε και επετυχε την εφαρμογη της αρετης στους Λακεδαιμονιους. Τα καταφερε σε μεγαλο βαθμο.

    Οταν ομως η επιδιωξη της αρετης δεν αποτελει στρατηγικη και συνειδητη επιλογη του ατομου που αποπειραται να την εφαρμοσει, τοτε ειναι καταδικασμενη η προσπαθεια αυτη με τη παροδο του χρονου να σβησει και να ξεχαστει, οταν "ξεχαστει" ο καθε Λυκουργος. Τα της υλης και της ανθρωπινης ζωης ειναι εφημερα. Η αριστη πολιτεια χρειαζεται περα απο την επιδιωξη της αρετης που ειναι φρονιμο να προσπαθει να καλλιεργει στους πολιτες της, να τους κανει να τη θελουν,να τη ζητουν, να τη επιδιωκουν. Και εκτος απο αυτο, να ανανεωνουν συχνα την επιλογη τους. Ανευ συμμετοχικου δημοκρατικου θεσμου αυτο ειναι ανεφικτο

    Θα ελεγα πως το αριστο πολιτευμα επιζητα μπολιασμα του Αθηναικου με του Σπαρτιατικου
    Στοχαστης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε Στοχαστή, αν και δεν συμμερίζομαι την άποψη ότι το Σπαρτιατικό σύστημα εξωθούσε "με το ζόρι" τους πολίτες του, στον αντιυλιστικό ιδεαλισμό, θα σου φέρω ως παράδειγμα τον μοναχισμό-ασκητισμό (όχι μόνο του χριστιανισμού, αλλά και όλων των θρησκειών που τον εφαρμόζουν).
    Στον μοναστικό βίο, ο εισερχόμενος είναι όπως ένας "ακατέργαστος" πολίτης. Με τα τυπικά, τις συνήθειες, το πρόγραμμα και τους μοναστικούς κανόνες, ο μοναχός εισέρχεται σε μια κατάσταση που τον απομακρύνει από τον προηγούμενο τρόπο σκέψης και ζωής του. Τον υποδέχεται δηλαδή μια πεπατημένη και μεθοδευμένη κατάσταση μαζικής εξέλιξης, που τελικά τον εξελίσσει, τον καθαρίζει και τον βοηθά να πετύχει πράγματα στον εαυτό του, που μόνος του δεν θα κατάφερνε εύκολα.
    Κακά τα ψέματα, δεν είναι λίγοι οι μοναχοί και οι ασκητές που κατάφεραν μέσω του μοναστικού, ασκητικού βίου να καθαγιαστούν,δηλαδή να καθαρθούν και να εξελιχθούν μέχρι την θέωση.
    Είναι κάπως σαν το πανεπιστήμιο. Μπορεί κάποιος μετά το λύκειο να αποκτήσει επιστημονικές γνώσεις και εξειδίκευση σε έναν τομέα, χωρίς να φοιτήσει σε ένα πανεπιστήμιο;
    Δυνητικά μπορεί. Μπορεί να βρει όλα τα συγγράμματα, τις μελέτες, τις δημοσιεύσεις και να πειραματιστεί-συνεργαστεί με επαγγελματίες, ώστε να αποκτήσει όλες τις γνώσεις. Επίσης είναι σίγουρο ότι θα έχει εμπεδώσει καλύτερα τις γνώσεις του, αφού αυτές προήλθαν από εμπειρίες και αναζήτηση βήμα βήμα.
    Όμως αυτό θα πάρει πολύ καιρό και σίγουρα το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι το καλύτερο.
    Αν όμως εισαχθεί στο πανεπιστήμιο, όλα θα γίνουν ευκολότερα. Θα τον περιμένει ένα πρόγραμμα μεθοδικής διδασκαλίας και δεν θα χρειαστεί να ψάχνει να βρει τη γνώση και το πείραμα, αφού όλα θα είναι εκεί και θα τον περιμένουν.
    Μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, θα είναι έτοιμος! Όχι ότι θα έχει κατακτήσει όλη την επιστημονική γνώση, αλλά θα έχει μια πολύ καλή θεμελίωση, για να ξεκινήσει την δική του επιστημονική πορεία.
    Έτσι λοιπόν, ένα πολιτικό σύστημα εκπαιδεύει τους πολίτες του με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
    Οι Σπαρτιάτες ανέδειξαν αρετές τις οποίες όφειλαν σαφώς στην πολιτεία και τον τρόπο που αυτή τους εκπαίδευσε.
    Σε καμία πολιτεία ο πολίτης δεν αποφασίζει μόνος του, για το ποια παιδεία και ποιες αρετές θα αποκτήσει. Αυτό το έχουν "αποφασίσει" πριν από αυτόν, οι πρόγονοί του. Δεν είναι δυνατόν να αποφασίζει ένα βρέφος για το μέλλον του. Όταν θα ενηλικιωθεί, άρα θα έχει προσλάβει όλη την παιδεία της πολιτείας, θα αποφασίσει αν θέλει να συνεχίσει να είναι μέλος της ή να αποχωρήσει για κάπου αλλού. Αυτό ίσχυε και ισχύει σε όλες τις κοινωνίες.
    Ούτε και οι Αθηναίοι ήταν ανεξάρτητοι από την παιδεία της πολιτείας τους. Ούτε και αυτοί την επέλεγαν από βρέφη!
    Απλά η παιδεία τους είχε κάποιες διαφορές από αυτή των Σπαρτιατών.
    Σαφώς και το "ιδανικό" πολίτευμα θα μπορούσε να είναι, η σύνθεση των πλεονεκτημάτων της Σπαρτιατικής και της Αθηναϊκής πολιτείας.
    Πράγματι, ίσως οι Αμερικανοί να το έχουν προσεγγίσει περισσότερο από τους Ευρωπαίους. Όμως πιστεύω ότι ακόμα και αυτοί απέχουν πάρα πολύ, από το περίφημο "Ιδανικό Πολίτευμα", που θα ταιριάζει απόλυτα με την ανθρώπινη φύση και που θα βοηθά τον άνθρωπο να εξελίσσεται απρόσκοπτα...
    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ορθοτατες οι παρατηρησεις και με βρισκουν συμφωνο. Η δικια μου "ενσταση" αν θελεις, ειναι πως δεν υπηρχε στο Σπαρτιατικο πολιτευμα καποια ενδειξη του επιμερους Σπαρτιατη πως συμφωνει. Ακομα και αν καποιοι δεν επιθυμουσαν εναν τετοιο τροπο ζωης, δεν θα μπορουσαν να κανουν διαφορετικα απο το να ακολουθησουν τον γενικο μοντελο.

      Στον μοναστικο βιο υπαρχει η επιλογη της ενταξης στο μοναστηρι. Ειναι επιλογη του καθενος, οποτε θελει μπορει να φυγει. Με τον τροπο που ηταν δομημενες οι κονωνιες στην αρχαια εποχη, δεν ηταν τοσο απλο για ενα Σπαρτιατη αν δεν επιθυμουσε εναν σπαρτιατικο τροπο να ζωης, να φυγει. Ηταν "δεμενος" στην γενικοτερη κατασταση.

      Αντιστοιχα, και οι Αθηναιοι ηταν δεμενοι, εξ ου και η εξορια του εξοστρακισμου, ηταν μια πολυ αυστηρη και σκληρη ποινη. Τουλαχιστον ομως εκεινοι αποφασιζαν συμμετοχικα την πορεια τους.

      Επισης, το προβλημα με τα πανεπιστημια εντοπιζεται εξισου. Μεσω της περιορισμενης επιλογης σπουδων απο τους φοιτητες και της αναγκης του για επιβιωση στη κοινωνια, εχουμε φτασει σε ενα σημειο οπου "αχρηστευουμε" τα καλυτερα μυαλα μας κανοντας τους ολους οικονομολογους. Θα επρεπε καπως ως κοινωνια να ειχαμε λογο στο τι θα σπουδαζουν οι φοιτητες μας, τι ειδους εκπαιδευση θα παιρνουν σε καθε τομεα, στα θεολογικα επισης θα επρεπε να εχουμε λογο ως κοινωνια και να μην παπαγαλιζουμε οτι ειπαν καποιοι πριν 1500 χρονια κοκ.

      Το πολιτικο συστημα εκπαιδευει τους πολιτες του με ενα συγκεκριμενο τροπο. Να ειναι αρκετα εξυπνοι ωστε να δουλευουν για τα συμφεροντα του ιδιου του συστηματος, αλλα αρκετα χαζοι ωστε να μην γινονται "ενοχλητικοι" αμφισβητωντας το και να μην ρωτουν για αυτα που θα επρεπε να ρωταει για το καλο του, αλλα το συστημα τα θεωρει ενοχλητικα. Οποτε, η ζωη η ιδια, παρα τις απεριοριστα καλοπροαιρετες διαθεσεις μου, μου εδειξε την τεραστια υποκρισια των συστηματων, ειτε αυτο ειναι πολιτικο, ειτε θεολογικο ή οτι αλλο. Δεν τα εμπιστευομαι πλεον και δικαιολογημενα τους δειχνω το μεσαιο δακτυλο διοτι ειναι παρασιτικα μορφωματα που απομυζουν απο το λαο τα θεμελιωδη δικαιωματα της ζωης του.

      Οπου λοιπον παρατηρω πως δεν υπαρχει νομιμοποιηση συλλογικης αποδοχης μεσα απο μια μη υποκριτικη συμμετοχικοτητα, τοτε λεω ενα ωραιο "Αντε γεια". Δεν ειναι δικια μας αυτη η ζωη ,αλλα μιας ελιτ. Παραδειγμα η πολιτικη ταξη σημερα. Και η θρησκεια μας
      Στοχαστης

      Διαγραφή
  9. Αν λύσεις και το πρόβλημα του τι θα κάνεις μετά το "άντε γεια", τότε θα σε παραδεχτώ!
    Η κοινωνία δεν είναι κάτι που εκφράζει μόνο την άρχουσα τάξη, αλλά το σύνολο των πολιτών που την απαρτίζουν. Όμως δεν έχουν όλοι τον ίδιο ρόλο, αλλά έχουν επιμερισμένα καθήκοντα ανάλογα με τις ικανότητες και τις γνώσεις του καθενός.
    Το ότι άρχει η άρχουσα τάξη, σημαίνει πολλά και τίποτα!
    Η άρχουσα τάξη δεν είναι πάντοτε η ίδια και μεταλλάσσεται ανάλογα με τις εποχές και τις συνθήκες.
    Αν πούμε ότι ο οποιοσδήποτε πολίτης μπορεί να είναι αρχή και να ασκήσει εξουσία, θα είμαστε μακριά από την αλήθεια.
    Αυτό το προνόμιο μπορεί να το έχουν ορισμένοι. Κάποιοι άλλοι, είναι καλύτερα να καθοδηγούνται παρά να καθοδηγούν. Αν δούμε τις προηγούμενες λέξεις απηλλαγμένοι από συνθήματα και προκαταλήψεις, θα συμφωνήσουμε σίγουρα.
    Το πρόβλημα έρχεται όταν αυτός που δεν πρέπει να καθοδηγεί, συνειδητοποιήσει ότι τον κατευθύνουν και ότι δεν έχει την αρχή στα δικά του χέρια. Τότε θέλει να "επαναστατήσει" για να αλλάξουν οι ρόλοι και να βρεθεί από καθοδηγούμενος, καθοδηγητής, δηλαδή να υφαρπάξει την εξουσία...
    Ποιος όμως γνωρίζει τόσο καλά τον εαυτό του, ώστε να ξέρει σε ποια θέση πρέπει κανονικά να ανήκει, χωρίς να κρίνει με τα εγωκεντρικά του ελατήρια;
    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Επίσης η πολιτική εκφράζει τις τάσεις της κοινωνίας και αν οι πολιτικοί γίνονται εκφραστές τους, οι πολίτες τις μετουσιώνουν σε πράξη! Δηλαδή και οι πολίτες συμμετέχουν στην πολιτική (καλή ή κακή), αφού υλοποιούν στην πράξη την πολιτική της διαφθοράς για παράδειγμα, ή της πολιτικής συναλλαγής, του ρουσφετιού και της διαπλοκής και ουσιαστικά την αναπαράγουν και τη συντηρούν. Αυτό εξάλλου φαίνεται και στην χώρα μας,από τον τρόπο και τα κριτήρια που ψηφίζουν στις εκλογές οι Έλληνες...
    ΛΥΚΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ετσι ειναι Λυκιε καλα τα ειπες. Οι Ελληνες παραδειγματος χαριν ψηφισαν συριζα οπως ψηφιζαν παλιοτερα το πασοκ. Δλδ ψηφισαν αυτον που τους εταξε "αλλαγη" διορισμους δτο δημοσιο και ζεστο χρημα στη τσεπη. Και το ειδαμε πως αμεσως εβαλαν τα δικα τους παιδια σε θεσεις και επανεφεραν οσους ψηφοφορους τους ειχαν διωξει. Αλλα οι υποσχεσεις για φοροελαφρυνσεις και αυξησεις μισθων ηταν φουμαρα για μεταξωτες κορδελες. Απ τη πολλη τους την ελπιδα για ζεστο χρημα ψηφισαν το κομμα που για ανταλλαγμα θα μας ξεπουλησει καθε εθνικη υπερηφανια και καθε σοβαροτητα σαν κρατος. Οι τζιχαντιστες ειναι ετοιμοι μ ενα συνθημα να μας κατασφαξουν και σρο παιχνιδι ειναι η Τουρκια η αλβανια και τα σκοπια. Κωστας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Θεωρω πως τα πραγματα και οι δυσκολιες που μας εμφανιζει η ζωη, δεν ειναι πραγματικα δυσκολα. Εμεις, το μυαλο μας τα κανει δυσκολα, διοτι ως ανθρωποι εχουμε μια ταση προς την αυτοθυματοποιηση, αποτελεσμα της παιδειας (μη ελληνικης προφανως) που εχουμε λαβει. Εν προκειμενω, το σημαντικο ειναι να αποταυτιστουμε απο το συστημα. Αυτο το επιτυγχανει το "αντε γεια". Αυτο ομως δεν σημαινει αποχωρηση. Η αποχωρηση σημαινει παραδοχη ηττας ανευ ορων και μαλιστα ανευ αγωνα, στοιχειο απολυτης ντροπης για τον Ελληνα. Ας μου επιτραπει μια συνοψιση

    Επανερχομαστε στο ιστορικο σημειο πριν την ανακαλυψη της δημοκρατιας απο τους αρχαιους Αθηναιους. Βρισκομαστε στο ιδιο σημειο παρακμης και μπροστα στα ιδια ακριβως διλημματα. Εαν αυτο το σκοταδι ειναι το σκοταδι πριν το φως επαφιεται απολυτα στο δικο μας χερι. Οι σημερινες περιστασεις στις οποιες εχει βρεθει η Ελλαδα ειναι τοσο απιθανες να συμβουν, που ειναι σαν ενα αορατο χερι, ενας ανωτερος νους να τις χειραγωγησε ωστε να οδηγηθουμε εδω. Δεν υπαρχει ομως απο μηχανης θεος που θα καθαρισει την μπουγαδα, αυτο ειναι νεοελληνικη παρανοηση. Υπαρχει "Θεια παρεμβαση" ωστε να επιτρεψει στον ανθρωπο να επιλεξει, και αυτη εχει ηδη γινει, τοποθετωντας τους Νεοελληνες στο σημειο οπου θα επιλεξουν για το μελλον της ανθρωποτητας. Αυτο ειναι ορατο, διοτι ακομα και η επιλογη Συριζα χωρις να εχει επιφερει ακομα ουτε ενα αποτελεσμα, εχει δημιουργησει "ρευμα" στην ευρωπη, γι αυτο και οι podemos στην ισπανια εχουν ανεβει τοσο πολυ. Ο γορδιος δεσμος εχει δοθει σε εμας, στους πολυμηχανους-πανουργους-κουτοπονηρους Ελληνες.

    Παμε τωρα. Το προβλημα δεν ειναι η υπαρξη αρχουσας ταξης (καποιων που κυβερνουν), αλλωστε η κοινωνια αποτελειται απο πολιτες που κυβερνωνται και απο πολιτες που κυβερνουν. Το προβλημα βρισκεται στο οτι η "αρχουσα ταξη" ειναι σαν ενα κλειστο επαγγελμα. Ειναι μια σχεδον κλειστη ταξη, που οι μονοι που μπορουν να παρεισφρησουν σε αυτη ειναι αυτοι που θα υποταχθουν απολυτα στα στενα της συμφεροντα, πχ Γεωργιαδης, Βοριδης, Γιατι γιναν δεκτοι σε αυτη; Επειδη ηταν μνημονιακοτεροι του μνημονιου. Η μεταλλαξη της αρχουσας ταξης δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια πλανη, μια αλλαγη του φαινεσθαι και οχι της ουσιας. Αλλαξε ο Μανωλιος και εβαλε τα ρουχα του αλλιως. Τα ρουχα αλλαζουν, τιποτα αλλο, εν προκειμενω τα προσωπα-μαριονετες. Το να λεμε πως τοποθετουνται αναλογων των ικανοτητων τους ειναι αστειο οταν ακολουθουν τις εντολες των "απο πανω " τους.

    Μπορει να μην εχουν ολοι οι πολιτες τα φοντα να κυβερνησουν, ωστοσο πρεπει να εχουν λογο στις αποφασεις που παιρνονται. Το να ψηφιζουμε ενα κομμα που ταζει 5 πραγματα, δεν τα κανει, αλλα να το τρωμε στη μαπα 3-4 χρονια και μαζι ολες τις μαγγανειες και τα πειραματα πολιτικης του, ε αυτο δεν ειναι δημοκρατια. Το προβλημα δεν ειναι η αφυπνιση του καθοδηγουμενου που θα θελει να κυβερνησει. Αυτο ειναι φυσιολογικο, ας το θελουν ολοι. Ο κυβερνητης δεν θα πρεπει ποτέ να εχει ζητησει την εξουσια, η εξουσια πρεπει να του αποδιδεται απο τους υπολοιπους επειδη τον κριναν ικανοτερο κυβερνητη ωστε να υλοποιησει συγκεκριμενα πραγματα και επιλογες των πολιτων και οχι να κανει οτι του καπνισει. Επι του παροντος και επειδη αυτη η επιλογη ακομα δεν εχει δημιουργηθει, αυτο που χρειαζεται να κανουμε ειναι να ΑΠΟΣΥΡΟΥΜΕ την αποδοχη μας και νομιμοποιηση του τρεχοντοε συστηματος. Μπορει να ακουγεται ως κατι μη χειροπιαστο, αλλα ειναι σαφες πως οι σημερινοι κυβερνωντες το τρεμουν.
    Στοχαστης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αφήστε το σχόλιό σας
Φίλοι του ιστολογίου, παρακαλώ να κάνετε ελεύθερα τον σχολιασμό σας, αλλά να απέχετε από ύβρεις και προσβολές προσώπων, καθώς και να χρησιμοποιείτε την Ελληνική γλώσσα και γραφή (όχι greeklish). Προσβλητικά και υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται. Επίσης διαγράφονται spam και διαφημίσεις άλλων ιστολογίων, αλλά και κάθε άλλο σχόλιο που δεν συνάδει με το ύφος και το ήθος που ορίζει ο δημιουργός και διαχειριστής του ιστολογίου.

ΠΡΟΣΟΧΗ:
Τα σχόλια ελέγχονται πριν δημοσιευθούν.



.