"Γι'αυτούς που έφυγαν ... οι δικοί μας άνθρωποι"

Θυμάμαι πως βαδίζαμε, μες την ζωή ετούτη 

με πάμπολλα αισθήματα κι ας μην είχαμε πλούτη 

η κάθε μέρα και χαρά, θύμισες, αποκτήματα,
ήμασταν πάντοτε μαζί, στα μύρια μας προβλήματα .

Τώρα μόνος χλευάζομαι, το τι έχω αποκτήσει
και πως η μοίρα κι η ζωή, αλλιώς τα'χαν ορίσει
σαν να λογίζω πως αυτά που ζήσαμε, μαζί ακόμη περνάμε
και η φαντασία μου εχθρός, τα όπλα του με χτυπάνε .

Κι αν ήταν δίπλα μας αυτοί, που τώρα πλέον δεν είναι 

σαν διάλεξαν δρόμο μακρινό, δεν πρέπει να λυπάμαι

μα πως άφησαν έργο και πνοή, στον βίο τον δικό μας
και πως βάδισαν την ζωή, πάντα να τους θυμάμαι .

Μόνο στο έργο τους αυτό, αφήνω ένα χαμόγελο
άνθρωποι να χαρίσουνε, αυτό είχαν τ' απώτερο 
να κάνουνε πιο όμορφο, τον κόσμο τον δικό μας 

στα μάτια ν' αντικρίζουμε, ίσα τον συνάνθρωπό μας.

ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ

Α Ρ Μ Α Γ Ε Δ Ω Ν